Τα βιβλία ανέκαθεν, αποτελούσαν τη μόνιμη παρέα μου. Τα ταξίδια μέσα από αυτά είναι σπάνια. Σίγουρα δεν είναι όλα τα βιβλία, καλογραμμένα ή δεν έχουν το περιεχόμενο που αγγίζει την ψυχή και τις σκέψεις μας. Γι΄αυτό άλλωστε υπάρχει η δυνατότητα της επιλογής.
Για όλα τα βιβλία που διαβάζω, τα τελευταία χρόνια εκφράζω μέσω αυτού του ιστότοπου, τις απόψεις μου και όλα όσα μου χαρίζει η κάθε διαδρομή της μελέτης.
Πρόσφατα έκλεισα την τελευταία σελίδα ενός συγγραφικού πονήματος, που ανακάλυψα σε μια αναζήτηση πριν από ένα μήνα, όταν για να ξεκουραστώ από τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, περιηγήθηκα στα βιβλιοπωλεία του κέντρου της Αθήνας.
Σε ένα σημείο που υπήρχαν βιβλία περασμένων χρόνων, εστίασα σ' αυτό με τίτλο " Η ΜΕΓΑΛΗ συγγνώμη" του 2013, με συγγραφέα την Αφέντρα Ραφαηλίδου και εκδοτικό οίκο, Θερμαϊκός.
Πρόκειται περί αληθινής ιστορίας.Οι αληθινές ιστορίες ανήκουν στα ενδιαφέροντά μου (εννοείται η επιλογή είναι μόνιμη βοηθός). Θεωρώ ότι αποτελούν σκαλοπάτι για την κοινωνική παρατήρηση που κάνω εδώ και πολλά χρόνια.
Η κ. Ραφαηλίδου με όμορφο τρόπο γραφής, κατανοητό, μεστό κι όπου χρειάζεται εμπλουτισμένο με λέξεις οι οποίες δίνουν έμφαση όπου απαιτείται, με πολύ καλή χρήση του συντακτικού , κάτι που βοηθάει στην κατανόηση ενός κειμένου
Η ιστορία διαδραματίζεται, με κύρια πρόσωπα δυο ηρωίδες, εκ των οποίων η μια είναι η πεθερά της συγγραφέως.
Με συγκίνησε πολύ, αληθινά και δίχως ίχνος υπερβολής , διότι σκοπός της ήταν να αναδείξει τη δυσεύρετη μεγαλοψυχία αυτής της γυναίκας....τόσα χρόνια πριν.
Μια λέξη η οποία στις μέρες μας, όλο και λιγοστεύει, όλο κι αποτελεί χαρακτηριστικό λίγων.
Για να μπορεί κάποιος να αποδεχθεί μια συγγνώμη, για τόσο σοβαρά γεγονότα...για γεγονότα που του έφεραν τη ζωή, στη θέση του τσακισμένου καραβιού, πρέπει να είναι βαθιά καλλιεργημένος, να έχει το αληθινό πνεύμα που μεταδίδει η δυνατή πίστη.
Παράδειγμα προς μίμηση, διότι όταν ο άνθρωπος συγχωρεί , η ψυχή του ξαλαφρώνει ,αφού ξεριζώνονται τα αγκάθια που τον πληγώνουν μια ζωή.
Από την άλλη, παρουσιάζεται μέσω του βίου της άλλης ηρωίδας, ότι τα πλούτη κι αυτό που λέμε "μεγάλη ζωή", δεν αποτελούν την ευτυχία..εύκολα τα χτυπήματα του επίγειου περάσματος, αποδεικνύουν πως τα πάντα είναι μάταια.
Λόγια που αναφέρουμε καθημερινά, όμως μέσα από μια αληθινή ιστορία που εκτυλίσσεται στις σελίδες ενός βιβλίου , όλα είναι διαφορετικά.
Επίσης, τα σοφά λόγια του λαού, όπως το " ότι σπέρνεις, θερίζεις" .. καθόσον ο Θεός για όσα κάνουμε δεν τιμωρεί, εμείς προκαλούμε την τύχη μας κάποιες φορές.
Ακόμη η ιστορία παρουσιάζει τη δύναμη του πάθους, που δημιουργεί η σωματική έλξη - η απαράμιλλη ομορφιά, του παράφορου έρωτα...μια δύναμη που τις περισσότερες φορές πετά τους ανθρώπους, σαν το καρυδότσουφλο στα παρορμητικά νερά του ποταμού. Εκεί διαλύονται οι οικογένειες, οι ψυχές κουρελιάζουν και οι επιπτώσεις είναι τραγικές...
Όμως δίδεται και το νόημα της αγάπης, όπου σώζει και γαληνεύει..σημαντικός τομέας, αυτός της προσωπικής εξέλιξης.
Με έναυσμα την ιστορία, φαντάζει αδιανόητο η αρνητική επιρροή του ενός γονιού για τον άλλο, προς τα παιδιά, όταν έχει επέλθει το διαζύγιο...ή όταν ο ένας εγκαταλείπει τη στέγη για παράφορους έρωτες. Η αγάπη των παιδιών πρέπει να είναι ασύγκριτη και πάνω απ' όλα.
Μόνο τότε, κανείς απ' τους δυο δεν θα πότισε φαρμάκι την ψυχή τους.
Επίσης όταν ο άνθρωπος θέλει να διαχωρίσει τη ζωή του , από τον ή τη σύντροφό του, θα είναι τιμητικό για τον ίδιο να ξεκαθαρίζει με όμορφες εξηγήσεις.. Μεγάλο ψυχικό βάρος, σύμφωνα με την ταπεινή μου άποψη είναι, να προσπαθεί ο ένας που φεύγει (που απατά,όπως στο βιβλίο), να αποκτά υπεροχή μέσω των υλικών αγαθών προς τα παιδιά και την κοινωνία. Συνάμα να πληγώνει θανάσιμα..
Για ποιον λόγο επιπλέον με άγγιξε η υπόθεση..
Πριν από πολλά χρόνια, σε μια παρόμοια ιστορία ο πατέρας που είχε έρωτα στον τόπο του, αλλά απέκτησε παιδί με άλλη γυναίκα (ψυχικά ευαίσθητη) στον τόπο που βρέθηκε...έπεισε το μικρό παιδάκι, να διώξει την μάνα (ένα πανέμορφο, με καλοσύνη αλλά υπό την κατάθλιψη πλάσμα) όταν πήγε να το δει (ζούσε με τον πατέρα,λόγω του προβλήματος της μάνας)..Το αποτέλεσμα ήταν, η κοπέλα να μην αντέξει την απόρριψη....και να οδηγηθεί στην αυτοχειρία. Κάτι όμως που ποτέ δεν ειπώθηκε απ' τον πατέρα....
Οι αληθινές ιστορίες, πρέπει να γίνονται βιβλία, αρκεί να υπάρχει σεβασμός και η δέουσα διακριτικότητα. Πολλές φορές, υπάρχουν άτομα που διαβάζοντας ...τα μελανά σημάδια και της δικής τους ζωής, η οποία συμβαδίζει με κάποιον ήρωα ή ηρωϊδα, βελτιώνονται κι αλλάζουν ρότα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου