Nάρκισσος και Υάκινθος!

 Και ποιος δεν ξέρει τον μύθο του Νάρκισσου!

Eίναι ένα φυτό που τα άνθη του μεθούν τη φύση και με την ομορφιά του στέλνει αναγεννησιακούς οιωνούς, το αιθέριο έλαιό του αποτελεί εξαιρετικό συστατικό για την αρωματοποιία (το ναρκίσσινο μύρο από τους αρχαίους).

Τον συναντάμε σε πολλά είδη!!Το πιο γνωστό σε χωριά και πόλεις, σε κάμπους και πλαγιές είναι τα «μανουσάκια» που δόθηκε στην οικογένεια των φυτών με τα οποία ντύνεται η γη της Κρήτης. Τα «μανουσάκια» βέβαια φυτρώνουν σε όλες τις Νότιες περιοχές της Μεσογείου, στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στη Βόρεια Αφρική.

Ο μύθος της αξεπέραστης ομορφιάς (που είναι καταραμένη όπως λέει κι ο σοφός λαός σε κάποια από τις ρήσεις του).

Ο Νάρκισσος που ήταν γιος του Κηφισού, ήταν ένα πανέμορφο αγόρι που η φήμη της γοητείας του έφτανε στα πέρατα του κόσμου με τις νύμφες να είναι όλες ερωτευμένες μαζί του. Αυτός όμως ήταν ψυχρός και άπονος τόσο που όταν η Ηχώ θέλησε να του μιλήσει για την αγάπη που ένιωθε γι’ αυτόν, της φέρθηκε με περιφρόνηση, με αλαζονεία.

Αυτή από τον βαθύ της πόνο και τον δυνατό έρωτα που μετατράπηκε σε μίσος τον καταράστηκε με όλη την ψυχή της ώστε «να αγαπήσει κι αυτός με πάθος αλλά να μην του δώσει σημασία η ύπαρξη που θα ποθεί». Ή θεά Αφροδίτη στάθηκε στο πλευρό της Ηχούς και η κατάρα έπιασε…Έτσι ο Νάρκισσος μια από τις μέρες που έβγαινε στα βαθύσκιωτο δάσος για να κυνηγήσει, ένιωσε έντονη την αίσθηση της δίψας. Έψαχνε τριγύρω για να βρει καμιά πηγή μέχρι που θαμπώθηκε από μια λιμνούλα με καθάρια νερά, η οποία σχηματίζονταν από το νερά μιας δροσερής πηγής. Ο ξακουστός νέος δεν είχε αντικρίσει ποτέ το πρόσωπό του, δεν είχε βρεθεί μπροστά σε καθρέφτη. 

Έτσι σκύβοντας αναγκαστικά για να πιει νερό είδε τον εαυτό του, βρέθηκε με το πρόσωπό του αντάμα και η ομορφιά του τον θάμπωσε. Ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα τον εαυτό του κι από τότε δεν ήθελε με τίποτα να φύγει από εκεί, μα ούτε να ανακατέψει τα νερά της λίμνης, από φόβο μήπως και χάσει την εικόνα του. Έμεινε εκεί και τίποτα δεν μπορούσε να τον μετακινήσει αλλά ούτε και να τον κάνει να αισθανθεί διαφορετικά. Δεν έτρωγε ο Νάρκισσος, ούτε έπινε..άντεξε για λίγο μέχρι που έγειρε το κεφάλι του όπως ήταν στο καταπράσινο χορτάρι..και φύτρωσε το μυροβόλο άνθος..

 Υάκινθος ή ζουμπούλι.

Σύμφωνα πάντα με το θησαυρό της μυθολογίας μας ο Υάκινθος ήταν το στερνοπαίδι του βασιλιά της Σπάρτης χαρούμενος σαν χαρακτήρας και με ωραία εξωτερικά χαρακτηριστικά. Έκανε παρέα με τον θεό Απόλλωνα, πήγαιναν μαζί στον Ευρώτα, στις όχθες του οποίου έπαιζαν, στο κυνήγι καθώς σε αθλήματα πάλι ήταν μαζί.

Ένα πρωί αποφάσισαν να ασχοληθούν με δισκοβολία, να αγωνιστούν σ’ αυτό το άθλημα. Έτσι ο Απόλλωνας ξεχνώντας την ανθρώπινη υπόστασή του αφού έπαιζε με θνητό, και χρησιμοποιώντας την υπέρ δύναμη της θεϊκής του φύσης , ο δίσκος που ήταν βαρύς και μπρούτζινος έφτασε απίστευτα ψηλά, άγγιξε τον ουρανό.

Ο Υάκινθος όπως έκανε και στ’ άλλα παιχνίδια και αθλήματα, έτρεξε γιατί ήθελε να τον πιάσει, να τον κρατήσει και μ’ αυτόν τον τρόπο να αποδείξει στον φίλο του ότι ήταν κι αυτός ρωμαλέος. Ο δίσκος όμως με την ορμή που έφυγε και με ακόμη παραπάνω δύναμη επέστρεψε στη γη κι ως αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθεί ο νεαρός. Η αλήθεια είναι ότι ο Απόλλωνας δεν μπορούσε να ησυχάσει, ούτε να παρηγορηθεί για το κακό που έκανε στον αγαπημένο του φίλο. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να διατάξει τη φύση εκεί που είχε πέσει το αίμα του ..να φύονται άνθη που θα μοσχοβολούν, που θα θυμίζουν πως η μετάνοια για το δυστύχημα μετατράπηκε σε μια αέναη πηγή αρώματος.

Βέβαια επειδή η μυθολογία είναι απίστευτα πλούσια υπάρχει και η εκδοχή που θέλει τον θεό Ζέφυρο να στέλνει επίτηδες τον δίσκο στο κεφάλι του Υάκινθου καθόσον ζήλευε φθονερά τους γερούς δεσμούς φιλία του με τον Απόλλωνα.

Η αμαρυλλίς και ο δικός της μύθος.

 

Τα κείμενα που αποτελούν αφιέρωμα σε άνθη, ήταν σκέψη μιας πολυαγαπημένης φίλης.

Σειρά έχει η αμαρυλλίδα, αυτό το εντυπωσιακότατο λουλούδι που μοιάζει με μεγάλο κρίνο. Την έχω δει σε αρκετούς χρωματισμούς αλλά ο επικρατέστερος είναι ο κόκκινος.

Ήταν αναπόφευκτο να μην υπάρχουν συμβολισμοί για τη μεγαλειώδη αυτή ύπαρξη του φυτικού βασιλείου. Έτσι λοιπόν συμβολίζει ακριβώς αυτό που νιώθει κανείς όταν βλέπει στα μπαλκόνια ή στους κήπους  τη θεσπέσια εικόνα της..

Είναι η αρχοντική ομορφιά, η δύναμη, η αποφασιστικότητα..

Τα φυτά και τα άνθη εκτός της ομορφιάς, της ζωής, της ευχάριστης απασχόλησης που μας χαρίζουν, μας ταξιδεύουν και με τους μύθους που είναι αφιερωμένοι σ’ αυτά.

Η ελληνική μυθολογία είναι ένα βαθύπλουτο κεφάλαιο που όσοι αιώνες κι αν περάσουν , όση εξέλιξη κι αν υπάρξει, όσο κι αν θέλουν κάποιοι από εμάς να χαρακτηρίσουν σαν οπισθοδρομικότητα την ενασχόληση, τη μελέτη της, θα ζει για πάντοτε και θα μεταλαμπαδεύεται γιατί υπάρχουν άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που εκτιμούν τη μοναδικότητά της, τη σοφή προσφορά της.

Έτσι κατά τον μύθο η Αμαρυλλίς ήταν μια ποιμενίδα (βοσκοπούλα) με σπάνια ομορφιά αλλά πολύ συνεσταλμένη, ντροπαλή η οποία ερωτεύτηκε σφόδρα έναν νεαρό βοσκό που ονομαζόταν Αλταίων και είχε περίσσιο παράστημα, με θεϊκή εξωτερική εμφάνιση, τέτοια που τον παρομοίαζαν με τον Απόλλωνα και τον Ηρακλή.

Η ερωτοχτυπημένη Αμαρυλλίς έκανε ότι μπορούσε για να αντιληφθεί ο Αλταίων τι της συμβαίνει, πόσο πολύ τον ποθούσε. Αυτός δεν είχε καμιά σχέση με τον συναισθηματικό κόσμο αφού όπως λέγεται ήταν πολύ αθώος.

Μια μέρα μη έχοντας άλλη λύση η πανέμορφη βοσκοπούλα που υπέφερε τρομερά από την μη ανταπόκριση του νέου, στο ερωτικό της κάλεσμα, ξεκίνησε για το Μαντείο των Δελφών -εκεί δίνονταν για όλα λύσεις- ώστε να λάβει τις κατάλληλες συμβουλές για το μεγάλο πρόβλημά της.

Οι οδηγίες  από το Μαντείο ήταν να ντυθεί στ’ άσπρα για τριάντα νύχτες και να μείνει έξω από την πόρτα του Αλταίονα, όπου μ’ ένα αγκάθι από τριαντάφυλλο θα τρυπάει το δέρμα της πάνω από το σημείο όπου βρίσκεται η καρδιά. Με το αίμα που θα ρέει θα γράφει το όνομά της στην πόρτα του νέου.

 Η Αμαρυλλίδα ακολούθησε πιστά τις οδηγίες μέχρι που απ’ το κατακόκκινο, γεμάτο φλόγα του έρωτα αίμα της, μπροστά από την πόρτα γεννήθηκε ένα μεγάλος λαμπρός κρίνος!

Ο Αλταίονας στη θέα του δεν είχε άλλη επιλογή , απ’ το να μαγευτεί! Την ερωτεύτηκε βαθιά και έμειναν μαζί για όλη τους τη ζωή.

Όλοι οι μύθοι όμως κρύβουν μηνύματα που ξεπετάγονται όπως το μαγικό μενταγιόν της νεράιδας μέσα απ’ το νερό, όπως το φυλαχτό της γιαγιάς απ’ το βελούδινο σκαλιστό κουτάκι.

Τα μηνύματα που αφήνει αυτή η ιστορία είναι ποικίλα μεταξύ των οποίων το αποτέλεσμα που φέρνει η δύναμη της θέλησης, η υπομονή, ο καρπός της αγάπης που ήταν το άνθος και όχι το αγκάθι που συμβαίνει με την κακία και τη ζήλια.

Πιστεύω ότι γνωρίζοντας τους μύθους η επαφή με τα φυτά μας έχει ωραιότερη σημασία, ντύνεται με χρώματα, με μια διαδρομή σε όσα η κάθε ιστοριούλα αναφέρει αλλά και σε εκείνα που πλάθει η δική μας φαντασία.

Υ.Σ Οι φωτογραφίες ανήκουν στον κ. Αντώνη Μικελή - Καπετάν Αντώνη και στη φίλη μου Eleni Kastanis-Sahlas.

Eίμαι αληθινά ευγνώμων που οι φίλοι , φίλες μου έχουν την ουράνια διάθεση να μοιράζονται τους θησαυρούς της φύσης μέσω των φωτογραφιών τους.

Ελιά!!το ιερό μας δέντρο!

Η ελιά είναι ένα από τα πιο γνωστά δέντρα σε όλους μας όχι μόνο επειδή η πατρίδα μας φημίζεται για την καλλιέργειά του και την παραγωγή άριστης ποιότητας ελαιόλαδου, αλλά και γιατί το ελαιόδεντρο συνδέεται με τον πολιτισμό και την ιστορία του τόπου μας. 

Από τη χρήση του φαγητού λόγω των πολλών ευεργετημάτων του  έως το άναμμα του καντηλιού , το καθαρό πράσινο χρώμα δίνει ηρεμία, παραπέμπει σε μια ροή αιώνιας ομορφιάς. 

Τα φύλλα των ελαιώνων σαν σπαθιά στέκουν ακοίμητοι φρουροί των αξιών αυτής της Χώρας και οι κορμοί...πόσα σχήματα, πόσους ρόζους, πόσες μορφές παρουσιάζουν!Τον ψίθυρό τους μόνο αν περπατήσει κανείς σε ελαιώνες μπορεί να αποκρυπτογραφήσει.

Μόνο εάν σταθεί στην ελιά της Θεάς Αθηνάς (που γεννήθηκε από την αντιπαλότητα Αθηνάς και Ποσειδώνα) επάνω στον Ιερό Βράχο θα δει μπροστά του την  Ελληνική Μυθολογία να ξετυλίγεται και έτσι θα νιώσει πάλι την κρυφή ελπίδα για την ελευθερία των λαών..

Αν περάσουμε στα Ομηρικά χρόνια θα δούμε τον Οδυσσέα στη ρίζα της να οργανώνει με τη Θεά Αθηνά τη μνηστηροφονία.

Κι αν ταξιδέψουμε προς την Ολυμπία Γη θα ζήσουμε στην εποχή που μεταφυτεύτηκε από τις  εκβολές του Ίστρου στην γαλήνια κοιλάδα του Αλφειού και έγινε αιώνιο σύμβολο νίκης, έγινε έπαθλο στους Ολυμπιακούς Αγώνες και πρώτος αθλοθέτης ήταν ο ημίθεος Ηρακλής. Από τότε τα σπαθωτά φύλλα στεφανώνουν με ξεχωριστή περηφάνια τα μέτωπα των νικητών σε μια διαδρομή ανάμεσα στους αιώνες.

Και τι έκσταση για τον ταξιδιώτη στην κοιλάδα του Πλείστου προς τους Δελφούς!!

Οι στίχοι που αφιερώθηκαν στην ελιά αποτελούν ύμνους για την υψηλής αξίας προσφορά της!

Και ποιος δεν την ύμνησε...ο Όμηρος, ο Πίνδαρος, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής!!αλλά και στα νεότερα χρόνια ο Σικελιανός, ο Ρίτσος, ο Παλαμάς, ο Σεφέρης, ο Ελύτης.

Το ξεχωριστό αέναο φως του δέντρου αποτελεί από τότε που γεννήθηκε..πηγή έμπνευση σε όλες τις τέχνες, στη ζωγραφική, στη γλυπτική, στην αγγειογραφία, στην αργυροχρυσοχοΐα σε όλους τους καλλιτεχνικούς τομείς.

Αν σκεφτεί κανείς τη διαδρομή της στη ζωή μας θα διαπιστώσει ότι είμαστε συντροφιά από τη μέρα που γεννιόμαστε έως την ώρα του μεγάλου ταξιδιού...

 Η ΕΛΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Κωστής Παλαμάς

Η ελιά

Είμαι του ήλιου η θυγατέρα
Η πιο απ’ όλες χαϊδευτή
Χρόνια η αγάπη του πατέρα
Σ΄ αυτό τον κόσμο με κρατεί
Όσο να πέσω νεκρωμένη
Αυτόν το μάτι μου ζητεί.
Είμ’ η ελιά η τιμημένη

Όπου και αν λάχει κατοικία
Δε μ’ απολείπουν οι καρποί.
Ως τα βαθιά μου γηρατειά,
Δεν βρίσκω στην δουλειά ντροπή.
Μ’ έχει ο θεός ευλογημένη,
Και είμαι γεμάτη προκοπή.
Είμ’ η ελιά η τιμημένη.

Εδώ στον ίσκιο μου μ’ αποκάτω
Ήρθ’ ο Χριστός να αναπαυθεί
Κι ακούστηκ’ η γλυκιά λαλιά του
Λίγο προτού να σταυρωθεί.
Το δάκρυ του, δροσιά αγιασμένη,
Έχει’ ς τη ρίζα μου χυθεί.
Είμ’ η ελιά η τιμημένη.

Και φως πράστατο χαρίζω
Εγώ στην άγρια τη νύχτα.
Τον πλούτο πα δεν τον φωτίζω,
Συ μ’ ευλογείς φτωχολογιά.
Κι αν απ’ τον άνθρωπο διωγμένη,
Με φέγγω μπρος στην Παναγιά.
Είμ’ η ελιά η τιμημένη.

 

Λορέντζος Μαβίλης
Η Ελιά

Στὴν κουφάλα σου ἐφώλιασε μελίσσι,
γέρικη ἐλιά, ποὺ γέρνεις μὲ τὴ λίγη
πρασινάδα ποὺ ἀκόμα σὲ τυλίγει
σὰ νἄθελε νὰ σὲ νεκροστολίσει.

Καὶ τὸ κάθε πουλάκι στὸ μεθύσι
τῆς ἀγάπης πιπίζοντας ἀνοίγει
στὸ κλαρί σου ἐρωτάρικο κυνήγι,
στὸ κλαρί σου ποὺ δὲ θὰ ξανανθίσει.

Ὢ πόσο στὴ θανὴ θὰ σὲ γλυκάνουν,
μὲ τὴ μαγευτικὴ βοὴ ποὺ κάνουν,
ὁλοζώντανης νιότης ὀμορφάδες

ποὺ σὰ θύμησες μέσα σου πληθαίνουν·
ὢ νὰ μποροῦσαν ἔτσι νὰ πεθαίνουν
καὶ ἄλλες ψυχὲς τῆς ψυχῆς σου ἀδερφάδες.

Ιωάννης Πολέμης
Πατρίδα τα λιοτρίβια σου

Πατρίδα, τα λιοτρίβια σου
δουλεύουν νύχτα μέρα.
Με του λαδιού τη μυρωδιά
γεμίζουν τον αέρα.

Κι είν’ οι ελιές, Πατρίδα μου,
ακούραστες γριούλες.
Με τον καρπό τους τρέφουνε
παιδάκια και μανούλες.

Κι είν’ οι ελιές, Πατρίδα μου,
δέντρα ευλογημένα,
που στέκονται στον άνεμο
με τα κλαδιά απλωμένα.

*

Γιάννης Ρίτσος
Φεύγοντας απ’ τη Μονοβασιά

Πανάρχαιες ελιές, κούφιοι κορμοί συστραμμένοι·
το δύστυχο σταχτί· το καπνισμένο κίτρινο·
ίσκιοι των σύννεφων στους απέναντι λόφους.
Έρχεται υπάκουο το μακρινό, σε κοιτάει απ’ το πλάι·
ξεχνάς εκείνο που ‘θελες να του ζητήσεις· το χέρι σου
αφηρημένο περπατά στη μαλακιά ράχη του ζώου.
Ήταν αυτό; Και τι ήταν; Αντεστραμμένος χρόνος;
Οι γριές τυλίγουνε τα πόδια τους μ’ εφημερίδες,
τα δένουνε με σπάγκους. Προφυλάξεις, προφυλάξεις, –
ω, σιωπηλή διάρκεια· καθόμαστε χάμου στο χώμα
μ’ ένα καλάθι φραγκόσυκα, με το ’να παπούτσι του δρομέα, –
κι αυτή η επίμονη γυναίκα, η αποστεωμένη, η άγρια,
κάτω απ’ το δέντρο, μες στην πεισμωμένη λάμψη,
κρατώντας στα δυο χέρια της το απαρηγόρητο βρέφος.
Τότε ακριβώς ήταν που μάθαμε πως τίποτα δεν είχε χαθεί.

 

«Εις ελαίαν»
Κάλβος Ανδρέας
Α
«Σύμβολον της ειρήνης
χαίρ’ ευσχήμων ελαία!
Υπόθεσις της λύρας μου
να γίνεις, με αναγκάζει
η ευγνωμοσύνη.

Β
Πλουμισμένην σε βλέπω
χρυσοκάρπιμον δένδρον.
οι κλάδοι σου ξανθίζουσι
και τ’ άσπρα σου άνθη πίπτοντα
την γην στολίζουν.

Γ
Κερκυραίων είσαι πλούτος,
κι αν του καιρού η μανία
βάρβαρα συγχωρεί
τον εξολοθρευμόν σου
σ’ εσέ ’γω ελπίζω.

Δ
Η θεά της σοφίας
εις τους ανθρώπους χάρισμα
έδωσ’ εσέ, κι η Έρις
Θεών των αθανάτων
διά σου διελύθη.

Ε
Καλλιστέφανον σ’ έκραξαν
οι αθληταί εις τα Ολύμπια
ότι εκ σου στέφανα έπλεκον
κι ο νικητής τα εφόρει
Νίκης σημείον.

ΣΤ
Αι δε ρωμαίαι παρθένοι
ξανθοπλόκαμοι κόραι
με αειθαλείς τους βλαστούς σου
αντί ρόδων εκόσμουν
τους νεονύμφους.

Ζ
Ουράνιον ξύλον πάντοτε
σ’ ενόμισαν οι αρχαίοι.
Ο γεωργός τιμάς
και δώρα προσαπόκτιζε
δι’ εσέ πρεπόντως.

Η
Τώρ’ οι εμμανείς κι ανόητοι
τους βλαστούς σου που η φύσις
κι ο ιδρώς του εργάτου ανέθρεψε
της φλογός εις θυσίαν
άσπλαχνα κόπτουν.*

Θ
Ω προνόμιον μωρίας!
Α δυστυχείς κι ασύνετοι!
θέλει φθάσει καιρός
που οι στεναγμοί σας μάταιοι
θέλει απομείνουν.

Ι
Συ δ’ ευτύχει, ω ελαία!
Αφθόνως τους καρπούς σου
δίδε πάντα εις ημάς
και ’γω ευγνωμόνως πάλιν
θέλει σε υμνήσω.»

Οδυσσέας Ελύτης

(αποσπάσματα)

Εσείς στεριές και θάλασσες
τ’ αμπέλια κι οι χρυσές ελιές

............

Κομμάτι γης φτενό ζωσμένο

στην ξερολιθιά

όλο - όλο εφτά ελαιόδεντρα.

Ανεβαίνοντας τους ελαιώνες

για το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας.

 

 

Νίκος Καζαντζάκης

         Οδύσσεια (Δ. 187-191)

Εύτυχες φέτο κλίβαζαν οι ελιές

χοντρό καρπό γεμάτες

κι ο νοικοκύρης κοκορεύεται,

χύνουν οι ελιές στο νου του,

τα πλήθια εντός του τρίζουν λιοτριβειά,

τα στάματα τρουλιάζουν,

κυλάει στις σκάφες τ' αγουρόλαδο

κι ο λιόζουμος αχνίζει

και τα βαθιά λαδογυαλοκοπούν

αραδιαστά πιθάρια.

Κώστας Βάρναλης

(απόσπασμα)

Ένας σου 'δινε ποτήρι

κι άλλος σου 'δινε ελιά 

έτσι πέρασες γραμμή

της γειτονιάς τα καπηλειά.

 

Φυσικά η ελιά με τις ασημί και πράσινες ανταύγειες, η νεράιδα όλων των εποχών έχει θέση στη Δημοτική μας ποίηση.. Ακολουθεί ένα μικρό δείγμα..

"Πέρα στους πέρα κάμπους

που είναι οι ελιές

είναι ένα μοναστήρι

που πάνε οι κοπελιές"

-------------------------------------

" Έχεις δυο μάτια σαν ελιές

που ναι γιομάτα μαργιολιές".

------------------------------

"Ανάθεμά σας για ελιές, που να ξεριζωθείτε

πόσες αγάπες κάνετε μέχρι να μαζωχτείτε".

"Έλα πάρε το καλάθι όμορφή μου κοπελιά

κι εγώ θα βαστώ τη σκάλα ν' ανεβαίνεις την ελιά.

Σα γεμίσεις το καλάθι θα πιαστούμε στα φιλιά

και θα βγάλουμε το λάδι κάτω απ' την ελιά".

Περί ονομασίας.

Κότινος λέγεται η άγρια ελιά.

Μορίαι οι ιερές ελιές που συνήθως βρισκόντουσαν στον εξωτερικό χώρο ναών, γύρω από την Ακαδήμεια..πίστευαν ότι αυτές οι ελιές είχαν αποκοπεί ή πολλαπλασιαστεί από την ελιά της Ακρόπολης (Θεάς Αθηνάς).

Γενικά

Είναι αδύνατον σε ένα απλό αφιέρωμα να συμπεριληφθούν όλες οι πτυχές του τιμημένου δέντρου..Ομηρική Εποχή,στην Αρχαιότητα, στην Ιστορία γενικά, η θέση της στον πολιτισμό γενικότερα..Αιγαίο, Μεσόγειος,στον Χριστιανισμό, στην Ορθοδοξία, στον Ιουδαϊσμό κι άλλα πολλά, στη λογοτεχνία, στη ζωγραφική, στην παράδοση κτλπ..

Στις παροιμίες όπως

Για τους συμφεροντολόγους..

"Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, τρεις και το λαδόξυδο" . 

"Την ελιά τα χνώτα τ' ανθρώπου τη θρέφουνε" δηλαδή απαιτεί πολύ δουλειά κι ενασχόληση.

 

Στους σπουδαίους συμβολισμούς του όπως

την ειρήνη, την ευημερία, την παράκληση, τον εξαγνισμό, τον πλούτο, τη γονιμότητα, την ελπίδα και τη δύναμη καλ..

Στα έργα μεγάλων ζωγράφων.

 Από τον πολυαγαπημένο Βαν Γκογκ " Ελιές σε ένα ορεινό τοπίο - 1889".

Ελιές σε ένα ορεινό τοπίο, 1889

Ελιές σε ένα ορεινό τοπίο, 1889

Ελιές σε ένα ορεινό τοπίο, 1889

Καλή Χρονιά σε όλους με ευλογία, ευημερία, ειρήνη, δύναμη όπως όλοι οι συμβολισμοί του ιερού δέντρου.

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟΣΠΙΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΡΧΗ..από τη Νάντια Ηλιοπούλου

Τα παραμύθια ανέκαθεν είχαν θέση στη διαπαιδαγώγηση και στην ψυχαγωγία των παιδιών. Πολλές φορές βέβαια μέσα από τα παραμύθια μαθαίνουν και οι μεγάλοι ή θυμούνται αξίες που τυχόν παραμερίζονται με το πέρασμα των χρόνων.

Η φωτογραφία αποτελεί το εξώφυλλο για το νέο παραμύθι της Νάντιας Ηλιοπούλου, μια εξαιρετικής πτυχιούχου παιδαγωγού της προσχολικής ηλικίας, μίας ευαίσθητης προσωπικότητας με πλούσιο βιογραφικό όχι μόνο στον τομέα της εκπαίδευσης αλλά και στον τομέα της Ψυχολογίας μέσω της Παιγνιοθεραπείας και της Δραματοθεραπείας. Επίσης μίας ποιήτριας η οποία εκφράζει συναισθήματα και σκέψεις με στίχους που ο καθένας σχηματίζει μια διαφορετική εικόνα.

Το "Δεντρόσπιτο" της Νάντιας είναι η πηγή όπου ρέουν αξίες και αγαθά για να διαμορφώσουν τα παιδιά έναν χαρακτήρα όπου θα συμβάλλει σε μια καλύτερη κοινωνία.

Ακόμη τα παιδιά μπορούν να δράσουν μέσα από τη θεματολογία που είναι παρμένη από τη φύση -το μεγαλύτερο δάσκαλο του ανθρώπου-  αφού έχει εικόνες ασπρόμαυρες και έτσι θα βάλουν τη δική τους πινελιά!!Αφήστε που δεν έχει τέλος, αλλά έχει κενές σελίδες για να συνεχίσουν όπως αυτά θελήσουν την ιστορία.

Διαβάζοντας από μικρή, άπειρα παραμύθια..διαβάζοντας κι ακόμα βέβαια όταν βρεθεί η κατάλληλη ευκαιρία..πιστεύω ότι το συγκεκριμένο έντυπο υλικό είναι πολύτιμο αφού δίνει στα παιδιά τη δυνατότητα  να εξασκήσουν τη σκέψη, 

να δουν την πραγματικότητα της ζωής, να ευαισθητοποιηθούν σχετικά με το περιβάλλον και μέσα από αυτά να έχουν την εικόνα των καταστάσεων που θα βρεθούν μπροστά τους στο επίγειο ταξίδι,να γίνουν υπεύθυνα, να αγαπήσουν κάθε τι που βοηθάει την εξέλιξη του κόσμου δίχως καταστροφικές πράξεις.Όλα αυτά από μια πανέμορφη ιστορία που αγαπούν μεγάλοι και μικροί.

Στη Νάντια εύχομαι να είναι καλοτάξιδο!

Στα παιδιά να χαρούν αυτό το άγγιγμα με την πραγματικότητα της ζωής, να γίνουν οι αξίες η ζύμη της μόρφωσής τους!

Στους γονείς, κηδεμόνες, ενήλικες να συνειδητοποιήσουν περισσότερο (κυρίως αυτούς τους δύσκολους καιρούς) ποιος είναι ο αληθινός πλούτος που οφείλουν να αφήσουν παρακαταθήκη στα παιδιά τους (βαφτιστήρια, εγγόνια, ανίψια κλπ).

Το μυστικό της καμπάνας.

 

Ένα διήγημα για μικρούς και για μεγάλους! 

Το χιόνι έδινε λάμψη εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων στο μικρό χωριό που αποτελούσε τον τουριστικό προορισμό πολλών ανθρώπων.

Ήταν τόση η μαγεία που αναδύονταν απ' τα σημάδια που άφηναν οι πατημασιές απ' τα πολύχρωμα μικρά φτερωτά καθώς κι απ' των παιδιών τα μποτάκια, που δεν περιγράφεται. Σημάδια ζωής στον παγωμένο τόπο.. τα μεν τιτίβιζαν αναζητώντας τροφή, τα δε τους έριχναν σποράκια και μετά έπαιζαν, έπεφταν και ξανασηκώνονταν.

Η γλυκιά γυναίκα με το αβρό παρουσιαστικό δεν έχανε ευκαιρία που να μην τα προετοιμάζει για τη ζωή. Έτσι και τώρα δεν άφησε αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη..άρχισε να τους εξηγεί πως σ' όλη τη ζωή πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε, πολλές φορές πιο δυνατοί, γεμάτοι πάθος για να κατακτούμε τις απάτητες κορυφές.

Τα ίδια έκανε όταν μαραίνονταν τα άνθη, όταν έβγαιναν νέα μπουμπούκια, όταν έβρισκαν κάποιο σπουργιτάκι νεκρό στο παγωμένο δάσος, όταν την άνοιξη έβρισκαν αυγά στις φωλίτσες των πουλιών. Καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου αξιοποιούσε έτσι τα "δώρα" της φύσης ώστε τα παιδάκια του χωριού είχαν περισσότερες γνώσεις, ήταν πιο δυνατά στον χαρακτήρα απ' τα παιδιά των πλουσίων που έκαναν τις διακοπές τους και έκλαιγαν με το παραμικρό, φοβόντουσαν και τον ίσκιο τους όπως έλεγε ο μικρός Ορφέας κι η παρέα του όταν έμεναν και πάλι ήσυχοι δίχως τουρισμό..

Η κυρία Πολύμνια ζούσε στην κορυφή του βουνού μόνη της από τότε που επέστρεψε απ' τη μεγάλη πόλη, από τότε που η προδοσία των ανθρώπων για τους οποίους θυσιάστηκε, την πλήγωσε. Είχε αναλάβει να βοηθάει στο σχολείο τα λιγοστά παιδιά του χωριού, να ξεναγεί τους επισκέπτες όλο τον χρόνο, να μεταλαμπαδεύει στους νέους γενικότερα, τα παραδοσιακά παιχνίδια, τα έθιμα, τον Λόγο του Θεού. Πάλι όπως κάθε χρόνο κι αυτή την παραμονή από το πρωί ετοίμαζε το μικρό εκκλησάκι γιατί ο ηλικιωμένος καλοσυνάτος ιερέας θα έρχονταν τα μεσάνυχτα για τη λειτουργία της Γέννησης.

Η γλυκόλαλη καμπάνα θα καλούσε τους πιστούς λίγο πριν, αφού τα σπιτάκια κι οι ξενώνες ήταν τριγύρω απ' την πέτρινη εκκλησούλα του γραφικού τόπου, σε μια γωνιά της Ελλάδας.

Εννοείται ότι τις προηγούμενες μέρες μαζί με τους μικρούς της φίλους ετοίμασε κουραμπιέδες και μελομακάρονα για τις οικογένειες που οι γονείς και τα μεγάλα παιδιά δούλευαν ολημερίς στο δάσος. 

Τα παιδιά αγόρια και κορίτσια συμμετείχαν στην κατασκευή των γλυκών αλλά και στον στολισμό των σπιτιών. Όλα τους τα μάθαινε η κυρία Πολύμνια την οποία λάτρευαν. 

Φέτος είχε βάλει σκοπό της να καταφέρει να μονιάσουν οι τέσσερις οικογένειες που δεν μιλούσαν μεταξύ τους για έναν πολύ ασήμαντο λόγο. Εννοείται ότι στο τέχνασμά της θα συμμετείχαν , μάλλον θα είχαν τον κύριο λόγο τα παιδιά. Όπως μονολογούσε πάντοτε.."έτσι θα μάθουν να μην κάνουν τα ίδια", να είναι καλοί άνθρωποι, να λύνουν τις διαφορές τους και να μην στήνουν τον τσιμεντένιο τοίχο ανάμεσά τους από τη μια κι απ' την άλλη να τρέχουν στην εκκλησιά. 

Η οικογένεια του φούρναρη του κυρ Μανώλη είχε διακόψει τις σχέσεις της με την οικογένεια του μπακάλη του κυρ Κώστα που δεν ήθελα πάρε - δώσε με τον ταχυδρόμο τον Μιχάλη και τον γραμματικό τον Θοδωρή απλά γιατί προσπάθησαν να τους κάνουν να μιλήσουν. 

  Ο λόγος που έγινε όλο το μπέρδεμα ήταν αστείος για όποιον είχε λογική, για όποιον είχε ξεφύγει από αυτό το σκεπτικό που ακόμα και σήμερα έχουν οι άνθρωποι στα μικρά κυρίως μέρη.

Η κυρά φουρνάρισσα πήγε στην πόλη και ψώνισε στα κρυφά χωρίς να το πει στην μπακάλισσα που όλη μέρα μαζί κουτσομπόλευαν όλο το σύμπαν. Και όχι μόνο αυτό, της έκανε και την ψηλομύτα μετά γιατί θα είχε πιο ωραίο παλτό για την εκκλησία. Έτσι λόγια η μια, λόγια η άλλη έγινε ολόκληρο ανακάτεμα με άνδρες και παιδιά.

Το απόγευμα της παραμονής η Πολύμνια συγκέντρωσε τα παιδιά και τους είπε για τον Χριστό που συγχώρησε όλους όσους τον βασάνισαν και τον πρόδωσαν, που απόψε με τον Έρχομό Του  μοιράζει αγάπη και καλοσύνη παντού, που στενοχωριέται όταν οι άνθρωποι δεν μιλούν και δεν αγαπούν ο ένας τον άλλον. 

Τότε μ' ένα στόμα τα παιδιά είπαν " σαν τον κυρ Μανώλη με τον κυρ Κώστα" και αναλυτικά όλα τα εμπλεκόμενα μέλη  στη φασαρία του χωριού.

Συνέχισε ο μικρός Εμμανουήλ -ο γιος του Θοδωρή- κι εγώ θέλω να παίζω με τους φίλους μου αλλά η μάνα μου είπε για τα παιδιά των υπόλοιπων τριών οικογενειών "να μην ξαναπαίξεις, να μην ξαναμιλήσεις μαζί τους γιατί ίδια με τους γονείς τους θα είναι..." . 

Η Πολύμνια έβλεπε αυτούς τους δυο μήνες που κράταγε ο τσακωμός πόσο υπέφεραν οι μικροί φίλοι.

Τους είπε λοιπόν ότι απόψε που είναι η παραμονή και ο παπάς τη νύχτα θα ψάλει τη λειτουργία γιατί αύριο πρωί - πρωί θα πάει στο διπλανό χωριό, όλοι οι χωριανοί δεν θα μπουν στον αγαπημένο τους ναό εάν δεν μονιάσουν.

Χαρούμενα αλλά και σαστισμένα έμειναν να την κοιτάζουν τα αθώα προσωπάκια.

-Μα πως; Έλεγαν σχεδόν ψιθυριστά, αφού συνέχεια βρίζονται και όταν ανταμώνουν ο ένας γυρίζει την πλάτη στον άλλο.

Η Πολύμνια λοιπόν τους είχε στο σπίτι της έτοιμα χαρτάκια που θα έγραφαν κάτι.., θα τα τύλιγαν με χριστουγεννιάτικους φιόγκους που είχαν απ" τα δώρα που κάθε χρόνο τους έφερναν οι επισκέπτες και θα τα κρέμαγαν στην καμπάνα, γράφοντας με μεγάλα γράμματα το όνομα του καθενός για να φαίνεται. Τα χαρτάκια θα έγραφαν μέσα όλα όσα οι ίδιοι οι γονείς και φίλοι της σπουδαίας γυναίκας, τους έλεγαν για την αγάπη, τη συγχώρεση, τον σεβασμό, την ομόνοια και τη φιλία...όλα δηλαδή εκείνα που σε μια στιγμή θυμού ή αλαζονικής διάθεσης ξεχνούσαν. Συνεννοήθηκαν με  τον αθώο κυρ Νικήτα - τον νεωκόρο για εκείνο το βράδυ- με το που θα τους βλέπει έναν - έναν , να τους δείχνει την καμπάνα λέγοντάς τους ότι αν δεν πάρουν το δώρο τους, δεν θα μπουν στην εκκλησία.

Ήρθε η πολυπόθητη ώρα και τα πρώτα δάκρυα βγήκαν από την πέτρα του σκανδάλου την φουρνάρισσα που μετά τις αγορές στην πόλη, περιφρονούσε την αγαπημένη της γειτόνισσα.

Ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Τα παιδιά παρακολουθούσαν με την Πολύμνια τις σκηνές της επαναφοράς της κατάστασης των συγχωριανών.

Από τότε συνειδητοποίησαν όλοι, ότι  μπροστά στις καλές σχέσεις μεταξύ τους, δεν μετράνε τα ακριβά ρούχα. 

Από τότε κατάλαβαν ότι μόνο αν κάνουμε πράξεις τα όμορφα λόγια μας, θα βοηθήσουμε τον εαυτό μας , τους οικείους μας, τους άλλους, θα έχει μείνει για πάντα μέσα μας η γλυκιά μελωδία της καμπάνας,η Γέννηση θα έχει φέρει την εσωτερική μας αναγέννηση που είναι η Αγάπη.

Οι γνωστοί έρωτες της κοινωνίας της Αθήνας.Κυβέλη!

Πριν από λίγες μέρες απ' αυτή τη σελίδα κι απ' το θεματολόγιο για τους "Μεγάλους , γνωστούς έρωτες των Αθηναίων .... μιας άλλης εποχής" έγινε ένα μικρό αφιέρωμα στην σπουδαία ηθοποιό Μαρίκα Κοτοπούλη. Σήμερα συνεχίζω το ως άνω θεματολόγιο με αφιέρωμα στην επίσης σπουδαία γυναικεία παρουσία του θεάτρου, Κυβέλη. 

Η δυο τους είχαν αντιθέσεις σε όλα!!αλλά διέγραψαν λαμπρή πορεία σε παράλληλες κατευθύνσεις!

Αντιθέσεις στους ρόλους, στην εξωτερική εμφάνιση, στα πολιτικά τους πιστεύω..

Η Κυβέλη γνώρισε το πρώτο φως της ζωής στην Αθήνα όπου γεννήθηκε και από μικρή έδειχνε την ιδιαιτέρως δυναμική θεατρική της ικανότητα. Έτσι ο Χρηστομάνος , ιδιοκτήτης της "Νέας Σκηνής" την προσέλαβε στα δεκατρία της μόλις χρόνια. Αυτός αποτέλεσε τον πρώτο της θεατρικό δάσκαλο, αφού τις έδωσε κατευθύνσεις για τη θεατρική της πορεία, ορθές, όπως ταίριαζαν στα χαρακτηριστικά της.

Η ερωτική της ζωή ήταν έντονη, κυρίως για εκείνα τα χρόνια. 

Από νωρίς παντρεύτηκε έναν ηθοποιό τον Μήτσο Μυράτ με τον οποίο απέκτησαν δυο παιδιά, τη Μιράντα και τον Αλέκο. Όμως το θέατρο αποτελούσε τη μεγάλη της αδυναμία, ήταν και ένας νέος έρωτας ο Κώστας Θεοδωρίδης, πάλι από τον χώρο του θεάτρου και έτσι χώρισε τον πρώτο της σύζυγο.

Με τον Θεοδωρίδη θα μπορούσε να πει κανείς ότι έφυγαν στα κλεφτά για το Παρίσι όπου έμειναν δυο χρόνια και έτσι διδάχθηκε, βοηθήθηκε ώστε να πραγματοποιήσει το όνειρό της περί της διαπλάτυνσης του θεατρικού τομέα. Επέστρεψε στην Αθήνα με σκοπό να δημιουργήσει τον δικό της θεατρικό θίασο.

Αυτονόητο θεωρείται το γεγονός ότι η Κυβέλη μάγεψε τους θεατρόφιλους Αθηναίους, οι οποίοι τη θυμούνταν από τη "Νέα Σκηνή", ήρθε και η φυγή ως απαγωγή με τον Θεοδωρίδη για το Παρίσι, κάτι που δημιουργούσε θέμα συζήτησης στα κοινωνικά πηγαδάκια, με αποτέλεσμα να μείνει αξέχαστη.

Απ' αυτόν τον έρωτα απέκτησε μια κόρη την Αλίκη που ήταν η διάδοχος της μητέρας της σε πολλούς ρόλους. Η Αλίκη παντρεύτηκε των γνωστό τότε Κώστα Μουσούρη αλλά όταν έφυγε για την αιωνιότητα, σύναψε γάμο στην Αμερική με τον Πολ Νορ (τον Νίκο Νικολαϊδη).

Η Κυβέλη όμως που ο έρωτας την επηρέαζε εξ' ολοκλήρου, κυριολεκτικά.. αργότερα παντρεύτηκε για τρίτη φορά αλλάζοντας χώρο προέλευσης του αγαπημένου της, ο οποίος τώρα προερχόταν από την πολιτική πλευρά. Ο γάμος αυτός επήλθε κατόπιν ενός πολύ δυνατού πάθους με τον Γεώργιο Παπανδρέου με τον οποίο απέκτησαν ένα αγόρι τον Γιωργάκη που για την Κυβέλη αποτελούσε αδυναμία μέχρι την ώρα που έφυγε απ' τη ζωή. 

Ο Παπανδρέου έκανε τον δεύτερο γάμο του και η Κυβέλη τον τρίτο.

Το σπίτι της Κυβέλης ήταν στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, στον αριθμό 14 και εκεί έμεινε το ζευγάρι τα πρώτα χρόνια του έγγαμου βίου του.

Δεν άργησε όμως να φανεί η δυσοίωνη εποχή όπου ο Κονδύλης  και η δικτακτορία του Μεταξά,εξόρισε τον Παπανδρέου, με αποτέλεσμα εκείνη να μείνει μόνη...Η αγάπη της ήταν μεγάλη , έτσι το δωμάτιό της το είχε γεμίσει με φωτογραφίες του..

Ο Παπανδρέου για ένα διάστημα ήταν υπουργός Παιδείας κάτι που βοήθησε την Κυβέλη για να πραγματοποιήσει ένα όνειρό της αλλά ταυτόχρονα όνειρο της πλειονότητας του καλλιτεχνικού κόσμου της εποχής...ήταν η ίδρυση του Εθνικού Θεάτρου! Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν στις 17 Μαρτίου του 1932 και απ' τον λόγο του Υπουργού έμειναν σε όλους τα εξής λόγια "η Τέχνη είναι είδος όχι  πολυτελείας, αλλά πρώτης ανάγκης και ότι το ζωντανό θέατρο και μετά την ανάπτυξη του μηχανικού, θα διατηρεί πάντοτε την υπεροχή του. Αν το μηχανικόν θέατρον δύναται να παρέχη εξωτερικάς θεαματικάς ικανοποιήσεις, ανήκει όμως πάντοτε εις το ζωντανόν θέατρον ο προορισμός να ικανοποιεί περισσότερον τον εσωτερικόν άνθρωπον, να προσφέρει ανωτέρας ψυχικάς και αισθηματικάς συγκινήσεις".

Εκείνη τη χρονιά ήταν που η Κυβέλη πλέον δεν συνέχισε την ενεργό θεατρική ζωή, αφήνοντας μια αληθινά λαμπρή πορεία. Ο Παπανδρέου εκτός από το θέατρο βοήθησε γενικότερα τις Τέχνες και τα Γράμματα. Στη συνέχεια όπως προανέφερα ακολούθησαν τα χρόνια της εξορίας, η κατοχή όπου ο ίδιος  μαζί με μια ομάδα από πολιτικούς φυγαδεύθηκαν στη Μέση Ανατολή. Εκείνη δεν άντεχε μακριά του και αποφάσισε να πάει κοντά φτάνοντας με καϊκι στο Λίβανο, μετά στην Αίγυπτο και αργότερα στην Ιταλία. Ο Παπανδρέου επέστρεψε ως πρωθυπουργός όταν η Ελλάδα ελευθερώθηκε , αλλά δεν πρόλαβε να ζήσει τη χαρά καθόσον ο Εμφύλιος άρχισε δημιουργώντας αναταραχές και φυσικά δραματικές εξελίξεις..

Το 1950 η Κυβέλη ανέβηκε πάλι στη σκηνή, σε διάφορα θέατρα αλλά και στο Εθνικό..Ο Παπανδρέου ήταν απασχολημένος με την πολιτική και έτσι ο χρόνος του δεν αρκούσε για να ασχοληθεί όπως πρώτα με την μεγάλη του αγάπη. Ήταν κλονισμένη η σχέση τους αλλά ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για διαζύγιο γιατί η μεγάλη αλήθεια ήταν ότι η αγάπη τους ποτέ δεν έσβησε..

Το 1968 έφυγε απ' τη ζωή ο μεγάλος πολιτικός και το 1978 η μεγάλη Κυρία του Ελληνικού θεάτρου.

H Mαρίκα Κοτοπούλη στο βιβλίο του Έρωτα της Αθήνας μιας άλλης εποχής.

 

H Μαρίκα Κοτοπούλη ήταν μια από τις μεγάλες προσωπικότητες του Ελληνικού Θεάτρου και τον μεγάλο της έρωτα αποτέλεσε ο Ίων Δραγούμης, ο Έλληνας Μακεδονομάχος ο οποίος έφυγε απ΄τη ζωή όταν δολοφονήθηκε απ' τους πολιτικούς του αντιπάλους, τον Ιούλιο του 1920. Δυστυχώς η δολοφονία σήμανε το τέλος ενός εκ των τρυφερότερων ειδυλλίων.

  

Καταμεσής σχεδόν του καλοκαιριού του 1920, στις 31 Ιουλίου ο θίασος Κοτοπούλη στην πλατεία Θεάτρου πραγματοποιούσε πρόβες στο έργο " Ο πέπλος που σχίζεται" και ο Ίων Δραγούμης παρακολουθούσε, περιμένοντας τη Μαρίκα για να επιστρέψουν στο σπίτι τους που ήταν στην οδό Ξενίας. Ξαφνικά εμφανίστηκε μέσα στην αίθουσα ο Λουδοβίκος Λούης, γαμπρός από αδερφή της Κοτοπούλη, ο οποίος ντυμένος στην ταραχή φώναζε "Σκοτώσανε τον Βενιζέλο στο Παρίσι". Η συνέχεια είναι αυτονόητη και δεν  χρειάζεται ανάλυση....κατευθείαν αφού πάγωσαν όλοι στην είδηση, η Μαρίκα άλλαξε άμεσα και έφυγε για το σπίτι με τον Ίωνα αλλά δεν ησύχασαν ούτε εκεί...

 

Ο αγαπημένος τους φίλος Γιώργος Ζωγράφος, έτρεξε εκεί και τους συμβούλευσε να φύγουν το συντομότερο γιατί στο κέντρο της Αθήνας άρχισαν μεγάλες φασαρίες, με συλλήψεις (ότι συμβαίνει και σήμερα....ανεξαρτήτως ομάδων και υποθέσεων..) και καταστροφές στο θέατρο της Μαρίκας, στην οικία Σκουλούδη καθώς και στα γραφεία βασιλικών εφημερίδων, οπότε κινδύνευαν αφού ο Ίων ήταν βασιλικός. Ο Βενιζέλος τελικά είχε τραυματιστεί αλλά τα πλήθη των Βενιζελικών δεν σταματούσαν αφού σκοπός τους ήταν η εκδίκηση.

Μην μπορώντας να κάνουν διαφορετικά οι δυο ερωτευμένοι έφυγαν με προορισμό την Κηφισιά όπου ήταν το σπίτι του Ίωνα. Οι στρατιώτες του τάγματος του Γύπαρη (προσωπική φρουρά του Βενιζέλου) που ήταν στους Αμπελόκηπους τους σταμάτησαν για έλεγχο και τους επέτρεψαν να συνεχίσουν την πορεία τους, κατόπιν πολλών διαβουλεύσεων. Η Μαρίκα πλέον πνιγμένη στην αγωνία και στην ανασφάλεια είχε βάλει ως σκοπό της να πείσει τον λατρεμένο της όσο η κατάσταση ήταν ανάστατη να μην ξαναπάει στο κέντρο, κάτι που φυσικά δεν ήταν εφικτό, αφού εκείνος ήταν ριψοκίνδυνος και δεν ήθελε να αφήσει την " Πολιτική Επιθεώρηση", το περιοδικό στο οποίο ήταν διευθυντής. Ο Δραγούμης άφησε την Κοτοπούλη στο σπίτι του και ξεκίνησε πάλι για το κέντρο και τα γραφεία του περιοδικού. Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές στους Αμπελόκηπους πάλι τον σταμάτησαν κι αυτή τη φορά αφού τον έβγαλαν βιαίως απ' το αυτοκίνητο, τον χτύπησαν  και τον εκτέλεσαν χωρίς καμιά παραπάνω διαδικασία εκεί πολύ κοντά στην τοποθεσία που βρίσκεται το Μέγαρο Μουσικής.

 Οι συγγενείς του Ίωνα που πλέον ετοίμαζε την εξόδιο ακολουθία, έκρυψαν αυτό το τραγικό νέο γιατί φοβόντουσαν την ψυχονευρωτική φύση του χαρακτήρα της. Την πήραν την ίδια μέρα και τη φυγάδευσαν στο σπίτι της φίλης της Ελένης Κομπότη που έμενε στην οδό Αλκιβιάδου.

Η Μαρίκα όμως τον αναζητούσε...η οικογένειά του, γνωστοί και φίλοι της έλεγαν ψέματα μέχρι που κάποια στιγμή δεν τα πίστευε και επέμενε..Έτσι τον δύσκολο ρόλο ανέλαβε ο ιδιοκτήτης της εφημερίδας "Καθημερινή", ο Γεώργιος Βλάχος.

Δυστυχώς είχε έρθει η πικρή ώρα η Κοτοπούλη να παίξει τον πικρότερο ρόλο της ίδιας της ζωής της!

Αυτής της μεγάλης Κυρίας του Θεάτρου που είχε υποδυθεί πολύ σοβαρούς ρόλους: της Μήδειας, της Κλυταιμνήστρας, της Εκάβης ή της λαίδης Μάκβεθ..