Η γέννηση της ανεμώνης.

Αναμοχλεύοντας  τις παιδικές αναμνήσεις, ταξιδεύω στον κάθε Φλεβάρη βλέποντας  μπροστά μου τους αγρούς με τα φανταστικά λουλούδια  στις  μωβ, στις  ροζ, στις  κόκκινες  αποχρώσεις  που λάτρευα και τρέχαμε μαζί με τις φίλες μου να μαζέψουμε να τα βάλουμε στα βάζα, όπως λέγαμε τα ανθοδοχεία. Για να είμαι ειλικρινής τις πρώτες ανεμώνες - για την ανεμώνη γίνεται ο λόγος- μου τις έφερνε η Μάνα μου επιστρέφοντας από την εξοχή γιατί ακριβώς απέναντι κάθε τέτοια εποχή η φύση ζούσε μόνο στο ρυθμό της ανεμώνης.  Ερχόταν χαρούμενη, όταν  πάλι!!! ακολουθούσε η αφήγηση του μύθου!!

Κατά τη μυθολογία το πολυαγαπημένο μου λουλούδι , έχει σχέση με τον Άδωνι και την Αφροδίτη. Τα δυο ονόματα που παραπέμπουν σε έναν ερωτικό μύθο. Ο μύθος αυτός  δημιούργησε την έμπνευση του Οβίδιου και πολύ αργότερα του Σαίξπηρ ώστε να υμνήσουν ποιητικά τον έρωτα.

….Κόκκινη κλωστή, δεμένη,
στην ανέμη τυλιγμένη,
δώσ' της κλώτσο να γυρίσει,
παραμύθι ν' αρχινίσει.

Στα χρόνια εκείνα λοιπόν , η Σμύρνα ή Μύρρα και ο Θείαντας ο βασιλιάς των Συρίων ή η Αλφεσίβοια και ο Φοίνικας..γέννησαν ένα πανέμορφο αγόρι. Από πολύ νωρίς έδειχνε πάθος για το κυνήγι. Που τον έχαναν που τον έβρισκαν; όλο στα δάση να τρέχει και να κυνηγάει.  Η ομορφιά του  ήταν σπάνια. Έτσι μια μέρα η Αφροδίτη  εγκατέλειψε τον έρωτα του θεού  Άρη γιατί μαγεύτηκε από τα μάτια του Άδωνι.

Ο Άρης  τον έρωτα αυτό δεν τον ξεπέρασε, ταυτόχρονα ένιωθε και προσβεβλημένος .Έτσι άρχισε να σκέφτεται  τον  τρόπο για να εξοντώσει  τον λαμπερό νέο.  Αφού ο Άδωνις συνέχεια πήγαινε για κυνήγι, ο ιδανικότερος τρόπος ήταν κάτι σχετικά μ’ αυτό. Μεταμορφώθηκε σε αγριογούρουνο,  επιτέθηκε στο Νεαρό που πληγώθηκε θανάσιμα. Η Αφροδίτη που από την προηγούμενη μέρα είχε ανησυχία… άκουσε τα βογκητά του αγαπημένου της. Έφτασε κοντά του τρέχοντας, αλλά ήταν αργά. Τα δάκρυά της έτρεχαν σαν καταρράκτες , τον πήρε στην αγκαλιά της και προσπάθησε ρίχνοντάς  του νέκταρ στην πληγή να τον σώσει. Δεν τα κατάφερε και συνέχιζε να έχει αγκαλιά το άψυχο κορμί του Άδωνι και να κλαίει ασταμάτητα. Ξαφνικά  κοιτώντας  την πληγή, σάστισε αφού ξεπήδησε ένα όμορφο και ευαίσθητο λουλούδι. Η ζωή του λουλουδιού  είναι  σύντομη, όπως ήταν σύντομη και η ζωή του Παλικαριού. Φυσάει ο άνεμος και ανθίζουν τα μπουμπούκια του μικρού φυτού, έρχεται το επόμενο αεράκι και τα πέταλα παρασέρνονται μακριά. Το όνομα του λουλουδιού είναι ανεμώνη ή ανεμολούλουδο γιατί ο άνεμος έχει τον καθοριστικότερο ρόλο…αυτός του δίνει ζωή και αυτός την παίρνει.