Ευχές μέσα απ' το γεγονός του πόνου.Ποίηση.

 Για πολλούς ο γραπτός λόγος, πεζός ή ποιητικός αποτελεί βάλσαμο, αφού έτσι εκδηλώνονται οι ψίθυροι του εσωτερικού τους κόσμου. Σ' αυτούς ανήκει και η γράφουσα...από παιδάκι έτρεχε με τα ωραία μολύβια να γράφει στο τετράδιο όλα όσα της γεννούσαν απορίες, σκέψεις, χαρά, πόνο.

 

Πετρωμένα βλέμματα

 

Αρχή της άνοιξης

κι οι τοίχοι σείονταν

μπρος στη μανία

του άκαρδου χεριού.

Έστησε αναχώματα

στης αγάπης το διάβα.

Κέρασε χολή

του αγοριού το χαμόγελο.

Κόκκινο πάτωμα,

σαν τις παπαρούνες έξω.

Πετρωμένα βλέμματα ,

τα μωρά έτοιμα αγγελούδια.

Σκοτάδι, αστραπή

στη γειτονιά, στη ρούγα.

Εφιάλτης θα ’ναι

ψιθυρίζουν τ’ άλαλα χείλη.

Ξεχείλισε τρόμο

τούτο το μαγικό λιόγερμα.

Ποιος αέρας;

Ποια μάγισσα;

μεταμορφώνουν τους ανθρώπους σε θηρία;

 

4 Μαρτίου 2022

 

  Ευχές σ’ εκείνο το αγόρι

 

Προοίμιο

 

            Παγίδα με φαρμάκι

του ‘στησε η φθονερή μοίρα

μετά το χαρούμενο παιχνίδι.

Ασάλευτα στήθια

κι οι ουρανοί θλιμμένοι.

Μήτε ψυχή

μήτε σταυρό της εκκλησιάς

δεν σκέφτηκε.

Το ‘ριξε

στον ωκεανό του πένθους.

Χαιρέκακος ο Πλούτωνας..όμως..            

 

Ευχές

              Με αγγέλους σε τύλιξε

με μια αγκαλιά αστέρια.

Ζωής θησαυρός

λευκά περιστέρια

ουράνιο φως

για πάντα στον δρόμο σου

γλυκό μας αγόρι.

Να λάμπει μ’ αγάπη

η δική σου πορεία.

Θεοδώρητες να ‘ ναι

οι πέννες, για τη δική σου

μελλοντική ιστορία.

         4 Μαρτίου 2022

Χωρίς περαιτέρω σχόλια μόνο με ευχές ο Θεός να ευλογεί τον δρόμο του..

Σοφία Δ. Αγραπίδη

Φωτογραφίες από διαδικτυακή πηγή δίχως δικαιώματα.

Απόκριες - κούλουμα στην Αθήνα του '50 και του '70.

 

Σε μια προσπάθεια λίγης ανάσας...από το πικρό τελευταίο ειδησεογραφικό, ελληνικό και παγκόσμιο τοπίο, θα ακολουθήσει η αποκριάτικη αναφορά στην Αθήνα δυο σημαντικών δεκαετιών, του '50 και του '70. 

Για τις χοροεσπερίδες του 1952 έγινε αφιέρωμα τον περασμένο χρόνο.Αναφέρω μόνο ότι το 1952 διοργανώθηκαν 186 δημόσιοι χοροί.

Χοροί πραγματοποιήθηκαν και το 1955 με τα πιο ωραία σχόλια να τα κερδίζει (για ακόμη μια φορά) ο χορός της "Ελληνικής Μερίμνης" που έλαβε χώρα στο ξενοδοχείο "Κινγκ Τζωρτζ". 

Επιτυχία μεγάλη επίσης, σημείωσε το "μπαλ ντε τετ" του Εθνικού Συμβουλίου Ελληνίδων.

Για τη βράβευση του καλύτερου κεφαλιού είχε συγκροτηθεί επιτροπή από τους: Mιχάλη Τόμπρο,Νίκο Φωκά,Γιάννη Μόραλη,Δ. Πατρίδη,Άννα Συνοδινού και Αγγελική Χατζημιζάλη.

Ανάμεσα στις επιτυχημένες αποκριάτικες χοροεσπερίδες ήταν κι εκείνη του Λυκείου των Ελληνίδων, στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετάνια".Εκεί χόρευαν τα ζευγάρια των πιο γνωστών Αθηναίων ενώ ταυτόχρονα έμοιαζε με παρουσίαση φορεμάτων των οίκων υψηλής ραπτικής.

 

 

 

 

Γενικά, την αποκριάτικη περίοδο υπήρχαν πολλές αίθουσες διαθέσιμες γιατί λειτουργούσαν κι αυτές που ήταν κλειστές το υπόλοιπο διάστημα. Τις Απόκριες τις απολάμβανε όλη η Αθήνα. Από το Παλαιό Φάληρο, το κέντρο της πρωτεύουσας, το Πεδίο του Άρεως,τη Φωκίωνος Νέγρη, στο Κεφαλάρι , στην Καστέλα και φυσικά στην Πλάκα. Ακόμη, μεγαλοπρεπείς, γεμάτες κέφι για διασκέδαση συναντήσεις γίνονταν στα σπίτια εκλεκτών Αθηναίων .

Οι απόκριες του 1975 βρίσκουν τους Αθηναίους στα κέντρα και στις αίθουσες μεγάλων ξενοδοχείων. Το κόστος συμμετοχής ήταν υψηλό, αλλά δεν στέκονταν εμπόδιο για πολλούς που φρόντιζαν να εξασφαλίζουν τραπέζι από νωρίς.

Αξέχαστες θα μείνουν οι Απόκριες για όσους συμμετείχαν , στην Πάρνηθα, στο Μον Παρνές όπου πραγματοποιούνταν ένα φεστιβάλ γεύσεων και τέχνης της Ουγγαρίας. Έλεγε μια θεία μου ότι η ορχήστρα των Τσιγγάνων ήταν κάτι αξεπέραστο!Φυσικά υπήρχαν χορευτικά από Ούγγρους χορευτές και χορεύτριες.

Εννοείται ότι αξέχαστες παρέμειναν οι αναμνήσεις μέχρι τη δύση της ζωής τους για όσους διασκέδασαν στην Πλάκα.

Ο Γιώργος Μαρίνος στη "Μέδουσα" στην περιοχή Μακρυγιάννη κι Φώτης Πολυμέρης στη "Μελωδία".

Στα "Δειλινά" ο μεγάλος Γρηγόρης Μπιθικώτσης με ένα επιτελείο ξεχωριστών καλλιτεχνών της εποχής, αλλά τελικά είναι όλοι αγαπημένοι ακόμη και σήμερα..

Αποκριάτικα ξεφαντώματα γίνονταν στο Καβούρι στο ξενοδοχείο "Απόλλων Παλλάς", καθώς επίσης και σε άλλες αίθουσες.

Το 1977 η αποκριάτικη εορταστική περίοδος συναντά τους Αθηναίους με πολύ έντονη νοσταλγία και ελαφρά μελαγχολία καθόσον η νέα όψη της πόλης άρχισε να σβήνει την ομορφιά και τη γραφικότητα της γειτονιάς..ήδη οι επιπτώσεις της άναρχης δόμησης ήταν ορατές.Πλέον οι άνθρωποι δεν μασκαρεύονταν, δεν γύριζαν ως μπουλούκια στους δρόμους, στις γειτονιές αλλά αρκούνταν στο διαμέρισμα που φάνταζε μεγαλοπρεπές και μαζί έχαναν το γέλιο τους αφού μια ελαφριά έπαρση τους είχε συνεπάρει.Γκρεμίζονταν ασταμάτητα τα παλιά σπίτια που είχαν τόση αρχοντιά , τόση θαλπωρή, τόση τέχνη - ακόμη και το πιο απλό- για να δώσουν τη θέση στις άχαρες πολυκατοικίες. Έτσι κάπως χάθηκαν τα παλιά μαγειριά που ήταν φορτωμένα την ιστορία του έθνους.Μαζί και τα καφενεία γιατί πλέον γίνονταν καφετέριες.Όσο για τους πλανόδιους με τα στραγάλια καθώς και τα γαλατάδικα στις γλυκές γειτονιές..την ίδια τύχη είχαν.

Μεγάλος προβληματισμός στους γονείς για να βρουν μέρος που θα πετάξουν τον αετό.

Μάλιστα στην εφημερίδα "Βήμα της Κυριακής" είχε δημοσιευτεί ρεπορτάζ με τίτλο "Χάθηκαν οι γειτονιές...χάθηκαν τα καρναβάλια".

 Καλές Απόκριες! Ας μην ξεχνάμε ότι αν ο καιρός, το φορτωμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα για όσους έχουν παιδιά ή άλλα προβλήματα μας εμποδίζουν να είμαστε κάπου έξω..οι δυνατότητες του διαδικτύου είναι πολλές για να παρακολουθήσουμε έθιμα, θεάματα από διάφορες περιοχές ή από άλλες χρονιές. Η ουσία είναι να μην ξεχάσουμε τα έθιμά μας, να τα υπενθυμίζουμε στα παιδιά!!

 

Υ.Σ Φωτογραφίες από πηγή του διαδικτύου χωρίς δικαιώματα.

Οι πληροφορίες του κειμένου προέρχονται από αφηγήσεις συγγενικών μου προσώπων κατά το παρελθόν, επιβεβαιωμένες από γραφόμενα του Γιάννη Καιροφύλα.

Η ανθισμένη αμυγδαλιά στην ποίηση!

Η αμυγδαλιά ανήκει στα χιλιοτραγουδισμένα δέντρα καθόσον ανθοφορούσα μες στον χειμώνα αποτελεί το σύμβολο της αναγέννησης, της ελπίδας και της δύναμης! Δεν φοβάται το χιόνι , στέκει αγέρωχη στους βοριάδες, χαμογελά στον ήλιο, μιλά με  τα πουλιά, λούζεται στο γαλανό του ουρανού, ευγνωμονώντας τον Πλάστη.

Έτσι, κοιτάζοντας κάποιες φωτογραφίες γεννήθηκε η ιδέα για ένα μικρό αφιέρωμα μέσα από τους στίχους των ποιητών μας. Μπορεί να υπάρχουν αρκετά παρόμοια αφιερώματα αλλά πιστεύω στη δύναμη του ταξιδιού τη τέχνης, έτσι όσοι περισσότεροι ταξιδευτές τόσο καλύτερα.

 Γιώργος Σεφέρης

Λίγο ακόμα

 Λίγο ακόμα  θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν 

τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο

τη θάλασσα να κυματίζει

λίγο ακόμα,

να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.

 

...πολυαγαπημένο και σαν τραγούδι...

Γεώργιος Αθάνας

 Η Αμυγδαλιά

Μια μικρή αμυγδαλιά
που δεν πίστευε τη μοίρα,
έβγαλε στην αντηλιά
τους ανθούς της κι είδε γύρα.

Στου βουνού την κορυφή
βλέπει το έλατο, ζηλεύει,
να ξεριζωθεί ποθεί
και κοντά του εκεί ν΄ ανέβει.

Το ΄νοιωσε ο Βοριάς : “Εγώ,
μυγδαλιά μου, να συντράμω
το μεγάλο σου σκοπό!”
είπε και τη ρίχνει χάμω.

Κ. Καρυωτάκη  

 

Μυγδαλιά

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.

Εχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.

Κι αλίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει

Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...

Νικηφόρος Βρεττάκος

Μια μυγδαλιά καί δίπλα της

Μιά μυγδαλιά καί δίπλα της,
ἐσύ. Μά πότε ἀνθίσατε;
Στέκομαι στό παράθυρο
καί σᾶς κοιτῶ καί κλαίω.
Τόση χαρά δέν τήν μποροῦν
τά μάτια.
Δός μου, Θεέ μου,
ὅλες τίς στέρνες τ’ οὐρανοῦ
νά τίς γιομίσω.

 Γεώργιος Δροσίνης

Ανθισμένη Αμυγδαλιά 

 

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της
κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Κι εγέμισ’ από άνθη…

Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ’ άνθη…

Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά
τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να `ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Μονάχη της θε να `ρθει…

Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά
τα παιχνιδάκια σου
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.

Ζωή Δικταίου

“Αμυγδαλιά ανθισμένη, κόντρα στον Φλεβάρη”

Παλιέ μου φίλε

Με φωνές, τα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω

Ποτέ δεν ρώτησες, γιατί με φέρνει η βροχή

Σ’ άλλο ουρανό δεν θα γυρέψω πεπρωμένα

Στην αγκαλιά σου

Θα γυρίσω απόψε, δίχως ενοχή

Κι έχω τα φρένα της καρδιάς σπασμένα.

 

Παλιέ μου φίλε

Πως  πέρασε, άθελα μας ο καιρός

Άλλα, στο βλέμμα που νικήθηκε

Κι’ άλλα ορκίζεται η νύχτα στη Σελήνη.

Στο έρημο κάστρο

Η ψυχή, απ’ την αγάπη πλύθηκε

Για να χορέψει η μοναξιά και ότι γίνει.

 

Θα στάξω μέλι

Στο ποτήρι, τώρα γελά η αμυγδαλιά

Γύρη σκορπίζει στου χειμώνα το σεντόνι

Έγινε η σκέψη μου πατρίδα του χιονιά

Πόσα τραγούδια

Το φεγγάρι, στο ανθισμένο σου μπαλκόνι

Θα πει για μας, μέχρι να φύγει η παγωνιά.

 

Παλιέ μου φίλε

Στο υπόγειο της καρδιάς, σκοτάδι

Μα και η δική σου, σβήνει μοναχή

Μια σπίθα, κοίτα, απ’ τη στάχτη μου ξεθάβω

Μες την ομίχλη

Έχω στα χείλη πεταλούδα την ψυχή

Καινούριο φως, απ΄ το παλιό να μεταλάβω.

 

Λιώνει το ψέμα

Είμαι  δικό σου, χάρτινο καράβι

Μ’ ένα ανεκπλήρωτο φιλί, θα ονειρευτώ

Αμυγδαλιά ανθισμένη,  κόντρα στον Φλεβάρη

Παλιέ μου φίλε

Χάρισε μου, τελευταίο  έναν χορό

Μετά, ποτέ δεν θα ζητήσω άλλη χάρη…

                                                             Από το περιοδικό Fractal

Σοφία Αγραπίδη

Της αμυγδαλιάς τα άνθη

 

Μες στον άγριο χειμώνα

και στον παγερό βοριά

στέκει νύφη στολισμένη

η ανθοφόρα αμυγδαλιά.

Με τα σύννεφα μιλάει

τον Θεό ευγνωμονεί

τα πουλιά συχνά ρωτάει

τι συμβαίνει εδώ στη γη;

Οι περαστικοί θαυμάζουν

την μοναδική ομορφιά της

με τα άνθη να στολίζουν

τα υπέροχα κλαδιά της.

Αναγέννηση, ελπίδα

και της άνοιξης οιωνοί

κάθε χρόνο μας καλούν

να χαρούμε όλοι μαζί.

 

 Μίλτος Σαχτούρης

Οι αμυγδαλιές

Έκθαμβο σπίτι άσπρο και κόκκινο
σε ποιο δωμάτιο ν’ ανθίσαν οι αμυγδαλιές σου
εγώ είχα ζήσει σ’ όλες τις γωνιές
στην κόκκινη και τη δυστυχισμένη
στην τραγική την άσπρη πάνω στο πατάρι
η αναπνοή σου θάμπωνε τα όνειρά μου
πάνω στα τζάμια σου τρεμόσβηνε μια θάλασσα
κήποι κρυφά χρυσάνθεμα μέσα στην έκστασή σου
που έτρεχα ματωμένος και κυνηγός.

Ένα μεγάλο δίχτυ περνούσε σύρριζα
πάνω από το κεφάλι μου
η δυστυχία είχε δόντια σιδερένια
ο ήλιος φύτευε στους τοίχους κι άλλα περιβόλια
το περιβόλι της μύγας το περιβόλι του χαρταετού
το περιβόλι το μεγάλο της αγάπης
το περιβόλι του μεγάλου πυρετού
που μέσα του ολημέρα γύριζα με το τουφέκι μου
με μια κορδέλα κόκκινη μέσα στο στόμα μου
με μια κορδέλα κόκκινη μεσ’ στα μαλλιά μου
σαν τη γωνιά την κόκκινη και τη δυστυχισμένη
σαν τη γωνιά την τραγική την άσπρη πάνω στο πατάρι
εγώ είχα ζήσει σ’ όλες τις γωνιές
σε ποιά λοιπόν ανθίσαν οι αμυγδαλιές σου.

Νίκος Καζαντζάκης

Είπα στη μυγδαλιά:
«Αδερφή, μίλησέ μου για το Θεό»
κι η μυγδαλιά άνθησε

O πόλεμος μέσα από την ποιητική μου σκέψη.

Ο πόλεμος αναμφισβήτητα αποτελεί τη μεγαλύτερη μάστιγα της ανθρωπότητας! Δεν πληγώνει μόνο τους άμεσα εμπλεκόμενους αλλά σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη, άλλες φορές κάποιες γειτονικές χώρες..Δεν δημιουργεί δεινά μόνο κατά την κύρια περίοδο της σύρραξης..Επηρεάζει το μέλλον του κόσμου.Το τεράστιο δυστυχώς είναι πως δεν σταματά την επέλασή του στη γη.Ακολουθούν οι σκέψεις μου μέσω κάποιων ποιημάτων μου..

 

Στο άκουσμα του πολέμου

 

Χάνεται ο ήλιος

στο άκουσμά του.

Θολώνουν τα βλέμματα

παγώνουν οι καρδιές

ασάλευτα τα πρόσωπα

οι σκέψεις σβήνουν.

Μ’ αφέγγαρες νύχτες

οι μέρες μοιάζουν,

άστρα σβηστά.

Πικρή αγωνία,

ο τρόμος αδερφός

αδύναμα τα σώματα

μπρος στις Συμπληγάδες.

Απορημένα τα παιδιά,

αντί για αγκαλιές

σειρήνες, ουρλιαχτά, φωνές.

Στ΄ αγγελικό τους πρόσωπο

βουβό το μαύρο δάκρυ.

Στάζει θάνατο το κάθε λεπτό

στην πλάση που αγαπήσαμε.

Θύελλα ξεσπά στις αυλές

κι ο έρωτας πια δεν χορεύει.

Δίχως φτερούγισμα πουλιών

τα φυτά  μετρούν αυτούς

που δεν θα γυρίσουν.

Στοιχειωμένα χαλάσματα

οι γειτονιές σαν κάστρα

που κυρίευσαν δαίμονες.

Αίμα κυλά παντού

για να ποτίζει τις στάχτες.

Μετέωροι είμαστε λένε...

στα πικρόχολα πάθη τους..

Γυμνοί από αγάπη

διψασμένοι για δικαιοσύνη…

 27 Φεβ 2022

Ακολουθούν δύο ποιήματά μου που περιλαμβάνονται στην πρώτη μου ποιητική συλλογή 

"ΑΝΑΤΟΛΗ ΨΥΧΗΣ"

  Η γραμμή του πολέμου

 

Οι χρυσές αλυσίδες των πολιτισμών διαλύονται.

Μαζί τους οι πόλεις βυθίζονται στης βόμβας τη δύναμη.

Λικνίζεται η νεκρική σιγή στο παλάτι της φύσης

στου αέρα τον αβάσταχτο πόνο.

Βουβά τα πρόσωπα,θολά τα βλέμματα

παντού σκοτάδι με τον ορίζοντα μαύρο.

Ουρανός δίχως ήλιο,χωρίς γαλάζιες νότες,

μολυβογραφίες από καπνούς.

Η τεράστια ουρά που τ' ανθρώπινα κορμιά

σχηματίζουν, ο πίνακας της άγριας άποψης.

Φαντάζει μακρινό όνειρο

σαν σπίθα σε βρεγμένα ξύλα,

η φλόγα της ελπίδας.

 

(για τους πολέμους των τελευταίων χρόνων στα μέρη της Συρίας κτλπ)

 Του πολέμου οι κραυγές

 

Ας παύσουν του πολέμου οι κραυγές,

να ακούγονται λυπητερά σαν πένθιμες καμπάνες.

Ακόμη δε σωπάσανε των όπλων οι κλαγές

ακόμα δε γελάσαν οι μαυροφόρες μάνες.

 

Το χώμα δεν ξεπλύθηκε απ΄το νωπό το αίμα,

δεν κλείσανε στο σώμα μας ακόμα οι πληγές.

Φρίκη θα νοιώσεις στους σταυρούς αν ρήξεις ένα βλέμμα,

που αραδιασμένοι στέκουνε σε κάμπους και πλαγιές.

 

(για τη βαθιά πληγή  που ονομάζεται Κυπριακό)

Όλοι γνωρίζουμε πως τα συμφέροντα στο ανθρώπινο βασίλειο θα δημιουργούν προβλήματα.Δεν πρέπει όμως να πάψουμε να ευχόμαστε, να προσευχόμαστε, να προσπαθούμε από το δικό μας μετερίζι για το καλύτερο αυτού του κόσμου. 

Δεν ανήκω σ' αυτούς που αναλύουν ή λαμβάνουν θέση για τα τεκταινόμενα.Απλά ως άνθρωπος σκέφτομαι τον κάθε άνθρωπο, τον άμαχο πληθυσμό, τα παιδιά..Σκέφτομαι τις πληγές της γης.
 

Υ.Σ Φωτογραφίες από διαδικτυακή πηγή χωρίς δικαιώματα.