Κινητοποίηση Συλλόγου ΑΞ.Ι.Α 11-5-2018

Ανδραβίδα...επί των ημερών!

 Η γενέτειρά μου αποτελεί για μένα έναν τόπο αγαπημένο για τον οποίο μέσω φορέων προσπαθώ και έμπρακτα να δείχνω την αγάπη μου. Για την μακραίωνη ιστορία της υπάρχουν πηγές καθώς και μέσω κειμένων μου έχω αναφερθεί αρκετές φορές. Στο παρόν αφιέρωμα θα αναφερθώ στην σημερινή κοινωνική κατάσταση.

Η κοινωνική κατάσταση, η απουσία οιωνών εξέλιξης στους τομείς της προόδου σήμερα είναι το ανησυχητικό σημείο, αυτό που κατά καιρούς με κάνει να εκφράζω τις σκέψεις ή τις απόψεις μου. Δυστυχώς είναι η αχίλλειος πτέρνα η οποία δεν παρουσιάστηκε στο παρόν αλλά διατηρείται από το παρελθόν, τουλάχιστον 40 χρόνια πριν, χρονική περίοδο για την οποία διαθέτω επίσημα έγγραφα ντοκουμέντα. Σίγουρα μερίδιο ευθύνης  είχαν και  έχουν οι εκάστοτε δημοτικές αρχές του τόπου, αλλά μεγάλο μερίδιο έχουμε και ως  τοπική κοινωνία. Παρατηρώ ένα κλίμα έλλειψης συνεργασίας μεταξύ των ομάδων και σε κάποια σημεία των επαγγελματιών. Μια συμπεριφορά μη κατανόησης της κριτικής που πολλές φορές ασκούμε.Μεγάλοι σοφοί έχουν γράψει πως η κριτική περιλαμβάνει ευμενή και δυσμενή σχόλια, χωρίς αυτό να σημαίνει κακία ή μίσος, αντιπάθεια ή συμπάθεια όπως δυστυχώς έχουν καταλάβει αρκετοί...

Κατά την πρόσφατη ολιγοήμερη παραμονή μου το Πάσχα διαπίστωσα για ακόμη μια φορά την ατμόσφαιρα ενός τόπου που καταρρέει. Η υπέροχη πλατεία χωρίς κόσμο. Άνθρωποι απογοητευμένοι και επαγγελματίες επίσης. Υπάρχουν τρόποι βελτίωσης αρκεί να υπάρχει η αληθινή θέληση. Αρκεί να εκλείψει η νοοτροπία του ύφους "γιατί πίνεις καφέ σ' εκείνον κι όχι σ' εμένα", "μην του ή της μιλάς γιατί είναι αυτό και το άλλο...", μια μικρή ανανέωση σε απλά πράγματα στους χώρους και στο σέρβις. Προσωπικά επιθυμώ να επισκέπτομαι όλα τα μαγαζιά.Ο κάθε άνθρωπος έχει μια γνωριμία παραπάνω ή μια φιλική σχέση, αλλά αυτό δεν εμποδίζει την πρόοδο και τις όμορφες σκέψεις, σίγουρα η καλημέρα και το χαμόγελο προς όλους δείχνει τον πολιτισμό του καθενός, αντιθέτως η στροφή της κεφαλής στο αντίθετο ρεύμα ....επιβεβαιώνει το χαμηλό επίπεδο σκέψης.

Την πρόοδο του τόπου δυστυχώς την εμποδίζει για να μην πω ότι την έχει σταματήσει η κάκιστη νοοτροπία σε πολλά ακόμη θέματα..Υπάρχουν άτομα που δραστηριοποιούνται σε φορείς και η τοπική κοινωνία πισώπλατα κατηγορεί ασύστολα, μπροστά όμως με τον τρόπο της τα επαινεί.Έτσι διαιωνίζονται λάθη και αυξάνεται το χάσμα το οποίο έχει δημιουργηθεί αντί οι λεγόμενοι παρατηρητές κατά τους ειδικούς, οι τρίτοι δηλαδή να σταθούν ως αρωγοί προς σύμπνοια και ομόνοια.Όταν επιθυμούμε την πρόοδο του φορέα που ηγούμαστε ή στον οποίο ανήκουμε ασχολούμαστε μ' αυτό χωρίς να επιθυμούμε και να επιδιώκουμε με αθέμιτα μέσα, υπόγεια και ελεεινά (συγγνώμη για τους χαρακτηρισμούς αλλά αυτοί αρμόζουν) το κακό των άλλων προσώπων ή φορέων. Όταν η υβριστική συμπεριφορά προς τους συμπολίτες μας δημόσια, ξεπερνάει κάθε είδους όριο του επιπέδου του ανθρώπου, οι αυτήκοι ή αυτόπτες μάρτυρες οφείλουν αντί να στήνουν μήνες πηγαδάκια να βρουν υγιείς τρόπους προς εκτόνωση του θέματος. 

Κατά τον άγγλο φιλόσοφο Bertrand Russell

"Αν στον κόσμο σήμερα υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που επιθυμούσε τη δική του ευτυχία περισσότερο απ’ ό,τι επιθυμούσε τη δυστυχία των άλλων, σε μερικά χρόνια θα είχαμε έναν 

παράδεισο".

Σε κάθε τόπο δραστηριοποιούνται πολλοί φορείς, σύλλογοι,όμιλοι ή ότι παρεμφερές.Ο καθένας ασκεί τα καθήκοντά του υπέρ του σκοπού για τον οποίο τάχθηκε να υπηρετεί με επίκεντρο το κοινό καλό, το καλό του τόπου. Σε καμιά περίπτωση η προσπάθεια σπίλωσης των άλλων φορέων δεν προάγει πολιτισμό. Κάποιες φορές υπάρχουν και συνεργασίες χωρίς να είναι υποχρεωτικό.Αν ο κάθε φορέας εκτελεί με αρχές και ήθος τη δική του δραστηριότητα ο τόπος θα έχει όλο το χρόνο δρώμενα!

Για τη συνεργασία των φορέων προηγούνται διοικητικά συμβούλια και βγαίνουν αποφάσεις. Έτσι αν κάποιος αναφέρει στις επίσημες ανακοινώσεις του τη συνεργασία άλλου φορέα χωρίς την έγκρισή του, παρατυπεί και αυθαιρετεί και αυτό θα πρέπει να γνωστοποιείται. Στη συνέχεια όποιος ανέχεται τέτοιου είδους συμπεριφορές δυστυχώς ίσως και άθελά του βοηθάει στην καλλιέργεια της αυθαιρεσίας και της ασυδοσίας. Αν δεν κάνουμε μια νέα αρχή βασιζόμενη στην αλήθεια...ελπίδα δεν υπάρχει.

 

 Εδώ οφείλω να αναφέρω ως απάντηση προς κάποιους  που με συνάντησαν το Πάσχα καθώς και σε άλλους που πριν λίγο καιρό επικοινώνησαν μαζί μου (ίσως να μην έχουν καταλάβει πως διαθέτω τον δείκτη της στοιχειώδους νοημοσύνης...) για να κατηγορήσουν έναν φορέα που ανήκω ως μέλος και δραστηριοποιούμε ενεργά..ότι ο Όμιλος Φιλίππων Ανδραβίδας "ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ" διαθέτει επίσημο Δ.Σ καθώς και επισήμως καταγεγραμμένα μέλη.Ότι κανένας εκ του Δ.Σ και των μελών δεν αποφασίζει μόνος του, ότι για τις αποφάσεις ενημερωνόμαστε όλοι καθώς επίσης και συμμετέχουμε αφού τα περισσότερα διοικητικά συμβούλια πραγματοποιούνται ενώπιον όλων. Ότι θέση και αξία στον Όμιλο έχουν όλα ανεξαιρέτως τα μέλη αφού όπως είναι γνωστό ο κάθε άνθρωπος διαθέτει τις ικανότητές του. Την καταξίωση του επιπέδου του την μαρτυρούν τα δρώμενα που έχει συμμετάσχει, η όλη εμφάνιση, η συμπεριφορά γενικότερα, η γνώμη ειδικών και επισήμων επί των ίππων αρχών. 

 Καλό θα είναι επιτέλους να ασχολούμαστε με τον σκοπό μας!!!

Σημειώνω πως λόγω μη διαθέσεως αρκετού ελεύθερου χρόνου για επικοινωνία, τα γραφόμενα ανήκουν στις δικές μου εμπειρίες και όχι σε συζήτηση με τους υπεύθυνους του Ομίλου από τους οποίους ζητώ συγγνώμη για την πρωτοβουλία αναφοράς.

Ακόμη προς όλους ...ανέκαθεν το κύριο χαρακτηριστικό μου ήταν η ειλικρίνεια, η άμεση επικοινωνία και η έκφραση της γνώμης μου.Όχι διά της πλάγιας οδού..επίσης το αυτόνομο του χαρακτήρα μου και όχι ο ρόλος του φαιρέφωνου!!

Με την ευχή κάποτε η κοινωνία να λάμψει και πάλι!με  αγαθή διάθεση προς όλους!

Στην Ελλάδα του 2018..

Είναι καιρός τώρα που ανήσυχες σκέψεις τριγυρίζουν συνεχώς στο νου μου για τα ζητήματά μας ως κοινωνία. Ως άνθρωπος και πολίτης αυτής της χώρας αγωνιώ για την κατάσταση των τελευταίων χρόνων γενικότερα, που έχει ως αντίκτυπο την κοινωνία μας ειδικότερα.

Από τη μια τα εθνικά θέματα που ως λαός απαξιούμε..ορατοί κίνδυνοι ..των οποίων ο οποιοσδήποτε κλονισμός θα δημιουργήσει ισχυρότερα προβλήματα σε όλους.

 

 Από την άλλη η "αποστολή" χιλιάδων δύσμοιρων ανθρώπων (εδώ θα σημειώσω πως ο χειρισμός των προσφύγων και μεταναστών από τους "μεγάλους' της γης...επιβεβαιώνει την προσπάθεια εξαθλίωσης του ανθρώπινου είδους) στον τόπο μας  που κυριολεκτικά δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος του δικού του λαού. Τονίζω ότι λυπάμαι και συμπονώ απίστευτα όλους τους πονεμένους της γης, αλλά δεν εμπλέκω αυτά τα συναισθήματα με τις δυσχέρειες που βιώνουμε ως λαός. Με τις πράξεις μου δείχνω την Αγάπη μου προς τον άνθρωπο γενικά. Σε καμιά περίπτωση δεν ξεχωρίζω τους ανθρώπους σύμφωνα με το χρώμα, την γλώσσα, τη θρησκεία.Αυτή η πραγματικότητα δεν με κάνει να παραμερίζω την άλλη πραγματικότητα..του Έλληνα που κι αυτός υποφέρει.

 

 Η οικονομική κρίση που κυριαρχεί σαν πρόβλημα των τελευταίων χρόνων, όπως τονίζω πάντοτε είναι η συνέπεια της ηθικοπνευματικής κρίσης.Πριν από λίγο καιρό για πολλούς η άποψη που μόλις ανέφερα ήταν ένα γραφικό άκουσμα..μέχρι που διαπιστώνω πως όλο και περισσότεροι καθημερινά συμφωνούν. Ως μάστιγα της οικονομικής κατάστασης για τους περισσότερους ήταν οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις.Η αλήθεια είναι ότι πολλοί φορείς λάμβαναν υψηλότατα εισοδήματα εις βάρος όλου του κράτους.Θα μπορούσαν να ληφθούν για όλους τα κατάλληλα μέτρα με κάποιον διαφορετικό τρόπο και όχι ξαφνικά.Μεγάλος αριθμός πολιτών έπεσε ως θύμα στην παγίδα των τραπεζών...αφού τα δάνεια και οι κάρτες έφταναν ταχυδρομικώς στο σπίτι χωρίς κανείς να τα έχει αιτηθεί.Εδώ αναφέρω το τραγελαφικό γνωστό στους περισσότερους, πως για να ακυρώσεις μια ειλημένη απόφαση της τράπεζας που δεν είχες αιτηθεί πλήρωνες τουλάχιστον 20 ευρώ.Αφήστε τα δάνεια και οι κάρτες προς ανθρώπους χωρίς καν διεύθυνση.....

Επειδή η κοινωνία είναι μια αναπόσπαστη αλυσίδα ήταν μοιραίο τα απότομο "ψαλίδισμα" όπως ονομάζεται των μισθωτών και συνταξιούχων να επιφέρει δραματικές εξελίξεις στον ιδιωτικό τομέα. Έκλεισαν πάρα πολλά μαγαζιά.Αιτία μελαγχολίας οι εικόνες στους δρόμους των μικρών και μεγάλων πόλεων.Στην Αθήνα που μπορώ να έχω άποψη χάθηκε η γραφικότητα, έσβησαν οι ανθρώπινες σχέσεις..όλα εκείνα τα ωραία πηγαδάκια που συναντούσαν οι καταναλωτές και οι επισκέπτες στις εμπορικές στοές και σε γνωστούς ιστορικούς εμπορικούς δρόμους.Επιχειρήσεις δεν υπάρχουν πια!!Εδώ και κάποια χρόνια λόγω δυσβάσταχτων φορολογικών απαιτήσεων οι επιχειρήσεις εγκατέλειψαν την χώρα για να εγκατασταθούν σε άλλες γειτονικές χώρες.Αμέτρητοι οι άνεργοι.Οικογένειες κυριολεκτικά στο δρόμο και παιδάκια με μαραμένα πρόσωπα. Εδώ λοιπόν φτάνω στη σημαντικότερη πληγή κατ' εμέ της κρίσης. Στο ότι οι Έλληνες σε λιγότερο από έναν αιώνα ξανάγιναν οικονομικοί μετανάστες. Θλιβερό!!!να αναγκάζονται μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι να ακολουθούν το δρόμο της ξενιτιάς.

 Απογοητευτικό να μην μπορούν να απολαύσουν τις φυσικές, ιστορικές, αρχαιολογικές ομορφιές της Ελλάδας οι νέοι μας. Κάποτε άλλαζαν πατρίδα λίγοι νέοι ως επιλογή. Σήμερα αναγκάζονται να φύγουν...οι μισοί πτυχιούχοι απασχολούνται στα άπειρα καφέ που είναι οι επιχειρήσεις της εποχής..με 10ωρα ορθοστασίας..γιατί πρέπει να ζήσουν.Οι άλλοι μισοί είναι οι πιο "τυχεροί" γιατί μπορούν οι γονείς τους να τους συντηρούν..καθόλου ιδανικό να μην μπορεί να πετάξουν , να οργανώσουν το ταξίδι της ζωής τους..

Εγκαταλείπουν την πατρίδα, τους δικούς τους, τους φίλους τους γιατί απλά δεν μπορούν να ονειρευτούν...κατευθύνονται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ή και πέρα του Ατλαντικού Ωκεανού για να εργαστούν, για να εφαρμόσουν αυτά που έμαθαν, για να δοθεί αξία στις γνώσεις και στους κόπους τους. 

Στην Ελλάδα του 2018 δεν υπάρχει γόνιμο έδαφος για τους νέους.Τους επιστήμονες, τα καλύτερα μυαλά όπως λέμε...

Στην Ελλάδα του 2018 οι ληστείες και η βία καθημερινά πολλαπλασιάζεται.. η ανελευθερία όπως σε όλο τον πλανήτη είναι αισθητή..

Στην Ελλάδα του 2018 ο τουρισμός βάλλεται από το νέους τρόπους που έφερε η παγκοσμιοποίηση..με τα τουριστικά χωριά να ερημώνουν καθόσον η Χώρα δεν αποτελείται μόνο κάποια νησιά παγκόσμιας φήμης...
Στην Ελλάδα του 2018 τα νοσοκομεία υπολειτουργούν....
Στην Ελλάδα του 2018 η παιδεία ...ματώνει..

Στην Ελλάδα του 2018 η αλήθεια είναι πικρή....αναζητάμε την ελπίδα...ίσως να πρέπει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας όλοι, ίσως να ξαναβρούμε τον άνθρωπο που χάσαμε που μετατρέψαμε σε στάχτη...και μέσα από κει να ξαναγεννηθούμε! 

Πάντα με την ευχή προς όλους..

Πάντα με την προσπάθεια να κατανοήσουμε το "εμείς" και όχι το "εγώ" που αναπτύξαμε ....

To γράμμα του ποταμού. Διήγημα.

To παρόν δημοσιεύτηκε 17/4/2018 στο περιοδικό fractal με άλλη φωτογραφία .

Είναι αποτυπωμένο όπως δημιουργήθηκε χωρίς καμιά διαφοροποίηση.

Αρκετό διάστημα μετά το τέλος των πολέμων, του Β Παγκόσμιου και του Εμφύλιου οι Έλληνες προσπαθούσαν να οργανώσουν την ζωή τους. Οι δυσκολίες ήταν διάχυτες σε όλους τους τομείς. Οι βομβαρδισμοί από τη μια και ο αλληλοσπαραγμός  από  την άλλη ηχούσαν ακόμα στ’ αυτιά τους. Από που ν’ άρχιζαν και που να τελείωναν οι κάτοικοι του μικρού χωριού, για να ξαναστήσουν τα νοικοκυριά τους; Η πείνα είχε διαγράψει μια θανατηφόρα πορεία, τέτοια που καθημερινά έκλαιγαν οι μανάδες τα παιδιά τους. Οι συνέπειες των δεινών είχαν εξουθενώσει την κοινωνία. Η ίδια η ζωή τους ωθούσε να συνεχίσουν ώστε τα μισογκρεμισμένα σπίτια ν’ αποκτήσουν ανθρώπινες ανάσες, στην καμένη γη να ξαναβλαστήσουν λουλούδια, η ατμόσφαιρα να στέλνει μηνύματα ελπίδας πάλι από τις φωνούλες των παιδιών, τα πουλιά να ευχαριστούν ολημερίς την πλάση. Έτσι σκεφτόταν ο Νικόλας με τη Μαριώ που είχαν θάψει τον πρωτότοκό τους από τα φαρμακερά βόλια του Εμφυλίου. Κάθε φορά που έβλεπαν τα τέσσερα μικρότερα  παιδιά τους, να τρέχουν κι έπειτα να ζητάνε φαΐ, οι σκέψεις τους περιορίζονταν στον τρόπο που θα ξαναστέκονταν στα πόδια τους. Το νοικοκυριό είχε ανάγκη από τα απαραίτητα. Δεν είχαν χρόνο να αφιερώνονται όσο ήθελαν στον πόνο τους.

 

Είναι τόσο απάνθρωπο να μην μπορεί κάποιος να μείνει μόνος με τον καημό του μονολογούσε η Μαριώ. Σιγά σιγά μη δυνάμενοι να κάνουν διαφορετικά, προσπαθούσαν και λιθαράκι λιθαράκι έδιναν νότες ζωής, εικόνες ανάκαμψης στο σπίτι τους. Δεν χωρούσε αμφιβολία πως η ψυχή τους ήταν μαύρη από την απουσία του παλικαριού τους. Τα παιδιά έπαιζαν, έτρεχαν, γελούσαν αλλά την ώρα που έβλεπαν τους γονείς τους κατά το σούρουπο συνήθως να πίνουν το καφεδάκι τους με τα μάτια πνιγμένα στα δάκρυα, πάγωναν τα προσωπάκια τους. Δεν μπορούσαν να ξεχάσουν το είδωλό τους, τον αδερφό που ήταν και ο προστάτης τους σε κάθε τους βήμα, που  η αγάπη  του γι’ αυτά ήταν μοναδική. Τον περίμεναν με ανυπομονησία όταν ερχόταν από την πόλη για να ακούσουν τις νέες ιστορίες που είχε να τους διηγηθεί. Ο μεγάλος όπως τον αποκαλούσαν δεν επέτρεπε σε κανέναν να τα στενοχωρήσει. Ήταν πικραμένη η ψυχούλα τους αλλά προσπαθούσαν με τον δικό τους αθώο τρόπο να μην το μεταδίδουν στους γονείς τους, γι’ αυτό και έδειχναν αμέριμνα. Στην αυλή μπροστά από τις καρέκλες που κάθονταν ο Νικόλας και η Μαριώ είχαν φυτρώσει δυο μαργαρίτες, σαν μεγάλα χαμομήλια. Τα παιδιά δυο αγόρια και δυο κορίτσια, έχτισαν με ασύμμετρα πετραδάκια από έναν περίτεχνο φράχτη γιατί πίστευαν ότι αυτά τα λουλούδια γεννήθηκαν από τα δάκρυα των γονιών τους. Πέρασε ο καιρός και η ζωή βάδιζε σε ομαλότερα μονοπάτια.

  Ήταν οι συγγενείς που έφυγαν για την Αμερική και έτσι η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον φάνταζε σαν την φλόγα του καντηλιού. Δούλευαν οι γονείς στα χωράφια τους για να έχουν τα απαραίτητα, Μια μέρα στο χωριό σταμάτησε ένα αυτοκίνητο και κατέβηκε μια καλοντυμένη κυρία. Ήταν σαν το χρυσό φως στο σκοτάδι. Ήθελε τον Νικόλα και την Μαριώ, έμοιαζε να τους αγαπάει πολύ. Ο σκοπός της επίσκεψής της ήταν να τους προτείνει να μετεγκατασταθούν στην Αθήνα, αφήνοντας τη μίζερη ζωή στο χωριό. Τους ενημέρωσε πως εκεί θα έχουν δουλειά. Θα είναι οι δυο τους θυρωροί σε μια πολυκατοικία με πολύ καλούς ανθρώπους. Έτσι θα μπορούν να κάνουν όνειρα για την ζωή των παιδιών τους αλλά και την δική τους. Η δεκαετία του 50 ήταν μια από τις καθοριστικές των επόμενων χρόνων για την Ελλάδα. Η αλματώδης αύξηση του πληθυσμού κατά τη μεταπολεμική περίοδο, έφερνε στην κοινωνική ζωή βαθιές αλλαγές. Μέσα σ’ αυτό το κύμα μετακίνησης των Ελλήνων απ’ τα χωριά στις πόλεις και κυρίως στην Πρωτεύουσα, ήρθε η πρόταση από τη μακρινή συγγενή για την οικογένεια. Το σκέφτηκαν και οι πρώτες εικόνες της διαφορετικής ζωής άρχισαν να παρελαύνουν στη σκέψη τους. Τα παιδιά στην ιδέα πως θα έχουν παιχνίδια, βιβλία ακόμη και ζαχαρωτά, δεν μπορούσαν να αντέξουν έως την μέρα που θα έφταναν στην Αθήνα. Μετά από μια εβδομάδα πήραν τα λιγοστά πράγματά τους και ξεκίνησαν. Πριν φύγουν κατέβηκαν στο ποτάμι. Ήταν η λατρεμένη βόλτα του μεγάλου τους, εκεί μιλούσε στα αδελφάκια του καθώς και στα άλλα παιδιά για την Αγάπη προς όλους. Επίσης εκεί άκουγαν παραμύθια απ’ τις γιαγιάδες του χωριού κάθε απόγευμα που αντάμωναν με τις φιλενάδες τους.

