Xριστουγεννιάτικες σκέψεις!!Ποίημα.

Χριστουγεννιάτικες σκέψεις.

Στολίστηκαν με γιορτινά

τα δέντρα και οι τοίχοι.

Δώρα γεμίζουν αγκαλιές,

μα στην ψυχή τι ήχοι;

Λαμπιόνια, θέματα χαράς

στις γειτονιές του κόσμου,

ανάβουν φώτα μαγικά

μα οι άστεγοι του δρόμου;

Άρχοντες στον πλανήτη μας!

πόλεμοι ατελείωτοι,μεγάλη δυστυχία

δεν είναι κλίμα αδελφικό

ως πότε η αδικία;

 

Xριστούγεννα είναι Γέννηση

μια νέας κοινωνίας,

άγγελοι, λάμψη ουρανού

ως δάδες της Πορείας.

Ατμόσφαιρα μ’ άστρα λύτρωσης

και νότες ηρεμίας

θα ΄ταν εορτές μοναδικές

μια σπάνιας ιστορίας.

Ήρθε πριν χρόνια

Αγάπη για να φέρει

η ύλη και η έπαρση

την πήγαν σ’ άλλα μέρη.

Ανοίγοντας την αγκαλιά

ως Φάτνη των αλόγων

πάλι θ’ ακολουθήσουμε

τις λέξεις Θείων Λόγων.

Είμαστε εμείς όλοι μαζί

πυλώνες της ευθύνης,

σκέψεις με πνεύμα ταπεινό

και Επί Γης Ειρήνη.

Σοφία Διον. Αγραπίδη

**απλά..σκέψεις Χριστουγέννων.. 

Με τις καλύτερες ευχές σε όλους και την προσδοκία η Γέννηση να σημάνει την αναγέννηση στην ψυχή και τη ζωή του καθενός!!

Την αναγέννηση όλης της ανθρωπότητας!

 

Μη Δακρύζεις. Ποίημα.

Μη δακρύζεις

Μη δακρύζεις!
Για τα περασμένα που δε γυρίζουν πια,
Γελά,τραγούδα, αγάπα
να λάμψεις σαν φωτιά.

Είναι το παρελθόν
βιβλίο της καρδιάς σου
χαρές, πίκρες, πολλές
το αέναο μάθημά σου!

Μη δακρύζεις!
Για ανθρώπους
Που φέραν γκρίζα νέφη,
Αγάπη πότισε τους
με νέκταρ από κέφι.

Μικροψυχίες κι αφορμές
Για να πικραίνει η μέρα
έρχονται και παρέρχονται
ως βέλη στον αέρα.

Μη δακρύζεις!
Που πέταξαν ψηλά
τα οικεία πρόσωπα σου
Άγγελοι έγιναν εκεί,
Αιώνια. .κοντά σου.

Έρχονται βράδια δύσκολα
όταν σε ζώνουν σκέψεις
με αγκαλιά αόρατη
τις λύσεις θα μαντέψεις.

Μη δακρύζεις!
Για έρωτες σαθρούς
στου ταξιδιού τη ρότα
στιγμές γλυκές υπήρξανε
κράτα τις όπως πρώτα.

Με ουράνιο τόξο έπειτα
τύλιξε τη ζωή σου,
πολύχρωμους παλμούς ψυχής
να'χει η ύπαρξη σου!!

Σοφία Διον. Αγραπίδη.

Υ.Σ Κάθε ποίημα ή πεζό είναι πνευματικά κατοχυρωμένο.

Νέοι-εγκληματικότητα..τι φταίει;

Το παρόν κείμενο είναι αποτέλεσμα σκέψεων μετά το τραγικότατο πρόσφατο συμβάν της δολοφονίας της φοιτήτριας.

Στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης η κοινωνία παγώνει όπως λέμε. Κάποιοι εξαπολύουν ύβρεις προς τους δολοφόνους, κάποιοι στις οικογένειές τους, κάποιοι προς το θύμα..

Τα ΜΜΕ βρίσκουν θέμα για την προώθησή τους και πολλοί από το κοινό συζητώντας ξεχνούν τα δικά τους προβλήματα... είναι μια λεπτομέρεια της σκληρής πραγματικότητας.

 Διαβάζοντας κάποια άρθρα και σχόλια παρατήρησα πως αρκετοί είναι αυτοί που προσπαθούν να συνδυάσουν το θλιβερό γεγονός με το φεμινισμό, τη θέση της γυναίκας, την κακομεταχείριση από το ανδρικό φύλο κ.αλ.

Άλλοι προσπαθούν να συσχετίσουν τη δολοφονία με την καταγωγή του ενός εκ των δραστών.

