Η αμαρυλλίς και ο δικός της μύθος.

 

Τα κείμενα που αποτελούν αφιέρωμα σε άνθη, ήταν σκέψη μιας πολυαγαπημένης φίλης.

Σειρά έχει η αμαρυλλίδα, αυτό το εντυπωσιακότατο λουλούδι που μοιάζει με μεγάλο κρίνο. Την έχω δει σε αρκετούς χρωματισμούς αλλά ο επικρατέστερος είναι ο κόκκινος.

Ήταν αναπόφευκτο να μην υπάρχουν συμβολισμοί για τη μεγαλειώδη αυτή ύπαρξη του φυτικού βασιλείου. Έτσι λοιπόν συμβολίζει ακριβώς αυτό που νιώθει κανείς όταν βλέπει στα μπαλκόνια ή στους κήπους  τη θεσπέσια εικόνα της..

Είναι η αρχοντική ομορφιά, η δύναμη, η αποφασιστικότητα..

Τα φυτά και τα άνθη εκτός της ομορφιάς, της ζωής, της ευχάριστης απασχόλησης που μας χαρίζουν, μας ταξιδεύουν και με τους μύθους που είναι αφιερωμένοι σ’ αυτά.

Η ελληνική μυθολογία είναι ένα βαθύπλουτο κεφάλαιο που όσοι αιώνες κι αν περάσουν , όση εξέλιξη κι αν υπάρξει, όσο κι αν θέλουν κάποιοι από εμάς να χαρακτηρίσουν σαν οπισθοδρομικότητα την ενασχόληση, τη μελέτη της, θα ζει για πάντοτε και θα μεταλαμπαδεύεται γιατί υπάρχουν άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που εκτιμούν τη μοναδικότητά της, τη σοφή προσφορά της.

Έτσι κατά τον μύθο η Αμαρυλλίς ήταν μια ποιμενίδα (βοσκοπούλα) με σπάνια ομορφιά αλλά πολύ συνεσταλμένη, ντροπαλή η οποία ερωτεύτηκε σφόδρα έναν νεαρό βοσκό που ονομαζόταν Αλταίων και είχε περίσσιο παράστημα, με θεϊκή εξωτερική εμφάνιση, τέτοια που τον παρομοίαζαν με τον Απόλλωνα και τον Ηρακλή.

Η ερωτοχτυπημένη Αμαρυλλίς έκανε ότι μπορούσε για να αντιληφθεί ο Αλταίων τι της συμβαίνει, πόσο πολύ τον ποθούσε. Αυτός δεν είχε καμιά σχέση με τον συναισθηματικό κόσμο αφού όπως λέγεται ήταν πολύ αθώος.

Μια μέρα μη έχοντας άλλη λύση η πανέμορφη βοσκοπούλα που υπέφερε τρομερά από την μη ανταπόκριση του νέου, στο ερωτικό της κάλεσμα, ξεκίνησε για το Μαντείο των Δελφών -εκεί δίνονταν για όλα λύσεις- ώστε να λάβει τις κατάλληλες συμβουλές για το μεγάλο πρόβλημά της.

Οι οδηγίες  από το Μαντείο ήταν να ντυθεί στ’ άσπρα για τριάντα νύχτες και να μείνει έξω από την πόρτα του Αλταίονα, όπου μ’ ένα αγκάθι από τριαντάφυλλο θα τρυπάει το δέρμα της πάνω από το σημείο όπου βρίσκεται η καρδιά. Με το αίμα που θα ρέει θα γράφει το όνομά της στην πόρτα του νέου.

 Η Αμαρυλλίδα ακολούθησε πιστά τις οδηγίες μέχρι που απ’ το κατακόκκινο, γεμάτο φλόγα του έρωτα αίμα της, μπροστά από την πόρτα γεννήθηκε ένα μεγάλος λαμπρός κρίνος!

Ο Αλταίονας στη θέα του δεν είχε άλλη επιλογή , απ’ το να μαγευτεί! Την ερωτεύτηκε βαθιά και έμειναν μαζί για όλη τους τη ζωή.

Όλοι οι μύθοι όμως κρύβουν μηνύματα που ξεπετάγονται όπως το μαγικό μενταγιόν της νεράιδας μέσα απ’ το νερό, όπως το φυλαχτό της γιαγιάς απ’ το βελούδινο σκαλιστό κουτάκι.

Τα μηνύματα που αφήνει αυτή η ιστορία είναι ποικίλα μεταξύ των οποίων το αποτέλεσμα που φέρνει η δύναμη της θέλησης, η υπομονή, ο καρπός της αγάπης που ήταν το άνθος και όχι το αγκάθι που συμβαίνει με την κακία και τη ζήλια.

Πιστεύω ότι γνωρίζοντας τους μύθους η επαφή με τα φυτά μας έχει ωραιότερη σημασία, ντύνεται με χρώματα, με μια διαδρομή σε όσα η κάθε ιστοριούλα αναφέρει αλλά και σε εκείνα που πλάθει η δική μας φαντασία.

Υ.Σ Οι φωτογραφίες ανήκουν στον κ. Αντώνη Μικελή - Καπετάν Αντώνη και στη φίλη μου Eleni Kastanis-Sahlas.

Eίμαι αληθινά ευγνώμων που οι φίλοι , φίλες μου έχουν την ουράνια διάθεση να μοιράζονται τους θησαυρούς της φύσης μέσω των φωτογραφιών τους.