Ο ανεκτίμητος θησαυρός της Αθήνας. Λόφος της Πνύκας.

Δεν χωρά αμφισβήτηση ότι η Αθήνα κρατά έναν ανεκτίμητο θησαυρό πολιτισμού και ιστορίας, καθώς επίσης ότι οι τοποθεσίες που επέλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες για να οικοδομήσουν και να μεγαλουργήσουν δεν ήταν τυχαίες..

Σε μια απρογραμμάτιστη βόλτα σήμερα με βασική προϋπόθεση την επαφή με τη φύση και την συνάντηση με τις άγριες ανεμώνες για πρώτη φορά αυτό το έτος, οδηγήθηκα με εξαιρετική παρέα στον Λόφο της Πνύκας. Έναν τόπο όπου έχω επισκεφθεί κι άλλες φορές με οργανωμένες ξεναγήσεις. Αναφέρω κάτι συχνά, που το κατανοούν όσοι έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, όσοι αγαπούν την Αθήνα..είναι η φράση "όσες φορές κι αν περπατήσει κανείς το ιστορικό κέντρο, τις αρχαιότητες ποτέ δεν τις μαθαίνει..κάθε φορά όλο και κάτι νέο θα υπάρχει". Όσο για το φυσικό περιβάλλον;Κάθε εποχή έχει τη δική του χάρη. Είναι όπως οι περιοχές όπου το βλέμμα αντικρίζει τον Ιερό Βράχο..από την καθεμιά η οπτική είναι εντελώς διαφορετική, ακόμη κι απ' τις γειτονικές του περιοχές!

 

 Ο  προαναφερόμενος Λόφος βρίσκεται στη δυτική πλευρά της Ακροπόλεως μαζί με δυο άλλους γνωστούς λόφους.Συγκεκριμένα είναι μεταξύ του λόφου των Νυμφών (Βόρειο άκρο) και του λόφου των Μουσών ή Φιλοπάππου (Νότιο άκρο) όπως είναι πιο γνωστός.

 Η Πνύκα που ονομάστηκε έτσι από την Αρχαία Ελληνική λέξη "Πνυξ" δηλαδή πυκνός, είναι μια ημικυκλική και λαξευτή πλατεία που μπορούσαν να καθίσουν δεκαοκτώ χιλιάδες ακροατές και όρθιοι να βρίσκονται εικοσιπέντε χιλιάδες.

 

 H τοποθεσία είναι γνωστή γιατί από τον 6ο π.Χ αιώνα μέχρι τον 4ο π.Χ αιώνα, αποτελούσε την επίσημη (κύρια) Δημοκρατική συνέλευση της Αρχαίας Αθήνας.Εκεί  λάμβανε χώρα η Εκκλησία του Δήμου.

Περπατώντας, υπάρχουν πινακίδες οι οποίες ενημερώνουν για το σημείο..όπως ο Βωμός του Αγοραίου Διός όπου βρίσκονται και τα θεμέλια του Ηλιοσκοπίου του Νεύτωνα. Σύμφωνα με τις πηγές οι σπουδαιότερες προσωπικότητες της εποχής είχαν αγορεύει από το Αρχαίο Βήμα αυτής της τοποθεσίας..ήταν ρήτορες, στρατηγοί, πολιτικοί.Ήταν ο Θεμιστοκλής, ο Περικλής, ο Δημοσθένης, ο Αισχίνης και πολλοί ακόμη.Ήταν και οι ελεύθεροι πολίτες..Όλοι όπου σε εκείνον τον Λόφο λάμβαναν τις αποφάσεις για πολύ σπουδαία γεγονότα που αναγράφονται στην ιστορία μας.

 

 

Δεν θα αναφερθώ με λεπτομέρειες στα ιστορικά στοιχεία στο παρόν άρθρο..Αυτό θα γίνει κάποια άλλη φορά που η επίσκεψη θα είναι για τη συμμετοχή σε οργανωμένη ξενάγηση. Η σημερινή μου παρουσία εκεί όπως προέγραψα ήταν για απόλαυση της φύσης...αφού η περιοχή ανήκει σε ένα διττό θεματολόγιο ενδιαφέροντος..Το ιστορικό και αρχαιολογικό και το φυσικό κάλλος, μοναδικό για την πόλη!!

 Γενικότερα, η περιοχή των τριών λόφων συνδέεται με ατραπούς της μυθολογίας όπου σημειώθηκε η νίκη του Θησέα επί των Αμαζόνων.

 Αξίζει να αναφέρω ότι στην δεκαετία του 1950, ο Έλληνας αρχιτέκτονας, ακαδημαϊκός, με έργο στη ζωγραφική, στην ποίηση, στη συγγραφή, Δημήτριος Πικιώνης (γνωστός για σημαντικές αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις στην Αθήνα), ασχολήθηκε με την περιοχή όπου βρίσκονται οι τρεις Λόφοι και δημιούργησε λιθόστρωτα μονοπάτια που όπως γράφεται σε αρκετές πηγές παραπέμπουν σε αρχαίες διαδρομές, δημιούργησε αρκετά σημεία όπου οι επισκέπτες μπορούν να καθίσουν για ξεκούραση, για παρατήρηση της πόλης των Αθηνών...όπου θαυμάζουμε το φυσικό μεγαλείο των λόφων και των βουνών, του πολιτισμικού στοιχείου με κεντρικό άξονα τον Παρθενώνα και το έκτρωμα των ανθρώπων....αυτό του τσιμεντένιου κατασκευαστικού στοιχείου που οδήγησε στην καταστροφή της ομορφιά και της αξίας της πρωτεύουσας.

 

Στον περίπατο, υποδέχεται με ιδιαίτερο ύφος και δέος, το εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαρδιάρη ή Βομβαρδιάρη. Είναι η γνωστή σε όσους από εμάς έχουμε επισκεφτεί ή επισκεπτόμαστε τον χώρο, θολωτή μονόκλιτη βασιλική που για κάποιους ανήκει στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και για άλλους στον 9ο αιώνα.Ο Πικιώνης ήταν ο υπεύθυνος για την αναστήλωση αλλά και τη συντήρηση του ναού το 1955.

 

Περπατώντας στους Λόφους εκτός από τις Αμαζόνες και τις Μούσες, τους σοφούς, τους ρήτορες αλλά και τον Κολοκοτρώνη στις 8 Οκτωβρίου του 1838 στην Πνύκα..περνά από μπροστά μας το μεγαλείο της χώρας μας αλλά και η μαγεία που δημιουργούν οι θρύλοι...

Είναι αναπόφευκτο να μην δεηθείς προς τους προγόνους, να μην λυπηθείς για τα κακώς κείμενα όλων των χρόνων...

Όμως ο τόπος έχει τόση θετική ενέργεια - όπως κάθε αρχαιολογικός χώρος- που γεννάται μια τέτοια ελπίδα, ανακτάται όλη η δύναμη κι έτσι όλα τα αρνητικά σβήνουν άμεσα.. 

 

  

 

 

 

 

Ξεκινώντας τον περίπατο αυτής της εποχής...

Τα παπαγαλάκια που έχουν γεμίσει τον αττικό ουρανό εννοείται πως απολαμβάνουν κι αυτόν τον ευλογημένο τόπο μαζί με τις καρακάξες, τα περιστέρια, τις δεκαοχτούρες, τις σουσουράδες, τα σπουργίτια, τους κοκκινολαίμηδες και τ' άλλα πτηνά που έχουν το καταφύγιό τους σ' αυτό το τεράστιο πάρκο ή άλσος..

Δεν θα γινόταν να περιφρονήσουν τους καρπούς που τους παρέχεται από τα δέντρα, τη βλάστηση, την ηρεμία που τους δίδεται!!!

 Το καταπράσινο τριφύλλι δημιουργεί ένα τεράστιο υφαντό χαλί με σχέδια ...τα κίτρινα αγριολούλουδα ή καμπανούλες ή ξυνούλια, τις ροζ, τις άσπρες μικρές άγριες μαργαριτούλες,τα μοβ πολύ μικρά αγριολούλουδα στα βράχια....

Την παράσταση κλέβουν...οι άγριες φούξιες σε ανοιχτές και σκούρες αποχρώσεις ανεμώνες!!Οι λατρεμένες μου ανεμώνες που μπορεί να μην έχουν την ποικιλία των χρωμάτων όπως συμβαίνει σε άλλες περιοχές κοντά και μακριά από την Αθήνα..αλλά δημιουργούν άγνωρα συναισθήματα..μια έκσταση η οποία γεννιέται όταν τις βλέπει να φύονται, να ντύνουν τα βράχια, να φιλούν τις ρίζες από τα πεύκα και τ' άλλα δέντρα, να πλημμυρίζουν τις πλαγιές, εκεί που κάποτε γίνονταν μάχες...

Όσο γι' αυτή  με τον μεγάλο μίσχο που πετάγεται από τη σχισμή του βράχου, που κοιτούσε προς το Αστεροσκοπείο σαν να ήθελε να μάθει και να ενημερώσει τα πουλιά για τα επερχόμενα καιρικά φαινόμενα.., φέρνει μπροστά μας το κυκλάμινο του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου

 

" Κυκλαδινό κυκλάμινο
στου βράχου τη σχισμάδα
πού βρήκες χρώματα κι ανθείς
πού μίσχο και σαλεύεις"

Πόσα συναισθήματα αναγέννησης πηγάζουν από τους μίσχους με τα μπουμπούκια των παπαρούνων ανάμεσα στα ανεμολούλουδα που περιμένουν να κοκκινίσουν τον τόπο!Να υποδεχτούν την άνοιξη και να κρούουν τα άνθη τους σαν καμπάνες του Μεγαλοβδόμαδου!

Όσα στραβά κι αν συμβαίνουν γύρω μας, όσοι ιοί κι αν χτυπήσουν την αυλόπορτα, όση κακία, μεμψιμοιρία, αλαζονεία κι αν χαρακτηρίζει ένα μέρος από την κοινωνία, η φύση έρχεται και καθαγιάζει την ατμόσφαιρα και λειτουργεί με τόση αγάπη προς όλους μας, που αν έχουμε τα αυτιά και τα μάτια μας ανοιχτά ώστε να αντιληφθούμε τους ήχους της, να δούμε τα χρώματά της....αν έχουμε διάπλατα τα παράθυρα της καρδιάς ώστε να μείνουν έως την επόμενη βόλτα..είναι βέβαιο ότι με αρμονία θα αντιμετωπίσουμε όλα εκείνα που προβληματίζουν την καθημερινότητά μας.

 

 

 

 

Κλείνοντας προτείνω και προτρέπω όσους φίλους, γνωστούς, συνανθρώπους ζείτε ή επισκέπτεστε την Αθήνα να μην ξεχνάτε το ιστορικό κέντρο. Αν έχετε χρόνο οι τρεις Λόφοι αποτελούν μια έναν χώρο με ξεχωριστό ενδιαφέρον και όπως προανέφερα διττό..το αρχαιολογικό - ιστορικό και το φυσικό..Είναι πολύ ευχάριστος ο περίπατος, είναι μια ποικιλία στοιχείων (εικόνων, γνώσεων, συναισθημάτων) που θα αποκτήσετε. Είναι λυπηρό να εκτιμούν ή να χρησιμοποιούν την τοποθεσία ξένοι τουρίστες ή κάτοικοι και όχι οι Έλληνες...δημιουργεί την εντύπωση του ότι περιφρονούμε τον τόπο μας. Επίσης, σημαντικό θεωρώ το γεγονός του ότι θαυμάζουμε τα φυτά και τα άνθη αλλά δεν το κόβουμε ώστε να έχουν την δυνατότητα να απολαύσουν την εξαιρετική εικόνα και οι επόμενοι επισκέπτες. Ο κάθε αρχαιολογικός χώρος δεν είναι σαν τα λιβάδια που τα λουλούδια είναι άπειρα...

Υ.Σ  Το παρόν φωτογραφικό υλικό δεν δείχνει την πραγματική ομορφιά καθόσον δεν είναι με τη φωτογραφική μηχανή...

Kάνοντας στίχους τη θαλασσινή ζωή!Καπετάν Αντώνης Μικέλης

 

Η ποίηση είναι ο καθρέφτης της ψυχής των δημιουργών μου είχε πει όταν ήμουν παιδί ένας άνθρωπος των γραμμάτων..Στην ποίηση οι εικόνες της ζωής μας μεταμορφώνονται σε στίχους αλλά και οι στίχοι γεννούν εικόνες και συναισθήματα.

Πριν από λίγα χρόνια σε κάποια εκδήλωση ενός πολιτιστικού φορέα για την απονομή τιμητικών διακρίσεων που προέκυψαν από λογοτεχνικό διαγωνισμό, γνώρισα τον Καπετάν Αντώνη Μικέλη. Έκτοτε τον συνάντησα σε αρκετές παρόμοιες εκδηλώσεις. Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος γραφής του, ο παραδοσιακός τρόπος ο οποίος έδινε με ένα πάντρεμα κατανοητών λέξεων και φράσεων το μεγαλείο της  ζωής του ναυτικού και όχι μόνο.

Είχα διαβάσει ποιήματά του, αλλά τον περασμένο Δεκέμβριο μετά από μια εκδήλωση επέστρεψα στο σπίτι κρατώντας με χαρά και τιμή τις δυο ποιητικές του συλλογές. 

Ο Καπετάν Αντώνης αντιπροσωπεύει μέσω της ζωής του ένα σημαντικό μέρος από τη Ναυτική μας Ιστορία αφού από το 1960 που αποφοίτησε από τη Σχολή Εμπορικού Ναυτικού Ύδρας άρχισε τη ρότα του στον κόσμο.

Είναι βέβαιο ότι η ζωή των ναυτικών αποτελεί ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο με δυσκολίες συναισθηματικές και πρακτικές, με μοναξιά, με τη θάλασσα έναν έρωτα που τους φτάνει στον ουρανό και ταυτόχρονα τους κλείνει στον βυθό της..Πολύ περισσότερο τα παλιότερα χρόνια που δεν υπήρχε η δυνατότητα των βιντεοκλήσεων  όπως συμβαίνει σήμερα, έτσι ώστε να έχουν εικόνα των δικών τους (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αναπληρώνεται το κενό της διά ζώσης επαφής). Σκεπτόμενη όλα τα σχετικά για τους ναυτικούς των δεκαετιών που ο Καπετάν Αντώνης, ο αγαπημένος μας ποιητής κι ο ευγενέστατος άνθρωπος, αρμένιζε τις θάλασσες αισθάνομαι πραγματικά έναν ιδιαίτερο σεβασμό.

Μελετώντας τα ποιήματά του, τα συναισθήματα που γεννιούνται είναι πρωτόγνωρα και οι εικόνες μοναδικές. Δεν θα αναφέρω τους στίχους του σ' αυτό εδώ το περιληπτικό αφιέρωμα, καθόσον υπάρχουν σε άλλους ιστότοπους. Αυτό το αφιέρωμα έχει ως σκοπό να εκφράσω τον θαυμασμό μου για τον Καπετάν Αντώνη καθώς επίσης και τις ευχαριστίες μου γιατί συμβάλλει σημαντικά στον τομέα της ποίησης με έναυσμα τη θάλασσα, τη ζωή του ναυτικού ...μιας άλλης εποχής.

Αυτό το ποιητικό έργο, κάνει τους ανθρώπους που δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με την πλανεύτρα μάγισσα, να προβληματιστούν για το τόλμημα όσων βρίσκονται μια ζωή κοντά της, να αναζητήσουν μέσω βιβλίων, αφηγήσεων από βίντεο και ντοκιμαντέρ καθετί σχετικό με τον θαλασσινό βίο. Πιστεύω ότι είναι μια επιτυχία της ποίησης του Καπετάνιου μας και αυτό.

Πόσο μεγαλείο σκέψης χρειάζεται άραγε για να μετατρέψει κανείς σε ποιήματα τόσες και τόσες μνήμες;Πόση εσωτερική ωριμότητα και πληρότητα ώστε να παρουσιάζει τις όμορφες, τις άσχημες, τις επικίνδυνες στιγμές, τους πόνους της ξενιτιάς, τους έρωτες , τις αβάσταχτες ώρες της μοναξιάς, τις σκέψεις στο χωριό, την αγάπη για την οικογένεια που ζούσε χωριστά, με τόσο όμορφο, ευανάγνωστο τρόπο;

...και ανάμεσα στις θαλασσινές διαδρομές, στις αγάπες, στα λιμάνια ένα ποίημα του 1956 με τίτλο " Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ 1956" για τους ήρωες της αγχόνης, τον ΑΝΔΡΕΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ και τον ΜΙΧΑΛΑΚΗ ΚΑΡΑΟΛΗ.

Ο Καπετάνιος - ποιητής διακατέχεται από πολύ δυνατά συναισθήματα, συμπονά, θαυμάζει του ήρωες ....αφιερώνει ποιήματα ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΜΑΣ (της ΝΑΥΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΥΔΡΑΣ), στη νεαρή ηρωίδα ΗΡΩ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ, υμνεί τη ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ. Ειλικρινά τις γυναίκες των ναυτικών που κρατούν τις οικογένειές τους, τις γυναίκες εκείνων των γενιών που το καντήλι τους δεν έσβηνε από τις προσευχές για τον ναυτικό τους...τις θαυμάζω απίστευτα!!

Στο τέλος της ποιητικής συλλογής "360 ΘΑΛΑΣΣΙΝΕΣ ΠΟΡΕΙΕΣ" ένα πεζό ..υπέροχο ..Η ΠΙΟ ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ. ..κάπου στο 1943..

Με ειλικρινή σεβασμό, αληθινή συγκίνηση και τιμή, ακόμη περισσότερο αφού με τον Καπετάν Αντώνη μας συνδέει η κοινή ιδιαίτερη πατρίδα ,ο Νομός Ηλείας, εύχομαι για πολλά πολλά χρόνια να χαίρεται την οικογένειά του, να αφηγείται τις αναμνήσεις του, να χαρίζει τόσο απλόχερα το ποιητικό του ταλέντο.

Με τη γεύση των εορτών που πέρασαν!

 

 

Όλα στη ζωή μας είναι ένας μικρός ή μεγάλος κύκλος..ακόμη κι αυτή, η ίδια η ζωή. Όλα έχουν αρχή και τέλος, εκτός απ' την ψυχή, εκτός απ' την αγάπη που ταξιδεύουν για πάντα, στην αιώνια πορεία. Γι' αυτό επισκέπτονται συνεχώς το ανθρώπινο βασίλειο.. με τα κοτσύφια την άνοιξη και τις κατακόκκινες παπαρούνες, με τα κοχύλια και τα φιλήματα των κυμάτων το καλοκαίρι, με τα κυκλάμινα και το ουράνιο τόξο του φθινοπώρου, με τις χιονονιφάδες, τις ανεμώνες, το παγερό άγγιγμα του χειμώνα και τον απίστευτα όμορφο ουρανό του πρωί και βράδυ.

Έτσι συμβαίνει με τις αγαπημένες εορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.

Κάθε φορά που ολοκληρώνεται ένας κύκλος, ένα ταξίδι, σκέφτομαι ότι τελικά η προετοιμασία  είναι το ανεκτίμητο διάστημα, αυτό που δημιουργεί συναισθήματα χαράς και γλυκιάς προσμονής. Γνωστό θα μου πείτε..αλλά και πάλι θα το αναφέρω, απλά γιατί ανήκει στις αγαθές σκέψεις, στην αγνή ομορφιά που μας χαρίζει η δυνατότητα να ζούμε την επανάληψη. Κάτι που τονίζω είναι ότι δεν πρέπει να περιγράφουμε βαριεστημένα τις μέρες μας λέγοντας "τα ίδια και τα ίδια" καθόσον πολλοί θα ήθελαν να επαναλαμβάνουν τις καταστάσεις της καθημερινότητας αλλά δεν πρόλαβαν.Ας είμαστε ευγνώμονες.

Αρχές Νοεμβρίου όσοι ασχολούμαστε με τον εθελοντισμό,προγραμματίζουμε τη συμμετοχή μας σε διάφορες δράσεις, καταστρώνουμε τα σχέδια των επισκέψεων σε εορταγορές για φιλανθρωπικούς σκοπούς καθώς και για προστασία ζώων και περιβάλλοντος, επισκεπτόμαστε μουσεία και πολιτιστικούς φορείς για να έχουμε ιδία άποψη για χριστουγεννιάτικα ενθύμια, γούρια κτλ. 

Λίγο αργότερα έρχεται η συζήτηση με τους οικείους μας για τις μέρες των εορτών και τον εκκλησιασμό αυτών, για τα δωράκια, για τον στολισμό που όλο κάτι καινούριο έχει.Μόλις φθάνει ο Δεκέμβριος ήδη η διακοσμητική προετοιμασία ξεκινάει με ένα πολύ καλό καθάρισμα λίγο πριν στηθεί το δέντρο.Άλλοι το βγάζουν από το πατάρι ή την αποθήκη, κάποιοι κόβουν κλάρες από κυπαρίσσια, άλλοι περιμένουν να έρθουν οι έμποροι με τα έλατα. Στους τελευταίους εξ ανάγκης , τα τρία τελευταία χρόνια ανήκουμε και εμείς..έτσι με πολύ χαρά μέσα Δεκεμβρίου αφού το σπίτι είναι έτοιμο, φέρνουμε το έλατο από το Πεδίον του Άρεως.

Απερίγραπτη αίσθηση όταν με τη συνοδεία χριστουγεννιάτικων τραγουδιών από τη συλλογή των δίσκων βιννυλίου ο στολισμός ξεκινάει, διαρκώντας αρκετά...αφού εκτός από το έλατο στολίζεται και όλο το σπίτι.Πόσο μακρινά μας φαίνονται κάθε φορά, τα προηγούμενα Χριστούγεννα..αλλά και πόσο κοντά είναι!!!Φροντίζουμε να λαμβάνει χώρα ,Σάββατο αυτή η βραδιά ώστε να μην υπάρχουν σχολικές ή άλλες υποχρεώσεις..κι έτσι στο τέλος, να ανάβουν τα φωτάκια και το τσαγερό με μείγμα μπαχαρικών και κόκκινο ιβίσκο..να αποτελεί το ποτό όπου θα ευχηθούμε για όλους.

Η κάθε μέρα από τις εορτές περιλαμβάνει το δικό της χρώμα που γίνεται από το θρησκευτικό γεγονός της ημέρας, τα δρώμενα, τα έθιμα, τα πρόσωπα που θα συναντήσουμε. Η ανεκτίμητη αξία σε όλα βρίσκεται στην αίσθηση γαλήνης που μένει στην ψυχή μας..

Η διαπίστωσή μου όλα τα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου είναι πως..αληθινές γιορτές δίχως την ενθύμηση των θρησκευτικών γεγονότων δεν γίνονται.Τα γεγονότα αυτά μαζί με τα έθιμά μας είναι που κάνουν εκτός από το χρώμα και της  γεύση των ημερών εντελώς ξεχωριστή. Είναι η ταπεινή Φάτνη που φέρνει τον επαναπροσδιορισμό στις σκέψεις μας, το λαμπερό αστέρι που φωτίζει την ψυχή μας, όπως το φως του καντηλιού στα διηγήματα του Παπαδιαμάντη..αλλά και τα διηγήματά του που κάθε χρόνο διαβάζουμε μπροστά από το δέντρο...τις ώρες που ξαναγινόμαστε παιδιά γιατί δίχως αυτά τα ευτυχισμένα διαλείμματα ...θα ήταν όλα ψυχρά και άγευστα. 

Διαβάζουμε ακόμη την ιστορία του Σκρουτζ, τα παραμύθια του Άντερσεν, τα λόγια του Κόντογλου, ξεφυλλίζουμε το Εδεσματολόγιον της Σμύρνης με πλήρη αναφορά στο Δωδεκαήμερο σε εκείνα τα νοικοκυριά, σε εκείνες τις γειτονιές...Είναι όλα τα σπουδαία για εμένα βιβλία που φέρουν την υπογραφή του Ανδρέα (του μεγάλου μου αδερφού που έφυγε το 2019) αλλά και τις άπειρες αναμνήσεις που ενίσχυσαν τον χαρακτήρα μου και θα με συνοδεύουν για πάντα.

Κάθε βράδυ στις εορταστικές μέρες, όταν μένουμε με τη θαλπωρή από τα φωτάκια του δέντρου, του μικρού χριστουγεννιάτικου χωριού, του καρουζέλ παρελαύνουν όλα τα Χριστούγεννα και οι Πρωτοχρονιές της ζωής μου, μαζί πολυαγαπημένα πρόσωπα που πλέον συνεορτάζουν μαζί μας από τη δική τους διάσταση..Τα Χριστούγεννα που ήμουν παιδί και η φωνή του Ανδρέα ήταν σαν να κατέβαινε απ΄ τον ουρανό ψάλλοντας " Η Παρθένος σήμερον...", η γεύση απ΄ το χριστόψωμο της μάνας μου που ποτέ δεν έφυγε από κοντά μου..Παρόλο που πολλές γιορτές τις πέρασα σε επώνυμους χώρους...ανεξίτηλες μνήμες αποτελούν τα παιδικά μου χρόνια με την ξυλόσομπα, το κυπαρισσένιο δέντρο, τις κατασκευές από τα γυαλιστεριά χαρτόνια, τις προχριστουγεννιάτικες βόλτες στο ΜΙΝΙΟΝ με την θεία Αθηνά και τη Γιούλα μου, την λατρεμένη μου ξαδέρφη, το νεοκλασσικό στην πλατεία Αμερικής της θείας θέτιδος και τον θείο τον γιατρό που με γέμιζαν  πρωτόγνωρα δώρα για την εποχή, αργότερα τις υπέροχες γιορτές στου Γκύζη με την αδερφή μου, τα ανίψια μου, την πολυαγαπημένη μου θεία Πέπη...Πιο πρόσφατα σχετικά..μια ανεπανάληπτη αλλαγή του χρόνου με τη νεογέννητη Μαριλίζα, μια κούκλα μιγαδούλα που κέρδισε το φλουρί κι άλλα πολλά..Για πολλά χρόνια η παραμονή της Πρωτοχρονιάς γινόταν σπίτι μας με εξαιρετικούς φίλους και απίστευτο γέλιο!

Αν και δύσκολα τα δυο χρόνια για την παγκόσμια κοινότητα, αξιωθήκαμε και πάλι να έρθουμε στο τέλος των εορτών όπου θα ξεστολίσουμε...για να ετοιμαστούμε για τις Απόκριες, μετά για το Πάσχα (υγεία να έχουμε). Βρισκόμενοι σε αυτούς του δύστοπους καιρούς δεν θα συγκρίνω την κατάσταση με το άνετο και ελεύθερο παρελθόν αλλά με τον περασμένο χρόνο όπου οι γιορτές ήταν μελαγχολικές κι η αγορά νεκρή.Έτσι, ας είμαστε ευχαριστημένοι που φέτος βιώσαμε το εορταστικό κλίμα καλύτερα..ας προσπαθούμε κι ας ευχόμαστε ώστε το Φως το αληθινό να παραμείνει κοντά μας..

Η γεύση των εορτών αποτελείται από τα όμορφα συναισθήματα που φωλιάζουν στην καρδιά μας και της δίνουν δύναμη για να ανταπεξέρχεται στις χειμωνιάτικες καταιγίδες! Είναι η  ελπίδα ενός καλύτερου μέλλοντος, είναι η αναγέννηση που μας οδηγεί σε καλύτερα μονοπάτια, είναι η αγάπη όπου ντύνει την ψυχή μας με κάθε λογής άνθη για να έχουμε να ραίνουμε τους καημούς του κόσμου, των συνανθρώπων που μαστίζει η κάθε ασθένεια, η ανέχεια...

Εύχομαι σε όλους με υγεία, χαρά και αισιοδοξία να γευτούμε ξανά και για χρόνια πολλά το αγγελόσταλτο Δωδεκαήμερο!