Οι χειμωνιάτικες ποιητικές διαδρομές μου.

Μικρές ποιητικές διαδρομές με χειμωνιάτικα χρώματα και ψιθύρους..

 Αγαπώ όλες τις εποχές γιατί η κάθε μια, επιβεβαιώνει το θαύμα του Θεού (ή όπως το αποκαλεί ο καθένας) και αποτελεί την αναγέννηση της φύσης, της ψυχής μας, της ζωής μας. 

Το καλοκαίρι έρχεται να μας θυμίσει πως ούτε άνθρωπος ούτε φύση θα υπήρχαν, δίχως τη θαλπωρή του ζωοδότη ήλιου. Επίσης, ότι ο άνθρωπος χρειάζεται ξεκούραση και λίγη ανεμελιά. Μας χαρίζει τα δώρα της θάλασσας!

Το γλυκό και ρομαντικό φθινόπωρο,  μας γεμίζει με χρώματα απ' τους καρπούς που θρέφονταν από το καλοκαίρι. Όταν έρχονται τα πρωτοβρόχια νιώθω από την ευωδιά του μουσκεμένου χώματος  ότι  αναζωογονείται η μάνα γη.

Ο χειμώνας που έχει την τιμητική του σ' αυτό το αφιέρωμα, μας φέρνει πιο κοντά στη θαλπωρή του σπιτιού και της συντροφιάς. Κρατά στην αγκαλιά του την άνοιξη. Η φύση έχει τις δικές της απίστευτες ομορφιές.Χιονίζει ..κι όμως τα μπουμπούκια περιμένουν. Φυσά ο βοριάς και μας θυμίζει τον μύθο του Αισώπου.

Η Άνοιξη είναι η ανθοφόρα νύφη που βρίσκεται κρυμμένη στην αγκαλιά του χειμώνα και που ντύνει τη γη με απίστευτη ποικιλία χρωμάτων.

Χειμωνιάτικη νύχτα    (1987)

Νύχτα, παντού βαθιά σιγή
το χιόνι σκέπασε τη γη
το δάσος έρημο από πουλιά
που ‘χουν τρυπώσει στη σπηλιά.

Τα δέντρα νύφες σιωπηλές
με εσάρπες άσπρες διαλεχτές
όλα ντυμένα γιορτινά
σε συγκινούν αληθινά.

Η Λεύκα με ξετσιπωσιά
κάτω απ’ ασημένια φορεσιά
με γύμνια στο φεγγάρι που γελά’
καθώς τη βλέπει από ψηλά.

  

Της αμυγδαλιάς τα άνθη  (2021)

 

Μες στον άγριο χειμώνα

και στον παγερό βοριά

στέκει νύφη στολισμένη

η ανθοφόρα αμυγδαλιά.

Με τα σύννεφα μιλάει

τον Θεό ευγνωμονεί 

τα πουλιά συχνά ρωτάει

τι συμβαίνει εδώ στη γη;

Οι περαστικοί θαυμάζουν

τη μοναδική ομορφιά της

με τα άνθη να στολίζουν

τα ατρόμητα κλαδιά της.

Αναγέννηση, ελπίδα

και της άνοιξης οιωνοί

κάθε χρόνο μας καλούν

να χαρούμε όλοι μαζί.

Χειμώνας  (1987)

Ήρθε ο γεροχειμώνας
ασπρομάλλης, παγερός.
Ήρθε πάλι ο χειμώνας
βουρκωμένος,βροχερός.

Στροβιλίζει ο βοριάς
το πυκνό που πέφτει χιόνι
κάτασπροι είναι της μουριάς
οι ξεφυλλισμένοι κλώνοι.

Καίει στο τζάκι η φωτιά
και τα παιδιά προσμένουν
τα παραμύθια απ΄τη γιαγιά
σε κόσμους που μαγεύουν.

Μοναξιά  (2016)

Όταν στην ψυχή δεν υπάρχει το χαμόγελο
τότε εσύ την κατοικείς.
Δεν έμεινες κοντά μου
γιατί σε νίκησα.
Κάποιοι σε ονομάζουν Αχερουσία.
Εγώ ανεμώνη!

 

..συμπεριλαμβάνεται σ' αυτή τη διαδρομή, λόγων ανεμώνης!

Σάλπισμα της αυγής (2022 παραμονή χιονιά με το όνομα "Ελπίδα")

 

Φυσομανάει ο άνεμος

οι λεπτές ηλιαχτίδες

δεν φτάνουν να αγκαλιάσουν

τις φωλιές στα δέντρα.

 

Βουβή η φύση

αγέρωχοι οι κορμοί

με χρυσόσκονη του δειλινού

ντύνονται τα γυμνά κλωνάρια.

 

Φοβέρα της νυχτιάς

σκιάζει τα χαμοπούλια.

Στο βάθος ο ελιόμυλος

ανασαίνει το βαθύ παρελθόν.

 

Σάλπισμα της αυγής

τα τρυφερά κοτσύφια

υμνολογούν ψάχνοντας για τροφή,

προοιωνίζονται  εαρινές μέρες.

 

Χαϊκού 

 

Χειμώνας  (2016)

 Πίσω απ' το κάτασπρο

τα μοβ πέταλα,

                                                              το όνειρο αρχίζει. 

                                                        Μια αγκαλιά από άνθη  (2015)
                                                   
                                        Ποιος αντέχει τον χειμώνα;

                                    Κουβέντες στον δρόμο 

                                    οι άνθρωποι σκυφτοί, σκυθρωποί 

                                    χάνοντας την επαφή με τον ουράνιο θόλο.

                                    Εμείς!Εμείς!κι εμείς!

                                    φωνούλες σαν τιτιβίσματα μικρών χελιδονιών..

                                    οι ανεμώνες, οι ίριδες, οι αμυγδαλιές,

                                    τα κυκλάμινα, οι φρέζιες, τα ζουμπούλια,

                                    οι αμαρυλλίδες,  οι νάρκισσοι,

                                    ο χειμωνανθός, η υπομονή 

                                    τα χρώματα τούτης της εποχής

                                    μια αγκαλιά από άνθη

                                                               γαληνεύουν την άγρια μορφή του.                                 

                                  

Ο μικρός σπουργίτης  (2014)

Ο μικρός σπουργίτης
έξω απ' το τζάμι στέκει
το φτέρωμά του φουσκωμένο
σαν καμαρωτό παγώνι.
Έφτασε η χειμωνιά
 τα κλαδιά είναι γυμνά
σε λίγο θα 'ρθει χιόνι.
Σουρούπωσε, η φύση έχει παγώσει
στο τζάκι λάμπει η φωτιά
μα τον σπουργίτι απ' τον βοριά
η γάτα θα τον σώσει.
Στο ζεστό το μαξιλάρι
χουρχουρίζει η ψιψή
κι ονειρεύεται γλυκά..
Ώσπου ανοίγει η γιαγιά
για να σώσει τον σπουργίτη
κι έτσι η ψιψή θυμώνει

                                               τρέχει έξω από το σπίτι.

                                               Τέλος του παραμυθιού..
                                            η αγάπη γεννάει φιλία
                                           οι δυο τους αρχινήσανε
                                     μια νέα ιστορία.

Ελπίδα (1999)

 

Για που ξεκίνησες βαρκούλα μες την μπόρα,

δεν τον φοβάσαι τον αγέρα που φυσά

θόλωσε η θάλασσα θάμπωσε η μέρα

δεν θα προφτάσεις να πας ως τα μισά.

 

Κοίτα τα κύματα, βουνό, θα σε σκεπάσουν

δεν θα βαστάξει το πανί σου στο βοριά

τα ξάρτια σου λεπτά είναι και θα σπάσουν

εμπρός σου ο κίνδυνος σε κάθε οργιά

Για εκεί που ξεκίνησα πρέπει να φτάσω

ας μαίνεται γύρω  μου η καταιγίδα 

μικρό το σκαρί μου μα γιατί να δειλιάσω

                                              είναι η ψυχή μου γεμάτη ελπίδα.

 

                                                             Η σκούνα  (1998)

 

 

Ας φυσά ο βοριάς

ο ξερός της στεριάς

κι ας φουσκώνει τριγύρω το κύμα

μ΄ανοιχτά τα πανιά

μέσα στην καταχνιά

θα τραβήξω μπροστά, 

πάντα πρίμα.

Δεν το σκιάζουν καιροί

το δικό  μου σκαρί

το θεριεύει θαρρείς η φουρτούνα

είμαι εγώ η χαρά 

του νησιώτη ψαρά

                                               του γαλάζιου πελάγους η σκούνα.

              Χειμωνιάτικη καταιγίδα

 

Όταν έπαψε η χειμωνιάτικη καταιγίδα

οι κάβοι κρατούσαν μετέωρα

τα κουρασμένα καράβια.

Σαν πέταγμα γλάρων

οι μνήμες έφερναν

τους θαλασσόδαρτους ανέμους

τα τεράστια κύματα

τις απειλητικές αστραπές

τότε στα πλάτη των ωκεανών.

Ακουμπισμένος σε μια παλιά καρέκλα

στο έρημο λιμάνι

ο γερο - ναυτικός βυθίζεται

σε εικόνες ολάκερης ζωής

που καθρεφτίζει ο νους

στα νερά ετούτης της θάλασσας.

Σειρήνες που τον μάγευαν

και τα κατάρτια σπάζαν.

Θλίψεις που πήρε ο Γαρμπής

χαρές που 'φερνε ο Μπάτης.

Μετά το μανιασμένο πέρασμα

χαμογελάει με δέος και πάθος

στην αιώνια αγαπημένη του.

 

 

Ακολουθούν φωτογραφίες