Δεκαετία 1970, η συνοικία της Πλάκας στην Αθήνα.

Το  παρελθοντικό  ταξίδι  στην  δεκαετία  του  '70  και  στην  πρωτεύουσα  συνεχίζεται με την πασίγνωστη, ιστορική συνοικία της Πλάκας.

Η Πλάκα εκείνης της εποχής είχε συγκεντρώσει πάρα πολλά ίσως τα περισσότερα κέντρα διασκεδάσεως που ήταν της μόδας, όπως έλεγαν παλιοί Αθηναίοι. Το ύφος των τραγουδιστών αλλά και του κόσμου, το διαφορετικό για τα δεδομένα στυλ σε ντύσιμο και συμπεριφορά που συνδέονταν με το "νέο κύμα", έφεραν οι "κουλτουριάρηδες"...έτσι τους ονόμαζαν κι έμεινε θα έλεγα ως τις μέρες μας..

 

Τα γνωστά "κουτουκάκια" ή "κουτούκια"  ήταν οι χώροι που οι πελάτες έπιναν το κρασάκι τους, με  νόστιμα  μεζεδάκια  και  συζητούσαν  τα  τεκταινόμενα  των  ημερών..που  δεν ήταν και λίγα. Άλλοι προτιμούσαν τα στέκια με τη δυνατή μουσική και την οχλαγωγία. Βέβαια η κατάσταση για την περιοχή δίχαζε τους ανθρώπους της πνευματικής κίνησης. Κάποιοι θεωρούσαν πως με τα καπηλειά και τις εκεί συγκεντρώσεις βούλιαζε η πνευματική ζωή κι άλλοι ξεχώριζαν τη γραφικότητά της. Για τους πρώτους η γραφικότητα της περιοχής ήταν το εμπόρευμα και τους ανθρώπους τους χαρακτήριζαν ως αντικείμενο συναλλαγής (Βασ. Καζαντζής ή "Ίντεξ¨όπως ήταν το ψευδώνυμό του και ο οποίος έγραφε στα περιοδικά ΕΠΙΚΑΙΡΑ και "ΕΙΚΟΝΕΣ" της Ελένης Βλάχου).

Η Πλάκα παρέμενε πάντοτε στο προσκήνιο για διάφορους λόγους με κυριότερους την επιθυμία κάποιων να την ισοπεδώσουν και άλλων να τη σώσουν.Εννοείται ότι οι πρώτοι ήταν αποκλειστικά οι λάτρεις του χρήματος που δεν τους άγγιζε η ιστορία κι ο πολιτισμός.

Σύμφωνα με τα γραφόμενα του Γιάννη Καιροφύλα, ενός θείου μου αρχιτέκτονα καθώς και του Στρατή Φιλιππότη (ο ίδιος μου τα έλεγε όταν πήγαινα στο βιβλιοπωλείο του καθόσον ήταν πολύ καλός φίλος του Ανδρέα , του αδερφού μου) τρεις ήταν οι φορείς που υποστήριζαν τη διάσωση και τη συντήρηση της Πλάκας. Ήταν ο Δήμος Αθηναίων, ο σύλλογος Αθηναίων καθώς και η Κοσμητεία Εθνικοί Τοπίου και Πόλεων.Σύμφωνα πάντα με τις πηγές , δήμαρχος τότε ήταν ο Δ. Ρίτσος που προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να σώσει την περιοχή. Ήταν κάτι που τον απασχολούσε σοβαρά και δεν ήθελε να σκέπτεται την καταστροφή της. Έτσι ξεκίνησε με μέτρα ώστε να αποσυμφορηθεί η συνοικία από τα αυτοκίνητα που στάθμευαν εκεί.

Τα σχέδια και τα μέτρα ήταν αρκετά, προσπαθούσαν να απομακρύνουν κέντρα που δεν βοηθούσαν στο περιβάλλον της γειτονιάς, να προστατεύσουν τα κτίρια... 

Όλη αυτή η προσπάθεια είχαν υποστηρικτή έναν φωτογράφο - καλλιτέχνη, τον Θανάση Διαμαντόπουλο ο οποίος είχε συγκεντρώσει περίπου εξακόσιες φωτογραφίες και είχε κάνει αίτηση στον Δήμο για να πραγματοποιήσει μια έκθεση ώστε να παρουσιάσει το μοναδικό μεγαλείο της συνοικίας.

Η αλήθεια είναι ότι η Πλάκα είχε "δυνατούς" εχθρούς - εραστές του χρήματος κι έτσι πολλά από τα όμορφα αξέχαστα καπηλειά, έπαιρναν την μορφή νέων τουριστικών μαγαζιών, εστιατορίων κτλπ.

 

 

 

Μια ιδιαίτερα καλαίσθητη  ανάμνηση για πολλούς της εποχής..αποτελεί η φωνή και η παρουσία της Μαρίζας Κωχ. Η Μαρίζα Κωχ τότε (από το 1969) , ανήκε στο συγκρότημα του Διονύση Σαββόπουλου. Αρχές του '70 είχε μια γλυκιά ενασχόληση με το δημοτικό τραγούδι, αφήνοντας του "νέο κύμα" και τραγουδούσε στην ταράτσα ενός πλακιώτικου σπιτιού. Δεν έπαψε να πιστεύει στο "νέο κύμα" αλλά για διάφορους λόγους είχε αυτή την όμορφη στροφή.Άλλωστε η φωνή της ταξίδευε τα πλήθη με όποιο είδος κι αν ερμήνευε.

Ως λάτρης της Πλάκας, δεν μπορώ να διανοηθώ την Αθήνα δίχως αυτή την ευλογημένη γειτονιά!