Τετάρτη 1 Ιουνίου 2022

"Ο κόσμος μου" κι ακόμη ένα ποίημα.

 


Ο κόσμος μου

 

Μια ζεστή αγκαλιά

είναι ο κόσμος μου.

Μια περίτεχνη φωλιά,

τραγουδούν μερόνυχτα

παραδείσια πουλιά.

Ένας θεογέννητος ουρανός

μ' άσπρα συννεφάκια,

σαν φανεί το καλοκαίρι

σχήματα καρδιάς

φτιάχνει τ' αγέρι.

Μια θάλασσα κρυστάλλινη

με Νηρηίδες στα βάθη,

γλάροι βουτούν στα κύματα

κάθαρση στα εγκόσμια πάθη.

Μια λίμνη με πράσινα νερά

όπου χορεύουν πεταλούδες,

ανθισμένα νούφαρα και λιβελούλες.

Ένας ποταμός που τρέχει,

έρωτες, κρίματα, αγάπες,λάθη

η ρότα του έχει.

Των ποιητών τα λόγια

στο διάβα των αιώνων,

σαν αστέρια φωτίζουν τον κόσμο μου.

 

Σοφία Δ. Αγραπίδη


Του έρωτα το δειλινό

 

Καθώς φυσάει το αεράκι

όταν ο ήλιος γέρνει,

από ένα γλυκό μεθύσι

κυριεύεται η πλάση.

Ξεφυλλίζει ένα παλιό βιβλίο

διαβάζοντας στο περιθώριο

τους όρκους της αιώνιας αγάπης.

Πόσο μοιάζουν αληθινά

τα ψεύτικα τα λόγια,

σκέφτεται παρατηρώντας

το φτερούγισμα των χελιδονιών.

Πολυπόθητες οι αναμνήσεις

τούτη την ώρα

γράφει ο ορίζοντας.

Οι στερνές αχτίδες

φωτίζουν το πετρωτό παραθύρι.

Εκεί φωλιάζουν

οι σκέψεις της σιωπής

που γίνονται στίχοι,

ξετυλίγονται τα μύχια της ψυχής,

δίνεται στη χαρά, η λήθη.

Ένα λικέρ από όλα τα αρώματα

του έρωτα το δειλινό

που τελειωμό δεν έχει.

 

Σοφία Δ. Αγραπίδη













Τα γραφόμενά μου,αποτελούν τη φωνή της ψυχής μου.Τα δημοσιεύω στον προσωπικό ιστότοπο καθόσον με ενδιαφέρει να τα διαβάζουν οι φίλοι αλλά και νέοι αναγνώστες που έχουν εκδηλώσει αυτή την επιθυμία.Δεν επιδιώκω επευφημίες και likes.


Τρίτη 31 Μαΐου 2022

Απόδοση του Πάσχα.

Απόδοση του Πάσχα!

Γνωστή ορολογία σχεδόν σε όλους τους Χριστιανούς. Λίγοι όμως γνωρίζουν τι ακριβώς εορτάζουμε, πότε και πως.

Κάθε μεγάλη εορτή έχει την απόδοσή της, είναι ουσιαστικά σαν να εορτάζεται πάλι. Έτσι αύριο στους ναούς μας, θα ακουστούν τα λόγια του Μεγάλου Σαββάτου, της Αναστάσεως.

Ουσιαστικά τριάντα εννέα μέρες μετά την Ανάσταση έρχεται η Απόδοση, μετά την Κυριακή του Τυφλού, η Τετάρτη της έκτης εβδομάδας μετά το Πάσχα. Είναι μια εξαίρεση γιατί συνήθως η Απόδοση των εορτών είναι την όγδοη μέρα από την κυρίως εορτή.

 Η Απόδοση του Πάσχα, πάντα εορτάζεται την παραμονή της Αναλήψεως. Όσοι βρεθούν αύριο στις εκκλησίες θα έχουν τη χαρά, να βιώσουν πάλι την αναγέννηση της Αναστάσεως, να προσευχηθούν και να προσμένουν τη λύτρωση στους πόνους της ψυχής και του σώματος. Η αλήθεια είναι ότι κάθε στιγμή δέησης, κάθε λειτουργία αυτή την έννοια έχει, αλλά η αυριανή μέρα είναι ξεχωριστή!!!αποτελεί και έναν αποχαιρετισμό στην πασχαλινή περίοδο, οδεύοντας στον υπόλοιπο θρησκευτικό κύκλο που θα μας οδηγήσει πάλι στο Πάσχα.

Το Πάσχα είναι το πέρασμα, από τη φθορά στην αφθαρσία όπως και η ζωή...περνάμε από τη ματαιότητα για να φτάσουμε στην αιωνιότητα.

Ο λαός θέλει..κάθε δουλειά που έχουν οι νοικοκυραίοι να ολοκληρώνεται κατά τον εσπερινό της παραμονής και μετά να ανάβουν το καντήλι του σπιτιού.

 Η τελευταία μέρα που ακούγεται το "Χριστός Ανέστη" είναι η Απόδοση του Πάσχα. Πολλοί τρώνε τα τελευταία κόκκινα αυγά και σε αρκετά μέρη, βάφουν λίγα αυγά για την ημέρα!

Αλλού πάλι, καίνε τα φύλλα της δάφνης που έμειναν από την πρώτη Ανάσταση!

Χρόνια πολλά

Χριστό Ανέστη!

Με το καλό να φτάσουμε πάλι στο Πάσχα έχοντας κάνει ένα βήμα καλύτερο ως άνθρωποι!!


 

 


 

Σάββατο 28 Μαΐου 2022

Ο ιππικός τομέας στη ζωή μου (αναφορά στο ιππικό παρελθόν και παρόν της Ανδραβίδας).

 Η σχέση μου με το εξαιρετικό τετράποδο

Από τα παιδικά μου χρόνια η ζωή μου είναι  συνδεδεμένη με το ευγενές, πανέξυπνο, αγαπημένο τετράποδο αφού ο πατέρας μου είχε άλογα καθόσον τα χρησιμοποιούσε στη δουλειά, λάτρευε την ιππική παράδοση, αποτελούσαν μέλη της οικογένειάς μας.Τ' αγαπούσαμε, τα σεβόμαστε γιατί πραγματικά το άξιζαν. Τα άλογά μας ήταν άξια διακρίσεων όπως έλεγαν οι τότε ειδικοί κι αυτό γινόταν πράξη στην Ιππική Έκθεση της Ανδραβίδας. 

Προσωπικά,λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν ασχολήθηκα με την ιππασία. Ο αδερφός μου ο Αντώνης όμως ήταν από πολύ μικρός δίπλα στον πατέρα μας κι αργότερα ασχολήθηκε με τα άλογα σε υψηλό επίπεδο σε άλλα μέρη της Ελλάδας πριν εγκατασταθεί πάλι στην Ανδραβίδα (2000).

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Καλοκαίρια

Από τις καλύτερες αναμνήσεις μου είναι οι καλοκαιρινές Κυριακές όταν στο κάρο που οδηγούσε το άλογό μας, ανέβαινε όλη η γειτονιά μαζί μας για να πάμε ημερήσια εκδρομή για μπάνιο στου Σουλεϊμάναγα (έτσι το προφέραμε), Μυρσίνη. Κάποιες φορές ήταν και οι θεία Αθηνά με τη θεία Ντίνα (αδερφές του μπαμπά μου) από την Αθήνα.Στον δρόμο τραγουδάγαμε βέβαια!!Στο κάρο υπήρχε η τροφή του αλόγου μας και για εμάς καρπούζια, ταψιά με κουσκουσέ και παπί, άλλοτε κοτόπουλο με πατάτες και για γλύκισμα η μπουγάτσα που λίγοι εκτός περιοχής γνωρίζουν.Εννοείται πως δίχως καρό ή άσπρο τραπεζομάντιλο και με τις ανάλογες πετσέτες δεν ξεκινάγαμε. Φτάναμε στην αμμουδερή ακροθαλασσιά που ήταν γεμάτη κοχύλια και εκείνη η αυθεντική ευωδία της αρμύρας έρχεται κάθε καλοκαίρι ακόμα ...όπου κι αν βρίσκομαι.Κάτω από το κάρο για να έχουν ίσκιο βάζαμε τα φαγητά. Ο πατέρας μου με το λεβέντικο άλογό μας έμπαιναν πρώτοι για κολύμπι...τι φανταστική εικόνα, ένα όνειρο που ποτέ δεν έφυγε από το νου και την ψυχή μου. Κολυμπούσαμε κι εμείς, κατόπιν με πολύ όρεξη τρώγαμε, εγώ μάζευα κοχύλια (από τότε αυτή η αγάπη), όποιος ήθελε ξάπλωνε κάτω από το κάρο και το απόγευμα, κοκκινισμένοι από τον ήλιο, χαρούμενοι, αναγεννημένοι επιστρέφαμε!

Φθινόπωρο - Ιππική Έκθεση - Πανηγύρι

Το γλυκό φθινόπωρο όπου η φύση έπαιρνε άλλη μορφή, το μούχρωμα των δειλινών ήταν αισθαντικό, γεμάτο από τις καλοκαιρινές εικόνες...για τη γενέτειρα άνοιγε με το πανηγύρι της Αγιά Σοφιάς και βέβαια την Ιππική Έκθεση. Η Ιππική έκθεση σήμαινε προετοιμασία για να φιλοξενήσουμε άλογα και φίλους όχι μόνο εμείς αλλά και άλλοι συμπολίτες μας. Εκείνες οι γενιές των προγόνων δένονταν για την επιτυχία αυτού του σκοπού, για το όνομα της Ανδραβίδας. Θυμάμαι πως ο πατέρας και καλά να μην του είχαν πάει οι δουλειές, θα είχε εξασφαλίσει σανό και βρώμη για να έχουν τα άλογα των ανθρώπων που κατέφταναν από άλλα μέρη για την Έκθεση. Ήταν μεγάλη τιμή για εμάς, έτσι τουλάχιστον ένιωθαν οι γονείς μας και οι παππούδες μας  και σε αρκετούς μεταλαμπαδεύτηκε. Όσο για τα σπίτια;Τα άσπρα σεντόνια με το κέντημα στο επάνω μέρος, οι ανάλογες μαξιλαροθήκες, τα τραπεζομάντιλα, τα καλά σερβίτσια ήταν όλα έτοιμα για τη φιλοξενία. Γιατί, ναι!!!αυτή ακριβώς τη συμπεριφορά είχαν εκείνες οι γενιές!!Εδώ σημειώνω ότι ονομαστή έχει μείνει η φιλοξενία κατά την Έκθεση σε φίλους της Ανδραβίδας, από την οικογένεια του Παναγιώτη του Κοτσαύτη (πατέρα του Κώστα του Κοτσαύτη), φίλου του πατέρα μου και η οποία συνεχίζεται από την οικογένεια του γιου του. Κάτι που θυμούνται και σε άλλα μέρη της Ελλάδας όπου έχω ταξιδέψει.

Στο πανηγύρι παρελαύνανε κάθε χρόνο τα πιο γνωστά ονόματα του δημοτικού και λαϊκού τραγουδιού από την Ανδραβίδα.Ο πατέρας μου ήταν καλλίφωνος και πάντα του έκαναν προτάσεις οι καλλιτέχνες που έφταναν στη γενέτειρα, για να μετακομίσει στην Αθήνα ώστε να ασχοληθεί με το δημοτικό τραγούδι.

Η Έκθεση σήμερα βάλλεται κι αυτό πρέπει να μας ανησυχεί όλους, βγάζοντας έξω κάθε εγωπαθητικό στοιχείο..αυτό το αγκάθι που αμαυρώνει τη ζωή. Οι εποχές είναι δύσκολες και πρέπει να βοηθηθούν οι ιπποπαραγωγοί για να έρθουν.Τους τρόπους μπορούν να  τους αναζητήσουν οι αρμόδιοι. Άλλωστε ο ιππικός αυτός θεσμός είναι μια βαριά κληρονομιά  που διαχειρίζεται ο δήμος Ανδραβίδας -Κυλλήνης και ο οποίος θα πρέπει να δώσει βαρύτητα.Η βαρύτητα έγκειται από την διαδικτυακή παρουσίαση μιας επίσημης ιστοσελίδας, κάτι εύκολο αφού ο Δήμος ήδη διαθέτει ιστότοπο, μέχρι οτιδήποτε άλλο.

Χειμώνας
 
Τα άλογά μας όλες τις εποχές του χρόνου μας γέμιζαν στιγμές που μένουν χαραγμένες βαθιά στη μνήμη μας. Τον χειμώνα που το περισσότερο χρονικό διάστημα ήταν στον στάβλο, χαιρόμουν να τα θαυμάζω και να παρατηρώ τον συναισθηματικό τους κόσμο.
Ο πατέρας μου κάποια στιγμή καθηλώθηκε εξαιτίας μιας μορφής ρευματοειδούς αρθρίτιδας η οποία του δημιούργησε πρόβλημα στο γόνατο και έτσι δεν  θα μπορούσε να ξαναεργαστεί, ούτε να φροντίζει τα ζώα μας. Το άλογο έπρεπε να πουληθεί...δεν μπορεί κανένας να νιώσει τη στενοχώρια του όταν ήρθε η ώρα να το αποχωριστεί αλλά και εκείνο αρνούνταν να φύγει...Τον πατέρα μου λυπημένο τον είχα δει όταν έχασε......δυο άλογα (σε διαφορετικό διάστημα).Τα έκλαψε σαν ανθρώπους, μαζί του και εμείς. Είχε άριστη επικοινωνία γιατί δεν τα χρησιμοποιούσε κυνικά ως εργαλείο εισοδήματος αλλά τα αγαπούσε!
ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑΝ...ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ
 
Στα χρόνια όπου ήμουν στην ενεργό υπηρεσία, φρόντιζα όταν μπορούσα κι αργότερα με τον σύζυγό μου, να παρευρισκόμαστε στην Ιππική Έκθεση στην Ανδραβίδα. Κατά καιρούς επισκεπτόμασταν ιππικούς φορείς για μια επαφή. Η πιο εποικοδομητική εμπειρία ήταν πριν από κάποια χρόνια στην Κρήτη όπου τότε εργαζόταν ο Αντώνης , ως εργοδηγός δημοσίων έργων και ήταν σε έναν παραδοσιακό ιππικό όμιλο έξω από το Ηράκλειο όπου είχε μια απίστευτη περίοδο ενασχόλησης με άλογα, άμαξες, εκπαιδευτές από την Αμερική, πορείες μέσα από τα ορεινά της Κρήτης  ως μοναδικές ιππικές διαδρομές κτλ π. Εκεί με την αδερφή μου και τα ανίψια μου είχαμε μείνει για έναν μήνα το καλοκαίρι. Εκείνος ο ιππικός φορέας στον Καρτερό Ηρακλείου είχε παραδοσιακούς ξενώνες.Έτσι μπορούσαν οι θαμώνες (τότε και εμείς) να παρακολουθούν παραδοσιακές εργασίες με τα άλογα, άλλα δρώμενα για τους τουρίστες σε πολύ καλό επίπεδο.  Ένα τριήμερο Καθαράς Δευτέρας, πηγαίναμε με άμαξες βόλτα και κάποια στιγμή το άλογο έκοψε το χαλινάρι και έπεσε σε ένα χαντάκι με νερό (...ήταν επικίνδυνα, είχε βούρκο).Ο Αντώνης που ήταν συνοδηγός και κουστουμαρισμένος λόγω κάποιων υποχρεώσεων που ακολουθούσαν δίχως να φοβηθεί έπεσε μέσα και έσωσε το άλογο. Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει πόσο σπουδαία ήταν αυτή η πράξη του και φυσικά ..οι τουρίστες  τον έκαναν ήρωα. Επειδή ήμουν αυτόπτης μάρτυρας...ειλικρινά δεν ξέρω αν άλλος άνθρωπος έκανε κάτι τέτοιο. Το ευχάριστο είναι ότι γλύτωσε για κλάσματα δευτερολέπτου η ζωή ενός φοβερού αλόγου που φυσικά θα σήμαινε μεγάλη απώλεια για τον ιδιοκτήτη. Αξίζει να αναφέρω ότι έχει κινδυνέψει η ζωή του κι άλλες φορές προκειμένου να σώσει ζωές ανθρώπων όπως από πτώση σε πηγάδι, από χώματα που υποχώρησαν και καταπλάκωσαν τον εργαζόμενο.
 
2000 και μετά..

Όταν ο αδερφός μου επέστρεψε στην Ανδραβίδα εξαιτίας προβλήματος στην εργασία του, το μικρόβιο (γιατί μικρόβιο είναι τελικά) του πολιτισμού, της ιππικής ιστορίας, της αγάπης για την Ανδραβίδα τον έκανε να σκεφτεί τη δημιουργία ενός ιππικού φορέα, κάτι που συζήτησε με ιπποπαραγωγούς και φίλους από την πόλη μας και συμφώνησαν γι' αυτό. Εκτός του ότι η προσφορά αποτελεί οικογενειακό μας χαρακτηριστικό, η εμπειρία του από πόλεις σε όλη την Ελλάδα που έζησε, τον έκανε να έχει μια τεράστια ποικιλία ιδεών (αυτό συμβαίνει και τώρα) τις οποίες προσπαθούσε με τους ανθρώπους που ήταν μαζί να γίνουν πράξεις. Έτσι προέκυψε το όνομα του πρώτου ιππικού συλλόγου της γενέτειρας και της ιππικής του δραστηριότητας της Ιππικής Παρέλασης κατά την Πρωτομαγιά, με σκοπό την απόδοση τιμής για εκείνη τη μέρα που συνδέεται  με την αναγέννηση της φύσης. Στις ιδέες του ανήκει και η Ιππική Δεξιοτεχνία (όχι σόου) το βράδυ της παραμονής της Ιππικής Έκθεσης. Σχεδόν για όλα τα χρόνια είναι εθελοντής στον Δήμο  και βοηθάει όπως μπορεί για τη διατήρηση του θεσμού. Γι' αυτό βραβεύθηκε πριν από λίγα χρόνια, αλλά είναι κάτι που αναγνωρίζουν πολλοί ιπποπαραγωγοί και οι επιστήμονες που έρχονται στην Ανδραβίδα ως επιτροπή για την Έκθεση.

Έτσι λοιπόν ο Αντώνης ήταν η αιτία που επήλθε ο σύνδεσμος με τον ιππικό χώρο της Ανδραβίδας μετά το 2000.Ως εκ τούτου υπήρξα μέλος στον πρώτο σύλλογο και μετά από λίγα χρόνια αφού για κάποιους λόγους τα ιδρυτικά μέλη αποχώρησαν με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ο δεύτερος ο Όμιλος Φιλίππων Ανδραβίδας "Ο Σπάρτακος" , μέλος για την ώρα εδώ. Οι λόγοι που υπάρχουν οι δυο ιππικοί φορείς λίγο - πολύ είναι γνωστοί σε όλους και δεν είναι ο σκοπός μου να κριτικάρω ή να κατακρίνω στο κείμενό μου. Πιστεύω ότι μπορεί ο καθένας από την πλευρά του να τιμά την ιππική ιστορία και να βοηθά τον τόπο. Αυτό αποτελεί ευχή μου κι όσο μπορώ, μέχρι εκεί που φτάνουν οι δυνατότητές μου θα προσπαθώ. Για τη σχέση μου με τους συγκεκριμένους ιππικούς φορείς (πριν και τώρα) αυτό που με χαρακτηρίζει είναι η αξιοπιστία στις οικονομικές μου υποχρεώσεις (συνδρομές), κάτι που αποτελεί αρχή μου για όλες μου τις δραστηριότητες.Επίσης η τάση του να προσφέρω όπως μπορώ δίχως να ζητώ τίτλους ή ανταλλάγματα έμμεσα ή άμεσα (σε όποιον τομέα κι αν ασχολούμαι).
Ένας ακόμη τρόπος προσφοράς στον τόπο ήταν η η ανιδιοτελής έμπρακτη προσπάθεια (οικονομική και ηθική) προκειμένου να ανέλθει σε επίπεδο κάποιο άτομο του ιππικού χώρου (δεν έχει σημασία αν ξεχνούν οι άνθρωποι, συνεχίζω να εύχομαι και να τους αγαπώ)...Δεν θα αναφερόμουν ποτέ σ' αυτά τα θέματα αλλά πλέον ακολουθώ τα λόγια ενός πρώην στρατηγού που είχα προϊστάμενο στον Έβρο ο οποίος μου είχε πει " Σοφία, να λες όταν χρειάζεται αυτά που κάνεις γιατί οι άλλοι ποτέ δεν θα τα πουν...αντιθέτως μάλιστα θα τα μετατρέψουν σε αρνητικά λόγια...".
Η ενασχόλησή μου μ' αυτόν τον τομέα δεν έγινε, δεν γίνεται από το περίσσευμα του χρόνου μου, αντιθέτως...αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως χαρακτηρίζεται από αληθινή αγάπη και σεβασμό προς τους προγόνους..αυτονόητο και στις νέες γενιές.
ΙΠΠΟΠΑΡΑΓΩΓΟΙ, ΙΠΠΕΙΣ, ΑΛΟΓΑΔΕΣ, ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΔΕΣ ,ΚΑΠΙΣΤΡΑΝΑΚΗΔΕΣ
(τα τρία τελευταία αποτελούν χαρακτηρισμούς που ακούω αυτά τα χρόνια..)
 
Άνδρες και γυναίκες που ασχολούνται με τα άλογα αποτελούν μια μικρή κοινωνία με πολλά χαρακτηριστικά, με διάφορες συμπεριφορές, με τα θετικά και τα αρνητικά. Αν και προσωπικά θα ήθελα να επικρατούν μόνο θετικά γιατί το παν είναι η αγάπη για το άλογο. Δυστυχώς όμως... κυριαρχεί η εγωπάθεια. Τόσα χρόνια παρατηρώ τις εκφάνσεις διά ζώσης, μέσω του διαδικτύου, από τηλεφωνικές συζητήσεις. Γνωρίζω ιπποπαραγωγούς και ιππείς ευγενέστατους (αναφέρομαι σε όλους, δίχως διαχωρισμό λόγω φύλου καθώς και σε όλη την Ελλάδα), με ήθος το οποίο αντανακλά σε κάθε τους κίνηση. Πρώτα απ' όλα στον τρόπο που ιππεύουν, που περιποιούνται, που συμπεριφέρονται στο αγαπημένο ζώο αλλά και στους ομότεχνούς τους καθόσον η ιππική ενασχόληση είναι τέχνη. Ανθρώπους που εκτρέφουν το ή τα ζώα με σκοπό τη διατήρηση κάποιας παράδοσης ή της ενασχόλησής τους προς ψυχική ευχαρίστηση. Παρατηρώ όμως και τους άλλους χαρακτήρες, αυτούς...που έχουν τα ζώα παραμελημένα, αυτούς που τα έχουν περιποιημένα μεν αλλά συνεχώς κλεισμένα δε.., αυτούς που τα έχουν για καταξίωση θεωρώντας πως έτσι καλύπτουν την αποτυχημένη πορεία στον προσωπική ή επαγγελματική ή οικογενειακό τομέα και φυσικά βγάζουν επάνω τους όλο τον αρνητισμό που συνοδεύει τη ζωή τους.Αυτούς που κυκλοφορούν υπό την επήρεια αλκοόλ και τα χτυπάνε για να τους κάνουν όποια τρέλα θέλουν.Είναι και αυτοί οι οποίοι δεν μπορούν να έχουν το άλογο (ράτσα) που επιθυμούν κι όταν το αποκτήσει ο άλλος, τότε με οποιοδήποτε τρόπο προσπαθούν να εκδηλώσουν τη ζήλια ή τη μνησικακία τους αντί να το χαρούν. Είναι όσοι σε χαιρετάνε και σε επευφημούν λέγοντας άλλα πισώπλατα, όσοι καραδοκούν για το τι θα γράψεις στο face book, δίχως οι ίδιοι να γνωρίζουν ούτε τα βασικά της αλφαβήτου. Για την αρνητική χροιά νιώθω θλίψη...Ακόμη φορείς οι οποίοι ενώ έχουν υψηλές οικονομικές απαιτήσεις από επισκέπτες ή "εκπαιδευόμενους"..μόνο παροχές και εκπαίδευση δεν προσφέρουν.
Ότι συμβαίνει σε κάθε τομέα δηλαδή.. Προσωπικά κρατώ τις θετικές εντυπώσεις όπου τις συναντώ, όπως κάνω παντού και πάντοτε.
Τέλος, αν και δεν είμαι αμαζόνα όπως προαναφέρθηκε στην αρχή, δεν σταματώ να παρακολουθώ από ξένες σελίδες και ελληνικές βέβαια, από ειδικούς επιστήμονες οτιδήποτε σχετικό με τα άλογα, καθώς και κατά καιρούς (η πανδημία έφερε κάποια παύση) να επισκέπτομαι με την οικογένειά μου ιππικούς χώρους (στο παρελθόν και στο εξωτερικό).

Οι φωτογραφίες προς αποφυγή παρεξηγήσεων προέρχονται από διαδικτυακή πηγή δίχως πνευματικών δικαιωμάτων.
Το έναυσμα για τη δημιουργία του παρόντος κειμένου, προήλθε εδώ κι αρκετό καιρό (λόγω έλλειψης ελεύθερου χρόνου) μετά από επικοινωνία με πρόσωπα του χώρου τα οποία μου εξέφρασαν κάποιες απορίες και κυρίως πως προήλθε η σχέση μου με τον ιππικό χώρο. Θεωρώ καλύτερα να υπάρχουν γραπτά στοιχεία (απολύτως αληθινά), οι απόψεις και οι σκέψεις μου γιατί όπως τονίζω πάντοτε, τα γραπτά αποτελούν ντοκουμέντα ενώ τα προφορικά μεταφέρονται όπως φυσάει ο άνεμος.
Εύχομαι σε όλους που ασχολούνται με το αξιολάτρευτο ζώο, να συνειδητοποιούν γιατί  το έχουν , τι θέλουν, τι οφείλουν να του προσφέρουν κι αν έχουν τις δυνατότητες. Το ίδιο ισχύει για όλες τις ενασχολήσεις μας, πολιτισμό, τέχνες κτλπ.
Για τις περίεργες συμπεριφορές ..ας μην ξεχνάμε πως η ζωή είναι απλά ένα πέρασμα..κανείς δεν θα μείνει για πάντα εδώ. 
 


Πέμπτη 19 Μαΐου 2022

Ο γραπτός λόγος στη ζωή μου.

Ο γραπτός λόγος μαζί με τη μελέτη βιβλίων, αποτελεί μια από τις κύριες ενασχολήσεις μου, είναι μια αγάπη που δεν έχει τέλος..συμβαδίζουμε σ' αυτό το ταξίδι. Στο παρόν κείμενο ακολουθούν κάποιοι όροι και ορισμοί σχετικά με τον γραπτό λόγο.Επίσης οι σκέψεις μου, το παρόν και τα μελλοντικά μου σχέδια.

Σχετικοί όροι

Ποίηση είναι η πρώτη μορφή της τέχνης με την οποία μίλησε ο άνθρωπος και στη συνέχεια ήρθε ο γραπτός λόγος που τον ακολούθησε η  μελέτη.

Ποιητής είναι ο λογοτέχνης που συνθέτει έργα σε στίχους, το αντίθετο του πεζογράφου.

Ποίηση ακόμη, είναι..

 
1) Ο Άγγλος ποιητής Κόλλεριτζ έδωσε τον εξής ορισμό : "η ποίηση είναι ιδανική διάταξη ιδανικών λέξεων" .

2) Ο Γάλλος ποιητής Βαλερύ είπε ότι "η ποίηση είναι ανάπτυξη ενός επιφωνήματος".

3) Η ποίηση ένα πράγμα ανάλαφρο, ιερό και φτερωτό. Πλάτων

4) Η ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της υπερηφάνειας. Οδυσσέας Ελύτης 

5) Η ποίηση δεν είναι ένα ελευθέρωμα της συγκίνησης, αλλά απόδραση από τη συγκίνηση· δεν είναι έκφραση της προσωπικότητας, αλλά απόδραση από την προσωπικότητα. Τ. S. Eliot 

6) Η ποίηση είναι η αναζήτηση του ανεξήγητου. Wallace Stevens

Στον πρώτο ορισμό φαίνεται η άποψη που υποστηρίζουν πολλοί ειδικοί, ότι δηλαδή το ποίημα δεν χρειάζεται περιττές λέξεις, αρκούν οι απαραίτητες αρκεί να είναι σωστά τοποθετημένες. Υπάρχουν ποιήματα με πολλές λέξεις, επίθετα, μετοχές κτλπ. τα οποία δεν αποδίδουν κάποιο νόημα, δεν αφήνουν τον αναγνώστη να προχωρήσει σε κάποιο μυστήριο που συνήθως κρύβουν οι στίχοι, κάπου αλλοιώνουν και τις εικόνες που τυχόν περιγράφονται..Αντιθέτως υπάρχουν ποιητικά έργα που με τις απαραίτητες λέξεις οι οποίες είναι σωστά συνδυασμένες σε ταξιδεύουν σε ωκεανούς δίχως να κουράζουν. Βέβαια το ίδιο συμβαίνει και στον πεζό λόγο. 
 
Στον δεύτερο ορισμό οδηγούμαστε στο εσωτερικό του ποιήματος που έχει ως αφετηρία μια σκέψη ή ένα σκίρτημα που γίνονται ένα πνευματικό δημιούργημα. 

Ο πεζός λόγος είναι η δεύτερη μεγάλη κατηγορία του γραπτού λόγου.

Η συγγραφή είναι η πράξη του συγγράφω, η δημιουργία του γραπτού πνευματικού έργου. Συγγράφω σημαίνει συντάσσω έργο σε πεζό λόγο.

Λογοτέχνης ο δημιουργός έργων του έντεχνου λόγου και λογοτεχνία το σύνολο των πνευματικών δημιουργημάτων του έντεχνου γραπτού λόγου μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Η λογοτεχνία αποτελεί τον καθρέφτη του πνευματικού πολιτισμού κάθε έθνους, καθόσον εκεί αποτυπώνονται στοιχεία που αφορούν και εκφράζουν το κοινωνικό σύνολο που αποτελεί το έθνος.

Ο κάθε συγγραφέας έχει το δικό του ύφος, κάτι που για την εποχή έχει αλλοιωθεί αφού η ενασχόληση με το γραπτό λόγο σε αρκετές περιπτώσεις δεν προέρχεται από κάποια έμφυτη ικανότητα  αλλά από μια στυγνή απομίμηση για πολλούς λόγους που αναφέρω κατά καιρούς. Είναι πολύ σπουδαίο να διαβάζεις άγνωστο κείμενο και να ξεχωρίζεις τίνος είναι.Στην ποίηση αλλά και στον γραπτό λόγο, για να υπάρχει ένα όμορφο αποτέλεσμα και να αγγίζει τον καλό χειρισμό της τέχνης του λόγου απαιτείται να γνωρίζουμε πως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα εκφραστικά μέσα όπως τη μεταφορά, την υπερβολή, την παρομοίωση καλ.Η Ελληνική γλώσσα αποτελεί, κυριολεκτικά έναν θησαυρό που αν τον γνωρίσουμε βοηθάει πολύ ώστε να μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι που θα ανήκει αληθινά στον πνευματικό πολιτισμό.Γι' αυτό είμαι της γνώμης (δεν είναι μόνο η δική μου άποψη) πως είναι πολύ χρησιμότερο να διαβάσουμε σχετικά με το είδος που ασχολούμαστε κάποιες κριτικές ή λόγια καταξιωμένων λογοτεχνών, γιατί όχι κάποιες οδηγίες..παρά να έχουμε ως προτεραιότητα τη συλλογή άγνωστων λέξεων σαν μέσο εντυπωσιασμού.Κακά τα ψέματα καμιά τέχνη δεν προχωράει σωστά δίχως τις απαιτούμενες γνώσεις.

Στα παιδικά μου χρόνια 

Δεν έχω ψάξει ποτέ το γιατί ούτε το πως, προέκυψε αυτή η σχέση..το μόνο που θυμάμαι είναι ότι από πολύ μικρή (πριν από το σχολείο) μαζί με τα παιχνίδια μου υπήρχαν  βιβλία, τετράδια, μολύβια, χαρτιά όπου σημείωνα όσα μπορούσα με τις γνώσεις που είχα τότε.Λίγα σχέδια,γράμματα, λέξεις που μου είχαν μάθει οι μεγαλύτεροι.
Εκτός των μικρών ιστοριών αγαπούσα ιδιαιτέρως τα τραγουδάκια, τα ποιήματα. Η έμπνευση ήταν από τη φύση, τα γατάκια, τα ζωάκια της εξοχής μας, τα λουλούδια του κήπου μας.
Το κύριο ενδιαφέρον μου ήταν γύρω από τα βιβλία,ανάμεσα σε χιλιάδες πνευματικά δημιουργήματα μεγάλωσα.
 
Αργότερα, όπως έχω αναφέρει κατά το παρελθόν (εννοείται πως δεν σταμάτησα να διαβάζω βιβλία συνεχώς) έγραφα σκέψεις, ιστορίες, ποιήματα τα οποία συγκέντρωνα στα ανάλογα τετράδια. Με το όνομά μου τα γραπτά μου δημοσιευμένα βρίσκονται από το 2014. Έλαβα μέρος σε διαγωνισμούς με αρκετές διακρίσεις καθώς επίσης ποιήματα και διηγήματά μου, άρθρα για διάφορα κοινωνικά κυρίως θέματα, ανήκουν σε αρκετές συλλογές, δημοσιεύονται στον έντυπο και διαδικτυακό τύπο. Δεν είχα καλή σχέση με την ιδέα της έκδοσης γιατί τα τελευταία χρόνια, μετά την επονομαζόμενη οικονομική κρίση και την ταυτόχρονη ανάπτυξη των διαδικτυακών ιστότοπων, κάπου παρατηρούσα χαρακτηριστικά που δεν συμβάδιζαν με τα πιστεύω μου. Έτσι δεν χρησιμοποίησα τις λογοτεχνικές μου διακρίσεις σαν γέφυρα για το χώρο της έκδοσης. Αυτό ήρθε πραγματικά δίχως πίεση, δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια το 2021 όπου και εκδόθηκε η πρώτη μου ποιητική συλλογή, η "Ανατολή Ψυχής" από τον νιόβγαλτο τότε εκδοτικό οίκο "ΚΕΦΑΛΟΣ", γνωστό όμως στο χώρο της λογοτεχνίας λόγω περιοδικού κτλπ.
Παρόν
 
η γραφή είναι μέσα στην καθημερινότητά μου.Το θέμα της συμμετοχής σε διαγωνισμούς το έχω ξεπεράσει.Όταν λάμβανα μέρος, οι συμμετοχές μου ήταν καθαρά ανεξάρτητες ..δίχως να γνωρίζω κανέναν , κάτι που ξεκίνησε τυχαία. Πλέον έχω πάρα πολλούς γνωστούς στον χώρο, κάτι που δεν με ωθεί στο να συνεχίσω αυτή τη διαδικασία. Ακόμη, γνωρίζω πάρα πολύ τα σχετικά με τους διαγωνισμούς.... Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι συγγραφείς που δεν έλαβαν ποτέ ούτε σε έναν διαγωνισμό μέρος!!!Το επόμενο βήμα μου θα είναι μια συλλογή διηγημάτων η οποία είναι σχεδόν έτοιμη, αλλά θα έρθει κι αυτό με την ώρα του. Ο χρόνος μου προς το παρόν και για έναν ακόμη χρόνο είναι πολύ περιορισμένος ώστε να μπορώ να ασχοληθώ όπως θέλω εγώ με τα γραπτά μου..Είναι αφιερωμένος στο πιο ιερό από τα εθελοντικά μου καθήκοντα, κάτι που δεν το διαπραγματεύομαι, κάτι που το τοποθετώ πιο πάνω από τα ενδιαφέροντά μου.Αυτός είναι ο λόγος που δεν συμμετέχω σε εκδηλώσεις όπου με καλούν φίλοι, γνωστοί, αναγνώστες, ως θεατή ή ως ομιλήτρια. 
Όσον αφορά τα κείμενά μου, τελευταία χρησιμοποιώ περισσότερο αυτόν τον ιστότοπο, γιατί αποτελεί αυτονομία. Είναι αλήθεια ότι λατρεύω τον αυτόνομο τρόπο για να πορεύομαι...αηδιάζω τις εξαρτήσεις μέσω τρίτων ή κολακειών σε αυτοδιοικητικά πρόσωπα, σε πρόσωπα που κατέχουν κάποιον θώκο (κυρίως στη μικρή περιφέρεια - πρώην επαρχία συμβαίνουν αυτά) για να παρουσιάσω το έργο μου..Αντιλαμβάνομαι τι γίνεται και τι συμβαίνει ...απλά οι αρχές μου είναι απέναντι...
Η ζωή μου μέσα από δυσκολίες και πολλές όμορφες στιγμές, μου έχει χτίσει την αυτοπεποίθησή μου στο ύψος που χρειάζεται για να συμβαδίζω με τα πιστεύω μου, καταξιώθηκα σ' όλους τους τομείς όπου ασχολήθηκα. Έτσι τα ενδιαφέροντά μου όπως η γραφή ή όπως πολιτιστικοί φορείς, συνθέτουν την καθημερινότητά μου, αποτελούν γέφυρες για τον αγώνα μου με βάση το κοινό καλό.Είμαι παγερά αδιάφορη απέναντι σε συμπεριφορές του "φαίνεσθαι" όπως σε κάθε προεκλογική περίοδο που πολλοί τρέχουν να αυξήσουν τις φωτογραφίες με εμφανίσεις σε διάφορα δρώμενα, παρουσιάζουν το δήθεν συγγραφικό τους ή καλλιτεχνικό τους ταλέντο κλπ. Δεν παύω όμως να εύχομαι και να προσεύχομαι για όλους.
Είναι πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι έχω (και έχουμε οικογενειακώς) έναν ευρύ και εκλεκτό φιλικό κύκλο. Επίσης ευχάριστο είναι το γεγονός ότι υπάρχει ενδιαφέρον για την "Ανατολή Ψυχής" τη ποιητική μου συλλογή. Δεν ήθελα ποτέ να εκδοθεί μια συλλογή που θα κινηθεί σε μια παρουσίαση και μετά θα ξεχαστεί. Χαρούμενο για μένα είναι το γεγονός ότι πολλοί φίλοι επιθυμούν μια παρουσίαση - συνάντηση - συζήτηση για όλα όσα κατά καιρούς αναφέρω κυρίως στην πρωινή μου ανάρτηση. Με την ευκαιρία, κάθε ξεκίνημα είναι για εμένα ένα βήμα αναγέννησης.Η κάθε νέα μέρα είναι πολύ σπουδαίο γεγονός, πρώτον γιατί κανένας δεν μας έχει υποσχεθεί ότι θα την ανταμώνουμε και δεύτερον γιατί είναι μια νέα αρχή!!όπου πρέπει να το μοιραζόμαστε με την ευχή της καλημέρας! Τέλος, οι ισχυροί φιλικοί μου δεσμοί είναι και εκτός διαδικτύου, έτσι δεν μετριούνται με τα likes (προς επίλυση αποριών).
Μέλλον
 
Για τα μελλοντικά μου σχέδια, προϋπόθεση είναι η υγεία και η μακροημέρευση. Οι στόχοι μου πάντοτε βασίζονται στις δυνάμεις μου, στις δυνατότητές μου, στις επιθυμίες μου κι όχι στο τι κάνουν οι γύρω μου. Ποτέ δεν δημιουργώ με βάση τις δημιουργίες των άλλων, ποτέ δεν προχωρώ με βάση την πορεία των άλλων. Έτσι στον συγγραφικό, στον εθελοντικό και στον πολιτιστικό τομέα, με θεμέλια αρχή το "κοινό καλό" ευελπιστώ στο μέλλον να πραγματοποιηθούν κάποιοι νέοι στόχοι.
Εύχομαι κάθε καλό για όλους κι ας μην ξεχνάμε ότι οι εποχές που βιώνουμε είναι περίεργες...γι' αυτό μην ξεχνάμε να χαιρόμαστε με τις χαρές των συνανθρώπων μας, να μην ξεχνάμε να ευχόμαστε, να μην ξεχνάμε να βοηθάμε όσο και όπου μπορούμε, να μην ξεχνάμε να ευγνωμονούμε την κάθε ανατολή..όσοι τουλάχιστον δεν είμαστε στον δρόμο, δεν κινδυνεύουμε να μείνουμε στον δρόμο και χωρίς τα απαραίτητα, όσοι έχουμε την υγεία μας ή αντιμετωπίσιμα προβλήματα. 
Κλείνοντας, εννοείται πως όταν μπορώ να βοηθήσω, άσχετα αν αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να προχωρήσω κάποια δικά μου θέματα, θα το κάνω ευχαρίστως.

Οι φωτογραφίες του παρόντος κειμένου προέρχονται από το προφίλ της αγαπημένης μου Αντωνίας στην Αρκαδία και της επίσης αγαπημένης μου Ελένης στο Τορόντο.




 


Τετάρτη 11 Μαΐου 2022

Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;Aπό τις "Σκόρπιες σκέψεις".

 

Οι "Σκόρπιες σκέψεις" είναι ακριβώς αυτό...σκέψεις που γεννιούνται σκόρπιες,χωρίς να προϋπάρχει κάποιο γεγονός, κάθε ώρα και στιγμή.Σαν τα διαβατάρικα πουλιά, δημιουργήματα του νου που έρχονται, φεύγουν, ξανάρχονται και αποτελούν μέρος του ταξιδιού της ζωής μου. Είναι αποτυπωμένες σε ένα τετράδιο, αφού δίνω μεγάλη σημασία στο χειρόγραφο, γενικότερα.Πιστεύω ότι στο χειρόγραφο περνάει η ενέργεια, ο χαρακτήρας,η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου.

 

Μέσω της παρούσης σελίδας που αποτελεί τον προσωπικό μου χώρο στον οποίο παρουσιάζω διάφορα θέματα κατά καιρούς, σήμερα μετά από μεγάλο διάστημα, έχει θέση ένα απόσπασμα από τις εν λόγω σκέψεις.
 
Περί ανθρώπων και ταυτότητας. 
"Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;"
 
Mια συνηθισμένη έκφραση του λαού μας. Παιδιόθεν θυμάμαι τους ανθρώπους σε κάθε τους βήμα και συναναστροφή στο κοινωνικό γίγνεσθαι, να επιδιώκουν την επίδειξη κάποιας καταγωγής, κάποιου ονόματος, κάποιας θέσης....όλων όσων πιστεύουν ότι τους κάνουν ξεχωριστούς.Να προσπαθούν μέσω αυτού του τρόπου για  την επιβολή της γνώμης τους ή και κάθε είδους παρατυπίας. Βέβαια μου πήρε κάποια χρόνια για να συνειδητοποιήσω που οφείλεται αυτή η συμπεριφορά, που ριζώνει, σε ποιο βούρκο κρατά σκλαβωμένο τον άνθρωπο.
Λόγω της επαγγελματικής μου πορείας, στο περιβάλλον της οποίας αυτό το φαινόμενο (ως φαινόμενο το χαρακτηρίζω) είχε μεγάλες διαστάσεις μου δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθώ παραπάνω με το θέμα. Έχει τόσο αρνητική απήχηση και τόσο ακαλαίσθητη χροιά αυτή η φράση που κυριολεκτικά δεν μπορώ να καταλάβω αυτούς που συχνά - πυκνά τη χρησιμοποιούν και χάνουν τη δυνατότητα να καλλιεργήσουν τυχόν δικές τους ικανότητες.
Αρχικά η υπέρμετρη ενασχόληση και εμμονή με το "εγώ" είναι γνωστό ότι παραπέμπει σε αλαζονεία, εγωπάθεια,δηλαδή σε ασθένεια. Ως εκ τούτου, όσο  προσπαθούμε να το ενισχύσουμε τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από την ελπίδα μιας καλύτερης εσωτερικής κατάστασης η οποία αποτελεί τη βάση για κάθε μας έκφανση, τα θεμέλια για μια αρμονικότερη ζωή.

 

Στη συνέχεια, ο καθένας μας αποτελεί ξεχωριστή προσωπικότητα κι όλοι μαζί συνθέτουμε την ανθρώπινη κοινωνία. Ως ξεχωριστή προσωπικότητα, καλλιεργούμαστε και εξελισσόμαστε και έτσι δημιουργούμε την ταυτότητά μας που αποτελείται από τη συμπεριφορά και τις πράξεις μας. Αν αυτές κινούνται με γνώμονα την αγάπη, ηθικές αξίες όπως σεβασμός, την ενσυναίσθηση που είναι  η ικανότητα να αισθανόμαστε τα συναισθήματα του συνανθρώπου μας σε κάθε κατάσταση που αυτός βιώνει, τότε η ταυτότητά μας θα αποτελεί τη γέφυρα για εύκολα και δύσκολα περάσματα, την κλίμακα με την οποία θα φτάνουμε στους στόχους μας, θα κορυφώνουμε τις προσδοκίες μας.

Το μεγάλο μυστικό για όλα είναι η γνωριμία με τα έσω μας, η αποδοχή των λαθών και παθών μας, η προσπάθεια για βελτίωσή τους, η εκρίζωση κάθε ακάνθου που δηλητηριάζει τις σχέσεις μας στο επίγειο ταξίδι.

Αν γνωρίζουμε ποιοι είμαστε, τι μας ταλαιπωρεί, τι επιδιώκουμε ως ανθρώπινες οντότητες δεν θα νιώθουμε την ανάγκη της επίδειξης για όλα όσα νομίζουμε ότι μας βοηθάνε..ενώ ουσιαστικά μας καταστρέφουν.

Τι σημαίνει"ξέρεις ποιος είμαι εγώ;" ....

ότι έχω χρήματα, είμαι γνωστός (κι ας είμαι από κάθε είδους ατιμία..), ότι γνωρίζω τον τάδε πολιτικό, ότι είμαι σε εκείνη την υπηρεσία και διατάζω, ότι λόγω της θέσης μου με έχουν ανάγκη, ότι οι γνωριμίες μου είναι υψηλές και έχω κύρος....Ό,τι χειρότερο!!!!!! Αν αληθινά έχουμε αυτοπεποίθηση, νιώθουμε αρμονικά με τη ζωή μας, είμαστε πλήρεις ψυχοσυναισθηματικά καμιά τέτοια σκέψη δεν περνά από εμάς..

'Ενα άλλο χαρακτηριστικό που διαστρεβλώνει την εικόνα μας είναι η επισήμανση της τυχόν ιδιότητας που μας προσδίδουν οι ενασχολήσεις μας όπως "γραμματέας του συλλόγου...", "πρόεδρος του τάδε φορέα" κτλπ...Ακόμη χειρότερο δε..ο κατάλογος με τις υποψηφιότητές μας. Καθετί έχει τη θέση που βρίσκεται και επί των γραφόμενων είναι το βιογραφικό, τα στοιχεία μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή σε ότι άλλο παρεμφερές.
Στο κοινωνικό σύνολο η συμπεριφορά και το έργο μας είναι αυτά, από τα οποία στοιχειοθετείται η άποψη όλων για το άτομό μας και όχι οι ενίοτε θέσεις που συνήθως τις χρησιμοποιούν όσοι μας πλησιάζουν λόγω ιδιοτέλειας..
 
 
Έχει πολύ μεγάλη βαρύτητα και ομορφιά να συστήνεσαι με το όνομά σου και να ξετυλίγεται η προσωπικότητά σου μέσα από συζήτηση ή μέσα από το έργο το οποίο γίνεται γνωστό με πολλούς τρόπους. 
θα έχουμε κάνει ένα τρανό άλμα αυτοβελτίωσης και προόδου αν πάψουμε το "ξέρεις ποιος είμαι εγώ", αν πάψουμε αντί του ονόματός μας να συστηνόμαστε με τον ρόλο στους φορείς των ενασχολήσεών μας.
Άλλωστε αν βαδίζουμε σταθερά, πατώντας στη δουλειά και στον αγώνα μας, αν μιλάμε με λόγια σταράτα, αν δεν κάνουμε τους κισσούς για να ανέλθουμε..τι ανάγκη έχουμε να τονίζουμε ποιοι είμαστε..αφού φαίνεται;
Mε την ευχή για το καλό όλων!
 



Παρασκευή 6 Μαΐου 2022

Η μητέρα στην ποίηση!

 Η μάνα ή μητέρα ή μαμά δεν είναι μια λέξη που επιβάλλεται να τη λέμε, αποτελεί έναν όρο που κλείνει μέσα του τον κόσμο, τη γέννηση ,τη δημιουργία, τη συνέχιση...και λέγεται όταν αποτελεί της ψυχής επιθυμία!Όσο για την αγάπη;Εννοείται ότι είναι το απαραίτητο συνθετικό της ιερής λέξης .Βέβαια δεν αρκεί να γεννάς ένα παιδί, ο ρόλος απαιτεί θυσίες.Αρκεί να μην συγχύζουμε τις καταστάσεις με τα αρρωστημένα φαινόμενα της κοινωνίας όλων των εποχών.

Έξι ποιήματα από μεγάλους ποιητές και ένα δικό μου (από τα πιο αγαπημένα μου).

Η μάνα μου

Λευτέρης  Παπαδόπουλος


Η μάνα μου φοράει τσεμπέρι
σαν τις μανάδες τις παλιές.
Παίρνει την Παναγιά απ' το χέρι
και τρέχουνε στις γειτονιές
και σμίγουνε με τον κοσμάκη
που λέει το ψωμί ψωμάκι.

Κι όταν γυρνάνε κούτσα κούτσα
σαν δυο σκιές μες στη βραδιά
με τα φτωχόρουχά τους λούτσα
από βροχή και λασπουριά
δεν ξέρω να τις ξεχωρίσω
ποιανής το χέρι να φιλήσω.

                                        Η τρελή μάνα ή το κοιμητήριο

Διονύσιος Σολωμός 

(απόσπασμα)

Τώρα που η ξάστερη
νύχτα μονάχους
μας ηύρε απάντεχα,

και εκεί στους βράχους

σχίζεται η θάλασσα

σιγαλινά.

Τώρα που ανοίγεται

κάθε καρδία

στη λύπη,ακούσετε

μιαν ιστορία,

που την αισθάνονται

τα σωθικά.

Σε κοιμητήριο

είναι στημένα

δύο κυπαρίσσια

αδελφωμένα

που πρασινίζουνε

μες στους σταυρούς.

Όταν μεσάνυχτα

καταβουίζουν

οι άνεμοι, αν τα’ βλεπες

πώς κυματίζουν,

έλεες πως κράζουνε

τους ζωντανούς.

Δύο αδέλφια δύστυχα

κοιμούνται κάτου

τον ανεξύπνητον

ύπνο θανάτου

κι έχασε η μάνα τους

τα λογικά.

 Σαν τη μητέρα, αλήθεια

 Γιώργος Ιωάννου

Πηγαίνει αργά στο σινεμά,
μάλιστα στον εξώστη.
Σ' έργα κατά προτίμηση, βουβά
και θαμπωμένα. Κι εκεί
- μέσα στους τόσους εξευτελισμούς -
η μόνη του χαρά να βλέπει τις γυναίκες
της γενιάς γύρω απ' το τριάντα.
Με κείνα τα βαθιά καπέλα,
με τις σειρές τα περιδέραια,
τα μάτια, τα κοντά μαλλιά∙
με τις ψιλές γλυκιές φωνές,
με τις κινήσεις τους τις μητρικές.

Σαν τη μητέρα, αλήθεια∙
σαν τη μάνα του
των πρώτων παιδικών του χρόνων...

Τότε που τον φωνάζανε μοναχογιό.

 Προς την μητέρα μου (1873)

 Aλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Μάννα μου, ἐγώ ᾽ μαι τ᾽  ἄμοιρο, τὸ σκοτεινὸ τρυγόνι 
ὁποὺ τὸ δέρνει ὁ ἄνεμος, βροχὴ ποὺ τὸ πληγώνει. 
Τὸ δόλιο! ὅπου κι ἂν στραφεῖ κι ἀπ᾽  ὅπου κι ἂν περάσει,
δὲ βρίσκει πέτρα νὰ σταθεῖ κλωνάρι νὰ πλαγιάσει.

Ἐγὼ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ᾽ ἀποδαρμένη
μέσα σὲ πέλαγο ἀνοιχτό, σὲ θάλασσ᾽  ἀφρισμένη, 
παλαίβω μὲ τὰ κύματα χωρὶς πανί, τιμόνι 
κι ἄλλη δὲν ἔχω ἄγκουρα πλὴν τὴν εὐχή σου μόνη.

Στὴν ἀγκαλιά σου τὴ γλυκειά, μανούλα μου, ν᾽  ἀράξω 
μὲς στὸ βαθὺ τὸ πέλαγο αὐτὸ πριχοῦ βουλιάξω.

Μανούλα μου, ἤθελα νὰ πάω, νὰ φύγω, νὰ μισέψω 
τοῦ ριζικοῦ μου ἀπὸ μακρυὰ τὴ θύρα ν᾽  ἀγναντέψω. 
Στὸ θλιβερὸ βασίλειο τῆς Μοίρας νὰ πατήσω 
κι ἐκεῖ νὰ βρῶ τὴ μοίρα μου καὶ νὰ τὴν ἐρωτήσω.

Νὰ τῆς εἰπῶ: εἶναι πολλά, σκληρὰ τὰ βασανά μου 
ὡσὰν τὸ δίχτυ ποὺ σφαλνᾶ θάλασσα, φύκια κι ἄμμο 
εἶναι κι ἡ τύχη μου σκληρή, σὰν τὴv ψυχὴ τὴ µαύρη 
π᾽ ἀρνήθηκε τὴν Παναγιὰ κι ὁ πόλεος δὲν θά ᾽βρει.

Κι ἐκείνη μ᾽  ἀποκρίθηκε κι ἐκείνη ἀπελογήθη: 
Ἦτον ἀνήλιαστη, ἄτυχε, ἡ μέρα ποὺ  γεννήθης 
ἄλλοι ἐπῆραν τὸν ἀνθὸ καὶ σὺ τὴ ρίζα πῆρες 
ὄντας σὲ ἒπλασ᾽ ὁ Θεὸς δὲν εἶχε ἄλλες μοῖρες.

 Ο αποχαιρετισμός της μάννας

 Ιωάννη Πολέμη

Μισεύεις γιὰ τὴν ξενητιὰ καὶ μένω μοναχή μου

σύρε παιδί μου στὸ καλὸ καὶ σύρε στὴν εὐχή μου.
Τριανταφυλλένια ἡ στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οἱ δρόμοι,
γιὰ χάρη σου ν᾿ ἀνθοβολοῦν καὶ τὰ λιθάρια ἀκόμη.

Τὰ δάκρυά μου νὰ γεννοῦν διαμάντια σ᾿ ὅ,τι ἀγγίζεις
καὶ τὸ ποτήρι τῆς χαρᾶς ποτὲ νὰ μὴ στραγγίζεις.
Νὰ πίνεις καὶ νὰ ξεδιψᾶς καὶ νἆν᾿ αὐτὸ γεμάτο,
σὰ νἆσαι ἡ βρύση ἀπὸ ψηλὰ κι ἐσὺ νἆσαι ἀποκάτω.

Ἐκεῖ, παιδί μου, ποὺ θὰ πᾶς, στὰ μακρινὰ τὰ ξένα,
δίχτυα πολλὰ κι ὀξόβεργες θὰ στήσουνε γιὰ σένα.
Παιδί μου ἂν ἐμένανε πάψεις νὰ μὲ θυμᾶσαι,
μὲ δίχως βαρυγγόμηση συχωρεμένος νἆσαι.

Κι ἂν πάλι τὸ φτωχὸ καλύβι μας ντροπὴ σοῦ φέρνει,
ὡστόσο
Καὶ πάλι θά ῾μαι πρόθυμη, συχώρεση νὰ δώσω.
Μ᾿ ἂν τὴν πατρίδα ἀπαρνηθεῖς ποὺ τὴ λατρεύουμε ὅλοι,
νἆσαι ἡ ζωή σου ὅπου κι ἂν πᾶς ἀγκάθια καὶ τριβόλοι.

  Η μητέρα

 Γεώργιος Βιζυηνός

Πώς να πειράξω τη μητέρα
να κάμω εγώ να λυπηθεί, 
που όλη νύχτα κι όλη μέρα
για το καλό μου προσπαθεί;
 
Πώς ν' αρνηθώ ή ν ' αναβάλω
ό,τι ορίζει κι απαιτεί,
αφού στη γη δεν έχω άλλο
κανένα φίλο σαν αυτή;
 
Αυτή στα στήθη τα γλυκά της
με είχε βρέφος απαλό, 
με κάθιζε στα γόνατά της
και μ' έμαθε να ομιλώ.
 
Αυτή με τρέφει και με ντύνει
όλο το χρόνο που γυρνά,
και δίπλα στη μικρή μου κλίνη,
σαν αρρωστήσω ξαγρυπνά.
 
Αυτή σαν πέσω και χτυπήσω
φιλά να γειάνει την πληγή.
Αυτή, τι πρέπει να αφήσω
και τι να κάμω μ'΄οδηγεί.
 
Πώς το λοιπόν τέτοια μητέρα
να κάμω εγώ να λυπηθεί,
που όλη νύχτα κι όλη μέρα
για το καλό μου προσπαθεί;

 Σοφία Δ. Αγραπίδη

Η πορτοκαλιά μου

Χρόνια η φουντωτή πορτοκαλιά έστεκε,
ζώντας τον παλμό της μέρας.
Των παιδικών μου χρόνων θησαυρός,
έντυνε την άνοιξη μελιτοφόρα νύμφη.
Ανεξίτηλες μνήμες
με τ’ αστέρια μιλούσε.
Χρόνια αλησμόνητα.
Ανοιγοκλείνει η πόρτα του χαμόσπιτου.
Κάθε πορτοκάλι τους έστελνε μήνυμα.
Μάνα αγαπημένη.
 




"Σκόρπιες σκέψεις", Σεπτέμβριος 2024

 Οι "Σκόρπιες σκέψεις", θα παρουσιάζονται συγκεντρωτικά κάθε τέλος του μήνα! Δεν πιστεύω στους αλάνθαστους, αλλά σε όσους αποδέχον...