ΜΠΑΜΠΟΥΓΕΡΟΙ από το ΦΛΑΜΠΟΥΡΟ Σερρών στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας!

 Oι Μπαμπούγεροι άνοιξαν το Τριώδιο στο κέντρο της Αθήνας.
Μουσική με παραδοσιακά όργανα, εικόνες πρωτόγνωρες σχεδόν για όλους, σκόρπισαν στην ατμόσφαιρα τους ήχους της παράδοσης απ' τη Μακεδονία και συγκεκριμένα απ' το Φλάμπουρο Σερρών.
Η διοργάνωση αυτού του δρώμενου πραγματοποιήθηκε από το Μουσείο Νεότερου Ελληνικού Πολιτισμού που αποτελεί το μόνο δημόσιο μουσείο που έχει ως αποστολή την καταγραφή, την τεκμηρίωση, τη διαφύλαξη και την ανάδειξη βέβαια του νεότερου ελληνικού πολιτισμού, υλικού και άυλου.
  Για τους Μπαμπόγερους  από το Φλάμπουρο Σερρών!

Το παραδοσιακό αυτό έθιμο αναβιώνει την Κυριακή της Τυρινής και την Καθαρά Δευτέρα.

Ως δρώμενο συμβολίζει το καλό και την υγεία, τον ερχομό της άνοιξης..Όπως φαίνεται από τα στοιχεία του οι ρίζες του είναι μακραίωνες, στην εποχή του θεού Διόνυσου.

Τα μουσικά όργανα που κυριαρχούν είναι οι ζουρνάδες και τα νταούλια.

Οι εμφάνιση τρομακτική με δέρματα αιγοπροβάτων, κουδούνια διαφορετικού μήκους και ένα μυτερό κάλυμμα στο κεφάλι στο οποίο ανεμίζουν χρωματιστά μαντήλια (δείγμα της άνοιξης..ίσως επίκληση για να ΄ρθει και καλωσόρισμα για άλλους..) που ονομάζεται ¨μπαμπουσάρκα".

  Η γιορτή ξεκινάει...

Το πρωί ο "Μπαμπόγερος" παίρνει την ευλογία της μάνας τους και κατευθύνεται στην εκκλησία του χωριού για να πάρει κι από εκεί της ευλογία. Στη συνέχεια επισκέπτεται όλα τα σπίτια με σκοπό να διώξει το κακό και να φέρει τύχη και υγεία.

Την Καθαρά Δευτέρα που ουσιαστικά ολοκληρώνεται το δρώμενο, στην πλατεία του τόπου στήνεται γλέντι που συμμετέχουν και οι επισκέπτες.

Κάποιες πληροφορίες θέλουν οι "Μπαμπόγεροι" να κρατούν από ένα πορτοκάλι και οι κάτοικοι να μπήγουν κέρματα, τα οποία προσφέρουν στην εκκλησία.

Παλαιότερα στο χωριό, όπως και σε πολλές περιοχές της Ελλάδας τελούνταν το έθιμο της συγχώρεσης (οι νέοι ζητούν συγχώρεση από τους ηλικιωμένους συγγενείς και φίλους) και κάθε Μπαμπούγερος περιηγούνταν τα σπίτια του χωριού με ένα πορτοκάλι στο χέρι ζητώντας συγχώρεση από τη γηραιότερη γυναίκα του σπιτιού, η οποία με τη σειρά της έμπηγε πάνω στο πορτοκάλι κέρματα. Όσες δεν είχαν χρήματα καρφίτσωναν στην κεφαλοστολή μαντήλια].

Είναι πολύ σημαντικός ο τομέας της διάσωσης και διατήρησης της παράδοσης!!!

Εύχομαι όλοι να φροντίζουμε γι' αυτό!!

Και του χρόνου για όλους!!!
Καλές απόκριες!!

Η οδός Ευρυπίδου δεν έχει μόνο μπαχαρικά!

