Για το Πολυτεχνείο της 17ης Νοεμβρίου 1973.

Το κείμενο είχε συνταχθεί, κάποια χρόνια πριν.

Απλά προβαίνω σε κάποιες διορθώσεις.

 

Η γνωστή σε όλους μας Επέτειος αποτελεί μια μαζική αντίδραση - εξέγερση κατά του συστήματος των Συνταγματαρχών που κυβερνούσε την Χώρα μας από τις 21 Απρ 1967 (γεγονότα μικρότερης εμβέλειας είχαν αρχίσει να πραγματοποιούνται πριν..).

Το τελικό στάδιο της εξέγερσης ξεκίνησε από την 14η Νοεμβρίου του 1973 με την κατάληψη του Μετσόβιου Πολυτεχνείου της Αθήνας από σπουδαστές (δεν αναφέρω τις λεπτομέρειες του χρονικού,τις καταλήψεις της Νομικής, τις συμπλοκές με την αστυνομία στο μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου).

Στο πλευρό τους στάθηκαν κι άλλοι άνθρωποι που τους προμήθευαν τρόφιμα από τα κάγκελα της Σχολής όπως μου έχουν αφηγηθεί γνωστοί που είχαν αναλάβει αυτόν τον ρόλο. Εξεγέρσεις έγιναν και σε μικρότερα μέρη.

Δεν θυμάμαι τι επικρατούσε εκείνη την εποχή στην κοινωνία καθόσον ήμουν 5 χρονών. Όμως αργότερα έμαθα ότι οι νόμοι ήταν πολύ αυστηροί  και παράλογοι (απαγόρευση της κυκλοφορίας, έντονη παρουσία δοσίλογων, χείριστος ρόλος της αστυνομίας (χωροφυλακής) και του στρατού, στέρηση ελευθερία γενικότερα, φόβος).

Έχω διαβάσει σχετικά, έχω ακούσει από ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα, έχω κατασταλάξει στις απόψεις μου αποκομίζοντας τις πληροφορίες από τις δυο αντίθετες ιδεολογικά πλευρές.

Σε κάθε θέμα μόνο αν βιώσεις όλες τις απόψεις μπορείς να στοιχειοθετήσεις αντικειμενικότερη άποψη.

ΨΩΜΙ -ΠΑΙΔΕΙΑ -ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ήταν τα κύρια συνθήματα, οι φοιτητές, οι νέοι , οι πολίτες αγωνίζονταν με την σημαία ψηλά και τα πρόσωπά του εκτεθειμένα!

Οι φοιτητές ήταν σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα με τη σημαία ψηλά και ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο! 

Με πόνο ειλικρινά αναφέρω, ότι καμιά σχέση δεν υπάρχει σε εκείνους του ιδεολόγους, αλλά και πρόσωπα που βίωναν το καθεστώς, με όλα τα παράλογα που βλέπουμε σήμερα. Τότε υπήρχαν πολλοί με ιδέες, σήμερα καταλύουμε τις ιδέες και τις αξίες..

 

Οι φοιτητές και οι νέοι άνθρωποι ιδεολόγοι, ονειρεύονταν μια κοινωνία καλύτερη από την τότε.

Πίστευαν πως μάχονταν για ένα από τα υπέρτατα αγαθά την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και την βάση της εξέλιξης μιας πλούσιας πνευματικά κοινωνίας, την ΠΑΙΔΕΙΑ.Πίστευαν.....

Τα γεγονότα που ακολούθησαν τραγικά,τανκς, ελεύθεροι σκοπευτές, θύματα που δεν έχει σημασία αν ήταν έξω από την πόρτα ή μέσα από την πόρτα, στον παράλληλο δρόμο ή στην κάθετη οδό. Σημασία έχει πως το αίμα κύλησε κόκκινο, φλογερό όπως ήταν οι καρδιές, οι παλμοί των νέων, εξορίες, φρικτά βασανιστήρια, εξευτελισμός.

Η περίφημη ΕΣΑ έλαβε την σκληρότερη δράση αυτή του βασανισμού όσων έλαβαν μέρος στα γεγονότα, όσων ήταν αντίθετοι με το καθεστώς. Ως ένδειξη τιμής στους αληθινούς ιδεολόγους γιατί δυστυχώς παντού και πάντοτε υπάρχουν κι αυτοί που κινούνται από ιδιοτέλεια, αναφέρω ένα απόσπασμα από το βιβλίο "ΚΡΙΣΙΜΑ ΧΡΟΝΙΑ 1936 - 1996) του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου του πολυαγαπημένου ξάδερφου από την οικογένεια της μαμάς μου.

 

κεφ. Από το ΕΑΤ/ΕΣΑ στη Γυάρο

σελ. 233 -234

 

"Στις 21 Νοεμβρίου άνδρες της ΕΣΑ με επικεφαλής έναν ταγματάρχη με τα περίστροφα και τα Τόμιγκαν προτεταμένα εισέβαλαν  αργά το βράδυ στο διαμέρισμά μου στη Γλυφάδα, για να συλλάβουν το γιο μου τον Γιώργο που είχε στρατευτεί για τη δράση του στο φοιτητικό κίνημα  και τις καταλήψεις της Νομικής, και είχε εντωμεταξύ απολυθεί από τον στρατό με τα μέτρα του Μαρκεζίνη, αλλά δεν είχε επιστρέψει ακόμη στην Αθήνα.

Την επομένη ήρθαν και πάλι,με συνέλαβαν και με οδήγησαν στο ΕΑΤ/ΕΣΑ , όπου περέμεινα σε αυστηρή απομόνωση μέχρι τις 29 Δεκεμβρίου 1973,οπότε με μετέφεραν στη Γυάρο.

(.....ακολουθεί περιγραφή γεγονότων, σημείων και τεράτων, για το άγριο ξύλο από τους περίφημους εσατζήδες...................).

Το μεσημέρι της 21ης Δεκεμβρίου άκουσα θόρυβο και ξυλοδαρμούς στο χωλ. Ακούγονταν κραυγές πόνου και θόρυβος από τα χτυπήματα. Κοίταξα από μια σχισμή της σκεβρωμένης πόρτας του κελιού μου και είδα να βασανίζουν τον γιο μου τον Γιώργο. Πέντε κτήνη τον κτυπούσαν με κλομπς, τον κλωτσούσαν και τον έσερναν αιμόφυρτο στο τσιμέντο.Κάθε χτύπημα ήταν και μια μαχαιριά στην καρδιά. Κάποια στιγμή με αντιλήφθηκε ένας βασανιστής που κοίταζα. Άνοιξαν την πόρτα και όρμησαν όλοι τους μέσα στο κελί και άρχισαν να με βρίζουν να με απειλούν και να με χτυπούν ομαδικά. Εγώ ούτε τους άκουγα ούτε ένιωθα πόνο από τα χτυπήματα.
Το μυαλό μου ήταν καρφωμένο στο χωλ.

Για τις τραγικές εκείνες στιγμές χαρακτηριστική είναι η σκηνή την οποία περιγράφει ο Θανάσης Τσούρας "Δεκέμβριος 1973, στο ΕΑΤ/ΕΣΑ..Απέναντι από το κελί μου είναι το κελί του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου (ακολουθεί γενική περιγραφή της κατάστασης..) συνέχεια..
Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια σκηνή. Κάποιο βράδυ φέρνουν έναν καινούριο στο διπλανό μου κελί.Αρχίζουν να τον χτυπάνε.Τον έχουν όρθιο.Και λυσσαλέα τον βασανίζουν με κάθε τρόπο.Φωνάζοντας και ουρλιάζοντας. Και οι φωνές τους, οι κραυγές τους μπλέκονται με τα βογκητά του πόνου του.Ξεχωρίζει το όνομά του, το λένε επίτηδες για να ακουστεί.Είναι ο Γιώργος Χαραλαμπόπουλος, ο γιος του κυρίου Γιάννη...
Βασανιστήρια όπως αυτά που εφάρμοζαν οι Γερμανοί.

 

Η απορία μου όταν τα άκουγα ως παιδί κι όσες φορές τα διαβάζω. Εκείνοι οι άνθρωποι είχαν ψυχή; Έφυγαν με το κεφάλι ψηλά; Τους "μεγάλους" τους ξέρουμε, αναφέρομαι στους πολίτες που είχαν αυτόν τον ρόλο, του σκληρού βασανιστή και των άλλων , των δοσίλογων.

Συμπεράσματα,  από γραπτά ντοκουμέντα που έχω μελετήσει μέσω προσωπικού αρχείου κάποιου γνωστού, πληροφοριών, γεγονότων..
Το εν λόγω Καθεστώς το δημιούργησαν, μέσω φιλόδοξων στρατιωτικών.
Ο λαός στερούνταν την ελευθερία τότε.
Δύσκολα χρόνια, δεν τολμούσε να κυκλοφορήσει κανείς, λένε.
Άνθρωποι βασανίστηκαν για την ελευθερία, για μια κοινωνία καλύτερη.

Αυτό που με έχει σημαδέψει ως Έλληνίδα και ως άνθρωπο, αυτά  που με πληγώνουν είναι τα εξής:

 

Oι άνθρωποι που αγωνίστηκαν δεν συνέχισαν όλοι τίμια, στην πορεία τους για το καλό του τόπου.

Η ελευθερία που οραματίστηκαν χάθηκε.Tότε απαγόρευε το Καθεστώς την κυκλοφορία και τώρα οι κίνδυνοι των ληστειών, της ασυδοσίας.

Παρέμεινε ο κακός χαρακτηρισμός για τα μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων και τα μέλη των Σωμάτων Ασφαλείας. Ως πρώην στρατιωτικός πάντα θα υποστηρίζω πως όλοι βρίσκονται παντού, ποικιλία οι χαρακτήρες.

Ας μην ξεχνάμε πως υπήρχαν στρατιωτικοί που με τεράστιο φόβο, προμήθευαν με τρόφιμα όσους βρίσκονταν μέσα από τα κάγκελα.

Ας μην ξεχνάμε το αντιτορπιλικό ΒΕΛΟΣ.

Τότε αγωνίστηκαν με τη σημαία ψηλά, σήμερα την καίνε, την απαξιώνουν πλήρως και στους εορτασμούς στη θέση της έχουν πανό και σημαίες ομάδων, άλλων κρατών κτλπ. Μα!! κάθε χρόνο αυτές οι μέρες αποτελούν μνημόσυνο και όχι διαμαρτυρία για ότι συμβαίνει στον κόσμο ή για άλλα κοινωνικά θέματα.

Τότε αγωνίστηκαν με τα πρόσωπα εκτεθειμένα, σήμερα φοράνε κουκούλες.

Τότε σε κάθε παράπτωμα η τιμωρία ήταν αυστηρή κι απάνθρωπη, σήμερα καταστρέφεται η ατομική και η δημόσια περιουσία κατά καιρούς χωρίς καμιά ανησυχία, χωρίς σκέψη, χωρίς ενδοιασμό.

Τότε δεν τολμούσε κάποιος να εκφράσει αντίθετες απόψεις για την Πατρίδα και τη θρησκεία - δεν είμαι υπέρ κανενός τρόπου υπερβολής και βίας- , σήμερα καταλύονται οι όροι,οι αρχές,οι παραδόσεις, εις το βωμό  "άλλων"  καταστάσεων....

Ούτε το ένα ούτε το άλλο άκρο βοηθάνε την εξέλιξη και την πρόοδο της κοινωνίας μας.

Ο φασισμός γεννιέται σε κάθε μορφής φανατισμό.

Αυτό είναι το καίριο σημείο κατ' εμέ κι εδώ οφείλουμε όλοι να δώσουμε σημασία, να καλλιεργήσουμε, πως η δημοκρατία και η ελευθερία δεν διαπραγματεύονται άλλο

Τι σημαίνει Επέτειος και απαγορευτικά μέτρα;

Τι σημαίνει κάθε χρόνο καταστροφές;

Ποια είναι δηλαδή η τιμή για τους νεκρούς;

Mε την ευχή για καλύτερες μέρες.

Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ μέρα Μνήμης, σιωπής και περισυλλογής μπροστά στους ματωμένους δρόμους.

 

50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

ΑΣ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΟΣΟΙ ΗΓΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΜΑΔΕΣ (ΚΟΜΜΑΤΑ, ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΡΕΥΜΑΤΑ κλπ.), ΟΣΟΙ ΕΞ ΑΥΤΩΝ ΧΕΙΡΑΓΩΓΟΥΝ ΤΑ ΠΛΗΘΗ ΚΑΘΕ ΗΛΙΚΙΑΣ, ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ, ΜΕ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ.

 

ΑΣ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΚΑΚΟ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΚΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠΌ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΕΤΕΡΙΖΙ, ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ ΚΑΙ ΔΙΧΩΣ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ.

 

Αιωνία η μνήμη όλων των θυμάτων και των οικογενειών που έφυγαν μ΄αυτόν τον πόνο,

Αιωνία η μνήμη και όσων βασανίστηκαν, όσων οι φωνές ακούγονται ακόμη στους τόπους εξορίας.

 

Ας βλέπουμε με αντικειμενικότητα τα τεκταινόμενα και όχι να τα διαστρεβλώνουμε..