Η Πλατεία Ομονοίας και το τραγούδι της δεκαετίας του '50.

Ο χώρος διαμορφώθηκε σε πλατεία το 1846 και αρχικά πήρε το όνομα Πλατεία Ανακτόρων και στη συνέχεια Πλατεία Όθωνος, προς τιμή του βασιλιά. Αποτελούσε το βορειότερο άκρο της πόλης και το τέρμα του εξοχικού περιπάτου των Αθηναίων της εποχής. Το 1862 μετονομάσθηκε σε Πλατεία Ομονοίας, όταν στο χώρο αυτό συγκεντρώθηκαν και έδωsαν όρκο «ομονοίας» οι αρχηγοί των αντιπάλων πολιτικών μερίδων, οι οποίες είχαν προκαλέσει λόγω του δυναστικού αιματηρές ταραχές στη χώρα.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/324

© SanSimera.gr

Ο χώρος διαμορφώθηκε σε πλατεία το 1846 και αρχικά πήρε το όνομα Πλατεία Ανακτόρων και στη συνέχεια Πλατεία Όθωνος, προς τιμή του βασιλιά. Αποτελούσε το βορειότερο άκρο της πόλης και το τέρμα του εξοχικού περιπάτου των Αθηναίων της εποχής. Το 1862 μετονομάσθηκε σε Πλατεία Ομονοίας, όταν στο χώρο αυτό συγκεντρώθηκαν και έδωsαν όρκο «ομονοίας» οι αρχηγοί των αντιπάλων πολιτικών μερίδων, οι οποίες είχαν προκαλέσει λόγω του δυναστικού αιματηρές ταραχές στη χώρα.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/324

© SanSimera.gr

Ο χώρος διαμορφώθηκε σε πλατεία το 1846 και αρχικά πήρε το όνομα Πλατεία Ανακτόρων και στη συνέχεια Πλατεία Όθωνος, προς τιμή του βασιλιά. Αποτελούσε το βορειότερο άκρο της πόλης και το τέρμα του εξοχικού περιπάτου των Αθηναίων της εποχής. Το 1862 μετονομάσθηκε σε Πλατεία Ομονοίας, όταν στο χώρο αυτό συγκεντρώθηκαν και έδωsαν όρκο «ομονοίας» οι αρχηγοί των αντιπάλων πολιτικών μερίδων, οι οποίες είχαν προκαλέσει λόγω του δυναστικού αιματηρές ταραχές στη χώρα.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/324

© SanSimera.gr

Όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε την ιστορία της Πλατείας Ομονοίας που αποτελούσε ανέκαθεν το σημείο της συνάντησης κυρίως για τους ανθρώπους που κατέφθαναν από την επαρχία στην πρωτεύουσα, κάποιες δεκαετίες πριν....

Ο χώρος πήρε τη μορφή της πλατείας το 1846 με πρώτη ονομασία Πλατεία Ανακτόρων και στη συνέχεια Πλατεία Όθωνα,προς τιμή του τότε βασιλιά.

Τη σημερινή ονομασία την έλαβε το 1862 καθόσον τότε έδωσαν τον όρκο "ομονοίας" οι αρχηγοί των αντιπάλων πολιτικών ομάδων.

Αργότερα κατά τη χρονική περίοδο της βασιλείας του Γεωργίου του Α' η πλατεία δεντροφυτεύτηκε και τοποθετήθηκε μια μαρμάρινη εξέδρα απ΄όπου κάθε Κυριακή μια στρατιωτική μουσική μπάντα με τη μουσική της ψυχαγωγούσε τους Αθηναίους, αφού ήταν το κεντρικό και από τα αρχοντικότερα σημεία της πόλης.

Το 1930 ξεκίνησαν τα έργα για την κατασκευή του υπόγειου σιδηροδρόμου και ως εκ τούτου έπαιρνε σιγά - σιγά την εμπορική της μορφή.

Η διαρρύθμιση του υπόγειου χώρου ξεκίνησε στις  15 Οκτωβρίου του 1954 και περιελάμβανε τις κυλιόμενες σκάλες, τράπεζα, καταστήματα....Ήταν πραγματικά όμορφα!

Όλο το έργο ήταν έτοιμο το 1960 με συντριβάνια και τεχνητή λίμνη που αποτελούσε τη χαρά των φιλάθλων οι οποίοι μετά τη νίκη του αγώνα της ομάδας τους είχαν ως έθιμο να βουτούν εκεί..

Καθώς τα χρόνια περνούσαν, οι κυβερνήσεις για διάφορους λόγους προχωρούσαν σε διαφοροποιήσεις του χώρου της Πλατείας...ουσιαστικά καταστροφή γινόταν...Η πιο πρόσφατη αλλαγή ήταν αυτή με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 με τραγικό αποτέλεσμα...

Κατά την πολυποίκιλη σε κάθε μορφής γεγονότων δεκαετία του '50 οι θεατρικοί συγγραφείς Παπαδούκας,Σπυρόπουλος και Ασημακόπουλος με μουσικό συνθέτη το Μενέλαο Θεοφανίδη έγραψαν ένα τραγούδι, ύμνο δηλαδή για την αναφερόμενη πλατεία.

Κυκλοφόρησε το 1954 με τη νοσταλγική φωνή και τη σπουδαία ερμηνεία της Σοφίας Βέμπο και συνέχισε σε μια επιθεώρηση το 1955 ως σουξέ...ΟΜΟΝΟΙΑ ΠΛΑΣ.. με την ανεπανάληπτη Ρένα Βλαχοπούλου.

Πρώτη ερμηνεία Σοφία Βέμπο
Άλμπουμ 78 στροφές
Έτος Κυκλοφορίας: 1954       

Σαν την Πλας Πιγκάλ από χρόνια
μια πλατεία πολύ κεντρική
στην Αθήνα μας είν’ η Ομόνοια
που είν’ η φήμη της ιστορική.

Σε κάθε γωνία εφτά καφενεία,
καρέκλες με κόσμο γεμάτες
και ταξί που ψαρεύουν πελάτες.
Κομψοί και ωραίοι, πόλισμαν τροχαίοι,
πέντ’ έξι παλιές μπυραρίες,
καυγαδάκια στις αφετηρίες.

Καμπαρέ και τζαζ μπαντ και μπελ φαμ,
με ταμπέλες που λεν’ γουέλκαμ.
Τι ρυθμός και ζωή και κοσμοσυρροή,
μέρα – νύχτα και ως το πρωί.

Και τ’ ανθοπωλεία σειρά στην πλατεία,
τριάντα περίπτερα πλάι,
κι από κάτω μετρό που περνάει.
Κάποιου εκεί κουλουρτζή ο ταβλάς,
να, η Ομόνοια Πλας.

Μια πλατεία παλιά όλο χάρη,
όλοι οι δρόμοι οδηγούν προς τα εκεί,
και μαζεύονται κι οι φαντάροι
το απόγευμα την Κυριακή.

Πλατεία κοκέτα, φαγιά σε πακέτα,
τσατσάρες, στυλό και λαχεία,
και χαζοί από την επαρχία.
Δυο μέτρα πιο κάτω, πολύ ορεξάτο,
παρφέμ ένα γύρω σκορπίζει
το ντονέρ το κεμπάπ που γυρίζει.

Και αργά από κάποιο στενό
για βολτίτσα προβάλλει ο Ζανώ.
Τι ρυθμός και ζωή και κοσμοσυρροή,
μέρα – νύχτα και ως το πρωί.

Και πριν ξημερώσει, ξενύχτηδες τόσοι
περνούνε να παν’ για το σπίτι
ενώ το πρώτο το τραμ σκάει μύτη.
Κάποιου εκεί κουλουρτζή ο ταβλάς,
να, η Ομόνοια Πλας.

Αργότερα με τις νέες παρεμβάσεις στην πλατεία για διάφορα νέα έργα, ήρθε ένα άλλο τραγούδι....

Ξεχαρβαλωμένη κι αναστατωμένη

με λάκκους και μπάζα γεμάτη,

διώχνει τώρα τον κάθε διαβάτη.

Γίνονται έργα εκεί

κι' έτσι μοιάζει γιαπί,

η πλατεία μας η ιστορική..

Με τα χάλια της τώρα γελάς-

να η Ομόνοια πλας!!..

Πηγές: διάφορα έντυπα της δεκαετίας του '50, αφηγήσεις συγγενικού μου προσώπου και το βιβλίο του Γιάννη Καιροφύλα " Η ΑΘΗΝΑ ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '50" .