Αφήνοντας την πόλη, για απόδραση κοντά στη φύση, ξεκουραζόμαστε καθόσον ηβ αλλαγή παραστάσεων, μας βγάζουν από την καθημερινότητα. 'Ομως η φύση δεν αποτελεί μόνο το δικό μας σπίτι, υπάρχουν περιοχές που εμείς δεν έχουμε καθόλου θέση..
Πρόσφατα για τέταρτη φορά βρεθήκαμε σ' ένα πανέμορφο μανιάτικο χωριό. Για πρώτη φορά όμως Ιούνιο μήνα. Η διαδρομή μας περιελάμβανε μια ολιγόωρη στάση στην Ποταμιά Αρκαδίας, ένα επίσης πανέμορφο χωριό, με περισσότερο ζωή απ΄τον προορισμό μας.
Κατά τη διαδρομή, στην περιοχή της Αρκαδίας, κυριαρχούσαν τα σπάρτα, σαν ιέρειες με κίτρινους χιτώνες, όπου έψελναν ύμνους έχοντας στραμμένο το βλέμμα προς τον υπέρλαμπρο ήλιο. Το άρωμά τους διαπερνούσε την πλάση, καθώς και τις ψυχές που ονειρεύονταν.
Προς τη Μεσσηνία και εν συνεχεία στη Μάνη, οι μαβιές αγκαλιές απ' το ανθισμένο θυμάρι έδιναν την εντύπωση ότι ζούμε το όνειρο ενός τεράστιου πίνακα ζωγραφικής..κυρίως όταν τριγύρω από κάθε σχεδόν θυμάρι, άλλα φυτά με κίτρινα άνθη, καθώς και το κατακίτρινο βαλσαμόχορτο δημιουργούσε υπέροχα σχέδια.Κοιτώντας δε, τα παιχνίδια των άσπρων σύννεφων , ο νους μου έφερε ένα αγαπημένο έργο του Κλωντ Μονέ "Γυναίκα με ομπρέλα" 1875.
Εννοείται πως το πράσινο στα βουνά, ακόμη και οι γυμνές κορυφές συμπληρώνουν τη μαγεία, της φύσης.
Στο χωριό, το καφενείο είχε ανοίξει για να δέχεται τους πρωινούς και απογευματινούς του επισκέπτες. Μια μικρή αυλή, κάτω από την κληματαριά, με βασιλικούς και αρμπαρόριζες τριγύρω γίνεται το στέκι για καφεδάκι, ενίοτε μεζεδάκια και σίγουρα κουβέντα, με όλους. Έρχονται και οι κυρίες του χωριού που αγγίζουν τον ένα αιώνα. Ευλογία, η επαφή μ' αυτούς του ανθρώπους.
Τα κοτσυφάκια, τα χελιδονάκια, τα σπουργιτάκια και τ' άλλα πουλάκια τ' ουρανού, τιτιβίζουν, κελαηδούν, φτερουγίζουν αδιάκοπα, σκορπώντας την αισιοδοξία και την ξεγνοιασιά, που πλέον είναι σπάνια μεταξύ μας, έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κοινωνία.
Στο τοπίο έρχονται να δώσουν τη δική τους ποικιλόμορφη νότα οι πεταλούδες, σε όλα τα χρώματα και μεγέθη. Απίστευτη αισθητική στην ατμόσφαιρα.
Φτάνοντας στο παλιό πυργόσπιτο (που κάηκε δυο φορές στο παρελθόν,μια στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο) και νυν πέτρινο δίπατο αρχοντικό, ανοίγοντας την επιβλητική αυλόπορτα, οι σαύρες μας υποδέχονται..μικρές και μεγάλες με τη δική τους χρωματική παλέτα. Εννοείται ότι δεν είναι η πιο χαρούμενη συνάντηση, κυρίως για όποιον αηδιάζει ή φοβάται αυτού του είδους τους οργανισμούς. Προσωπικά μου προκάλεσε κάτι η θέα τους, αλλά γρήγορα συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν κάτι το εξωπραγματικό... Ήταν χώρος που κινούνταν αναζητώντας τροφή και νερό.Τροφή στη μουριά όπου μαζεύονταν έντομα, νερό στην εξωτερική βρύση. Δεν τις ενόχλησα και τελικά άρχισα να της παρατηρώ.
Μόλις βράδιασε κάποιοι ήχοι, απ' τα βουνά δεξιά κι αριστερά, κάτι σαν πολεμικές ιαχές ή φωνές Ινδιάνων , τάραξε τη σιγαλιά. Ήταν τσακάλια, που έκαναν αισθητή την παρουσία τους ή που συνεννοούνταν για τις επόμενες κινήσεις τους, καθόσον πριν είχαμε ακούσει κουδούνια από πρόβατα.Τρομακτικοί ήχοι, αλλά δεν προέρχονταν από ζώο που βρισκόταν δίπλα μας. Έτσι δεν ενοχληθήκαμε.
Η συνάντηση με μια χελωνίτσα ήταν συμπαθητική και συνηθισμένη.
Ένα βράδυ που επιστρέφαμε περί τα μεσάνυχτα, μια χαριτωμένη αλεπουδίτσα έκανε τις βόλτες της, αρκετά κάτω ...στο παραλιακό χωριό κι αυτό το θεώρησα ανησυχητικό για τυχόν κοτέτσια.
Στα αριστερά του δρόμου, έχοντας πια πάρει την ορεινή διαδρομή, ένα αγριογούρουνο αναζητούσε την τροφή του. Φύγαμε προσεκτικά, δίχως να το τρομάξουμε και υπάρξει κίνδυνος ατυχήματος.
Μια άλλη μέρα, το μεσημέρι στην άκρη του δρόμου ένας τυφλίτης (άποδη σαύρα ή φιδόσαυρα). Εμείς στο αυτοκίνητο, οπότε δεν φοβηθήκαμε.
Μπροστά απ' το σπίτι και στον τοίχο του απέναντι σπιτιού, υπάρχει έναν λόφος από πέτρες κτισίματος, που προφανώς τις έχουν αφήσει μετά από έργα που πραγματοποίησαν. Δυστυχώς δεν σκέφθηκαν με τη λογική και σύμφωνα με τις πληροφορίες των ειδικών, αλλά και τις συμβουλές του λαού...Στις πέτρες μαζεύονται φίδια κι ότι άλλο ... Όπου υπάρχουν άνθρωποι, πρέπει να καθαρίζεται ο γύρω χώρος.
Από τη μια ο λόφος με τις πέτρες κι απ΄την άλλη (συνέχεια του τοίχου της αυλής) ένας χώρος με δέντρα και θάμνους υπέρ αναπτυγμένα..εγκατάλειψη και αδιαφορία για τους γύρω.
Ατενίζοντας από το επάνω μπαλκόνι, το δειλινό που χρωμάτιζε στο βάθος τη θάλασσα, αφήνοντας ίχνη χρωματισμών και στο βουνό, το βλέμμα μου έπεσε στον όγκο που σχημάτιζαν οι πέτρες, με τη βεβαιότητα ότι κάποιο ερπετό έχει τον χώρο του εκεί..
Την επόμενη μέρα, κατά τις 12 το μεσημέρι κι ενώ βγαίναμε απ' την αυλόπορτα στο στενό (στο βάθος δέντρα κι από εδώ οι πέτρες), βλέπουμε ένα μεγάλο και χοντρό φίδι να προχωρά προς τις πέτρες..Περίπου ενάμισυ μέτρο με πανέμορφα χρώματα, πορτοκαλί βαθύ με κάθετες πρασινωπές ρίγες. Το είδα πρώτη και φυσικά ταράχτηκα, έχοντας φοβία από περιστατικό στα πολύ μικρά μου χρόνια όπου με είχε σώσει από δάγκωμα οχιάς, το άλογο του πατέρα μου.
Ηρέμησα πολύ σύντομα για τα δεδομένα μου, αλλά δεν πρόλαβα να το φωτογραφίσω καθόσον στο κινητό μιλούσαμε εκείνη τη στιγμή.
Εννοείται ότι κάναμε τη διερεύνηση και με βεβαιότητα αναφέρω ότι ήταν λαφιάτης ή λαφίτης. Άκακο γίγαντα το περιγράφουν κι ως το μεγαλύτερο φίδι που συναντάται στην Ελλάδα..Όμως ποιος θα δει μπροστά του κάτι τέτοιο και θα σκεφτεί το άκακο της πλευράς του;
Πέρα από τη φύση που μπορούμε να συναντήσουμε ότι υπάρχει, η ανθρώπινη αδιαφορία είναι βασικός παράγοντας για κάποια πράγματα. Όταν από τη μια βρίσκεται το οικόπεδο - ζούγκλα κι από την άλλη ο λόφος με τις πέτρες, το μόνο βέβαιο είναι η ύπαρξη ερπετών κτλπ.
Για να ξεπεράσω τον τρόμο και να διακωμωδήσω την κατάσταση, σκέφθηκα ότι μάλλον μας έκανε επίδειξη της ομορφιάς του - όντως πανέμορφο- αλλά από τη φωνή μου -φίδι,φίδι..- αναστατώθηκε και δεν ξέρω πότε ξαναβγήκε από εκεί!!
Εννοείται πως δεν ενοχλήσαμε το μέρος όπου κρύφθηκε.
Η φύση πέρα από το ασύγκριτο κι αμίμητο κάλλος, κρύβει πολλούς κινδύνους, καθόσον το ζωικό βασίλειο ανήκει σε άλλη κατηγορία. Δεν μπορείς να συμβιώσεις με την άγρια ζωή, ότι και να λέμε.
Γι' αυτό απαιτείται σεβασμός και ψυχραιμία, υπακοή στους επιστήμονες που γνωρίζουν κι όχι στον εαυτό μας που πιστεύει ότι μπορεί να διαχειριστεί και να παρέμβει αναίμακτα τη φύση.
Πάντως από τις εκπλήξεις και κυρίως από την τελευταία τα μαθήματα είναι αρκετά, διότι όσο ζούμε μαθαίνουμε.
