Ήταν ένα όνειρο που για μεγάλο χρονικό διάστημα έδινε ανοιξιάτικη πνοή ακόμη και στις χειμωνιάτικες νύχτες της. Δεν έτρεχε όπως έκανε για τ ‘ άλλα όνειρα, να μάθει την ερμηνεία. Κρατούσε μόνο την αγαλλίαση που ένιωθε όταν ξύπναγε, στο πρόσωπό της το απαλό χάδι...όπως χαϊδεύουν τα κύματα την ακροθαλασσιά το κατακαλόκαιρο.Εκείνα τα πρωϊνά οι ηλιαχτίδες εισχωρούσαν σε κάθε γωνίτσα του σπιτιού. Στο διαμέρισμα του εσωτερικού της κόσμου τα παραθύρια ορθάνοιχτα δέχονταν τη θαλπωρή του ήλιου κι αυτά με τις λευκές δαντελένιες κουρτίνες που γίνονταν ταίρι του ανέμου σ ‘ ένα απερίγραπτο βαλς. Σφύριζαν τα βαπόρια στου ονείρου το πέλαγος με τους γλάρους να συνοδεύουν το σκοπό φτεροκοπώντας, δηλώνοντας έτσι πως ευαγγελίζονταν έναν ιερό οιωνό...Μα και τα χαριτωμένα σπουργιτάκια στην αυλή χοροπηδούσαν με τα μικρά φτεράκια τους από φυτό σε φυτό, από δέντρο σε δέντρο, μ‘ ένα τιτίβισμα σαν σύνθεση μελωδίας.Μονολογούσε κάθε φορά “πάλι αυτή η μορφή; ποιος είναι;τι θέλει;Mα γιατί ανησυχώ αφού μου χαμογελάει;”. Έτσι περνούσαν οι μέρες, έτσι κυλούσαν οι μήνες. Τα δειλινά με προσήνεμο το βλέμμα θαύμαζε τα σχήματα που δημιουργούνταν στον ορίζοντα.Υπερίσχυαν τα άλογα, τα άνθη και ενίοτε οι σκιές των αγαπημένων της ....που ένιωθε πως όταν τους είχε ανάγκη κατέβαιναν.
Προσευχόταν να μην ξανάρθει η οπτασία εκείνη.Την έζωνε τόσο έντονα μια μυστήρια αίσθηση, ευχάριστη μεν, ανεπιθύμητη δε,καθόσον είχε αποφασίσει να δώσει άλλη πορεία στη μελαγχολική ζωή της. Εκείνη την αυγουστιάτικη νύχτα που ο αστροφώτιστος ουρανός την προσκάλεσε σ ‘ ένα παιχνίδι σαγήνης, οι σκέψεις που της βάραιναν την καθημερινότητα έσβησαν μ ‘ ένα αόρατο χάδι στα μαλλιά. Ακολούθησε η ανατολή και από τότε οι μέρες της διανθίζονταν από πρωτάκουστα θροϊσματα που κανείς άλλος δεν αντιλαμβάνονταν.Αμυδρές φωτιές άναβαν στης καρδιάς την εστία. Εθελοτυφλούσε στο μυστήριο του ονείρου,στο χαμόγελο που εκείνα τα χαράματα εισχώρησε με το φθινοπωρινό αγιάζι στην κάμαρά της απιθώνοντας στο μαξιλάρι της, σύνθεση από γιασεμιά και μικρά κόκκινα τριανταφυλλάκια που έγραφε ΑΓΑΠΗ.Τη μέρα όταν η σκέψη της πλημμύρισε από μια άγνωρη αναστάτωση προσπάθησε να μην ασχοληθεί.Είχε διαβάσει περί διαίσθησης αλλά δεν την άγγιζε.Είχε ακούσει επίσης τη φράση “όταν εμείς κάνουμε σχέδια, αυτός γελάει “ αλλά και πάλι απαξιούσε. Με τον καιρό την κυρίευε μια ανείπωτη χαρά που ήταν αντίθετη με τα γεγονότα της ζωής της. Όλα γύρω της άλλαζαν.Τα φυτά της που λογικά ήταν στο τέλος της ανθοφορίας τους, καθημερινά της χάριζαν νέα μπουμπούκια. Έπαιζε με το πιάνο της πάλι και έστελνε στη γειτονιά μελωδικά μηνύματα. Απορούσε η ίδια πως έβρισκε την όρεξη, απορούσαν και οι άλλοι μαζί της! Η απορία της για το μυστήριο του ονείρου δεν κράτησε πολύ ακόμη αφού έμελλε να γίνει πραγματικότητα που χάραξαν οι βαθύτερες ρίζες απ ‘ τις γωνιές της ψυχής.Το εναγώνιο ταξίδι αυτών των χρόνων μετατράπηκε σ ‘ ένα γλυκό συναπάντημα μιας αγάπης που ήρθε σβήνοντας όλα τα περασμένα όπως αναφέρεται στους στίχους του τραγουδιού.Μια αέναη ψυχική τέρψη που έδωσε στη βροχή τη μορφή δακρύων των αγγέλων, σε κάθε σύννεφο μια ηλιαχτίδα, στο σκοτάδι της καρδιάς άπλετο φως, που έκανε την ελπίδα βασίλισσα στην καθημερινότητα. Η μορφή που δημιούργησε το μυστήριο του ονείρου ζύμωσε με νέκταρ το παρόν λούζοντας τα κορμιά τους με ροδόνερο σαν μια πράξη κάθαρσης κάθε μελαγχολικού στίγματος.Χάραξαν το δρόμο τους κάτω απ ‘ τη σελήνη που γέμιζε...κι αυτή ψιχάλιζε μαλαματένια λόγια αγάπης....
Υ.Σ Εννοείται πως για πεζά και ποιήματα τα πνευματικά δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου