Ο πόλεμος αναμφισβήτητα αποτελεί τη μεγαλύτερη μάστιγα της ανθρωπότητας! Δεν πληγώνει μόνο τους άμεσα εμπλεκόμενους αλλά σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη, άλλες φορές κάποιες γειτονικές χώρες..Δεν δημιουργεί δεινά μόνο κατά την κύρια περίοδο της σύρραξης..Επηρεάζει το μέλλον του κόσμου.Το τεράστιο δυστυχώς είναι πως δεν σταματά την επέλασή του στη γη.Ακολουθούν οι σκέψεις μου μέσω κάποιων ποιημάτων μου..
Στο άκουσμα του πολέμου
Χάνεται ο ήλιος
στο άκουσμά του.
Θολώνουν τα βλέμματα
παγώνουν οι καρδιές
ασάλευτα τα πρόσωπα
οι σκέψεις σβήνουν.
Μ’ αφέγγαρες νύχτες
οι μέρες μοιάζουν,
άστρα σβηστά.
Πικρή αγωνία,
ο τρόμος αδερφός
αδύναμα τα σώματα
μπρος στις Συμπληγάδες.
Απορημένα τα παιδιά,
αντί για αγκαλιές
σειρήνες, ουρλιαχτά,
φωνές.
Στ΄ αγγελικό τους πρόσωπο
βουβό το μαύρο δάκρυ.
Στάζει θάνατο το κάθε
λεπτό
στην πλάση που αγαπήσαμε.
Θύελλα ξεσπά στις αυλές
κι ο έρωτας πια δεν
χορεύει.
Δίχως φτερούγισμα πουλιών
τα φυτά μετρούν αυτούς
που δεν θα γυρίσουν.
Στοιχειωμένα χαλάσματα
οι γειτονιές σαν κάστρα
που κυρίευσαν δαίμονες.
Αίμα κυλά παντού
για να ποτίζει τις
στάχτες.
Μετέωροι είμαστε λένε...
στα πικρόχολα πάθη τους..
Γυμνοί από αγάπη
διψασμένοι για δικαιοσύνη…
27 Φεβ 2022
Ακολουθούν δύο ποιήματά μου που περιλαμβάνονται στην πρώτη μου ποιητική συλλογή "ΑΝΑΤΟΛΗ ΨΥΧΗΣ"
Η γραμμή του πολέμου
Οι χρυσές αλυσίδες των πολιτισμών διαλύονται.
Μαζί τους οι πόλεις βυθίζονται στης βόμβας τη δύναμη.
Λικνίζεται η νεκρική σιγή στο παλάτι της φύσης
στου αέρα τον αβάσταχτο πόνο.
Βουβά τα πρόσωπα,θολά τα βλέμματα
παντού σκοτάδι με τον ορίζοντα μαύρο.
Ουρανός δίχως ήλιο,χωρίς γαλάζιες νότες,
μολυβογραφίες από καπνούς.
Η τεράστια ουρά που τ' ανθρώπινα κορμιά
σχηματίζουν, ο πίνακας της άγριας άποψης.
Φαντάζει μακρινό όνειρο
σαν σπίθα σε βρεγμένα ξύλα,
η φλόγα της ελπίδας.
(για τους πολέμους των τελευταίων χρόνων στα μέρη της Συρίας κτλπ)
Ας παύσουν του πολέμου οι κραυγές,
να ακούγονται λυπητερά σαν πένθιμες καμπάνες.
Ακόμη δε σωπάσανε των όπλων οι κλαγές
ακόμα δε γελάσαν οι μαυροφόρες μάνες.
Το χώμα δεν ξεπλύθηκε απ΄το νωπό το αίμα,
δεν κλείσανε στο σώμα μας ακόμα οι πληγές.
Φρίκη θα νοιώσεις στους σταυρούς αν ρήξεις ένα βλέμμα,
που αραδιασμένοι στέκουνε σε κάμπους και πλαγιές.
(για τη βαθιά πληγή που ονομάζεται Κυπριακό)
Όλοι γνωρίζουμε πως τα συμφέροντα στο ανθρώπινο βασίλειο θα δημιουργούν προβλήματα.Δεν πρέπει όμως να πάψουμε να ευχόμαστε, να προσευχόμαστε, να προσπαθούμε από το δικό μας μετερίζι για το καλύτερο αυτού του κόσμου.
Δεν ανήκω σ' αυτούς που αναλύουν ή λαμβάνουν θέση για τα τεκταινόμενα.Απλά ως άνθρωπος σκέφτομαι τον κάθε άνθρωπο, τον άμαχο πληθυσμό, τα παιδιά..Σκέφτομαι τις πληγές της γης.
Υ.Σ Φωτογραφίες από διαδικτυακή πηγή χωρίς δικαιώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου