Η Βιβλιοθήκη του Αδριανού.

Στη συνέχεια της ξενάγησης σειρά έχει ο αρχαιολογικός χώρος της Βιβλιοθήκης του Αδριανού που βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, σχεδόν απέναντι από τον σταθμό του Μοναστηρακίου.

 Η   βιβλιοθήκη  του   Αδριανού  πήρε  το  όνομά της από τον αυτοκράτορα Αδριανό και κτίσθηκε το 

132 μ.Χ. 

Είχε σχήμα ορθογώνιο με κάτοψη που σχημάτιζε μια περίστυλη στοά με ειδικούς χώρους για την φύλαξη παπύρων και βιβλίων, είχε αίθουσες διαλέξεων κ.α. 

Η βιβλιοθήκη καταστράφηκε κατά ένα μεγάλο μέρος το 267 μ.Χ από τους Έρουλους.

Στο α' μισό του 5ου αι μ.Χ ο χώρος ανακαινίστηκε και τότε στο αίθριο δημιουργήθηκε ένα περίκεντρο κτίριο, που είναι γνωστό ως τετράκογχο και ίσως ήταν ο πρώτος μητροπολιτικός ναός της Πρωτεύουσας.Ήταν κατασκευασμένο με πολυτελή υλικά και το κοσμούσαν ιδιαίτερου κάλλους ψηφιδωτά. Κατά τις πηγές το αποδίδουν στην αυτοκράτειρα Αθηναϊδα - Ευδοκία.

Μπαίνοντας στον αρχαιολογικό χώρο βλέπουμε μια μαρμάρινη επιγραφή που αναφέρει 

τους  Άγιους Ασώματους.

Σύμφωνα με τους ειδικούς μεταξύ 11ου και 12ου αιώνα στο Δυτικό Πρόπυλο της Βιβλιοθήκης χτίστηκε η εκκλησία "Άγιοι Ασώματοι στα σκαλιά" η οποία δεν σώζεται σήμερα.

Εκείνη την χρονολογία στο κεντρικό μέρος του αιθρίου υπήρχε μια παλαιοχριστιανική εκκλησία όπου μετατράπηκε σε βυζαντινή με την ονομασία "Μεγάλη Παναγιά".

Κατά την Οθωμανική περίοδο η βιβλιοθήκη αποτέλεσε τον χώρο όπου λειτουργούσε το "Πάνω Παζάρι", ένα εμπορικό κέντρο δηλαδή περίπου με εκατό ιδιοκτησίες.

Επίσης ήταν η κατοικία (στα νοτιοδυτικά του χώρου) του Τούρκου Διοικητή της Αθήνας του Βοεβόδα.

Έως την απελευθέρωση (1833) ο χώρος της Bιβλιοθήκης λειτούργησε όπως η αρχαία ελληνική Αγορά - ως διοικητικό, εμπορικό κέντρο της πόλης. Το παζάρι στο ανατολικό τμήμα της Bιβλιοθήκης κάηκε το 1884. Mετά την καταστροφή άρχισε η ανασκαφή και γενικά προχώρησαν οι έρευνες του αρχαιολογικού αυτού σπουδαίου μνημείου. Το κοινό είχε την τύχη να μπορεί να γνωρίσει τον χώρο το καλοκαίρι του 2004.

Οι πληροφορίες που παρουσιάζω κυρίως προέρχονται από τη σελίδα του Υπουργείου Τουρισμού, από συγγράμματα και βιβλία που προμηθεύομαι από έναν Φορέα περί αρχαιοτήτων που είμαι μέλος, είναι σημειώσεις από τις ξεναγήσεις που παρακολουθώ.

Το Τζαμί του Τζισταράκη.

Η Ελλάδα αποτελεί αναμφισβήτητα έναν τόπο γεμάτο από πολιτιστικούς θησαυρούς

Η Αθήνα ως πρωτεύουσα είναι  πάμπλουτη σε ιστορικά, αρχαιολογικά και  πολιτιστικά μνημεία. 

Για όλα αυτά αποτελεί τον ταξιδιωτικό προορισμό για εκατομμύρια τουρίστες απ' όλο τον κόσμο.

 

Τα πιο γνωστά από τα  μνημεία πολιτισμού βρίσκονται στο ιστορικό κέντρο και αποτελούν πέρασμα των καθημερινών ή συχνών διαδρομών για τους περισσότερους εξ ημών.

Αν θέλουμε ως λαός να διατηρήσουμε και να προστατεύσουμε την πολιτισμική μας κληρονομιά δεν αρκεί απλά "το πέρασμα" , ούτε οι δεκάδες φωτογραφίες που πλέον μέσω του διαδικτύου με μεγάλη ευκολία λανσάρουμε.

Κατά την άποψή μου θα πρέπει να γνωρίζουμε έστω περιληπτικά (για όσους δεν μπορούν να συγκρατήσουν πολλά στοιχεία ή δεν έχουν τον χρόνο να ασχοληθούν) τις βασικές πληροφορίες για κάθε χώρο έτσι ώστε να μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε όταν ερωτηθούμε από κάποιον επισκέπτη στον δρόμο, να ξεναγήσουμε φίλους και συγγενείς, να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας αυτό το σημαντικό τμήμα των γνώσεων.

Με μεγάλη απογοήτευση διαπιστώνω (χρόνια τώρα που ασχολούμαι μ' αυτόν τον τομέα) ότι οι Έλληνες στερούμαστε και των βασικών γνώσεων ακόμη και για την Ακρόπολη σε αντίθεση με τους τουρίστες από άλλες χώρες που έρχονται προετοιμασμένοι και διαβασμένοι για όσα θα γνωρίσουν.

Μέσω αυτής της σελίδας παρουσιάζω κατά καιρούς σχετικά αφιερώματα.

Στο συγκεκριμένο κείμενο θα γίνει αναφορά στο Τζαμί του Τζισταράκη, στο μνημείο που βλέπει κανείς μόλις εξέρχεται από τον σταθμό του ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙΟΥ.

Στην Αθήνα υπήρχαν κι άλλα τζαμιά για τα οποία θα αναφερθώ σε επόμενο κείμενο.
Το τζαμί του Τζισταράκη πέρασε από πολλά στάδια.

Η πιο πρόσφατη κατάστασή του θέλει να φιλοξενείται εκεί η έκθεση της συλλογής Κεραμικών του Β. Κυριαζόπουλου του Μουσείου Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης.

Το εν λόγω τζαμί κτίστηκε το 1759 από τον Τούρκο Βοεβόδα Τζισταράκη στον χώρο που τότε υπήρχε η Οθωμανική Αγορά. Οι Τούρκοι για να το χτίσουν χρησιμοποίησαν κομμάτια από αρχαία ερείπια . Στην συνέχεια επειδή ο Βοεβόδας ήθελε να χρησιμοποιήσει ασβέστη, οι Τούρκοι τίναξαν με μπαρούτι την δέκατη έβδομη κολόνα του ναού του Ολυμπίου Διός η οποία μετατράπηκε σε μαρμαροκονίαμα.

Ο Τζισταράκης γι' αυτήν την πράξη του τιμωρήθηκε καθόσον εκτός των Ελλήνων δεν συμφωνούσαν και κάποιοι από τους συμπατριώτες του με την παραπάνω πράξη του.

Υπήρχε τούρκικος νόμος που έλεγε ότι απαγορεύεται να καταστρέφουν τα αρχαία μνημεία που ανήκαν στο ιερό πρόσωπο του Σουλτάνου.Έτσι ξεσηκώθηκε ο Πασάς του Ευρίπου που έδρευε στην Χαλκίδα.

Ο Τζισταράκης προσπάθησε να δωροδοκήσει τον Πασά αλλά εκείνος δεν επηρεάστηκε και τον εξόρισε. 

Εκείνη την χρονιά  στην Αθήνα εμφανίστηκε πανούκλα και όλοι άρχισαν να πιστεύουν σε ένα θρύλο που έλεγε πως όταν καταστρέφεται μια κολόνα, παρουσιάζεται μια συμφορά η οποία είναι θαμμένη στην βάση της.

Όταν ελευθερώθηκε η Αθήνα, μετά την Επανάσταση το κτίριο το χρησιμοποίησαν οι αρμόδιοι για διάφορους σκοπούς μεταξύ αυτών στέγασε την στρατιωτική μουσική, σε άλλη εποχή ήταν φυλακή καθώς και αποθήκη.

Ο αρχαιολόγος Αναστάσιος Ορλάνδος το 1915  επιδόθηκε στην αναστήλωσή του και το 1918 στεγάστηκε εκεί το μουσείο Ελληνικών χειροτεχνημάτων που ήταν η αρχική ονομασία του Μουσείου Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης.

Το 1975 ο καθηγητής Μετεωρολογίας Β. Κυριαζόπουλος μια προσωπικότητα με σπουδαία δραστηριότητα σχετικά με τις συλλογές της νεότερης πολιτισμικής κληρονομιάς είχε ιδρύσει το Λαογραφικό μουσείο Μυκόνου (1958) προσέφερε ως δωρεά στο εν λόγω Μουσείο την συλλογή των κεραμικών του.

Υ.Σ Όταν έρχονται φίλοι και συγγενείς από την επαρχία ή άλλα μέρη αντί να τους κλείνουμε στο σπίτι με φαγητό και πάλι φαγητό...αντί να τους τρέχουμε μόνο στα γνωστά καφέ..καλό θα είναι να τους γνωρίζουμε κάθε φορά και ένα άλλο ιστορικό μνημείο αφού πριν.. έχουμε ρίξει μια ματιά στις τόσες πηγές του διαδικτύου (αν δεν διαθέτουμε βιβλία).

Όσο για τα παιδιά!!!είναι ένα από τα μεγαλύτερα χρέη που τους έχουμε!!

Ας μην ξεχνάμε ότι αν το σπίτι δεν υποστηρίζει την γνώση και τον πολιτισμό, το σχολείο δεν μπορεί να κάνει κάτι!

Για την 10ετία που έκλεισε!

Συνειδητοποιώντας πως έκλεισε μια δεκαετία οι σκέψεις τριγυρνούν αρχικά στην παγκόσμια κατάσταση...ανακατατάξεις σχεδόν σε όλα τα επίπεδα, αναταράξεις θα έλεγα σοβαρότατες σχετικά με την ασφάλεια και την ηρεμία της κοινωνίας. 

Ορατές πλέον οι επιπτώσεις στο περιβάλλον από την έλλειψη σεβασμού που δείξαμε..

Αύξηση της εγκληματικότητας, της φτώχειας και του πόνου..μετακινήσεις λαών με απίστευτα προβλήματα για όλους, πόλεμοι και δυστυχία.....Ας ευχηθούμε κι ας προσπαθούμε..καθόσον δεν θα σταματήσω να επαναλαμβάνω πως για όλα φταίει ο έρωτας του ανθρώπου για το χρήμα, την ματαιοδοξία και το φαίνεσθαι..όλα όσα τον απομάκρυναν από τον δρόμο της Αληθινής Αγάπης, εκείνα τα οποία καλλιεργούν το αρρωστημένο "εγώ" απαξιώνοντας το θεάρεστο "εμείς".

Βέβαια υπάρχει και η αισιόδοξη πλευρά..αυτή που πηγάζει από ευαισθησίες τις οποίες ανέπτυξε ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων σχετικά με τον συνάνθρωπο  και το περιβάλλον.

Ταξιδεύοντας στην προσωπική και οικογενειακή πορεία από το 2010...

Προχώρησα σε μια μεγάλη αλλαγή αφήνοντας την υπηρεσιακή μου ταυτότητα μετά από 27 χρόνια.

Μια ενέργεια για την οποία δεν υπήρξε λεπτό που να αισθανθώ προς το μετάνιωσα..επέλεξα την χαμηλότερη  οικονομική κατάσταση αλλά δημιούργησα μια υψηλότερη ποιότητα ζωής κάτι που συμβαδίζει με τα πιστεύω μου.

**Ως ποιότητα ζωής εννοώ τον χρόνο που αφιερώνουμε στις ανθρώπινες σχέσεις, τον χρόνο για φιλανθρωπική δράση, την πνευματική και ψυχική μας καλλιέργεια, την ενασχόληση με δραστηριότητες μελέτης, πολιτισμού... και τίποτα που να εφάπτεται με την αλαζονεία και την επίδειξη.

Προχώρησα με βήμα ταχύ τα ταξίδια του εθελοντισμού (σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο, με συνεργασία εξαιρετικών εθελοντικών ομάδων) μέσα από τα οποία διαπιστώνω τι σημαίνει να ανθίζουν άνθρωποι ξεγραμμένοι από την ζωή και ξεχασμένοι απ' όλους, τι σημαίνει να χαμογελούν και να δοξολογούν τον Θεό οι άνθρωποι που δεν γνώρισαν μέρα χαράς από παιδιά, οι άνθρωποι που δεν είδαν ποτέ!!και πολλά άλλα..

Και εκεί παίρνει κανείς το μεγάλο μάθημα...και από εκεί αρχίζει και δεν σταματά κάθε στιγμή να ευχαριστεί τον Ύψιστο για όλα.

Προχώρησα με πάρα πολύ καλές επιδόσεις στον τομέα των σεμιναρίων στην ψυχολογία με βαρύτητα στα θέματα παιδιών.Παρακολούθησα το ΕΑΠ χωρίς να το τελειώσω καθόσον πρακτικοί λόγοι δεν μου το επέτρεψαν (συνέπεσε με την κατασκευή του σπιτιού μας στην Ανδραβίδα...) αλλά αυτό το πέρασμα μου επιβεβαίωσε σημαντικά θέματα που μου χρειάστηκαν αργότερα και φυσικά δεν αποκλείω τίποτα για το μέλλον..

Εισήλθα στην μεγάλη οικογένεια του Λυκείου των Ελληνίδων αρχικά ως μαθήτρια στα τμήματα ενηλίκων (τα οποία  όσο μου το επιτρέπει η υγεία μου θα παρακολουθώ) και στην συνέχεια ως μέλος. Θεωρώ χρέος μας την στήριξη των θεσμών οι οποίοι αποτελούν τους μεγάλους κοινωνούς της λαογραφίας, της παράδοσης, του πολιτισμού γενικότερα και ο εν λόγω φορέας είναι ο μεγαλύτερος απ' όλους.Πιστεύω πως αν για τους ενήλικες είναι θησαυρός αυτή η "οικογένεια", για τα παιδιά αποτελεί μια από τις σημαντικότερες παρακαταθήκες του μέλλοντός τους.

Επίσης είχα την τύχη να γνωρίσω τον υπέροχο φορέα πολιτισμού την ΕΦΑ (Ένωση Φίλων Ακροπόλεως) και να συμπεριληφθώ στα μέλη του, να αποκτώ γνώσεις μέσω ξεναγήσεων κι άλλων παρόμοιων δραστηριοτήτων.

Στις φωτογραφίες απεικονίζεται το γούρι του Μουσείου Ακρόπολης όπου ήταν το δώρο για τον τυχερό στην κοπή της πίτας της ΕΦΑ το 2018...κι η τυχερή τότε ήταν η αφεντιά μου.

Μια πολιτιστική ιππική εξέλιξη στην Ανδραβίδα ήταν η δημιουργία του Ομίλου Φιλίππων Ανδραβίδας "ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ", ιδέα κάποιων ανθρώπων μεταξύ αυτών και του αδερφού μου προκειμένου να μεταλαμπαδευτεί η ιππική ιστορία της πόλης, προκειμένου με την έμπρακτη ανιδιοτελή αγάπη για το άλογο να τιμούμε τις θυσίες των προγόνων που έκαναν γι' αυτό.
 

   Το 2014 μετά από χρόνια ασχολίας μου με τον γραπτό λόγο, δημοσιεύσεων κειμένων μου με ψευδώνυμο και άλλων εκδηλώσεων..ήρθε η πρώτη διάκριση σε ένα παγκόσμιο λογοτεχνικό διαγωνισμό, το "Α Βραβείο μελοποιημένης ποίησης" όπου ήταν η αρχή για μια σειρά διακρίσεων, για την συμμετοχή σε ανθολογίες, περιοδικά, εφημερίδες, για προτάσεις και στόχους που προχωρούν..

Ως Θείο Δώρο θεωρώ τους νέους απογόνους από την πατρική μου οικογένεια, τα τέσσερα μικρά αγόρια μας στο Μόντρεαλ!!
Δώρο μέσω του διαδικτύου ένα εκλεκτό φιλικό περιβάλλον, ανθρώπων καλλιεργημένων κι αγαπητών.

 

Πήρε .....αρκετά αγαπημένα μου άτομα από τον φιλικό μου χώρο και κάποιους συγγενείς....αναπόφευκτο αυτό το ταξίδι..
Η δεκαετία έκλεισε με την ξαφνική απώλεια του Ανδρέα...και η ψυχή του ξέρω πως μας προστατεύει.

Η μεγαλύτερη επιθυμία για την δεκαετία που ξεκίνησε είναι οι καλύτερες μέρες για όλο τον πλανήτη!

Οι καλύτερες μέρες για την Ελλάδα!

Για εμένα, για την οικογένειά μου, για του εκλεκτούς φίλους και συγγενείς υγεία, εσωτερική καλλιέργεια, καθημερινός αγώνας για επικράτηση Αληθινής Αγάπης, δικαιοσύνης, ειρήνης!!

όλα τα άλλα έπονται!!

Κάθε χρόνος και ένα βήμα πνευματικής ανάτασης!

Κάθε χρόνος και ένα βήμα πνευματικής ανάτασης!!αυτό πρέπει να σημαίνει "πάει ο παλιός ο χρόνος" και όχι απογοήτευση,κατήφεια ή μελαγχολία για τα χρόνια που περνάνε.

Οι άνθρωποι όταν βιώνουν τις στιγμές καλές ή κακές, ευχάριστες ή δυσάρεστες, εύκολες ή δύσκολες, όταν φροντίζουν η ζωή τους να είναι γεμάτη από ανθρώπους που επικοινωνούν ψυχικά, από  ενδιαφέροντα που τους γεμίζουν και όχι ασχολίες του "φαίνεσθαι", από Αγάπη θεού προς όλους με τις πράξεις που την υποστηρίζουν, όταν ζουν με βάση τα "θέλω τους" και όχι τα κοινωνικά "πρέπει", τότε το ταξίδι των χρόνων αποτελεί ένα δεδομένο που το τυλίγουν με τις εμπειρίες τους...και φροντίζουν να το ζουν χωρίς να το φοβούνται!!!

Μέρες απολογισμού κάθε που φθάνουν τα Χριστούγεννα..για τις πράξεις μας, για την συμπεριφορά μας, για τα λάθη μας, για τα πάθη μας, για όσα μάθαμε, για όσα πήραμε, για όσα δώσαμε, για όσα μας χάρισε , για όσα μας στέρησε η ζωή!!

Προσωπικά από πολύ μικρή κάθε τέτοια εποχή έπαιρνα το τετραδιάκι μου και σημείωνα τα βράδια μπροστά από την φλόγα της ξυλόσομπας που έκαιγε ελπιδοφόρα -έτσι τουλάχιστον την έβλεπε η παιδική μου ψυχή- με την γάτα δίπλα μου να δείχνει τρισευτυχισμένη, όλα όσα είχαν γίνει την χρονιά που η πολύχρωμη δύση της γινόταν μια γλυκιά ιριδίζουσα ανατολή και λεγόταν "νέος χρόνος". 

Ως άνθρωπος, τις μελαγχολικές μου σκέψεις για διάφορα που μου στοιχίζουν εσωτερικά (όπως συμβαίνει στους περισσότερους) φροντίζω να τις παραδίδω στις Νηρηίδες ώστε να τις ξεπλύνουν στους ποταμούς και να μετατραπούν σε νούφαρα..

Έτσι έχω πολλά για τα οποία νιώθω ευγνωμοσύνη και σ' αυτή την χρονιά! 

Πολλά γιατί με έμαθαν να σκέφτομαι καλύτερα, να διακρίνω και να διορθώνω τα λάθη μου...

Ήταν μια χρονιά με δοκιμασίες σε ποικιλία θεμάτων (ανθρώπινες συμπεριφορές, ξαφνική μετακόμιση με διάφορα επακόλουθα) που με έκαναν να θυμηθώ τις εσωτερικές μου δυνάμεις, τις οποίες όταν όλα κυλούν ομαλά ή με ελάχιστες "αναταράξεις"  τις  ξεχνάμε...

Ενεργοποιούνται όμως όταν απαιτηθεί .

Από ότι παρουσιάστηκε... δεν άφησα στιγμή χαμένη από την ζωή μου.

Ο καθημερινός ιδιωτικός αλλά και ομαδικός εθελοντισμός ...προχώρησε με απίστευτες στιγμές...ένα από τα μεγαλύτερα σχολεία στο οποίο δεν μετανιώνω που επέλεξα εδώ και χρόνια "φοιτώ"...

Μια εμπειρία για μικρό διάστημα αποτέλεσε ένα άλλο σχολείο πρωτόγνωρο για εμένα.Ήταν η υποψηφιότητα για το μικρότερο σκαλοπάτι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που κυριολεκτικά προέκυψε χωρίς επιδίωξη , χωρίς καν σκέψη.. 

Γνώρισα από κοντά ανθρώπους και καταστάσεις που με βοήθησαν να ξεχωρίσω τα πρόσωπα από τα προσωπεία, κάτι πολύ σημαντικό για την εξέλιξή μου γενικά.

Σχετικά με τις πολιτιστικές μου δράσεις...όμορφη συνέχεια και σε νέους σημαντικούς φορείς.

Στα λογοτεχνικά (γραπτού λόγου) ενδιαφέροντα που ανήκουν στην κορυφή της καθημερινότητάς..πολλά και ευχάριστα νέα που παρουσιάζονται σιγά σιγά...μια διάκριση για ένα διήγημά μου, δημοσιεύσεις κειμένων, ποιημάτων , πεζών, συμμετοχές σε ανθολογίες, γνωριμίες με καταξιωμένους και νέους λογοτέχνες, η συμμετοχή μου στο πάνελ του πρώτου 10χρονου συγγραφέα του Χρήστου Μηλαίου με το υπέροχο διήγημα "Το κατσικίδιο" , η τιμητική θέση στους αρθρογράφους της έγκριτης διαδικτυακής εφημερίδας της ilidakampos.gr, προτάσεις και σχέδια για παρουσιάσεις και άλλα που θα ανακοινωθούν όταν έρθει η ώρα.

Είμαι αυστηρή πρώτα με τον εαυτό μου σ' αυτόν τον τομέα καθόσον σέβομαι την ελληνική γλώσσα,καθόσον δεν μπορώ να κατατάξω τον γραπτό λόγο στα μέσα "αυτοπροβολής"...έτσι όλα μου τα βήματα είναι σταθερά, πιο αργά συγκριτικά με το κύμα των καιρών..αλλά ανοδικά.
Είμαι και γι' αυτό χαρούμενη..που δεν διαφοροποίησα το σκεπτικό σύμφωνα με το ρεύμα της εποχής.

Θεωρώ εκπόρνευση της Τέχνης του Λόγου...να χρησιμοποιώ έστω και το μικρότερο κείμενό μου για να δημιουργήσω συμπάθειες, γνωριμίες, για να "πετύχω" σε ψηφοφορίες..και άλλα...
 Τα προαναφερόμενα έχουν ως σκοπό απλά την γνωριμία με τους νέους φίλους αφού μέσω των δραστηριοτήτων και των ενδιαφερόντων μας γνωριζόμαστε καλύτερα.

Κι όταν νομίζεις πως όλα είναι όμορφα..

Εκεί όμως που σύμφωνα με τα ανθρώπινα δεδομένα (αδυναμία κατά την άποψή μου) έβαζα σε κάποια τάξη τις σκέψεις και τα διάφορα θέματά μου...ο χρόνος πριν φύγει μου επιφύλασσε την δυσάρεστη έκπληξη ...του ξαφνικού μεγάλου ταξιδιού...του πολυαγαπημένου μου πρωτότοκου αδερφού  του Ανδρέα μας όπως λέω.

Βρέθηκα στην δύσκολη θέση, αυτής της ανθρώπινης φύσης και της άλλης της χριστιανικής υπόστασης....έτσι η θλίψη μου είναι απίστευτη , ανεξάρτητα αν προσπαθώ να την κρύβω..

Έτσι νιώθω χαρά (με την έννοια που θέλει η θρησκεία) γιατί ο τρόπος με τον οποίο έφυγε καθώς και οι οιωνοί των ημερών πριν και μετά καταμαρτυρούν πως απλά "πέταξε" σαν περιστέρι...χωρίς να ταλαιπωρηθεί...

Είναι δυο αντίθετες καταστάσεις που συνυπάρχουν στην ψυχή μου...

Ο πόνος δεν έχει ηλικία ούτε σχέση...για τον κάθε άνθρωπο υπάρχει διαφορετικός λόγος που τον θρηνείς, που τον πονάς, που σου λύπει...Απλά οφείλεις να αντιμετωπίζεις με αξιοπρέπεια το πένθος.

Μέσα από το ¨ταξίδι" του Ανδρέα γνώρισα ανθρώπους, οι οποίοι πλέον ανήκουν στον φιλικό μου κύκλο...γεννήθηκαν ιδέες πνευματικής προόδου ξεφυλλίζοντας όλα εκείνα που μου χάρισε πριν δυο χρόνια (και αξιοποιώντας τις καθημερινές πληροφορίες από ανθρώπους που βοηθούσε με θυσίες)....σαν να ήξερε..

Νιώθω πως μαζί με τα δάκρυά μου, φύονται νέες ιδέες.

Πιστεύω πως από τα όμορφα και τα άσχημα αυτού του χρόνου...γεννιέται η ελπίδα για ακόμη μια φορά!

Μέσα από την τελευταία και σημαντικότερη ψυχική κυρίως ταλαιπωρία που μου "χάρισε" ο χρόνος ήρθα πιο κοντά με τους αληθινούς μου φίλους..είναι όλοι εκείνοι που δεν σταμάτησαν στιγμή να εκδηλώνουν με τον ξεχωριστό τους τρόπο τον ενδιαφέρον τους κι ας επιδίωκα (κι ακόμα σε μεγάλο βαθμό σχετικά..) την μοναχικότητά μου.Πόσα ευχαριστώ!!!!!!


Ως σπουδαιότερο γεγονός του απολογισμού μου είναι η ασταμάτητη εσωτερική μου πίστη απ' όπου αντλώ δύναμη, απ' όπου μπορώ και χαμογελώ....
💓💓💓💓💓

Με αστείρευτη ευγνωμοσύνη στον Θεό!!!κι Αληθινή Αγάπη στους ανθρώπους

εύχομαι το 2020 να επουλώσει τις πληγές των εκατομμυρίων παιδιών και ενηλίκων ....της ανθρωπότητας.

Ας μην ξεχνάμε πως είμαστε περαστικοί ...ότι τα μάταια δεν οδηγούν πουθενά...η πνευματική ανάταση καλλιεργεί τους κήπους της ψυχής , ανοίγει τους δρόμους της αιωνιότητας!

ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!!

H ZYMH ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.ΔΙΗΓΗΜΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΠΥΛΛΙΟΝ.

Η ζύμη της αγάπης.

Ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα με αληθινά στοιχεία που συμπεριλαμβάνεται μαζί με μια συλλογή ποιοτικής ύλης στον περιοδική ΕΠΥΛΛΙΟΝ τ. 11 -12

Στης ζωής το πολυποίκιλο ταξίδι τα πρόσωπα, οι εικόνες, οι μελωδίες, οι γεύσεις, οι καταστάσεις συνθέτουν την πολύχρωμη τοιχογραφία που αποτελεί τον εσωτερικό μας κόσμο. Έτσι δημιουργούνται κι οι αναμνήσεις οι οποίες βρίσκονται μαζί μας σ’ όλη την επίγεια διαδρομή μέσα σε ένα χρυσοσκαλιστό μπαουλάκι μ’ έναν ολοκάθαρο καθρέφτη στο άνοιγμά του σαν αυτόν που έχουν οι νεράιδες των παραμυθιών. Εκεί ανατρέχουμε όλοι κατά το πέρασμα του χρόνου και ζούμε ξανά απ’ την αρχή, ονειρευόμαστε, παίρνουμε δύναμη.

«Μια εβδομάδα περίπου πριν την Γέννηση του Θεανθρώπου στόλιζαν το χριστουγεννιάτικο δέντρο που άλλο στο κάλλος ίδιο δεν υπήρχε. Ήταν μια πλούσια κλάρα από κυπαρίσσι που τοποθετούσαν σε έναν σιδερένιο κάδο με χώμα κι απέξω τον περιτυλίγαν με εκείνο το χρυσαφί χαρτόνι των χριστουγεννιάτικων κατασκευών. Η συλλογή με τα στολίδια αποτελούνταν από τις παραδοσιακές κόκκινες, χρυσαφένιες, πράσινες, ασημένιες μπάλες, τις καμπανούλες με την κόκκινη κορδέλα, ένα άστρο βουτηγμένο στην χρυσόσκονη για την κορυφή και την φάτνη από χαρτόνι αλλά απόλυτα παραστατική. Μπροστά έστεκε ο Άη Βασίλης και δυο ελαφάκια από το ίδιο πλαστικό υλικό, αυτά που φουσκώνουν. Τον διάκοσμο του μικρού σπιτιού συμπλήρωναν οι γιρλάντες που συνηθίζονται στις γιορτές στα γνωστά χρώματα κόκκινες, πράσινες, μπλε, χρυσαφί, ασημί και βέβαια πάχνη με τεχνητό χιόνι στο δέντρο αλλά και τριγύρω.

Τα υφαντά με τα σχέδια από τη ελληνική φύση απλώνονταν για τις άγιες μέρες και στο τραπέζι το βυσσινί βελούδινο τραπεζομάντιλο που φιλοξενούσε έναν δίσκο με πλεκτό πετσετάκι και πάνω τα ποτηράκια του λικέρ σε ετοιμότητα για τυχόν επισκέψεις. Επίσης υπήρχαν τρεις πιατέλες στην σειρά με ευωδιαστούς κουραμπιέδες από φρέσκο βούτυρο και ανθόνερο, μελομακάρονα λουσμένα στο μέλι και στα καρύδια, δίπλες σε σχήμα φιόγκου και έντονες τις φουσκάλες από το τηγάνισμα.

 

  Το μικρό κοριτσάκι της οικογένειας ήταν πολύ τυχερό γιατί δεχόταν πακέτα με αξιοζήλευτα δώρα όπως τις συλλεκτικές εκδόσεις των παραμυθιών του Άντερσεν και των ιστοριών του Παπαδιαμάντη, την ιστορία του γνωστού Σκρουτζ  στην πιο σύγχρονη  έκδοσή της, μια σακούλα καραμέλες, γλειφιτζούρια, κούκλες με πλούσια μαλλιά και φανταχτερά φορέματα. Για το ενδυματολογικό μέρος  ένα ωραίο κατακόκκινο παλτό που μαζί με ένα βελούδινο γαλάζιο φόρεμα μ’ άσπρη δαντέλα στο γιακά και τα μαύρα λουστρινάκια παπούτσια συνέθεταν την γιορτινή του εμφάνιση. Η διαδικασία του ζυμώματος για το χριστόψωμο, του ψωμιού δηλαδή που θεωρούνταν απαραίτητο για το τραπέζι του μεσημεριού της Άγιας Μέρας ήταν απλή αλλά μεγαλειώδης, ήταν χωρίς πολλά υλικά αλλά με γεύση που όσα χρόνια κι αν περάσουν απ’ όσους το γεύτηκαν...έρχεται κάθε Χριστούγεννα τόσο γλυκιά και ξεχωριστή λες και το ζύμωναν άγγελοι εξ ουρανού. Η μάνα της οικογένειας το ζύμωνε με ιδιαίτερη αγάπη καθόσον το θεωρούσε ευλογία, σιγοψιθύριζε την άγια νύχτα και τα κάλαντα σ ’αυτήν τη φάση της διαδικασίας. Στην συνέχεια το έβαζε στην πινακωτή που την σκέπαζε με μια βαριά κουβέρτα και την τοποθετούσε δίπλα απ’ την ξυλόσομπα.

 

  Όταν “γινόταν” όπως έλεγε, όταν φούσκωνε δηλαδή, όταν ωρίμαζε η ζύμη ακολουθούσε η διακόσμηση με λίγο ζυμάρι που είχε κρατήσει. Σταύρωνε το καρβέλι πρώτα με το χέρι και του τοποθετούσε έναν σταυρό από ζυμάρι όπου στις άκρες το χάραζε στα δύο στρίβοντας αυτές τις απολήξεις να μοιάζουν σαν λουλούδι, στην μέση εκεί που ενώνονταν οι δυο λωρίδες του ζυμαριού τοποθετούσε μικρά ζυμαρένια τριανταφυλλάκια και φυσικά γύρω γύρω επάνω καρύδια κι αμύγδαλα. Όταν έβγαινε από τον φούρνο πέρναγε την επιφάνειά του με νερό για να γυαλίζει και να τρώγεται εύκολα η κόρα του. Το κοριτσάκι με τον κατά δεκαεφτά χρόνια μεγαλύτερο αδερφό του, αφαιρούσαν τα ψημένα καρύδια κι αμύγδαλα κρυφά απ’ την μάνα που όταν δεν είχαν φιλοξενούμενους γελούσε αλλά όταν το χριστόψωμο ήταν λειψό μπροστά στους ξένους όπως έλεγε, “έψελνε” την μικρή και τον μεγάλο.

Την μέρα των Χριστουγέννων η χωριάτικη κότα αυγολέμονο, το ψητό χοιρινό, η τυρόπιτα και τα τηγανιτά λουκάνικα είχαν την τιμητική τους. Της άρεσε η μουσική της μάνας και έβαζε χριστουγεννιάτικα τραγούδια στο κασετόφωνο σε γαλλική γλώσσα που ήταν η αγαπημένη της. Το σπιτάκι που δεν είχε τίποτα το πλούσιο από υλικά κι αρχιτεκτονική, ήταν πνιγμένο στα φυτά, στα πολύχρωμα άνθη, στα αρώματα της αρμπαρόριζας, του δυόσμου, του βασιλικού και στων εσπεριδοειδών τη φυλλωσιά όπου τα λεμόνια, τα πορτοκάλια, τα μανταρίνια ήταν ένα κέρασμα για όλη την γειτονιά, αποτελούσε παραδοσιακό στέκι, πνευματικό καταφύγιο και θαλπωρής συνάμα για φίλες της μικρής που μεγάλωναν σε πλουσιόσπιτα. Κυρίως το 12ήμερο πήγαιναν για να γευτούν τα παραδοσιακά εδέσματα και τις ιστορίες…μπροστά απ’  την ξυλόσομπα με τις γάτες να χουρχουρίζουν καθόσον στα δικά τους σπίτια με τα σκαλιστά έπιπλα, τις πολλές πορσελάνες και τα κρύσταλλα δεν έβρισκαν το κλίμα αυτό που αντανακλούν τα πάμφωτα μονοπάτια της ψυχής. Μια ανέμελη ιδανικότητα ένιωθε η παρέα των μικρών κοριτσιών και την βίωνε κάνοντας κάθε Χριστούγεννα σχέδια για την ζωή τους κάτω απ’  το τραπέζι που διαμόρφωναν σε «καλύβα» τοποθετώντας γύρω γύρω κουβέρτες πιασμένες με καρφίτσες στο βελούδινο τραπεζομάντιλο. 

Εκεί λοιπόν την παραμονή το βραδάκι της μεγάλης μέρας η μάνα του σπιτιού τους έδινε μαξιλάρια γιατί δεν φοβόταν μην τυχόν και λερωθούν όπως ήταν η κοινή νεύρωση σε πολλές απ’ τις νοικοκυρές, τους ετοίμαζε και πιάτο με γλυκά έπαιρναν τις κούκλες και τα παραμύθια …και περίμεναν τον Χριστούλη… ο οποίος ήδη φώλιαζε στις αγνές τους ψυχές, αφού αγαπούσαν τον κόσμο, αφού στην «καλύβα» τους σχεδίαζαν μια γη χωρίς σύνορα και στους ωκεανούς τεράστιες γέφυρες ώστε οι άνθρωποι να βλέπονται, τα παιδιά όλου του κόσμου να χορεύουν μαζί».

       Με τον καιρό κι αφού αυτά τα Χριστούγεννα μπήκαν στο μπαουλάκι των αναμνήσεων, συνειδητοποίησαν ότι στο μικρό σπιτάκι οι γιορτινές στιγμές ήταν σπάνιες, ήταν ανεκτίμητες γιατί όλα τα δημιουργούσε  Η ΖΥΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, της αληθινής κι ανόθευτης!

Πλέον όσα Χριστούγεννα κι αν ακολούθησαν σε μεγαλοπρεπή ξενοδοχεία και σε πλούσια σπίτια…μόνο η ενθύμηση εκείνων καταφέρνει να διαπλέει ήρεμα την απόσταση μεταξύ παρόντος και παρελθόντος…να ζυμώνει και το μέλλον..

ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΥΧΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΝΑ ΓΕΜΙΖΕΤΕ ΜΕ ΟΜΟΡΦΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ, ΜΕ ΧΡΩΜΑΤΑ, ΓΕΥΣΕΙΣ, ΜΕΛΩΔΙΕΣ ΑΠΌ ΤΑ ΕΘΙΜΑ....ΤΟ ΜΠΑΟΥΛΑΚΙ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ!!!