Στην πατρική μου οικογένεια αγαπούσαμε τα ζώα και φυσικά η αγάπη αυτή δε διαφοροποιήθηκε ποτέ. Πιο κοντά μας είχαμε τα άλογα και τις γάτες, όμως στο διάβα της ζωής μας γνωριστήκαμε και με πολλά άλλα ζωάκια που χρειάστηκαν φροντίδα. Για τα άλογα του πατέρα μου θα γράψω σε κάποιο επόμενο κείμενο.
Το παρόν είναι ένα γλυκό αφιέρωμα στις γάτες μας, με την ευκαιρία του τελευταίου γάτου της δυναστείας της ευρύτερης οικογένειας, στο Μόντρεαλ , του Κόνορ που έπειτα από 17 σχεδόν χρόνια έφυγε...Ο Κόνορ ήταν πανέμορφος, με υπέροχα μάτια και πανέξυπνος.
Στον Καναδά επίσης τα ανίψια μου είχαν ακόμη δυο πανέμορφες γάτες αλλά με αντίθετο χαρακτήρα μεταξύ τους. Ήταν η Χιονάτη, κατάλευκη και στρουμπουλή σαν προβατάκι, αθώα και ήσυχη. Η άλλη ήταν η Μπάφυ κατάμαυρη αλλά με διαφορετικές αντιδράσεις από τη Χιονάτη..ήταν έτοιμη να αμυνθεί με μεγαλύτερη ευκολία!Αυτές μας άφησαν πριν από λίγα χρόνια.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δεν έπαψα ποτέ να περιτριγυρίζομαι από τα πανέξυπνα τετράποδα. Γάτες σε κάθε χρώμα και με διάφορες συμπεριφορές. Άλλες ήταν αρχοντικές οι οποίες έτρωγαν κι απολάμβαναν τον ήλιο ή τη ζεστασιά της ξυλόσομπας τον χειμώνα, συνήθως καθισμένες στην αγκαλιά της μαμάς μου ή της δικιάς μου. Αυτές δεν είχαν πολλά πολλά με τρεξίματα στη φύση ή με σκαρφαλώματα στην πορτοκαλιά, στη μανταρινιά, στη λεμονιά για να κυνηγήσουν τα σπουργιτάκια. Μόνο η μυρωδιά από τα ψάρια τις συγκινούσε.
Φωτ. Αγαπημένες γάτες, στα αγαπημένα Αναφιώτικα.
Γάτες και γάτοι κυριολεκτικά κεραμιδόγατες - γάτοι. Από κεραμοσκεπή σε κεραμοσκεπή ήταν και μόνο η βροχή τις έκανε να αλλάξουν θέση.
Γάτες πονηρούλες και παιχνιδιάρες που έπαιζαν κρυφτό στις γλάστρες και στα φυτά της αυλής μας.
Γάτες που ήταν έτοιμες να γρατζουνίσουν όταν δεν τους γίνονταν το χατίρι.
Γάτοι που έψαχναν τρόπο να ορμήσουν στα νεογέννητα, τα οποία προστατεύαμε βεβαίως, βεβαίως!
Μια γάτα πάντως όπως μου είχε πει η μαμά μου γέννησε το βράδυ, στο κρεββάτι του Ανδρέα γιατί προφανώς εκεί βρήκε ζεστασιά.
Φωτ. Αγαπημένες γάτες, στα αγαπημένα Αναφιώτικα.
Από τα εφηβικά μου χρόνια αξέχαστη θα μου μείνει η Μαμού η γάτα μια γιαγιάς γειτόνισσας που άρπαζε ψάρια από τις νοικοκυρές που τα έπλεναν στις εξωτερικές βρύσες και της τα πήγαινε γεμάτη χαρά.
