Πρωτοχρονιά, Νέος Χρόνος, ποιήματα!

 Κάθε έκφανση, κάθε χρονική περίοδος, χαρούμενη η λυπημένη αποτελεί έμπνευση για τους ποιητές, όχι μόνο σήμερα...ανέκαθεν. Έτσι δεν θα  μπορούσε να μείνει εκτός του ποιητικού λόγου η Πρωτοχρονιά ή ο Νέος Χρόνος. Το παρόν αποτελεί ένα πολύ μικρό αφιέρωμα που προέκυψε ξεφυλλίζοντας έντυπο υλικό της βιβλιοθήκης μας..

 Για αρχή στίχους του Τάσου Λειβαδίτη

Ιανουάριος

 
Ένας καινούργιος χρόνος. Τι μας περιμένει;
Τι θα μας φέρει; Όνειρα, φιλοδοξίες, έρωτες, αινίγματα.
Κι ω φτωχά ημερολόγια που ύστερα από τόσες γιορτές τελειώνετε
τις μέρες σας μέσα σ’ ένα ρείθρο.

Συνέχεια με τον Κώστα Βάρναλη

Πρωτοχρονιάτικο

Σαράντα σβέρκοι βωδινοὶ μὲ λαδωμένες μποῦκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι καὶ βρώμιες ποδαροῦκλες
ξετσίπωτοι, ἀκαμάτηδες, τσιμπούρια καὶ κορέοι
ντυμένοι στὰ μαλάματα κ᾿ ἐπίσημοι κι ὡραῖοι.
Σαράντα λύκοι μὲ προβιὰ (γι᾿ αὐτοὺς χτυπᾷ ἡ καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι ἀπὲ ρεβάμενοι βαθιὰ ξαπλώσανε στὸ τζάκι,
κι ἀβάσταγες ἐνιώσανε φαγοῦρες στὸ μπατζάκι.
Ὄξ᾿ ὁ κοσμάκης φώναζε: «Πεινᾶμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι καὶ γερόντισσες, παιδάκια καὶ μητέρες
κ᾿ οἱ τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν σφιχτοὶ νοικοκυρέοι
ἀνοῖξαν τὰ παράθυρα καὶ κράξαν: «Εἶστε ἀθέοι».

 

 Στίχοι από τον Κωστή Παλαμά

Πρωτοχρονιά

Αγάπες πρώιμες, όψιμες, αλαργινοί καιροί,
τώρα και χτες, πληγές, χαρές, ω ριζικά του κόσμου,
κι εσείς που κάπου ζήσατε, και λιώνετε νεκροί,
κι εσείς με μάτια ολάνοιχτα που ζείτε ακόμα εμπρός μου,

πατρίδα μου, πατρίδες μου, θύμησες, τόποι, νιάτα,
κι εσείς ονείρατα άστρεχτα, κι η ελπίδα εσύ, και ο τρόμος
κι η ορμή, κι εσείς που απάντησα και σύντυχα στη στράτα,
ή καβαλάρης στης ζωής το διάβα ή πεζοδρόμος,
καρποί που μαραγκιάσατε κι εσείς βλαστοί δροσάτοι,

φαντάσματα και πλάσματα, χαρίστρα μου η ψυχή.
Της ρήγισσας Πρωτοχρονιάς μεστό είναι το παλάτι,
διάπλατα σας ανοίγεται, και πλούσιοι και φτωχοί.
Ρήγας κι εγώ, στο ερημικό νησί μου πάντα, ορίζω
το θησαυρό που δίνεται, και δε θε να στερέψει.

—Ξένοι, δικοί μου, φίλοι μου και οχτροί μου, σας χαρίζω
τη λυρική μου σκέψη!

 

  Δεν θα μπορούσαν να λείψουν οι στίχοι της Κικής Δημουλά

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα

Απόγευμα πρωτοχρονιάς
ψυχή στους δρόμους.
Μονάχα κάτι γκρίζο παλαιό
καινούργιου χρόνου.

Τρέμουν από το κρύο
τα σταυροδρόμια και οι γωνίες
σφίγγονται κολλάνε να ζεσταθούν
επάνω σε αλλότριας πατρίδας
πλανόδιους ανθοπώλες

μπουκέτα φασκιωμένα
με αγριωπό χαρτί
και η φτηνή ποιότητα
με τρύπες διανθισμένη γύρω γύρω
από αυτοδίδακτο ψαλίδι καμωμένες

όπως κι εμείς όταν παιδιά
για σχέδια πεινασμένα
σ’ εφημερίδα διπλωμένη ομοιόμορφα
μικρά τετραγωνάκια ψαλιδίζαμε
κι όπως ξεδιπλωνόταν το χαρτί
τι χαρούμενα τι αλλεπάλληλα, τι συμμετρικά
παραθυράκια διάπλατα μάς άνοιγε το μέλλον.

Απόγευμα πρωτοχρονιάς
ψυχή στους δρόμους
μόνο κλειστά μεγάλα γκρίζα παράθυρα
κι ένα φτωχό χιονόνερο που ζητιανεύει χιόνι.

Για το τέλος ο παντοτινός Γεώργιος Σουρής

Πρωτοχρονιά

Καινούργιος χρόνος!... τι χαρά!... τι εὐτυχία πάλι!
ὅλοι βαστοῦνε κἄτι τὶ καὶ εἰς τὰ δυο των χέρια,
ὅλοι χαρούμενοι κτυποῦν στὸν τοῖχο τὸ κεφάλι
καὶ βλέπουν τοὺς λογαριασμοὺς καὶ τὰ παλῃὰ τεφτέρια.

Βλέπω κι’ ὁ δύστυχος ἐγὼ σ’ ἕνα μικρὸ τεφτέρι,
κανεὶς σ’ ἐμένα δὲν χρωστᾷ, σ’ ἄλλους ἐγὼ χρωστῶ,
βλέπω δυὸ ἐπιτύμβια εἰς ἕνα καροτσέρη
καὶ δώδεκα ἑξάστιχα στὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Ἀνοίγω ἄλλο δεύτερο καὶ βλέπω παρ’ ἐλπίδα
εἰς πράξεις δεκατέσσαρας ἕνα φρικτὸ μου δρᾶμα,
σὲ μιὰ κουτσὴ γειτόνισσα θερμὴ ἀκροστιχίδα,
κι’ ἕνα πρὸ χρόνων ἔμμετρον ἐρωτικόν μου γράμμα.

Ἀνοίγω τρίτο, καὶ ἰδοὺ ἐμπρός μου ἐλεγεῖον
σ’ ἕνα πτωχὸν ἀπόμαχον κι’ ἀρχαῖον θυρωρόν,
κεραυνοβόλος σάτυρα εἰς ἕνα Ὑπουργεῖον
καὶ θούριον στοὺς Κρητικοὺς μακρὺ καὶ φλογερόν.

Ἀνοίγω τὰ ντουλάπια μου γιὰ νὰ τὰ καθαρίσω,
νὰ δῶ τι ἐπερίσσεψε ἀπὸ τὸν ἄλλον χρόνον,
ἀλλὰ τὰ βλέπω ἀδειανὰ καὶ μόνο πίσω πίσω
βρίσκω σὲ κίτρινο χαρτὶ κόνιν ἐντομοκτόνον.

Ἀνοίγω καὶ τὴν κάσσα μου νὰ δῶ τι ἀπομένει,
καὶ γιὰ νὰ δῶ καλλίτερα καὶ τὰ γυαλιὰ φορῶ,
καὶ βρίσκω μιὰ τοῦ Ὄθωνος δεκάρα σκουριασμένη
καὶ δυὸ ἀπολυτήρια ἀπ’ τὸν παλῃὸ καιρό.

Σφαλῶ καὶ τὰ ντουλάπια μου, σφαλῶ καὶ τὰ τεφτέρια,
φιλῶ καὶ τὴν φαμίλια μου μ’ ἀγάπη καὶ λατρεία
καὶ ψάλλω μ’ ἦχον πλάγιον σταυρώνοντας τὰ χέρια,
«Ἅη Βασίλης ἔρχεται ἀπὸ τὴν Καισαρεία».

Αριστέα Παπαλεξάνδρου, «Άπαντες απόντες» Είχε καλόν καιρό και μαύρη θλίψη στην Αθήνα Χριστούγεννα του εννιά Πρωτοχρονιά του δέκα Κινητικότητα πολλή Γιορτές που κλήθηκαν κι οι πεθαμένοι να γιορτάσουν Δείπνα μ’ ευχές και προτροπές να σας ξεχάσω κάποιες μέρες όλοι το λέγαν κι έλιωνα πως ίσως κάτι ξέραν τόσο πικρό κι ανείπωτο σαν νά ’ναι θάνατός μας Ώσπου μου τό ’στειλες κι εσύ το λυπημένο γράμμα κι ό,τι κι αν πω θά ’ναι ϕαιδρό σαν όλα τα θλιμμένα Και θα κρατούν αιώνια οι νύχτες που θα έρθουν με δίχως την ανάσα σου με δίχως την ϕωνή σου σαν τις παλιές τις εποχές Πρωτοχρονιές του κόσμου Έξω να βγω κόσμο να δω κι εσένα να ξεχάσω Λες κι η ζωή μου δόθηκε για να την διαγράψω (Από τη συλλογή «Υπογείως», εκδ. Τυπωθήτω – Λάλον ύδωρ, 2012)

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/new-years-poems/10/ ]

Πηγές αποτελούν έντυπα που βρίσκονται στην βιβλιοθήκη μου.Έτσι συμβαίνει σχεδόν με όλα τα θέματα που αναρτώ.

Το αγαπημένο τραγούδι από τότε που ήμουν παιδί!

 

 

Πάει ο παλιός ο χρόνος 

Μουσική και Στίχοι: Λεβέντης Μανώλης

Πάει ο παλιός ο χρόνος
ας γιορτάσουμε παιδιά
και του χωρισμού ο πόνος
ας κοιμάται στην καρδιά

Καλή χρονιά χρόνια πολλά
καλή χρονιά χρόνια πολλά
Χαρούμενη, χρυσή Πρωτοχρονιά !

Γέρε χρόνε φύγε τώρα,
πάει η δική σου η σειρά
ήρθε ο νέος με τα δώρα
με τραγούδια με χαρά

Καλή χρονιά χρόνια πολλά
καλή χρονιά χρόνια πολλά
Χαρούμενη, χρυσή Πρωτοχρονιά !

Μα κι αν φεύγεις μακριά μας,
στην καρδιά μας πάντα ζει
κάθε λύπη και χαρά μας
που περάσαμε μαζί

Καλή χρονιά χρόνια πολλά
καλή χρονιά χρόνια πολλά
Χαρούμενη, χρυσή Πρωτοχρονιά !