Ποιητικές σκέψεις κι εικόνες της άνοιξης.

 

Η φύση βρίσκεται πάντα, στους ψίθυρους του εσωτερικού μου κόσμου, που αποτυπώνονται με το μολύβι στο τετράδιο. 

Όλες οι εποχές αποτελούν δώρο για τον άνθρωπο, αν και κάποιοι προτιμούν περισσότερο το καλοκαίρι, όπως και άλλοι τον χειμώνα. 

Με την ευκαιρία της σημερινής ημέρας που είναι αφιερωμένη στην ποίηση, σκέφτηκα να παρουσιάσω κάποιους απ΄τους ψίθυρους που προανέφερα, οι οποίοι ανήκουν στην εαρινή περίοδο που διανύουμε.

Εαρινά θαύματα

 

Ξετυλίγονται τα σπάργανα

απ’ της φύσης το λίκνο

άρωμα νεραντζιάς, λεμονιάς,

λεβάντας, τριανταφυλλιάς μοσχοβολούν.

Ανάβει το καντήλι κάθε χάραμα

υποδοχή στην αγάπη που ‘ρχεται

με λιβάνι ανατολής στο θυμιατό.

Νέα σελίδα στη ζωή,

άπειρα πουλιά λαλούν

τον αέναο ύμνο της

κι η γη σε πλήρη οργασμό.

Εξαγνίζονται τα δάκρυα κάθε πόνου

στους θρήνους της Παναγιάς,

οι πασχαλιές, οι βιολέτες, τα κρίνα

στην ποδιά της , δέηση.

Αφέντρα ετούτη η εποχή

αντιφεγγίζει τους πόθους μας

που ριζιμιά στα ροδοπέταλα στέκονται.

Στ’ άδυτα της καρδιάς

σαν δραπέτης το ανοιξιάτικο φεγγάρι

διαβάζει τις πίκρες που κρύβονται,

τις ζωγραφίζει με τ’ ασημένια χρώματα

έως που θα γίνουν χαρά

όταν σημάνει η Αναστάσιμη καμπάνα.

Σπαθίζουν τα χελιδόνια

στου ήλιου της αχτίδες

όταν εκείνος γέρνει

πάνω από κάμπους, βουνά,

ακρογιάλια, πολιτείες χωριά, ξωκλήσια

την ώρα που ουρανόσταλτες μελωδίες

τραγουδούν τα εαρινά θαύματα.

Ο ερχομός της Άνοιξης

Αναβλύζει χαρά το πρωινό

με τα γλυκά τιτιβίσματα

απ' το χάραμα.

Ως άγιο μύρο δέχομαι τις δροσοσταλίδες

κι αυτής της μέρας.

Αψεγάδιαστα όνειρα

φέρνει σαν οπτασία

η ευωδιά απ΄την ποδιά των κρίνων.

Η ανάσα της εποχής

που 'ρχεται με ανθοφόρο άτι

συντρίβει την παγωνιά της ώρας.

Όπου κι αν στραφεί η ματιά

μαγεύεται στων αγγέλων το σκίρτημα,

που ρημάζει της καρδιάς τα βάθη.

Υφαίνει η νέα εποχή

με νήματα τα χαμομήλια,

τις μαργαρίτες, τις παπαρούνες.

Υφαίνει στη σιγαλιά

την ποθητή αναγέννηση.

Ύμνος στην άνοιξη

Μαστιγώνεις του πειρασμούς

που τ' όνειρο στείλανε σεργιάνι,

στην πορφυρένια χλαμύδα

που μερόνυχτα κεντούσαν οι μοίρες.

Τυλίγεσαι στην τρυφερή σιωπή

της κεχριμπαρένιας γαζίας.

Ψηλαφίζοντας το απροσδιόριστο μέλλον

ανιχνεύεις ουράνιους ιριδισμούς.

Ντύνοντας τις ιαχές του πόνου

από τις μελωδίες των νεράιδων,

ένα ηδονικό μεθύσι σε οδηγεί

στην αλλόκοτη αμφιθυμία του πάθους.

Μυρώνεις τις δύσβατες ατραπούς

εκεί που μόνο οι αετοί φτερουγίζουν,

εγείροντας του έρωτα τα δροσισμένα ροδοπέταλα.

Την αρμονία της χαράς που φέρνουν τ' αηδόνια

στης πλάσης τις χρωματιστές πινελιές,

τοξεύεις σ' όλα τα μήκη και πλάτη

της ταραγμένης ανθρωπότητας.

Απριλιάτικη μέρα

Τι όμορφο αυτό το πρωινό, Απρίλης,

στον κήπο κρίνα και γαρίφαλα μοσχοβολούν,

αιθέρια αρώματα σκορπούν

κι ο νους πετά έξω απ' τον κόσμο αυτόν της ύλης.

Καθώς ολόχρυσος φάνηκε ο ήλιος

με τις αχτίδες του να δίνουν θαλπωρή,

στης κερασιάς το ανθισμένο το κλωνάρι

στην πασχαλιά,στ' αγιόκλημα, στο γιασεμί.

Μέρα γλυκιά και ξελογιάστρα

πόσες καρδιές αναστατώνεις μυστικά,

πόσα ματάκια δεν κοιτούν εκστατικά

ψηλά στο άπειρο, τα λαμπερά τα κάστρα.

Για την άνοιξη του 2020

Απλώθηκε το υφαντό

των λουλουδιών στη φύση πάλι.

Κάτω απ' του γλαυκού ουρανού

τη θερμή αγκάλη.

Γνέφουν τα χαμομήλια 

στους λιγοστούς διαβάτες που παραμιλούν..

τω μοβ άνθη της μολόχας

σ' όλους γελούν.

Φύλλα που βλαστήζουν

στης νέα εποχής το διάβα,

με χρώματα λούζεται η πλάση.

Ω!ανείπωτο θάμα.

Πετούν τα κοτσύφια

στους κήπους χαρωπά σκαλίζουν

στις φωτεινές αχτίδες που προβάλουν

λόγια αγάπης ψιθυρίζουν.

Αναγέννησης ώρα ευλογημένη

κλείστηκαν οι άνθρωποι μοναχικά αηδόνια,

αναδιφούν στου παρελθόντος τις γραφές..

τι μαυρισμένα χρόνια.

Φυσούν οι αέρηδες

ευφραίνοντας την σκέψη του κόσμου,

λάμπει η φλογίτσα στο κερί,

Θεέ μου λύτρωση δως μου!

Ανατέλει το φεγγάρι

πάνω απ' τους άδειους δρόμους,

τ' αστέρια πονούν, μα τραγουδούν,

ξανά με τα χέρια στους ώμους.

Ήθελα ένα Μάρτη

(Άνοιξη του κόσμου)

Ήθελα ένα Μάρτη

όπου η γη θα είχε

κόκκινες ανεμώνες

κίτρινα κρίνα

ροζ μαργαρίτες

κι αγκάθια πουθενά.

Οι φωλιές των χελιδονιών,

μουράγια με γαλέρες

για ταξίδια στ' απύθμενα βάθη

των ψυχών.

Να καίει το καντηλέρι

σιωπηλά μόνο για ευγνωμοσύνη

κι όχι για αιώνιες απουσίες.

Να λούζονται οι κυράδες

στις πηγές μαζί με τις νεράιδες.

Τα κορίτσια χαμογελαστά να τρέχουν

στα μονοπάτια

της αληθινής αγάπης.

Σε κάθε σταυροδρόμι

τ' αγόρια ν' ανταμώνουν

τις ματιές του άδολου έρωτα

αυτού, που τούτε οι εποχές ξεριζώνουν..

Τι κι αν είναι όνειρο οι σκέψεις;

Η πίστη γεννά τη δύναμη

κι ο αγώνας θα νικήσει

πάλι η ανθρωπότητα

την άνοιξη θα ζήσει!