Κοιτάζοντας τον χρυσοκεντημένο τσεβρέ.Διήγημα.

 Ήταν κρυμμένο χρόνια αυτό το κέντημα κι ήρθε μέσα απ' το όνειρο στο οποίο πέρασε το παρελθόν από μπροστά της σαν κινηματογραφική ταινία.

Τι αξία έχει ένας τσεβρές; Σκέφτηκε, πως θα αναρωτιόταν κάποιος ή κάποια που δεν γνώριζε. Τόσα και τόσα υπάρχουν στα καταστήματα, άσε τώρα που μέσω του διαδικτύου μπορείς να βρεις ένα σωρό, σε όποια τιμή θέλεις. Κουβέντες καθημερινές εκεί που λείπει το συναίσθημα, εκεί που δεν υπάρχουν οι κρίκοι της αλυσίδας του εσωτερικού κόσμου κι όλα μοιάζουν πεζά, ενίοτε κενά.

Πολλές φορές πίσω από ένα αντικείμενο ακόμη και ευτελούς αξίας, κρύβονται ιστορίες, γεγονότα, χαρές, πόνοι, δάκρυα, παραμύθια, που σημαδεύουν για πάντα το είναι μας, όλα αυτά τα άυλα που συνοδεύουν το επίγειο ταξίδι μας.

 

Αυτός ο τσεβρές με το χρυσό να κυριαρχεί, το κόκκινο και το πράσινο να ακολουθούν - θαρρείς πως ήταν βγαλμένα  απ' την παλέτα του Ελ Γκρέκο- ήταν ανεκτίμητης αξίας. Ήρθε ένα χειμωνιάτικο απογευματάκι - περίπου σαράντα τρία χρόνια από τότε που κεντήθηκε- όπου μια αναζήτηση τον έφερε στο φως. Η αλήθεια είναι ότι είχε προηγηθεί ένα σχετικό όνειρο από βραδύς. Η χαρά της στη θέα του ήταν απερίγραπτη γιατί νόμιζε πως σε κάποια μετακόμιση, σε μια αλλαγή είχε πεταχτεί με άλλα πράγματα. Τον κρατούσε στα χέρια της και τα μάτια γέμισαν, όπως το γκρίζο συννεφάκι ραντίζει δροσιά τις τριανταφυλλιές, τα γιούλια, τις γαρυφαλλιές.Ένα χαρούμενο μαζί και συγκινητικό συναίσθημα πλημμύρισε την ψυχή της. Άρχισαν  οι μνήμες  εκείνων των αλησμόνητων παιδικών χρόνων, με την αθωώτητα και τη μεγαλοσύνη των στιγμών να την ταξιδεύουν σε μια διαδρομή που αγάπησε όσο τίποτα άλλο, που της καθόρισε τις διαδρομές της ζωής.

Έφτιαξε ένα χαλαρωτικό τσάι από ροδοπέταλα και φρούτα του δάσους, κάθισε στον καναπέ για να δει αν χρειάζεται συντήρηση το νέο της (σαν νέο έμοιαζε) απόκτημα. Δεν πρόλαβε να διερευνήσει όλο το ύφασμα γιατί ...τα λουλούδια στην αυλή προμήνυαν την άνοιξη, τα μανουσάκια μοσχοβολούσαν μέχρι την άλλη γειτονιά, άσε τις πρασινάδες που είχαν γίνει ολόκληρο δέντρο, οι τριανταφυλλιές δεν είχαν σταματήσει να ανθίζουν και μπρος στα μαγευτικά χρώματα, στη βελουδένια υφή τους, τα αγκάθια ωχριούσαν. Άκουσε το σφύριγμα του τρένου, του οτομοτρίς όπως έλεγαν η γιαγιάδες οι οποίες σύμφωνα με αυτό έπαιρναν τα χάπια τους. Το τρένο είχε συγκεκριμένη ώρα που περνούσε και σε συνδυασμό με τη θέση του ήλιου γνώριζαν αν ήταν στην ώρα του ή αν είχε καθυστέρηση. Δεν έδιναν σημασία στα ρολόγια, δεν τα είχαν ανάγκη. Δεν ζούσαν μ' αυτό το απερίγραπτο άγχος της σημερινής εποχής που όλα υποτίθεται ότι εξελίσσονται αλλά ο άνθρωπος ταλαιπωρείται απίστευτα.Αυτό δείχνουν οι στατιστικές, αυτό οι ψυχιατρικές έρευνες.

Άλλαξε η μέρα, ξημέρωνε κάποια μεγάλη γιορτή με τις ευωδιές από τους κουραμπιέδες, τα παντεσπάνια, τη γιαουρτίνη, την καρυδόπιτα να μεθάει την ατμόσφαιρα, να ταξιδεύουν με τον νοτιά για να μείνουν ώρες,για να θυμίζουν τι σημαίνει γειτονιές με νοικοκυρές! Όσο για εκείνο το ζυμωτό ψωμί που άλλες γυναίκες έψηναν στον δικό τους ξυλόφουρνο κι άλλες πήγαιναν με την πινακωτή στον φούρνο κάτω απ' τις γραμμές, κανένα αρτοσκεύασμα δεν βρήκε που να του μοιάζει, ούτε από τους ακριβότερους φούρνους. Είδε τη μάνα της να ζυμώνει, να το τοποθετεί στην πινακωτή, να το σκεπάζει δίπλα στην ξυλόσομπα κι όταν πέρναγαν οι ώρες και φούσκωνε το φούρνιζε.Στο ξεφούρνισμα ήταν η αναπάντεχη χαρά που ένα μικρό καρβελάκι, το λεγόμενο κουτσουνάκι ήταν για εκείνη που το μοιραζόταν με την φίλη της, είναι η αγαπημένη της μορφή απ' τα παιδικά χρόνια με την οποία κάθε φορά που συναντιούνται αναφέρουν όλα αυτά που ο τσεβρές έφερε μπροστά της. Αφήστε το Πάσχα με τα κουλούρια, ο φούρναρης δεν σταμάταγε να ψήνει , οι λαμαρίνες πηγαινοέρχονταν. Οι νοικοκυρές τότε είχαν τα σπίτια ανοιχτά, κερνούσαν, ετοίμαζαν τα δέματα για τους συγγενείς στην Αθήνα, οπότε τι να έκαναν μια και δυο δόσεις από κουλούρια..

Κοιτούσε το κέντημα με τα δάκρυα πλέον να κυλούν, όχι από λύπη αλλά από αγάπη που πήρε πλουσιοπάροχα όταν εκείνη η γυναικεία παρουσία της δίδασκε πολλά για τη ζωή κι ας ήταν τόσο έντονα τα κινητικά προβλήματα από τα ρευματικά και τα αρθριτικά όπως έλεγαν τότε.Άγγιζε τις κλωστές και την έβλεπε, πάνω στο αναπηρικό καρότσι αργότερα, να κεντάει με τα χεράκια της παραμορφωμένα από το προαναφερόμενο πρόβλημα. Δεν σταματούσαν να δημιουργούν εκείνα τα ευλογημένα χεράκια. Πόσο μεγαλείο! Το μόνο που ζητούσε ήταν να πάει κάποιος να της αγοράσει τις κλωστές και πάντοτε κεντούσε, έπλεκε.

Πίνοντας το τσάι της, θυμήθηκε τα περιοδικά και τις εφημερίδες που της έδινε ο αδερφός της για να τα μεταφέρει στην αγαπημένη της μορφή, η οποία ήταν το καταφύγιο όταν η μάνα της δούλευε, για να έχει να διαβάσει, αφού αγαπούσε πολύ το διάβασμα κι ας είχε την κινητική ταλαιπωρία, ας είχε πόνους.Κάποια στιγμή, ένιωσε πως έπρεπε να σηκωθεί για να της δυναμώσει το ράδιο καθόσον έτσι ήταν ενημερωμένη, άκουγε τις εκπομπές οι οποίες είχαν ουσία, κρατούσαν αξιοπρεπή συντροφιά εκείνα τα χρόνια στους περισσότερους ανθρώπους, πολύ παραπάνω σε όσους δεν είχαν την δυνατότητα να κινηθούν. Το μικρό κορίτσι τότε, πήρε τρανά μαθήματα ζωής από αυτή τη γυναίκα η οποία αξιοποιούσε με τόσο εποικοδομητικό τρόπο τον χρόνο που είχε στο σπίτι, εξαιτίας της έλλειψης δυνατότητας να ζήσει όπως οι άλλοι που κινούσαν τα πόδια και τα χέρια τους άνετα.

Δεν σταμάτησε ποτέ να πιστεύει ότι οι αγαπημένοι μας που έφυγαν για την αιωνιότητα βρίσκουν έναν ξεχωριστό τρόπο να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Αστείο για πολλούς αλλά δεν την αγγίζουν καθόλου αυτές οι απόψεις. 

Ο χρυσοκεντημένος τσεβρές είναι ένας φωτεινός οιωνός, όπως κι άλλα που έρχονται δίχως να τα περιμένουμε, είναι τα μικρά πράγματα που δημιουργούν το όμορφο ταξίδι στο παρελθόν, που μοιάζουν με αναγέννηση λόγω της αστείρευτης ουράνιας πηγής χαράς και δύναμης στην οποία ανήκουν. Αποτελεί ευτυχία αυτό το ύφασμα που πάνω του η θεία Ρουμπίνη, έβαλε όλη της την τέχνη, που οι κλωστές έφευγαν (είπαμε, ταλαιπωρημένα χεράκια, για την ακρίβεια λίγο πριν την αγγύλωση, με έντονη δυσκαμψία) κι αυτή πείσμωνε να το τελειώνει και να γίνει ωραίο, καλό..

 

Από τότε κοιτάει την κεντημένη της ανακάλυψη που μάλλον είναι αποκάλυψη και χαίρεται σαν το μικρό παιδί που νιώθει ευτυχισμένο όταν τσαλαβουτάει στα νερά, σαν το μικρό χελιδόνι που κάνει το πρώτο του πέταγμα, σαν τις γάτες που χουζουρεύουν τον χειμώνα στον ήλιο, σαν τους σπουργίτες που μετά το χιόνι που τιτιβίζουν χαρωπά, δοξολογώντας τον Δημιουργό!

Υ.Σ Φωτογραφίες από την προσωπική μου συλλογή καθώς και από διαδικτυακή πηγή χωρίς καθόλου δικαιώματα.

Το παρόν όπως και όλα τα γραπτά δημιουργήματά μου , ποιητικά ή πεζά, έχουν κατοχυρωθεί πνευματικά.

Με σεβασμό

Σοφία Αγραπίδη

Μετά τον χιονιά, στο Ιστορικό Κέντρο της Αθήνας.

 Όταν είσαι μέσα στο σπίτι ή βρίσκεσαι μακριά από έναν τόπο, σίγουρα δεν μπορείς να έχεις εμπεριστατωμένη άποψη για όσα συμβαίνουν εκεί..Συνήθως κάποιοι ενημερώνονται από τις ειδήσεις της τηλεόρασης και πάρα πολλοί από τις ειδήσεις του διαδικτύου. Άλλοτε η υπερβολή παίρνει τεράστιες διαστάσεις δίνοντας πολύ μεγαλύτερη έκταση και έμφαση στα τεκταινόμενα και άλλοτε απαξιώνονται σοβαρά θέματα.

Επί του θέματος των ημερών που είναι η επέλαση του χιονιά του Ιανουαρίου του 2022 στην Αθήνα, ομολογώ ότι δεν μπορούσα να φανταστώ πως σήμερα στο κέντρο της πόλης, την τρίτη μέρα κατόπιν της χιονόπτωσης, ο  πάγος θα ήταν τόσο δυνατός στα πεζοδρόμια, στους δρόμους, στις στέγες, στις τέντες...και ακόμη περισσότερο πως ακόμη και σε μικρά δρομάκια έσπασαν μικρά και μεγάλα δέντρα, έσπασαν στάσεις των λεωφορείων, καταστράφηκαν τέντες σε μαγαζιά. Αδιανόητο το οποίο μας οδηγεί αμέσως στην εικόνα στα βόρεια προάστια όπου εκ των πραγμάτων η θερμοκρασία είναι χαμηλότερη, τα δέντρα περισσότερα και η χιονόπτωση ανέκαθεν δεδομένη και πιο δυνατή. Σπασμένος και ο ψηλός πλάτανος στην οδό Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου έξω σχεδόν..από το Zonar"s.

Από τα Εξάρχεια έως τα πέριξ της Ακρόπολης οι εικόνες των ζημιών ορατές...Για πρώτη φορά στα τόσα χρόνια που περπατάω την περιοχή είδα τα μεγάλα πεύκα ανοιγμένα στα δυο και τις ελιές στις παρυφές της τσακισμένες..Στις στέγες των παλιών πανέμορφων κτιρίων παρόλο που έστελνε τις αχτίδες του ο ήλιος το χιόνι δεν έλιωσε παρά έστεκε με την απειλητική μορφή του πάγου..κάπου κάπου έπεφταν κάποια κομμάτια και ευτυχώς δεν βρισκόταν κανείς από κάτω. Οι δρόμοι στην Πλάκα ήταν σαν ένα παχύ στρώμα από τζάμι..και στα Αναφιώτικα το ίδιο. Από τα Εξάρχεια έως εκεί τα μηχανήματα εργάζονταν πυρετωδώς διαφορετικά δεν θα μπορούσε κανένας να βγει έξω..

