Ο μεγάλος έρωτας του πεζογράφου, ποιητή, λόγιου Γεώργιου Βιζυηνού.

 

Ο Γεώργιος Βιζυηνός ανήκει στους σπουδαίους Έλληνες του χώρου των Γραμμάτων που λόγω της ψυχασθένειάς του έφυγε σαράντα επτά ετών.., ήταν λόγιος, πεζογράφος, ποιητής που γεννήθηκε το 1849 στη Βιζύη της Τουρκίας και απεβίωσε στις 15 Απριλίου 1896 στην Αθήνα, στο Δρομοκαΐτειο όπου νοσηλευόταν. Τα παιδικά του χρόνια ήταν πάρα πολύ δύσκολα αλλά κατάφερε χάρη στη βοήθεια κάποιων συγγενών και φίλων της οικογενείας του να έχει μια πολύ αξιόλογη εκπαίδευση που έλαβε χώρα στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας, στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν, στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Στους περισσότερους είναι γνωστός ως ο ποιητής που ήταν ψυχασθενής και νοσηλεύτηκε στο Δρομοκαΐτειο χωρίς να γίνεται λόγος για την υπόλοιπη ζωή του.

Μια γλυκιά και συνάμα θλιβερή ερωτική ιστορία ξεκινά από την ώρα που έχοντας ανάγκη να εργαστεί για να ζήσει αποδέχτηκε τη θέση (κυριολεκτικά κακοπληρωμένη) του καθηγητή της δραματολογίας και αισθητικής στο Ωδείο Αθηνών. 

Δυστυχώς για τον ευαίσθητο, ευαίσθητο αυτό άνθρωπο των Γραμμάτων αντιμετώπισε τεράστια προβλήματα που σίγουρα είχαν τον ρόλο τους στον κλονισμό της ψυχικής του υγείας. νώ ήταν εφοδιασμένος με όλα τα προσόντα  δεν τον διόρισαν καθηγητή στο πανεπιστήμιο μα ούτε στο γυμνάσιο...υπήρχαν  οι λεγόμενες " πνευματικές" κλίκες που εξυπηρετούσαν όποιον ήθελαν..το ελληνικό στοιχείο δεν βλάστησε τώρα..

Ο Βιζυηνός δεν είχε ιδιόκτητη κατοικία και νοίκιαζε ένα σπίτι από τον Ιταλό ΦραΒασίλη, πολύ καλό άνθρωπο κατά τα άλλα μα σκληρό ιδιοκτήτη γι΄αυτό πίεζε και πρόσβαλε τον ποιητή που ήταν τραγική η οικονομική του κατάσταση.Αναγκάστηκε να δώσει ως ενέχυρο τα βιβλία του και φυσικά να φύγει από αυτό το σπίτι, κάτι που του δημιούργησε επιπρόσθετη στενοχώρια γιατί ήταν ερωτευμένος με την κόρη του ΦραΒασίλη που την είχε μαθήτρια στο Ωδείο Αθηνών.

Η Μπετίνα ήταν ένα όμορφο κορίτσι για την οποία ο δάσκαλός της στη μουσική, νύχτες και νύχτες ξενυχτούσε κάτω από μια θαμπή λάμπα γράφοντάς της ποιήματα, δάκρυζε ατελείωτα καθόσον δεν μπορούσε να της εκμυστηρευτεί το πάθος του.

Μια μέρα αφού είχε τελειώσει  το μάθημά τους, ο Ποιητής πήγε ευθύς στο σπίτι της Μικρής και ήταν τόσο αναστατωμένος που το κορίτσι τρόμαξε όταν τον είδε. Της είπε ότι θέλει να μιλήσει με τη μητέρα της  όπως κι έγινε.Η κυρία ΦραΒασίλη τον δέχτηκε στο σαλόνι της κι αυτός της είπε χωρίς καμιά αργοπορία τον λόγο της επίσκεψης, πως δηλαδή ήταν σφόδρα ερωτευμένος με την κόρη της και ήθελε να συνάψει γάμο μαζί της.

Η γυναίκα δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη και ενώ προσπαθούσε να του πει ότι πρέπει να το συζητήσει με τον σύζυγό της , ο Βιζυηνός πολύ γρήγορα και συγχυσμένα  της έλεγε ότι η Μικρή κοντά του θα ζήσει σα βασίλισσα, θα έχει όλα τα πλούτη του κόσμου. Η κυρία ΦραΒασίλη του έκλεισε τη συζήτηση  και του υποσχέθηκε πως θα του απαντούσε αργότερα.

Ο ευαίσθητος Λόγιος δεν το άντεξε και κλείστηκε για πολλές ώρες στο δωμάτιό του και μέσα στις πολλές σκέψεις που έκανε ήρθε πάλι μια που από τότε που ήταν παιδί ουσιαστικά δεν έφυγε ποτέ..αυτή για το μεταλλείο χρυσού που δήθεν υπήρχε στο κτήμα της μητέρας του και το οποίο θα έσωνε από τα οικονομικά προβλήματα όλη του την οικογένεια. Επειδή πίστευε ότι αν ήταν πραγματικά πλούσιος δεν θα του αρνούνταν τον γάμο με την Μπετίνα, σκεφτόταν πως μπορούσε να βρει χρυσό.

Η μέρα που συναντήθηκε με την κυρία ΦραΒασίλη θεωρείται ως ορόσημο για την επιβάρυνση της ψυχικής του υγεία που ήδη ήταν σε άσχημη κατάσταση με τα τεράστια οικονομικά θέματα που αντιμετώπιζε . Λέγεται...ότι από τότε ο Βιζυηνός έκλαιγε συνεχώς, ότι η συμπεριφορά του ήταν ταραγμένη και νευρική, είχε αλλάξει τόσο που οι φίλοι του ανησυχούσαν για την κατάστασή του. 

Το 1892 αρχή της άνοιξης τον μήνα Μάρτιο οι κήποι, τα περιβόλια, οι λόφοι της Αθήνας μοσχοβολούσαν απ' τα λουλούδια και το μάτι δεν χόρταινε να θαυμάζει τα χρώματα. Η Πατησίων εκείνη την εποχή ήταν ένα από τα αγαπημένα μέρη των Αθηναίων όπου απολάμβανα τις ανοιξιάτικες βόλτες τους. Ο Βιζυηνός πήρε μια όμορφη άμαξα , λαντό για την ακρίβεια με δυο άσπρα άλογα και πήγε βόλτα στην Πατησίων.

Μετά το τέλος της αμαξάδας επέστρεψε στα Χαυτεία όπου ήταν αρκετοί φίλοι του λογοτέχνες. Η εικόνα που αντίκρισαν οι φίλοι του ενέπνεε σίγουρα ανησυχία.

Στο πίσω κάθισμα της άμαξας είχε απλώσει μια αγκαλιά τριαντάφυλλα που είχε αγοράσει και τώρα καθισμένος στη μέση από τα μπροστινά καθίσματα τα κοιτούσε με λυπημένο ύφος δίχως να παίρνει τα μάτια του, δίχως να νιώθει την παρουσία των άλλων ανθρώπων γύρω του. Η ενδυματολογική του επιλογή μαρτυρούσε πένθος με μαύρο πλατύγυρο καπέλο, μαύρο φιόγκο στον λαιμό, μαύρα ρούχα.

Προσπαθώντας να μάθουν τι του συμβαίνει  κάποιοι είπαν ότι το προηγούμενο βράδυ επισκέφθηκε τα γραφεία της εφημερίδας όπου εργαζόταν ο φίλος του ο Κωστής Παλαμάς. Τους ζήτησε χαρτί για να γράψει κάτι και ξεκίνησε να γράφει " Σήμερον την εσπέραν τελούνται οι γάμοι του μεγάλου ποιητού  Γεωργίου Βιζυηνού μετά της..." δεν ολοκλήρωσε αυτό που η φαντασία του είχε πλάσει. Όλοι πια γνώριζαν ότι δεν ξεπέρασε τον ανεκπλήρωτο έρωτά του με την μικρή Μπετίνα.

Μετά από όλη την ταραχή και τη σύγχυση που δεν έλεγε να περάσει ο διευθυντής του Ωδείου Αθηνών Γεώργιος Νάζος κι ο συμφοιτητής του από τα πανεπιστημιακά χρόνια της Γερμανίας Αλέξανδρος Ζαΐμης τον οδήγησαν στο Δρομοκαΐτειο το γνωστό Νοσοκομείο Ψυχικών Νοσημάτων. Από τον φόβο μήπως θέσει τέρμα στη ζωή του συμβουλευόμενοι τον αρμόδιο δικαστή ο Βιζυηνός κλείστηκε για νοσηλεία (κάποιοι γράφουν ότι είχε κάνει δυο απόπειρες αυτοκτονίας όπως κι ότι είχε προσπαθήσει να απαγάγει την Μπετίνα κάτι βέβαια που αρκετοί αμφισβητούν).

Το 1896 στις 15 Απριλίου με την άνοιξη να δείχνει την αναγέννηση της φύσης σε κάθε σημείο ο Μεγάλος Λόγιος έφυγε για την αιωνιότητα..

Η εξόδιος ακολουθία του έγινε στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας...χωρίς οι περισσότεροι από το πλήθος να γνωρίζουν τα βάσανα που είχαν λαβώσει την ευαίσθητη ψυχή του.

Σύμφωνα με αρκετά συγγράμματα και διάφορα βιβλία που έχω μελετήσει  ο έρωτας ήταν το αποκορύφωμα, η αφορμή για να ξεσπάσει ο οργανισμός...η αδικία που είχε υποστεί όταν έμεινε εκτός θέσεων στην εκπαίδευση (αφού όπως προέγραψα ..βόλεμα..επικρατούσε και τότε) με αποτέλεσμα την τραγική οικονομική του κατάσταση ήταν αυτό που άρχισε να καίει τον εσωτερικό του κόσμο...

 

Κλείνω με ένα αγαπημένο ποίημά του.

Υποθήκαι

 

Όπου θαρριέται για καλό,     
   και δίχως δοιάκι ανοίγεται,
τον βρίσκ' η μπόρα στο γιαλό 
   και ναυαγεί και πνίγεται.

 

Όπου σκαρώνει μια φωλιά
   σ' εν' άστατο κοτρόνι,
πριν η καθίσει μια σταλιά,
   γυρνά και τον πλακώνει.

 

Όπου γλιστρήσει, αν πιασθεί  
   στων αλλωνών την ανθρωπιά,
θα τον σκουντήσουν να χαθεί,
   να μην ορθοπατήσει πια.

 

Χαρά στον, που δεν αρμενά ,
   κι έχει στεριό το σπίτι του,
κι ουδέ τον ξένο προσκυνά,
   ουδέ τον συντοπίτη του!