ΙΠΠΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ, ΕΝΑΣ ΘΕΣΜΟΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ.

Το κείμενο που αποτελεί ένα μικρό ταξίδεμα στις ρίζες του παραδοσιακού θεσμού της γενέτειράς μου, κάτι που πραγματοποιώ κάθε χρόνο.

Φέτος για έναν ακόμη λόγο, αφού διαπιστώνω το αρνητικό κλίμα που δημιουργήθηκε μετά τη διεξαγωγή της πρόσφατης Έκθεσης.Κάτι που λαμβάνει χώρα σε δημόσιο επίπεδο σε χώρους του διαδικτύου και δεν είναι απόρρητο!!

Εδώ θέλω με ειλικρινή σεβασμό προς όλους, ακόμη και σ' αυτούς που εκφράζονται με απαράδεκτο τρόπο για τους φορείς που ασχολούνται με τον ως άνω θεσμό, ότι η ΙΠΠΙΚΗ ΜΑΣ ΕΚΘΕΣΗ μόνο σεβασμό γεννά, αρκεί να θέλουμε να το κατανοήσουμε. Λάθη και παραλείψεις γίνονται πάντοτε, καθόσον τίποτα δεν μπορεί να είναι τέλειο. Όμως η τάση να κατακρίνουμε και να αμαυρώνουμε το ιστορικό γεγονός, τον ίδιο μας τον τόπο, αποτελεί μια χείριστη αντιμετώπιση δικών μας θεμάτων , εσωτερικών δηλαδή... Δεν απαιτούνται πολλά, παρά μόνο να τιθασεύσουμε το προσωπικό μας κίνητρο στη σχέση μας με το άλογο και την Έκθεση. Να σκεφτούμε, γιατί δημιουργήθηκε πριν από τόσα χρόνια, γιατί συνεχίστηκε έως σήμερα, τι θέλουμε ως τόπος και όχι σε ατομικό επίπεδο από τον θεσμό. Γιατί έχουμε την ανάγκη να εκφραζόμαστε με αγένεια, απρεπώς  στο διαδίκτυο..γιατί προσπαθούμε να πείσουμε γνωστούς μας να κάνουν το ίδιο;Εάν λοιπόν όλοι που δημιουργούν τα προβλήματα και δίδουν την κάκιστη αυτή εικόνα για τον τόπο, αφιερώσουν λίγα λεπτά για να σκεφτούν, εάν γεμίσουν με καλή διάθεση να συζητήσουν για όλα που τους απασχολούν για το ιππικό θέμα της Ανδραβίδας, τότε σίγουρα η κατάσταση θα είναι αυτή που αξίζει στην ιστορική μας πόλη.

 ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Από παιδί θυμάμαι τις μέρες αυτές και τις ετοιμασίες που έφταναν στο αποκορύφωμά τους σχετικά με τις εκδηλώσεις του πανηγυριού της Αγιά Σοφιάς (έτσι λέγαμε) και φυσικά την πραγματοποίηση της Ιππικής Έκθεσης που ξεκίνησε το 1927 με μια παύση τεσσάρων χρόνων στα δυσοίωνα χρόνια του πολέμου.

Μεγαλωμένη σε οικογένεια με άλογα που αποτελούσαν μέρος αυτής, με τον πατέρα μου να περιμένει κάθε χρόνο τους φίλους ιπποπαραγωγούς και φιλίππους από άλλα μέρη να έρθουν για να λάβουν μέρος στην Έκθεση.Ανθρώπους έντιμους, φιλότιμους και καθαρούς στη συμπεριφορά, ανθρώπους που εκτιμούσαν τη φιλοξενία της Ανδραβίδας.

Ο πατέρας μου διέθετε άλογα που βραβεύονταν κάθε χρόνο και δίπλα του από την πολύ μικρή ηλικία ήταν πάντοτε ο αδερφός μου ο Αντώνης ο οποίος συνέχισε την ενασχόλησή του σε ιππικούς ομίλους ανά την Ελλάδα με κύριο σημείο την Κρήτη (όπου συμμετείχε σε δύσκολα δρώμενα με Έλληνες και ξένους ειδικούς), με δικά του άλογα και σήμερα διατηρώντας ένα άλογο για την παράδοση, το οποίο λατρεύουν όλοι και κυρίως τα μικρά παιδιά.

Κάθε χρόνο με θυσίες και παραβλέποντας τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της εποχής οι γονείς μας και οι παππούδες μας περίμεναν με χαρά την Ιππική Έκθεση.Ήταν που θα ερχόντουσαν από τα άλλα μέρη οι φίλοι τους με τα όμορφα άλογά τους, ήταν που λάτρευαν αυτό το τετράποδο σε σημείο τέτοιο που οι ίδιοι θα έτρωγαν κάτι πρόχειρο αλλά τα άλογά τους θα είχαν καρπό βρώμης και εκείνες τις μέρες θα είχαν την ευκαιρία να φορέσουν τα “καλά” τους ρούχα, να βάλουν την τραγιάσκα και να εμφανιστούν έφιπποι με εκείνη την ανεπανάληπτη λεβεντιά που τους χαρακτήριζε.
Είχαν το νου τους που θα τακτοποιήσουν τα άλογα και τους φίλους τους, γνωστή η τότε φιλοξενία της Ανδραβίδας.
Έλαμπαν από εκείνο το μοναδικό συναίσθημα της εσωτερικής χαράς που προσφέρει η κοινωνική συνάντηση με αγαπημένα πρόσωπα για ευγενείς σκοπούς. Τα άλογά τους καθόσον αποτελούσαν τον σημαντικότερο παράγοντα για την εργασία τους τα καμάρωναν και η περιποίησή τους δεν σταμάταγε ποτέ. 

Για όλους αυτούς τους λόγους , τους βαθιά συναισθηματικούς, τους σοβαρά παραδοσιακούς, τους γραμμένους στις καλύτερες σελίδες της ιστορίας οι αείμνηστοι πρόγονοι, μας άφησαν την βαρυσήμαντη ιππική κληρονομιά. Μας την άφησαν για να την διατηρήσουμε, να την εξελίξουμε βέβαια, να την παραδώσουμε κι εμείς στα παιδιά μας με τον ίδιο σεβασμό, την αγάπη και την λεβεντιά.
Κανένας άνθρωπος της εποχής εκείνης ότι προβλήματα κι αν είχε δεν τα περιέπλεκε με την Ιππική Έκθεση που ήταν το γεγονός το οποίο ένωνε και ήταν λογικό καθόσον δεν υπήρχαν περιθώρια προβολής.Μόνο τα αλογάκια ήταν αυτά που βλέπαμε (με το συνοδό τους βέβαια) κι αυτός φυσικά ήταν και είναι ο σκοπός της έκθεσης.Τα υπόλοιπα, όλα τα διαδικαστικά για την πραγματοποίηση της εκδήλωσης τα αναλάμβανε αποκλειστικά ο Δήμος.Οι άνθρωποι είχαν για την εποχή τους τις ευκαιρίες να εμφανίσουν τα όποια προσόντα και ικανότητές τους, όπως κι εμείς έχουμε ακόμη περισσότερες σήμερα.

Ο θεσμός αυτός έχει ανάγκη από την αληθινή αγάπη για το άλογο και τον τόπο. Όλα τα άλλα έπονται.

Πηγή: https://www.ilidakampos.gr/index.php/dimoi/dimos-andravidas-kyllinis/10409-ippiki-ekthesi-andravidas-oi-dikes-mou-skepseis

Τα σπίτια..

Μοσχοβολούσαν ευωδιές ...
Οι γυναίκες ζύμωναν, έφτιαχναν κουραμπιέδες (ξεχωρίζω αυτό το γλυκό του τόπου), παντεσπάνι, γιαουρτόγλυκο ή γιαουρτίνη, έψηναν αρνί με πατάτες στον φούρνο, στα κλήματα για την ακρίβεια, παπί με κουσκουσέ, έφτιαχναν κοτόπουλο με χυλοπίτες....μεθυστικές γεύσεις.....ανθρώπινες κι αγνές καταστάσεις που συμπλήρωνε το κρασί από τα αμπέλια της περιοχής.
Εύχομαι να φανούμε όλοι ο καθένας από τη θέση του, άξιοι κοινωνοί αυτού του πολιτισμικού γεγονότος και να το υπηρετούμε (δεν θα πάψω ποτέ να το αναφέρω) με τον σεβασμό, την ευγένεια, την αγάπη που αρμόζει στην ιστορία αλλά και στην μνήμη όλων εκείνων!

Τέλος, από αγάπη για το άλογο (δεν είμαι αμαζόνα ούτε και προσποιήθηκα ποτέ, ανήκω στους φίλιππους) θα στηρίζω με τον τρόπο μου τον θεσμό της Ιππικής Έκθεσης  (κάτι που ο καθένας μπορεί να κάνει από το δικό του μετερίζι) και θα επαναλαμβάνω πάντοτε ότι όλα μπορούν να γίνονται καλύτερα μετά από την αυτοκριτική μας, μετά από την παρουσίαση του έργου μας, γιατί στα λόγια και στους κριτές τους διαδικτύου τα άριστα είναι άπειρα!!

 

Πηγή: https://www.ilidakampos.gr/index.php/dimoi/dimos-andravidas-kyllinis/10409-ippiki-ekthesi-andravidas-oi-dikes-mou-skepseisΥ.Σ Οι φωτογραφίες προέρχονται από διαδικτυακή πηγή (άλογα Καναδά).


Πηγή: https://www.ilidakampos.gr/index.php/dimoi/dimos-andravidas-kyllinis/10409-ippiki-ekthesi-andravidas-oi-dikes-mou-skepseis