H ποίηση έρχεται ...όταν βλέπεις, ακούς, ονειρεύεσαι ..έτσι, δίχως καμιά προετοιμασία. Δημιουργείται επίσης κι όταν επιθυμεί κάποιος να γράψεις κάτι γι' αυτό που ζει ή έζησε. Εδώ δεν είναι τόσο απλή η γραφή..Γενικά,είναι οι ψίθυροι της ψυχής που γίνονται λέξεις, είναι οι λέξεις που έρχονται να περιγράψουν ή να παρουσιάσουν αινιγματικά ανθρώπινες ιστορίες.
Ακούγοντας μια ιστορία από κάποια κυρία, που φθάνει τον αιώνα προέκυψαν τα παρακάτω λόγια.
Τα δρομάκια που διαβήκαμε
Απάρθενοι τόποι
στη γραμμή ενός ζωοδότη ορίζοντα.
Χάραζε στα φωτεινά μάτια
όπου η νυχτιά αποχαιρετούσε.
Διαμαντένιες ψιχάλες οι στιγμές,
πότιζαν τα κυκλάμινα.
Στ' ανθισμένα νούφαρα που φάνταζαν στη λίμνη
ταξίδευαν τα όνειρά μας.
Η ηχώ της γαλήνης
εχθρικοί στοχασμοί για τον αγύρτη χρόνο.
Τα δρομάκια που διαβήκαμε,
φωτίζονται στων εποχών τα γυρίσματα
απ' τη λάμψη των όρκων.
Στα πεζούλια
μαζί με το κελάηδισμα των πουλιών,
τα αιθέρια ροδοπέταλα,
οι ποιητές ανακαλύπτουν τις λέξεις
που αναζητούσαν αιώνες.
Σοφία Δ. Αγραπίδη
Ιαν 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου