Αφήνοντας κάποιες μέρες να μιλούν στην ψυχή..

Στον εορταστικό θρησκευτικό κύκλο της Ορθοδοξίας, όπου ανήκω, αναφέρομαι συχνά.

Όλο το έτος αποτελείται από σημαντικά θρησκευτικά γεγονότα (ενθύμηση αυτών), από εορτές οι οποίες όλες έχουν βαθύ νόημα. Το Δωδεκαήμερο του χειμώνα (εορτές Χριστουγέννων, Αγίου Βασιλείου, Θεοφανείων), η Σαρακοστή και το Πάσχα την άνοιξη, ο Δεκαπενταύγουστος - η Κοίμηση της Θεοτόκου (της Παναγίας) το καλοκαίρι, είναι τρια από τα αξιοσημείωτα χρονικά διαστήματα, που ξεχωρίζουμε οι Χριστιανοί. 

Όμως και οι άλλες εορτές δεν μας αφήνουν δίχως μηνύματα, δίχως έθιμα, δίχως χρώματα και γεύσεις, που κάνουν την καθημερινότητα ξεχωριστή. Μόλις ολοκληρώνεται το Δωδεκαήμερο, ετοιμαζόμαστε για τις Απόκριες και τη Σαρακοστή. Λίγο πριν συνήθως, εισέρχεται ο Φλεβάρης με τα Συμόγιορτα, ακολουθεί ο Μάρτης - πάντα μέσα στη Σαρακοστή- με τον Ευαγγελισμό, ο Απρίλης κι ο Μάης με τα πασχαλινά, τη Ζωοδόχο Πηγή, τον Άη Γιώργη. Βαδίζουμε για τη Πεντηκοστή κι αρχίζουν οι καλοκαιρινές γιορτές και τα πανηγύρια, γραφικά εκκλησάκια, εσπερινοί και ένα σωρό νότες της παράδοσης. Δεκαπενταύγουστος κι η υποδοχή του ρομαντικού φθινοπώρου με την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, για να φθάσουμε στον Οκτώβριο με την Αγία Σκέπη, τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο όπου οι ευχές συνεχίζονται για τις ονομαστικές εορτές κι ο κύκλος συνεχίζεται..

Πολλοί από εμάς δεν χαίρονται αληθινά, με την ομορφιά του εορταστικού κύκλου της θρησκείας μας, δεν αξιοποιούν την ευκαιρία που μας δίνεται για προσευχή, για στολισμούς (αλλαγή καθημερινότητας), για ανταλλαγή ευχών, για περίσκεψη, για εσωτερική καλλιέργεια. Σίγουρα ο βομβαρδισμός που δεχόμαστε από το σκούρο έως θλιβερό ειδησεογραφικό δελτίο αποτελεί ένα αίτιο, ο φόβος που σκόρπισαν τα προηγούμενα χρόνια οι διάφορες κρίσεις, καθώς και ο φόβος που πλανάται από τις αλλαγές στον παγκόσμιο επίπεδο. Ακόμη, τα αθεϊστικά ρεύματα που προσπαθούν τις δικές μας επιλογές, να τις καταλογίζουν στον Θεό, όπως και το ότι δεν έχουμε συμβιβαστεί με το γεγονός πως  απ΄ τη γη, είμαστε περαστικοί όλοι και δίχως καμιά εξαίρεση.

Βέβαια, στο άκουσμα θλιβερών γεγονότων για παιδιά και νέους, όλοι μας κλονιζόμαστε. Όμως όποιος έχει κατανοήσει το νόημα της ζωής, στον σκοπό και στον ρόλο μας, διαχειρίζεται καλύτερα όσα προκύπτουν.

Το επίγειο πέρασμά μας, έχει ως σκοπό τη θέωση με εσωτερική αφύπνιση, πνευματικό αγώνα και πράξεις αγάπης προς εμάς και τον συνάθρωπο.

Ο Θεός μας χάρισε με τον λογικό νου, τη συνείδηση, την ελευθερία (αυτεξούσιο), την αυτοσυνειδησία, τη δημιουργικότητα, τον έρωτα κι άλλα χαρακτηριστικά τα οποία μας κάνουν ξεχωριστούς από τα άλογα έμβια όντα.

Ο ρόλος του καθενός μας εννοείται ότι έχει (ή πρέπει να έχει) κινητήριο δύναμη την άδολη αγάπη και τις αξίες (δικαιοσύνη κα) για τις οποίες Σταυρώθηκε, αλλά είναι διαφορετικός. Άλλος μεγαλώνει με βιολογικούς γονείς, άλλος τους χάνει, άλλος έχει θεοδώρητη τύχη και βρίσκονται στον δρόμο του άγγελοι, άλλος αποκτάει παιδιά, άλλος μόνο πνευματικά, άλλος παντρεύεται , άλλος όχι, άλλος  έχει υψηλά οικονομικά αλλά του λείπει η αγάπη, άλλος έχει αγάπη κι αρμονικές οικογενειακές καταστάσεις μα τα οικονομικά του είναι χαμηλά ..κι άλλα πολλά. Το βέβαια είναι ότι σπανίζουν οι περιπτώσεις που τα έχουν όλα. Ακόμη κι αυτοί που δεν έχουν ταλαιπωρίες και μπορούν να ζουν άνετα, κάτι θα βρουν για να γκρινιάζουν.

Σύμφωνα με την ταπεινή μου άποψη και μέσα από μια ζωή με πολυποίκιλες δοκιμασίες, για να γευτούμε την αρμονία, αυτό που συστήνω είναι να αφήνουμε κάποιες μέρες να μιλούν στην ψυχή μας. Κι αυτές δεν είναι άλλες από τις άγιες ημέρες, δηλαδή όλο το έτος!

Η συνύπαρξη της χαράς και της λύπης (χαρμολύπη), του κακού και του καλού είναι δεδομένα. Έχοντας όμως πίστη, ότι κι αν συμβεί η δύναμη μας βοηθά στη διαχείριση, καθόσον δεν κινδυνεύουμε μόνο από κάτι κακό που θα μας συμβεί, αλλά κι από την ξέφρενη χαρά για κάτι καλό.

Μεγάλη Τετάρτη σήμερα αγαπητοί μου φίλοι και αναγνώστες κι ως την Ανάσταση έχουμε το πιο σημαντικό τμήμα της Πορείας. Η προδοσία, η χλευασμοί , η Σταύρωση...οι πικρές ώρες όπου η Παναγιά θρηνεί για τον μοναχογιό Της, όπου αιώνες τώρα κι οι δυο θρηνούν για τα Πάθη του κόσμου.

Ας έρθουμε για λίγο στη θέση της Παναγιάς, ας νιώσουμε για λίγο τα καρφιά να διαπερνούν το κορμί μας, ας ψάλλουμε κι ας βουρκώσουμε, ταυτόχρονα με την εσωτερική δέηση για έναν καλύτερο κόσμο. Κοιτάζοντας τις παπαρούνες και στρέφοντας το βλέμμα μας στον ουρανό, θα δούμε το αίμα Του να κυλάει..και να χαράζει στον ορίζοντα τις λέξεις ΑΓΑΠΗ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ,ΕΙΡΗΝΗ.

Κι όταν στην ψυχή μας θα έρχονται οι πολυαγαπημένες μας μορφές που πέρασαν στην αιωνιότητα, θα ακούσουμε τις αναστάσιμες καμπάνες, να ηχούν κι οι άγγελοι να υμνούν την Ανάσταση και την Αιώνια Ζωή! Μόνο έτσι η ζωή προχωράει με νόημα, μόνο αν αφήσουμε τις μέρες να μιλούν στην ψυχή. 

Με άσβεστη τη φλόγα της Ανάστασης στην καρδιά μας, τηρώντας τα έθιμά μας, τιμώντας την κάθε γιορτή, η καθημερινότητα γίνεται ξεχωριστή.

Ευχές και προσευχές για τα βάσανα του πλανήτη!!

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ σε κάθε τομέα

Σοφία Δ. Αγραπίδη

Αθήνα, 16 Απριλίου 2025

Υ.Σ Καθόσον δέχομαι πολλά θετικά σχόλια για τις απόψεις μου, θα ήθελα με ειλικρινή ταπεινότητα να πω ότι δεν είναι θέμα σοφίας, απλά θέμα αξιολόγησης των όσων μου γνώρισε η ζωή. 

25Η ΜΑΡΤΙΟΥ 2025, ΟΜΙΛΟΣ ΦΙΛΙΠΠΩΝ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ "Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ".

Στη σημερινή παρέλαση της Ανδραβίδας, για την Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821,ο Όμιλος Φιλίππων Ανδραβίδας "ο Σπάρτακος" , συμμετείχε με χαρά και τιμή, όπως κάνει όλα τα χρόνια.

Σε πέντε άλογα , τέσσερις ιππείς και μια αμαζόνα, με παραδοσιακές φορεσιές, ζωντάνεψαν τις ιερές μνήμες των προγόνων στην μικρή μας πόλη, με τη μακραίωνη ιππική ιστορία.

Ο Κώστας και η Αναστασία Κοτσαύτη

Ο Χάρης Γεωργιόπουλος

Ο Γιάννης κι ο μικρός μας Χάρης Βαρβαρέσος

αποτελούσαν το έφιππο τμήμα.

Συνοδοί (όπως προβλέπεται για λόγους ασφαλείας) ήταν η Μαρία Κοτσαύτη, ο Αντώνης Αγραπίδης, ο Σπύρος Κάρδαρης, ο Κώστας Μποβολέτης, ο Νίκος Αγραπίδης.

Ο Νίκος Αγραπίδης, κατέθεσε το στεφάνι για τον Όμιλό μας.

Επειδή , ίσως να μην δείτε κάπου φωτογραφίες του Ομίλου, ή έστω μια μικρή αναφορά, γι' αυτό φροντίζω μέσω αυτού του ιστότοπου, να ταξιδεύει το έργο μας.

Ποιητικές σκέψεις κι εικόνες της άνοιξης.

 

Η φύση βρίσκεται πάντα, στους ψίθυρους του εσωτερικού μου κόσμου, που αποτυπώνονται με το μολύβι στο τετράδιο. 

Όλες οι εποχές αποτελούν δώρο για τον άνθρωπο, αν και κάποιοι προτιμούν περισσότερο το καλοκαίρι, όπως και άλλοι τον χειμώνα. 

Με την ευκαιρία της σημερινής ημέρας που είναι αφιερωμένη στην ποίηση, σκέφτηκα να παρουσιάσω κάποιους απ΄τους ψίθυρους που προανέφερα, οι οποίοι ανήκουν στην εαρινή περίοδο που διανύουμε.

Εαρινά θαύματα

 

Ξετυλίγονται τα σπάργανα

απ’ της φύσης το λίκνο

άρωμα νεραντζιάς, λεμονιάς,

λεβάντας, τριανταφυλλιάς μοσχοβολούν.

Ανάβει το καντήλι κάθε χάραμα

υποδοχή στην αγάπη που ‘ρχεται

με λιβάνι ανατολής στο θυμιατό.

Νέα σελίδα στη ζωή,

άπειρα πουλιά λαλούν

τον αέναο ύμνο της

κι η γη σε πλήρη οργασμό.

Εξαγνίζονται τα δάκρυα κάθε πόνου

στους θρήνους της Παναγιάς,

οι πασχαλιές, οι βιολέτες, τα κρίνα

στην ποδιά της , δέηση.

Αφέντρα ετούτη η εποχή

αντιφεγγίζει τους πόθους μας

που ριζιμιά στα ροδοπέταλα στέκονται.

Στ’ άδυτα της καρδιάς

σαν δραπέτης το ανοιξιάτικο φεγγάρι

διαβάζει τις πίκρες που κρύβονται,

τις ζωγραφίζει με τ’ ασημένια χρώματα

έως που θα γίνουν χαρά

όταν σημάνει η Αναστάσιμη καμπάνα.

Σπαθίζουν τα χελιδόνια

στου ήλιου της αχτίδες

όταν εκείνος γέρνει

πάνω από κάμπους, βουνά,

ακρογιάλια, πολιτείες χωριά, ξωκλήσια

την ώρα που ουρανόσταλτες μελωδίες

τραγουδούν τα εαρινά θαύματα.

Ο ερχομός της Άνοιξης

Αναβλύζει χαρά το πρωινό

με τα γλυκά τιτιβίσματα

απ' το χάραμα.

Ως άγιο μύρο δέχομαι τις δροσοσταλίδες

κι αυτής της μέρας.

Αψεγάδιαστα όνειρα

φέρνει σαν οπτασία

η ευωδιά απ΄την ποδιά των κρίνων.

Η ανάσα της εποχής

που 'ρχεται με ανθοφόρο άτι

συντρίβει την παγωνιά της ώρας.

Όπου κι αν στραφεί η ματιά

μαγεύεται στων αγγέλων το σκίρτημα,

που ρημάζει της καρδιάς τα βάθη.

Υφαίνει η νέα εποχή

με νήματα τα χαμομήλια,

τις μαργαρίτες, τις παπαρούνες.

Υφαίνει στη σιγαλιά

την ποθητή αναγέννηση.

Ύμνος στην άνοιξη

Μαστιγώνεις του πειρασμούς

που τ' όνειρο στείλανε σεργιάνι,

στην πορφυρένια χλαμύδα

που μερόνυχτα κεντούσαν οι μοίρες.

Τυλίγεσαι στην τρυφερή σιωπή

της κεχριμπαρένιας γαζίας.

Ψηλαφίζοντας το απροσδιόριστο μέλλον

ανιχνεύεις ουράνιους ιριδισμούς.

Ντύνοντας τις ιαχές του πόνου

από τις μελωδίες των νεράιδων,

ένα ηδονικό μεθύσι σε οδηγεί

στην αλλόκοτη αμφιθυμία του πάθους.

Μυρώνεις τις δύσβατες ατραπούς

εκεί που μόνο οι αετοί φτερουγίζουν,

εγείροντας του έρωτα τα δροσισμένα ροδοπέταλα.

Την αρμονία της χαράς που φέρνουν τ' αηδόνια

στης πλάσης τις χρωματιστές πινελιές,

τοξεύεις σ' όλα τα μήκη και πλάτη

της ταραγμένης ανθρωπότητας.

Απριλιάτικη μέρα

Τι όμορφο αυτό το πρωινό, Απρίλης,

στον κήπο κρίνα και γαρίφαλα μοσχοβολούν,

αιθέρια αρώματα σκορπούν

κι ο νους πετά έξω απ' τον κόσμο αυτόν της ύλης.

Καθώς ολόχρυσος φάνηκε ο ήλιος

με τις αχτίδες του να δίνουν θαλπωρή,

στης κερασιάς το ανθισμένο το κλωνάρι

στην πασχαλιά,στ' αγιόκλημα, στο γιασεμί.

Μέρα γλυκιά και ξελογιάστρα

πόσες καρδιές αναστατώνεις μυστικά,

πόσα ματάκια δεν κοιτούν εκστατικά

ψηλά στο άπειρο, τα λαμπερά τα κάστρα.

Για την άνοιξη του 2020

Απλώθηκε το υφαντό

των λουλουδιών στη φύση πάλι.

Κάτω απ' του γλαυκού ουρανού

τη θερμή αγκάλη.

Γνέφουν τα χαμομήλια 

στους λιγοστούς διαβάτες που παραμιλούν..

τω μοβ άνθη της μολόχας

σ' όλους γελούν.

Φύλλα που βλαστήζουν

στης νέα εποχής το διάβα,

με χρώματα λούζεται η πλάση.

Ω!ανείπωτο θάμα.

Πετούν τα κοτσύφια

στους κήπους χαρωπά σκαλίζουν

στις φωτεινές αχτίδες που προβάλουν

λόγια αγάπης ψιθυρίζουν.

Αναγέννησης ώρα ευλογημένη

κλείστηκαν οι άνθρωποι μοναχικά αηδόνια,

αναδιφούν στου παρελθόντος τις γραφές..

τι μαυρισμένα χρόνια.

Φυσούν οι αέρηδες

ευφραίνοντας την σκέψη του κόσμου,

λάμπει η φλογίτσα στο κερί,

Θεέ μου λύτρωση δως μου!

Ανατέλει το φεγγάρι

πάνω απ' τους άδειους δρόμους,

τ' αστέρια πονούν, μα τραγουδούν,

ξανά με τα χέρια στους ώμους.

Ήθελα ένα Μάρτη

(Άνοιξη του κόσμου)

Ήθελα ένα Μάρτη

όπου η γη θα είχε

κόκκινες ανεμώνες

κίτρινα κρίνα

ροζ μαργαρίτες

κι αγκάθια πουθενά.

Οι φωλιές των χελιδονιών,

μουράγια με γαλέρες

για ταξίδια στ' απύθμενα βάθη

των ψυχών.

Να καίει το καντηλέρι

σιωπηλά μόνο για ευγνωμοσύνη

κι όχι για αιώνιες απουσίες.

Να λούζονται οι κυράδες

στις πηγές μαζί με τις νεράιδες.

Τα κορίτσια χαμογελαστά να τρέχουν

στα μονοπάτια

της αληθινής αγάπης.

Σε κάθε σταυροδρόμι

τ' αγόρια ν' ανταμώνουν

τις ματιές του άδολου έρωτα

αυτού, που τούτε οι εποχές ξεριζώνουν..

Τι κι αν είναι όνειρο οι σκέψεις;

Η πίστη γεννά τη δύναμη

κι ο αγώνας θα νικήσει

πάλι η ανθρωπότητα

την άνοιξη θα ζήσει!