Στην Ελλάδα του 2018..

Είναι καιρός τώρα που ανήσυχες σκέψεις τριγυρίζουν συνεχώς στο νου μου για τα ζητήματά μας ως κοινωνία. Ως άνθρωπος και πολίτης αυτής της χώρας αγωνιώ για την κατάσταση των τελευταίων χρόνων γενικότερα, που έχει ως αντίκτυπο την κοινωνία μας ειδικότερα.

Από τη μια τα εθνικά θέματα που ως λαός απαξιούμε..ορατοί κίνδυνοι ..των οποίων ο οποιοσδήποτε κλονισμός θα δημιουργήσει ισχυρότερα προβλήματα σε όλους.

 

 Από την άλλη η "αποστολή" χιλιάδων δύσμοιρων ανθρώπων (εδώ θα σημειώσω πως ο χειρισμός των προσφύγων και μεταναστών από τους "μεγάλους' της γης...επιβεβαιώνει την προσπάθεια εξαθλίωσης του ανθρώπινου είδους) στον τόπο μας  που κυριολεκτικά δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος του δικού του λαού. Τονίζω ότι λυπάμαι και συμπονώ απίστευτα όλους τους πονεμένους της γης, αλλά δεν εμπλέκω αυτά τα συναισθήματα με τις δυσχέρειες που βιώνουμε ως λαός. Με τις πράξεις μου δείχνω την Αγάπη μου προς τον άνθρωπο γενικά. Σε καμιά περίπτωση δεν ξεχωρίζω τους ανθρώπους σύμφωνα με το χρώμα, την γλώσσα, τη θρησκεία.Αυτή η πραγματικότητα δεν με κάνει να παραμερίζω την άλλη πραγματικότητα..του Έλληνα που κι αυτός υποφέρει.

 

 Η οικονομική κρίση που κυριαρχεί σαν πρόβλημα των τελευταίων χρόνων, όπως τονίζω πάντοτε είναι η συνέπεια της ηθικοπνευματικής κρίσης.Πριν από λίγο καιρό για πολλούς η άποψη που μόλις ανέφερα ήταν ένα γραφικό άκουσμα..μέχρι που διαπιστώνω πως όλο και περισσότεροι καθημερινά συμφωνούν. Ως μάστιγα της οικονομικής κατάστασης για τους περισσότερους ήταν οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις.Η αλήθεια είναι ότι πολλοί φορείς λάμβαναν υψηλότατα εισοδήματα εις βάρος όλου του κράτους.Θα μπορούσαν να ληφθούν για όλους τα κατάλληλα μέτρα με κάποιον διαφορετικό τρόπο και όχι ξαφνικά.Μεγάλος αριθμός πολιτών έπεσε ως θύμα στην παγίδα των τραπεζών...αφού τα δάνεια και οι κάρτες έφταναν ταχυδρομικώς στο σπίτι χωρίς κανείς να τα έχει αιτηθεί.Εδώ αναφέρω το τραγελαφικό γνωστό στους περισσότερους, πως για να ακυρώσεις μια ειλημένη απόφαση της τράπεζας που δεν είχες αιτηθεί πλήρωνες τουλάχιστον 20 ευρώ.Αφήστε τα δάνεια και οι κάρτες προς ανθρώπους χωρίς καν διεύθυνση.....

Επειδή η κοινωνία είναι μια αναπόσπαστη αλυσίδα ήταν μοιραίο τα απότομο "ψαλίδισμα" όπως ονομάζεται των μισθωτών και συνταξιούχων να επιφέρει δραματικές εξελίξεις στον ιδιωτικό τομέα. Έκλεισαν πάρα πολλά μαγαζιά.Αιτία μελαγχολίας οι εικόνες στους δρόμους των μικρών και μεγάλων πόλεων.Στην Αθήνα που μπορώ να έχω άποψη χάθηκε η γραφικότητα, έσβησαν οι ανθρώπινες σχέσεις..όλα εκείνα τα ωραία πηγαδάκια που συναντούσαν οι καταναλωτές και οι επισκέπτες στις εμπορικές στοές και σε γνωστούς ιστορικούς εμπορικούς δρόμους.Επιχειρήσεις δεν υπάρχουν πια!!Εδώ και κάποια χρόνια λόγω δυσβάσταχτων φορολογικών απαιτήσεων οι επιχειρήσεις εγκατέλειψαν την χώρα για να εγκατασταθούν σε άλλες γειτονικές χώρες.Αμέτρητοι οι άνεργοι.Οικογένειες κυριολεκτικά στο δρόμο και παιδάκια με μαραμένα πρόσωπα. Εδώ λοιπόν φτάνω στη σημαντικότερη πληγή κατ' εμέ της κρίσης. Στο ότι οι Έλληνες σε λιγότερο από έναν αιώνα ξανάγιναν οικονομικοί μετανάστες. Θλιβερό!!!να αναγκάζονται μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι να ακολουθούν το δρόμο της ξενιτιάς.

 Απογοητευτικό να μην μπορούν να απολαύσουν τις φυσικές, ιστορικές, αρχαιολογικές ομορφιές της Ελλάδας οι νέοι μας. Κάποτε άλλαζαν πατρίδα λίγοι νέοι ως επιλογή. Σήμερα αναγκάζονται να φύγουν...οι μισοί πτυχιούχοι απασχολούνται στα άπειρα καφέ που είναι οι επιχειρήσεις της εποχής..με 10ωρα ορθοστασίας..γιατί πρέπει να ζήσουν.Οι άλλοι μισοί είναι οι πιο "τυχεροί" γιατί μπορούν οι γονείς τους να τους συντηρούν..καθόλου ιδανικό να μην μπορεί να πετάξουν , να οργανώσουν το ταξίδι της ζωής τους..

Εγκαταλείπουν την πατρίδα, τους δικούς τους, τους φίλους τους γιατί απλά δεν μπορούν να ονειρευτούν...κατευθύνονται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ή και πέρα του Ατλαντικού Ωκεανού για να εργαστούν, για να εφαρμόσουν αυτά που έμαθαν, για να δοθεί αξία στις γνώσεις και στους κόπους τους. 

Στην Ελλάδα του 2018 δεν υπάρχει γόνιμο έδαφος για τους νέους.Τους επιστήμονες, τα καλύτερα μυαλά όπως λέμε...

Στην Ελλάδα του 2018 οι ληστείες και η βία καθημερινά πολλαπλασιάζεται.. η ανελευθερία όπως σε όλο τον πλανήτη είναι αισθητή..

Στην Ελλάδα του 2018 ο τουρισμός βάλλεται από το νέους τρόπους που έφερε η παγκοσμιοποίηση..με τα τουριστικά χωριά να ερημώνουν καθόσον η Χώρα δεν αποτελείται μόνο κάποια νησιά παγκόσμιας φήμης...
Στην Ελλάδα του 2018 τα νοσοκομεία υπολειτουργούν....
Στην Ελλάδα του 2018 η παιδεία ...ματώνει..

Στην Ελλάδα του 2018 η αλήθεια είναι πικρή....αναζητάμε την ελπίδα...ίσως να πρέπει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας όλοι, ίσως να ξαναβρούμε τον άνθρωπο που χάσαμε που μετατρέψαμε σε στάχτη...και μέσα από κει να ξαναγεννηθούμε! 

Πάντα με την ευχή προς όλους..

Πάντα με την προσπάθεια να κατανοήσουμε το "εμείς" και όχι το "εγώ" που αναπτύξαμε ....

To γράμμα του ποταμού. Διήγημα.

To παρόν δημοσιεύτηκε 17/4/2018 στο περιοδικό fractal με άλλη φωτογραφία .

Είναι αποτυπωμένο όπως δημιουργήθηκε χωρίς καμιά διαφοροποίηση.

Αρκετό διάστημα μετά το τέλος των πολέμων, του Β Παγκόσμιου και του Εμφύλιου οι Έλληνες προσπαθούσαν να οργανώσουν την ζωή τους. Οι δυσκολίες ήταν διάχυτες σε όλους τους τομείς. Οι βομβαρδισμοί από τη μια και ο αλληλοσπαραγμός  από  την άλλη ηχούσαν ακόμα στ’ αυτιά τους. Από που ν’ άρχιζαν και που να τελείωναν οι κάτοικοι του μικρού χωριού, για να ξαναστήσουν τα νοικοκυριά τους; Η πείνα είχε διαγράψει μια θανατηφόρα πορεία, τέτοια που καθημερινά έκλαιγαν οι μανάδες τα παιδιά τους. Οι συνέπειες των δεινών είχαν εξουθενώσει την κοινωνία. Η ίδια η ζωή τους ωθούσε να συνεχίσουν ώστε τα μισογκρεμισμένα σπίτια ν’ αποκτήσουν ανθρώπινες ανάσες, στην καμένη γη να ξαναβλαστήσουν λουλούδια, η ατμόσφαιρα να στέλνει μηνύματα ελπίδας πάλι από τις φωνούλες των παιδιών, τα πουλιά να ευχαριστούν ολημερίς την πλάση. Έτσι σκεφτόταν ο Νικόλας με τη Μαριώ που είχαν θάψει τον πρωτότοκό τους από τα φαρμακερά βόλια του Εμφυλίου. Κάθε φορά που έβλεπαν τα τέσσερα μικρότερα  παιδιά τους, να τρέχουν κι έπειτα να ζητάνε φαΐ, οι σκέψεις τους περιορίζονταν στον τρόπο που θα ξαναστέκονταν στα πόδια τους. Το νοικοκυριό είχε ανάγκη από τα απαραίτητα. Δεν είχαν χρόνο να αφιερώνονται όσο ήθελαν στον πόνο τους.

 

Είναι τόσο απάνθρωπο να μην μπορεί κάποιος να μείνει μόνος με τον καημό του μονολογούσε η Μαριώ. Σιγά σιγά μη δυνάμενοι να κάνουν διαφορετικά, προσπαθούσαν και λιθαράκι λιθαράκι έδιναν νότες ζωής, εικόνες ανάκαμψης στο σπίτι τους. Δεν χωρούσε αμφιβολία πως η ψυχή τους ήταν μαύρη από την απουσία του παλικαριού τους. Τα παιδιά έπαιζαν, έτρεχαν, γελούσαν αλλά την ώρα που έβλεπαν τους γονείς τους κατά το σούρουπο συνήθως να πίνουν το καφεδάκι τους με τα μάτια πνιγμένα στα δάκρυα, πάγωναν τα προσωπάκια τους. Δεν μπορούσαν να ξεχάσουν το είδωλό τους, τον αδερφό που ήταν και ο προστάτης τους σε κάθε τους βήμα, που  η αγάπη  του γι’ αυτά ήταν μοναδική. Τον περίμεναν με ανυπομονησία όταν ερχόταν από την πόλη για να ακούσουν τις νέες ιστορίες που είχε να τους διηγηθεί. Ο μεγάλος όπως τον αποκαλούσαν δεν επέτρεπε σε κανέναν να τα στενοχωρήσει. Ήταν πικραμένη η ψυχούλα τους αλλά προσπαθούσαν με τον δικό τους αθώο τρόπο να μην το μεταδίδουν στους γονείς τους, γι’ αυτό και έδειχναν αμέριμνα. Στην αυλή μπροστά από τις καρέκλες που κάθονταν ο Νικόλας και η Μαριώ είχαν φυτρώσει δυο μαργαρίτες, σαν μεγάλα χαμομήλια. Τα παιδιά δυο αγόρια και δυο κορίτσια, έχτισαν με ασύμμετρα πετραδάκια από έναν περίτεχνο φράχτη γιατί πίστευαν ότι αυτά τα λουλούδια γεννήθηκαν από τα δάκρυα των γονιών τους. Πέρασε ο καιρός και η ζωή βάδιζε σε ομαλότερα μονοπάτια.

  Ήταν οι συγγενείς που έφυγαν για την Αμερική και έτσι η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον φάνταζε σαν την φλόγα του καντηλιού. Δούλευαν οι γονείς στα χωράφια τους για να έχουν τα απαραίτητα, Μια μέρα στο χωριό σταμάτησε ένα αυτοκίνητο και κατέβηκε μια καλοντυμένη κυρία. Ήταν σαν το χρυσό φως στο σκοτάδι. Ήθελε τον Νικόλα και την Μαριώ, έμοιαζε να τους αγαπάει πολύ. Ο σκοπός της επίσκεψής της ήταν να τους προτείνει να μετεγκατασταθούν στην Αθήνα, αφήνοντας τη μίζερη ζωή στο χωριό. Τους ενημέρωσε πως εκεί θα έχουν δουλειά. Θα είναι οι δυο τους θυρωροί σε μια πολυκατοικία με πολύ καλούς ανθρώπους. Έτσι θα μπορούν να κάνουν όνειρα για την ζωή των παιδιών τους αλλά και την δική τους. Η δεκαετία του 50 ήταν μια από τις καθοριστικές των επόμενων χρόνων για την Ελλάδα. Η αλματώδης αύξηση του πληθυσμού κατά τη μεταπολεμική περίοδο, έφερνε στην κοινωνική ζωή βαθιές αλλαγές. Μέσα σ’ αυτό το κύμα μετακίνησης των Ελλήνων απ’ τα χωριά στις πόλεις και κυρίως στην Πρωτεύουσα, ήρθε η πρόταση από τη μακρινή συγγενή για την οικογένεια. Το σκέφτηκαν και οι πρώτες εικόνες της διαφορετικής ζωής άρχισαν να παρελαύνουν στη σκέψη τους. Τα παιδιά στην ιδέα πως θα έχουν παιχνίδια, βιβλία ακόμη και ζαχαρωτά, δεν μπορούσαν να αντέξουν έως την μέρα που θα έφταναν στην Αθήνα. Μετά από μια εβδομάδα πήραν τα λιγοστά πράγματά τους και ξεκίνησαν. Πριν φύγουν κατέβηκαν στο ποτάμι. Ήταν η λατρεμένη βόλτα του μεγάλου τους, εκεί μιλούσε στα αδελφάκια του καθώς και στα άλλα παιδιά για την Αγάπη προς όλους. Επίσης εκεί άκουγαν παραμύθια απ’ τις γιαγιάδες του χωριού κάθε απόγευμα που αντάμωναν με τις φιλενάδες τους.

 

 Φτάνοντας στο ποτάμι η κυρά Αννιώ καθόταν μόνη της και προσπαθούσε με την μαγκούρα της να πιάσει κάτι μέσα απ’ το νερό. Όταν την είδαν έτρεξαν όλοι οικογενειακώς να την βοηθήσουν, νομίζοντας πως κάτι της είχε πέσει. Μόλις τους είδε είπε «όχι, όχι! μην σκάτε. Να ένα μπουκαλάκι βλέπω και θέλω να το πάρω». Ο Νικόλας κατάφερε με την βοήθεια ενός καλαμιού και το έβγαλε έξω. Δεν πέρασαν παρά μόνο λίγα λεπτά και ανοίγοντας με απορία αυτό το μπουκάλι διαπίστωσε πως περιείχε ένα σημείωμα και ένα φυλακτό. Η Μαριώ το είδε και κατέρρευσε πνιγμένη στα δάκρυα που έτρεχαν απ’ τα μάτια σαν δυνατή φθινοπωρινή μπόρα. Ήταν το φυλακτό του Γιωργή τους, αυτό που είχε μαζί του στον πόλεμο και του το είχε αφήσει ο παππούς του. Αφού συνήρθε με αρκετή δυσκολία, ο Νικόλας μίλησε στα παιδιά για την μάστιγα του πολέμου, δίνοντάς τους να καταλάβουν ότι στην Ελλάδα η λαίλαπα ήταν ισχυρότερη εξαιτίας του εμφυλίου. Επειδή η ώρα περνούσε κι έπρεπε να φύγουν ξετύλιξαν το γράμμα όπου τους έγραφε κάποιος άγνωστος πως προσπάθησε να σώσει το παιδί τους αλλά δεν τα κατάφερε. Τους έγραφε ότι οι τελευταίες του λέξεις ήταν για την οικογένειά τους «την μάνα μου και τον πατέρα μου, τα μικρά μας τ’ αγαπάω πολύ, θα τους προσέχω». Ατελείωτα τα δάκρυα που πότιζαν την όχθη του ποταμού, αλλά τους έδωσε απίστευτη δύναμη αυτή η συγκυρία.

    

 Το ξεκίνημα της νέας ζωής με το μήνυμα του Γιωργή! Κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί τι ένιωθαν. Έτσι με χαρούμενα συναισθήματα άρχιζε το ταξίδι για την Αθήνα. Από την πρώτη μέρα βρέθηκαν σ’ ένα περιβάλλον πού φάνταζε ιδανικό, μπροστά στους χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι κοιμόντουσαν σε τρώγλες πεινασμένοι. Οι θέσεις του θυρωρείου περίμεναν το ζευγάρι καθώς και το διαμέρισμα του θυρωρού. Ήταν μικρό αλλά οι μακρινοί συγγενείς το είχαν εξοπλίσει με τα απαραίτητα για το νοικοκυριό, παιχνίδια και βιβλία για τα παιδιά. Μετά από ένα μήνα άρχισαν τα σχολεία. Η ζωή τους ήδη έπαιρνε άλλη πορεία. Περνούσαν οι μήνες με τα καλοκαίρια να τους οδηγούν στο χωριό. Πρώτος περίπατος πάντα ήταν στο ποτάμι όπου έριχναν τα άνθη που μαδούσαν και τραγουδούσαν κάποιους στίχους που άρεσαν στον αδερφό τους. Ήταν το δικό τους μήνυμα, ήταν ένας τρόπος ιδιαίτερης επικοινωνίας που για πάντα αποτελούσε την ελπίδα της Ανάστασης.

 
* Η Σοφία Αγραπίδη γεννήθηκε στην Ανδραβίδα. Είναι απόστρατος Υπαξιωματικός του Σ.Ξ.Η καθημερινότητά της κυλάει μεταξύ του εθελοντισμού σε προσωπικό και ομαδικό επίπεδο καθώς και των πολιτιστικών δραστηριοτήτων. Ο γραπτός λόγος αποτελεί ένα από τα ενδιαφέροντά της που δεν εγκαταλείπει ποτέ. Γράφει ποιήματα, διηγήματα, δοκίμια. Συμμετέχοντας σε πολλούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς έχει αποσπάσει αρκετές διακρίσεις.

Ο ΟΜΙΛΟΣ ΦΙΛΙΠΠΩΝ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ "ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ" την 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ 2018.

Oι Σπαρτακιστές σήμερα τιμώντας τους προγόνους μας για τη συνεισφορά τους στους  αγώνες για την ελευθερία, έλαβαν μέρος στην παρέλαση στην Ανδραβίδα καθώς και στην Γαστούνη του Δήμου Πηνειού.Οι εντυπώσεις που άφησαν είναι άριστες.Δικαίως απέσπασαν τα συγχαρητήρια από τους πολίτες καθώς και τους εκπροσώπους διαφόρων φορέων που παρευρέθηκαν.Το παρόν αποτελεί μια φωτογραφική συλλογή για τους φίλους που το ζήτησαν!

Συγχαρητήρια σε όλους!!!Χρόνια πολλά!!Και του χρόνου!!

Δύο ποιήματα: «Το Ονειρεμένο Βράδυ» & «Ύμνος στη Φύση».

Το Ονειρεμένο Βράδυ

 Το βράδυ αυτό τ ‘ονειρεμένο

εκεί κάτω στην ακρογιαλιά

πάλι να ‘ρθεις σε περιμένω

να σε χορτάσω με φιλιά.

Στον ουρανό ψηλά τ ‘αστέρια

που τρεμοσβήνουν φωτεινά

θαρρείς πως μοιάζουν στα αιθέρια

με τρεχαντήρια μακρινά.

Ίσως να κλέψανε τη χάρη

αυτή τη νύχτα ως την αυγή

απ ‘ το χρυσόχλωμο φεγγάρι

γι ‘ αυτό απόψε δεν θα βγει.

Το κύμα θε να μουρμουρίζει

καθώς θα σ ‘ έχω αγκαλιά

γλυκά σαν να μας νανουρίζει

μέσα στη βάρκα την παλιά.

 

Ύμνος στη Φύση

Ο ήλιος που καρτέραγα πρόβαλε γιορτινός,

απ ‘ ασημένια πέλαγα, από χρυσά λιβάδια,

σκορπώντας τα σκοτάδια,

διαβάτης μακρινός.

Χαρείτε μάτια της αυγής, ω! θεία ομορφιά!

κάλλη της γης και χαραυγής το θάμπος,

έγινε ο κάμπος

πελώρια ζωγραφιά.

Γέμισε αγκαλιά μου πλατιά αρώματα βουνού!

γλυκόλαλο αγέρα να υμνολογεί τη μέρα,

αγγέλων η φλογέρα

στο φως του πρωινού.

Χρυσά ψυχή μου άνοιξε της σκέψης τα φτερά,

εκεί στα ύψη πέταξε στου ουρανού τα βάθη,

λεύτερη απ’ τα πάθη

λυτρώσου απ’ τη φθορά.

Αυτά τα ποιήματά μου δημοσιεύτηκαν πριν από δυο μέρες στο περιοδικό Fractal. Εννοείται όπως αναφέρω κάθε φορά πως τα πνευματικά δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα.

To μυστήριο του ονείρου.

Ήταν ένα όνειρο που για μεγάλο χρονικό διάστημα έδινε ανοιξιάτικη πνοή ακόμη και στις χειμωνιάτικες νύχτες της. Δεν έτρεχε όπως έκανε για τ ‘ άλλα όνειρα, να μάθει την ερμηνεία. Κρατούσε μόνο την αγαλλίαση που ένιωθε όταν ξύπναγε, στο πρόσωπό της το απαλό χάδι...όπως χαϊδεύουν τα κύματα την ακροθαλασσιά το κατακαλόκαιρο.Εκείνα τα πρωϊνά οι ηλιαχτίδες εισχωρούσαν σε κάθε γωνίτσα του σπιτιού. Στο διαμέρισμα του εσωτερικού της κόσμου τα παραθύρια ορθάνοιχτα δέχονταν τη θαλπωρή του ήλιου κι αυτά με τις λευκές δαντελένιες κουρτίνες που γίνονταν ταίρι του ανέμου σ ‘ ένα απερίγραπτο βαλς. Σφύριζαν τα βαπόρια στου ονείρου το πέλαγος με τους γλάρους να συνοδεύουν το σκοπό φτεροκοπώντας, δηλώνοντας έτσι πως ευαγγελίζονταν έναν ιερό οιωνό...Μα και τα χαριτωμένα σπουργιτάκια στην αυλή χοροπηδούσαν με τα μικρά φτεράκια τους από φυτό σε φυτό, από δέντρο σε δέντρο, μ‘ ένα τιτίβισμα σαν σύνθεση μελωδίας.Μονολογούσε κάθε φορά  “πάλι αυτή η μορφή; ποιος  είναι;τι θέλει;Mα γιατί ανησυχώ αφού μου χαμογελάει;”. Έτσι περνούσαν οι μέρες, έτσι κυλούσαν οι μήνες. Τα δειλινά με προσήνεμο το βλέμμα θαύμαζε τα σχήματα που δημιουργούνταν στον ορίζοντα.Υπερίσχυαν τα άλογα, τα άνθη και ενίοτε οι σκιές των αγαπημένων της ....που ένιωθε πως όταν τους είχε ανάγκη κατέβαιναν.

Προσευχόταν να μην ξανάρθει η οπτασία εκείνη.Την έζωνε τόσο έντονα μια μυστήρια αίσθηση, ευχάριστη μεν, ανεπιθύμητη δε,καθόσον είχε αποφασίσει να δώσει άλλη πορεία στη μελαγχολική ζωή της. Εκείνη την αυγουστιάτικη νύχτα που ο αστροφώτιστος ουρανός την προσκάλεσε σ ‘ ένα παιχνίδι σαγήνης, οι σκέψεις που της βάραιναν την καθημερινότητα έσβησαν μ ‘ ένα αόρατο χάδι στα μαλλιά. Ακολούθησε η ανατολή και από τότε οι μέρες της διανθίζονταν από πρωτάκουστα θροϊσματα που κανείς άλλος δεν αντιλαμβάνονταν.Αμυδρές φωτιές άναβαν στης καρδιάς την εστία. Εθελοτυφλούσε στο μυστήριο του ονείρου,στο χαμόγελο που εκείνα τα χαράματα εισχώρησε με το φθινοπωρινό αγιάζι στην κάμαρά της απιθώνοντας στο μαξιλάρι της, σύνθεση από γιασεμιά και μικρά κόκκινα τριανταφυλλάκια που έγραφε ΑΓΑΠΗ.Τη μέρα όταν η σκέψη της πλημμύρισε από μια άγνωρη αναστάτωση προσπάθησε να μην ασχοληθεί.Είχε διαβάσει περί διαίσθησης αλλά δεν την άγγιζε.Είχε ακούσει επίσης τη φράση  “όταν εμείς κάνουμε σχέδια, αυτός γελάει “ αλλά και πάλι απαξιούσε. Με τον καιρό την κυρίευε μια ανείπωτη χαρά που ήταν αντίθετη με τα γεγονότα της ζωής της. Όλα γύρω της άλλαζαν.Τα φυτά της που λογικά ήταν στο τέλος της ανθοφορίας τους, καθημερινά της χάριζαν νέα μπουμπούκια. Έπαιζε με το πιάνο της πάλι και έστελνε στη γειτονιά μελωδικά μηνύματα. Απορούσε η ίδια πως έβρισκε την όρεξη, απορούσαν και οι άλλοι μαζί της! Η απορία της για το μυστήριο του ονείρου δεν κράτησε πολύ ακόμη  αφού έμελλε να γίνει πραγματικότητα που χάραξαν οι βαθύτερες ρίζες απ ‘ τις γωνιές της ψυχής.Το εναγώνιο ταξίδι αυτών των χρόνων μετατράπηκε σ ‘ ένα γλυκό συναπάντημα μιας αγάπης που ήρθε σβήνοντας όλα τα περασμένα όπως αναφέρεται στους στίχους του τραγουδιού.Μια αέναη ψυχική τέρψη που έδωσε στη βροχή τη μορφή δακρύων των αγγέλων, σε κάθε σύννεφο μια ηλιαχτίδα, στο σκοτάδι της καρδιάς άπλετο φως, που έκανε την ελπίδα βασίλισσα στην καθημερινότητα. Η μορφή που δημιούργησε το μυστήριο του ονείρου ζύμωσε με νέκταρ το παρόν λούζοντας τα κορμιά τους με ροδόνερο σαν μια πράξη κάθαρσης κάθε μελαγχολικού στίγματος.Χάραξαν το δρόμο τους κάτω απ ‘ τη σελήνη που γέμιζε...κι αυτή ψιχάλιζε μαλαματένια λόγια αγάπης....

Υ.Σ Εννοείται πως για πεζά και ποιήματα τα πνευματικά δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα.

Σκέψεις..επί θεμάτων των ημερών..

  Με αφορμή το γεγονός του Έβρου σκέφτηκα να
εκφράσω τις απόψεις μου.
Το περιστατικό ..δεν είναι αστείο..δεν αφορά μόνο τους εμπλεκόμενους..
Παρακολουθώ διάφορες συζητήσεις στο διαδίκτυο και μη...οι οποίες πραγματικά μου δημιουργούν δυσάρεστα συναισθήματα για την εξέλιξη της κοινωνίας μας.

 Κάποιοι εκφράζονται υβριστικά προς τα δυο στελέχη του Σ.Ξ, εκτονώνοντας έτσι το θυμό τους για το σύστημα ίσως. Είναι λάθος την ώρα που οι ίδιοι ζουν μια απίστευτη ταλαιπωρία, την ώρα που οι οικείοι τρέμουν κυριολεκτικά..εμείς να φερόμαστε κατά αυτόν τον τρόπο.

Είμαι σίγουρη πως αν γινόταν το αντίστροφο πολλές ομάδες θα είχαν ξεσηκωθεί υπέρ των κρατούμενων. Δεν επικροτώ τέτοιου είδους κινήσεις, απλά μέσω της εμπειρίας μου αναφέρω τι θα είχε συμβεί. Η στάση πολλών από εμάς μου θυμίζει κι άλλα παρόμοια γεγονότα..Marfin  με τόσα αθώα θύματα..ξεχασμένα.

Ως πρώην στρατιωτικός που υπηρέτησα στο Βόρειο Αιγαίο και στον Έβρο, θέλω να αναφέρω πως τα στελέχη των Ένοπλων Δυνάμεων  δεν είναι δήμιοι.Είναι άνθρωποι που ακολούθησαν αυτήν την πορεία. Ο σκοπός τους δεν περιορίζεται στο χειρισμό των όπλων, αντίθετα που καθημερινά επιτελούν τεράστιο κοινωνικό έργο.Εκτός της βοήθειας σε τρόφιμα και άλλα παρόμοια σε ευπαθείς ομάδες που προσφέρονταν ανέκαθεν, τα τελευταία χρόνια είναι σημαντικός αρωγός στην φροντίδα των προσφύγων και μεταναστών. Οι στρατιωτικοί γιατροί καλύπτουν τεράστια προβλήματα υγείας στα ακριτικά μέρη αλλά και όπου χρειαστεί. Δεν μπορώ να ξεχάσω πριν 30 περίπου χρόνια στο νησί του Β.Αιγαίου που υπηρέτησα τον μοναδικό αναισθησιολόγο που ήταν στρατιωτικός ο οποίος έσωζε κυριολεκτικά ζωές χωρίς να υπολογίζει τον χρόνο που θυσίαζε, χωρίς να σκέφτεται την αμοιβή.

 Επίσης τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων είναι οι άνθρωποι που σώζουν μαζί με τους άλλους φορείς τους συνανθρώπους μας κατά τις περιόδους φυσικών καταστροφών και άλλων δυσχερών καταστάσεων.Έχω ζήσει ..περιοχή της Αττικής να καίγεται, οι ιδιοκτήτες των περιουσιών να κάθονται αμέριμνοι στο καφενείο και ο στρατός να τρέχει μες στις φλόγες.Έχω ζήσει στέλεχος παραγωγικής σχολής επί 26 χρόνια να μην ζει τις διακοπές του γιατί έπρεπε να συντονίζει για τη Ζώνη Ευθύνης του..τα σχετικά επί της πύρινης λαίλαπας, του ναυαγίου στη Σαντορίνη, χιονοπτώσεων και πολλά πολλά άλλα.Έχω ζήσει άλλους συναδέλφους οι οποίοι  στις εποχές των κρίσεων...δεν είδαν τα παιδιά τους που γεννιόντουσαν..και στέκονταν πιστοί φρουροί...στις επικίνδυνες περιοχές όταν οι κάτοικοι έπαιρναν τα αεροπλάνα και εγκατέλειπαν τον τόπο τους.Για την ιστορία θα αναφέρω κάτι τελευταίο...

 Ήταν παραμονές Χριστουγέννων πριν 20 χρόνια περίπου και βρέθηκα σε ένα κέντρο νεοσσυλέκτων για επίσκεψη σε κάποιοι συνάδελφο που εκτελούσε την 24ωρη υπηρεσία του.Ξαφνικά ένα τηλεφώνημα, ήταν βραδάκι...έφερε τα πάνω κάτω σε στελέχη και οπλίτες. Ο γιος ενός επιφανούς προσώπου του τόπου...πήγε στο βουνό μες στα χιόνια χωρίς τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας, χωρίς καν να γνωρίζει τα μονοπάτια ή να είναι ορειβάτης...έτσι του' ρθε του παιδιού έλεγαν οι δικοί του...Εννοείται πως η απαίτηση να τρέξει ο στρατός υλοποιήθηκε...Και ατελείωτα παρόμοια καθημερινά γεγονότα..που μαρτυρούν την κοινωνική προσφορά..Δεν αγιοποιώ κανέναν και είμαι από τους πρώτους που υποστηρίζω ότι σε κάθε τομέα υπάρχουν οι υπεύθυνοι και οι ανεύθυνοι, οι κακοί και οι καλοί, οι εργατικοί και οι μη εργατικοί και κάθε άλλο ανθρώπινο χαρακτηριστικό.

Στην παρούσα κατάσταση ως πιο σωστή αντιμετώπιση προτείνω να στρέψουμε όποια πνευματική δύναμη διαθέτουμε προς τους δυο συνανθρώπους μας ή τουλάχιστον ας μην ασχολούμαστε..Ας αφήσουμε τις αερολογίες..ας αφήσουμε το μίσος...Η Αγάπη προς όλους θα στρέψει προς το καλύτερο την πορεία της ανθρωπότητας.

Κλείνοντας με την ευχή για μια καλύτερη μέρα και την θετική, γαλήνια διευθέτηση του ζητήματος, αναφέρω λίγες πληροφορίες για το άτομό μου..Δεν ανήκω σε καμιά κοματικοποιημένη ομάδα και απορρίπτω οτιδήποτε ακραίο. Ακολουθώ το ρεύμα του εθνισμού αλλά όχι του εθνικισμού. Δεν ξεχωρίζω τους ανθρώπους λόγω φυλής, θρησκείας, γλώσσας..απλά γιατί ο δικός μου Θεός με δίδαξε να αγαπώ όλο τον κόσμο.Η συμπεριφορά είναι αυτή που με κάνει να τοποθετώ τους ανθρώπους σε διαφορετικό επίπεδο. 

 

 Από την ηλικία των 14άρων μελέτησα περί αναρχισμού, περί επαναστατών, περί φιλοσόφων.Έχω φίλους άθεους που με ακολουθούν στη βόλτα και στα πνευματικά μου στέκια, έχω φίλους ...των Εξαρχείων οι οποίοι δέχονται να συζητάμε για τη σημαία και το έθνος...έτσι οποιαδήποτε προσπάθεια παρεξήγησης των γραφόμενών μου θα πέσει στο κενό.Επίσης στη ζωή μου μετατρέπω σε πράξη αυτά που πρεσβεύω.Δεν τρέχω για τα παιδιά του πολέμου αλλά παραβλέπω το παιδί της διπλανής πόρτας...ούτε το αντίστροφο βέβαια.Δεν βάζω στο προφίλ μου τη σημαία κάθε κράτους που βιώνει κάποιο χτύπημα..αν ήταν έτσι θα έπρεπε να έχω μόνιμα την ελληνική σημαία για τους τόσους νέους μας.....που έγιναν μετανάστες..Στον τομέα της λογοτεχνίας που μου αρέσει θαυμάζω τα έργα λογοτεχνών από κάθε χώρα, γειτονική και μη.Από κάθε πολιτισμό, φιλοσοφικό ρεύμα, θρησκεία κρατώ ότι θεωρώ σωστό.

Απλά ακολουθώ τη ρήση των αρχαίων "παν μέτρον άριστον" σε κάθε μου έκφανση!!

Τα Μυστικά του Φεγγαριού. Ποίημα!

Τα μυστικά του φεγγαριού.

Ασημένιο το φεγγάρι

στης νύχτας τη θεσπέσια αγκαλιά

θυμίζει ρεμβασμό του δειλινού.

Χαμογελάει στην πλάση

σαν μωρό ακούγοντας γλυκό νανούρισμα.

Εκείνη στρέφει το βλέμμα

στον καταφώτιστο ουρανό και

της γνέφει με το πρόσωπο.

Στην γειτονιά του

με τα παιχνιδιάρικα αστέρια μιλούν

για αυτόν τον έρωτα,

της φωτιάς και του αέρα.

Η φωτιά είναι η κόρη

κι ο αέρας της εσύ.

 Αξεπέραστη η δύναμή σου!

Στα χέρια σου γίνεται δάδα

που καίγεται για ένα σου φιλί.

Η ανάσα σου φουντώνει το πάθος.

Στο πέρασμά της καίει

όλα τα πρέπει και τα μη

κάνοντας στάχτη τους αναστεναγμούς.

Στις σκιές του φεγγαριού

κρύβονται τα μυστικά της.

Κάθε αστροφεγγιά μιλούν ως το πρωί.

Μια νύχτα έγινε μέρα

από μια λάμψη θεϊκή.

Έριξε τη φεγγοβόλα σκάλα του

με δώρο την υπόσχεση της αιώνιας αγάπης.

Σοφία Δ. Αγραπίδη.

Δημοσιεύτηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2018 στο περιοδικό Fractal.