Οδοιπορικό επί της Αγίας Άννης.

Είναι αυτές οι απρογραμμάτιστες διαδρομές που μας οδηγούν σε μέρη με ιστορία και ανθρώπινο αποτύπωμα, με εικόνες που δημιουργούν απίστευτα σενάρια..τα οποία μας είναι γνωστά και ταυτόχρονα άγνωστα!

Μια τέτοια διαδρομή που δεν είχε περάσει ποτέ απ' τη σκέψη μου, προέκυψε ένα από τα πρόσφατα πρωινά.

Βρισκόμουν στο Κολωνάκι σε μια συνάντηση για κάποια θέματα, όταν ένα τηλεφώνημα της Ιωάννας με οδήγησε στο Μοναστηράκι κι από εκεί προέκυψε η πρόταση την οποία αποδέχτηκα να πάμε μαζί έως τον σταθμό του Ελαιώνα.

Φτάνοντας στον Ελαιώνα μου συνέχισε  την πρόταση.."έλα να σου δείξω ένα εκκλησάκι στη μέση του δρόμου, περίπου είκοσι λεπτά περπάτημα". Δίστασα να την αποδεχτώ καθόσον δεν μου πήγαινε..με την εμφάνιση από το πρώτο ραντεβού εις το Κολωνάκι ....να βρεθώ σε μια περιοχή με λάσπες, φορτηγά..βιομηχανική γενικότερα.
Όμως  από τα πρώτα βήματα άρχισα να διαφοροποιώ τη σκέψη μου όταν κοιτάζοντας αριστερά καθώς περπατούσαμε αντίκρισα μέσα από σκουπίδια δυστυχώς το Μνημείο του Φιλοπάππου και τον Παρθενώνα. Αισθάνθηκα συγκίνηση και άρχισα να θυμάμαι όλα όσα έχω διαβάσει για αυτή την πανέμορφη κι αρχοντική περιοχή του παρελθόντος.

Η διαδρομή αυτή που ως πρώτη όψη αποτελείται από φορτηγά, αποθήκες, εταιρείες, ότι έχει απομείνει από παλιά εργοστάσια, κρύβει στοιχεία από τις γραφικές γειτονιές εκείνες που οι άνθρωποι μέσα από τα προβλήματά τους ήταν δεμένοι κι αγαπημένοι, εκκλησάκια που δείχνουν το βαθύ συναίσθημα και όχι το υποκριτικό που απλά συνδέεται με τη θρησκεία.

Των ανθρώπων τα έργα και πάλι σκεφτόμουν....για μια περιοχή η οποία στην αρχαιότητα ήταν το σύμβολο της ελευθερίας και της δημοκρατίας, με τα σημάδια του Βυζαντίου ολοζώντανα κατάφυτη από ελιές με επέκταση έως το σημερινό ιστορικό κέντρο να φτάσει να χαρακτηρίζεται ως υποβαθμισμένη.

 

Σύμφωνα με τις πηγές η ιστορία της περιοχής του Ελαιώνα ξεκινά το 1830 όπως και η υπόλοιπη Ελλάδα που είχε απελευθερωθεί,

Ως εποχή που χαρακτηρίστηκε από σημαντική άνοδο θα έλεγε κανείς πως ήταν η εποχή του Κλεάνθη και του Κλέντσε τότε δηλαδή που σημειώθηκε γενικά η ανάπτυξη της Αθήνας.
Σιγά σιγά εγκαταστάθηκαν διάφορα εργαστήρια όπως ελαιοτριβεία, σαπωνοποιεία, βυρσοδεψεία  και άλλα με αποτέλεσμα την υποβάθμιση του τόπου αισθητικά αλλά και ως ποιότητα ζωής.

 Κατά καιρούς έχουν ακουστεί διάφορες προτάσεις ανάπλασης της περιοχής όπως της αξίζει. Είναι αδιανόητο ένας τέτοιος θησαυρός να στέκει ως φάντασμα και να χρησιμοποιείται σαν σκουπιδότοπος...να δείχνει ρημαγμένος.

Αυτό που διαπίστωσα από το σύντομο οδοιπορικό είναι η τεράστια ομορφιά, τα ανεκτίμητα μνημεία, τα σημάδια του παρελθόντος της εργατικής τάξης μια άλλης εποχής, το ανθρώπινο αποτύπωμα σε πολλές μορφές...

Νομίζω πως αξίζει η περιοχή την ανάπλαση και αναβάθμιση καθώς και την ενασχόληση από ομάδες ανθρώπων (φωτογράφων και άλλων) που τους αρέσει να συνδέουν το παρελθόν με το παρόν για να χτίζουν το μέλλον.

Η αμοιβαία υπόσχεση που δώσαμε με την Ιωάννα είναι μια έρευνα στην περιοχή για μια καλύτερη καταγραφή και φωτογραφική κάλυψη όλων όσων είδαμε αλλά και αυτών που δεν προλάβαμε.

Η ζωή είναι ωραία όταν δεν παραμένεις αδρανής.

Ο πολιτισμός ταξιδεύει στις γενιές και αποτελεί τη βάση του μέλλοντος όταν τον προβάλουμε.

Η Αθήνα έχει γειτονιές και συνοικίες οι οποίες δεν πρέπει να χαθούν στον βωμό κανενός είδους συμφέροντος..

Τις Κυριακές ο δρόμος της Αγίας Άννης ζωντανεύει από το παζάρι των ρακοσυλλεκτών. Εκεί εκτός από την ποικιλία των αντικειμένων, μπορεί κανείς να παρατηρήσει και να καταγράψει χαρακτήρες, συμπεριφορές, ανθρώπινες φιγούρες...ασυνήθιστα για τα δεδομένα των περισσοτέρων.

ΥΣ. Στον δρόμο υπάρχει μια στήλη με τη φωτογραφία μια αγωνίστριας που σκοτώθηκε στις 28 Ιουλίου 1980 στον εξωτερικό χώρο της εταιρείας ΕΤΜΑ που καταμαρτυρά το πολυποίκιλο ενδιαφέρον της περιοχής.