Επίσης η Επιστήμη, η πιο αγαπημένη γάτα της μαμάς μου.Ήταν πολύ λεπτή και κατάμαυρη, με έντονα πράσινα μάτια. Πάρα πολύ έξυπνο γατί, τόσο που ήταν σαν να το είχε εκπαιδεύσει κάποιος για διάφορες καταστάσεις. Το 1987 όταν φύγαμε με τη μαμά μου για τη μεγάλη εγχείρηση στην οποία υποβλήθηκε τότε στην Αθήνα, η Επιστήμη εξαφανίστηκε απ' το σπίτι παρόλο που θα είχε φαγητό διότι υπήρχε ο μπαμπάς μου κι ο αδερφός μου. Μετά από σαράντα μέρες που επιστρέψαμε με το τρένο, η Επιστήμη μας περίμενε στον σταθμό και έμεινε δίπλα στη μαμά μου έως ότου έφυγε....Στη συνέχεια χάθηκε μια για πάντα και η Επιστήμη.
Αργότερα απέκτησα δύο κουκλιά Αγκύρας με πανέμορφα μάτια και τρίχωμα, δώρο ενός θείου μου από την Αθήνα, τις οποίες χάρισα σε μια φιλική οικογένεια στη γενέτειρα. Όμως δεν τις ξανάδα ποτέ...απ' ότι μου είπαν τότε ..τις έχασαν.
Στο Β. Αιγαίο που υπηρέτησα φιλοξενούσα έναν πεντακάθαρο και αγαπησιάρη γάτο, όταν τα αφεντικά του απουσίαζαν με άδεια.
Το 1990 στην Αθήνα πια, μαζί με την αδερφή μου και τα ανίψια μου από το Μόντρεαλ είχαν παρελάσει από το σπίτι όλα τα μικρά κατοικίδια εκτός από γάτα. Κάποια στιγμή μια αγαπημένη μου φίλη..που έφυγε νωρίς..με ενημέρωσε ότι είχε νεογέννητα από τη γάτα της και τα χάριζε. Με τη Μαρία θα πηγαίναμε σε δυο μέρες στη γενέτειρα και σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσαμε να πάρουμε ένα για να το πάμε στον αδερφό μας. Όντως πήγαμε και παραλάβαμε το γατί (αρχοντικό γκρίζο, αρσενικό) το οποίο αφού ακολουθήσαμε τις οδηγίες του κτηνίατρου πιστέψαμε ότι θα μπορέσουμε να το πάρουμε μαζί μας. Όμως αυτό δεν έμπαινε πουθενά, δεν ηρεμούσε ούτε με τη συνταγή των οδηγιών.Εμείς έπρεπε να ταξιδέψουμε με το λεωφορείο και μην έχοντας άλλη λύση το αφήσαμε στο διαμέρισμα. Εννοείται ότι μόλις ξύπνησαν τα ανίψια μου και τον είδαν, ήταν σίγουρο ότι πλέον αποτελούσε νέο μέλος στην οικογένεια. Έτσι οι σκέψεις για το που θα το χαρίζαμε όταν επιστρέφαμε ματαιώθηκαν ...
Ο γάτος βαφτίστηκε (δεν αφήναμε κατοικίδιο δίχως ονομασία) Μάκ και ήταν τόσο γλυκούλης που δεν γινόταν να τον εγκαταλείψουμε ή να τον χαρίσουμε. Έμεινε μαζί μας στην Αθήνα έξι χρόνια, μια από τις ωραιότερες χρονικές περιόδους της ζωής μας οικογενειακώς. Τα καμώματά του ήταν απίστευτα!Επειδή είχαμε και παπαγάλο, προσπαθούσε να σκαρφαλώσει καθημερινά στο κλουβί του. Κρυβόταν όταν έκανε καμιά ζαβολιά αλλά επανερχόταν με πολύ χαδιάρικο ύφος. Στο μεγάλο σεισμό του 1999 στην Αθήνα, ο Μακ είχε κρυφτεί στα πράγματα μια ντουλάπας που είχε το ρόλο της μικρής αποθήκης και δεν έβγαινε, μέχρι που ανέβηκε στο σπίτι ο Αντώνης για να δει τι κάνει και να τον φροντίσουμε. Πριν από κάθε μετασεισμό έκανε σαν τρελός...δεν ξέρω αν υπάρχει σχέση, αλλά είναι ένα γεγονός που το έζησα με κάθε λεπτομέρεια.
Η πιο δυνατή ανάμνηση όμως του πολυαγαπημένου μας Μακ ήταν τότε που μας έκανε επίδειξη των καταδρομικών του ικανοτήτων και πήδησε από το μπαλκόνι στου 2ου ορόφου (ήταν σαν 3ος όμως λόγω δομής πολυκατοικίας) στον ακάλυπτο όπου βρισκόταν μια χαριτωμένη γατούλα!! Η προσγείωσή του ήταν σε ένα φυτό κακτοειδές. Εμείς πανικοβληθήκαμε και στην ιδέα μην μας πάθει κάτι ο γάτος τρέχαμε όπως δεν μπορεί να φανταστεί κανένας..Ήταν Σάββατο και ετοιμαζόμασταν με τη θεία μας για έξοδο,έτσι άλλη έτρεχε με τα μπικουτί στο κεφάλι, ο ανιψιός μου με τις κάλτσες όπως ήταν στο δωμάτιό του, άλλη με τη πιζάμα, άλλη με τη ρόμπα...μόνο σε ελληνικές ταινίες του "60 διαδραματίζονται τέτοιες καταστάσεις.
Φωτ. Αυτό το χαριτωμένο γατάκι για πολύ καιρό πριν από λίγα χρόνια βρισκόταν στον σταθμό του Μοναστηρακίου.
Το 2000 ο Μακ για πρώτη φορά έπρεπε να μετακινηθεί στη γενέτειρα, γιατί επήλθαν αλλαγές στη ζωή όλων μας. Δεν θα ξεχάσω καθόλου εκείνο το ταξίδι καθώς και την προσπάθεια προσαρμογής του. Στο αυτοκίνητο τον είχαμε στο ειδικό καλάθι αλλά έκλαιγε (όπως λέμε.) και κάναμε μια στάση όπου τον πήρα (μαζί με το καλάθι) αγκαλιά μπροστά, εγώ. Είχαμε ξένη μουσική και έδειχνε ανησυχία, βάλαμε ελαφρά τραγούδια αλλά και πάλι δεν ηρεμούσε.Τελικά βγάλαμε όλο το ταξίδι με Στράτο Διονυσίου διότι μόνο έτσι ησύχασε ο Μακ!!
Όταν φτάσαμε στην Ανδραβίδα και είδε το φως του ήλιου, έβγαλε τα νύχια του (ποτέ δεν είχε αγριέψει τόσο) και ήταν φυσιολογική η αντίδρασή του στο άπλετο φως του ήλιου της Ηλείας αφού στο διαμέρισμα έξι χρόνια ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Κρύφτηκε ο γλυκούλης τότε για δυο μέρες κάτω από το κρεβάτι και με το ζόρι τον κατάφερα να εξέλθει. Έκτοτε παρέμεινε με τον Ανδρέα (τον μεγάλο μου αδερφό 1951-2019) που τον αγαπούσε πολύ. Όταν κατεβαίναμε στη γενέτειρα, ο Μακ πλέον είχε συνηθίσει το φυσικό του περιβάλλον. Τότε σκέφτηκα πόσο καλό κάνουμε που εγκλωβίζουμε τα ζώα σ' ένα διαμέρισμα!
Ο Μακ έζησε περίπου δέκα χρόνια.. Στη συνέχεια ήρθε νέο μέλος ο περίφημος Μπιλ (εικονιζόμενος στην κάτω φωτογραφία με το φυτό αράχνη και το κλήμα) που τον αγαπήσαμε πάρα πολύ. Κάθε πρωί κατά τις έξι και μισή πήγαινε έξω από την πόρτα του Ανδρέα και με συγκεκριμένο νιαούρισμα, ζητούσε το πρωινό του!!
Το καλοκαίρι όταν βρισκόμασταν στην Ανδραβίδα, αυτό το νιαούρισμα θα μου μείνει αξέχαστο..γιατί ενώ πολλές φορές έβγαινα να του δώσω εγώ φαγητό..δεν έδινε σημασία και επέμενε στον Ανδρέα.
Ο Μπιλ έφυγε λίγο πριν τον Ανδρέα μας...σαν να μην ήθελε να βιώσει αυτόν τον πόνο.
Υπάρχει και μια ακόμα μικρή ιστορία που συνέβηκε στον Παν (σύζυγος) το 1996 όταν ταξίδεψε από τη Σπάρτη για τη Λαμία με μετάθεση. Κατά τη διάρκεια που τοποθετούσε πράγματα στο αυτοκίνητο και φυσικά είχε αφήσει ανοιχτές τις πόρτες, ένα γλυκό πολύ μικρό γατάκι μπήκε και το ανακάλυψε μετά την Κόρινθο, όταν του εμφανίστηκε σχεδόν επάνω του την ώρα που είχε σταματήσει σε φανάρι. Εννοείται ότι ακολουθήθηκε όλο το διαδικαστικό της περιποίησής του..
Πάντως, όπου κι αν βρεθώ οι γάτες έρχονται κοντά μου και εμπλουτίζεται ο φιλικός μας κύκλος.
Συμβουλή μου για όλα τα ζωάκια προς όλους..
Τα αγαπάμε και τα σεβόμαστε, ακόμη κι αν δεν επιθυμούμε να τα έχουμε στον χώρο μας.
Καταδικάζουμε την κακοποίηση.
Δεν συγχύζουμε τις ανθρώπινες σχέσεις με αυτά..υπάρχει ο κύκλος των ανθρώπινων σχέσεων και ο κύκλος με τα ζωάκια μας.
Υπάρχει ένα πολύ ωραίο βιβλίο με τίτλο " Το βιβλίο των γάτων" του Νίκου Δήμου, με τον οποίο επικοινωνούσε ο Ανδρέας, κάτι που μου επιβεβαίωσε ο συγγραφέας το 2017 στην παρουσία του εν λόγω πονήματος το 2017.
Ανοίγοντας το βιβλίο διαβάζει ο αναγνώστης τον χαιρετισμό του πολυαγαπημένου αείμνηστου Οδυσσέα Ελύτη:
13.12.1977
Aγαπητέ Δήμου,
Παλαιός φίλος εγώ και μελετητής
και συνομιλητής κεραμιδόγατων, καταλαβαίνω πόσο
τους έχεις ζήσει και αγαπήσει, πόσο τους έχει νιώσει,
Όλοι οι "τύποι" σου είναι αληθινοί και υπέροχοι.
Ζηλεύω που δεν αξιώθηκα ως τώρα να κάνω κάτι
ανάλογο γι' αυτά τα περήφανα και αυτάρκη πλάσματα.
Και μετά το δικό σου βιβλίο αυτό θα 'ναι δύσκολο
για να μην πω αδύνατον.
Να 'σαι καλά.Σ' ευχαριστώ και σε χαιρετώ
με όλη μου την αγάπη, Οδυσσέας Ελύτης
Τέλος παραθέτω ένα από τα ποιήματα του Νίκου Δήμου που εμπεριέχεται στο προαναφερόμενο βιβλίο.
Σελ. 17
ΜΟΥΨΗΣ
Στωικός σαν Ρωμαίος φιλόσοφος.
Ακίνητος ώρες, μέρες.
Με μιαν άλλη διάσταση στα μάτια.
Ούτε μία περιττή κίνηση
ούτε μία περιττή σκέψη.
Όταν οι άνθρωποι μιλάνε για ενδοσκόπηση,
για αυτοσυγκέντρωση, για περισυλλογή,
σκέφτομαι πάντα τον Μούψη,
συμπαγή και σωστό σαν θεώρημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου