Ανδραβίδα, ένας νέος συλλογικός φορέας δημιουργείται.

Για τον κάθε άνθρωπο ο τόπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε (ή όποια σχέση απ' τις δυο), αποτελεί τις ρίζες για την εξέλιξή του, τα θεμέλια στα οποία κλείνονται οι αναμνήσεις του, τον ουρανό για τα πρώτα του πετάγματα (πρώτα βήματα, πρώτες λέξεις, πρώτα γράμματα..). Είναι ένας από τους σημαντικούς παράγοντες της ζωής, με σημαντικότερο την οικογένεια στην οποία γεννήθηκε ή μεγαλώνει. Είναι το μέρος της γης, που υπάρχει για πάντα στην καρδιά του, όπου κι αν βρεθεί. Με όμορφες ή άσχημες εμπειρίες η γενέτειρα δεν αλλάζει.

Η δική μου γενέτειρα είναι η ιστορική Ανδραβίδα, η πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου της Αχαϊας κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας (1205 - 1460).  Γενέτειρα με όλη τη σημασία της λέξεως καθόσον γεννήθηκα  στο πατρικό μου σπίτι. Λόγω της επαγγελματικής μου πορείας και της εξέλιξης της ζωής μου μπορεί να μην κατοικώ για όλο τον χρόνο εκεί, όμως η μοναδική μας περιουσία στην Ανδραβίδα βρίσκεται.  Οι δεσμοί μου είναι άρρηκτοι και ποτέ δεν έπαψα να προσπαθώ (με την οικογένειά μου)  για το καλύτερο της πόλης και στη συνέχεια της τοπικής κοινωνίας, από το δικό μου μετερίζι. 

Στην Ανδραβίδα γεννήθηκαν και μεγάλωσαν πολλοί φίλοι, γνωστοί ή απλά συμπολίτες. Με αρκετούς από αυτούς που δεν ζουν εκεί, όπως κι εγώ άλλωστε, δεν παύουμε να ανησυχούμε για την εξέλιξη και την ευημερία της πόλης, καθόσον σε καμιά περίπτωση η σημερινή της κατάσταση δεν μοιάζει σ' αυτό που της αρμόζει και της αξίζει. Δεν θα μακρηγορήσω για τα αίτια σ' αυτό το κείμενο, δεν είναι αυτός ο σκοπός τη δημιουργίας του.

Εδώ και αρκετά χρόνια, έχοντας αποκτήσει εμπειρία από άλλα μέρη της Ελλάδας όπου έζησα κι όπου συνδέομαι με συγγενικούς ή φιλικούς δεσμούς, έχοντας δημιουργήσει σχέσεις συνεργασίας ως μέλος αλλά και ως φίλος με συλλογικούς πολιτιστικούς φορείς μεγάλης ή και μικρής εμβέλειας, θεωρώ αδυναμία μας, να μην υπάρχει κάποιος φορέας που να μπορεί να συμπεριλάβει τους Ανδραβιδαίους όλου του κόσμου. Η προσφορά και η δυνατότητα των Ελλήνων που δεν ζούσαν στην Ελλάδα, κατά τις κρίσιμες ιστορικές στιγμές του έθνους είναι πασίγνωστη. Το ίδιο συμβαίνει και με τους πολίτες που δεν ζουν στον τόπο τους. Όπου κι αν έχω πάει συναντώ έργα τους. 

 

Στην πόλη μας δραστηριοποιούνται σύλλογοι και ομάδες, που το έργο τους σαφώς και είναι σεβαστό. Όμως ένας φορέας με άτομα που μπορεί να βρίσκονται κοντά στην πρωτεύουσα, που μπορούν να δουν, να κρίνουν, να αξιολογήσουν και να αξιοποιήσουν τις καταστάσεις αντικειμενικά, μακριά από δυσαρέσκειες και μικρότητες οι οποίες κάποιες φορές είναι προϊόντα της νοοτροπίας των μικρών κοινωνιών, σίγουρα μπορεί να βοηθήσει, να αποτελέσει μια καινοτόμο παρέμβαση και συμπόρευση σε διάφορα θέματα με γνώμονα μοναδικό - παντοτινό, το καλό της Ανδραβίδας, το κοινό καλό. Κάτι τέτοιο για να επιτευχθεί θέλει δουλειά και έργο αληθινό που συνήθως διεξάγεται μέσα από εθελοντική προσφορά, από προσωπικές θυσίες.Τα λόγια, η ενασχόληση με το τι κάνουν οι άλλοι, το "εγώ" δεν οδηγεί πουθενά, δυστυχώς! Επίσης δεν οδηγούν πουθενά με βάθος και ουσία, οι τυχόν κινήσεις εντυπωσιασμού μέσω του διαδικτύου.

Έτσι, η σκέψη που έχουμε κάνει με αγαπητούς συμπολίτες και φίλους της Ανδραβίδας εδώ στην Αθήνα καθώς και από άλλα μέρη της Ελλάδας και του εξωτερικού, διαπιστώνοντας την απουσία ενός συλλόγου με τα χαρακτηριστικά που αναφέρονται στο παρόν κείμενο, θα ενσαρκωθεί αυτή τη χρονιά. Θα ιδρύσουμε δηλαδή έναν φορέα (όταν έρθει η ώρα θα ανακοινωθεί επ' ακριβώς ο τίτλος," των Απανταχού Ανδραβιδαίων" ), κάτι που διαθέτουν σχεδόν και τα μικρότερα χωριά..  Παλαιότερα υπήρχε ο Σύλλογος των Ανδραβιδαίων της Αθήνας, όπου τη δεκαετία του '90 είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά το έργο του. Ακόμη δεν ξεχνώ τη διμηνιαία εφημερίδα την ΗΧΩ της Ανδραβίδας με έτος πρώτης κυκλοφορίας το 1976 και εκδότη - διευθυντή, τον εξαίρετο συμπολίτη δικηγόρο κ. Σωτήριο Βλαχογιάννη. Πολλά τεύχη της εφημερίδας βρίσκονται στη βιβλιοθήκη μας. Δεν γνωρίζω από πότε δεν υφίσταται ο σύλλογος. Υπάρχουν όμως στη μνήμη μου ανεξίτηλες οι αναμνήσεις από τις όμορφες συναντήσεις και την αγάπη των μεγαλύτερων Ανδραβιδαίων για τη γενέτειρα.

Ο φορέας στον οποίο αναφέρομαι έχει ως θεμέλια την άδολη αγάπη για την Ανδραβίδα και φυσικά την ανιδιοτέλεια. Επίσης βασικός στόχος θα είναι η ανάδειξη του ιστορικού, πνευματικού και πολιτιστικού πλούτου, το ταξίδεμά τους σε όλο τον κόσμο, στις νέες γενιές του τόπου. Έχει θησαυρούς η πόλη μας που χρήζουν τον κατάλληλο αγώνα και πρώτα απ΄όλα να εκτιμηθούν αληθινά από την τοπική κοινωνία.Να εκτιμηθούν δηλαδή να αγωνιστούμε γι' αυτούς  δίχως την επιδίωξη της αυτοπροβολής ή άλλους ιδιοτελείς σκοπούς.

Η Ανδραβίδα έχει γεννήσει προσωπικότητες , άλλες είναι εν ζωή, άλλες όχι, έχουν αφήσει έργο στον τόπο, έχουν δημιουργήσει, έχουν κάνει γνωστή την πόλη ..κι όμως οι νέοι δεν γνωρίζουν κάτι..Γι' αυτό λοιπόν, θα αγκαλιάσουμε τα νέα παιδιά προκειμένου να κατανοήσουν πόσο θετικό αποτέλεσμα φέρνει η αληθινή αγάπη για τη γενέθλια γη, η συνεργασία με ευρύτητα σκέψεως, με απόψεις ορθές που δεν θα σχετίζονται με το κλειστό σκεπτικό όπως συνηθίζεται στα μικρά μέρη. Αυτονόητη η θέλησή μας για τις εμπειρίες των μεγαλυτέρων ή τη γνώμη τους.

Οι ανάγκες ενός τόπου δεν σταματούν ποτέ κι αν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν όρεξη να προσφέρουν εθελοντικά την εργασία τους, να μην κυνηγούν τους τίτλους και τους θώκους, να είναι καταξιωμένοι από τη ζωή τους (είναι γνωστό ότι όποιος έχει αποτυχημένη ζωή με τη βαθιά της έννοια...δυστυχώς μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει) τότε το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Αυτονόητη θεωρείται η συνεργασία με τις εκάστοτε αρχές,  με τους τοπικούς φορείς και ομάδες που χαρακτηρίζονται από ήθος, που σέβονται τον τόπο μας.

Πριν από λίγες μέρες ανακοίνωσα στο προφίλ μου στο fb τη δημιουργία του ως άνω φορέα. Είναι πάρα πολλοί οι συμπολίτες καθώς και οι φίλοι από άλλα μέρη που μου έστειλαν (διά μηνυμάτων και διά τηλεφωνικής επικοινωνίας) το θερμό χαιρετισμό τους, που εκδήλωσαν την επιθυμία τους να βοηθήσουν.

Υπάρχουν βέβαια και αυτοί (αν δεν υπήρχαν θα απορούσα - θα απορούσαμε με τους υπόλοιπους φίλους) οι οποίοι εκφράστηκαν αρνητικά, ειρωνικά, καχύποπτα. 

Τους πρώτους τους ευχαριστώ εκ μέρους όλων μας ειλικρινά.

Τους δεύτερους με την αγάπη μου πάντα, τους ενημερώνω ότι το ευκολότερο είναι να γίνει ένας σύλλογος, ειδικά όταν έχεις αληθινούς φίλους κι όταν είσαι χορτασμένος απ' όλα στη ζωή σου που σημαίνει ότι θα δώσεις χωρίς να επιδιώξεις να πάρεις.... Το δύσκολο είναι να παράγει αξιοπρεπές έργο, κάτι που δεν γνωρίζουν...Συνήθως γνωρίζουμε ότι πράτουμε ή δεν πράτουμε.

Κανένας δεν πρόκειται να μας εμποδίσει παρά μόνο κάποιο πρόβλημα υγείας, κάτι που μπορεί να συμβεί σε όλους. 

Ήδη έχει βρεθεί το δικηγορικό γραφείο που θα ασχοληθεί με τα διαδικαστικά.

Επειδή όλοι όσοι ασχολούμαστε (τα στοιχεία όλων θα ανακοινωθούν όταν είναι καιρός) έχουμε μεγάλη εμπειρία από τον συλλογικό τομέα, μελετάμε με λεπτομέρεια το καταστατικό διότι κάτι που φτιάχνεται με πραγματικό ενδιαφέρον, θα έχει όρια και προϋποθέσεις για όλους και για όλα, προκειμένου να προστατευτούν βασικές αρχές, προκειμένου να αποτελέσει άξια παρακαταθήκη για τους επόμενους.  Από την έγκριση αιτημάτων μελών έως την παραμικρή λεπτομέρεια διότι θα προχωρήσουμε με διαφάνεια και πλήρη νομιμότητα. Την αντίθετη λειτουργία τη γνωρίζουν πάρα πολύ καλά όσοι εξαπολύουν μύδρους, πριν δουν το έργο και τη συμπεριφορά μας.

Σχετικά με το άτομό μου, η τοπική κοινωνία γνωρίζει πάρα πολύ καλά, την προσφορά μου στον τόπο, όχι μόνο τη δική μου αλλά και της οικογενείας μου.

Αυτό που τονίζω είναι ότι καμιά σχέση με αυτοδιοικητικές κινήσεις δεν έχει, η γνωστοποίηση του  σωματείου. Είναι εντελώς έξω από την κουλτούρα μας κάτι τέτοιο. Ο λόγος που δεν γίνονται άμεσα τα διαδικαστικά είναι διότι ο χρόνος μου έως τα μέσα του καλοκαιριού για εκπαιδευτικούς σκοπούς είναι καλυμμένος και δεν έχω περιθώρια για τα σχετικά τρεχάματα.

Με ειλικρινή αγάπη και σεβασμό προς όλους τους συμπολίτες μου.

Επιθυμία μου είναι το καλό όλων και φυσικά της Ανδραβίδας.

 

Ευλογημένο Τριώδιο και χαρούμενες Απόκριες.

 

Σοφία Δ. Αγραπίδη

Αξκος Σ.Ξ ε.α - Συγγραφέας

 

Υ.Σ Οι φωτογραφίες είναι από τη συλλογή μου.

Για την Ομάδα "Πολιτισμός,καθημερινότητα, άνθρωπος,περιβάλλον".

Η Ομάδα " Πολιτισμός, καθημερινότητα, άνθρωπος, περιβάλλον" στο face book είναι κάτι που προέκυψε απλά κι απρογραμμάτιστα. Από την ώρα που δημιουργήθηκε το face book δημιούργησα και το προφίλ μου, για ευκολότερη επικοινωνία με την οικογένειά μου στον Καναδά, αλλά με τον καιρό εξελίχθηκε σε έναν "ιστότοπο" όπου αναρτούσα σχετικά με διάφορα θέματα, πληροφορίες για εκδηλώσεις κα.  Με βάση την πρωινή μου ανάρτηση λάμβανα πολλά μηνύματα από τον περίγυρο των φίλων, των γνωστών, των διά ζώσης και διαδικτυακών, όπου μου εξέφραζαν την επιθυμία τους για περισσότερες αναρτήσεις πολιτισμού και παρόμοιων θεμάτων. Ταυτόχρονα στην καθημερινότητά μου πάντοτε παρατηρώ, διερευνώ, επιβεβαιώνω τυχόν προβλήματα σε ανθρώπους και στο περιβάλλον, με σκοπό να στέκομαι αρωγός όπου μπορώ. Πάρα πολλές φορές προβλήματα που μοιάζουν τεράστια και άλυτα στον συνάνθρωπο, λύνονται πανεύκολα...αρκεί να διαθέτεις εμπειρία, όρεξη και να γνωρίζεις τους σχετικούς μηχανισμούς. Το ίδιο και για θέματα του περιβάλλοντος.

Επειδή το προφίλ μου άρχιζε να γίνεται κάτι σαν εφημερίδα, ακολουθώντας ομάδες που με βοηθούσαν στις πληροφορίες για διάφορα, σκέφτηκα ότι η δημιουργία μιας ομάδας , κάτι που διευκολύνει το αναγνωστικό και ταξιδιωτικό κοινό του διαδικτύου, θα ήταν το ιδανικό. Όμως τίποτα δεν μπορούμε να καταφέρουμε μόνοι μας, για όλα χρειαζόμαστε συνοδοιπόρους. Έτσι η Αλεξία και η Ιωάννα (εικονιζόμενες ) ακολούθησαν τη σκέψη μου και αποτελούμε το διαχειριστικό τμήμα της ομάδας με τίτλο τον προαναφερόμενο.

Σκοπός μας είναι το μοίρασμα (πληροφοριών, εικόνων, δραστηριοτήτων κα.), το ταξίδι του πολιτισμού, της παράδοσης, των εθίμων, της ιστορίας μας και φυσικά η προσφορά  όπου μπορούμε για μια αρμονική καθημερινότητα, για διάφορα θέματα του ανθρώπου και του περιβάλλοντος. Θεμέλια είναι η αληθινή μας φιλία, πυξίδα μας η αμοιβαιότητα στις αξίες που μας διακρίνουν, άνεμος η ουσιώδης πίστη.

Η Ομάδα έκλεισε χρόνο τέλος Νοεμβρίου του 2022 και τα μηνύματα είναι ευοίωνα. Στην πορεία της έως σήμερα συμπορευόμαστε με εξαιρετικούς ανθρώπους που είναι όλοι αυτοί οι οποίοι βοηθούν , στηρίζουν το έργο μας.  Η Αντωνία με  πρακτική βοήθεια αλλά και την κατασκευή χειροποίητης κούκλας, η Φανή με σημαντική προσφορά, ο Άγγελος και η Βάλια με τις καθημερινές εξαιρετικές πολιτιστικές και καλλιτεχνικές αναρτήσεις, ο Θόδωρος με το σπουδαίο πολιτιστικό - ιστορικό έργο, η Αθηνά με τις επίσης εξαιρετικές αναρτήσεις πολιτισμού, παράδοσης, δράσεων, η Αθηνά από την Κατερίνη με τις ποιοτικές εκδηλώσεις της Μητρόπολης του τόπου της, η Δήμητρα, η Δώρα, η Διονυσία,η Όλγα, η Γεωργία, η Μαρία, η Αλίκη, η Αναστασία και ..ζητώ συγγνώμη για όσες φίλες και όσους φίλους ξεχνώ.

Νιώθουμε πραγματική χαρά γιατί τον πρώτο χρόνο της γέννησής της καταφέραμε αρκετά όπως την παρέμβαση σε θέματα περιβάλλοντος με άμεση ανταπόκριση από τις αρμόδιες υπηρεσίες (επιδιόρθωση βλάβης φωτεινού σηματοδότη σε κεντρικότατο σημείο της Αθήνας με κίνδυνο ατυχημάτων, αποκατάσταση σε πεζοδρόμιο σημείου που δεν φαινόταν από πολλούς και στο οποίο είχαν φύγει πλάκες με αποτέλεσμα τον κίνδυνο ατυχήματος, βοήθεια μέσω αναρτήσεων για ζωάκια που αναζητούνταν (κάποια βρέθηκαν), ανθρωπιστικά ταξίδια εντός της πόλης και εκτός αυτής...πιάσαμε Αιγαίο όπως συνηθίζω να αναφέρω. Οι λεπτομέρειες δεν δημοσιεύονται καθόσον τότε καταστρέφετε η πορεία. Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει, σε προσωπική επικοινωνία. Επίσης επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους και εκθέσεις κάτι που αυτή τη χρονιά θα γίνει πιο οργανωμένα.

Όλη η δουλειά που κάνουμε (αναρτήσεις, απαντήσεις σε μηνύματα,προετοιμασία ταξιδιών....και υλικό γι' αυτά) αποτελεί χαρακτηριστικό του τρόπου ζωής μας. Ο κάθε άνθρωπος κινείται σύμφωνα με αυτό που έχει αντιληφθεί για τον σκοπό της παρουσίας του στη γη. Τίποτα δεν είναι εύκολο κυρίως όταν υπάρχουν υποχρεώσεις (φροντίδα σπιτιού, φροντίδα μαθητών, εξωτερικές δουλειές,κοινωνικές υποχρεώσεις ..) αλλά και τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο αν το θέλεις!!Η δύναμη της θέλησης είναι τεράστια!!Εννοείται ότι οι πρώτοι συνοδοιπόροι είναι οι οικογένειές μας.

Σήμερα κόψαμε την πρώτη μας πίτα σε κλίμα αγάπης, μουσικής, γέλιου, ευχών, κουβεντούλας που θα μπορούσε να κρατήσει ως το πρωί! Για να διακωμωδήσουμε κιόλας, ξεκινάει κάποια ένα θέμα και σε κάθε λέξη διακόπτουν οι υπόλοιπες γιατί κάτι θυμούνται χαχαχα...με προσπάθεια κλείνει κάποια στιγμή η κουβέντα που ξεκίνησε και η συνέχεια είναι μια απ΄τα ίδια!

Υποδεχτήκαμε τον Φλεβάρη  όσο πιο όμορφα γινόταν (πάντοτε με προσευχές για τους πονεμένους των ημερών, όλων..) και ευχηθήκαμε για όλους, καθόσον οι ευχές όσο περισσότερες είναι, όσο πιο μακρυά στέλνονται , τόση περισσότερη θετική αύρα γεμίζει η ατμόσφαιρα.

 

Συμβουλή αγάπης: να ανοίγετε την ψυχή και τα σπίτια. 

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι υγεία, όταν βέβαια αποτελούν την ορθή επιλογή μας.

Δεν αναφέρομαι σε φαινόμενα ανασφάλειας, που εξαιτίας της ο άνθρωπος δεν μπορεί να μείνει μόνος του, να ηρεμήσει, να κινηθεί.. Πρώτα πρέπει να κάνουμε καλή παρέα με τον εαυτό μας και μετά με άλλα πρόσωπα. 

 

 Καλή χρονιά σε όλους και πάλι σας ευχαριστώ γιατί ο καθένας σας με τον τρόπο του, βοηθάει το ταξίδι της Ομάδας, το οποίο τονίζω ότι δεν δημοσιεύεται, ούτε πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο..απλά κατά καιρούς διακριτικά ενημερώνουμε για τις νέες διαδρομές.

 

Καλή χρονιά με αντιμετωπίσιμα προβλήματα και χαρά (εσωτερική αρμονία...).

 

Με αγάπη και σεβασμό

 

Σοφία Δ. Αγραπίδη

Η δυναστεία των γάτων της οικογενείας μας.

 

Στην πατρική μου οικογένεια αγαπούσαμε τα ζώα και φυσικά η αγάπη αυτή δε διαφοροποιήθηκε ποτέ. Πιο κοντά μας είχαμε τα άλογα και τις γάτες, όμως στο διάβα της ζωής μας γνωριστήκαμε και με πολλά άλλα ζωάκια που  χρειάστηκαν φροντίδα. Για τα άλογα του πατέρα μου θα γράψω σε κάποιο επόμενο κείμενο.

 

Το παρόν είναι ένα γλυκό αφιέρωμα στις γάτες μας, με την ευκαιρία του τελευταίου γάτου της δυναστείας της ευρύτερης οικογένειας, στο Μόντρεαλ , του Κόνορ που έπειτα από 17 σχεδόν χρόνια έφυγε...Ο Κόνορ ήταν πανέμορφος, με υπέροχα μάτια και πανέξυπνος.

                                     Φωτ.Εδώ σε ένα από τα ταξίδια τον κέρναγα δροσερό νερό!😊

Στον Καναδά επίσης τα ανίψια μου είχαν ακόμη δυο πανέμορφες γάτες αλλά με αντίθετο χαρακτήρα μεταξύ τους. Ήταν η Χιονάτη, κατάλευκη και στρουμπουλή σαν προβατάκι, αθώα και ήσυχη. Η άλλη ήταν η Μπάφυ κατάμαυρη αλλά με διαφορετικές αντιδράσεις από τη Χιονάτη..ήταν έτοιμη να αμυνθεί με μεγαλύτερη ευκολία!Αυτές μας άφησαν πριν από λίγα χρόνια.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δεν έπαψα ποτέ να περιτριγυρίζομαι από τα πανέξυπνα τετράποδα. Γάτες σε κάθε χρώμα και με διάφορες συμπεριφορές. Άλλες ήταν αρχοντικές οι οποίες έτρωγαν κι απολάμβαναν τον ήλιο ή τη ζεστασιά της ξυλόσομπας τον χειμώνα, συνήθως καθισμένες στην αγκαλιά της μαμάς μου ή της δικιάς μου. Αυτές δεν είχαν πολλά πολλά με τρεξίματα στη φύση ή με σκαρφαλώματα στην πορτοκαλιά, στη μανταρινιά, στη λεμονιά για να κυνηγήσουν τα σπουργιτάκια. Μόνο η μυρωδιά από τα ψάρια τις συγκινούσε.

                                          Φωτ. Αγαπημένες γάτες, στα αγαπημένα Αναφιώτικα.

Γάτες και γάτοι κυριολεκτικά κεραμιδόγατες - γάτοι. Από κεραμοσκεπή σε κεραμοσκεπή ήταν και μόνο η βροχή τις έκανε να αλλάξουν θέση.

Γάτες πονηρούλες και παιχνιδιάρες που έπαιζαν κρυφτό στις γλάστρες και στα φυτά της αυλής μας. 

Γάτες που ήταν έτοιμες να γρατζουνίσουν   όταν δεν τους γίνονταν το χατίρι. 

Γάτοι που έψαχναν τρόπο να ορμήσουν στα νεογέννητα, τα οποία προστατεύαμε βεβαίως, βεβαίως!

Μια γάτα πάντως όπως μου είχε πει η μαμά μου γέννησε το βράδυ, στο κρεββάτι του Ανδρέα γιατί προφανώς εκεί βρήκε ζεστασιά.

 

Φωτ. Αγαπημένες γάτες, στα αγαπημένα Αναφιώτικα.

 

Από τα εφηβικά μου χρόνια αξέχαστη θα μου μείνει η Μαμού η γάτα μια γιαγιάς γειτόνισσας που άρπαζε ψάρια από τις νοικοκυρές που τα έπλεναν στις εξωτερικές βρύσες και της τα πήγαινε γεμάτη χαρά.

Επίσης η Επιστήμη, η πιο αγαπημένη γάτα της μαμάς μου.Ήταν πολύ λεπτή και κατάμαυρη, με έντονα πράσινα μάτια. Πάρα πολύ έξυπνο γατί, τόσο που ήταν σαν να το είχε εκπαιδεύσει κάποιος για διάφορες καταστάσεις. Το 1987 όταν φύγαμε με τη μαμά μου για τη μεγάλη εγχείρηση στην οποία υποβλήθηκε τότε στην Αθήνα, η Επιστήμη εξαφανίστηκε απ' το σπίτι παρόλο που θα είχε φαγητό διότι υπήρχε ο μπαμπάς μου κι ο αδερφός μου. Μετά από σαράντα μέρες που επιστρέψαμε με το τρένο, η Επιστήμη μας περίμενε στον σταθμό και έμεινε δίπλα στη μαμά μου έως ότου έφυγε....Στη συνέχεια χάθηκε μια για πάντα και η Επιστήμη.

Αργότερα απέκτησα δύο κουκλιά Αγκύρας με πανέμορφα μάτια και τρίχωμα, δώρο ενός θείου μου από την Αθήνα, τις οποίες χάρισα σε μια φιλική οικογένεια στη γενέτειρα. Όμως δεν τις ξανάδα ποτέ...απ' ότι μου είπαν τότε ..τις έχασαν.

Στο Β. Αιγαίο που υπηρέτησα φιλοξενούσα έναν πεντακάθαρο και αγαπησιάρη γάτο, όταν τα αφεντικά του απουσίαζαν με άδεια.

Το 1990 στην Αθήνα πια, μαζί με την αδερφή μου και τα ανίψια μου από το Μόντρεαλ είχαν παρελάσει από το σπίτι όλα τα μικρά κατοικίδια εκτός από γάτα. Κάποια στιγμή μια αγαπημένη μου φίλη..που έφυγε νωρίς..με ενημέρωσε ότι είχε νεογέννητα από τη γάτα της και τα χάριζε. Με τη Μαρία θα πηγαίναμε σε δυο μέρες στη γενέτειρα και σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσαμε να πάρουμε ένα για να το πάμε στον αδερφό μας. Όντως πήγαμε και παραλάβαμε το γατί (αρχοντικό γκρίζο, αρσενικό) το οποίο αφού ακολουθήσαμε τις οδηγίες του κτηνίατρου πιστέψαμε ότι θα μπορέσουμε να το πάρουμε μαζί μας. Όμως αυτό δεν έμπαινε πουθενά, δεν ηρεμούσε ούτε με τη συνταγή των οδηγιών.Εμείς έπρεπε να ταξιδέψουμε με το λεωφορείο και μην έχοντας άλλη λύση το αφήσαμε στο διαμέρισμα. Εννοείται ότι μόλις ξύπνησαν τα ανίψια μου και τον είδαν, ήταν σίγουρο ότι πλέον αποτελούσε νέο μέλος στην οικογένεια. Έτσι οι σκέψεις για το που θα το χαρίζαμε όταν επιστρέφαμε ματαιώθηκαν ...

 
Ο γάτος βαφτίστηκε (δεν αφήναμε κατοικίδιο δίχως ονομασία) Μάκ και ήταν τόσο γλυκούλης που δεν γινόταν να τον εγκαταλείψουμε ή να τον χαρίσουμε. Έμεινε μαζί μας στην Αθήνα έξι χρόνια, μια από τις ωραιότερες χρονικές περιόδους της ζωής μας οικογενειακώς. Τα καμώματά του ήταν απίστευτα!Επειδή είχαμε και παπαγάλο, προσπαθούσε να σκαρφαλώσει καθημερινά στο κλουβί του. Κρυβόταν όταν έκανε καμιά ζαβολιά αλλά επανερχόταν με πολύ χαδιάρικο ύφος. Στο μεγάλο σεισμό του 1999 στην Αθήνα, ο Μακ είχε κρυφτεί στα πράγματα μια ντουλάπας που είχε το ρόλο της μικρής αποθήκης και δεν έβγαινε, μέχρι που ανέβηκε στο σπίτι ο Αντώνης για να δει τι κάνει και να τον φροντίσουμε. Πριν από κάθε μετασεισμό έκανε σαν τρελός...δεν ξέρω αν υπάρχει σχέση, αλλά είναι ένα γεγονός που το έζησα με κάθε λεπτομέρεια.

Αξέχαστο θα μας μείνει επίσης , εμένα και της αδερφής μου το δρομολόγιο για τον κτηνίατρο όπου αναγκαστικά πήραμε ταξί.Δεν θέλω να περιγράψω το ψάλσιμο του ταξιτζή...γιατί  δίναμε τόση σημασία σ' ένα γατί και το τρέχαμε στον γιατρό...αλλά σας αφήνω να το φανταστείτε.

Η πιο δυνατή ανάμνηση όμως του πολυαγαπημένου μας Μακ ήταν τότε που μας έκανε επίδειξη των καταδρομικών του ικανοτήτων και πήδησε από το μπαλκόνι στου 2ου ορόφου (ήταν σαν 3ος όμως λόγω δομής πολυκατοικίας) στον ακάλυπτο όπου βρισκόταν μια χαριτωμένη γατούλα!! Η προσγείωσή του ήταν σε ένα φυτό κακτοειδές. Εμείς πανικοβληθήκαμε και στην ιδέα μην μας πάθει κάτι ο γάτος τρέχαμε όπως δεν μπορεί να φανταστεί κανένας..Ήταν Σάββατο και ετοιμαζόμασταν με τη θεία μας για έξοδο,έτσι άλλη έτρεχε με τα μπικουτί στο κεφάλι, ο ανιψιός μου με τις κάλτσες όπως ήταν στο δωμάτιό του, άλλη με τη πιζάμα, άλλη με τη ρόμπα...μόνο σε ελληνικές ταινίες του "60 διαδραματίζονται τέτοιες καταστάσεις.

  

 

  Φωτ. Αυτό το χαριτωμένο γατάκι για πολύ καιρό πριν από λίγα χρόνια βρισκόταν στον σταθμό του Μοναστηρακίου.

 

Το 2000 ο Μακ για πρώτη φορά έπρεπε να μετακινηθεί στη γενέτειρα, γιατί επήλθαν αλλαγές στη ζωή όλων μας. Δεν θα ξεχάσω καθόλου εκείνο το ταξίδι καθώς και την προσπάθεια προσαρμογής του. Στο αυτοκίνητο τον είχαμε στο ειδικό καλάθι αλλά έκλαιγε (όπως λέμε.) και κάναμε μια στάση όπου τον πήρα (μαζί με το καλάθι) αγκαλιά μπροστά, εγώ. Είχαμε ξένη μουσική και έδειχνε ανησυχία, βάλαμε ελαφρά τραγούδια αλλά και πάλι δεν ηρεμούσε.Τελικά βγάλαμε όλο το ταξίδι με Στράτο Διονυσίου διότι μόνο έτσι ησύχασε ο Μακ!!

Όταν φτάσαμε στην Ανδραβίδα και είδε το φως του ήλιου, έβγαλε τα νύχια του (ποτέ δεν είχε αγριέψει τόσο) και ήταν φυσιολογική η αντίδρασή του στο άπλετο φως του ήλιου της Ηλείας αφού στο διαμέρισμα έξι χρόνια ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Κρύφτηκε ο γλυκούλης τότε για δυο μέρες κάτω από το κρεβάτι και με το ζόρι τον κατάφερα να εξέλθει. Έκτοτε παρέμεινε με τον Ανδρέα (τον μεγάλο μου αδερφό 1951-2019) που τον αγαπούσε πολύ. Όταν κατεβαίναμε στη γενέτειρα, ο Μακ πλέον είχε συνηθίσει το φυσικό του περιβάλλον. Τότε σκέφτηκα πόσο καλό κάνουμε που εγκλωβίζουμε τα ζώα σ' ένα διαμέρισμα!

Ο Μακ έζησε περίπου δέκα χρόνια.. Στη συνέχεια ήρθε νέο μέλος ο περίφημος Μπιλ (εικονιζόμενος στην κάτω φωτογραφία με το φυτό αράχνη και το κλήμα) που τον αγαπήσαμε πάρα πολύ. Κάθε πρωί κατά τις έξι και μισή πήγαινε έξω από την πόρτα του Ανδρέα και με συγκεκριμένο νιαούρισμα, ζητούσε το πρωινό του!!

Το καλοκαίρι όταν βρισκόμασταν στην Ανδραβίδα, αυτό το νιαούρισμα θα μου μείνει αξέχαστο..γιατί ενώ πολλές φορές έβγαινα να του δώσω εγώ φαγητό..δεν έδινε σημασία και επέμενε στον Ανδρέα.

Ο Μπιλ έφυγε λίγο πριν τον Ανδρέα μας...σαν να μην ήθελε να βιώσει αυτόν τον πόνο.

Υπάρχει και μια ακόμα μικρή ιστορία που συνέβηκε στον Παν (σύζυγος) το 1996 όταν ταξίδεψε από τη Σπάρτη για τη Λαμία με μετάθεση. Κατά τη διάρκεια που τοποθετούσε πράγματα στο αυτοκίνητο και φυσικά είχε αφήσει ανοιχτές τις πόρτες, ένα γλυκό πολύ μικρό γατάκι μπήκε και το ανακάλυψε μετά την Κόρινθο, όταν του εμφανίστηκε σχεδόν επάνω του την ώρα που είχε σταματήσει σε φανάρι. Εννοείται ότι ακολουθήθηκε όλο το διαδικαστικό της περιποίησής του..

Πάντως, όπου κι αν βρεθώ οι γάτες έρχονται κοντά μου και εμπλουτίζεται ο φιλικός μας κύκλος.

Συμβουλή μου για όλα τα ζωάκια προς όλους..

Τα αγαπάμε και τα σεβόμαστε, ακόμη κι αν δεν επιθυμούμε να τα έχουμε στον χώρο μας.

Καταδικάζουμε την κακοποίηση.

Δεν συγχύζουμε τις ανθρώπινες σχέσεις με αυτά..υπάρχει ο κύκλος των ανθρώπινων σχέσεων και ο κύκλος με τα ζωάκια μας.

 

Υπάρχει ένα πολύ ωραίο βιβλίο με τίτλο " Το βιβλίο των γάτων" του Νίκου Δήμου, με τον οποίο επικοινωνούσε ο Ανδρέας, κάτι που μου επιβεβαίωσε  ο συγγραφέας το 2017 στην παρουσία του εν λόγω πονήματος το 2017.

 

Ανοίγοντας το βιβλίο διαβάζει ο αναγνώστης τον χαιρετισμό του πολυαγαπημένου αείμνηστου Οδυσσέα Ελύτη:

 

                                                                                                                            13.12.1977 

Aγαπητέ Δήμου,

                        Παλαιός φίλος εγώ και μελετητής

και συνομιλητής κεραμιδόγατων, καταλαβαίνω πόσο

τους έχεις ζήσει και αγαπήσει, πόσο τους έχει νιώσει,

Όλοι οι "τύποι" σου είναι αληθινοί και υπέροχοι.

Ζηλεύω που δεν αξιώθηκα ως τώρα να κάνω κάτι

ανάλογο γι' αυτά τα περήφανα και αυτάρκη πλάσματα.

Και μετά το δικό σου βιβλίο αυτό θα 'ναι δύσκολο

για να μην πω αδύνατον.

Να 'σαι καλά.Σ' ευχαριστώ και σε χαιρετώ

                    με όλη μου την αγάπη, Οδυσσέας Ελύτης

Τέλος παραθέτω ένα από τα ποιήματα του Νίκου Δήμου που εμπεριέχεται στο προαναφερόμενο βιβλίο.

Σελ. 17

                    ΜΟΥΨΗΣ

Στωικός σαν Ρωμαίος φιλόσοφος.

Ακίνητος ώρες, μέρες.

Με μιαν άλλη διάσταση στα μάτια.

Ούτε μία περιττή κίνηση

ούτε μία περιττή σκέψη.

Όταν οι άνθρωποι μιλάνε για ενδοσκόπηση,

για αυτοσυγκέντρωση, για περισυλλογή,

σκέφτομαι πάντα τον Μούψη,

συμπαγή και σωστό σαν θεώρημα.

Αγγελικη Πρεζα 27/01/2023 Μουσικη της Κυπρου στον Άστρα 92,8 - 105,3 με...

Κοσμικές ταβέρνες,χασαποταβέρνες, μπακαλοταβέρνες στην παλιά Αθήνα.

 Κοσμικές ταβέρνες,χασαποταβέρνες, μπακαλοταβέρνες στην παλιά Αθήνα.

 

Η λέξη ταβέρνα στην Αθήνα,με την δική της ξεχωριστή έννοια και τα χαρακτηριστικά που τη διακρίνουν, δεν είναι τόσο συχνή πλέον στο καθημερινό λεξιλόγιο..υπάρχει τάση αντικατάστασης από το εστιατόριο, το καφέ που είναι και εστιατόριο και άλλα καταστήματα εστίασης, όπως τα θέλει η νέα (όχι σε όλα ωραία) εποχή. Λίγο η οικονομική κρίση, λίγο η αντιγραφή ξένων προτύπων, λίγο η κρίση του ιού, οι αλλαγές διαδέχονται η μια την άλλη, σε όλους τους τομείς. Κάποιες καταστάσεις ήθελαν ανανέωση και κάποιες απλά θυσιάστηκαν στον βωμό των κρίσεων. Όπως και να 'χει, ας κρατάμε τις ανεκτίμητες εμπειρίες, τις εικόνες, τις αναμνήσεις κι ας τις παραδίδουμε μέσω αφηγήσεων προφορικών και γραπτών στα νέα παιδιά.Άλλωστε η ιστορία κινείται κυκλικά και επαναλαμβάνεται. Να μην ξεχνάμε ότι " τα πάντα ρει" σύμφωνα με τον Ηράκλειτο τον Εφέσιο, τον προσωκρατικό Έλληνα φιλόσοφο. 

Ευτυχώς που υπάρχουν νέοι άνθρωποι οι οποίοι προσπαθούν και επιχειρούν να δημιουργούν χώρους ευπρεπείς με παραδοσιακό ύφος. Ακόμη υπάρχουν και οι επιχειρήσεις που διατηρούν όσο περισσότερο μπορούν τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά σε όλη την Ελλάδα.

