Το μυστικό της καμπάνας.

 

Ένα διήγημα για μικρούς και για μεγάλους! 

Το χιόνι έδινε λάμψη εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων στο μικρό χωριό που αποτελούσε τον τουριστικό προορισμό πολλών ανθρώπων.

Ήταν τόση η μαγεία που αναδύονταν απ' τα σημάδια που άφηναν οι πατημασιές απ' τα πολύχρωμα μικρά φτερωτά καθώς κι απ' των παιδιών τα μποτάκια, που δεν περιγράφεται. Σημάδια ζωής στον παγωμένο τόπο.. τα μεν τιτίβιζαν αναζητώντας τροφή, τα δε τους έριχναν σποράκια και μετά έπαιζαν, έπεφταν και ξανασηκώνονταν.

Η γλυκιά γυναίκα με το αβρό παρουσιαστικό δεν έχανε ευκαιρία που να μην τα προετοιμάζει για τη ζωή. Έτσι και τώρα δεν άφησε αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη..άρχισε να τους εξηγεί πως σ' όλη τη ζωή πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε, πολλές φορές πιο δυνατοί, γεμάτοι πάθος για να κατακτούμε τις απάτητες κορυφές.

Τα ίδια έκανε όταν μαραίνονταν τα άνθη, όταν έβγαιναν νέα μπουμπούκια, όταν έβρισκαν κάποιο σπουργιτάκι νεκρό στο παγωμένο δάσος, όταν την άνοιξη έβρισκαν αυγά στις φωλίτσες των πουλιών. Καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου αξιοποιούσε έτσι τα "δώρα" της φύσης ώστε τα παιδάκια του χωριού είχαν περισσότερες γνώσεις, ήταν πιο δυνατά στον χαρακτήρα απ' τα παιδιά των πλουσίων που έκαναν τις διακοπές τους και έκλαιγαν με το παραμικρό, φοβόντουσαν και τον ίσκιο τους όπως έλεγε ο μικρός Ορφέας κι η παρέα του όταν έμεναν και πάλι ήσυχοι δίχως τουρισμό..

Η κυρία Πολύμνια ζούσε στην κορυφή του βουνού μόνη της από τότε που επέστρεψε απ' τη μεγάλη πόλη, από τότε που η προδοσία των ανθρώπων για τους οποίους θυσιάστηκε, την πλήγωσε. Είχε αναλάβει να βοηθάει στο σχολείο τα λιγοστά παιδιά του χωριού, να ξεναγεί τους επισκέπτες όλο τον χρόνο, να μεταλαμπαδεύει στους νέους γενικότερα, τα παραδοσιακά παιχνίδια, τα έθιμα, τον Λόγο του Θεού. Πάλι όπως κάθε χρόνο κι αυτή την παραμονή από το πρωί ετοίμαζε το μικρό εκκλησάκι γιατί ο ηλικιωμένος καλοσυνάτος ιερέας θα έρχονταν τα μεσάνυχτα για τη λειτουργία της Γέννησης.

Η γλυκόλαλη καμπάνα θα καλούσε τους πιστούς λίγο πριν, αφού τα σπιτάκια κι οι ξενώνες ήταν τριγύρω απ' την πέτρινη εκκλησούλα του γραφικού τόπου, σε μια γωνιά της Ελλάδας.

Εννοείται ότι τις προηγούμενες μέρες μαζί με τους μικρούς της φίλους ετοίμασε κουραμπιέδες και μελομακάρονα για τις οικογένειες που οι γονείς και τα μεγάλα παιδιά δούλευαν ολημερίς στο δάσος. 

Τα παιδιά αγόρια και κορίτσια συμμετείχαν στην κατασκευή των γλυκών αλλά και στον στολισμό των σπιτιών. Όλα τους τα μάθαινε η κυρία Πολύμνια την οποία λάτρευαν. 

Φέτος είχε βάλει σκοπό της να καταφέρει να μονιάσουν οι τέσσερις οικογένειες που δεν μιλούσαν μεταξύ τους για έναν πολύ ασήμαντο λόγο. Εννοείται ότι στο τέχνασμά της θα συμμετείχαν , μάλλον θα είχαν τον κύριο λόγο τα παιδιά. Όπως μονολογούσε πάντοτε.."έτσι θα μάθουν να μην κάνουν τα ίδια", να είναι καλοί άνθρωποι, να λύνουν τις διαφορές τους και να μην στήνουν τον τσιμεντένιο τοίχο ανάμεσά τους από τη μια κι απ' την άλλη να τρέχουν στην εκκλησιά. 

Η οικογένεια του φούρναρη του κυρ Μανώλη είχε διακόψει τις σχέσεις της με την οικογένεια του μπακάλη του κυρ Κώστα που δεν ήθελα πάρε - δώσε με τον ταχυδρόμο τον Μιχάλη και τον γραμματικό τον Θοδωρή απλά γιατί προσπάθησαν να τους κάνουν να μιλήσουν. 

  Ο λόγος που έγινε όλο το μπέρδεμα ήταν αστείος για όποιον είχε λογική, για όποιον είχε ξεφύγει από αυτό το σκεπτικό που ακόμα και σήμερα έχουν οι άνθρωποι στα μικρά κυρίως μέρη.

Η κυρά φουρνάρισσα πήγε στην πόλη και ψώνισε στα κρυφά χωρίς να το πει στην μπακάλισσα που όλη μέρα μαζί κουτσομπόλευαν όλο το σύμπαν. Και όχι μόνο αυτό, της έκανε και την ψηλομύτα μετά γιατί θα είχε πιο ωραίο παλτό για την εκκλησία. Έτσι λόγια η μια, λόγια η άλλη έγινε ολόκληρο ανακάτεμα με άνδρες και παιδιά.

Το απόγευμα της παραμονής η Πολύμνια συγκέντρωσε τα παιδιά και τους είπε για τον Χριστό που συγχώρησε όλους όσους τον βασάνισαν και τον πρόδωσαν, που απόψε με τον Έρχομό Του  μοιράζει αγάπη και καλοσύνη παντού, που στενοχωριέται όταν οι άνθρωποι δεν μιλούν και δεν αγαπούν ο ένας τον άλλον. 

Τότε μ' ένα στόμα τα παιδιά είπαν " σαν τον κυρ Μανώλη με τον κυρ Κώστα" και αναλυτικά όλα τα εμπλεκόμενα μέλη  στη φασαρία του χωριού.

Συνέχισε ο μικρός Εμμανουήλ -ο γιος του Θοδωρή- κι εγώ θέλω να παίζω με τους φίλους μου αλλά η μάνα μου είπε για τα παιδιά των υπόλοιπων τριών οικογενειών "να μην ξαναπαίξεις, να μην ξαναμιλήσεις μαζί τους γιατί ίδια με τους γονείς τους θα είναι..." . 

Η Πολύμνια έβλεπε αυτούς τους δυο μήνες που κράταγε ο τσακωμός πόσο υπέφεραν οι μικροί φίλοι.

Τους είπε λοιπόν ότι απόψε που είναι η παραμονή και ο παπάς τη νύχτα θα ψάλει τη λειτουργία γιατί αύριο πρωί - πρωί θα πάει στο διπλανό χωριό, όλοι οι χωριανοί δεν θα μπουν στον αγαπημένο τους ναό εάν δεν μονιάσουν.

Χαρούμενα αλλά και σαστισμένα έμειναν να την κοιτάζουν τα αθώα προσωπάκια.

-Μα πως; Έλεγαν σχεδόν ψιθυριστά, αφού συνέχεια βρίζονται και όταν ανταμώνουν ο ένας γυρίζει την πλάτη στον άλλο.

Η Πολύμνια λοιπόν τους είχε στο σπίτι της έτοιμα χαρτάκια που θα έγραφαν κάτι.., θα τα τύλιγαν με χριστουγεννιάτικους φιόγκους που είχαν απ" τα δώρα που κάθε χρόνο τους έφερναν οι επισκέπτες και θα τα κρέμαγαν στην καμπάνα, γράφοντας με μεγάλα γράμματα το όνομα του καθενός για να φαίνεται. Τα χαρτάκια θα έγραφαν μέσα όλα όσα οι ίδιοι οι γονείς και φίλοι της σπουδαίας γυναίκας, τους έλεγαν για την αγάπη, τη συγχώρεση, τον σεβασμό, την ομόνοια και τη φιλία...όλα δηλαδή εκείνα που σε μια στιγμή θυμού ή αλαζονικής διάθεσης ξεχνούσαν. Συνεννοήθηκαν με  τον αθώο κυρ Νικήτα - τον νεωκόρο για εκείνο το βράδυ- με το που θα τους βλέπει έναν - έναν , να τους δείχνει την καμπάνα λέγοντάς τους ότι αν δεν πάρουν το δώρο τους, δεν θα μπουν στην εκκλησία.

Ήρθε η πολυπόθητη ώρα και τα πρώτα δάκρυα βγήκαν από την πέτρα του σκανδάλου την φουρνάρισσα που μετά τις αγορές στην πόλη, περιφρονούσε την αγαπημένη της γειτόνισσα.

Ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Τα παιδιά παρακολουθούσαν με την Πολύμνια τις σκηνές της επαναφοράς της κατάστασης των συγχωριανών.

Από τότε συνειδητοποίησαν όλοι, ότι  μπροστά στις καλές σχέσεις μεταξύ τους, δεν μετράνε τα ακριβά ρούχα. 

Από τότε κατάλαβαν ότι μόνο αν κάνουμε πράξεις τα όμορφα λόγια μας, θα βοηθήσουμε τον εαυτό μας , τους οικείους μας, τους άλλους, θα έχει μείνει για πάντα μέσα μας η γλυκιά μελωδία της καμπάνας,η Γέννηση θα έχει φέρει την εσωτερική μας αναγέννηση που είναι η Αγάπη.