Η Σαρακοστή πέρασε, όπως και η περίοδος της Λαμπρής. Οι λέξεις και οι φράσεις που ακούσαμε μέσα από τους στίχους των ύμνων, αποτελούν καθοριστικά μηνύματα για την ψυχή και τη ζωή μας, για τις αγαστές ανθρώπινες σχέσεις και την μαγευτική , ζωοδόχα επαφή μας με τον Ύψιστο, με την υπέρτατη δύναμη.
Οι ευχές που δώσαμε, καθώς κι αυτές που πήραμε, πάρα πολλές, άλλες πηγαίες κι αληθινές, άλλες τυπικές κι από συνήθεια.
Οι γιορτινές κι οι Άγιες Ημέρες σε κάθε χρονική περίοδο για τη θρησκεία μας, φέρουν το βαρύ και βαθύ θησαυρό, με σκοπό να μας βοηθήσουν, ώστε να πατάξουμε όλα τα αρνητικά μας χαρακτηριστικά και να συνεχίσουμε τον καθημερινό μας αγώνα, κοιτάζοντας συνειδητοποιημένα προς το φως!
Όμως πόσοι από εμάς, εκλαμβάνουν αυτό το μήνυμα, πόσοι αποδέχονται τον εν λόγω θησαυρό, πόσοι αξιοποιούν τη θεοδώρητη δυνατότητα των Ημερών που πέρασαν;
Πρόκειται για ερωτήματα, που ανέκαθεν με απασχολούσαν. Πως είναι δυνατόν να δείχνουμε τόσο παθιασμένοι με την πίστη και να εκτελούμε τις λατρευτικές διαδρομές (νηστεία, εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία) επ' ακριβώς και πριν προλάβει να περάσει η Ανάσταση, να βγάζουμε τον κακό μας εαυτό στο προσκήνιο;
Ο θυμός, οι μικροκακίες, η ζήλεια, η ενασχόληση με τη ζωή των άλλων, το κυνήγι του χρήματος, η απαξίωση του μη έχοντος συνανθρώπου, το στρες για όλα όσα είναι μάταια..έρχονται και σκεπάζουν τη φωτεινότητα της Ανάστασης και την αναγέννηση που πηγάζουν από τα Άγια Πάθη, έρχονται και βυθίζουν στο κενό της καθημερινότητας, τα δάκρυα που γέμισαν τα μάτια μας μπρος στον Εσταυρωμένο, καθόσον το ενδιαφέρον για όλο το επιφανειακό ύφος των εποχών μας παρασύρει.
Η πορεία της Σαρακοστής και της περιόδου του Πάσχα, έχει σημασία αν ανοίγουμε τα παραθύρια της ψυχής, έτσι ώστε τις στιγμές που οποιοσδήποτε συλλογισμός ή ενέργεια ή κατάσταση, μας θολώνει σαν χειμωνιάτικο σύννεφο τον εσωτερικό μας κόσμο, να μπορούμε να επανερχόμαστε με τη σκέψη της θυσίας Εκείνου, για όλους μας, με τον ήχο των καρφιών στον Σταυρών, με τα δακρυσμένα μάτια της Παναγίας, με τα Εγκώμια όπου στο άκουσμά τους, ευγνωμονούμε κι ευχαριστούμε τον Ιησού, θρηνούμε για τις πίκρες της ζωής μας.
Ο απόηχος των Ημερών στις οποίες αναφέρομαι, δεν δημιουργείται από τα τραπέζια, τα φαγητά, τα γλέντια, τα ταξίδια, με την κοινότοπη έννοιά τους, αλλά από τις ανθρώπινες συναντήσεις με ηρεμία αυτές τις μέρες, καθώς και με τη συνειδητοποίηση της αλλαγής που θέλει τον καλό μας χαρακτήρα να μας καθοδηγεί ή τουλάχιστον τον χαρακτήρα με λιγότερα αγκάθια απ' ότι πριν.
Ευχόμενη για κάθε καλό, ευχόμενη να καταφέρουμε να ανακαλύψουμε τον απόηχο της Αγάπης και των αληθινών αξιών μέσα μας , ώστε να τις εφαρμόζουμε στη ζωή μας...προτείνω με ευκαιρία το θέμα του παρόντος κειμένου, το καλύτερο που αναφέρω συχνά, να το κάνουμε πράξη, να αποτελεί έναν μικρό μας στόχο.
Με σεβασμό
Σοφία Δ. Αγραπίδη