Θέλω να επισημάνω ότι το συγκεκριμένο έγκλημα που δεν μπορώ να χαρακτηρίσω ως αγριότητα, έχει θύτες και θύμα νέους ανθρώπους. Δεν είναι απλά κάτι που έχει ξαναγίνει (δολοφονία φοιτήτριας), δεν είναι μόνο η άσχημη μεταχείριση από το αρσενικό φύλο, δεν είναι τα δικαιώματα που καταπατήθηκαν. 

Κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για αυτή τη γενιά.

Δεν θα μιλήσω για τα συναισθήματά μου , για το τι νιώθω ως άνθρωπος, για το πως φαντάζουν στον εσωτερικό μου κόσμο οι τελευταίες στιγμές της κοπέλας, η βαναυσότητα των νεαρών, η θέση των οικογενειών.

Είναι πάρα πολύ ανησυχητική η έκταση της βίας στο περιβάλλον των νέων. Είναι καθημερινά περιστατικά με παρόμοιες συμπεριφορές και ομαδικούς βιασμούς,που δεν παίρνουν μεγάλη έκταση.

Νομίζω πως ως κοινωνία που αγαπάει και επιθυμεί το καλό των παιδιών της καθόσον όλα τα παιδιά είναι το μέλλον του κόσμου, πρέπει να προβληματιστούμε σοβαρά...προχτές έγινε αυτό, λίγο πριν απίστευτα περιστατικά μέθης με τα ανάλογα επακόλουθα, δυστυχήματα από αυτοκίνητα που οδηγούσαν ανήλικοι, ξενύχτια, γκάζια θανατηφόρα..και το κακό δεν έχει τέλος.

Η ρίζα του κακού έχει βάθος.

Την ίδια μέρα σε άλλη πόλη ένας 17χρονος σκότωσε έναν 18χρονο ιδίας καταγωγής. 

Πριν λίγα χρόνια θρήνησε ο κόσμος τον φοιτητή στα Γιάννενα, εκείνο το πλάσμα με το αγγελικό βλέμμα.

Μεγάλωσαν τα παιδιά με Θεό την ύλη, την εξωτερική ομορφιά, την ψευτομαγκιά των μυών και της επιθετικότητας, την εξυπνάδα της παρατυπίας κι αργότερα της παρανομίας, τον "πολιτισμό" της συμμετοχής στα πάρτι των  Klub  από τα 12, στη μόδα της ημίγυμνης εμφάνισης από μικρά τα κορίτσια, γενικά τα παιδιά σε όλα όσα τα μυεί η τηλεόραση και το διαδίκτυο.

Όταν οι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί από τις αρχές της Αληθινής Αγάπης πως είναι δυνατόν να διαπαιδαγωγήσουν τους νέους;
Όλοι εκφράζουν απίστευτο άγχος μόνο για τα οικονομικά θέματα.
Ψυχοπνευματικά όχι απλώς ακαλλιέργητοι αλλά άγνωστος δρόμος.
Πόσοι αναρωτήθηκαν για τα παρακάτω;
Γιατί οι νέοι δεν μιλάνε για φλερτ που αποτελεί την πιο γλυκιά περίοδο με την απερίγραπτη ομορφιά;
Γιατί δεν συζητούν για έρωτα;
Γιατί δεν γνωρίζουν την Αγάπη;
Γιατί μιλούν μόνο για σεξ;όχι ως αποτέλεσμα της ένωσης των ανθρώπων που οι καρδιές τους χτυπάνε μαζί αλλά ως απλή κτηνωδία..
Γιατί δεν έχουν το θάρρος να μιλήσουν για όσα τους συμβαίνουν;
Γιατί δεν γνωρίζουν πως κάποιες καταστάσεις αποτελούν κίνδυνο;
Γιατί πιστεύουν ότι απελευθέρωση σημαίνει το παιχνίδι του σώματος;
Γιατί δεν έμαθαν να θέτουν όρια στον εαυτό τους και σε κάθε σχέση;
Γιατί δεν έμαθαν να αγαπάνε και να προσέχουν τον εαυτό τους;

Απέραντη θλίψη...

Δεν αρκούν τα λόγια κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο αλλά οι αληθινές προσπάθειες απ' τον καθένα μας..
Δεν πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι που ξεκινάνε τη ζωή τους με σκοπό να καταστρέψουν και να καταστραφούν...
Κάτι φταίει που έμειναν απαίδευτοι...αυτό είναι που πρέπει να κοιτάξουμε..
Η παιδεία λείπει και η ψυχική καλλιέργεια.
Μαζί με τις ευχές προς όλους
επισημαίνω πως ο ρόλος της διαπαιδαγώγησης είναι τεράστιος
ο ρόλος της Αγάπης καταλυτικός
όλα τα άλλα έπονται.
Σκοπός μας τα παιδιά να χαμογελούν, να χαίρονται τη ζωή, να ανθίζουν, να τα καμαρώνουμε!

Σκόρπιες σκέψεις σε ήχους εορτών.

**Τα Χριστούγεννα, η σπουδαία γιορτή της Χριστιανοσύνης αποτελεί  το αιώνιο μήνυμα της μόνιμης επιθυμίας  των ανθρώπων του πλανήτη.

"Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία" (Λουκ. 2,14).

**Το νόημα την αλήθεια δηλαδή της μεγάλης εορτής προδίδουν οι "τρανοί" του κόσμου που μιλούν για την ειρήνη μα είναι αυτοί από τους οποίους εξαπλώνονται οι πολεμικές συρράξεις 

καθώς και η κάθε μορφής βία.

** Δυστυχώς εκτός των γνωστών πολεμικών συγκρούσεων σε άλλα κράτη, βιώνουμε μορφές εμφύλιου σπαραγμού με τις ομάδες στις οποίες  κομμάτιασαν την κοινωνία μας 

οι φανατικοί των "αποχρώσεων".

Όλοι "αυτοί" που θα εμφανιστούν για να μοιράσουν τα "χρόνια πολλά" της υποκρισίας..

** Tα  Χριστούγεννα συνδέονται με την πνευματική καλλιέργεια, με την καθαρότητα της ψυχής, με την αλήθεια που ο Χριστός μας δίδαξε.

**Ξεχνούμε να αναφερθούμε στις αρετές για τις οποίες θυσιάστηκε, 

θαμπωμένοι από τη ματαιότητα της ύλης.

**Δυστυχώς τις γιορτές της ύλης μαθαίνουμε και στα παιδιά, αντί να αφιερώσουμε το ελάχιστο απ' τον χρόνο μας για να τους εξηγήσουμε τι σημαίνει
η Γέννηση του Χριστού. 

Να γνωρίζουν όταν λέμε Αληθινή Αγάπη τι εννοούμε.

**Να τους διαβάσουμε τα διηγήματα του Αλ. Παπαδιαμάντη και την ιστορία του Κ. Ντίκενς.

Να τους πούμε ότι υπάρχουν πολλά παιδάκια σαν το "κορίτσι με τα σπίρτα".

**Να τους μιλήσουμε για τα έθιμα που δίνουν χρώμα στην κάθε εποχή, που συνδέουν το παρελθόν με το παρόν και προχωρούμε στο μέλλον.
**Φυσικά και να στολίσουμε μαζί τους.Εννοείται πως δεν θα τα κρατήσουμε μακριά από την εποχή αλλά είμαστε υπεύθυνοι να τα μάθουμε να χειρίζονται τις καταστάσεις...και όχι να καταλήγουν θύματα στα δίχτυα του καταναλωτισμού, στα ξέφρενα πάρτι, στα ανούσια και μάταια..

**Νομίζουν πως κάνουν Χριστούγεννα (όπως συνηθίζεται να λέγεται) όσοι γεμίζουν πλουσιοπάροχα το τραπέζι που και τις άλλες μέρες γεμάτο είναι....το τραπέζι για να φάνε με τους δικούς τους, αδιαφορώντας για τους άλλους....

όσοι καταθέτουν αξιόλογα χρηματικά ποσά για την εμφάνιση των ημερών..

Δεν αναφέρομαι στους ανθρώπους της οικονομικά υψηλής τάξης γιατί πάρα πολλοί από αυτούς κάνουν φιλανθρωπικό έργο.

Αναφέρομαι στη μέτρια τάξη όπου ανήκουμε οι περισσότεροι...που έχουμε ξεχάσει πως η ψυχή μόνο είναι αιώνια... που προσπερνάμε τους έχοντες ανάγκη ή τους θυμόμαστε μόνο
κατά την περίοδο των εορτών.

**Χριστούγεννα λοιπόν για τους περισσότερους είναι μια χρονική περίοδος σαν όλες τις άλλες..με τη διαφορά που αυτή την περίοδο έχουμε δέντρο, φωτάκια, λαμπιόνια..
**Μπορούμε αυτά τα Χριστούγεννα να κάνουμε μια νέα αρχή;

Να δίνουμε σημασία στις μικρές στιγμές που αποτελούν την ευτυχία.
Να γίνουμε εμείς οι κύριοι των υλικών αγαθών.
Να προσφέρουμε από το υστέρημά μας και όχι από τα άχρηστα που διαθέτουμε.
Nα μην ξανακοιτάξουμε περιφρονητικά τους συνανθρώπους μας που δεν είναι λευκής προέλευσης.
Να μην κατακρίνουμε ότι κινείται.
Να μην αγκαλιάζουμε μόνο ότι θεωρούμε δικό μας (τίποτα δεν μας ανήκει).
Nα μην ακολουθούμε καμιά φανατική ομάδα ..γιατί απλά δημιουργεί τριβές και μίσος στην κοινωνία.
Nα κάνουμε την αυτοκριτική μας και όχι να παραδειγματιζόμαστε από τους όποιους μεγάλους κάθε φορέα και τομέα.
Να  ξεριζώσουμε τα ίχνη της εγωπάθειας.
Να ευγνωμονούμε για το θαύμα που λέγεται ζωή.
Να γίνουμε κοινωνοί της γνήσιας αγάπης που αν υπήρχε τότε θα επικρατούσε η ειρήνη.
.και πολλά ακόμη..
Με αγάπη και σεβασμό
προς όλους!!

Όλοι είμαστε υπεύθυνοι για την κοινωνία.

Η ευθύνη είναι μια λέξη που δημιουργεί φόβο και άγχος σε πολλούς από εμάς. Ίσως φταίει το γεγονός πως οι περισσότερες γενιές διαπαιδαγωγηθήκαμε με τον τρόπο εκείνο που μας θέλει υπεύθυνους απέναντι στους άλλους, στους γονείς, στους συγγενείς, στη γειτονιά, στο σχολείο κ.άλ.

Όταν μάθουμε από παιδιά την ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας τότε επέρχεται η ισορροπία στο κοινωνικό σύνολο γενικότερα, γιατί νιώθουμε και την ευθύνη γι' αυτό, χωρίς να μας δημιουργεί το άγχος της πρώτης περίπτωσης.

Αν ξεκινάει λοιπόν ως πεποίθηση ζωής η υπευθυνότητα προς τον  εαυτό μας, τότε αισθανόμαστε υπεύθυνοι και προς την κοινωνία.Είναι αυτή η δύναμη που νιώθουμε η οποία σαν ηλιαχτίδα φωτίζει τη διαδρομή της ζωής μας!

«Ν' αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο"  όπως γράφει ο  Νίκος Καζαντζάκης.

"Εγώ ήμουν σωστός ή σωστή στα καθήκοντά μου"  οι άλλοι φταίνε που την κοπάναγαν, που δεν έδιναν σημασία στη θέση τους...και διάφορα..ακούμε πάρα πολύ συχνά να λέγεται για προβλήματα που προκύπτουν σε εργασιακούς χώρους, σε διάφορους φορείς και υπηρεσίες, ιδιαιτέρως όταν κάποιο δυσμενές γεγονός  παίρνει την οδό της δημοσιότητας.

Για τα κοινωνικά θέματα πάλι η ίδια αντιμετώπιση. Όταν εξωτερικεύεται μέσω των ΜΜΕ μια αρρωστημένη οικογενειακή κατάσταση με θύματα ηλικιωμένους,γυναίκες ή παιδιά, η γειτονιά πιστεύει πως δεν έχει ευθύνη λέγοντας "εμείς δεν ξέραμε ακριβώς τις συνέβαινε..κάποιες φορές τους αφήναμε φαγητό στην πόρτα, τα Χριστούγεννα τους αγοράζαμε πράγματα..

ήταν λίγο αφύσικη η ζωή τους αλλά τι να κάναμε, αυτό που μπορούσαμε το κάναμε δηλ. τα προαναφερόμενα.."
"ναι..δεν τον έβλεπα τον παππού για αρκετό καιρό, τον άκουγα να κλαίει ή να φωνάζει κάπου -κάπου..αλλά που να φανταστώ τι του έκαναν..".

 Κάποτε 3 μικρά αδελφάκια έκαναν επικίνδυνες κινήσεις για τη ζωή τους απ' το μπαλκόνι, εκσφενδόνιζαν αντικείμενα στους περαστικούς (άρα επικίνδυνα και για τη σωματική ακεραιότητα των περαστικών), μιλούσαν άσχημα, φώναζαν συνεχώς....κανένας από τους γύρω δεν έδινε σημασία, όλοι κοιτούσαν τα δικά τους παιδιά και τις υποχρεώσεις τους.

Σ' αυτές τις περιπτώσεις κάποιος που γνωρίζει λίγα πράγματα παραπάνω κατανοεί πως η συμπεριφορά αυτή των παιδιών απλά..στέλνει σήμα κινδύνου..να σωθούν θέλουν από κάτι που ...τουλάχιστον τα δυσαρεστεί.
Αυτός που δεν γνωρίζει αν ανησυχήσει ως άνθρωπος θα συμβουλευτεί κάποιον και έτσι πάλι θα βρεθεί λύση.
Αρκεί να νιώσει υπεύθυνος ως άνθρωπος.
Άπειρα παραδείγματα της καθημερινότητας που η πλειοψηφία παραμερίζει για τους δικούς της λόγους. Υπάρχουν βέβαια και οι ελάχιστοι οι οποίοι θυσιάζουν ηθικά και πρακτικά μέσα και σώζουν, στέκονται αρωγοί σ' αυτά τα περιστατικά.

«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά» Οδυσσέας Ελύτης.

Το κείμενο προέκυψε από μια πρωινή συζήτηση με άτομα του χώρου της ψυχικής υγείας και πρόσωπα της Ηλείας για το επίκαιρο θέμα του ΚΕΠΕΠ Λεχαινών.

Μετά το άρθρο του ΕΘΝΟΥΣ και της αναδημοσίευσής του καθώς και της ενασχόλησης κάποιων όπως της γράφουσας, παρατηρήθηκε μια πικρία από μερικούς συμπολίτες η οποία μεταδόθηκε μέσω συζητήσεων από την περιοχή αλλά και διαδικτυακών συζητήσεων.

Εδώ θέλω να αναφέρω ότι περισσότερο θα έπρεπε να πικραθούμε ως τοπική κοινωνία πολύ πριν το θέμα λάβει το δρόμο της δημοσιότητας (CNN).

Προσωπικά ανέφερα τις απόψεις μου σύμφωνα με όσα διάβασα και όσα γνώριζα .Όταν αναφέρομαι στους εργαζόμενους , σαφέστατα και δεν εννοώ πως όλοι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους (πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις), ούτε πως έχουν ξεριζωθεί απ' όλους τα συναισθήματα, ούτε βέβαια πως οι συνθήκες εργασίες τους είναι οι καλύτερες.

Εδώ λοιπόν έρχεται η σημασία της ευθύνης.

Κι αυτοί που εκτελούσαν τα καθήκοντά τους σωστά αλλά παρατηρούσαν τους άλλους να μην κάνουν το ίδιο, έχουν ευθύνη που συνεχιζόταν αυτή η κατάσταση. 

Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι αν θέλουμε και αποτινάξουμε κάθε φόβο που γεννάει μια αναφορά, μια επιστολή διαμαρτυρίας, μια παρατήρηση ανθρώπινη ή μια συμβουλή, πολλά διορθώνονται.

Επίσης αναφερόμενη σε κάθε είδους εξουσία, εννοώ πως οι αρχές του τόπου έπρεπε όλα αυτά τα χρόνια να απευθυνθούν προς κάθε κατεύθυνση όπως θα έκαναν για προσωπικά τους θέματα. 

Κάπου αναφέρθηκε το θέμα των γονιών αυτών των παιδιών. Μα είναι ασχολίαστο καθόσον εάν υπήρχαν γονείς σε κάποιες περιπτώσεις, σε άλλες εάν υπήρχαν γονείς με την κατάλληλη παιδεία το θέμα των παιδιών τους θα το είχαν χειριστεί διαφορετικά.

Τέλος καμιά σχέση δεν έχει το αναφερόμενο ζήτημα με κομματικές και πολιτικές καταστάσεις.

Είναι κάτι το οποίο δημιουργήθηκε πριν από χρόνια για τους γνωστούς λόγους (έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού, έλλειψη προσωπικού ως αριθμός, έλλειψη ελέγχου και ενδιαφέροντος από τις ανώτερες αρχές όπου ανήκε). Δεν γυρίζει πίσω τίποτα και δεν έχει νόημα.

Οι ευθύνες του κράτους που ακούμε συνεχώς και για άλλα θέματα είναι αναμφισβήτητα τεράστιες. Όμως γνωρίζουμε πως οι  υπηρεσίες της Ελλάδος πνίγονται, βαλτώνουν στην γραφειοκρατία και ενίοτε στην αναλγησία.

Έτσι λοιπόν για τις αδύναμες κοινωνικά ομάδες όπως είναι  τα αγγελικά πλάσματα του ΚΕΠΕΠ που είχαν την τύχη να γεννηθούν μ' αυτά τα χαρακτηριστικά, αν δεν πάρει ρόλο  το φιλάνθρωπο στοιχείο μας η κατάστασή τους θα είναι ακόμη πιο τραγική.

Τα τελευταία χρόνια ΔΥΣΤΥΧΩΣ για την απουσία των κυβερνήσεων βέβαια, αλλά αληθινό, ένας μεγάλος αριθμός φορέων βασίζεται στον εθελοντισμό όσο παράξενο κι αν ακούγεται στις μικρότερες κοινωνίες.

Εύχομαι ως Αν-θρωποι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας σ' αυτόν τον κόσμο.

Να κατανοήσουμε πως υπευθυνότητα σημαίνει δύναμη, σημαίνει ρόλο που σε βγάζει απ' αυτόν του θύματος με τον οποίο οι περισσότεροι μεγάλωσαν, που ίσως  μας θέλουν πολλοί.

Είμαι υπεύθυνος άρα παίρνω το πηδάλιο και οδηγώ την κοινωνία σε καλύτερους δρόμους.

Συνήθως ο λόγος που παραμένουμε ανεύθυνοι είναι γιατί πετυχαίνουμε τους ιδιοτελείς σκοπούς μας παριστάνοντας το θύμα.Επίσης γιατί βολευόμαστε, για να μην χάσουμε την ασφάλειά μας.

Ο "ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ" ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ!!

 Με φωτογραφίες από την ηλεκτρονική σελίδα του Ομίλου Φιλίππων Ανδραβίδας "ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ" σας προετοιμάζω για ένα όμορφο ταξίδι στην Θεσσαλονίκη στις 31 Ιαν έως 3 Φεβ 2019 όπου θα διεξαχθεί η Διεθνής Έκθεση Zootechnia και ο εν λόγω Ιππικός Φορέας θα συμμετέχει με ουλαμό δεξιοτεχνίας!
Λεπτομέρειες σχετικά, αργότερα!
Καλή επιτυχία σ' αυτήν την Έκθεση, καλή επιτυχία στον "ΣΠΑΡΤΑΚΟ".
Σας εύχομαι οι συνθήκες σας να το επιτρέψουν να είστε παρόντες σ' αυτήν την ξεχωριστή εκδήλωση!
Ο Όμιλος συνεχίζει με ζήλο και αρχές το ταξίδι της ιππικής ιστορίας της Ανδραβίδας!

 

 

 

 Οι φωτογραφίες όπως προέγραψα αποτελούν προϊόν υφαρπαγής από την ηλεκτρονική σελίδα του Ομίλου χωρίς να επιλέξω πρόσωπα και άλογα, εκτός του προέδρου.

Για το Πολυτεχνείο της 17ης Νοεμβρίου 1973.

Το κείμενο είχε συνταχθεί, κάποια χρόνια πριν.

Η γνωστή σε όλους μας Επέτειος αποτελεί μια μαζική αντίδραση - εξέγερση κατά του συστήματος των Συνταγματαρχών που κυβερνούσε την Χώρα μας από τις 21 Απρ 1967 (γεγονότα μικρότερης εμβέλειας είχαν αρχίσει να πραγματοποιούνται πριν..).

Το τελικό στάδιο της εξέγερσης ξεκίνησε από την 14η Νοεμβρίου του 1973 με την κατάληψη του Μετσόβιου Πολυτεχνείου της Αθήνας από σπουδαστές (δεν αναφέρω τις λεπτομέρειες του χρονικού,τις καταλήψεις της Νομικής, τις συμπλοκές με την αστυνομία στο μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου).

Στο πλευρό τους στάθηκαν κι άλλοι άνθρωποι που τους προμήθευαν τρόφιμα από τα κάγκελα της Σχολής όπως μου έχουν αφηγηθεί γνωστοί που είχαν αναλάβει αυτόν τον ρόλο. Εξεγέρσεις έγιναν και σε μικρότερα μέρη.

Δεν θυμάμαι τι επικρατούσε εκείνη την εποχή στην κοινωνία καθόσον ήμουν 5 χρονών. Όμως αργότερα έμαθα ότι οι νόμοι ήταν πολύ αυστηροί  και παράλογοι (απαγόρευση της κυκλοφορίας, έντονη παρουσία δοσίλογων, χείριστος ρόλος της αστυνομίας (χωροφυλακής) και του στρατού, στέρηση ελευθερία γενικότερα, φόβος).

Έχω διαβάσει σχετικά, έχω ακούσει από ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα, έχω κατασταλάξει στις απόψεις μου αποκομίζοντας τις πληροφορίες από τις δυο αντίθετες ιδεολογικά πλευρές.

Σε κάθε θέμα μόνο αν μελετήσεις ,αν αξιολογήσεις όλες τις απόψεις μπορείς να στοιχειοθετήσεις αντικειμενικότερη άποψη.

ΨΩΜΙ -ΠΑΙΔΕΙΑ -ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ήταν τα κύρια συνθήματα, οι φοιτητές, οι νέοι , οι πολίτες αγωνίζονταν με την σημαία ψηλά και τα πρόσωπά του εκτεθειμένα!

Οι φοιτητές ήταν σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα με τη σημαία ψηλά και ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο! 

Με πόνο ειλικρινά αναφέρω, ότι καμιά σχέση δεν υπάρχει σε εκείνους του ιδεολόγους, αλλά και πρόσωπα που βίωναν το καθεστώς, με όλα τα παράλογα που βλέπουμε σήμερα. Τότε υπήρχαν πολλοί με ιδέες, σήμερα καταλύουμε τις ιδέες και τις αξίες..

 

Οι φοιτητές και οι νέοι άνθρωποι ιδεολόγοι, ονειρεύονταν μια κοινωνία καλύτερη από την τότε.

Πίστευαν πως μάχονταν για ένα από τα υπέρτατα αγαθά την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και την βάση της εξέλιξης μιας πλούσιας πνευματικά κοινωνίας, την ΠΑΙΔΕΙΑ.Πίστευαν.....

Τα γεγονότα που ακολούθησαν τραγικά,τανκς, ελεύθεροι σκοπευτές, θύματα που δεν έχει σημασία αν ήταν έξω από την πόρτα ή μέσα από την πόρτα, στον παράλληλο δρόμο ή στην κάθετη οδό. Σημασία έχει πως το αίμα κύλησε κόκκινο, φλογερό όπως ήταν οι καρδιές, οι παλμοί των νέων, εξορίες, φρικτά βασανιστήρια, εξευτελισμός.

Η περίφημη ΕΣΑ έλαβε την σκληρότερη δράση αυτή του βασανισμού όσων έλαβαν μέρος στα γεγονότα, όσων ήταν αντίθετοι με το καθεστώς. Ως ένδειξη τιμής στους αληθινούς ιδεολόγους γιατί δυστυχώς παντού και πάντοτε υπάρχουν κι αυτοί που κινούνται από ιδιοτέλεια, αναφέρω ένα απόσπασμα από το βιβλίο "ΚΡΙΣΙΜΑ ΧΡΟΝΙΑ 1936 - 1996) του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου του πολυαγαπημένου ξάδερφου από την οικογένεια της μαμάς μου.

 

κεφ. Από το ΕΑΤ/ΕΣΑ στη Γυάρο

σελ. 233 -234

 

"Στις 21 Νοεμβρίου άνδρες της ΕΣΑ με επικεφαλής έναν ταγματάρχη με τα περίστροφα και τα Τόμιγκαν προτεταμένα εισέβαλαν  αργά το βράδυ στο διαμέρισμά μου στη Γλυφάδα, για να συλλάβουν το γιο μου τον Γιώργο που είχε στρατευτεί για τη δράση του στο φοιτητικό κίνημα  και τις καταλήψεις της Νομικής, και είχε εντωμεταξύ απολυθεί από τον στρατό με τα μέτρα του Μαρκεζίνη, αλλά δεν είχε επιστρέψει ακόμη στην Αθήνα.

Την επομένη ήρθαν και πάλι,με συνέλαβαν και με οδήγησαν στο ΕΑΤ/ΕΣΑ , όπου περέμεινα σε αυστηρή απομόνωση μέχρι τις 29 Δεκεμβρίου 1973,οπότε με μετέφεραν στη Γυάρο.

(.....ακολουθεί περιγραφή γεγονότων, σημείων και τεράτων, για το άγριο ξύλο από τους περίφημους εσατζήδες...................).

Το μεσημέρι της 21ης Δεκεμβρίου άκουσα θόρυβο και ξυλοδαρμούς στο χωλ. Ακούγονταν κραυγές πόνου και θόρυβος από τα χτυπήματα. Κοίταξα από μια σχισμή της σκεβρωμένης πόρτας του κελιού μου και είδα να βασανίζουν τον γιο μου τον Γιώργο. Πέντε κτήνη τον κτυπούσαν με κλομπς, τον κλωτσούσαν και τον έσερναν αιμόφυρτο στο τσιμέντο.Κάθε χτύπημα ήταν και μια μαχαιριά στην καρδιά. Κάποια στιγμή με αντιλήφθηκε ένας βασανιστής που κοίταζα. Άνοιξαν την πόρτα και όρμησαν όλοι τους μέσα στο κελί και άρχισαν να με βρίζουν να με απειλούν και να με χτυπούν ομαδικά. Εγώ ούτε τους άκουγα ούτε ένιωθα πόνο από τα χτυπήματα.
Το μυαλό μου ήταν καρφωμένο στο χωλ.

Για τις τραγικές εκείνες στιγμές χαρακτηριστική είναι η σκηνή την οποία περιγράφει ο Θανάσης Τσούρας "Δεκέμβριος 1973, στο ΕΑΤ/ΕΣΑ..Απέναντι από το κελί μου είναι το κελί του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου (ακολουθεί γενική περιγραφή της κατάστασης..) συνέχεια..
Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια σκηνή. Κάποιο βράδυ φέρνουν έναν καινούριο στο διπλανό μου κελί.Αρχίζουν να τον χτυπάνε.Τον έχουν όρθιο.Και λυσσαλέα τον βασανίζουν με κάθε τρόπο.Φωνάζοντας και ουρλιάζοντας. Και οι φωνές τους, οι κραυγές τους μπλέκονται με τα βογκητά του πόνου του.Ξεχωρίζει το όνομά του, το λένε επίτηδες για να ακουστεί.Είναι ο Γιώργος Χαραλαμπόπουλος, ο γιος του κυρίου Γιάννη...
Βασανιστήρια όπως αυτά που εφάρμοζαν οι Γερμανοί.

 

Η απορία μου όταν τα άκουγα ως παιδί κι όσες φορές τα διαβάζω. Εκείνοι οι άνθρωποι είχαν ψυχή; Έφυγαν με το κεφάλι ψηλά; Τους "μεγάλους" τους ξέρουμε, αναφέρομαι στους πολίτες που είχαν αυτόν τον ρόλο, του σκληρού βασανιστή και των άλλων , των δοσίλογων.

Συμπεράσματα,  από γραπτά ντοκουμέντα που έχω μελετήσει μέσω προσωπικού αρχείου κάποιου γνωστού, πληροφοριών, γεγονότων..
Το εν λόγω Καθεστώς το δημιούργησαν.... μέσω φιλόδοξων στρατιωτικών.
Ο λαός στερούνταν την ελευθερία τότε.
Δύσκολα χρόνια, δεν τολμούσε να κυκλοφορήσει κανείς, λένε.
Άνθρωποι βασανίστηκαν για την ελευθερία, για μια κοινωνία καλύτερη.

Αυτό που με έχει σημαδέψει ως Έλληνίδα και ως άνθρωπο, αυτά  που με πληγώνουν είναι τα εξής:

 

Oι άνθρωποι που αγωνίστηκαν δεν συνέχισαν όλοι τίμια, στην πορεία τους για το καλό του τόπου.

Η ελευθερία που οραματίστηκαν χάθηκε.Tότε απαγόρευε το Καθεστώς την κυκλοφορία και τώρα οι κίνδυνοι - καρποί της ασυδοσίας.

Παρέμεινε ο κακός χαρακτηρισμός για τα μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων και τα μέλη των Σωμάτων Ασφαλείας. Ως πρώην στρατιωτικός πάντα θα υποστηρίζω πως όλοι βρίσκονται παντού, ποικιλία οι χαρακτήρες.

Ας μην ξεχνάμε πως υπήρχαν στρατιωτικοί που με τεράστιο φόβο, προμήθευαν με τρόφιμα όσους βρίσκονταν μέσα από τα κάγκελα.

Ας μην ξεχνάμε το αντιτορπιλικό ΒΕΛΟΣ.

Τότε αγωνίστηκαν με τη σημαία ψηλά, σήμερα την καίνε, την απαξιώνουν πλήρως και στους εορτασμούς στη θέση της έχουν πανό και σημαίες ομάδων, άλλων κρατών κτλπ. Μα!! κάθε χρόνο αυτές οι μέρες αποτελούν μνημόσυνο και όχι διαμαρτυρία για ότι συμβαίνει στον κόσμο ή για άλλα κοινωνικά θέματα.

Τότε αγωνίστηκαν με τα πρόσωπα εκτεθειμένα, σήμερα φοράνε κουκούλες.

Τότε σε κάθε παράπτωμα η τιμωρία ήταν αυστηρή κι απάνθρωπη, σήμερα καταστρέφεται η ατομική και η δημόσια περιουσία κατά καιρούς χωρίς καμιά ανησυχία, χωρίς σκέψη, χωρίς ενδοιασμό.

Τότε δεν τολμούσε κάποιος να εκφράσει αντίθετες απόψεις για την Πατρίδα και τη θρησκεία - δεν είμαι υπέρ κανενός τρόπου υπερβολής και βίας- , σήμερα καταλύονται οι όροι,οι αρχές,οι παραδόσεις, εις το βωμό  "άλλων"  καταστάσεων....

Ούτε το ένα ούτε το άλλο άκρο βοηθάνε την εξέλιξη και την πρόοδο της κοινωνίας μας.

Ο φασισμός γεννιέται σε κάθε μορφής φανατισμό.

Αυτό είναι το καίριο σημείο κατ' εμέ κι εδώ οφείλουμε όλοι να δώσουμε σημασία, να καλλιεργήσουμε, πως η δημοκρατία και η ελευθερία δεν διαπραγματεύονται άλλο

Τι σημαίνει Επέτειος και απαγορευτικά μέτρα;

Τι σημαίνει κάθε χρόνο καταστροφές;

Ποια είναι δηλαδή η τιμή για τους νεκρούς;

Mε την ευχή για καλύτερες μέρες.

Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ μέρα Μνήμης, σιωπής και περισυλλογής μπροστά στους ματωμένους δρόμους.

 

50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

ΑΣ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΟΣΟΙ ΗΓΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΜΑΔΕΣ (ΚΟΜΜΑΤΑ, ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΡΕΥΜΑΤΑ κλπ.), ΟΣΟΙ ΕΞ ΑΥΤΩΝ ΧΕΙΡΑΓΩΓΟΥΝ ΤΑ ΠΛΗΘΗ ΚΑΘΕ ΗΛΙΚΙΑΣ, ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ, ΜΕ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ.

 

ΑΣ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΚΑΚΟ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΚΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠΌ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΕΤΕΡΙΖΙ, ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ ΚΑΙ ΔΙΧΩΣ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ.

 

Αιωνία η μνήμη όλων των θυμάτων και των οικογενειών που έφυγαν μ΄αυτόν τον πόνο,

Αιωνία η μνήμη και όσων βασανίστηκαν, όσων οι φωνές ακούγονται ακόμη στους τόπους εξορίας.

 

Ας βλέπουμε με αντικειμενικότητα τα τεκταινόμενα και όχι να τα διαστρεβλώνουμε..