Ο ανεκτίμητος θησαυρός της Αθήνας. Λόφος της Πνύκας.

Δεν χωρά αμφισβήτηση ότι η Αθήνα κρατά έναν ανεκτίμητο θησαυρό πολιτισμού και ιστορίας, καθώς επίσης ότι οι τοποθεσίες που επέλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες για να οικοδομήσουν και να μεγαλουργήσουν δεν ήταν τυχαίες..

Σε μια απρογραμμάτιστη βόλτα σήμερα με βασική προϋπόθεση την επαφή με τη φύση και την συνάντηση με τις άγριες ανεμώνες για πρώτη φορά αυτό το έτος, οδηγήθηκα με εξαιρετική παρέα στον Λόφο της Πνύκας. Έναν τόπο όπου έχω επισκεφθεί κι άλλες φορές με οργανωμένες ξεναγήσεις. Αναφέρω κάτι συχνά, που το κατανοούν όσοι έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, όσοι αγαπούν την Αθήνα..είναι η φράση "όσες φορές κι αν περπατήσει κανείς το ιστορικό κέντρο, τις αρχαιότητες ποτέ δεν τις μαθαίνει..κάθε φορά όλο και κάτι νέο θα υπάρχει". Όσο για το φυσικό περιβάλλον;Κάθε εποχή έχει τη δική του χάρη. Είναι όπως οι περιοχές όπου το βλέμμα αντικρίζει τον Ιερό Βράχο..από την καθεμιά η οπτική είναι εντελώς διαφορετική, ακόμη κι απ' τις γειτονικές του περιοχές!

 

 Ο  προαναφερόμενος Λόφος βρίσκεται στη δυτική πλευρά της Ακροπόλεως μαζί με δυο άλλους γνωστούς λόφους.Συγκεκριμένα είναι μεταξύ του λόφου των Νυμφών (Βόρειο άκρο) και του λόφου των Μουσών ή Φιλοπάππου (Νότιο άκρο) όπως είναι πιο γνωστός.

 Η Πνύκα που ονομάστηκε έτσι από την Αρχαία Ελληνική λέξη "Πνυξ" δηλαδή πυκνός, είναι μια ημικυκλική και λαξευτή πλατεία που μπορούσαν να καθίσουν δεκαοκτώ χιλιάδες ακροατές και όρθιοι να βρίσκονται εικοσιπέντε χιλιάδες.

 

 H τοποθεσία είναι γνωστή γιατί από τον 6ο π.Χ αιώνα μέχρι τον 4ο π.Χ αιώνα, αποτελούσε την επίσημη (κύρια) Δημοκρατική συνέλευση της Αρχαίας Αθήνας.Εκεί  λάμβανε χώρα η Εκκλησία του Δήμου.

Περπατώντας, υπάρχουν πινακίδες οι οποίες ενημερώνουν για το σημείο..όπως ο Βωμός του Αγοραίου Διός όπου βρίσκονται και τα θεμέλια του Ηλιοσκοπίου του Νεύτωνα. Σύμφωνα με τις πηγές οι σπουδαιότερες προσωπικότητες της εποχής είχαν αγορεύει από το Αρχαίο Βήμα αυτής της τοποθεσίας..ήταν ρήτορες, στρατηγοί, πολιτικοί.Ήταν ο Θεμιστοκλής, ο Περικλής, ο Δημοσθένης, ο Αισχίνης και πολλοί ακόμη.Ήταν και οι ελεύθεροι πολίτες..Όλοι όπου σε εκείνον τον Λόφο λάμβαναν τις αποφάσεις για πολύ σπουδαία γεγονότα που αναγράφονται στην ιστορία μας.

 

 

Δεν θα αναφερθώ με λεπτομέρειες στα ιστορικά στοιχεία στο παρόν άρθρο..Αυτό θα γίνει κάποια άλλη φορά που η επίσκεψη θα είναι για τη συμμετοχή σε οργανωμένη ξενάγηση. Η σημερινή μου παρουσία εκεί όπως προέγραψα ήταν για απόλαυση της φύσης...αφού η περιοχή ανήκει σε ένα διττό θεματολόγιο ενδιαφέροντος..Το ιστορικό και αρχαιολογικό και το φυσικό κάλλος, μοναδικό για την πόλη!!

 Γενικότερα, η περιοχή των τριών λόφων συνδέεται με ατραπούς της μυθολογίας όπου σημειώθηκε η νίκη του Θησέα επί των Αμαζόνων.

 Αξίζει να αναφέρω ότι στην δεκαετία του 1950, ο Έλληνας αρχιτέκτονας, ακαδημαϊκός, με έργο στη ζωγραφική, στην ποίηση, στη συγγραφή, Δημήτριος Πικιώνης (γνωστός για σημαντικές αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις στην Αθήνα), ασχολήθηκε με την περιοχή όπου βρίσκονται οι τρεις Λόφοι και δημιούργησε λιθόστρωτα μονοπάτια που όπως γράφεται σε αρκετές πηγές παραπέμπουν σε αρχαίες διαδρομές, δημιούργησε αρκετά σημεία όπου οι επισκέπτες μπορούν να καθίσουν για ξεκούραση, για παρατήρηση της πόλης των Αθηνών...όπου θαυμάζουμε το φυσικό μεγαλείο των λόφων και των βουνών, του πολιτισμικού στοιχείου με κεντρικό άξονα τον Παρθενώνα και το έκτρωμα των ανθρώπων....αυτό του τσιμεντένιου κατασκευαστικού στοιχείου που οδήγησε στην καταστροφή της ομορφιά και της αξίας της πρωτεύουσας.

 

Στον περίπατο, υποδέχεται με ιδιαίτερο ύφος και δέος, το εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαρδιάρη ή Βομβαρδιάρη. Είναι η γνωστή σε όσους από εμάς έχουμε επισκεφτεί ή επισκεπτόμαστε τον χώρο, θολωτή μονόκλιτη βασιλική που για κάποιους ανήκει στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και για άλλους στον 9ο αιώνα.Ο Πικιώνης ήταν ο υπεύθυνος για την αναστήλωση αλλά και τη συντήρηση του ναού το 1955.

 

Περπατώντας στους Λόφους εκτός από τις Αμαζόνες και τις Μούσες, τους σοφούς, τους ρήτορες αλλά και τον Κολοκοτρώνη στις 8 Οκτωβρίου του 1838 στην Πνύκα..περνά από μπροστά μας το μεγαλείο της χώρας μας αλλά και η μαγεία που δημιουργούν οι θρύλοι...

Είναι αναπόφευκτο να μην δεηθείς προς τους προγόνους, να μην λυπηθείς για τα κακώς κείμενα όλων των χρόνων...

Όμως ο τόπος έχει τόση θετική ενέργεια - όπως κάθε αρχαιολογικός χώρος- που γεννάται μια τέτοια ελπίδα, ανακτάται όλη η δύναμη κι έτσι όλα τα αρνητικά σβήνουν άμεσα.. 

 

  

 

 

 

 

Ξεκινώντας τον περίπατο αυτής της εποχής...

Τα παπαγαλάκια που έχουν γεμίσει τον αττικό ουρανό εννοείται πως απολαμβάνουν κι αυτόν τον ευλογημένο τόπο μαζί με τις καρακάξες, τα περιστέρια, τις δεκαοχτούρες, τις σουσουράδες, τα σπουργίτια, τους κοκκινολαίμηδες και τ' άλλα πτηνά που έχουν το καταφύγιό τους σ' αυτό το τεράστιο πάρκο ή άλσος..

Δεν θα γινόταν να περιφρονήσουν τους καρπούς που τους παρέχεται από τα δέντρα, τη βλάστηση, την ηρεμία που τους δίδεται!!!

 Το καταπράσινο τριφύλλι δημιουργεί ένα τεράστιο υφαντό χαλί με σχέδια ...τα κίτρινα αγριολούλουδα ή καμπανούλες ή ξυνούλια, τις ροζ, τις άσπρες μικρές άγριες μαργαριτούλες,τα μοβ πολύ μικρά αγριολούλουδα στα βράχια....

Την παράσταση κλέβουν...οι άγριες φούξιες σε ανοιχτές και σκούρες αποχρώσεις ανεμώνες!!Οι λατρεμένες μου ανεμώνες που μπορεί να μην έχουν την ποικιλία των χρωμάτων όπως συμβαίνει σε άλλες περιοχές κοντά και μακριά από την Αθήνα..αλλά δημιουργούν άγνωρα συναισθήματα..μια έκσταση η οποία γεννιέται όταν τις βλέπει να φύονται, να ντύνουν τα βράχια, να φιλούν τις ρίζες από τα πεύκα και τ' άλλα δέντρα, να πλημμυρίζουν τις πλαγιές, εκεί που κάποτε γίνονταν μάχες...

Όσο γι' αυτή  με τον μεγάλο μίσχο που πετάγεται από τη σχισμή του βράχου, που κοιτούσε προς το Αστεροσκοπείο σαν να ήθελε να μάθει και να ενημερώσει τα πουλιά για τα επερχόμενα καιρικά φαινόμενα.., φέρνει μπροστά μας το κυκλάμινο του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου

 

" Κυκλαδινό κυκλάμινο
στου βράχου τη σχισμάδα
πού βρήκες χρώματα κι ανθείς
πού μίσχο και σαλεύεις"

Πόσα συναισθήματα αναγέννησης πηγάζουν από τους μίσχους με τα μπουμπούκια των παπαρούνων ανάμεσα στα ανεμολούλουδα που περιμένουν να κοκκινίσουν τον τόπο!Να υποδεχτούν την άνοιξη και να κρούουν τα άνθη τους σαν καμπάνες του Μεγαλοβδόμαδου!

Όσα στραβά κι αν συμβαίνουν γύρω μας, όσοι ιοί κι αν χτυπήσουν την αυλόπορτα, όση κακία, μεμψιμοιρία, αλαζονεία κι αν χαρακτηρίζει ένα μέρος από την κοινωνία, η φύση έρχεται και καθαγιάζει την ατμόσφαιρα και λειτουργεί με τόση αγάπη προς όλους μας, που αν έχουμε τα αυτιά και τα μάτια μας ανοιχτά ώστε να αντιληφθούμε τους ήχους της, να δούμε τα χρώματά της....αν έχουμε διάπλατα τα παράθυρα της καρδιάς ώστε να μείνουν έως την επόμενη βόλτα..είναι βέβαιο ότι με αρμονία θα αντιμετωπίσουμε όλα εκείνα που προβληματίζουν την καθημερινότητά μας.

 

 

 

 

Κλείνοντας προτείνω και προτρέπω όσους φίλους, γνωστούς, συνανθρώπους ζείτε ή επισκέπτεστε την Αθήνα να μην ξεχνάτε το ιστορικό κέντρο. Αν έχετε χρόνο οι τρεις Λόφοι αποτελούν μια έναν χώρο με ξεχωριστό ενδιαφέρον και όπως προανέφερα διττό..το αρχαιολογικό - ιστορικό και το φυσικό..Είναι πολύ ευχάριστος ο περίπατος, είναι μια ποικιλία στοιχείων (εικόνων, γνώσεων, συναισθημάτων) που θα αποκτήσετε. Είναι λυπηρό να εκτιμούν ή να χρησιμοποιούν την τοποθεσία ξένοι τουρίστες ή κάτοικοι και όχι οι Έλληνες...δημιουργεί την εντύπωση του ότι περιφρονούμε τον τόπο μας. Επίσης, σημαντικό θεωρώ το γεγονός του ότι θαυμάζουμε τα φυτά και τα άνθη αλλά δεν το κόβουμε ώστε να έχουν την δυνατότητα να απολαύσουν την εξαιρετική εικόνα και οι επόμενοι επισκέπτες. Ο κάθε αρχαιολογικός χώρος δεν είναι σαν τα λιβάδια που τα λουλούδια είναι άπειρα...

Υ.Σ  Το παρόν φωτογραφικό υλικό δεν δείχνει την πραγματική ομορφιά καθόσον δεν είναι με τη φωτογραφική μηχανή...