 Συνήθως συνδέουμε τις περιοχές και τους δρόμους με τη σχετική διαφήμιση της κάθε εποχής.

Η οδός Ευριπίδου στο κέντρο της Αθήνας πολύ κοντά στην κεντρική αγορά, στην Ομόνοια, στο Μοναστηράκι και στου Ψυρρή πολλά χρόνια τώρα είναι ο δρόμος των μπαχαρικών ως ένα σημείο και κινέζικη αγορά το υπόλοιπο...Ένας δρόμος που τα αρχοντικά κτίρια, μιας άλλης Αθήνας μαρτυρούν το μεγαλείο και αυτής της περιοχής που δυστυχώς  υποβαθμίστηκε...αν και πάλι γίνονται κάποιες προσπάθειες ανάκαμψης.Είναι κάτι που ευχόμαστε όσοι αγαπάμε αυτή τη πόλη.

Μια βόλτα με άνεση χρόνου που βοηθάει στην παρατήρηση κτιρίων και καταστάσεων στην Ευριπίδου συγκεκριμένα οδηγεί τον περιπατητή στον αριθμό 70 εκεί δηλαδή που αρχίζει η κινέζικη γειτονιά. Με έκπληξη βλέπουμε ανάμεσα στις πολυώροφες πολυκατοικίες και στα εγκαταλελειμμένα νεοκλασικά κτίρια ένα γραφικό, μικρό εκκλησάκι που στον εξωτερικό μαντρότοιχο έχει μια αγιογραφία του Αγίου Ιωάννη και από ένα σημείο της σκεπής προβάλει ένας κίονας κορινθιακού ρυθμού.

Ο ρυθμός του ναού είναι μονόκλιτη βασιλική.

Το εκκλησάκι είναι αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη της Κολώνας.

Τιμά τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και τον Ιούδα τον Θαδδαίο.

Η ιστορία του ναού.

Η ιστορία του  σπουδαίου για την παλιά Αθήνα ναού είναι όμορφη και ιδιαίτερη!
Τα στοιχεία της ..ο κίονας του κορινθιακού ρυθμού, ο Ασκληπιός, ένα Αθηναίος γιατρός, χρωματιστές κορδέλες, ο λοιμός των Αθηνών και ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος!
Ο κίονας διαπερνά το εκκλησάκι και είναι ορατός από την στέγη.
Είναι ένας από τους παλιότερους ναούς της Αθήνας.Σύμφωνα με τις πηγές χτίστηκε τον 6ο μ.Χ αιώνα και στο αριστερό μέρος εσωτερικά υπάρχει ο κίονας (κολώνα). Πολλοί πιστεύουν πως εκεί υπήρχε Ασκληπιείο που ήταν αφιερωμένο στον Αθηναίο γιατρό Τόξαρι ο οποίος θεράπευε τον πυρετό και είναι αυτός που βοήθησε τους Αθηναίους να ξεπεράσουν τον λοιμό του 430 π.Χ.

Εκείνα τα χρόνια  λέγεται πως ο πιστοί έδεναν κόκκινες και άσπρες κορδέλες στην κολώνα γιατί πίστευαν πως ο Άγιος Ιωάννης θα τις έλυνε και έτσι θα θεραπεύονταν.Λένε επίσης πως από κάτω υπάρχουν πηγάδια και έτσι αιτιολογείται η ύπαρξη ενός μεγάλου πλάτανου και μιας καρποφόρας λεμονιάς.
Ο Δημήτρης Καμπούρογλου γράφει πως ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος στον τελευταίο του καιρό τοποθέτησε έναν κίονα και στο θεμέλιό του έδεσε όλες τις ασθένειες με διάφορα χρώματα και τα έχωσε βαθιά λέγοντας πως όταν φύγει όποιος αρρωσταίνει θα δένει με τρεις κόμπους μια κορδέλα στον κίονα λέγοντας "Άη Γιάννη μου εγώ δένω την αρρώστια μου και η χάρη σου να την λύσει και αμέσως θα γιατρευτεί».

Η γνωριμία με τα ιστορικά, θρησκευτικά, πολιτισμικά μνημεία, με τις ομορφιές γενικότερα του τόπου μας είναι χρέος μας κυρίως για τις επόμενες γενιές.
Ένα ηλιόλουστο πρωινό μπορείτε να συνδυάσετε τον περίπατο για τα ψώνια με αυτή την μικρή επίσκεψη.
Επίσης όσοι έρθετε στην Αθήνα δεν είναι δύσκολο να περάσετε από το γραφικό αυτό σημείο.

Το σπίτι με τις Καρυάτιδες στην οδό Αγίων Ασωμάτων.

Ακολουθώντας  μια άλλη διαδρομή για τους λάτρεις του ιστορικού κέντρου της Αθήνας από τη συνηθισμένη του Μοναστηρακίου ή  της Πλάκας, προς την οδό Αγίων Ασωμάτων εκεί που βρίσκεται το Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης, προσπαθώντας να εισέλθεις ως περιηγητής στην ψυχολογία της γειτονίτσας με τους εσωτερικούς κήπους, τις στέγες με τα κεραμίδια  και τα λαμπρά νεοκλασικά από την άλλη...στην πολυαγαπημένη συνοικία Ψυρρή..εκεί που άνθιζε ο πολιτισμός, τα παραδοσιακά επαγγέλματα αλλά και οι μάγκες μια άλλη εποχή...όπως δείχνουν τα εναπομείναντα κτίρια, όπως καταμαρτυρούν πηγές που άφησαν ιστορικοί και λαογράφοι στο νούμερο 45 συναντάς ένα διώροφο νεοκλασικό οίκημα με δυο Καρυάτιδες σε σημείο τέτοιο που μοιάζουν να στηρίζουν την οροφή, οι οποίες διαφέρουν από τις συνηθισμένες αφού έχουν σταυρωμένα και όχι λυμένα τα χέρια τους.

 Το σπίτι είναι δείγμα του αθηναϊκού νεοκλασικισμού και είναι κτίσμα του 19ου αιώνα (στα τέλη).

 Οι Καρυάτιδες αποτελούν έργο του Άιγινίτη γλύπτη Ιωάννη Καρακατσάνη στον οποίο ανήκε το σπίτι και συμβολίζουν την σύζυγό του Ξανθή και την αδελφή της Ευδοξία.

Όταν έφυγε από τη ζωή ο ίδιος το 1906 η οικογένειά του πούλησε το σπίτι. Τελούσε υπό κατάρρευση αλλά σώθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού από το 1989 όπου ανακηρύχθηκε διατηρητέο.

Ανακαινίστηκε το 1999 με την επίβλεψη του αρχιτεκτονικού γραφείου του Στέφανου Πάντου - Κίκκου. Σήμερα στο αναφερόμενο κτίριο φιλοξενείται ο Σύλλογος Ελλήνων Ολυμπιονικών.

Στο ισόγειο του κτιρίου φιλοξενούνταν το κουρείο του Κρητικάκου ο οποίος είχε δημιουργήσει μια ιστορία την οποία διέδιδε προκειμένου να προβάλει την περιοχή.

Έλεγε λοιπόν στους πελάτες του ότι ο Καρακατσάνης είχε αποκτήσει δυο κόρες που πέθαναν με κάποιον τραγικό τρόπο χωρίς βέβαια να τον αποκαλύπτει και για να τις τιμήσει έπλασε τις Καρυάτιδες.

Αυτόν τον μύθο μου τον είχε διηγηθεί ένας θείος μου όταν ήμουν μικρή, ο οποίος είχε γνωρίσει τον κουρέα.

