Βία ανηλίκων,το πιο ανησυχητικό κοινωνικό φαινόμενο.

 

Βία ανηλίκων, το πιο ανησυχητικό κοινωνικό φαινόμενο.

Βία ανηλίκων, ξυλοδαρμοί και κακοποίηση από ανήλικους σε ανήλικους. Καθημερινά περιστατικά που λαμβάνουν χώρα ως ειδήσεις, για τα οποία όλοι προβαίνουν σε  διαπιστώσεις, σε ατέρμονες συζητήσεις, αλλά χωρίς καμιά ενημέρωση για προληπτικά  και κατασταλτικά μέτρα.

Σύμφωνα με την ταπεινή μου άποψη, αυτού του τύπου η τραγική έξαρση βίας, αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους κινδύνους της ελληνικής κοινωνίας. Ανέκαθεν υπήρχαν οι νταήδες που συνήθως ήταν παιδιά τα οποία προέρχονταν από προβληματικό οικογενειακό περιβάλλον ή από την ψευτοπεποίθηση του νεόπλουτου επιπέδου, το οποίο αρρώσταινε τον παιδικό και νεανικό νου. 

Πλέον η κατάσταση λαμβάνει θλιβερές και μεγάλες διαστάσεις και ανά την Ελλάδα, η κοινωνική ειδησεογραφία κατακλύζεται από παιδιά, από νέους, αγόρια ή κορίτσια, τα οποία εκδηλώνουν με τον χειρότερο τρόπο τα πιο σκληρά κι αρνητικά συναισθήματα ή την παγερή εκδήλωση του ανθρώπου δίχως συναισθήματα, ο οποίος αποτελεί θύμα μιμητισμού κάθε κάκιστης ξενόφερτης «συνήθειας». Κανένα παιδί δεν είναι υπεύθυνο για την εξέλιξη του χαρακτήρα του, που το οδηγεί σε παραβατικές έως και κακουργηματικές πράξεις. Οι παιδικές ψυχές είναι πληγωμένες από το βάρος που έχει φέρει η «εξέλιξη» της κοινωνίας, στους γονείς αλλά και στον οικογενειακό ορίζοντα. 

Ας κάνουμε μια απλή σύγκριση, του χαρακτήρα της πλειονότητας των παιδιών που τα μεγάλωνε (ή τα μεγαλώνει) η μάνα, των παιδιών που η γιαγιά και ο παππούς ήταν (ή είναι) παρόντες στο σπίτι όταν οι γονείς εργάζονταν, με τα παιδιά που μεγαλώνουν μόνα τους ή με την τυπική παρουσία κάποιας βοηθού. Εδώ και πολλά χρόνια, οι οικονομικές απαιτήσεις της κοινωνίας απαγόρευσαν από τη μάνα να είναι τα πρώτα χρόνια μαζί με τα παιδιά της, να τα αγκαλιάσει πολύ, να παίξει μαζί τους με τις ώρες, να ασχοληθεί και να τα οδηγήσει από μικρά, σε δρόμους πολιτισμού και υγιών ενδιαφερόντων. Επίσης απαγόρευσε κι από τον πατέρα να έχει αρκετό χρόνο με τα παιδιά. 

Όσο για τους παππούδες και τις γιαγιάδες, σε πολλές περιπτώσεις, η σύγχρονη εποχή , τους έβγαλε από το σπίτι των παιδιών και στη συνέχεια από τη ζωή των εγγονιών. Ακόμη, είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις στις οποίες, οι γονείς μπορούν να εργάζονται λιγότερο για ένα διάστημα, αλλά οι υψηλές απαιτήσεις της εποχής…η αγάπη για το χρήμα, για τη μεγαλύτερη άνεση, για την επίδειξη, δεν τους το επιτρέπει. Άλλος αρνητικός παράγοντας για όσα αλλοιώνουν την παιδική ψυχή, είναι η ανεξέλεγκτη χρήση του διαδικτύου, η οποία μόνο τραυματικές επιπτώσεις αφήνει στα παιδιά, διότι είναι φυσιολογικό, να ρέπουν προς τον κίνδυνο, προς το κακό. Εννοείται ότι το τεράστιο κενό στη διαπαιδαγώγησή τους, βρίσκεται στην απουσία του όρου αγάπη και ενσυναίσθηση, αυτοσεβασμού και σεβασμού στους άλλους, αμοιβαιότητα, συζήτηση και διαλλακτικότητα. 

Αυτοί οι σωτήριοι και θεάρεστοι όροι, δεν υπάρχουν στη ζωή των παιδιών σε πλήθος οικογενειών, με αποτέλεσμα τα όμορφα κι ανθρώπινα συναισθήματα, να είναι παγιδευμένα σε όλη την αρνητικότητα, με τα οποία χτίζεται ο εσωτερικός τους κόσμος. Πως θα μάθει ένα παιδί ότι δεν λύνουμε τα προβλήματα με το ξύλο και τους τσακωμούς; Πως θα μάθουν οι παρατηρητές ή τρίτοι (τα παιδιά που με απάθεια παρακολουθούν), ότι ο ρόλος τους δεν είναι να μένουν απαθείς στο τραγικό περιστατικό, όπου συνομήλικοί τους σκοτώνονται; Πως θα μάθουν ότι θα πρέπει να προσπαθούν να συγκρατήσουν τα παιδιά που μαλώνουν αλλά και να καλέσουν την αρμόδια υπηρεσία; Πως, αν δεν τα διδαχθούν από το περιβάλλον που μεγαλώνουν; Ποιος θα διδάξει στα παιδιά ότι το μίσος φέρνει μίσος κι ότι η ανθρωπότητα υποφέρει από αυτό; Ποιος αντικατέστησε τον Θεό (αγάπη , συγχώρεση κτλπ) με το χρήμα;

Εδώ και τρία χρόνια περίπου, κάνω προσωπική έρευνα στο διαδίκτυο κυρίως, μέσα από εκπομπές με συνεντεύξεις από παιδιά – νέους που βρίσκονται στις Φυλακές Ανηλίκων, καθώς και με παιδιά που ανήκουν σε συμμορίες , εκτός των Σωφρονιστικών Ιδρυμάτων. Έχω αφιερώσει πολλές ώρες και το συμπέρασμα είναι ότι, τα παιδιά οδηγούνται στη βία λόγω απουσίας της οικογένειας ή έλλειψης σωστής ενασχόλησης ή πλήρους  αδιαφορίας ή βίας μέσα στην οικογένεια. Εννοείται ότι υπάρχουν ζευγάρια με εξαρτήσεις από ουσίες ή το αλκοόλ, με ψυχικές παθήσεις, με χαμηλό μορφωτικό και κοινωνικό υπόβαθρο, για τα οποία θα έπρεπε το κράτος να μπορεί να παρέμβει ουσιαστικά. Δυστυχώς, η απουσία κοινωνικής πολιτικής στη χώρα μας είναι ανύπαρκτη. 

Υπάρχουν τόσοι και τόσοι, αδιόριστοι ειδικοί, όπως ψυχολόγοι, ψυχίατροι, κοινωνικοί λειτουργοί (και μια ποικιλία χρήσιμων ειδικοτήτων), που θα μπορούσαν να έχουν καθοριστικό ρόλο για μια πολύ καλύτερη κοινωνία. Πως είναι δυνατόν, τα καθημερινά περιστατικά, να μην συγκινούν , να μην ανησυχούν κανέναν; Που είναι η πολιτεία με τους αρμοδίους περί ανηλίκων; Που είναι τόσοι φορείς, οι οποίοι σε κάθε παγκόσμια ημέρα σπεύδουν για διαφημιστικά μηνύματα και σειρά εκδηλώσεων;

Από την προαναφερόμενη έρευνα που πραγματοποιώ μέσω του διαδικτύου (εκπομπών στο you tube), εκτός από τα συμπεράσματα που βγάζω, σημαντικότατα είναι τα μηνύματα, προς τα παιδιά, από τους νέους που έχουν «μπλέξει». Αναφέρει κάποιο παιδί,μέσα από τις Φυλακές Ανηλίκων «μάγκες, μην μπλέξετε ρε…η ζωή είναι έξω, εδώ μέσα δεν είναι αστεία.Θα καταστραφείτε, πάτε σχολείο, διαβάστε..μη ρε μάγκες..».

Tα ίδια αναφέρουν πρώην χρήστες που έχουν επανέλθει στη ζωή κι αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση.

Ένας δυνατός τρόπος, αν ήθελαν οι αρμόδιοι να συνδράμουν αληθινά και όχι τυπικά, το κοινωνικό σύνολο, θα ήταν από τις τελευταίες τάξεις του δημοτικού, να αφιερώνουν κάποια ώρα σε τακτικά διαστήματα, ώστε να ακούγονται βίντεο από τα παιδιά που τρέχουν σε δίκες και φυλακές, από πρώην χρήστες ουσιών ή αρρώστων του διαδικτύου, από ειδικούς ψυχιάτρους και σεξολόγων. Όχι μόνο βίντεο αλλά και διά ζώσης συναντήσεις, παιδιών και γονιών. Θα έπρεπε να λειτουργούν σχολεία γονέων από τις αρμόδιες υπηρεσίες και συναντήσεις με εκπροσώπους της Δικαιοσύνης, του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, έτσι ώστε να γνωρίζουν μικροί και μεγάλοι, τις συνέπειες για τις πράξεις τους. 

Η ενημέρωση , δημιουργεί την πρόληψη , η οποία με τη σειρά της βοηθά για να μη φτάνει κανείς στα άκρα. Ακόμη, η δημιουργική απασχόληση που θα έπρεπε οι γονείς και οι κηδεμόνες, να έχουν σε καλύτερη θέση, έτσι ώστε να μην τα οδηγεί η ανία, στα ψυχοφθόρο διαδίκτυο. Πόσες οικογένειες παίζουν επιτραπέζια παιχνίδια, πόσες κάθονται και στήνουν εργαστήρι στις γιορτές; Πόσοι γονείς και κηδεμόνες τρέχουν για παιχνίδι μαζί με τα παιδιά, πόσοι γελούν με τις σκανταλιές τους και πόσοι επιτρέπουν στα παιδιά να ανασάνουν απ’ τις τρομερές απαιτήσεις που η ίδια η κοινωνία δημιούργησε (συνεχείς δραστηριότητες, ελάχιστος χρόνος για ξεκούραση);Πόσοι τους μιλούν για την Αρχαία Ελλάδα και τους Φιλόσοφους;Πόσες διαβάζουν στα μωρά παραμύθια και τους διδακτικούς Μύθους του Αισώπου; Πόσες κάνουν περίπατο, διδάσκοντας ταυτόχρονα, παίζοντας συνάμα, στη φύση ή στους αρχαιολογικούς  χώρους; Πόσες είναι οι οικογένειες, είναι κοντά στο αληθινό νόημα του Θεού (όχι στο υποκριτικό θρησκοληπτικό) και πόσες βιώνουν τον εορταστικό κύκλο του χρόνου; Θυσιάσαμε τα ιερά και τα όσια, όλα εκείνα που όδευαν την κοινωνία σε ανθοστόλιστα μονοπάτια, για όλα τα κακώς κείμενα και πρότυπα, που επιβάλλουν ετούτα τα αιμοβόρα χρόνια.

Ποιος χαίρεται με το να βλέπει ανθρώπους και ιδίως παιδιά, να χτυπιούνται με μανία και μίσος; Ποιο άτομο, στην τρυφερή του ηλικία, αντί του γέλιου και των χωρατών, ασχολείται με το έγκλημα;Διότι έγκλημα είναι κι ο ξυλοδαρμός, αφού γεννάει τα χειρότερα.

Οι πρόγονοί μας, διάφορες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών, αλλά κι ο απλός λαός, αιώνες τώρα αγωνίζονταν για μια καλύτερη κοινωνία….Πως θα γεννηθεί η καλύτερη κοινωνία, όταν αδιαφορούμε στην παιδική βία; Τα παιδιά αποτελούν το μέλλον.

Με την ευχή όλοι οι φορείς αλλά κι ο καθένας μας στη δική του εμβέλεια να δράσουμε υπέρ του καλού των παιδιών και στη συνέχεια όλων, διότι η κατάσταση αρχίζει και ξεπερνάει τα όρια.. Με λύπη είδα ότι σε μια πόλη κάποιας Ηπείρου, απαγορεύεται για δυο εβδομάδας, η κυκλοφορία των ανηλίκων και κάπου αλλού ότι υπάρχει σκέψη, της συνδρομής του στρατού..προκειμένου να υποχωρήσει η βία των ανηλίκων. Αν είναιδυνατόν!!Μη θέλοντας να σχολιάσω, ελπίζω να μην αφήσουν την Ελλάδα , με μια κοινωνία που ολοένα θα αρρωσταίνει.

 Σοφία Δ. Αγραπίδη