Η αμυγδαλιά ανήκει στα χιλιοτραγουδισμένα δέντρα καθόσον ανθοφορούσα μες στον χειμώνα αποτελεί το σύμβολο της αναγέννησης, της ελπίδας και της δύναμης! Δεν φοβάται το χιόνι , στέκει αγέρωχη στους βοριάδες, χαμογελά στον ήλιο, μιλά με τα πουλιά, λούζεται στο γαλανό του ουρανού, ευγνωμονώντας τον Πλάστη.
Έτσι, κοιτάζοντας κάποιες φωτογραφίες γεννήθηκε η ιδέα για ένα μικρό αφιέρωμα μέσα από τους στίχους των ποιητών μας. Μπορεί να υπάρχουν αρκετά παρόμοια αφιερώματα αλλά πιστεύω στη δύναμη του ταξιδιού τη τέχνης, έτσι όσοι περισσότεροι ταξιδευτές τόσο καλύτερα.
Γιώργος Σεφέρης
Λίγο ακόμα
Λίγο ακόμα θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει
λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.
...πολυαγαπημένο και σαν τραγούδι...
Γεώργιος Αθάνας
Η Αμυγδαλιά
Μια μικρή αμυγδαλιά
που δεν πίστευε τη μοίρα,
έβγαλε στην αντηλιά
τους ανθούς της κι είδε γύρα.
Στου βουνού την κορυφή
βλέπει το έλατο, ζηλεύει,
να ξεριζωθεί ποθεί
και κοντά του εκεί ν΄ ανέβει.
Το ΄νοιωσε ο Βοριάς : “Εγώ,
μυγδαλιά μου, να συντράμω
το μεγάλο σου σκοπό!”
είπε και τη ρίχνει χάμω.
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.
κι είν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει
Νικηφόρος Βρεττάκος
Μια μυγδαλιά καί δίπλα της
Μιά μυγδαλιά καί δίπλα της,
ἐσύ. Μά πότε ἀνθίσατε;
Στέκομαι στό παράθυρο
καί σᾶς κοιτῶ καί κλαίω.
Τόση χαρά δέν τήν μποροῦν
τά μάτια.
Δός μου, Θεέ μου,
ὅλες τίς στέρνες τ’ οὐρανοῦ
νά τίς γιομίσω.
Γεώργιος Δροσίνης
Ανθισμένη Αμυγδαλιά
Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της
κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Κι εγέμισ’ από άνθη…
Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ’ άνθη…
Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά
τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να `ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Μονάχη της θε να `ρθει…
Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά
τα παιχνιδάκια σου
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.
Ζωή Δικταίου
“Αμυγδαλιά ανθισμένη, κόντρα στον Φλεβάρη”
Παλιέ μου φίλε
Με φωνές, τα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω
Ποτέ δεν ρώτησες, γιατί με φέρνει η βροχή
Σ’ άλλο ουρανό δεν θα γυρέψω πεπρωμένα
Στην αγκαλιά σου
Θα γυρίσω απόψε, δίχως ενοχή
Κι έχω τα φρένα της καρδιάς σπασμένα.
Παλιέ μου φίλε
Πως πέρασε, άθελα μας ο καιρός
Άλλα, στο βλέμμα που νικήθηκε
Κι’ άλλα ορκίζεται η νύχτα στη Σελήνη.
Στο έρημο κάστρο
Η ψυχή, απ’ την αγάπη πλύθηκε
Για να χορέψει η μοναξιά και ότι γίνει.
Θα στάξω μέλι
Στο ποτήρι, τώρα γελά η αμυγδαλιά
Γύρη σκορπίζει στου χειμώνα το σεντόνι
Έγινε η σκέψη μου πατρίδα του χιονιά
Πόσα τραγούδια
Το φεγγάρι, στο ανθισμένο σου μπαλκόνι
Θα πει για μας, μέχρι να φύγει η παγωνιά.
Παλιέ μου φίλε
Στο υπόγειο της καρδιάς, σκοτάδι
Μα και η δική σου, σβήνει μοναχή
Μια σπίθα, κοίτα, απ’ τη στάχτη μου ξεθάβω
Μες την ομίχλη
Έχω στα χείλη πεταλούδα την ψυχή
Καινούριο φως, απ΄ το παλιό να μεταλάβω.
Λιώνει το ψέμα
Είμαι δικό σου, χάρτινο καράβι
Μ’ ένα ανεκπλήρωτο φιλί, θα ονειρευτώ
Αμυγδαλιά ανθισμένη, κόντρα στον Φλεβάρη
Παλιέ μου φίλε
Χάρισε μου, τελευταίο έναν χορό
Μετά, ποτέ δεν θα ζητήσω άλλη χάρη…
Από το περιοδικό Fractal
Σοφία Αγραπίδη
Της αμυγδαλιάς τα άνθη
Μες στον άγριο χειμώνα
και στον παγερό βοριά
στέκει νύφη στολισμένη
η ανθοφόρα αμυγδαλιά.
Με τα σύννεφα μιλάει
τον Θεό ευγνωμονεί
τα πουλιά συχνά ρωτάει
τι συμβαίνει εδώ στη γη;
Οι περαστικοί θαυμάζουν
την μοναδική ομορφιά της
με τα άνθη να στολίζουν
τα υπέροχα κλαδιά της.
Αναγέννηση, ελπίδα
και της άνοιξης οιωνοί
κάθε χρόνο μας καλούν
να χαρούμε όλοι μαζί.
Μίλτος Σαχτούρης
Οι αμυγδαλιές
Έκθαμβο σπίτι άσπρο και κόκκινο
σε ποιο δωμάτιο ν’ ανθίσαν οι αμυγδαλιές σου
εγώ είχα ζήσει σ’ όλες τις γωνιές
στην κόκκινη και τη δυστυχισμένη
στην τραγική την άσπρη πάνω στο πατάρι
η αναπνοή σου θάμπωνε τα όνειρά μου
πάνω στα τζάμια σου τρεμόσβηνε μια θάλασσα
κήποι κρυφά χρυσάνθεμα μέσα στην έκστασή σου
που έτρεχα ματωμένος και κυνηγός.
Ένα μεγάλο δίχτυ περνούσε σύρριζα
πάνω από το κεφάλι μου
η δυστυχία είχε δόντια σιδερένια
ο ήλιος φύτευε στους τοίχους κι άλλα περιβόλια
το περιβόλι της μύγας το περιβόλι του χαρταετού
το περιβόλι το μεγάλο της αγάπης
το περιβόλι του μεγάλου πυρετού
που μέσα του ολημέρα γύριζα με το τουφέκι μου
με μια κορδέλα κόκκινη μέσα στο στόμα μου
με μια κορδέλα κόκκινη μεσ’ στα μαλλιά μου
σαν τη γωνιά την κόκκινη και τη δυστυχισμένη
σαν τη γωνιά την τραγική την άσπρη πάνω στο πατάρι
εγώ είχα ζήσει σ’ όλες τις γωνιές
σε ποιά λοιπόν ανθίσαν οι αμυγδαλιές σου.
Νίκος Καζαντζάκης
Είπα στη μυγδαλιά:
«Αδερφή, μίλησέ μου για το Θεό»
κι η μυγδαλιά άνθησε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου