Λίγα λόγια για τα χαρακτηριστικά μου, τα πιστεύω, τις αξίες μου.

 

Με το παρόν κείμενο έχω ως σκοπό, να απαντήσω σε διάφορες ερωτήσεις του νέου φιλικού κύκλου, γνωστών, αναγνωστών, σχετικά με εμένα, καθόσον μου είναι αδύνατο από πλευράς χρόνου, να απαντώ σε κάθε μήνυμα ξεχωριστά. Επίσης, ένα κείμενο που υπάρχει, μπορεί να διαβάζεται κι αργότερα, για όσους το θελήσουν.

Υπήρχε μια πρόταση για μια τύπου συνέντευξη εδώ και καιρό, σε κάποιο διαδικτυακό ΜΜΕ, αλλά προτιμώ να κρατήσω την παρουσία μου, στον ταπεινό μου ιστότοπο.

Αρχικά, για το πως τα προλαβαίνω όλα, που είναι η απορία αρκετών, κάνω γνωστό και θυμίζω σε όσους το ξεχνούν...ότι δεν εργάζομαι, οπότε τις ώρες που εργαζόμουν τις μοιράζομαι με εθελοντικούς σκοπούς, με την οικογένειά μου και με τα ενδιαφέροντά μου. Για όλα προτεραιότητα είναι η υγεία ή τα αντιμετωπίσιμα προβλήματα. Επίσης η θέληση κι ο προγραμματισμός (όχι ο ψυχαναγκασμός). Μια γυναίκα εργαζόμενη, δεν μπορεί γυρνώντας στο σπίτι της , να κάνει ούτε τα βασικά. Μια γυναίκα ( ή και ένας άνδρας) που δεν εργάζεται, το πρωί με την αύρα του φυσικού φωτός, σε λίγη ώρα μπορεί να κάνει τις βασικές οικιακές εργασίες, ώστε να είναι το σπίτι περιποιημένο, διότι η περιποίηση μας βοηθάει, να αισθανόμαστε όμορφα, μας εμπνέει να δημιουργούμε (για όσους και όσες έχουμε την ίδια αντίληψη).

Πιστεύω στη γαλήνη της οικογένειας (του σπιτιού μας). 

Πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος έχει ικανότητες και πρέπει να έχει ενδιαφέροντα διότι αυτό σημαίνει "ζωή". Τις ικανότητές μας, αν τις καλλιεργήσουμε και τις αναπτύξουμε τότε αρμονικά οδηγούμαστε σε μια καθημερινότητα, που τίποτα δεν μοιάζει βαρετό. Τα ενδιαφέροντα είναι όλες οι δραστηριότητες οι οποίες συνδέονται με τις ικανότητές μας και έτσι υφαίνουν τον χρόνο μας. Το διάβασμα, το κέντημα, το πλέξιμο, η ζωγραφική, η επεξεργασία του ξύλου ή του μάρμαρου, ο χορός, το τραγούδι, το σταυρόλεξο, οι επισκέψεις σε εκθέσεις, ο κινηματογράφος, το θέατρο και πολλά ακόμη. 

Από παιδί, είχα ενασχολήσεις τις οποίες δεν εγκατέλειψα ποτέ, διότι με γεμίζουν, απλά με την ωριμότητα των χρόνων, πρόσθεσα κι άλλες ή πραγματοποίησα κι αυτές που δεν μπορούσε όταν εργαζόμουν.

Το διάβασμα, η γραφή, το κέντημα, το πλέξιμο, η περιποίηση των φυτών, οι αρχαιολογικοί χώροι, οι εκθέσεις, η μουσική, ο χορός, το τραγούδι (την υπέροχη φωνή του πατέρα μου, ο οποίος ήταν γνωστός στην περιοχή για την ερμηνεία των δημοτικών τραγουδιών και μάλιστα της τάβλας , που ήταν δύσκολα, την είχε κι ο αδερφός μου ο Ανδρέας - επί χρόνια ψάλτης, με φωνή που κανένας στην περιοχή δεν είχε), ο κινηματογράφος, οι παραδοσιακές αγορές, τα ταξίδια, είναι στο αίμα μου.. Όσο για το τραγούδι , αν και δεν διαθέτω ιδιαίτερη φωνητική ικανότητα, δεν σταματώ να τραγουδώ όπου κι αν είμαι. Βέβαια ...για όποιον χρειαστεί, ψέλνω κιόλας!!χαχα. Το ίδιο και με τον χορό, όπου βρεθώ και δοθεί η ευκαιρία!

Είμαι φανατική υποστηρίκτρια των στίχων

"Χορέψετε χορέψετε.."

Από τις ωραιότερες αναμνήσεις μου είναι, πριν είκοσι χρόνια περίπου, στη γιορτή του παστελιού στην Αμοργό, όπου δεν σταμάτησα να χορεύω από την αρχή έως το τέλος του γλεντιού!!

Εννοείται ότι για να πετυχαίνω και την εθελοντική προσφορά σε κάποιους φορείς, έχω την αμέριστη βοήθεια του Παν (συζύγου μου).

Δεν αποκτήσαμε βιολογικά παιδιά, αλλά έχοντας αγάπη αληθινή, δεν πάψαμε να ασχολούμαστε στον ιδιωτικό μας εθελοντικό δρόμο με τα πνευματικά μας παιδιά, καθώς και με άλλα παιδιά όπου μπορέσαμε.

Φεύγοντας από την υπηρεσιακή μου επαγγελματική πορεία, έσπευσα να πραγματοποιήσω τους εξής στόχους μου: 

Να ασχοληθώ εντατικά με τη γραφή, να δημοσιεύω τακτικά δηλαδή και με τα πραγματικά μου στοιχεία μου (όσο ήμουν στην υπηρεσία δημοσίευα με ψευδώνυμο). 

Να συνεχίσω σεμινάρια στην ψυχολογία (τα άρχισα το 2000).

Να γίνω μέλος στην Ένωση Φίλων Ακροπόλεως (μαζί με τον Παν).

Να παρακολουθήσω μαθήματα παραδοσιακών χορών στο Λύκειο των Ελληνίδων, όπου πλέον ανήκω σαν μέλος και σαν εθελόντρια.

Να ασχοληθώ με την κοπτική - ραπτική, διότι από παιδί ήθελα πάντοτε να κάνω παρεμβάσεις στα ρούχα μου. Αυτό το όνειρο το ξεκίνησα φέτος στη ΣΕΝ (μου αρέσει να υποστηρίζω τους παραδοσιακούς - ιστορικούς θεσμούς).

Αγαπώ τους ανθρώπους, όμως δίνω πολλή σημασία στους ειλικρινείς, τους ανιδιοτελείς, τους γενναιόδωρους, αυτούς που συνειδητοποιώντας ότι από εδώ είμαστε περαστικοί, μπορούν να εκτιμούν την κάθε στιγμή, να κοιτούν τον ουρανό και κάθε πρωί να ευγνωμονούν.

Θλίβομαι, απίστευτα με τη μικροψυχία και την κακία, θλίβομαι με τη ζήλεια και τις έρπουσες συμπεριφορές. Δεν υπάρχει κανένας λόγος που θέλει , να θρέφουμε οχιές και να καλλιεργούμε αγκάθια στην ψυχή μας.

Στις μέρες μας, οι ειδικοί της ψυχικής υγείας είναι πολλοί κι ανάμεσά τους, εξαιρετικοί επιστήμονες οι οποίοι μπορούν να βοηθήσουν τον καθένα μας , εάν το θέλει, να αποδεχτεί τα αρνητικά του εσωτερικά χαρακτηριστικά ώστε να τα τοποθετήσει εκεί που πρέπει, για να δώσει τόπο στην ομορφιά και μόνο!!

Μια ερώτηση που μου κάνουν συχνά, είναι πως αντιμετωπίζω τη χαρά και τη λύπη, πως ξεπέρασα δυνατούς αιώνιους αποχωρισμούς στη ζωή μου, όπως των γονιών μου σε διάστημα οκτώ μηνών, στη μετεφηβική μου (κάπου 18) ηλικία.

Τη χαρά και την επιτυχία όπως ονομάζουμε διάφορα όμορφα που μας συμβαίνουν, τις αντιμετωπίζω με ηρεμία, χαμόγελο και ένα βαθύ ευχαριστώ στον Ύψιστο.

Τη λύπη, επίσης με ευχαριστώ προς τον Θεό, διότι για ότι μας δίνει ή ότι δεν μας δίνει, υπάρχει κάποιος λόγος, που τον μαθαίνουμε, συνήθως αργότερα. Εννοείται ότι τα δάκρυα για τους αγαπημένους μου, που έφυγαν νωρίς δεν στερεύουν ποτέ, αλλά καθόσον μου γέμισαν με συναισθήματα, αγκαλιές και τρυφερότητα τα παιδικά μου χρόνια, αποτελούν δάκρυα αναμνήσεων και της ανθρώπινης πίκρας για τον αιώνιο αποχωρισμό, αν και προσδοκούμε την Ανάσταση, οι Χριστιανοί.

Η αλήθεια, είναι ότι δεν παρασύρομαι από τις χαρές και δεν με ρίχνουν για πολύ οι λύπες. 

Η δική μου πηγή δύναμης, είναι το αντάμωμα με τον ουρανό, δηλαδή η πίστη μου , καθώς και η επίκληση προς τους οικείους τεθνεόντες.

Πιστεύω, αλλά αηδιάζω με τους θρησκόληπτους κι αυτούς που χρησιμοποιούν το θέμα της πίστης, για ιδιοτελείς σκοπούς.

Μισώ όσο δεν φαντάζεστε τη βία. Θεωρώ ότι το χειρότερο που συμβαίνει στην ανθρωπότητα, είναι η αύξηση της βίας, σε κάθε μορφή. Οι άνθρωποι έχουν πνίξει τα συναισθήματα, λόγω ανυπέρβλητων υποχρεώσεων, λόγω του στρες που δυστυχώς ελάχιστοι μας μιλούν γι' αυτό, με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι χειρότερες μορφές ψυχοπάθειας κι άλλα πολλά.

Αγαπώ τις πρωϊνές συναντήσεις στο ιστορικό κέντρο με όμορφη παρέα για καφεδάκι ή τσαγάκι.  Λατρεύω την ανατολή, ονειρεύομαι στο δείλι.

Πιστεύω ότι ο μεγάλος κι αληθινός φιλικός μου κύκλος, οφείλεται στην εχεμύθειά μου. Κάτι που προσπάθησα και το έχω μεταλαμπαδεύσει στα πνευματικά μου παιδιά, στα πολυαγαπημένα μου ανίψια, καθόσον αποτελεί τη μέγιστη τιμή, να σου εμπιστεύεται ο άλλος ότι φωλιάζει στα βάθη της ψυχής του, ότι σημαδεύει τη ζωή του.

Μου αρέσουν πολύ οι μεγάλες κυρίες που φορούν χρώματα και δεν βυθίζονται στο μαύρο.

Με ανησυχεί η βία ανηλίκων και προχωρώ μια προσωπική έρευνα μέσω συνεντεύξεων που έχουν πάρει δημοσιογράφοι στις φυλακές ανηλίκων και εκτός.  

Θα ήθελα πολύ, αυτά τα βίντεο, μαζί με νέους που ξέφυγαν από τη λαίλαπα των ναρκωτικών, να τα παρουσιάζουν από τις τελευταίες τάξεις του δημοτικού στα σχολεία, προκειμένου να βοηθηθούν τα παιδιά. Επίσης θα έπρεπε οι αρμόδιοι φορείς να καλούν ειδικούς επιστήμονες, καθώς και ειδικούς του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, ώστε να ενημερώνονται παιδιά, γονείς, εκπαιδευτικοί, έτσι ώστε να βοηθήσουμε κατά αυτής της μάστιγας, της εποχής μας.

Ένας ακόμη λόγος εκτός από τους θρησκόληπτους που με κάνει να αηδιάζω (ζητώ συγγνώμη) είναι οι οσφυοκάμπτες, οι γυμνοσάλιαγκες με μορφή ανθρώπου, οι οποίοι σε όλους μα σε όλους τους φορείς και τους τομείς, προσπαθούν να ανελιχθούν μ' αυτόν τον τρόπο. 

Θλιβερά πρόσωπα, με δίχως αυτοεκτίμηση, δίχως αυτοπεποίθηση, ανίκανα ανθρωπάκια να πατήσουν στα πόδια τους, να καλλιεργήσουν όποια ικανότητα διαθέτουν. Τι καλύτερο από το να είσαι καλός σ' αυτό που μπορείς και να μην προσπαθείς για αυτά που δεν καταφέρνεις;

Όταν δεν γνωρίζεις ούτε τα βασικά της ελληνικής γλώσσας και σου δίνουν θώκους, εσύ νομίζεις ότι είσαι ψηλά και οι γύρω σου σε περιγελούν..

Όσο για τις αναρτήσεις μου, που δέχομαι πολλά μηνύματα και τηλεφωνήματα, ακόμη και στον δρόμο μου έχουν μιλήσει άνθρωποι για να μου εκφράσουν τα καλά τους λόγια, έχω να πω ότι, για εμένα κάθε νέα μέρα πρέπει να ξεκινάει με  ευγνωμοσύνη και προσευχή, διότι τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Το χρέος μας απέναντι στον εαυτό μας και εν συνεχεία στην κοινωνία, είναι να βοηθάμε στην ανάδειξη του ωραίου και των φωτεινών διαδρομών. Από στενοχώριες, αγωνίες, ανασφάλειες όλοι λίγο πολύ, έχουμε γευτεί ή γευόμαστε, διότι σε τούτο το ταξίδι δεν είμαστε πάντοτε οι καπετάνιοι. 

Έτσι γιατί να γεμίζουμε το προφίλ μας, με ότι μας ταλαιπωρεί; Αρκεί να σκεφτούμε ότι αν κοιτάξουμε τριγύρω, θα δούμε μεγαλύτερους πόνους, όπως έλεγε η μάνα μου.

Μπορώ να πω ότι με θαυμάζω διότι δεν έχω σχέση με τη νοοτροπία της κλειστής κοινωνίας όπου μεγάλωσα και γενικότερα των μικρών κοινωνιών, ώστε να νοιάζομαι για το "τι θα πουν οι άλλοι". Θυσιάστηκαν πολλές γενιές γι' αυτό, δυστυχώς. Προσωπικά, μου είναι παγερά αδιάφορη η γνώμη της κακοήθειας και της μικροψυχίας. Άλλωστε δεν μου μένει ειλικρινά χρόνος. 

Τις αξίες μου δεν τις διαπραγματεύομαι.

Κάνω παρέα με ανθρώπους που έχουμε διαφορετικά πιστεύω σε κάποια θέματα, αλλά επικρατεί αμοιβαίος σεβασμός και φυσικά αληθινή αγάπη.

'Ενας ακόμη λόγος που με θαυμάζω (τον θαυμασμό με χιούμορ τον αναφέρω) είναι γιατί δεν νιώθω τίποτα το αρνητικό, γι' αυτούς που με κακολογούν και κάποιοι δεν μου μιλούν (στη μικρή περιοχή...). Αντίθετα, εύχομαι για το καλό τους.

Όπως γεμίζω το σπίτι μου με άνθη , έτσι προσπαθώ να κάνω και για την ψυχή μου.

Αγαπώ πολύ την παράδοση και πιστεύω ότι οφείλουμε να την υπηρετούμε, να τη διατηρούμε, δίχως να περιφρονούμε ό,τι όμορφο από τις νέες συνήθειες. Όμως αποτελεί έλλειψη σεβασμού προς τους προγόνους μας και το ίδιο μας το είναι, η απαξίωση των ηθών και εθίμων.

Σχετικά με τον γραπτό λόγο, δεν παρουσιάζομαι, ούτε χαρακτηρίζομαι ως η μεγάλη , η τρανή , η ταλαντούχα, ούτε επίσης δίνω τίτλους στον εαυτό μου, όπως συνηθίζεται.Δεν κατακρίνω αυτούς κι αυτές που αυτοχαρακτηρίζονται με τίτλους που καμιά μεγάλη προσωπικότητα δεν είχε δώσει στον εαυτό της, απλά είναι κάτι που δεν μου ταιριάζει. Οι τρίτοι, οι ειδικότεροι, οι παλιότεροι είναι αυτοί που θα κρίνουν , που θα χαρακτηρίσουν. Δεν αναφέρομαι περισσότεροι, για ευνόητους λόγους.

Εννοείται ότι έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, αλλιώς δεν θα έγραφα ούτε εδώ.

Για τα διάφορα....του συγγραφικού - λογοτεχνικού τομέα, τα έχω αναφέρει σε άλλο αφιέρωμα κι όλο λόγος είναι για μη παραξηγείται από κάποιους, η ευγένεια.

Τα περισσότερα διαδικτυακά μου, τα επεξεργάζομαι, κάνοντας κάποιες δουλειές γι' αυτό και δε γράφω σχόλια , αλλά τις περισσότερες φορές απαντώ με εικονίτσες. Πολλές φορές καθυστερώ να γράφω ευχές για γιορτές και για γενέθλια, αλλά οι φίλοι μου γνωρίζουν ότι στην ουσία πάντα είμαι κοντά τους.

Δεν ελέγχω τα likes και διαβάζω τις αναρτήσεις των φίλων όταν μπορώ, ίσως με αργοπορία αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Το βέβαιο είναι ότι δεν κάνω τυπικά likes, αλλά δίνω σημασία στα γραφόμενα.

Τέλος, εύχομαι σε όλους μας

κάθε μέρα:

να ανοίγουμε τα παραθύρια στον φως , ακόμη κι όταν έχει συννεφιά,

να ρίχνουμε καμιά ματιά ψηλά, στον ουρανό..άλλωστε άνθρωπος αυτός σημαίνει,

να προχωράμε, αφήνοντας πίσω τοξικά πρόσωπα και συμπεριφορές,

να προσευχόμαστε για το καλό του κόσμου, όσο περισσότερη θετική ενέργεια κι αγάπη φωλιάζει στην ψυχή μας, όσο περισσότερο καλό εξωτερικεύεται, τόσο καλύτερα για όλους,

να πηγαίνουμε κόντρα με μικρές διεξόδους, σε τούτες τις πολύ παράξενες εποχές..

να αφήνουμε δουλειές που γίνονται κι αργότερα, προκειμένου να πραγματοποιήσουμε μια όμορφη συνάντηση

να πιστεύουμε στα θαύματα, διότι γίνονται όταν τα πιστεύουμε κι όταν πρέπει..

ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΛΟΓΙΑ που αποτελούν θεμέλια και πυξίδα στη ζωή μου (η άδολη αγάπη είναι δεδομένη)

 ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ

Από τον Νίκο Καζαντζάκη

“Η ευτυχία είναι πράγμα απλό και λιτοδίαιτο -ένα ποτήρι κρασί, ένα κάστανο, ένα φτωχικό μαγκαλάκι, η βουή της θάλασσας. Τίποτα άλλο.” 

“Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω…”

Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι …

«Σα δεν φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάζει στην πλάτη του φτερούγες να πετάξει"

Από τον Οδυσσέα Ελύτη 

Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά.

Αλλά με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος μπορεί να την κατασκευάσει αν δεν του ’χει από μιας αρχής δοθεί;

Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ’ όλ’ αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ’ ελάχιστες διαφορές.

Κι έναν πόντο πιο ψηλά να πάτε, άνθρωποι, ευχαριστώ θα σας πει ο Θεός.

Δεν πρέπει να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος εικοσιπέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μην γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα.

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε
Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!