Το θέμα προέκυψε κοιτάζοντας κάποια χειρόγραφα με αναμνήσεις από τις υπέροχες πλακιώτικες ταβέρνες, το υπόγειο του κυρ Αλέκου στην οδό Μομφεράτου στου Γκύζη, καθώς και άλλα στέκια προσώπων του θεάτρου, των γραμμάτων, της πολιτικής, της γειτονιάς. Μου ήρθε στη σκέψη εκείνο το αυθεντικό και αγνό ύφος που βρισκόταν στη διακόσμηση, στον τρόπο σερβιρίσματος, σε όλο το σκηνικό των μαγαζιών. Η ζεστή ατμόσφαιρα που δεν υπάρχει στα νέα καταστήματα - εκτός ελάχιστων που αποτελούν εξαίρεση- όσο ακριβά είδη κι αν έχουν, όσο μοντέρνα σερβίτσια κι αν διαθέτουν. Ακόμη η ανεπανάληπτη προσωπική επαφή με τον ταβερνιάρη και τους σερβιτόρους που μόνο  στις ταινίες βλέπουμε.

Στη δεκαετία του '50 που αποτελεί την μεταπολεμική περίοδο, την περίοδο όπου η Αθήνα άλλαξε όψη..τότε που σημειώθηκαν καθοριστικά λάθη με επιπτώσεις που είναι αισθητές και σήμερα, ο αριθμός των ταβερνών δεν μπορούσε να υπολογιστεί. Οι κοσμικές ταβέρνες όπως μου έλεγαν οι θείοι μου ήταν περισσότερο για τη μουσική, γνωστή η αγάπη του κόσμου τότε για την κιθάρα αλλά και το μπουζούκι. Για να ακούνε ρεμπέτικα και πενιές της εποχής. Αυτοί οι χώροι με τα ξύλινα δοκάρια συνήθως έστρωναν λευκά λινά τραπεζομάντιλα. Η Πλάκα ήταν η πιο φημισμένη περιοχή για τέτοιου είδους ταβέρνες αλλά και καπηλειά. Κυρίως τις Απόκριες πού ήταν όλες στολισμένες με σερπαντίνες και κομφετί τα γλέντια κρατούσαν ως το πρωί,με κέφι και γέλια. Θεωρώ τύχη την ευκαιρία που είχα από παιδί να έρχομαι στην Αθήνα, να ζήσω το γραφικό κλίμα κι αυτό το είδος διασκέδασης.

Οι χασαποταβέρνες ήταν οι ταβέρνες στις γειτονιές όπου εκεί η βαρύτητα δινόταν στις γεύσεις. Είχαν για  σαγήνη, την ψησταριά σχεδόν στην είσοδο καταστήματος και φυσικά η ατμόσφαιρα μεθούσε ..πριν να πιουν την κεχριμπαρένια όπως έλεγαν την ρετσίνα ακόμη και σε τραγούδια. Οι μπριζόλες, τα παϊδάκια, τα γλυκάδια και τα κοψίδια γενικότερα όπως τα έλεγε ο λαός, έφερναν τους πελάτες που δεν μπορούσαν να αντισταθούν στις ευωδιές κι ούτε στο κρασί αργότερα.

Το είδος της ταβέρνας που μου περιέγραφαν οι θείοι μου στην Αθήνα και ως παιδί μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι η μπακαλοταβέρνα γνωστή στις ελληνικές ταινίες.. Εκεί το ωράριο λειτουργίας είχε την εξής ιδιαιτερότητα..λειτουργούσε η ταβέρνα, όταν έκλεινε το μπακάλικο (σημερινό mini market). Τότε πήγαιναν, όσοι ήθελαν να απολαύσουν το καλό κρασί από τα βαρέλια που συνήθως ήταν στο υπόγειο. Βέβαια κρασί δίχως ωραίο, νόστιμο μεζέ δεν γίνεται. Εδώ οι γεύσεις ήταν αυθεντικές, χωρίς τις ακριβοπληρωμένες συνταγές και τους σπουδαίους σεφ. Τι άλλο από ελιές, τουρσί, ταραμά, φέτα και κεφαλοτύρι κατευθείαν από τον παραγωγό χωρίς καμιά αφαίρεση των λιπαρών...Μα μόνο αυτά;Όχι βέβαια, στην μεζεδοπαρέα ήταν η λακέρδα, η ρέγκα, οι σαρδέλες, κρεμμύδι χοντροκομμένο αλλά και σκόρδο.Πολλές φορές για τους πιο απαιτητικούς αλλά και καλοπληρωτές πελάτες υπήρχε κρέας από κονσέρβα κι αυγά τηγανιτά. Το κρέας το περνούσε λίγο από το τηγάνι ο ταβερνιάρης που το πρωί ήταν μπακάλης. Το κλείσιμο στις γεύσεις το έκανε ο χαλβάς όπου έριχναν κανέλα και λίγο λεμόνι..έτσι πήγαινε κάτω πιο ευχάριστο το τελευταίο ποτήρι.

Λέγεται από τους παλιούς Αθηναίους αλλά και γράφεται σε έντυπα αφιερωμένα στην Αθήνα, ότι ελάχιστες γειτονιές ήταν αυτές που δεν διέθεταν μπακαλοταβέρνες. Τις μπακαλοταβέρνες εκτός από τους γείτονες, τις υποστήριζαν και πολίτες από άλλες συνοικίες, αρκεί να είχαν τη φήμη του καλού κρασιού!!

Υπάρχουν σημερινοί επιχειρηματίες στον χώρο της εστίασης που ξεκίνησαν από τα μικρά υπόγεια ταβερνάκια, τα απλά καφενεία (σε άλλο αφιέρωμα), τα μπακάλικα.
 

Υπάρχουν κάποιοι χώροι που τιμούν το παραδοσιακό ύφος και αξίζει να τους επισκεπτόμαστε.

 

Σημ. Οι φωτογραφίες προέρχονται από διαδικτυακή πηγή χωρίς δικαιώματα.