 

 Φτάνοντας στο ποτάμι η κυρά Αννιώ καθόταν μόνη της και προσπαθούσε με την μαγκούρα της να πιάσει κάτι μέσα απ’ το νερό. Όταν την είδαν έτρεξαν όλοι οικογενειακώς να την βοηθήσουν, νομίζοντας πως κάτι της είχε πέσει. Μόλις τους είδε είπε «όχι, όχι! μην σκάτε. Να ένα μπουκαλάκι βλέπω και θέλω να το πάρω». Ο Νικόλας κατάφερε με την βοήθεια ενός καλαμιού και το έβγαλε έξω. Δεν πέρασαν παρά μόνο λίγα λεπτά και ανοίγοντας με απορία αυτό το μπουκάλι διαπίστωσε πως περιείχε ένα σημείωμα και ένα φυλακτό. Η Μαριώ το είδε και κατέρρευσε πνιγμένη στα δάκρυα που έτρεχαν απ’ τα μάτια σαν δυνατή φθινοπωρινή μπόρα. Ήταν το φυλακτό του Γιωργή τους, αυτό που είχε μαζί του στον πόλεμο και του το είχε αφήσει ο παππούς του. Αφού συνήρθε με αρκετή δυσκολία, ο Νικόλας μίλησε στα παιδιά για την μάστιγα του πολέμου, δίνοντάς τους να καταλάβουν ότι στην Ελλάδα η λαίλαπα ήταν ισχυρότερη εξαιτίας του εμφυλίου. Επειδή η ώρα περνούσε κι έπρεπε να φύγουν ξετύλιξαν το γράμμα όπου τους έγραφε κάποιος άγνωστος πως προσπάθησε να σώσει το παιδί τους αλλά δεν τα κατάφερε. Τους έγραφε ότι οι τελευταίες του λέξεις ήταν για την οικογένειά τους «την μάνα μου και τον πατέρα μου, τα μικρά μας τ’ αγαπάω πολύ, θα τους προσέχω». Ατελείωτα τα δάκρυα που πότιζαν την όχθη του ποταμού, αλλά τους έδωσε απίστευτη δύναμη αυτή η συγκυρία.

    

 Το ξεκίνημα της νέας ζωής με το μήνυμα του Γιωργή! Κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί τι ένιωθαν. Έτσι με χαρούμενα συναισθήματα άρχιζε το ταξίδι για την Αθήνα. Από την πρώτη μέρα βρέθηκαν σ’ ένα περιβάλλον πού φάνταζε ιδανικό, μπροστά στους χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι κοιμόντουσαν σε τρώγλες πεινασμένοι. Οι θέσεις του θυρωρείου περίμεναν το ζευγάρι καθώς και το διαμέρισμα του θυρωρού. Ήταν μικρό αλλά οι μακρινοί συγγενείς το είχαν εξοπλίσει με τα απαραίτητα για το νοικοκυριό, παιχνίδια και βιβλία για τα παιδιά. Μετά από ένα μήνα άρχισαν τα σχολεία. Η ζωή τους ήδη έπαιρνε άλλη πορεία. Περνούσαν οι μήνες με τα καλοκαίρια να τους οδηγούν στο χωριό. Πρώτος περίπατος πάντα ήταν στο ποτάμι όπου έριχναν τα άνθη που μαδούσαν και τραγουδούσαν κάποιους στίχους που άρεσαν στον αδερφό τους. Ήταν το δικό τους μήνυμα, ήταν ένας τρόπος ιδιαίτερης επικοινωνίας που για πάντα αποτελούσε την ελπίδα της Ανάστασης.

 
* Η Σοφία Αγραπίδη γεννήθηκε στην Ανδραβίδα. Είναι απόστρατος Υπαξιωματικός του Σ.Ξ.Η καθημερινότητά της κυλάει μεταξύ του εθελοντισμού σε προσωπικό και ομαδικό επίπεδο καθώς και των πολιτιστικών δραστηριοτήτων. Ο γραπτός λόγος αποτελεί ένα από τα ενδιαφέροντά της που δεν εγκαταλείπει ποτέ. Γράφει ποιήματα, διηγήματα, δοκίμια. Συμμετέχοντας σε πολλούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς έχει αποσπάσει αρκετές διακρίσεις.

Ο ΟΜΙΛΟΣ ΦΙΛΙΠΠΩΝ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ "ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ" την 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ 2018.

Oι Σπαρτακιστές σήμερα τιμώντας τους προγόνους μας για τη συνεισφορά τους στους  αγώνες για την ελευθερία, έλαβαν μέρος στην παρέλαση στην Ανδραβίδα καθώς και στην Γαστούνη του Δήμου Πηνειού.Οι εντυπώσεις που άφησαν είναι άριστες.Δικαίως απέσπασαν τα συγχαρητήρια από τους πολίτες καθώς και τους εκπροσώπους διαφόρων φορέων που παρευρέθηκαν.Το παρόν αποτελεί μια φωτογραφική συλλογή για τους φίλους που το ζήτησαν!

Συγχαρητήρια σε όλους!!!Χρόνια πολλά!!Και του χρόνου!!

Δύο ποιήματα: «Το Ονειρεμένο Βράδυ» & «Ύμνος στη Φύση».

Το Ονειρεμένο Βράδυ

 Το βράδυ αυτό τ ‘ονειρεμένο

εκεί κάτω στην ακρογιαλιά

πάλι να ‘ρθεις σε περιμένω

να σε χορτάσω με φιλιά.

Στον ουρανό ψηλά τ ‘αστέρια

που τρεμοσβήνουν φωτεινά

θαρρείς πως μοιάζουν στα αιθέρια

με τρεχαντήρια μακρινά.

Ίσως να κλέψανε τη χάρη

αυτή τη νύχτα ως την αυγή

απ ‘ το χρυσόχλωμο φεγγάρι

γι ‘ αυτό απόψε δεν θα βγει.

Το κύμα θε να μουρμουρίζει

καθώς θα σ ‘ έχω αγκαλιά

γλυκά σαν να μας νανουρίζει

μέσα στη βάρκα την παλιά.

 

Ύμνος στη Φύση

Ο ήλιος που καρτέραγα πρόβαλε γιορτινός,

απ ‘ ασημένια πέλαγα, από χρυσά λιβάδια,

σκορπώντας τα σκοτάδια,

διαβάτης μακρινός.

Χαρείτε μάτια της αυγής, ω! θεία ομορφιά!

κάλλη της γης και χαραυγής το θάμπος,

έγινε ο κάμπος

πελώρια ζωγραφιά.

Γέμισε αγκαλιά μου πλατιά αρώματα βουνού!

γλυκόλαλο αγέρα να υμνολογεί τη μέρα,

αγγέλων η φλογέρα

στο φως του πρωινού.

Χρυσά ψυχή μου άνοιξε της σκέψης τα φτερά,

εκεί στα ύψη πέταξε στου ουρανού τα βάθη,

λεύτερη απ’ τα πάθη

λυτρώσου απ’ τη φθορά.

Αυτά τα ποιήματά μου δημοσιεύτηκαν πριν από δυο μέρες στο περιοδικό Fractal. Εννοείται όπως αναφέρω κάθε φορά πως τα πνευματικά δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα.

To μυστήριο του ονείρου.

Ήταν ένα όνειρο που για μεγάλο χρονικό διάστημα έδινε ανοιξιάτικη πνοή ακόμη και στις χειμωνιάτικες νύχτες της. Δεν έτρεχε όπως έκανε για τ ‘ άλλα όνειρα, να μάθει την ερμηνεία. Κρατούσε μόνο την αγαλλίαση που ένιωθε όταν ξύπναγε, στο πρόσωπό της το απαλό χάδι...όπως χαϊδεύουν τα κύματα την ακροθαλασσιά το κατακαλόκαιρο.Εκείνα τα πρωϊνά οι ηλιαχτίδες εισχωρούσαν σε κάθε γωνίτσα του σπιτιού. Στο διαμέρισμα του εσωτερικού της κόσμου τα παραθύρια ορθάνοιχτα δέχονταν τη θαλπωρή του ήλιου κι αυτά με τις λευκές δαντελένιες κουρτίνες που γίνονταν ταίρι του ανέμου σ ‘ ένα απερίγραπτο βαλς. Σφύριζαν τα βαπόρια στου ονείρου το πέλαγος με τους γλάρους να συνοδεύουν το σκοπό φτεροκοπώντας, δηλώνοντας έτσι πως ευαγγελίζονταν έναν ιερό οιωνό...Μα και τα χαριτωμένα σπουργιτάκια στην αυλή χοροπηδούσαν με τα μικρά φτεράκια τους από φυτό σε φυτό, από δέντρο σε δέντρο, μ‘ ένα τιτίβισμα σαν σύνθεση μελωδίας.Μονολογούσε κάθε φορά  “πάλι αυτή η μορφή; ποιος  είναι;τι θέλει;Mα γιατί ανησυχώ αφού μου χαμογελάει;”. Έτσι περνούσαν οι μέρες, έτσι κυλούσαν οι μήνες. Τα δειλινά με προσήνεμο το βλέμμα θαύμαζε τα σχήματα που δημιουργούνταν στον ορίζοντα.Υπερίσχυαν τα άλογα, τα άνθη και ενίοτε οι σκιές των αγαπημένων της ....που ένιωθε πως όταν τους είχε ανάγκη κατέβαιναν.

Προσευχόταν να μην ξανάρθει η οπτασία εκείνη.Την έζωνε τόσο έντονα μια μυστήρια αίσθηση, ευχάριστη μεν, ανεπιθύμητη δε,καθόσον είχε αποφασίσει να δώσει άλλη πορεία στη μελαγχολική ζωή της. Εκείνη την αυγουστιάτικη νύχτα που ο αστροφώτιστος ουρανός την προσκάλεσε σ ‘ ένα παιχνίδι σαγήνης, οι σκέψεις που της βάραιναν την καθημερινότητα έσβησαν μ ‘ ένα αόρατο χάδι στα μαλλιά. Ακολούθησε η ανατολή και από τότε οι μέρες της διανθίζονταν από πρωτάκουστα θροϊσματα που κανείς άλλος δεν αντιλαμβάνονταν.Αμυδρές φωτιές άναβαν στης καρδιάς την εστία. Εθελοτυφλούσε στο μυστήριο του ονείρου,στο χαμόγελο που εκείνα τα χαράματα εισχώρησε με το φθινοπωρινό αγιάζι στην κάμαρά της απιθώνοντας στο μαξιλάρι της, σύνθεση από γιασεμιά και μικρά κόκκινα τριανταφυλλάκια που έγραφε ΑΓΑΠΗ.Τη μέρα όταν η σκέψη της πλημμύρισε από μια άγνωρη αναστάτωση προσπάθησε να μην ασχοληθεί.Είχε διαβάσει περί διαίσθησης αλλά δεν την άγγιζε.Είχε ακούσει επίσης τη φράση  “όταν εμείς κάνουμε σχέδια, αυτός γελάει “ αλλά και πάλι απαξιούσε. Με τον καιρό την κυρίευε μια ανείπωτη χαρά που ήταν αντίθετη με τα γεγονότα της ζωής της. Όλα γύρω της άλλαζαν.Τα φυτά της που λογικά ήταν στο τέλος της ανθοφορίας τους, καθημερινά της χάριζαν νέα μπουμπούκια. Έπαιζε με το πιάνο της πάλι και έστελνε στη γειτονιά μελωδικά μηνύματα. Απορούσε η ίδια πως έβρισκε την όρεξη, απορούσαν και οι άλλοι μαζί της! Η απορία της για το μυστήριο του ονείρου δεν κράτησε πολύ ακόμη  αφού έμελλε να γίνει πραγματικότητα που χάραξαν οι βαθύτερες ρίζες απ ‘ τις γωνιές της ψυχής.Το εναγώνιο ταξίδι αυτών των χρόνων μετατράπηκε σ ‘ ένα γλυκό συναπάντημα μιας αγάπης που ήρθε σβήνοντας όλα τα περασμένα όπως αναφέρεται στους στίχους του τραγουδιού.Μια αέναη ψυχική τέρψη που έδωσε στη βροχή τη μορφή δακρύων των αγγέλων, σε κάθε σύννεφο μια ηλιαχτίδα, στο σκοτάδι της καρδιάς άπλετο φως, που έκανε την ελπίδα βασίλισσα στην καθημερινότητα. Η μορφή που δημιούργησε το μυστήριο του ονείρου ζύμωσε με νέκταρ το παρόν λούζοντας τα κορμιά τους με ροδόνερο σαν μια πράξη κάθαρσης κάθε μελαγχολικού στίγματος.Χάραξαν το δρόμο τους κάτω απ ‘ τη σελήνη που γέμιζε...κι αυτή ψιχάλιζε μαλαματένια λόγια αγάπης....

Υ.Σ Εννοείται πως για πεζά και ποιήματα τα πνευματικά δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα.