Πολυτεχνείο,49 χρόνια μετά..οι σκέψεις μου.

 

Ξημερώνει η 49η Επέτειος από την εξέγερση του Πολυτεχνείου 1973.

Τα ιστορικά στοιχεία είναι σε όλους μας γνωστά και γι' αυτά έχω αναφερθεί σε προγενέστερο αφιέρωμα. Στο παρόν κείμενο θα παρουσιάσω τις σκέψεις μου όπως πηγάζουν σήμερα, που πλησιάζει μισός αιώνας από εκείνη τη μέρα..

Μέσα από την εμπειρία της ζωής μου, από τις καταστάσεις στη χώρα μας, από μελέτη βιβλίων - θησαυρών, από μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα, από τα γραπτά ντοκουμέντα του αείμνηστου Γιάννη Χαραλαμπόπουλου στο βιβλίο του " Κρίσιμα Χρόνια"  μπορώ και έχω σχηματίσει πλέον την άποψή μου για τα πως και τα γιατί της εγκαθίδρυσης της Χούντας στην Ελλάδα, της προδοσίας της Κύπρου που τη συνέχεια τη γνωρίζουμε...

Η δημιουργία αντιστασιακών οργανώσεων δεν ήταν κάτι το αφύσικο, θα έλεγα ότι ήταν δεδομένο και σίγουρα αναμενόμενο, από τους τότε άρχοντες καθώς και από αυτούς που βοήθησαν την εγκαθίδρυσή τους.. Ο καλύτερος τρόπος για να υπάρχουν συνεχείς συγκρούσεις στην κοινωνία της Ελλάδας ήταν αυτός.Δικτατορία, αντιδράσεις, βασανιστήρια ,για πάντα στο στόχαστρο οι ένστολοι εκ των οποίων πολλοί στάθηκαν ενάντια στο καθεστώς, αρκετοί με κίνδυνο της ζωής τους ενίσχυαν τους φοιτητές με τρόφιμα από τα κάγκελα, άλλοι έδιναν κρυφά τον αγώνα τους. Όμως το μίσος έμεινε, γιατί κάποιοι το πυροδοτούν κι άλλοι από το κλίμα αυτού του εμφύλιου επωφελούνται..Χρόνια τώρα η ίδια κατάσταση, χρόνια τώρα το Πολυτεχνείο γίνεται χώρος για κάθε είδους ασυδοσία..έτσι μεταφράστηκε η δημοκρατία, χρόνια τώρα αντί για σιωπή και τραγούδια στη μνήμη των θυμάτων, η Αθήνα (κι άλλες μεγάλες πόλεις) μετατρέπεται σε πεδίο μάχης, σε φόβο και τρόμο για τους πολίτες.

Αυτό που επίσης γίνεται αισθητό είναι ο φανατισμός  των πολιτικών αντιλήψεων κάτι που δεν βοηθάει σε τίποτα, αντιθέτως καταστρέφει.

Η αντίσταση και ο ξεσηκωμός έγινε από ανθρώπους οι οποίοι ήθελαν αγαθά κι αξίες με βασικό την ελευθερία, την ισότητα (υπήρχαν οι ευνοούμενοι της τότε κατάστασης..), τη δικαιοσύνη αφού είχαν παραβιαστεί.

Το ΕΑΤ/ΕΣΑ , η Γυάρος, η Μακρόνησος, η Λήμνος , η Ικαρία κι άλλα ακόμη νησιά που αποτέλεσαν τόπους εξορίας, τόπους μαρτυρίων δεν είναι ψέμα. Το μαρτυρούν οι άνθρωποι οι οποίοι βασανίστηκαν γιατί αντιστάθηκαν.

Ένα μικρό απόσπασμα από τα γραφόμενα του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου όπου δεν δίστασαν μπροστά του να βασανίζουν το παιδί του..

" Το μεσημέρι της 21ης Δεκεμβρίου άκουσα θόρυβο και ξυλοδαρμούς στο χωλ. Ακούγονταν κραυγές πόνου και θόρυβος από τα χτυπήματα. Κοίταξα από μια σχισμή της σκεβρωμένης πόρτας  του κελιού μου και είδαν να βασανίζουν το γιο μου το Γιώργο.Πέντε κτήνη τον κτυπούσαν με κλομπς, τον κλωτσούσαν και τον έσερναν αιμόφυρτο στο τσιμέντο.Κάθε χτύπημα ήταν και μια μαχαιριά στην καρδιά.Κάποια στιγμή αντιλήφθηκε ο βασανιστής που κοίταζα. Άνοιξαν την πόρτα και όρμησαν όλοι τους μέσα στο κελί και άρχισαν να με βρίζουν να με απειλούν και να με χτυπούν ομαδικά. Εγώ ούτε τους άκουγα ούτε ένιωθα πόνο από τα χτυπήματα.Το μυαλό μου ήταν καρφωμένο στο χωλ.".

Αυτό που με πονάει ειλικρινά είναι ότι το Πολυτεχνείο ως ιδέα αλλά και ως χώρος δεν λαμβάνει το σεβασμό που του αξίζει. Δεν ανήκει σε κανέναν αλλά σε όλους τους φορολογούμενους πολίτες. 

Αυτό που με θλίβει είναι η καταπάτηση των αγαθών και αξιών για τα οποία αντιστάθηκαν.

Με ποιο δικαίωμα λοιπόν καταστρέφουν...αυτά για τα οποία χύθηκε αίμα; :

Ποια είναι η δικαιοσύνη που επήλθε στα μεταγενέστερα χρόνια αφού δεν έπαψαν να υπάρχουν οι βολεμένοι κάθε χρώματος;

Ποια η ισότητα και η αξιοκρατία όταν σε θέσεις υπάρχουν άτομα δίχως τα εχέγγυα, άτομα με πλαστά ή και καθόλου πτυχία;

Ποια είναι η ευημερία που περιμέναμε αφού όλοι οι τομείς παραγωγής στη χώρα μας έχουν χαθεί;Που είναι οι καλλιέργειες, που η κτηνοτροφία, που οι τόσες βιοτεχνίες και τα εργαστήρια;

Που είναι η ελευθερία στην κίνηση όταν δεν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε άνετα λόγω άλλων κινδύνων;

Που είναι η Παιδεία που αρμόζει σε ένα πολιτισμένο κράτος όταν οι γονείς αναγκάζονται να θυσιάζονται για να πληρώνουν την παραπαιδεία, κάτι που ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός δημιούργησε;Κι άλλα πολλά.

 

Που είναι το ψωμί και η οικονομία, όταν η ζωή έχει γίνει δυσβάσταχτη;Όταν οι Έλληνες έγιναν μετανάστες για να δουλέψουν, σε λιγότερο από εκατό χρόνια από το μεγάλο μεταναστευτικό κύμα;Όταν η χώρα μας είναι η ιδανική για άλλους λαούς αλλά όχι για τον δικό της..Όταν ξεπουλιέται καθημερινά σε ξένα χέρια αντί να αξιοποιηθούν οι θησαυροί της για τα παιδιά της..

 

Όλα αυτά σκέφτομαι όχι μόνο κάθε τέτοια μέρα, αλλά κι όταν περνώ από το Πολυτεχνείο. 

Ως πρώην στρατιωτικός θα αναφέρω ότι είναι άδικο να μπαίνουν όλοι που φέρουν τη στολή στον ίδιο παρονομαστή. Γιατί δεν θυμόμαστε τον αντιπλοίαρχο Νίκο Παππά (και τους συνεργάτες του) και την ανταρσία του αντιτορπιλικού " Βέλος" , καθώς κι αυτούς που όπως προανέφερα ενίσχυαν τους ταμπουρωμένους φοιτητές; Γιατί επιτέλους δεν σταματούν όσοι διευθύνουν τις κομματικές ή άλλες ομάδες αυτή τη δυσχερή κατάσταση;

 

Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από άλλες φαγωμάρες, ούτε από φανατισμούς. Έχει ανάγκη από ομοψυχία ..η οποία μένει μόνο στα λόγια..Ο λαός της πλέον έχει επέλθει σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο που αποτελεί τη συνέχεια της οικονομικής κρίσης, της κρίσης του ιού, της κρίσης της παγκοσμιοποίησης, των πολέμων κλπ.Οι τομείς όλοι βάλλονται...και οι ψυχές όλων όσων αντιστάθηκαν με όνειρο μια ιδανική κοινωνία ματώνουν και ματώνουν συνεχώς..

 

Απ' ότι φαίνεται " για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ...."  κι ως τώρα είναι λίγη..

 

Αιωνία η μνήμη αυτών που με πυξίδα την αληθινή ιδεολογία και την ανιδιοτέλεια αντιστάθηκαν. 

Αυτών που πίστευαν σε ένα καλύτερο αύριο.

 

Φώτιση και φρονιμάδα σε όσους έχουν συγχύσει τα γεγονότα, τον σκοπό της Εξέγερσης, το καλό της κοινωνίας με τα πικρόχολα αγκάθια του φανατισμού που οδηγεί σε ακρότητες και νέες ανελεύθερες καταστάσεις. Ο φανατισμός δεν έχει χρώμα αλλά καλλιεργείται όπου τυφλώνεται ο νους..

Με την πίστη ότι κάποια στιγμή θα υπηρετούμε σωστά τις αρχές των προαναφερόμενων αξιών καθώς και της δημοκρατίας η οποία δε στηρίζεται μόνο σε δικαιώματα αλλά και σε υποχρεώσεις.

Με σεβασμό προς όλους και επιθυμία την ηρεμία της ζωής μας, τη βελτίωση των συνθηκών της, μια Ελλάδα που θα αγαπάμε αληθινά, που οι ενίοτε ιθύνοντες θα σέβονται και θα προσδίδουν την αξία που της ανήκει!