 

 Η φωτογραφία που έχει συγκινήσει πολλούς Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες είναι η εικονιζόμενη ασπρόμαυρη του Γάλλου φωτογράφου Ανρί Καρτιέ - Μπρεσόν που είχε περάσει από την Αθήνα πριν γίνει γνωστός.

Η μεγάλη επιτυχία της φωτογραφίας είναι πως έχει αποτυπωθεί την ώρα που περνούσαν δυο μαυροφορεμένες ηλικιωμένες κυρίες της εποχής οι οποίες έχουν συγχρονιστεί με το ίδιο βήμα.

Η φωτογραφία αυτή παρουσιάζει τη νεαρή ηλικία και την τρίτη ηλικία... την ομορφιά της ασπρόμαυρης εικόνας στην οποία δεν μας επηρεάζουν τα χρώματα...βλέπουμε καθαρά το θέμα..και ότι μας δημιουργεί...

Από την εικόνα πηγάζει το παρελθόν και το μέλλον..

Προσωπικά μου δημιουργεί μια ιδιαίτερη συγκίνηση..μιας ευαισθησίας που αποκαλύπτεται στη μέση ηλικία όπως είμαι εγώ.

Όσους μένετε στην Αθήνα αλλά και όσους έρχεστε σε συγγενείς ή στα παιδιά που σπουδάζουν ή για ταξίδι σας προτρέπω να γνωρίζετε την πόλη...όπως πρέπει να κάνουμε σε κάθε πόλη...μην αναλώνεστε μόνο στα καφέ ή σε ένα μουσικό σχήμα...Μπορείτε να κάνετε συνδυασμούς που θα σας χαρίσουν ψυχική ευφορία και γνώσεις.

Αυτός είναι και ο σκοπός που αναρτώ φωτογραφίες και κείμενα.

Υ.Σ Η ασπρόμαυρη φωτογραφία προέρχεται από αναζήτηση στο διαδίκτυο.
      Οι έγχρωμες είναι δικής μου λήψης μέσω του κινητού τηλεφώνου.

Περί καταξίωσης ο λόγος!

 

ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ (καταξιώνομαι, καταξιώθηκα....).

Μια λέξη η οποία χρησιμοποιείται συχνά και εννοεί την αναγνώριση ενός ατόμου ως άξιου στην κοινωνία.

Πολλές φορές οι άνθρωποι πίσω από την προσπάθεια για να καταξιωθούν κρύβουν την καθαρώς εγωιστική τάση της προσωπικής προβολής κι εκεί ελλοχεύει ο μεγάλος κίνδυνος για την περαιτέρω κοινωνική τους υπόσταση.

Δεν είναι κατακριτέα η προσπάθειά μας για καταξίωση, αρκεί ο απώτερος σκοπός να είναι η πρόοδος του κοινωνικού συνόλου και όχι οι ασταμάτητες υπερβολικές και οφθαλμοφανέστατες σε πολλές των περιπτώσεων προσπάθειες για αυτοπροβολή, πίσω από τις οποίες μπορεί να υποθάλπονται ..συμπλέγματα και άλλα.
Καταξιωνόμαστε στην κοινωνία μέσω της επαγγελματικής μας πορείας, μέσω φορέων που ασχολούμαστε, μέσω όλων αυτών προσφέροντας στο κοινωνικό σύνολο όταν οι πράξεις μας και οι πρωτοβουλίες μας γίνονται οι ρίζες για μια ζωή που αποτελεί παράδειγμα.

Όλα τα χρόνια παρατηρώ ανθρώπους οι οποίοι ξεκινώντας δουλειά, λαμβάνοντας μέρος στον εθελοντισμό κάποιου φορέα (μέσω εκπαίδευσης ή συγκεκριμένου ρόλου),ασχολούμενοι με τα κοινά στον τόπο τους, από την πρώτη στιγμή επιδιώκουν αρχηγικούς θώκους.

Έτσι αισθάνονται "καταξιωμένοι" γιατί από κάποιους γίνονται αποδεκτοί χωρίς να σκέφτονται ότι στην πορεία όλη αυτή η συμπεριφορά φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα.Χωρίς να σκέφτονται πως η απότομη λάμψη δεν είναι αυτή που διαρκεί.

Αρεκτοί επίσης προβάλλοντας το έργο των ενδιαφερόντων τους (δημιουργική γραφή,δημιουργώντας αντικείμενα και ό,τι άλλο)......αντί να φροντίσουν μέσω αυτού για το ταξίδι του πολιτισμού του τόπου τους και ως εκ τούτου να συνδράμουν στην κοινωνική προσφορά επιδιώκουν μέσω γνωριμιών την ατελείωτη αυτοπροβολή η οποία κουράζει το κοινό και στο τέλος μένει πάλι αυτή η ξαφνική λάμψη.

Για την δική μου κουλτούρα οι χειρισμοί αυτοί των δυνατοτήτων μας θεωρούνται λανθασμένοι.

Η καταξίωση χτίζεται με παρρησία και έρχεται μόνη της!!

Ο Επίκουρος, φιλόσοφος της ελληνικής αρχαιότητας,έδινε ως συμβουλή το  «λάθε βιώσας». Συμβούλευε  πως το καλύτερο είναι  να επιδιώκουμε να ζούμε στο περιθώριο, μακριά από την τριβή του συλλογικού ανταγωνισμού και γενικά την προσπάθεια για αναγνωρισιμότητα. Έτσι μπορούμε να διαφυλάξουμε κυρίως την ψυχική μας ηρεμία και ισορροπία.

Ο Γερμανός φιλόσοφος του 19 αιώνα  G. H. Friedrich Hegel διδάσκει πως ο άνθρωπος, γενικά, αποβλέπει όχι απλώς να ζει, να υπάρχει, αλλά κυρίως να αναγνωρίζεται η αξία του από τους συνανθρώπους του.

Όπως πάντα ακολουθώντας τον "παν μέτρον άριστον" πιστεύω ότι το βέλτιστο για τον κάθε άνθρωπο βρίσκεται κάπου στη μέση αν ζυγίσουμε τις απόψεις των προαναφερομένων φιλοσόφων αρκεί να συνειδητοποιήσουμε πως χρειάζεται να περάσουμε από διάφορα στάδια πριν το τελικό αποτέλεσμα.
Εξομολογήσεις από την εμπειρία μου!
..τα ξαφνικά συγχαρητήρια και τα μπράβο  δεν μου δημιουργούν χαρά..αντίθετα πιστεύω πως κρύβεται κάποια υποκρισία..
.. όταν γνωρίζουν ανακαλύπτοντας οι άλλοι το έργο ή τις ικανότητες και μετά εκφράζονται ευμενώς τότε πιστεύω πως είναι η  επισφράγιση της καταξίωσης που όπως προανέφερα έρχεται από μόνη της όταν πρέπει..
..μετά από πέντε χρόνια ως μαθήτρια σε κάποιον  σπουδαίο φορέα έχω την τύχη να ανήκω πλέον στα μέλη του και ακόμη να με συμπεριλάβουν οι αρμόδιοι στον τομέα "Προβλημάτων Γυναίκας και Παιδιού".
..κάπως έτσι αφήνω και το ταξίδι του αγαπημένου λογοτεχνικού τομέα...δεν έχω λόγο να επισπεύσω κάποια έκδοση ή εκδόσεις..θα έρθει όταν πρέπει. Ανέκαθεν προσπαθούσα με παρρησία για την σταθερή ανοδική πορεία χωρίς ενδιάμεσους, μόνο με τον αγώνα μου σεβόμενη όλους τους άλλους που σημαίνει πως δεν τρέχουμε για το δικό μας βιβλίο επειδή έτσι κάνουν όλοι.
Διατηρούμε τα πιστεύω μας και το ξεχωριστό της προσωπικότητάς μας!