Το αηδιαστικό της κατάστασης ότι σε πολλά σημεία που έλιωνε το χιόνι..υπήρχαν οι ακαθαρσίες από τα σκυλάκια γιατί φυσικά πολλοί τη φιλοζωία την έχουν διαστρεβλώσει καθόσον όταν αγαπάς και σέβεσαι τα ζωάκια δεν σημαίνει ότι νιώθεις και κάνεις τα αντίθετα για τον άνθρωπο.

Είδα πολλούς επαγγελματίες στον δρόμο αλλά και ιδιώτες να φτυαρίζουν το πεζοδρόμιο, να ρίχνουν αλάτι..κάτι που θα έπρεπε να γίνει σε πολλά σημεία στην Πλάκα και στα Αναφιώτικα καθόσον εκεί μένουν τουρίστες οι οποίοι πληρώνουν πανάκριβα τη διαμονή τους..

Πολλοί λένε ότι στο εξωτερικό έχουν μάθει, δεν χτυπάνε στο χιόνι, φροντίζει η πολιτεία κτλπ. Εδώ ήθελα να επισημάνω ότι αν κάποιος πάει σε επείγοντα νοσοκομείου στον Καναδά, στην Αμερική, σε χώρες της Σκανδιναβίας θα δει γεμάτες τις αίθουσες από τραυματισμούς λόγω πεσίματος..Επίσης του μικρούς δρόμους δεν τους καθαρίζει η πολιτεία (τουλάχιστον για Καναδά και Αμερική) αλλά όποιος θέλει πληρώνει τα μηχανήματα και πολλές φορές πληρώνει όλη η γειτονιά.. Έτσι και εδώ πλέον, πρέπει να μπούμε σε άλλη τακτική..Δεν κάνω υποδείξεις, απλά μέσω της εμπειρίας μου εκφράζω αυτά που γνωρίζω.. 

Το τρυφερό της ημέρας....έφηβοι , φοιτητές, νέοι που έπαιζαν ανέμελα με το χιόνι όπου μπορούσαν. Επίσης, το ότι όσοι περπατούσαμε, ανταλλάσσαμε απόψεις για το αν μπορούμε να πάμε παραπέρα ή από που είναι πιο ασφαλής η διαδρομή. Ακόμη, οι τουρίστες με τα μωράκια στο μάρσιπο ή σε καρότσι με σχέδιο σαν μικρό βαγονάκι σκεπασμένο με διαφανές νάιλον οι οποίοι με δέος θαύμαζαν τον Ιερό Βράχο και τους αρχαιολογικούς χώρους τριγύρω.

Μια πολύ συγκινητική εικόνα κατά την επιστροφή μου στην οδό Πανεπιστημίου, σε μια έξοδο του Μετρό, όταν ένα στρατιώτης έβγαλε ένα μικρό θερμό με τσάι και το έδωσε στον άστεγο που καθόταν εκεί..

Το συμπέρασμά μου από όλα τα σχετικά με το συγκεκριμένο καιρικό φαινόμενο είναι πως πλέον (το επαναλαμβάνω) πρέπει σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο, σε επίπεδο φορέων και πολιτείας πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για τα χιόνια, αφού όλα δείχνουν πως θα ζούμε κι αυτό το σπάνιο για άλλα χρόνια φαινόμενο. Βέβαια, πάντοτε θα υπάρχουν εκπλήξεις όχι και πολύ ευχάριστες αφού η φύση είναι απρόβλεπτη..ένα παράδειγμα είναι αυτό με τις πτώσεις των δέντρων και τις ζημιές στον ηλεκτρισμό..Πρέπει να είμαστε έτοιμοι και οπλισμένοι με τεράστια υπομονή, είναι αδύνατον ταυτόχρονα παντού να υπάρχει κάποιος να μας λύνει τα προβλήματα, να ανοίγει τους δρόμους, να αποκαθιστά τις βλάβες της ηλεκτροδότησης κτλπ.

Μακάρι η ταλαιπωρία όλων που πλήττονται να ξεπεραστεί το συντομότερο.

Υ.Σ Οι φωτογραφίες είναι από απλό κινητό και όχι με τόση ευκρίνεια αλλά πιστεύω ότι δίνουν μια εικόνα ....