Πλημμυρίζει αγάπη και χαρά η ψυχή ακόμα..κι ας πέρασαν περίπου 46 χρόνια.
Έφευγε ο πατέρας να πάει στην εξοχή να ζέψει το άλογο, να ετοιμάσει το κάρο (διπλόκαρο το έλεγαν) το οποίο εκτός από “μηχάνημα” εργασίας αποτελούσε και όχημα! Η μάνα μια ηρωίδα χωρίς υπερβολή, το Σάββατο έψηνε ζυμωτό ψωμί στον ξυλόφουρνο της αυλής που είχε κατασκευάσει η ίδια, παραδοσιακές γεμιστές ντομάτες με πατάτες στο ταψί, παπί με κουσκουσέ ή κοτόπουλο ψητό και φυσικά μπουγάτσα κεντητή με το πιρούνι, για γλύκισμα.Το καρπούζι δεδομένο, εκείνο το καρπούζι που έμοιαζε με βαρέλι στο σχήμα και το άρωμά του αναδυόταν πριν τεμαχιστεί.Αυτονόητο ποτό η νταμιτζάνα με το κρασί και δροσερό νερό στο κατάλληλο σκεύος.
Όταν άκουγα τον καλπασμό του αλόγου και τα συνθήματα που του έδινε ο πατέρας μου ο οποίος πραγματικά “μιλούσε” μαζί του, χοροπήδαγα απ΄ την χαρά μου. Με το που έφτανε λοιπόν έξω απ’ το σπίτι, η μάνα μου έστρωνε το κάρο με κουρελούδες και τακτοποιούσε μαζί με τους μεγαλύτερους τα ταψιά και το καλάθι που περιείχε τα μαχαιροπίρουνα μαζί με το ονειρεμένο ζυμωτό ψωμί τυλιγμένο σε άσπρη πετσέτα.Εννοείται πως επάνω υπήρχε η ανάλογη ποσότητα από σανό ώστε να γευματίσει το αξιαγάπητο τετράποδο, καθόσον αποτελούσε μέλος της οικογένειας. Ακολουθούσε το ανθρώπινο δυναμικό που αποτελούσαμε εμείς ως αρχή, με την γιαγιά μου κάπου κάπου..πριν βγούμε από την Ανδραβίδα γινόντουσαν δυο στάσεις ώστε να πάρουμε τη φιλική μας παρέα. Η πορεία ήταν για του Σουλεϊμάν Αγά την σημερινή Μυρσίνη όπου μέχρι να φτάσουμε ο πατέρας γνωστός για τις ευαισθησίες του αν συναντούσε μεγάλη γυναίκα ή ηλικιωμένο άνδρα σταμάταγε για να τους πάει πάρα πέρα προς στην εξοχή τους (εκεί συνήθως πήγαιναν). Εγώ ως μικρότερη απ’ όλους (μια ζωή...) νευρίαζα (τώρα γελώ πολύ που το σκέφτομαι) γιατί νόμιζα πως μας καθυστερούσαν αυτές οι στάσεις. Κάποια στιγμή φτάναμε σε μια παραλία με ψιλή άμμο, λουσμένη στην λευκή, αγνή ομορφιά των κρίνων, στρωμένη στο υφαντό των μυριάδων αχιβάδων και κοχυλιών. Ο πατέρας μου ξεπέζευε το άλογο και το έδενε στο πλάι του κάρου έως να έρθει η ώρα να μπουν μαζί στην θάλασσα..Θεέ μου!!πόσο ζωντανή έρχεται κάθε καλοκαίρι στο νου μου εκείνη η εικόνα.Αγέρωχοι κολυμβητές και εκείνο με την κόκκινη χαίτη του να την κυματίζει μια από δω και μια από κει. Κολυμπούσαμε και στη συνέχεια μάζευα κοχύλια με την βοήθεια της μάνας μου, μια διαδικασία που λατρεύω ακόμα.
Μετά τις βουτιές η πείνα ήταν απερίγραπτη και όλη η τρανή παρέα κάτω από την πλατφόρμα (κάρο) στρώναμε τα τραπεζομάντιλα και τρώγαμε συζητώντας, γελώντας, κάνοντας σχέδια για την επόμενη Κυριακή, πειράζοντας εμένα που δεν χάριζα κανέναν...χαχα. Στις γειτόνισσες άρεσαν να ακούνε την κυρά Βάσω να τους λέει διάφορα αρχαία ρητά και ιστορίες, τον Διονυσάκη τον έπειθαν να τραγουδήσει καθόσον ήταν γνωστό αηδόνι στην περιοχή.
Μετά από σχετική ξεκούραση επιστρέφαμε κουρασμένοι μεν, χαρούμενοι δε.Γεμάτοι με τα γαλανά χρώματα του Ιονίου και την αύρα της παρέας.
Τόσο απλά μα τόσο αληθινά!
Ανθρώπινες στιγμές που με τα δώρα της φύσης (αμμουδιά, θάλασσα, κοχύλια) δημιουργούσαν μια γαληνεμένη ψυχική ευφορία.
Πόσο λατρεύω τις καλοκαιρινές ανατολές μα και τα δειλινά που ο νους μου ξεστρατίζει ....κι αρμενίζει στο ονειρεμένο πέλαγος των παιδικών μου χρόνων..που πάντα πίστευα πως οι ομορφότερες γοργόνες ήταν εκεί....λίγο πριν μπει το άλογό μας στο νερό..και πάντα ερχόντουσαν από τον βαθύ ωκεανό μετά...
Εικόνες, γεύσεις, αρώματα που παραμένουν αναλλοίωτα στο πέρασμα των χρόνων, που ούτε οι λύπες ούτε οι χαρές που μ’ άγγιξαν κατάφεραν να τα αλλοιώσουν, να τα σβήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου