EΠΟΣ 1940-ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ,ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΝΑ ΕΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΙΑΤΡΟΥ.

Κλείνοντας τη σπουδαία μέρα της ανάμνησης του ιστορικού ΟΧΙ, θα ήταν παράλειψή μου να μην αναφερθώ στις εμπειρίες από τα μαύρα χρόνια της Κατοχής όπως τα έζησε ένα παιδί τότε, στρατιωτικός γιατρός αργότερα.

Η ιδέα γι' αυτή τη γραπτή αναφορά γεννήθηκε από τη στιγμή που κράτησα με συγκίνηση στα χέρια μου, από τη στιγμή που διάβασα με τα δάκρυα να έρχονται πολλές φορές στα μάτια μου, δυο πονήματα του του αείμνηστου Υπτγου ε.α Δρ.Παύλου Θ. Σούμπαση.

Κατά την έναρξη του Πολέμου ο συγγραφέας ήταν μαθητής της δευτέρας τάξης του Ε' Δημοτικού Σχολείου της Θεσσαλονίκης όταν θυμάται τον πατέρα του αξιωματικό του Πεζικού να φεύγει έφιππος με τη Μονάδα του για το Νεστόριο της Μακεδονίας.

Ο μικρός Παύλος ήταν πολύ χαρούμενος καθόσον το φθινόπωρο που ήδη είχε έρθει, ήταν η αρχή για το σχολείο που αγαπούσε γιατί ήθελε να προχωρήσει στη ζωή του.

Εκείνο το φθινοπωρινό πρωινό της 28ης Οκτωβρίου του 1940 όλα τα παιδιά χαρούμενα σηκώθηκαν στην τάξη για να υποδεχτούν τη δασκάλα τους. Η ηλιαχτίδα της χαράς στα προσωπάκια τους μετατράπηκε σε σκούρο γκρίζο σύννεφο όταν η δασκάλα ταραγμένη τα ενημέρωσε ότι " οι Ιταλοί μας κήρυξαν πόλεμο, γιατί δεν δεχτήκαμε τους ταπεινωτικούς όρους τους" .

Τα παιδιά έφυγαν τρομαγμένα για τα σπίτια τους. Ο συγγραφέας έτρεξε στο σπίτι, στη μητέρα του μια αρχόντισσα, σκληρή γυναίκα Μανιάτισσα όπου στα σαράντα πέντε της χρόνια βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση σ' εκείνη τη μαύρη περίοδο που ξεκινούσε με τον σύζυγό της στο Μέτωπο, τον ένα της γιο στρατιώτη και τα πέντε παιδιά κοντά της.

Ο Παύλος άφησε τη μητέρα του στις σκέψεις της και ευθύς έτρεξε με τα άλλα παιδιά να τρέξουν όταν πάνω από τα κεφάλια τους πέρασε ένα σμήνος αεροπλάνων με ελληνική σημαία που ενθουσίασε τη μικρή παρέα μέχρι που σε λίγο άρχισε ο βομβαρδισμός στο κέντρο της πόλης.

Λίγο αργότερα η μητέρα του πήρε τα παιδιά και μετακόμισαν στην Αθήνα όπου εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Βοτανικού.Οι βομβαρδισμοί , η εξέλιξη του πολέμου, τα γράμματα από το Μέτωπο του λεβέντη αξιωματικού του πατέρα του δηλαδή ήταν τα θέματα της καθημερινότητας. Ο  κ. Θεόδωρος δυνατός μαχητής από το 1914, έλαβε επ' ανδραγαθία προαγωγή στη Μ. Ασία.

Ο ελληνικός στρατός πολεμούσε με τη βοήθεια της Παναγίας όπως έλεγαν πάντοτε, τη μορφή της οποίας πολλοί στρατιώτες έβλεπαν μπροστά τους.

Ο ρόλος των γυναικών ήταν πολύ σημαντικός αναφέρει ο συγγραφέας, πολλές απ΄αυτές έπλεκαν για να μπορούν να αντέξουν τη βαρυχειμωνιά στο Μέτωπο οι πολεμιστές.

Ο μικρός Παύλος από την Αθήνα βρέθηκε με την οικογένειά του στη Μάνη όπου υπήρχε η δυνατότητα καλύτερης διαβίωσης. Παιδιά και μεγάλοι έτρεχαν στα χωράφια, στις ελιές, στη θάλασσα για να έχουν τα προς το ζην.

Επέστρεψαν πάλι στην Αθήνα αργότερα όπου έζησαν τις κακουχίες, τα καμώματα των κατακτητών. Ένα διάστημα ο κ. Θεόδωρος (πατέρας) χάθηκε ώσπου ανακάλυψαν ότι ήταν κρατούμενος στις φυλακές Αβέρωφ. Στην ηλικία των δώδεκα χρόνων περίπου και τα βάσανα ήταν συνεχή, όμως έλαμπε στην ψυχή του νεαρού Παύλου η ελπίδα για το μέλλον.

Έζησε και την απελευθέρωση της Αθήνας με τη γαλανόλευκη να κυματίζει στον Ιερό Βράχο, την Ακρόπολη.Ο λαός περιγράφει ζούσε σε ατμόσφαιρα παραληρήματος από τη χαρά του κάτι που κλόνισε η βάρβαρη πράξη των Γερμανών σχεδόν προς το τέλος τους...να οδηγήσουν περίπου ογδόντα άτομα στο Χαϊδάρι (μεταξύ αυτών και η Λέλα Καραγιάννη).

Δέος προκαλεί η αναφορά του συγγραφέα στου " ΣΑΛΤΑΔΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ" .

Ήταν η περίοδος του 1942     με  1943, στην ηλικία των δέκα και έντεκα χρονών όταν ο πατέρας ήταν στις φυλακές Αβέρωφ όπως προαναφέρεται, η μάνα με τα τρία από τα παιδιά της αποκλεισμένη στη Μάνη και ο συγγραφέας με τα τρία του αδέρφια στην Αθήνα. Έπρεπε να επιβιώσουν τα παιδιά στην πρωτεύουσα...ο Παύλος πουλούσε κουλούρια, τσιγάρα, ο αδερφός του έγινε συνεργάτης των Σαλταδόρων που έκλεβαν τα λάστιχα και τα λουριά από τα αυτοκίνητα των Γερμανών όπου τα πουλούσαν στο Μοναστηράκι.Εκεί γινόταν η διακίνηση όλων των γερμανικών λάφυρων.

Μια μέρα βέβαια οι Γερμανοί κατάλαβαν ότι κάτι συμβαίνει και κρύβονταν μες στα αυτοκίνητα για να συλλάβουν τους Σαλταδόρους όπου και τους δολοφονούσαν.

Οι Σαλταδόροι , οι νεαροί δηλαδή που προσπαθούσαν να επιβιώσουν βοηθούσαν και τους γύρω τους, δίνοντάς τους από τα λιγοστά χρήματα που έβγαζαν για  να αγοράσουν ψωμί ή μπομπότα.

Οι Σαλταδόροι που αποτελούσαν τους φρουρούς της κάθε γειτονιάς στην Αθήνας κινδύνευαν κάθε ώρα και στιγμή, όμως η δάδα για την ελευθερία, ο πατριωτισμός, η αγάπη για τους συνανθρώπους τους, τους έκαναν να μηχανεύονται νέους τρόπους προκειμένου να ασκούν το έργο τους δίχως να πέσουν στα δίχτυα του εχθρού.Ρήμαζαν τις γερμανικές αποθήκες, περνούσαν τα "εμπορεύματα" με τα καρότσια τους από τον Ηλεκτρικό Σταθμός του Θησείου, στο Μοναστηράκι και οι Γερμανοί έστηναν τα οπλοπολυβόλα τους στην Πλατεία Μοναστηρακίου για εκφοβισμό.

Παιδιά και νέοι που φοβόντουσαν περισσότερο την πείνα από τον θάνατο..ποιος παραβλέπει πως το 1941 οι άνθρωποι κείτονταν νεκροί από την πείνα;

Είναι ιερό καθήκον όλων μας όσα γνωρίζουμε για εκείνα τα τραγικά χρόνια να τα γράψουμε έστω σε ένα τετράδιο, να μείνουν ως παρακαταθήκη στα παιδιά μας όπου θα τους μεταλαμπαδεύουμε την Αγάπη για την ειρήνη, αφού ο πόλεμος όπως κάθε πόλεμος φέρνει δεινά, γεννά τη βία.

Να ευχόμαστε κάποτε να σταματήσουν οι πόλεμοι στη γη.

Να ευχόμαστε πάντοτε και να ανάβουμε το καντηλάκι για όλες τις ψυχές , στον αγώνα των οποίων εμείς γνωρίσαμε άλλα χρόνια κι όχι εκείνα τα δυσοίωνα.

ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ

Δόξα και τιμή σ' αυτούς του ανθρώπους όπως ο αείμνηστος Υπτγος Σούμπασης που άφησαν τα σπουδαιότερα μηνύματα ζωής!Να είσαι παιδί μες στον πόλεμο, να αγωνίζεσαι, να κινδυνεύεις και να ελπίζεις, να προσδοκάς!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΡΗΝΙΚΑ,ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ,ΕΛΕΥΘΕΡΑ

και να μην ξεχνάμε...μέσα από τις δυσκολίες να προσδοκάμε πως θα γίνουμε καλύτεροι όπως το μικρό αγόρι του κειμένου!!

Μ' ένα στεφάνι από δάφνες. Γυναίκες του Έπους του '40.

 Οι Εθνικές εορτές σε κάθε τόπο αποτελούν την ανάμνηση για κάποια σημαντικά γεγονότα. 

Η 28η Οκτωβρίου 1940 είναι η ημερομηνία ορόσημο για μια τραγική χρονική περίοδο που σημάδεψε πολύ βαθιά τη χώρα μας.

Κατακτητές, πόλεμος, βομβαρδισμοί, Ολοκαυτώματα, βία, φτώχεια,πείνα, δυστυχία,τρόμος αλλά και "Αντίσταση"  όχι μόνο από τους άνδρες όπως θα ήταν φυσιολογικό σύμφωνα με τη γενικότερη θέση και ιδέα για τα δυο φύλα, αλλά κι από τις γυναίκες. 

Ήταν πολλές οι Ελληνίδες ηρωίδες,  οι μάνες , οι σύζυγοι, οι αδερφές, ήταν και οι ηλικιωμένες γυναίκες στα βουνά της Ηπείρου, στα χωριά της πατρίδας μας.Ακόμη γυναίκες των γραμμάτων και καλλιτέχνιδες.

Είναι αδύνατον κάποιος σε ένα μικρό κείμενο να αναφερθεί στο μεγαλείο της ψυχής εκείνων των άγνωστων αλλά ισχυρών προσωπικοτήτων.

Σ' αυτό το κείμενο θα γράψω λίγα λόγια για δυο μεγάλες προσωπικότητες της Εποχής εκείνης..τη Σοφία Βέμπο και τη Λέλα Καραγιάννη.

ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ

Η γυναίκα που γνωρίσαμε από τις αφηγήσεις των προγόνων μας, από κάποιες εκδηλώσεις, από τα τραγούδια των σχολικών μας εορτών..έως και πριν λίγο καιρό..

Αυτή η δυναμική γυναικεία παρουσία, με την υπέροχη φωνή και τα μεγάλα μάτια γεννήθηκε το 1910 στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης και το πραγματικό της επίθετο ήταν Μπέμπου.

Τραγουδίστρια και ηθοποιός, η Σοφία Μπέμπου -όπως ήταν το πραγματικό της όνομα- γεννήθηκε το 1910 στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης..
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/155

© SanSimera.gr

Οι γονείς της καπνεργάτες όπου μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ήρθαν στην ευρύτερη περιοχή της Λάρισας, συγκεκριμένα στην Τσαριτσάνη και στη συνέχεια στον Βόλο.

Η Σοφία προκειμένου να συνεισφέρει στα οικονομικά της οικογένειάς της άρχισε να τραγουδάει σε ένα ζαχαροπλαστείο στη Θεσσαλονίκη. Τρία χρόνια αργότερα ήρθε στην Αθήνα  όπου την προσέλαβε ο γνωστός επιχειρηματίας της εποχής Φώτης Σαμαρτζής και συμμετείχε στην επιθεώρηση "ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ 1933". Σχεδόν αμέσως έκανε την πρώτη της δισκογραφική παρουσία στην COLUMBIA (δισκογραφική εταιρεία που μεσουρανούσε..) με επιτυχία καθόσον η μπάσα φωνή της ήταν μοναδική για το είδος της. 

Το 1940 όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος η Σοφία ανέλαβε την εμψύχωση των στρατιωτών στο Μέτωπο με τα τραγούδια της που ήταν εμψυχωτικά αλλά και σατυρικά. 

Βρέθηκε στη Μέση Ανατολή όταν ήρθαν στην Αθήνα τα Ναζιστικά Στρατεύματα και συνέχισε από εκεί τον αγώνα της.

Η προσφορά της ήταν σημαντικότατη καθόσον η τέχνη όταν εξωτερικεύεται με σωστό τρόπο αποτελεί πραγματικό όπλο δύναμης και θάρρους.

Το 1949 δημιούργησε τον δικό της καλλιτεχνικό χώρο - θεατρική σκηνή στο Μεταξουργείο και έτσι διατήρησε (επανέφερε ουσιαστικά) την επιθεώρηση που έτεινε προς εξαφάνιση γιατί άρχισαν να κλείνουν τα θέατρα και να αναδεικνύεται ο κινηματογράφος. Η Βέμπο μέσω αυτού του καλλιτεχνικού χώρου γνώρισε στο κοινό το " αρχοντορεμπέτικο" .

Το 1957 παντρεύτηκε τον Μίμη Τραϊφόρο στιχουργό και συγγραφέα για τον οποίο αποτελούσε έως το τέλος της ζωής τη μούσα του. Η ίδια έλαβε μέρος σε πολύ γνωστές ταινίες και η δουλειά της ήταν καθηγήτρια πιάνου (είχα την τύχη να γνωρίσω μια από τις μαθήτριές της όταν ήμουν έφηβη).

Η δυναμική αυτή προσωπικότητα έλαβε μέρος στον αγώνα εναντίον της Χούντας και δεν φοβήθηκε τη βραδιά του Πολυτεχνείου να κρύψει φοιτητές στο σπίτι της , τους οποίους δεν πρόδωσε όταν κάποια στιγμή οι απεσταλμένοι της ασφάλειας έφτασαν στο κατώφλι της.

Στις 11 Μαρτίου του 1978 ένα πολυάριθμο πλήθος αποχαιρέτισε τη Σοφία Βέμπο.

Ο ελάχιστος αυτός φόρος τιμής συνεχίζει με την ηρωική μορφή της Αντίστασης

τη ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ, την Μπουμπουλίνα της Κατοχής 1941-1944.

Το 1898 στη Λίμνη Ευβοίας  γεννήθηκε η Λέλα Καραγιάννη η οποία πέρασε σχεδόν όλη τη ζωή της στην Αθήνα καθόσον παντρεύτηκε τον φαρμακοποιό εκ Σμύρνης Γεώργιο Καραγιάννη όπου απέκτησαν επτά παιδιά.

Η πολυαγαπημένη προσωπικότητα πριν τον πόλεμο είχε μεγάλη φιλανθρωπική δράση, ξυπνούσε και κοιμόταν με τη σκέψη " ποιον να βοηθήσω σήμερα".

Ιδιαίτερα φιλόπατρις και με αξίες βαθιά πνευματικές όταν κηρύχτηκε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος αφού δεν μπορούσε να φύγει για την πρώτη γραμμή του Μετώπου, πήρε τα τέσσερα μεγαλύτερα παιδιά της και κατατάχτηκαν στον Ερυθρό Σταυρό. Έτσι ως τραυματιοφορείς προσέφεραν τη βοήθειά τους στους τραυματίες του πολέμου που έφερναν τα τρένα.

Η Λέλα όμως δεν εφησύχαζε αλλά αναζητούσε τρόπους για να αντισταθεί, όπως σύμφωνα με τις απόψεις ήταν η ηθική υποχρέωση κάθε Έλληνα. Έτσι ξεκίνησε (1941) με τη δημιουργία μια μυστικής ομάδας  που αποτελούνταν από τα παιδιά της, τον σύζυγό της, τρεις γιατρούς, φίλους της οικογενείας της και κάποιους άλλους φίλους. Η έδρα αυτής της ομάδας ήταν το σπίτι της στην οδό Λήμνου κοντά στην πλατεία Αγάμων (πλατεία Αμερικής σήμερα). Μετά από ένα μήνα την ομάδα την ονόμασαν " ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ". Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα ήταν πρόγονος της Λέλας.

Για πρώτη φορά συνελήφθη  από τους κατακτητές μαζί με τον σύζυγό της τον Σεπτέμβριο του 1941 και τους πήγαν στις Φυλακές Αβέρωφ (σημερινό Εφετείο Αθηνών). Έξυπνο μυαλό όμως, δήλωσε το πατρικό της όνομα και είπε ότι με τον σύζυγό της ήταν σε διάσταση με αποτέλεσμα να καταφέρει σε δυο μήνες να αποφυλακιστεί εκείνος. Η ίδια όμως έμεινε μέχρι τον Μάρτιο του 1942  περνώντας πρώτα ιταλικό στρατοδικείο από το οποίο απαλλάχτηκε γιατί δεν υπήρχαν αποδεικτικά στοιχεία για τις κατηγορίες που της είχαν προσάψει. Εννοείται ότι οι συνεργάτες της -έξω- συνέχιζαν τη δράση που ενίσχυε η ίδια από τη φυλακή.Κατάφερε να συστρατεύσει και του δεσμοφύλακες!!

 

Η αείμνηστη ηρωίδα πλέον ήταν βέβαιη για τις αποφάσεις της και η ομάδα της έγινε μεγάλη αφού πολλοί Έλληνες ήταν μαζί της. Ακολούθησε σχέδια κατασκοπείας και δολιοφθοράς και ήταν μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του Αγώνα που δεν ενέπλεκε συμφέροντα ή πολιτικά ρεύματα.Χάρη στη Λέλα επιτεύχθηκαν βασικά χτυπήματα στον εχθρό όπως ανατινάξεις αεροδρομίων, καταβυθίσεις υποβρυχίων και νηοπομπών. Ο σύζυγός της είχα οργανωμένη φαρμακαποθήκη και έτσι προμήθευαν τους αντάρτες της υπαίθρου. Δυστυχώς η οργάνωση διώχθηκε σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες από ανθρώπου που έζησαν μαζί της, από τη Διεύθυνση Ειδικής Ασφάλειας του Κράτους και τα μέλη οδηγήθηκαν σε δικαστική καταδίκη μετά τον Πόλεμο.

Το καλοκαίρι του 1944 κάποιοι αγωνιστές της αντίστασης μη αντέχοντας τα μαρτύρια από τους Γερμανούς , έδωσαν στοιχεία για τη δράση της..Ήταν η εποχή που νοσηλευόταν εξουθενωμένη αλλά δεν προσπάθησε να κρυφτεί όταν έμαθε ότι θα τη συλλάβουν. Έτσι βρέθηκε μα συνεργάτες και παιδιά στα γνωστά κρατητήρια της οδού Μέρλιν.

 

Η γυναίκα αυτή άκουσε τις βαριές κατηγορίες της από τους Γερμανούς χωρίς να αντιδράσει, παρέμενε με το κεφάλι ψηλά. 

Ήταν δειλινό της 7ης Σεπτεμβρίου του 1944 όταν τη μετέφεραν στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου όπου με τη χαραυγή της επόμενης μέρας η Λέλα τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο, φωνάζοντας " Ζήτω η Πατρίδα" , δίνοντας θάρρος στους υπόλοιπους εβδομήντα αγωνιστές της Αντίστασης άφησε την τελευταία της πνοή..έφυγαν όλοι ...με την ψυχή καθαρή και το βλέμμα στη λευτεριά!!

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΕ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ.

Χρόνια πολλά Ελλάδα μου, αντέχεις και θ' αντέξεις!!!

Υ.Σ Η αγάπη μας για την πατρίδα σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται με χλευαστικούς όρους, με μίσος για τους άλλους λαούς κτλπ..

Άγιοι Πάντες στην Αθήνα. Μια όαση ανάμεσα στις πολυκατοικίες.

Μικρά κτίσματα με μεγάλη ιστορία.

Όταν ζει κάποιος σε μια μεγαλούπολη ή τη γνωρίζει ως επισκέπτης, εκτός των κύριων χαρακτηριστικών της πάντοτε ανακαλύπτει μικρές γωνιές που αποτελούν οάσεις, όπως οι μικρές στιγμές στη ζωή που πολλές φορές είναι ωραιότερες απ' αυτές που ονομάζουμε μεγάλες.

Στην Αθήνα η πρώτη άποψη είναι τα ακαλαίσθητα κτίρια των πολυκατοικιών (δεν αναφέρομαι στα προάστια), τα βρώμικα πεζοδρόμια, τα νεοκλασικά - σπάνιας ομορφιάς- κτίρια που μαρτυρούν σε κάθε σημείο την περασμένη αίγλη τους και τώρα καταρρέουν.Ο επισκέπτης ή ο κάτοικος περπατώντας και έχοντας τον νου μακριά από τις σκέψεις του τσιμέντου και του γκρίζου σίγουρα θα βρεθεί μπροστά σε μικρά σημεία στα οποία στρέφεται το βλέμμα, μέρη που χαρίζουν ένα ουσιώδες διάλειμμα στην καθημερινότητα προσφέροντας γαλήνη και ελπίδα.

Μια από τις τοποθεσίες με τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά είναι ο  μικρός  καλαίσθητος ναός των Αγίων Πάντων στην περιοχή των Αμπελόκηπων, Μετόχι της Μονής Πετράκη, που βρίσκεται πολύ κοντά στον σταθμό του ΜΕΤΡΟ - στάση Αμπελόκηποι, στην οδό Τσόχα 39 και λίγα μέτρα από τη νοτιοανατολική γωνία του γηπέδου του Παναθηναϊκού όπως είναι γνωστό το στάδιο " Απόστολος Νικολαΐδης". Εννοείται ότι το εκκλησάκι είναι περικυκλωμένο από πολυόροφες πολυκατοικίες δημιουργώντας την εντύπωση πως αποτελεί τη γραφική αυλή τους. 

Ο Ναός ανεγέρθηκε σύμφωνα πάντα με τις πηγές τον 11ο αιώνα μ.Χ, ο τύπος του είναι σταυροειδής εγγεγραμμένος με οκταγωνικό τρούλο και βρίσκεται περί τα δυο μέτρα κάτω από το οδόστρωμα.
Βρισκόταν σχεδόν ερειπωμένος όταν το 1956 αναστηλώθηκε από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων. Η διακόσμησή του περιλαμβάνει αρχαία αρχιτεκτονικά μέλη και επιγραφές.

Όταν ανεγέρθηκε το εκκλησάκι, η περιοχή ήταν μακριά από τα τείχη της πόλεως των Αθηνών, πνιγμένη στο πράσινο και στους κήπους όμως καταμαρτυρεί το όνομά της. Κατά την περίοδο της αρχαιότητας εκεί που βρίσκεται ο ναός, υπήρχε Ιερό αφιερωμένο στην Ουράνια Αφροδίτη (θεά του αγνού έρωτα και της οικογένειας) και πηγή με δροσερό νερό.Αυτό το άγαλμα ήταν δημιούργημα του Αλκαμένη ο οποίος ήταν μαθητής του Φειδία όπου και τον επόπτευε όταν το κατασκεύαζε.

Από το Ιερό αρκετά μέλη ανακαλύφθηκαν σε ανασκαφές που έγιναν από το 1922 μ.Χ έως το 1964 μ.Χ  με σπουδαιότερο από αυτά τον μονολιθικό βωμό που σώζεται αριστερά από την κεντρική είσοδο του ναού, όπου εκεί άφηνε τα δώρα του το πλήθος προς τη θεά με κυριότερη ημέρα προσφοράς την εορτή των Αρρηφορίων ή Αρρητοφορίων.
Αξίζει να γνωρίζουμε την τελετουργία εκείνης της μέρας.

 Λάμβαναν μέρος δυο κοριτσάκια από επτά έως έντεκα χρονών όπου ξεκινούσαν από τον Παρθενώνα κρατώντας στα κεφαλάκια τους δώρα της θεάς Αθηνά, της Παλλάδος και τα έφερναν στην υπόγεια πηγή της Αφροδίτης (εν Κήποις) απ' όπου έπαιρναν άλλα δώρα και επέστρεφαν στην Ακρόπολη. Μ' αυτό το τελετουργικό συνέδεαν τις δυο θεές της αγάπης και της σοφίας.

Πηγές με λεπτομερή στοιχεία για τη θεμελίωση του χριστιανικού ναού αργότερα δεν υπάρχουν.

Σύμφωνα με τους μελετητές, με τους ιστορικούς κι αρχαιολόγους, με τα αρχαιολογικά ευρήματα,με τις επιστολές του Επισκόπου Αθηνών Αγίου Μιχαήλ Ακομινιάτου Χανιώτου (1181-1205 μ.Χ), γύρω από τον μικρό ναό είχε δημιουργηθεί η Μονή των Αγ. Ομολογητών.

 Αρχιτεκτονικά ο Ναός των Αγίων Πάντων, θεωρείται σύγχρονος της Καπνικαρέας, των Αγίων Θεοδώρων και της Ομορφοκλησσιάς.Εκεί, το 1186 μ.Χ κοιμήθηκε και ενταφιάστηκε ο ιερομόναχος Θεοφύλακτος Βελισσαριώτου, γόνος αρχοντικής οικογένειας.

Δεν γνωρίζουμε τίποτα για τη χρονική περίοδο από τον 13ο έως τον 18ο αιώνα μ.Χ κι ως εκ τούτου παραμένει άγνωστη η ιστορία, η χρήση τότε του Ναού.
Για τον 19ο αιώνα μ.Χ πηγές από ξένους περιηγητές μαρτυρούν ότι παρόλο που το εκκλησάκι βρισκόταν σε σχεδόν ερειπωμένη κατάσταση καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου τελούνταν Λειτουργίες στον εξωτερικό χώρο.Επίσης το αγίασμα (νερό πηγής) το ευλαβούνταν πριν την Ελληνική Επανάσταση και οι Οθωμανοί Τούρκοι.

Το 1922 μ.Χ ο αείμνηστος αρχαιολόγος Γ.Σωτηρίου προχώρησε την πρώτη επίσημη ανασκαφή του ναού όπου και ανακάλυψε ερειπωμένο τον ναό αλλά αρκετούς τάφους μοναχών.
 
Ευτύχημα θεωρείται ότι το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων με επόπτη τον εξαιρετικό αρχαιολόγο Αν. Ορλάνδο, επιμελητές τον αρχιτέκτονα Ο. Φιντικάκη και τη βοήθεια του επιθεωρητή αναστηλώσεων Ε. Στίκα, ανέλαβε το 1957 την αναστήλωση του ναού.Μάλιστα το ξεκίνημα των εργασιών έγινε κατόπιν υπαίθριας Θείας Λειτουργίας και Αγιασμού την 1 Οκτωβρίου του 1956 και ολοκληρώθηκαν τέλος Ιανουαρίου του 1957.Στις 16 Ιουνίου του ιδίου έτους τελέστηκε η πρώτη Θεία Λειτουργία στον αναστηλωμένο πλέον Ναό και τα εγκαίνια έγιναν στην γιορτή των Αγίων Πάντων στις 8 Ιουνίου του 1958. Οι κάτοικοι της περιοχής ήταν αληθινοί αρωγοί σ' αυτή την προσπάθεια, δημιουργώντας και ομώνυμο σύλλογο.

 Τη δεκαετία του '50 όμως με την αλματώδη και καταστροφική σε αρκετό μέρος...ανοικοδόμηση της Αθήνας εντός του αρχαιολογικού χώρου και της αυλής του Ναού ανεγέρθηκαν πολυόροφες  πολυκατοικίες. Ακόμη και το 2006 που κατεδαφίστηκε ένα διώροφο κτίριο αν και οι κάτοικοι αντέδρασαν...άλλοι λόγοι όπως πάντα..βοήθησαν να οικοδομηθεί  άλλη μια πολυκατοικία.

 Ο Ναό εορτάζει κατά την ημέρα της κινητής εορτής των Αγίων Πάντων, 56 ημέρες δηλαδή μετά το Πάσχα.

Προσωπικά θεωρώ θαύμα σε συνδυασμό με μεγάλο αγώνα πιστών και αρχαιολόγων το ότι υπάρχει ο Ναός και ο χώρος που υπάρχει σ' αυτόν.