ΑΝΑΤΟΛΗ ΨΥΧΗΣ, φωτογραφίες κι απόψεις.

Το πρώτο μου εκδοτικό βήμα, η ποιητική συλλογή " ΑΝΑΤΟΛΗ ΨΥΧΗΣ" πετάει με ούριους ανέμους κι αυτό διαπιστώνεται από τα σχόλια και τις κριτικές φίλων, γνωστών, αγνώστων.

Το ευχαριστώ αν και κοινότοπο, θεωρείται δεδομένο μαζί με τις ευχές μου για κάθε αγαθό χαράς κι αγάπης σε όλους σας.

Αυτή την ανάρτηση θα στοιχειοθετούν φωτογραφίες, γνώμες, απόψεις για την ΑΝΑΤΟΛΗ , θα είναι το δικό της αρχείο!

Με την γραπτή  έκφραση συμβαδίζουμε χρόνια (το αρχείο μου περιλαμβάνει πολλές κριτικές ειδικών..) δεν ξεκίνησε τώρα με την έκδοση της ΑΝΑΤΟΛΗΣ. Αυτή αποτελεί τον καρπό δουλειάς, ενασχόλησης..ώριμης σκέψης.

Λίγα λόγια 

δεν έσπευσα να εκδώσω το 2014 που απέσπασα το Α' βραβείο σε διεθνή λογοτεχνικό διαγωνισμό, ούτε με την ευκαιρία κάποιας από τις δεκαπέντε περίπου διακρίσεις που ακολούθησαν (εννοείται ότι υπάρχουν τα έγγραφα στοιχεία στη βιβλιοθήκη μου αλλά και στο διαδίκτυο) σε διάφορους διαγωνισμούς για τους οποίους οι πληροφορίες μου ήταν από το διαδίκτυο και φυσικά τη συμμετοχή μου δεν τη γνώριζε κανένας γνωστός....

Επίσης για όσους δεν με γνωρίζουν καλά, δεν επιχείρησα να πλησιάσω κανένα ΜΜΕ της περιφέρειας ή των μεγάλων πόλεων ώστε να ασχοληθεί με τις διακρίσεις μου όλα αυτά τα χρόνια. Η συγγραφή είναι τέχνη και ως τέχνη πρέπει να ανακαλύπτεται, δεν είναι εμπόρευμα που το διατυμπανίζουμε, δεν αποτελεί μέσο προβολής όπως κατά καιρούς διαπιστώνουμε (σαν την προεκλογική περίοδο με μια τραγική προσπάθεια πολλών να χρησιμοποιούν ένα βιβλίο ανεξαρτήτου ποιότητας σε όλα , προκειμένου να αποσπάσουν την προσοχή των ψηφοφόρων).

Μοιραίως η δημοσίευση και τα αφιερώματα ακολουθούν όταν ένα έργο ολοκληρώνεται.

Ακόμη δεν προωθώ μέσω μηνυμάτων το βιβλίο μου και δεν θα το πράξω ποτέ. Ο κοινωνικός μου περίγυρος, οι άνθρωποι που με γνωρίζουν, νέοι άνθρωποι που έρχονται στο διάβα της ζωής βλέπουν, διαβάζουν σχετικά και κρίνουν για το τι θα ακολουθήσουν. Δεν χρησιμοποιώ σελίδες δικτύωσης κάποιων φορέων που διαχειρίζομαι για να προβάλω το έργο μου.

Θεωρώ πως είναι πίεση, ίσως και υποβάθμιση για το ίδιο το έργο αν το χρησιμοποιήσουμε ως αντικείμενο κέρδους..

Όλα έρχονται όταν πρέπει, εμείς αυτό που οφείλουμε να κάνουμε για κάθε τομέα που αγαπάμε και θέλουμε να υπηρετήσουμε είναι να διακρινόμαστε από σεβασμό κι αξιοπρέπεια.

ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ

Είναι ένας τομέας που δεν άφησα ποτέ.Έτσι αποφάσισα η εκδοτική μου πορεία να συμβαδίζει μ' αυτόν. Σήμερα η κίνηση του βιβλίου αφιερώνεται εξ ολοκλήρου στο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΕΙΟ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ,το επόμενο μπορεί να μοιραστεί με κάτι άλλο..

Δεν επιθυμώ να αναφερθώ δημόσια και λεπτομερώς στη σχέση μου με τον όρο φιλανθρωπία.

Πιστεύω στις αξίες, στην σταθερή πορεία και όχι στις ξαφνικές λάμψεις και έτσι πορεύομαι.

Ευχές για πάντα σε όλους σας!!

Η χαρά μου πηγάζει εκεί που όταν ανοίγετε την ΑΝΑΤΟΛΗ βρίσκετε κάτι που σας εκφράζει , σας προβληματίζει, σας αγγίζει..

Η ποίηση δεν διαβάζεται απλά , ξεφυλλίζεται πάντα όταν θέλεις να ξεφύγεις από διάφορα ..

Ελπίζω η ΑΝΑΤΟΛΗ ΨΥΧΗΣ να είναι για πάντα στην παρέα σας!!

ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΠΟ ΠΡΟΦΙΛ ΦΙΛΩΝ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2021 η ΑΝΑΤΟΛΗ λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία της και ταξιδεύει σ' όλη την Ελλάδα..περνάει και τον Ατλαντικό όπου να 'ναι!

Το ωραιότερο δώρο είναι οι κριτικές των φίλων που νιώθουν πως μέσα στις σελίδες της βρίσκουν τον εαυτό τους, τη ζωή τους, θυμούνται στιγμές....

  

Αφιερώματα 

https://thefineartsingreece.blogspot.com

ΗΛΕΙΑΚΟΝ ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ πύλη πολιτισμού face book

Ανατολή Ψυχής: Η Ποίηση της Αισιοδοξία; από την καταξιωμένη  δημοσιογράφο και συγγραφέα Ιουστίνου Φραγκούλη - Αργύρη στο προσωπικό της blog

www.facebook.com/xrorfanotrofio στη σελίδα του ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΕΙΟΥ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟΥ

Στη σελίδα της ιστορικής εφημερίδας ΑΥΓΗ του Πύργου Ηλείας

Στο περιοδικό  GLOBALVIEW.GR με 

 

"ΑΝΑΤΟΛΗ ΨΥΧΗΣ" κι η συγγραφική μου πορεία.

Αφορμή για το σημερινό κείμενο αποτελεί η έκδοση της ποιητικής μου συλλογής "ΑΝΑΤΟΛΗ ΨΥΧΗΣ"  που αποτελεί το πρώτο μου εκδοτικό βήμα (συμμετοχές και δημοσιεύσεις μετρώ πολλές εδώ και αρκετά χρόνια).

Σε μια διαδρομή έως εκεί που θυμάμαι τον εαυτό μου, η οποία προέκυψε αυτές τις μέρες βλέπω χαρτιά, τετράδια, μολύβια, εντυπωσιακά στυλό, βιβλία, εφημερίδες. Οι θησαυροί με τους οποίους μεγάλωσα και τους οποίους αγόγγυστα κουβαλούσα μαζί μου σε κάθε μετακόμιση.

Ήταν αναπόφευκτο να μην αγαπήσω τον γραπτό λόγο αφού μ' αυτόν ανατράφηκα. Τα άρθρα, οι διακρίσεις, οι επιστολές με τα θερμά συγχαρητήρια από πολλές προσωπικότητες που βρίσκονται στο πνευματικό μου αρχείο σήμερα, ανήκαν στην καθημερινότητα κι αυτός στον οποίο απευθύνονταν ...διάβαζε και έγραφε ανελλιπώς, είχε καταφέρει να δημιουργήσει την πρώτη εφημερίδα για τη γενέτειρα την ΑΝΔΡΑΒΙΔΑ,  με γέμιζε με υλικό για παιχνίδι και μελέτη.

Η αγάπη αυτή ρίζωσε στην καρδιά μου και έγινε πάθος, το οποίο καλλιέργησα, έγινε η δύναμη όπου αποτυπώνοντας την έμπνευση των στιγμών, τιμώ αλλά και ξεπερνώ την κάθε κατάσταση.

Όσο υπηρετούσα στον Στρατό Ξηράς - στην επαγγελματική μου πορεία- τα δημοσιεύματά μου προσμετρούν κείμενα (δεν τα ονομάζω άρθρα γιατί δεν θέλω να παίρνω τις ονομασίες ή τους τίτλους ανθρώπων που ακολουθούν επαγγελματικά την αρθρογραφία) τα οποία επέλεξαν έγκριτες εφημερίδες, φωτογραφίες που είχαν επιλεγεί από περιοδικά σε χώρες της Ευρώπης και διάφορα άλλα είδη τα οποία έβλεπαν το φως της δημοσιότητας χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο από λόγους διακριτικότητας σε σχέση με την υπηρεσιακή μου ιδιότητα.

Όταν επανήλθα στην καθημερινότητα με την πολιτική μου ιδιότητα έγιναν πραγματικότητα τέσσερα όνειρά μου, η ένταξή μου στην Ένωση Φίλων Ακροπόλεως, η είσοδός μου στο Λύκειο των Ελληνίδων  , η ολοκληρωμένη εθελοντική μου προσφορά στον άνθρωπο, στον πολιτισμό, στο περιβάλλον καθώς και η συμμετοχή μου σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς - συγκροτημένη ενασχόληση με τον γραπτό λόγο. Τα πρώτα μου ποιήματα με ονοματεπώνυμο πλέον, δημοσιεύτηκαν σε ένα εξαιρετικό λογοτεχνικό περιοδικό το ΜΥΡΤΙΛΟ των εκδόσεων ΟΣΕΛΟΤΟΣ. Ακολούθησε η πρώτη μου συμμετοχή σε διεθνή λογοτεχνικό διαγωνισμό όπου απέσπασα το Α βραβείο μελοποιημένης ποίησης και ο πρώτος δρόμος ανοίχτηκε με διακρίσεις και όμορφες κριτικές ανθρώπων του χώρου της συγγραφής και της λογοτεχνίας. Eδώ σημειώνω ότι κάθε μορφής κριτική είναι ευπρόσδεκτη καθόσον από την αρνητική (την καλοπροαίρετη βέβαια) κριτική γινόμαστε καλύτεροι.

Η σχέση μου με τον συγγραφικό τομέα είναι ουσιώδης με πολύ πλούσια εμπειρία στις παρουσιάσεις βιβλίων, στις συζητήσεις με συγγραφείς, στη μελέτη γενικά. Παρουσιάσεις βιβλίων παρακολουθώ από τη νεαρή μου ηλικία όπως επίσης είχα την τιμή να βρεθώ ως ομιλήτρια κι εγώ, στην παρέα που παρουσίασε ένα βιβλίο φιλοσοφικού-πνευματικού περιεχομένου και ένα εκπληκτικό μικρό βιβλίο ενός δεκάχρονου παιδιού.

Μέχρι πριν δυο χρόνια περίπου αν και δεχόμουν προτάσεις - προτροπή για την εκδοτική πορεία, ήταν κάτι που δεν είχε ωριμάσει σαν ιδέα.

Μετά το ξαφνικό πέταγμα προς την αιωνιότητα του μεγάλου μου αδερφού ο οποίος είχε σχεδόν έτοιμα τα απομνημονεύματά του από την 55χρονη εμπειρία του σαν ανταποκριτής στην ιστορική εφημερίδα ΠΑΤΡΙΔΑ του Πύργου καθώς και δυο ακόμη βιβλία με μεγάλη βαρύτητα, όλος ο δρόμος έως τη προχτεσινή κυκλοφορία της ποιητικής μου συλλογής ήρθε δίχως άγχος, δίχως πίεση, δίχως εκνευρισμούς..απλά κι όμορφα, όπως το πέταγμα των χελιδονιών στον ελληνικό ουρανό την άνοιξη πάνω απ' τα ανθοστόλιστα λιβάδια.

Πολλοί απόρησαν γιατί έκανα αυτό το βήμα σε τούτους δύσκολους καιρούς. Η αρχική μου απάντηση είναι πως "έτσι βγήκε" γιατί μαζί με τις δικές μου προσπάθειες εμπιστεύομαι τους ανέμους.....που βγαίνουν κάθε φορά που κοιτώ ψηλά..

Στη συνέχεια γιατί έχω μάθει να πετάω κόντρα στους ανέμους  και να τραγουδώ το ΤΡΕΛΟΒΑΠΟΡΟ

του λατρεμένου Οδυσσέα Ελύτη 

"Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε

μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε

Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα

παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!"

Πως είναι δυνατόν να φοβηθώ την εποχή του ιού όταν από τα δεκαοκτώ μου έχω βιώσει τον διπλό θάνατο κι όμως με θάρρος ακολούθησα μια επαγγελματική πορεία σ' έναν ανδροκρατούμενο χώρο, δίχως προβλήματα γενικά.

Ως χαρακτήρας σταθερός ανέκαθεν δεν μαγεύομαι από την επιτυχία όπως συνηθίζεται να λέμε, γιατί την ονομάζω πρόοδο αλλά και δεν βυθίζομαι στην θλίψη από τα πικρά γεγονότα της ζωής...πάντοτε έβγαζα μεγαλύτερα φτερά..

Όλα τα έσοδα της ΑΝΑΤΟΛΗΣ θα αφιερωθούν στο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΕΙΟ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ που γνώρισα για το θεάρεστο έργο του από ένα πρόσωπο που μεγάλωσε σ' αυτό.

Η φιλανθρωπική προσφορά ήταν δεδομένη όχι μόνο λόγω χαρακτήρα αλλά γιατί το βιβλίο είναι αφιερωμένο στον αδερφό μου και στα παιδιά όλου του κόσμου.

Γενικά η εκδοτική πορεία θα είναι αφιερωμένη στον φιλανθρωπικό τομέα.

Η "Ανατολή Ψυχής" είναι προϊόν συνέκδοσης με τον Εκδοτικό Οίκο "ΚΕΦΑΛΟΣ" γνωστό φορέα στον λογοτεχνικό κύκλο, καινούριο στον εκδοτικό τομέα, τον οποία ευχαριστώ θερμά και εύχομαι για τα καλύτερα.

Τέλος, είμαι ειλικρινά ευγνώμων σε όλους εσάς που πριν ακόμη ανατείλει το ταπεινό μου έργο, εκδηλώσατε το αληθινό σας ενδιαφέρον και όχι το τυπικό - πομπώδες μέσω likes κτλ.

Νιώθω την ανάγκη να ενημερώσω γνωστούς και φίλους, ότι δεν συνηθίζω να ενοχλώ μέσω μηνυμάτων για το θέμα της προώθησης του βιβλίου, όπως δεν χρησιμοποιώ της σελίδες φορέων που διαχειρίζομαι ή συνδιαχειρίζομαι για την παρουσίαση της συλλογής.

Εύχομαι κάθε ανατολή να σας αγγίζει το μεγαλείο του ουρανού που εκπέμπει αισιοδοξία, που είναι ο τελάλης του έρωτα για τη ζωή!

Υ.Σ Είμαι βαθιά ευγνώμων στη εξαιρετική φίλη μου Ελένη Καστάνη για τις μαγευτικές φωτογραφίες της ανατολής από κάποια περιοχή του Τορόντο.

Nάρκισσος και Υάκινθος!

 Και ποιος δεν ξέρει τον μύθο του Νάρκισσου!

Eίναι ένα φυτό που τα άνθη του μεθούν τη φύση και με την ομορφιά του στέλνει αναγεννησιακούς οιωνούς, το αιθέριο έλαιό του αποτελεί εξαιρετικό συστατικό για την αρωματοποιία (το ναρκίσσινο μύρο από τους αρχαίους).

Τον συναντάμε σε πολλά είδη!!Το πιο γνωστό σε χωριά και πόλεις, σε κάμπους και πλαγιές είναι τα «μανουσάκια» που δόθηκε στην οικογένεια των φυτών με τα οποία ντύνεται η γη της Κρήτης. Τα «μανουσάκια» βέβαια φυτρώνουν σε όλες τις Νότιες περιοχές της Μεσογείου, στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στη Βόρεια Αφρική.

Ο μύθος της αξεπέραστης ομορφιάς (που είναι καταραμένη όπως λέει κι ο σοφός λαός σε κάποια από τις ρήσεις του).

Ο Νάρκισσος που ήταν γιος του Κηφισού, ήταν ένα πανέμορφο αγόρι που η φήμη της γοητείας του έφτανε στα πέρατα του κόσμου με τις νύμφες να είναι όλες ερωτευμένες μαζί του. Αυτός όμως ήταν ψυχρός και άπονος τόσο που όταν η Ηχώ θέλησε να του μιλήσει για την αγάπη που ένιωθε γι’ αυτόν, της φέρθηκε με περιφρόνηση, με αλαζονεία.

Αυτή από τον βαθύ της πόνο και τον δυνατό έρωτα που μετατράπηκε σε μίσος τον καταράστηκε με όλη την ψυχή της ώστε «να αγαπήσει κι αυτός με πάθος αλλά να μην του δώσει σημασία η ύπαρξη που θα ποθεί». Ή θεά Αφροδίτη στάθηκε στο πλευρό της Ηχούς και η κατάρα έπιασε…Έτσι ο Νάρκισσος μια από τις μέρες που έβγαινε στα βαθύσκιωτο δάσος για να κυνηγήσει, ένιωσε έντονη την αίσθηση της δίψας. Έψαχνε τριγύρω για να βρει καμιά πηγή μέχρι που θαμπώθηκε από μια λιμνούλα με καθάρια νερά, η οποία σχηματίζονταν από το νερά μιας δροσερής πηγής. Ο ξακουστός νέος δεν είχε αντικρίσει ποτέ το πρόσωπό του, δεν είχε βρεθεί μπροστά σε καθρέφτη. 

Έτσι σκύβοντας αναγκαστικά για να πιει νερό είδε τον εαυτό του, βρέθηκε με το πρόσωπό του αντάμα και η ομορφιά του τον θάμπωσε. Ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα τον εαυτό του κι από τότε δεν ήθελε με τίποτα να φύγει από εκεί, μα ούτε να ανακατέψει τα νερά της λίμνης, από φόβο μήπως και χάσει την εικόνα του. Έμεινε εκεί και τίποτα δεν μπορούσε να τον μετακινήσει αλλά ούτε και να τον κάνει να αισθανθεί διαφορετικά. Δεν έτρωγε ο Νάρκισσος, ούτε έπινε..άντεξε για λίγο μέχρι που έγειρε το κεφάλι του όπως ήταν στο καταπράσινο χορτάρι..και φύτρωσε το μυροβόλο άνθος..

 Υάκινθος ή ζουμπούλι.

Σύμφωνα πάντα με το θησαυρό της μυθολογίας μας ο Υάκινθος ήταν το στερνοπαίδι του βασιλιά της Σπάρτης χαρούμενος σαν χαρακτήρας και με ωραία εξωτερικά χαρακτηριστικά. Έκανε παρέα με τον θεό Απόλλωνα, πήγαιναν μαζί στον Ευρώτα, στις όχθες του οποίου έπαιζαν, στο κυνήγι καθώς σε αθλήματα πάλι ήταν μαζί.

Ένα πρωί αποφάσισαν να ασχοληθούν με δισκοβολία, να αγωνιστούν σ’ αυτό το άθλημα. Έτσι ο Απόλλωνας ξεχνώντας την ανθρώπινη υπόστασή του αφού έπαιζε με θνητό, και χρησιμοποιώντας την υπέρ δύναμη της θεϊκής του φύσης , ο δίσκος που ήταν βαρύς και μπρούτζινος έφτασε απίστευτα ψηλά, άγγιξε τον ουρανό.

Ο Υάκινθος όπως έκανε και στ’ άλλα παιχνίδια και αθλήματα, έτρεξε γιατί ήθελε να τον πιάσει, να τον κρατήσει και μ’ αυτόν τον τρόπο να αποδείξει στον φίλο του ότι ήταν κι αυτός ρωμαλέος. Ο δίσκος όμως με την ορμή που έφυγε και με ακόμη παραπάνω δύναμη επέστρεψε στη γη κι ως αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθεί ο νεαρός. Η αλήθεια είναι ότι ο Απόλλωνας δεν μπορούσε να ησυχάσει, ούτε να παρηγορηθεί για το κακό που έκανε στον αγαπημένο του φίλο. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να διατάξει τη φύση εκεί που είχε πέσει το αίμα του ..να φύονται άνθη που θα μοσχοβολούν, που θα θυμίζουν πως η μετάνοια για το δυστύχημα μετατράπηκε σε μια αέναη πηγή αρώματος.

Βέβαια επειδή η μυθολογία είναι απίστευτα πλούσια υπάρχει και η εκδοχή που θέλει τον θεό Ζέφυρο να στέλνει επίτηδες τον δίσκο στο κεφάλι του Υάκινθου καθόσον ζήλευε φθονερά τους γερούς δεσμούς φιλία του με τον Απόλλωνα.