Θεσμικοί Νεωτερισμοί στην Ευρώπη στο τέλος του Μεσαίωνα.

Οι  απόλυτες μοναρχίες εισήγαγαν τον τακτικό στρατό, τη μόνιμη γραφειοκρατία, την εθνική φορολογία, την κωδικοποιημένη νομοθεσία και τις απαρχές μια ενιαίας αγοράς. Η απόλυτη μοναρχία συμβάδισε με τη συγκρότηση του σύγχρονου κράτους και στηρίχθηκε σε μια μορφωμένη υπαλληλία. Η ανάδυση των εθνών -κρατών, πρώτα στην Δυτική Ευρώπη, θεωρείται η πλέον καθοριστική πολιτική εξέλιξη της περιόδου. Οι μόνιμοι στρατοί αποτέλεσαν καθοριστικό παράγοντα στη διαδικασία ανάδυσης των εθνών -κρατών. Επίσης διαδραμάτισαν κομβικό ρόλο στην εδραίωση της βασιλικής εξουσίας.
Κατά τον ύστερο Μεσαίωνα, η διακυβέρνηση προσέλαβε θεσμικές μορφές σε εθνικό επίπεδο στη Γαλλία και την Αγγλία και σε επίπεδο πόλης και χωριού σε όλες σχεδόν τις άλλες περιοχές. Μετά το 1200, οι τοπικές κοινότητες και οι εκπρόσωποί τους άρχισαν βαθμιαία να συμμετέχουν στη διακυβέρνηση των εθνικών μοναρχιών.΄
Στη Δύση, τα δυναστικά κράτη ισχυροποιήθηκαν ακόμα περισσότερο, όπου η θεσμοθετημένη και απρόσκοπτη λειτουργία των διοικητικών και δικαστικών θεσμών εξασφάλισε την εξουσία του μονάρχη.
Πολυμελείς γραφειοκρατίες αναπτύχθηκαν για τη διαχείριση των οικονομικών και των διπλωματικών σχέσεων, οι οποίες γίνονται όλο και πιο δαιδαλώδεις.
Ο 14ος αιώνας είχε καθοριστική σημασία για την καθιέρωση της τακτικής φορολογίας σε εθνική κλίμακα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ο ύστερος Μεσαίωνας στην Ευρώπη, ήταν σύμφωνα με τις ιστορικές μελέτες μια δύσκολη χρονικό περίοδος. Κατά τον Burns, αν και ο κυρίως Μεσαίωνας "ήταν εποχή συμποσίων", η τελευταία περίοδος του Μεσαίωνα "ήταν εποχή πείνας".
Η απολυταρχία χαρακτηρίζει τη νέα πολιτική τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη του ύστερου Μεσαίωνα. Χαρακτηριστικά ο Ένγκελς, αναφερόταν στην περίοδο της απολυταρχίας ως μία εποχή όπου "οι φεουδάρχες ευγενείς αναγκάστηκαν να καταλάβουν ότι η περίοδος της κοινωνικής και πολιτικής τους κυριαρχίας είχε φτάσει στο τέλος της".

 

Η απολυταρχία στις Ευρωπαϊκές χώρες.

Το προτελευταίο μέρος του θέματος σχετικά με την Ευρωπαϊκή Ιστορία΄.


Ο Ισπανικός απολυταρχισμός γεννήθηκε από την ένωση της Καστίλης και της Αραγονίας. Η Ισπανική μοναρχία όφειλε την επικράτησή της στην πολιτική γάμων του βασιλικού οίκου και της αποικιακής κατάκτησης του Νέου Κόσμου. Ο Ισπανικός απολυταρχισμός, ήταν ιδιαίτερα μετριοπαθής και περιορισμένος στην εσωτερική του ανάπτυξη.
Η ιστορία οικοδόμησης του γαλλικού απολυταρχισμού είναι η ιστορία μιας "σπασμωδικής" προόδου προς ένα συγκεντρωτικό μοναρχικό κράτος .Ο γαλλικός απολυταρχισμός έφθασε στη θεσμική του αποθέωση τις τελευταίες δεκαετίες του 17ου αιώνα. Η κρατική δομή και η κυρίαρχη κουλτούρα, που αντιστοιχούσε σ' αυτή, τελειοποιήθηκαν στη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου 14ου και έγιναν μοντέλο για τις άλλες αριστοκρατίες στην Ευρώπη.
Στο Μεσαίωνα, η φεουδαρχική μοναρχία της Αγγλίας ήταν γενικά πολύ πιο ισχυρή από αυτή της Γαλλίας, όμως παρήγαγε τελικά τον πιο αδύναμο και βραχύχρονο απολυταρχισμό. Αρχίζει με την αυταρχική πολιτική των βασιλέων της Δυναστείας των Στιούαρτ, από τις αρχές του 17ου αιώνα, η οποία οδήγησε τη χώρα σε εμφύλιο πόλεμο και μετά από μια σύντομη επάνοδο της απόλυτης μοναρχίας, καταλήγει στην ένδοξη επανάσταση και στην εγκαθίδρυση της πρώτης κοινοβουλευτικής (ή συνταγματικής) μοναρχίας στον κόσμο, με την Ένδοξη Επανάσταση.
Στην Ιταλία, το απολυταρχικό κράτος εμφανίσθηκε στην εποχή της Αναγέννησης. Ουσιαστικά ποτέ δε δημιούργησε ένα εθνικό απολυταρχισμό. Εμπόδια σ' αυτό στάθηκαν οι μεσαιωνικοί θεσμοί της Παποσύνης και της Αυτοκρατορίας. Καθοριστικός όμως παράγοντας στην αποτυχία δημιουργίας εθνικού απολυταρχισμού, ήταν η πρόωρη ανάπτυξη εμπορικού κεφαλαίου στις πόλεις της βόρειας Ιταλίας.

 

Παπαρούνα η κατακόκκινη ανοιξιάτικη νεράιδα.

Η παπαρούνα κοκκινίζει κάθε άνοιξη τα λιβάδια, ομορφαίνει όλο τον τόπο και φυτρώνει παντού.Η ύπαρξή της αιτιολογείται από πανέμορφους μύθους.

Αρχαία Ελληνική Μυθολογία

Η θεά Δήμητρα είχε ως ιερό φυτό την παπαρούνα. Έτσι την έστελνε να βρίσκεται παντού, ως παράσιτο των σιτηρών, ώστε να νιώθουν μ' αυτόν τον τρόπο την παρουσία της Θεάς. Στα Ελευσίνια Μυστήρια οι παπαρούνες ήταν απαραίτητες αφού μ 'αυτές στόλιζαν τα αγάλματα της Δήμητρας στις πομπές. Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν τις υπνωτικές ιδιότητες του φυτού. Έτσι οι γιοι του Άδη, Ύπνος και Θάνατος παριστάνονταν κρατώντας παπαρούνες στο χέρι.

Ορθόδοξη Χριστιανική Παράδοση

Από το αίμα του Χριστού κι απ' το κρυφό του δάκρυ
στου Γολγοθά τους λόφους γεννήθηκα εγώ,
έρχομαι με την άνοιξη, Αγάπη τ' όνομά μου,
από τους μύθους έρχομαι, βαθιά, απ' τον καιρό.
Από το αίμα του Χριστού κι απ' το κρυφό του δάκρυ
κι απ' των αθώων τα όνειρα είμαι πλασμένη εγώ.
 Απόστολος Πάππος

Κατά τη χριστιανική παράδοση, η παπαρούνα φύτρωσε κάτω από το Σταυρό του Μαρτυρίου, από το αίμα του Εσταυρωμένου που έσταζε.

Η παπαρούνα στην ποίηση.

Παπαρούνες

Της Έμμας Τσιβρά 

Δώρο του Απρίλη.

Του Μάη κέρασμα.

Χάδι μεταξωτό

στου αέρα το θρόισμα.

 

Λωρίδα κόκκινη.

Διπλώνει ξεδιπλώνει.

Στρίβει στις στροφές.

Ισιώνει στις ευθείες.

Σύνορο της ασφάλτου.

Του ταξιδιώτη τέρψη.

 

Οι παπαρούνες.

 

Καμπανούλες

ανάστροφα σπαρμένες

στης γης τον καμβά.

Απ’ το μαύρο τους βυθό

υμνούν την Άνοιξη.

 

Όλο το κόκκινο στον ουρανό

και οι καρδιές ανάσταση.

Οι παπαρούνες έγιναν το σύμβολο των νεκρών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου

Ο Καναδός Τζον Μάκρι, υπηρέτησε στον πόλεμο ως νοσοκόμος αξιωματικός  και παρατήρησε ότι οι παπαρούνες ήταν το μοναδικό λουλούδι που φύονταν στα πεδία μάχης όπου οι οβίδες, τα χημικά, όλα τα στοιχεία του πολέμου είχαν καταστρέψει τη φύση.Επίσης οι παπαρούνες έκαναν αισθητή την παρουσία τους ανάμεσα στους τάφους της Φλάνδρας του Βελγίου κι έτσι επήλθε ο συμβολισμός...πως δηλαδή συμβόλιζαν το αίμα που χύθηκε στον Μεγάλο Πόλεμο.

Ο φίλος και συμμαχητής του εν λόγω αξιωματικού ήταν ο Αλέξις Χέλμερ, που σκοτώθηκε κι έτσι ο Μάκρι του αφιέρωσε το παρακάτω ποίημα.

Στις πεδιάδες της Φλάντρας (In Flanders Fields) 

Στις πεδιάδες τις Φλάνδρας, παπαρούνες ανθίζουν
Ανάμεσα στους σταυρούς σειρά με σειρά,
Την δικά μας θέση έτσι θυμίζουν.
Κορυδαλλοί θαρραλέα πετώντας,
αψηφούν των όπλων την κλαγγή
σπάνια κελαηδίσματα τραγουδώντας.

Είμαστε  οι νεκροί. Πριν λίγες μέρες,
ζήσαμε, νιώσαμε την αυγή και είδαμε την ομορφιά της δύσης.
Αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε, και τώρα κειτόμαστε
στις πεδιάδες τις Φλάνδρας.

Κράτα αυτό που έμεινε από την μάχη μας με τον εχθρό.
Σε σένα τ' αδύναμά μας χέρια παραδίδουν τον πυρσό. 
Κάνε τον δικό σου, κράτα τον ψηλά. 
Και αν η πίστη σου καμφθεί για μας που 'χουμε πεθάνει
δεν θα κοιμηθούμε ποτέ, όσο φυτρώνουν παπαρούνες
στις πεδιάδες της Φλάνδρας.

Ο Στρατής Μυριβήλης αναφέρει την παπαρούνα στο αντιπολεμικό του έργο " Ζωή εν Τάφω".

 «Ήταν ένα λουλούδι εκεί! Συλλογίσου. Ένα λουλούδι είχε φυτρώσει εκεί μέσα στους σαπρακιασμένους γεώσακους. Και μου φανερώθηκε έτσι ξαφνικά τούτη τη νύχτα που ‘ναι γιομάτη θάματα. Απόμεινα να το βλέπω σχεδόν τρομαγμένος. Τ’ άγγισα με χτυποκάρδι, όπως αγγίζεις ένα βρέφος στο μάγουλο. Είναι μια παπαρούνα. Μια τόση δα μεγάλη, καλοθρεμμένη παπαρούνα, ανοιγμένη σαν μικρή βελουδένια φούχτα. Αν μπορούσε να τη χαρεί κανένας μέσα στο φως του ήλιου, θα ‘βλεπε πως ήταν άλικη, μ’ ένα μαύρο σταυρό στην καρδιά, με μια τούφα μαβιές βλεφαρίδες στη μέση». ...

Πασχαλιά, ένας απ' τους προάγγελους της άνοιξης.

Φυτό που ξεχωρίζει για το κάλλος του. Τα άνθη του από μακριά μοιάζουν ως μυριάδες λιλά πεταλουδίτσες που κρέμονται απ' τα κλαράκια. Το έντονο και γλυκό άρωμά τους μεθά την ατμόσφαιρα δημιουργώντας έτσι την οπτική και ψυχική ευφορία,αυτή που φέρνει η άνοιξη. Όταν ανθίζουν οι πασχαλιές, μοσχοβολούν οι γειτονιές, οι δρόμοι, τα σοκάκια.....Η πασχαλιά διατηρεί πολύ έντονο δεσμό με το Πάσχα αφού ανθίζει μια φορά το χρόνο, τριγύρω από την τεράστια γιορτή της Χριστιανοσύνης. Τα ανθάκια της διατηρούνται περίπου ένα μήνα, τόσο όσο χρειάζεται για να 'ναι στολισμένη η πασχαλινή ατμόσφαιρα.
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
Κατά την ορθόδοξη χριστιανική παράδοση η πασχαλιά αποτελεί το δέντρο που στον ίσκιο του ξαπόστασαν η Παναγία με τον Ιωσήφ, πηγαίνοντας προς την Αίγυπτο προκειμένου να προστατεύσουν το Θείο Βρέφος, από τα μανιώδη ένστικτα του Ηρώδη. Η Παναγία ευλόγησε αυτό το δέντρο να ανθίζει πάντα και με το άρωμά του να ευωδιάζει την πλάση. Το όνομά του το πήρε αργότερα. Ήταν φυτρωμένο δίπλα από το Σταυρό του Μαρτυρίου, όπου μαράθηκε όταν σταύρωσαν το Χριστό και άνθισε με την Ανάστασή του.
  Μια δεύτερη εκδοχή θέλει η πασχαλιά να είναι το δέντρο που στον ίσκιο του βρήκε μουράγιο η ταλαιπωρημένη Μάνα Παναγία, μετά τη Σταύρωση του γιου της. Κλαίγοντας τριγυρνούσε και με τα δάκρυά της πότιζε τη γη. Κατάκοπη ξεκουράστηκε για λίγο στην τρυφερή πασχαλιά και αποκοιμήθηκε. Το φυτό έριξε όλα του τα φύλλα και την σκέπασε. Η Πλατυτέρα των Ουρανών το ευλόγησε κάθε τέτοια εποχή να ανθίζει και η ομορφιά του να φαίνεται από μακριά.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Στην Αρχαία Ελλάδα ζούσε μια όμορφη Νύμφη η Σειρήνα, ξακουστή για την ωραιότητά της. Ο Πάνας που ήταν ο Θεός των δασών, χτυπημένος από τα βέλη του έρωτα, την κυνηγούσε συνεχώς για να την κάνει δική του. Η Σειρήνα που ήθελε να τον αποφύγει, αποφάσισε να μεταμορφωθεί σε ένα πολύ όμορφο φυτό που όλη η φύση θα μεθάει με το άρωμά του.

Ο Ακάθιστος Ύμνος.

Τι ονομάζουμε Ακάθιστο Ύμνο;

Αν μιλούσε κανείς για την άφταστη ποιητική και φιλολογική τελειότητα σίγουρα θα αναφερόταν στον Ακάθιστο ύμνο. Το ποίημα, τον ύμνο, το "κοντάκιο" της ελληνορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης, που απευθύνεται στην Πλατυτέρα των Ουρανών. Η ονομασία του προέρχεται από την ορθή στάση των χριστιανών, κατά τη διάρκεια της ψαλμωδίας αυτού. Εντάσσεται στο λειτουργικό πλαίσιο της ακολουθίας του Μικρού Απόδειπνου  και  ψάλλεται στους ναούς τις πέντε πρώτες Παρασκευές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Τις τέσσερις πρώτες ψάλλεται τμηματικά, ενώ την πέμπτη οι χριστιανοί έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν ολόκληρο τον Ύμνο. Έχει μελετηθεί από πολλούς ειδικούς της βυζαντινής μουσικής καθώς επίσης και από λογοτέχνες, οι οποίοι καταλήγουν στο κοινό συμπέρασμα πως πρόκειται για ένα αριστούργημα της βυζαντινής υμνογραφίας, σε σοβαρή γλώσσα, πλούσιο σε κοσμητικά επίθετα, με εύστοχα σχήματα λόγου αντιθέσεων και μεταφορών.

Εξυμνεί την ενανθρώπιση του Θεού μέσω της Παναγίας. Ο Ακάθιστος Ύμνος συνδέεται με αξιοσημείωτα ιστορικά γεγονότα, με πολιορκίες, με τη σωτηρία της Κωνσταντινούπολης το 673 αλλά και άλλες χρονολογίες. Ο δημιουργός του αναφερόμενου σημαντικότατου έργου δεν έχει γίνει γνωστός αλλά κατά την παράδοση οι περισσότερες γνώμες τον αποδίδουν στο Ρωμανό το Μελωδό καθόσον  ταιριάζει με τα έργα, του μεγάλου υμνογράφου, αφού αγγίζει την τελειότητα ως ποιητική τέχνη, την αρτιότητα και τη δογματική πληρότητα. Σε κάποιον κώδικα του 13 αιώνα μ.Χ υπάρχει μια μεταγενέστερη σημείωση του 16ου αιώνα μ.Χ, που όπως λέγεται αναφέρει το Μελωδό.

Ας προσευχόμαστε όχι μόνο σήμερα αλλά συνεχώς στην Υπεραγία Θεοτόκο.

Ας προσευχόμαστε για την ειρήνη του κόσμου,σε μέρες...που όλα διακυβεύονται.

Καλή συνέχεια στην Αγία Τεσσαρακοστή με τη φλόγα της δέησης για το καλύτερο αυτού του κόσμου αναμμένη!!

Συνθήκες που ευνόησαν την εγκαθίδρυση της απολυταρχίας στην Ευρώπη.

Συνέχεια της περιληπτικής αναφοράς..


Μελετώντας της βασικές παραμέτρους της διπλωματικής και πολεμικής αντιπαράθεσης των Ευρωπαϊκών Κρατών, από τις αρχές του 16ου αιώνα μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα,διαπιστώνεται ο πρωταγωνιστικός ρόλος των μοναρχών και των δυναστικών οίκων στη διαμόρφωση, του γεωπολιτικού καθεστώτος της Ευρώπης των Πρώιμων Νέων Χρόνων. Από το τέλος του 15ου αιώνα οι βασιλείς της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ισπανίας, διατήρησαν ενωμένα τα βασίλειά τους και ισχυροποίησαν την εξουσία τους. Κατά το 16ο και 17ο αιώνα παρήκμασαν οι μεσαιωνικοί αντιπροσωπευτικοί θεσμοί και ορισμένοι βασιλείς άρχισαν να απολαμβάνουν εξουσίες. Νέες πληγές πλούτου, η διατήρηση ισχυρού και ετοιμοπόλεμου στρατού και η επιβολή της κοσμικής εξουσίας στη θρησκευτική, συνέβαλαν στην επικράτηση της απολυταρχίας. Η άνοδος της απόλυτης μοναρχίας συμβάδισε με τη συγκρότηση του σύγχρονου κράτους, την επιβίωση και λειτουργία του οποίου δεν ήταν σε θέση να εξασφαλίσουν μόνοι τους οι ευγενείς και οι κατακερματισμένες δυνάμεις της φεουδαρχίας. Το εν λόγω πολίτευμα, το οποίο υπήρξε αποκλειστικά ευρωπαϊκό φαινόμενο των Πρώιμων Νέων Χρόνων, ευδοκίμησε στην Ισπανία του 16ου αιώνα, στην Αγγλία μέχρι τα μέσα του 17ου αιώνα και στη Γαλλία μέχρι την Επανάσταση του 1789.

Η νέα πολιτική τάξη στην Ευρώπη του ύστερου Μεσαίωνα.

Η  μακρόχρονη κρίση της ευρωπαϊκής οικονομίας και τη κοινωνίας στη διάρκεια του 14ου και 15ου αιώνα, σημάδεψε τις δυσκολίες και τα όρια του φεουδαρχικού τρόπου παραγωγής στη όψιμη μεσαιωνική περίοδο. Ποιο ήταν όμως το τελικό "πολιτικό προϊόν" των ηπειρωτικών αναστατώσεων αυτής της εποχής; Στην πορεία του 16ου αιώνα, το απολυταρχικό κράτος εμφανίστηκε στη Δύση. Κατά το τελευταίο μισό του 15ου αιώνα, συντελέστηκε ξαφνικά μια συγκλίνουσα αναβίωση της πολιτικής εξουσίας και ενότητας στη μια χώρα μετά την άλλη. Μετά το αποκορύφωμα του πολέμου των Ρόδων, του Εκατονταετούς Πολέμου και δεύτερου Καστιλιάνικου  Εμφύλιου Πολέμου, οι πρώτες "νέες" μοναρχίες στερεώθηκαν στην ουσία ταυτοχρόνως στην Γαλλία, την Ισπανία, την Αγγλία και την Αυστρία. Η περίοδος 1500-1789 χαρακτηρίστηκε από αλλεπάλληλες δυναστικές διαμάχες και πολέμους, κυρίως από το 1500 ως το 1660, με τη διαμάχη της δυναστείας των Αψβούργων και των Γάλλων βασιλέων. Τον απεριόριστο χαρακτήρα της βασιλικής εξουσίας, θεμελίωσαν κατά το 16ο και 17ο αιώνα οι θεωρητικοί της απολυταρχίας στη Γαλλία και στην Αγγλία, Μποντέν και Χομπς αντίστοιχα. Τον 17ο και 18ο αιώνα επικρατούσε απόλυτη μοναρχία, ως πρότυπο σύστημα διακυβέρνησης για τα μεγάλα Ευρωπαϊκά κράτη. Δεν ήταν όμως η μοναρχία το μόνο πολιτικό σύστημα που γνώρισαν οι ευρωπαίοι των πρώιμων νέων χρόνων. Αριστοκρατικές και αστικές ολιγαρχίες ή δημοκρατίες πόλεων -κρατών, όπως στην Ιταλία και τη Γερμανία, ή ομοσπονδιακών συσσωματώσεων, όπως στην Ολλανδία και την Ελβετία, συνιστούσαν εναλλακτικές μορφές πολιτικής Οργάνωσης.

 

Η επόμενη ανάρτηση θα αναφέρεται στις συνθήκες που ευνόησαν την εγκαθίδρυση της απολυταρχίας στην Ευρώπη. Οι φωτογραφίες είναι αναρτημένες μέσω του διαδικτύου.