Δυο απλά ποιήματα, έτσι όπως γεννήθηκαν, κάποιο βράδυ του Ιουνίου 2025.
Όνειρο παιδικής ψυχής.
Ηλιόλουστα καλοκαίρια σ’ όλη τη γη
είναι το όνειρο που κάνω από παιδί.
Ακύμαντα πελάγη με πράσινα νερά
κοχύλια, αμμουδιά, ζεστά φιλιά.
Ν΄ανθίζουν τ’ άσπρα κρίνα
και να μεθά ο αγέρας
το δειλινό πολύχρωμο
σβήνει το φως της μέρας.
Η νυχτιά απλώνεται γλυκά
και τα πουλιά σιωπούν.
Στων αστεριών τη χάρη
νεράιδες τραγουδούν.
Βελούδινες ανατολές
είχε το όνειρό μου
μ’ έναν κόσμο άγγελο
δίχως σημάδια τρόμου.
Τα παζάρια των τρανών.
Τρανοί του κόσμου
της ύλης εραστές
και της υποκρισίας γέννα
θωρούν παιδιά να κείτονται
στα στήθια των μανάδων.
Σφαίρες το παιχνίδι τους
μύριες πληγές στη γη.
Γκρεμίζουν πόλεις και χωριά
πολιτισμούς κι
αδέρφια
έχοντας για πυξίδα τους
του χάροντα δρεπάνι.
Δίχως ψυχή, τρισάθλιοι
τις νύχτες κάνουν μέρες
φλόγες του μισητού θεού
αντί αστέρια αγάπης.
Δίχως αιδώ
στα παζάρια τους
εκπορνεύουν τη δικαιοσύνη
τα όνειρα κάνουν θεριά
προσώπων η ωδίνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου