Nάρκισσος και Υάκινθος!

 Και ποιος δεν ξέρει τον μύθο του Νάρκισσου!

Eίναι ένα φυτό που τα άνθη του μεθούν τη φύση και με την ομορφιά του στέλνει αναγεννησιακούς οιωνούς, το αιθέριο έλαιό του αποτελεί εξαιρετικό συστατικό για την αρωματοποιία (το ναρκίσσινο μύρο από τους αρχαίους).

Τον συναντάμε σε πολλά είδη!!Το πιο γνωστό σε χωριά και πόλεις, σε κάμπους και πλαγιές είναι τα «μανουσάκια» που δόθηκε στην οικογένεια των φυτών με τα οποία ντύνεται η γη της Κρήτης. Τα «μανουσάκια» βέβαια φυτρώνουν σε όλες τις Νότιες περιοχές της Μεσογείου, στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στη Βόρεια Αφρική.

Ο μύθος της αξεπέραστης ομορφιάς (που είναι καταραμένη όπως λέει κι ο σοφός λαός σε κάποια από τις ρήσεις του).

Ο Νάρκισσος που ήταν γιος του Κηφισού, ήταν ένα πανέμορφο αγόρι που η φήμη της γοητείας του έφτανε στα πέρατα του κόσμου με τις νύμφες να είναι όλες ερωτευμένες μαζί του. Αυτός όμως ήταν ψυχρός και άπονος τόσο που όταν η Ηχώ θέλησε να του μιλήσει για την αγάπη που ένιωθε γι’ αυτόν, της φέρθηκε με περιφρόνηση, με αλαζονεία.

Αυτή από τον βαθύ της πόνο και τον δυνατό έρωτα που μετατράπηκε σε μίσος τον καταράστηκε με όλη την ψυχή της ώστε «να αγαπήσει κι αυτός με πάθος αλλά να μην του δώσει σημασία η ύπαρξη που θα ποθεί». Ή θεά Αφροδίτη στάθηκε στο πλευρό της Ηχούς και η κατάρα έπιασε…Έτσι ο Νάρκισσος μια από τις μέρες που έβγαινε στα βαθύσκιωτο δάσος για να κυνηγήσει, ένιωσε έντονη την αίσθηση της δίψας. Έψαχνε τριγύρω για να βρει καμιά πηγή μέχρι που θαμπώθηκε από μια λιμνούλα με καθάρια νερά, η οποία σχηματίζονταν από το νερά μιας δροσερής πηγής. Ο ξακουστός νέος δεν είχε αντικρίσει ποτέ το πρόσωπό του, δεν είχε βρεθεί μπροστά σε καθρέφτη. 

Έτσι σκύβοντας αναγκαστικά για να πιει νερό είδε τον εαυτό του, βρέθηκε με το πρόσωπό του αντάμα και η ομορφιά του τον θάμπωσε. Ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα τον εαυτό του κι από τότε δεν ήθελε με τίποτα να φύγει από εκεί, μα ούτε να ανακατέψει τα νερά της λίμνης, από φόβο μήπως και χάσει την εικόνα του. Έμεινε εκεί και τίποτα δεν μπορούσε να τον μετακινήσει αλλά ούτε και να τον κάνει να αισθανθεί διαφορετικά. Δεν έτρωγε ο Νάρκισσος, ούτε έπινε..άντεξε για λίγο μέχρι που έγειρε το κεφάλι του όπως ήταν στο καταπράσινο χορτάρι..και φύτρωσε το μυροβόλο άνθος..

 Υάκινθος ή ζουμπούλι.

Σύμφωνα πάντα με το θησαυρό της μυθολογίας μας ο Υάκινθος ήταν το στερνοπαίδι του βασιλιά της Σπάρτης χαρούμενος σαν χαρακτήρας και με ωραία εξωτερικά χαρακτηριστικά. Έκανε παρέα με τον θεό Απόλλωνα, πήγαιναν μαζί στον Ευρώτα, στις όχθες του οποίου έπαιζαν, στο κυνήγι καθώς σε αθλήματα πάλι ήταν μαζί.

Ένα πρωί αποφάσισαν να ασχοληθούν με δισκοβολία, να αγωνιστούν σ’ αυτό το άθλημα. Έτσι ο Απόλλωνας ξεχνώντας την ανθρώπινη υπόστασή του αφού έπαιζε με θνητό, και χρησιμοποιώντας την υπέρ δύναμη της θεϊκής του φύσης , ο δίσκος που ήταν βαρύς και μπρούτζινος έφτασε απίστευτα ψηλά, άγγιξε τον ουρανό.

Ο Υάκινθος όπως έκανε και στ’ άλλα παιχνίδια και αθλήματα, έτρεξε γιατί ήθελε να τον πιάσει, να τον κρατήσει και μ’ αυτόν τον τρόπο να αποδείξει στον φίλο του ότι ήταν κι αυτός ρωμαλέος. Ο δίσκος όμως με την ορμή που έφυγε και με ακόμη παραπάνω δύναμη επέστρεψε στη γη κι ως αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθεί ο νεαρός. Η αλήθεια είναι ότι ο Απόλλωνας δεν μπορούσε να ησυχάσει, ούτε να παρηγορηθεί για το κακό που έκανε στον αγαπημένο του φίλο. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να διατάξει τη φύση εκεί που είχε πέσει το αίμα του ..να φύονται άνθη που θα μοσχοβολούν, που θα θυμίζουν πως η μετάνοια για το δυστύχημα μετατράπηκε σε μια αέναη πηγή αρώματος.

Βέβαια επειδή η μυθολογία είναι απίστευτα πλούσια υπάρχει και η εκδοχή που θέλει τον θεό Ζέφυρο να στέλνει επίτηδες τον δίσκο στο κεφάλι του Υάκινθου καθόσον ζήλευε φθονερά τους γερούς δεσμούς φιλία του με τον Απόλλωνα.