Εορτάζοντας τις μέρες του Πάσχα στην Αθήνα!

Εορτάζοντας τις μέρες του Πάσχα στην Αθήνα, με ησυχία και ευλάβεια.

 

Συνηθίζουμε να λέμε " Χριστούγεννα στην πόλη και Πάσχα στο χωριό". Δεν είναι αβάσιμη η ρήση (που κρατάει από παλιά βέβαια), καθόσον το Δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων οι πόλεις και κυρίως η Αθήνα έχει πολλές επιλογές για ψυχαγωγία, πολλά στολίδια, δρώμενα, όπου μικροί και μεγάλοι μπορούν να νιώσουν την εορταστική περίοδο εντελώς διαφορετικά απ' ότι στο χωριό. 

Για την εορταστική περίοδο του Πάσχα επειδή η άνοιξη έχει συνδυαστεί με τη φύση κι αν προσθέσει κανείς το έθιμο του ψησίματος...φαίνεται ότι η επιλογή του χωριού είναι η καλύτερη. Το χωριό ή τα μικρότερα μέρη βρίσκονται πιο κοντά στη φύση, που αυτή την εποχή είναι μια πανδαισία χρωμάτων και αρωμάτων.Επίσης υπάρχει μεγαλύτερη άνεση για ψήσιμο και τραπέζι στις αυλές ή στους κήπους, κάτι δύσκολο για τους περισσότερους που μένουν σε διαμερίσματα στις πόλεις.

Αυτή είναι μια γενική άποψη. Ζώντας πολλά χρόνια στην Αθήνα, έχοντας περάσει όλα τα είδη των εορτών εδώ, στην Ανδραβίδα, στο εξωτερικό και σ' άλλα μέρη της Ελλάδας έχω στοιχειοθετήσει την άποψή μου..και πιστεύω ότι παντού είναι όμορφα αν αυτό που επιζητάς είναι το βαθύτερο νόημα της κάθε εορτής κι όχι το φαίνεσθαι.

Τα Χριστούγεννα στο χωριό όταν κατοικείς στην πόλη και είσαι μες στην κίνηση, στα μαγαζιά, σε δραστηριότητες όλο τον χρόνο ,τα απολαμβάνεις όσο τίποτε άλλο..η φωτιά στο τζάκι, λίγο κρασάκι, μια γλυκιά παρέα κι η οικογένεια με κουβέντα, αναμνήσεις , αστεία.

Όμως το κείμενο αναφέρεται στο Πάσχα στην Αθήνα και σ' αυτό θα αναφερθώ με παραπάνω περιγραφή.

Η Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα στην Αθήνα μπορεί να είναι τόσο όμορφα, με δέος και κατάνυξη, με χαρά (ψυχική κατάσταση), με μια ποικιλία συναισθημάτων σαν ένα υφαντό χαλί με τριαντάφυλλα.Η Μεγάλη Εβδομάδα αποτελεί μια μυσταγωγία αρμονίας..

Αυτές τις Θείες μέρες εάν θέλει κάποιος να βιώσει πραγματικά τα γεγονότα ώστε να τον αγγίξουν και να παλέψει για να πατάξει τον κακό εαυτό του, να νιώσει το μεγαλείο της ευγνωμοσύνης προς τον Θεό, να πιστέψει στα θαύματα, αφού θαύμα είναι και η ίδια η ζωή,καλό είναι να βρίσκεται σε μια καθημερινή επαφή με τον ναό, με το λατρευτικό μέρος, τις Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας. 

Πως αλλιώς θα ανησυχήσουμε  για τις αργοπορημένες Παρθένες, ώστε να παραδειγματιστούμε και να είμαστε έτοιμοι;

Με ποιον τρόπο να ριγήσουμε στη σκέψη της ανώνυμης αμαρτωλής γυναίκας, που ο Χριστός έσωσε από τον βέβαιο λιθοβολισμό του έξαλλου πλήθους των Φαρισαίων για το ηθικό της παράπτωμα, αν δεν ακούσουμε το τροπάριο της Κασσιανής;

Πως αλλιώς να νιώσουμε την προδοσία και τις επιπτώσεις  της εάν δεν παρακολουθήσουμε την Ακολουθία του Μυστικού Δείπνου αλλά και με ποιον άλλο τρόπο θα βιώσουμε την ευλογία του Μυστηρίου του Ιερού Ευχελαίου;

Ο Χριστός επάνω στον Σταυρό με το ακάνθινο στεφάνι να μαρτυρά την αισχρή συμπεριφορά των ανθρώπων προς Εκείνον που τους προστάτευε, όπως συμβαίνει όταν η αχαριστία και η ιδιοτέλεια έχει παρεισφρήσει στο είναι μας.

Επιτάφιος Θρήνος, Εγκώμια, Ώρες...τα δάκρυα της Παναγιάς κι όλων των πονεμένων μανάδων που δυστυχώς δεν είναι λίγες στην εποχή μας..

Μεγάλο Σάββατο, ο θάνατος νικιέται και η αιώνιο ζωή είναι ο κοινός μας δρόμος.

Τι χαρά και ευλογία!!

Όλο αυτό το μεγαλείο για να το νιώσουμε και να ευφρανθούμε χρειαζόμαστε ναούς με τάξη, κάτι που δυστυχώς στα μικρά μέρη δεν συναντάς. Ειλικρινά αλλά ποτέ στη γενέτειρά μου δεν βίωσα το μεγαλείο των ημερών του Πάσχα καθόσον, όταν ήμουν μικρή, το πλήρωμα της εκκλησίας δεν έκανε κάτι άλλο από το να σχολιάζει κάθε άνθρωπο που έμπαινε, να παρατηρεί τι φοράει, με ποιον είναι,τίνος είναι αυτός ή αυτή, αν έχει παντρευτεί, αν έχει παιδιά κτλ. Το ίδιο όμως γίνεται και σήμερα..Με τελευταία εμπειρία κάποια Μ. Πέμπτη πριν από πέντε χρόνια περίπου, όπου αντί να ακούμε τις ψαλμωδίες και τα Ευαγγέλια, ακούγαμε μια οχλαγωγία από την κουβέντα που είχαν στήσει οι κυρίες..Τραγικό!Κι απ' ότι μου λένε φίλες από μικρά μέρη το ίδιο συμβαίνει παντού.

Τη Μεγάλη Εβδομάδα στην Αθήνα, στον Άγιο Χαράλαμπο στο Πεδίον του Άρεως, στη Μητρόπολη Αθηνών, στον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, στη Ζωοδόχο Πηγή της Ακαδημίας, στους γραφικούς και ιστορικούς ναούς του κέντρου, στου Ψυρρή, στην Πλάκα δεν την αλλάζω με τίποτα (υπάρχουν και μοναστήρια που αποτελούν άριστες επιλογές). Ίσως με κάποιο μοναστήρι.. Η τάξη, το δέος και η κατάνυξη είναι αυτά που κάνουν την ψυχή να αγγίζει τον Θεό. Η παρουσία μας στην εκκλησία δεν είναι για να καταγράφουμε τι φοράει ο καθένας , αν έχει πάει στο κομμωτήριο, ούτε από ποιον συνοδεύεται, αλλά για να βρούμε στιγμές να βυθιστούμε στον εσωτερικό μας κόσμο, για να προσευχηθούμε. Γι' αυτό η Αθήνα αποτελεί ιδανική επιλογή για τις Άγιες Μέρες.

Να επισκέπτεσαι τους Επιτάφιους των ναών από το Πεδίον του Άρεως, τα Εξάρχεια, την Αιόλου,του Ψυρρή, το Μοναστηράκι, την Πλάκα  έχοντας για φως..τα κεριά δεκάδων πιστών, με τους τουρίστες να συμμετέχουν ευλαβικά και τους αρχαιολογικούς χώρους φωτισμένους να ενώνουν το παρελθόν με το παρόν!

Να περιμένεις το Άγιος Φως στο Μετόχι του Παναγίου Τάφου και να μοσχοβολούν οι βιολέτες και οι λεβάντες.

Όσο για το φαγητό το βράδυ της Ανάστασης αλλά και ανήμερα το Πάσχα, μια πόλη με τόσο τουρισμό είναι αδύνατον να μην έχει λύσεις για παραδοσιακές γεύσεις. Από εμπειρία, για τους λάτρεις της μαγειρίτσας (όπως εγώ) αλλά και για πεντανόστιμο ψητό..σχεδόν σε όλα τα μαγαζιά του ιστορικού κέντρου μπορούν να ετοιμάσουν ωραιότατα τραπέζια. 

Η φύση δεν είναι αυτή της Ορεινής Αρκαδίας ή Ηλείας που αγαπώ , αλλά μια βόλτα στο Πεδίον του Άρεως, στον Λυκαβηττό, στου Φιλοπάππου και στην Πνύκα, αποζημιώνει όλους όσους παραμένουν στην πόλη και την απολαμβάνουν με μεγαλύτερη ησυχία!

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!

ΟΣΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΘΟΥΝ , ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΣΦΑΛΕΙΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

ΚΑΙ

ΟΣΟΙ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ, ΝΑ ΕΟΡΤΑΣΟΥΜΕ ΜΕ ΧΑΡΑ