Χριστούγεννα και ποίηση!

Τα Χριστούγεννα έχουν υμνηθεί από πολλούς ποιητές.Έτσι σκέφθηκα να παρουσιάσω κάποια από τα ωραιότερα (κατά την γνώμη μου) ποιήματα για την επερχόμενη σπουδαία εορτή!αν και είναι πολύ πλούσια η ποιητική συλλογή και σίγουρα αδικώ ...προσπαθώντας να μην είναι πολύ μεγάλο αυτό το αφιέρωμα.Ως τα ωραιότερα λόγια επιλέγω αυτά του Ρωμανού του Μελωδού.Ακολουθούν οι στροφές που γνωρίζουμε..το έργο είναι μεγάλο.

ΡΩΜΑΝΟΣ Ο ΜΕΛΩΔΟΣ

ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ

ΠΡΟΕΟΡΤΙΟΝ

Ἦχος γ´. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν προαιώνιον Λόγον,
ἐν Σπηλαίῳ ἔρχεται, ἀποτεκεῖν ἀποῤῥήτως.
Χόρευε ἡ οἰκουμένη ἀκουτισθεῖσα,
δόξασον μετὰ Ἀγγέλων καὶ τῶν Ποιμένων,
βουληθέντα ἐποφθῆναι,
παιδίον νέον, τὸν πρὸ αἰώνων Θεόν.

ΕΟΡΤΙΟΝ

Ἦχος γ´. Αὐτόμελον.

 Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν ὑπερούσιον τίκτει,
καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει.
Ἄγγελοι μετὰ Ποιμένων δοξολογοῦσι.
Μάγοι δὲ μετὰ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι.
Δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, Παιδίον νέον,
ὁ πρὸ αἰώνων Θεός.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

 ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Να ‘μουν του σταύλου έν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι την ώρα π’ άνοιγ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του, το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του.

Να λάμψω από τη λάμψη του κι’ εγώ σαν διαμαντάκι κι’ από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι.

Να μοσκοβοληθώ κι’ εγώ από την ευωδία, που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία.

Να ‘μουν του σταύλου ένα άχυρο ένα φτωχό κομμάτι την ώρα π’ άνοιγ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ

Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός! και το κορμί μου γίνεται ναός, δεν είναι ως πρώτα φάτνη ταπεινή· μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,

το μέτωπο μου λάμπει σαν αστέρι… Στο Θεό φανείτε τώρα, ήρθεν η ώρα, από τ’ άγνωστα μυστικά σας μέρη, Μάγοι, φέρτε στο Θεό τα πλούσια δώρα.

Φέρτε μου Μάγοι —θεία βουλή το γράφει— τη σμύρνα της ελπίδας, το λιβάνι της πίστης, της αγάπης το χρυσάφι Μυστήρια τέτοια ανθρώπου νους δε βάνει!

Και σεις, Θρόνοι πανάχραντοι, αγγελούδια, στην καρδιά μου —στην κούνια του— σκυμμένα, με της αθανασίας τα τραγούδια υμνολογείτε εσείς τη θεία τη γέννα.

Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί, και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή, βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός· ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!

 

 ΤΑΚΗΣ ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΑΓΡΥΠΝΙΑ (1914)

Εξωτικός στην άκρια των κοιλάδων
περίμενα τη σημερινή γιορτή στο σκότος των λαμπάδων
απόκληρος της φωταψίας των ημερήσιων ήλιων
γονατιστής, και νηστευτής, και αποβλητής των χίλιων
δαιμονικών ταξιαρχιών… Μ’ άδικα εταλαιπώρουν
τη θύελλα των νοημάτων μου, τη ρώμη των γονάτων,
γιατί – το ξέρω αλίμονον! – τις πανοπλίες εφόρουν
τα εκατομμύρια των λαών, που ερείπια στρατευμάτων
κατάντησαν τα ελεεινά… Και θλίβω των ματιών σου
το φέγγος με το πίκραμα των λυπηρών δακρύων
που ο αμαρτωλός εσώριασα στων άλλων των δεινών μου
τα πλήθη και το πιο φριχτόν: το ίδιο άβουλο θηρίον
αντίς πανήγυρη ευλαβή να στήσω και ιερουργίαν
αρμονικήν, υμνητική της θείας καλωσύνης
να διαλαλώ, εγώ δέχομαι με ανόητη απαραξία
τον Άρχοντα, το Άλφα και Ωμέγα της Χριστιανοσύνης!..
Αλίμονο· των άγριων λαών η ορμητική αντάρα
και την ειρήνη τάραξε της μέσα μου ευλογίας,
κ’ αιστάνομαι απειλητικά του θεού μου την κατάρα
και μακρυνάμενο από με το Τέκνο της Μαρίας…
Και ο ανελέητος ασκητής τρέμω μην τάχα σφάλλω·
μην ενωθώ με τους θνητούς πολεμιστές και γίνω
υου Σατανά η συνέργεια – που τότε πια θα ψάλω
όχι ύμνο των Χριστουγέννων, μα θρήνο!…

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΙΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Ποιμένας ταπεινότατος, και όχι αυλητρίδα εταίρα,
και θεάρεστη και συνετή κάμνω του αυλού μου χρήση,
αλλά έπαψεν απόψε πια η γαλήνη των προβάτων
νάναι ο σκοπός της γλυκερής μου εσπερινής λατρείας,
και ούτε η πομπή του Ωρίωνα, ούτε η όψη της Κασσιόπης
δεν μούθηκαν παραμικρή διανόηση στ’ όραμά μου.
Μ’ ελκύει το κάτι Απώτερο, που παιδεμός ναν’ τόβρω,
αλλά, και χάρη περισσή το στέφει, ώστε να λέω,
Ας μου χαθούν κι ένα και δυο από τα βοσκήματά μου,
και ας πλανηθούν δυσεύρετα στο σκότος της Σελήνης,
και ας κράζουσι τα υπόλοιπα σαν Αστραπές της Νύχτας,
αλλά είναι κάτι Αλλόκοτον εμένα η προσμονή μου:
δεν περιμένω να ορθωθεί το Εωθινό Φεγγάρι,
ούτε του τάδε, ούτε του δείνα Αστερισμού το αχνάρι.
Δεν περιμένω την οσμή καμίας σπανίας βοτάνης,
αλλά το Υπερουράνιο, που, θεέ μου, θα με ράνεις,
και θα φανώ ποιμενικόν θαύμα, θα φανώ φάσμα,
που φέρνει το Αρχαγγελικό της νύχτας τούτης άσμα.
Παρ’ όλα τα τρισκόταδα, λαμπρά το παν διακρίνω,
ώστε και θέλοντας, και μη, κάτι να μεγαλύνω.
Η γενική αναστάτωση των υπεργείων Ταγμάτων,
έκαμε μέτοχο κι’ εμέ, κι’ οι αχτίνες των ομμάτων
φθάνουν αυτού, που πριν λαμπροί οι ταχτικοί αστέρες
με φέρναν σε υπολογισμούς για Ετη, Μήνες, Ημέρες.
Φόβος, ούτε καν φαίνεται, και χαρά με συνέχει
και βλέπω Ηλίους νυχτερινούς, κι’ η Ιδέα μου όλο τρέχει.
Εορτάζω. Μα είμαι πάνσοφος ποιμένας, για τρελάθη
ο λογισμός μου, ώστε να ιδώ παρόμοια ένδοξα λάθη;

ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Όξω πέφτει αδιάκοπα και πυκνό το χιόνι, κρύα και κατασκότεινη κι αγριωπή η νυχτιά. Είναι η στέγη ολόλευκη, γέρνουν άσπροι κλώνοι, μες το τζάκι απόμερα ξεψυχά η φωτιά.

Τρέμει στα εικονίσματα το καντήλι πλάγι και φωτάει στη σκυθρωπή, στη θαμπή εμορφιά. Να η φάτνη, οι άγγελοι κι ο Χριστός κι οι Μάγοι και το αστέρι ολόλαμπρο μες στη συννεφιά!

Κι οι ποιμένες, που έρχονται γύρω από τη στάνη κι η μητέρα του Χριστού στο Χριστό μπροστά. Το μικρό το εικόνισμα όλ’ αυτά τα φτάνει, μαζεμένα όλα μαζί και σφιχτά-σφιχτά.

Πέφτει ακόμη αδιάκοπο κι άφθονο το χιόνι, όλα ξημερώνονται μ’ άσπρη φορεσιά στον αγέρα αντιλαλούν του σημάντρου οι στόνοι, κάτασπρη, γιορτάσιμη λάμπει η εκκλησιά.

ΕΙΔΑ ΧΤΕΣ ΒΡΑΔΥ ΣΤ’ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ

Είδα χτες το βράδυ στ’ όνειρό μου, το γεννημένο μας Χριστό, τα βόδια επάνω του εφυσούσαν, όλο το χνώτο τους ζεστό.

Το μέτωπό του ήταν σαν ήλιος, και μέσα η φάτνη η φτωχική, άστραφτε πιο καλά από μέρα, με κάποια λάμψη μαγική.

Στα πόδια του έσκυβαν οι Μάγοι, κι’ έμοιαζε τ’ άστρο από ψηλά, πως θα καθίσει σαν κορώνα, στης Παναγίτσας τα μαλλιά.

Βοσκοί πολλοί και βοσκοπούλες, τον προσκυνούσαν ταπεινά, ξανθόμαλλοι άγγελοι εστεκόνταν, κι’ έψελναν γύρω του «ωσαννά».

Μα κι’ από αγγέλους κι’ από μάγους, δεν ζήλεψα άλλο πιο πολύ, όσο της Μάνας Του το στόμα, και το ζεστό – ζεστό φιλί.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ

ΝΥΧΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη λυγούν τα πόδια και προσκυνούν γονατιστά στη φάτνη τους τα άδολα βόδια.

Κι ο ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρώντας τα σταυροκοπιέται και λέει με πίστη απ’ της ψυχής τ’ απόβαθα Χριστός γεννιέται!

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη κάποιοι ποιμένες ξυπνούν από φωνές ύμνων μεσούρανες στη γη σταλμένες.

Κι ακούοντας τα Ωσαννά απ΄ αγγέλων στόματα στον σκόρπιο αέρα τα διαλαλούν σε χειμαδιά λιοφώτιστα με την φλογέρα.

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη ποιος δεν το ξέρει των μάγων κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα λάμπει το αστέρι.

Κι όποιος το βρει μες στ΄ άλλα αστέρια ανάμεσα και δεν το χάσει, σε μια άλλη Βηθλεέμ ακολουθώντας το μπορεί να φτάσει.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΠΕΡΑΝΤΖΑΣ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Στην γωνιά μας κόκκινο τ΄αναμμένο τζάκι
Τούφες χιόνι πέφτουνε στο παραθυράκι!

Όλο απόψε ξάγρυπνο μένει το χωριό
  και χτυπά Χριστούγεννα το καμπαναριό!

Έλα, Εσύ που Αρχάγγελοι σ’ανυμνούνε απόψε
 πάρε από την πίτα μας, που ευωδιά και κόψε!

Έλα κι η γωνίτσα μας καρτερεί να ‘ρθεις……
Σου ‘στρωσα, Χριστούλη μου, για να ζεσταθείς!

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΗ ΣΑΛΠΙΓΓΑ(1969)

Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την πας ως την άκρη του κόσμου.
να την κάνεις περιπατητικό αστέρι ή ξύλα
αναμμένα για τα Χριστούγγενα – στο τζάκι του Νέγρου
ή του Έλληνα χωρικού. Να την κάνεις ανθισμένη μηλιά
στα παράθυρα των φυλακισμένων. Εγώ
μπορεί να μην υπάρχω ως αύριο.
Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την κάνεις τις νύχτες
ορατές νότες, έγχρωμες,
στον αέρα του κόσμου.

Να την κάνεις αγάπη.

Προσφορά - Εθελοντισμός!

 

Για το θέμα του τίτλου έχω γράψει κι άλλες φορές...
Σ' αυτό το κείμενο γράφω όσο πιο σύντομα γίνεται την Αληθινή προσέγγιση της "προσφοράς και του εθελοντισμού" κατ' εμέ...

Ως άνθρωποι που κοιτάμε με ξεκάθαρο βλέμμα τον κόσμο γύρω μας διαπιστώνουμε την ανάγκη του να συνεισφέρουμε στον συνάνθρωπο, στο περιβάλλον, στον πολιτισμό γενικότερα.

Η προσφορά διά του εθελοντισμού είναι η πράξη της ψυχής που την γεμίζει χαρά!
Όσο πιο μακριά απ' την δημοσιότητα ...τόσο μεγαλύτερη αυτή η χαρά!

Κάποιες εκφάνσεις προσφοράς στον πολιτισμό ή στο περιβάλλον, είναι η συμμετοχή μας με τον ρόλο, του μέλους σε διάφορους φορείς, όπου περιλαμβάνεται η ετήσια συνδρομή μας. Ακόμη με την κατά καιρούς εθελοντική εργασία, όταν απαιτηθεί.

Στους συνανθρώπους μας το πεδίο εθελοντικής προσφοράς είναι πολύ μεγάλο και αποτελεί κεφάλαιο αρκετών σελίδων από μόνο του.

 💞💞💞     💞💞💞         💞💞💞💞      👭👭👭👭👭

Όταν δίνουμε πρέπει να συνειδητοποιούμε ότι...μέσα από την πράξη αυτή , πρώτοι εμείς γευόμαστε το ψυχικό μεγαλείο...

θέλει σκέψη και απαιτείται εμβάθυνση της έννοιας της πράξης προκειμένου να μην παρασυρόμαστε από το "εγώ που τρέχω και δίνω και κάνω και...."

👭👭👭👭👭

Είναι δεδομένο στην εποχή μας με το διαδίκτυο, ότι λαμβάνει χώρα η δημοσιοποίηση πράξεων και καταστάσεων με ταχύτατο ρυθμό και πολύ περισσότερο από άλλες εποχές.

Μπορεί να γίνεται διακριτικά η ενημέρωση στην διαδικτυακή "γειτονιά" για τις δράσεις μας...

Αν θέλουμε να ενημερώσουμε τους φίλους μας για κάποιον φορέα ή ιδιώτη ή ένα γεγονός που μπορούμε να προσφέρουμε εθελοντικά, ο καλύτερος τρόπος είναι διά μηνύματος.

Αν και πιστεύω κατόπιν κοινωνικής έρευνας πως η θέληση είναι που λείπει γιατί από ανάγκες συνεχείς...και άπειρες...ξεκινώντας από την πολυκατοικία, την γειτονιά, την συνοικία, την πόλη, οργανισμούς , συλλόγους και πολλά άλλα.

Η προσφορά σε όλους τους τομείς που έχουν ως σκοπό το καλό, είναι θεάρεστο έργο εάν το κίνητρο είναι η ΑΓΑΠΗ και όχι η οποιαδήποτε μορφής ιδιοτέλεια!!

Άλλο περνώ τον κενό χρόνο μου γιατί δεν έχω τι να κάνω με αποτέλεσμα να μην πραγματοποιώ με όρεξη, με χαμόγελο και όσο πιο σωστά γίνεται την αποστολή μου 

και

Άλλο θυσιάζω χρόνο (χρήματα, αντικείμενα...) από κάτι αγαπημένο μου ή από την ξεκούρασή μου.

Στην πρώτη περίπτωση (εκ πείρας και όχι από πληροφορίες) οι "εθελοντές" - όχι όλοι αλλά πάρα πολλοί- εκτελούν τα καθήκοντά τους με συμπεριφορά αγενή ή υποτιμητική προς τους έχοντες ανάγκη,με έπαρση, με κτητικότητα προς κάθε τομέα τον οποίο υπηρετούν και όσο μπορούν εκμεταλλεύονται τα ΜΜΕ ή την όποια μορφής δημοσιότητα προς  επίδειξη.

Στην δεύτερη περίπτωση οι εθελοντές για να θυσιάσουν διάφορα και να στερηθούν... κινούνται από ΑΓΑΠΗ μη επιδιώκοντας το "φαίνεσθαι".

 

Υπάρχει μια μορφή σύγχυσης στις μέρες μας και όσο επιβεβαιώνεται τόσο περισσότερο ανησυχώ για την κοινωνία..Φωτογραφίες και αναρτήσεις με σκοπό την επιβεβαίωση της αξίας μας...των μπράβο και όλων των σχετικών γιατί είμαστε εθελοντές, γιατί δίνουμε...γιατί (το λένε κιόλας) καλύπτουμε τον κενό μας χρόνο, γιατί καταξιωνόμαστε!!!

Ίσως απαιτείται να ξεκαθαρίσουμε μεταξύ του γαλήνιου κόσμου της ψυχής και των εσωτερικών συμπλεγμάτων (κατωτερότητας κτλπ) από τα οποία αρκετοί υποφέρουν..

 

Επίσης, το "μέτρον άριστον" ή τα όρια ή η διακριτικότητα και η διάκριση, αποτελούν σοβαρό κανόνα, διότι αρκετές φορές αυτός που προσφέρει κινδυνεύει να αποτελέσει θύμα για φορείς και για ανθρώπους.

Προς αποφυγή σκέψεων παρεξηγήσεων που απεχθάνομαι κυριολεκτικά, αναφέρω πως:
δεν διδάσκω!
δεν επιδιώκω την απόκτηση ακολούθων!
δεν απαιτώ την σύμφωνη γνώμη του κοινού.
Απλά εκφράζω μέσα από όσα έχω ζήσει και ζω τις απόψεις μου, για ένα θέμα σημαντικότατο
που ίσως και άθελά μας ..παραβιάζουμε την ουσία και τους άτυπους κανόνες του!
Με Αγάπη και σεβασμό! 

Σαν ένα όνειρο που έλαμπαν τ' αστέρια!!

 

ΑΛΗΘΕΙΕΣ....

Ότι  αυτή η ζωή αποτελεί απλά ένα πέρασμα για την μετάβαση στην αιωνιότητα είναι αλήθεια!

Ότι δυστυχώς δεν το κατανοούμε ώστε να καλλιεργούμε λουλούδια  στην καρδιά ... αδελφοσύνης, δικαιοσύνης, ειρήνης και ότι άλλο αγκαλιάζει η Αληθινή Αγάπη αντί αγκάθια κακίας, ζήλιας, αδικίας, απανθρωπιάς, αχαριστίας..είναι κι αυτό αλήθεια.

Ότι το μόνο που χαράζει την παρουσία μας και ταξιδεύει ανά τα χρόνια είναι οι πράξεις μας ο καθρέφτης δηλαδή της ψυχής μας..και όχι η ματαιότητα της λάμψης των υλικών αγαθών ...η άλλη αλήθεια.

 

 Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΟΥ ΕΛΑΜΨΕ Τ' ΑΣΤΕΡΙ!

Πέρασαν σχεδόν σαράντα μέρες από εκείνη την Κυριακή που είναι η χειρότερη της ζωής μου εκ πρώτης όψεως και ως σκεπτικό απολύτως ανθρώπινο.

Απ' την άλλη ήταν η Κυριακή που έλαμψε το αστέρι ανάμεσα στο άσπρο σύννεφο που τον πήρε, καθόσον μια τόσο αθώα ψυχή, μια ψυχή που γνώριζε την αληθινή συγχώρεση, ένας άνθρωπος που έδινε στους πονεμένους ό,τι μπορούσε από το υστέρημά του και όχι από το περίσσευμα, που ευλαβούνταν τον Θεό από παιδί κι ως την τελευταία ώρα όπως φάνηκε.. μόνο έτσι μπορεί να πραγματοποίησε το ταξίδι στην αιωνιότητα!!

Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΟΝΟΣ

Ο πόνος είναι τεράστιος  κι είναι απολύτως φυσιολογικό καθόσον ήταν αλλά (θα είναι στην ψυχή μου ) ο μεγαλύτερος κρίκος απ''  τους τέσσερις..ο πόνος αναμοχλεύεται για όλα εκείνα που σχεδίαζα να δημιουργήσουμε μαζί το επόμενο καλοκαίρι.

Βέβαια όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει...
Για όλα υπάρχει λόγος και Εκείνος ξέρει πότε, ποιος και πως..
Ο πόνος δεν ξεπερνιέται απλά μαθαίνουμε να ζούμε, να συμβαδίζουμε με απουσίες όπως γίνεται και με τις παρουσίες..στην ζωή μας!
Σκεπτόμενη τον πόνο της Παναγίας οπλίζω με θάρρος την σκέψη και την ψυχή μου!κι έτσι πρέπει να κάνουμε όλοι μας.

 17 χρόνια μεγαλύτερός μου και με έβλεπε σαν παιδί...μόνιμος καυγάς μας..χαχαχα..συνειδητοποίησα βέβαια μέσα από τον ρόλο μου στην κοινωνία πως η αγάπη που μου έδωσε (υπερβολική σε σημείο εκνευρισμού) ήταν το δυνατότερο στοιχείο για τον χαρακτήρα μου, για την αυτοπεποίθησή μου, για την πορεία μου ...κι ίσως είναι αυτή που με έκανε να είμαι αυτό που είμαι και γνωρίζουν όλοι που με γνωρίζουν!!(χωρίς ίχνος εγωπάθειας....).

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

 Όλο τον χρόνο αλλά κυρίως κάθε Χριστούγεννα ως την κύρια γιορτή των παιδιών!! ερχόταν από την Αθήνα γεμάτος πράγματα για μένα....θυμάμαι κάτι χρυσαφιά τσουβαλάκια με πολύχρωμες καραμέλες που γεύονταν όλα τα παιδιά της γειτονιάς, κούκλες με φανταχτερά φορέματα και μπουκλωτά μαλλιά, αεροπλάνα, ρούχα, κορδέλες για τα μαλλιά αλλά το σπουδαιότερο....τις τελευταίες εκδόσεις απ' τα βιβλία μαζί με μολύβια και μπογιές που στο χωριό δεν υπήρχαν! 

ΠΟΣΑ ΕΔΩΣΕΣ..

Σήμερα στην τέλεση της επιμνημόσυνης δέησης κοιτώντας την φωτογραφία του....που ατένιζε το μέλλον με βλέμμα ζωηρό αρκετά χρόνια πριν..σκεφτόμουν πόσα έδωσε αυτός ο σπουδαίος για όσους τον γνώρισαν -σπουδαίες προσωπικότητες ανά τον κόσμο- νους, η διάνοια όπως τον έλεγαν..για την ιδιαίτερη πατρίδα - την γενέτειρα, για την Ελλάδα, για την Ορθοδοξία...

Πόσα δεν έδωσε για τον εαυτό του!!

ΣΚΕΨΕΙΣ

Σκεφτόμουν τα πολλά σε αριθμητικό νούμερο τηλεφωνήματα και μηνύματα από ανθρώπους άγνωστους σε εμένα οι οποίοι αυτό το διάστημα δεν σταμάτησαν να μου θυμίζουν την πάναγνη ψυχή του, τον αληθινό ανθρωπισμό του ....τα λόγια του Χριστού που ο Ανδρέας μας έκανε πράξη!

Άντεξε την υποκρισία σ' έναν χώρο που υπηρέτησε με λατρεία...τα φαρμακερά βέλη της κακίας από ευεργετηθέντες, από ανθρώπους που την λέξη ψυχή δεν την γνωρίζουν...

ΣΤΟΧΟΙ

Για όλα αυτά Ανδρέα μου με την βοήθεια του Θεού και εκείνων που σε αγάπησαν αληθινά μέσω του πνευματικού σου έργου θα ταξιδεύεις για πάντα και στην γη!!

Η μορφή σου θα υπάρχει στους νέους στην Αθήνα που έσωσες απ' την μάστιγα των ναρκωτικών...

στις μητέρες που αποτέλεσες επί χρόνια παρηγοριά για τα παιδιά που έχασαν..

στις οικογένειες που βοηθούσες έμπρακτα για την μνήμη των γονιών μας.. 

στους ασθενείς για τους οποίους έτρεχες σε "όλες τις πόρτες" προκειμένου να σωθούν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό..

στους νέους που έσωσες απ' την αυτοχειρία δείχνοντάς τους τον δρόμο του Φωτός...

Στους λογοτέχνες που περίμεναν να διαβάζουν τα κείμενά σου, σε προσωπικότητες που σε περίμεναν για να σε ακούσουν να μιλάς..και να σε μαλώσουν "γιατί θάβεσαι εκεί..." 

Στους φίλους σου σχεδόν επί μισό αιώνα τους Μητροπολίτες που σήμερα έκαναν κι αυτοί την επιμνημόσυνη δέηση.

Και άλλα πολλά για τα οποία νιώθω περήφανη για εσένα...για όλα που η ταπεινοφροσύνη σου δεν επέτρεπε ούτε σε εμάς να αναφέρουμε..αλλά πλέον ακολουθώ την συμβουλή ενός στρατηγού που είχα την τύχη να γνωρίσω "να λες Σοφία μου τα καλά σου..γιατί αν δεν τα λες εσύ κανείς δεν θα τα πει..και όχι μόνο, θα πατάνε σ' αυτά οι ανάξιοι...για να φαίνονται άξιοι.."
Έτσι λοιπόν!!ήρθε η ώρα που όλοι με τον καιρό θα μάθουν ακριβώς εκείνα που η καλοσύνη σου δεν επέτρεπε!!Είμαστε όλοι ίσοι οι άνθρωποι !!

ΑΠΟΥΣΙΑ

Να ξέρεις  πως θα μου λείψεις πολύ κι ας γκρίνιαζα γιατί με θεωρούσες παιδί..

Σου υπόσχομαι ότι ποτέ δεν θα σβήσει η φλόγα για την μελέτη και την γραφή, η λατρεία για τα βιβλία...αντίθετα που μέσα από την σκέψη σου ξεκίνησαν όλα όσα λέγαμε τον Σεπτέμβρη..δυναμικά και με μεγάλη όρεξη..

Την καλοσύνη σου όμως και την ανεκτικότητά σου δεν θέλω να την έχω....

Γι' αυτούς που σε πίκραναν εννοώ

....εύχομαι να είναι καλά και να συνειδητοποιήσουν την συμπεριφορά τους...

Δεν μπορώ όμως να τους χαμογελώ, δεν μπορώ να απαντώ στο ψεύτικο ενδιαφέρον..

Δεν μπορώ και δεν θέλω να κοιτώ προσωπεία!!!Απλά γιατί έμαθα να κοιτώ και να συνομιλώ με πρόσωπα!!!

Σε αγαπάω πολύ Ανδρέα μου!!!!αλλά ποτέ δεν θα έχουμε την τόσο πλούσια ψυχή σου!!

Σου έλεγα πάντα "δεν είναι όλοι καλοί"!!Ναι!!δεν είναι ...άλλο αν επιθυμούμε το καλό τους...

Δεκέμβριος του χειμώνα και των εορτών!

Ο ηλιόλουστος Νοέμβριος με τη ευλογία του Αγίου Ανδρέα, δίνει τη θέση του  και η 1 Δεκεμβρίου σε λίγο, θα είναι μαζί μας.

.

Η έλευση του δωδέκατου μήνα και τελευταίου σύμφωνα με το Γρηγοριανό Ημερολόγιο.

Η ετυμολογία του ονόματός του συνδέεται με την λατινική λέξη December, που προέρχεται από το decem το αριθμητικό δέκα.Αυτό γιατί στο ρωμαϊκό ημερολόγιο (αρχαίο δεκάμηνο) ο Δεκέμβριος κατείχε την δέκατη θέση.

Όταν το προαναφερόμενο (ρωμαϊκό) ημερολόγιο συμπεριέλαβε τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο  έγινε δωδεκάμηνο.

Τότε ο εν λόγω μήνας πήρε την δωδέκατη θέση με την διατήρηση της προηγούμενης ονομασίας αν και ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Κόμμοδος τον 2ο αιώνα μ.Χ ήθελε να του δώσει την ονομασία Αμαζόνιος τιμώντας την σύζυγό του Βρουτίας που έμοιαζε στην ομορφιά των Αμαζόνων.

 

Στο Ημερολόγιον της Μεγάλης Ελλάδος του Γεωργίου Δροσίνη στην σελίδα που αντιστοιχεί στον Δεκέμβριο βλέπουμε την ονομασία ΠΟΣΕΙΔΕΩΝ (12 Δεκ έως 10 Ιαν) καθόσον στην αρχαία Αθήνα ο Δεκέμβριος ισοδυναμούσε με το δεύτερο δεκαπενθήμερο του μήνα Μαιμακτηριώνα και το πρώτο δεκαπενθήμερο του μήνα Ποσειδεώνα (ως αφιέρωμα  θεό Ποσειδώνα).

Για τον λαό ο μήνας στον οποίο αφιερώνεται το κείμενο έχει διάφορες ονομασίες όπως άλλωστε γίνεται με όλους τους μήνες ανάλογα με τα καιρικά φαινόμενα, τις γιορτές, τις δουλειές που έχει ανάγκη η φύση.

 

ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ

Από το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ του 1932

Χριστουγεννάς, Χριστουγεννάρης, Χριστιανάρης
Αϊνικόλας, Χαμένος (λόγω των εορτών).
Από λαογραφικές πηγές και αναμνήσεις από συγγενή 95 περίπου ετών.
Ασπρομηνάς, Χιονιάς (λόγω των καιρικών φαινομένων).
Αυτόν τον μήνα για τους Ρωμαίους λάμβαναν χώρα δυο μεγάλες εορτές (δρώμενα).

Η πρώτη ήταν τα «Σατουρνάλια»  προς τιμή του θεού  Σατούρνους που αντιστοιχούσε στον Κρόνο των Ελλήνων. Μια γιορτή που γίνονταν θυσίες αλλά και ανταλλαγή δώρων.Θέση είχαν και τα τυχερά παιχνίδια.Αποτελούσε ένα δρώμενο ξεγνοιασιάς , συνάμα και χαράς. 

Τα Σατουρνάλια άρχιζαν στις 17 Δεκεμβρίου και διαρκούσαν έως τις 23 Δεκεμβρίου.

Η δεύτερη γιορτή ήταν του Βρουμάλια, η γιορτή του χειμερινού ηλιοστασίου που τιμούσαν τον Ήλιο ο οποίος ως θεότητα ήταν ταυτισμένη με τον Μίθρα των Περσών.Αυτή η γιορτή λάμβανε χώρα στις 25 Δεκεμβρίου.Σ' αυτήν την γιορτή όπως και στην προηγούμενη θυσίαζαν χοίρους που φυσικά κατανάλωναν.

 .....από τον τρόπο που εορτάζονταν οι δυο αυτές εορτές μπορούμε να αντιληφθούμε τις ρίζες των εθίμων μας και πως τίποτα δεν είναι τυχαίο...
25 Δεκεμβρίου εόρταζαν τον Ήλιο!!οι Χριστιανοί εορτάζουμε τον ήλιο του κόσμου!!!

Ο Δεκέμβριος είναι ο λαμπερός μήνας για τους Χριστιανούς!!Όχι για τα τεχνητά φώτα και λαμπιόνια αλλά γιατί αποτελούν την ενθύμηση του πιο τρανού γεγονότος του κόσμου, της Γέννησης του Χριστού που αποτελεί το ΦΩΣ όλων μας! 

Θα έλεγα, πως οι φωταγωγημένες διακοσμήσεις,είναι μια προσπάθεια της παρουσίασης του αληθινού νοήματος των Χριστουγέννων (έτσι ξεκίνησε...και σήμερα όποιος θέλει στολίζει...ανεξάρτητα πίστης και νοήματος).

Ο εορταστικός μήνας ανοίγει με εορτές και κλείνει επίσης με εορτές!!

Έχουμε τα γνωστά σε όλους Νικολοβάρβαρα όπως λέει ο λαός τις εορτές του  της Αγίας Βαρβάρας (4 Δεκεμβρίου), του Αγίου Σάββα (5 Δεκεμβρίου) και του Αγίου Νικολάου (6 Δεκεμβρίου).
Ακολουθεί η εορτή της Αγίας Άννης, του Αγίου Σπυρίδωνα , του Αγίου Διονυσίου, της Αγίας Αναστασίας και αρκετές άλλες.

Λίγο πριν κλείσω το μικρό αφιέρωμα στον Δεκέμβριο, ρητά πάλι από το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ του Γεωργίου Δροσίνη του 1932.
**Γύρω γύρω του Χριστού η κορφή του χειμωνιού.
**Αν πρωιμίσει η μυγδαλιά κι ανθίσει το Δεκέμβρη,
βαρύς χειμώνας κι όψιμος θα 'ναρθη να μας εύρη.
**Χειμωνιάτικη γέννα, καλοκαιρινή χαρά.
**Βαρβάρα βαρβαρώνει,
Αινικόλας παραχώνει.

Εύχομαι ολόψυχα χαρούμενες γιορτές με αληθινό νόημα,
πλούσια σκέψη, ψυχές και σπίτια ανοιχτά (όσο μας επιτρέπει η κατάσταση),
Φως στον εσωτερικό μας κόσμο!!
και μακριά από εκφράσεις γκρίνια κι αχαριστίας!!
Ο Δεκέμβριος φέρει το Φως της Αλήθειας για κάθε άνθρωπο,
για κάθε σχέση!

 

Κλείνοντας...

 

Ποίημα  από τον Κωστή Παλαμά

 

 

Δεκέμβριος

Η μητερούλα στον κόρφο της κοιμίζει
Το ακριβό της, το μόνο της παιδί.
Έξω με χιόνια Δεκέμβρης τριγυρίζει,
Κι αυτή το σφίγγει, και σαν να τραγουδεί,
Σιγομιλάει με γέλιο και τρεμούλα,η μητερούλα:

"Άγιε Νικόλα, που ξέγνοιαστα χτενίζεις
Τ' άσπρα σου γένια ψηλά στον ουρανό,
Και πέφτουν κάτου σωρός και μας χιονίζεις,
Μην το κρυώσεις, λυπήσου τ' ορφανό.
Λαμπάδα τρέχω σ' εσέ ν' ανάψω κιόλα,
Άγιε Νικόλα!

Να ο Χριστός σου γεννιέται σε λιγάκι,
Που αγαπάει, μικρό μου, τα παιδιά.
Ζεστό σου φέρνει, καινούργιο φουστανάκι,
Και την ευχή του πιστή σου συνοδειά.
Κοιμήσου τώρα και θα 'ρθει στ' όνειρό σου.
Να ο Χριστός σου!

Κι αφού μας φύγει, δεν μας ξεχνά, θ' αφήσει
Στον Αϊ-Βασίλη για σε παραγγελιά
Χίλια παιγνίδια λαμπρά να σου χαρίσει
Και ζαχαράτα και χάδια και φιλιά.
Με τη χαρά σου η χάρη του θα σμίγει,
Κι αφού μας φύγει!

Τι θα μου μένει αν 'γράφθη μαύρη μέρα
Για να το χάσω από την αγκαλιά;..
Χωρίς παιδάκι τι είναι η μητέρα;
Χωρίς πουλάκι τι θέλει η φωλιά;
Αν μου πετάξει ας πέσω χαλασμένη...
Τι θα μου μένει!"

 

Οι Έρωτες των Αθηναίων.2ο. Ο έρωτας της κ. Σούτσου!

Ήταν γνωστή για την ομορφιά της στην κοινωνία της Αθήνας η Μαρίνα Σούτσου, σύζυγος του ποιητή Παναγιώτη Σούτσου, γι αυτό κι όταν τον εγκατέλειψε για έναν πανάσχημο Αθηναίο..οι συζητήσεις στα σαλόνια της εποχής εκείνης είχαν πάρει φωτιά. 

Στον τρίτο τόμο των απομνημονευμάτων του διπλωμάτη και καθηγητή του Πανεπιστημίου Αλέξανδρου Ραγκαβή γίνεται αναφορά στα γεγονότα της χρονικής περιόδου 1856 - 1871 και μεταξύ αυτών στις μεγάλες ερωτικές ιστορίες

Ο Παναγιώτης Σούτσος  είχε παντρευτεί την Μαρίνα Λογοθέτη, κόρη γνωστής οικογένειας της Ζακύνθου, πανέμορφη και πολύ μικρότερή του.

Η γνωριμία ώστε να ακολουθήσει ο γάμος είχε γίνει από την αδελφή του Ραγκαβή, Ραλλού Σκην, αφού ο σύζυγός της είχε διατελέσει αστυνομικός διευθυντής στο παραπάνω νησί. Έτσι η Ραλλού γνωρίστηκε με την οικογένεια Λογοθέτη, εννοείται πως γνώριζε τον ποιητή - γνωστό πολιτικό της Αθήνας, και δεν άργησε να προχωρήσει τα σχετικά.. με την γνωριμία.

Ο ποιητής λάτρευε την σύζυγό του η οποία ξεχώριζε παντού για τα εξωτερικά της κάλλη καθώς και για τη δυναμική προσωπικότητά της και πολλές φορές ήταν υπερβολικός στις εκδηλώσεις του προς αυτήν.Στα απομνημονεύματα ο Ραγκαβής γράφει πως παρατηρούσε τη Μαρίνα σιγά σιγά να μην δείχνει καμιά συμπάθεια για τον σύζυγό της αλλά αντίθετα φαίνονταν πως συμπαθούσε και θαύμαζε τον σύζυγο της ανιψιάς του Σούτσου, έναν κακάσχημο αλλά πανέξυπνο άνδρα.

Προσπάθησε να την συνετίσει αλλά καθώς είδε πως δεν μπορούσε να καταφέρει κάτι, περιόρισε της επισκέψεις του στο σπίτι τους.

Μετά από λίγο καιρό ο Ραγκαβής πληροφορήθηκε ότι η Μαρίνα βρίσκεται στο σπίτι των γονιών της απομονωμένη σε ένα δωμάτιο χωρίς να επικοινωνεί ούτε με την μάνα της. Την τιμωρία αυτή την επέβαλε ο πατέρας της ο οποίος ποτέ δεν συμφώνησε με την απόφασή της , να εγκαταλείψει τον άνδρα της. Στενοχωρημένος έσπευσε να επισκεφθεί τον Σούτσο ο οποίος είχε πέσει σε βαθιά μελαγχολία με τάσεις προς την θλίψη.

Συζήτησαν και ο λυπημένος σύζυγος του εκμυστηρεύτηκε ότι αν η Μαρίνα επέστρεφε να μείνει μαζί τους ήταν διατεθειμένος να την αφήσει ανεξάρτητη.

Τα κουτσομπολιά για το γεγονός είχαν γίνει το πρώτο θέμα συζήτησης στα αθηναϊκά σαλόνια.

Ο Ραγκαβής που συμπαθούσε και την Μαρίνα πήγε στην Ζάκυνθο καθόσον δεν χώραγε η λογική του, δεν άντεχε η καρδιά του να ξέρει πως η κοπέλα ήταν φυλακισμένη γιατί ήθελε να εγκαταλείψει τον σύζυγό της. Είχε την άποψη πως η ίδια θα του εξηγούσε καλύτερα τι της συνέβαινε και αυτός θα προσπαθούσε να κάνει καλύτερη την κατάσταση.

Ο Ραγκαβής έτυχε θερμής υποδοχής από την κ. Λογοθέτη (μητέρα της Μαρίνας) και την άλλη της κόρη. Αφού αντάλλαξαν τις πρώτες λέξεις, ο σπουδαίος επισκέπτης κάνοντας πως δεν γνωρίζει για την Μαρίνα, ρώτησε με ευγένεια αν ήταν εκεί για να την δει.

Με ευχαρίστησε η μητέρα της του απάντησε πως βρισκόταν εκεί και μπορούσε να την δει. Έτσι έστειλε την αδερφή της Μαρίνας να την καλέσει.Φτάνοντας η ταλαιπωρημένη κοπέλα, έπεσε στην αγκαλιά του κλαίγοντας αλλά βρήκε την δύναμη να του πει ότι είχαν μεγάλο κήπο και θα ήταν καλύτερα να συζητήσουν περπατώντας εκεί. Πραγματικά κατέβηκαν όλοι αλλά άφησε την μητέρα με την αδερφή της να προχωρήσουν.Εκεί του αποκάλυψε πως είχε κοπάσει η αυστηρότητα των γονιών της αλλά δεν επέτρεπαν σε κανέναν να την δει παρά μόνο σ' αυτόν. Ο Ραγκαβής προσπάθησε να την πείσει να επιστρέψει στον σύζυγό της αλλά η Μαρίνα του είπε με θάρρος πως τρέφει υπόληψη για τον σύζυγό της αλλά καθόλου αγάπη. Η αγάπη της (έρωτας) ανήκει στον Μάνο μέχρι να φύγει από την γη.

Ο Ραγκαβής αφού κατέβαλε κάθε προσπάθειας ώστε να επιστρέψει στον Σούτσο η Μαρίνα, στενοχωρημένος έφυγε από την Ζάκυνθο. Πέρασαν τα χρόνια και έμαθε πως έφυγε...η γυναίκα του Μάνου...τα πηγαδάκια έλεγαν ότι μαράζωσε τόσα χρόνια να έχει ερωμένη ο άνδρας της.

Ο Ραγκαβής αφού πέρασαν κάποια χρόνια είδε την Μαρίνα με αρρωστημένη μορφή και χωρίς ίχνος από την ομορφιά εκείνη!!!

Πέρασαν κάποια χρόνια..έφυγε κι ο Σούτσος του οποίου η απουσία άφησε δυσαναπλήρωτο κενό στον Ελληνικό Παρνασσό. Αργότερα ακολούθησε ο Μάνος και αργότερα άφησε τα εγκόσμια η Μαρία μετά από ταλαιπωρία που πέρασε.

Η ιστορία πέρναγε από γενιά σε γενιά ...το νόημα είναι πως η δυνατή εξωτερική ομορφιά δεν φθάνει για να είναι κανείς χαρούμενος.

Στοιχεία
από περιγραφή θείας μου η οποία γνώριζε όλες τις ιστορίες της παλιάς Αθήνας .
από το ομώνυμο βιβλίο του Γιάννη Καιροφύλλα.

Λίγες σκέψεις για τα παιδιά!

 Με αυτήν την ιδανική φωτογραφία που τα χαριτωμένα αδελφάκια παίζουν με χρωματιστά δημιουργικά παιχνίδια ξεκινώ αυτό το μικρό αφιέρωμα.
💞💞💞💞💞💞💞💞💞💞💞💞💞💞💞💞

Οι Παγκόσμιες Ημέρες κατ' εμέ είναι απλά μια υπενθύμιση του θέματος που εκπροσωπούν, μια ευκαιρία για διάφορες εκδηλώσεις.

Η Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού εορτάζεται κάθε χρόνο στις 20 Νοεμβρίου.

Δεν θα αναφερθώ σε στοιχεία για το πως καθιερώθηκε αυτή η μέρα αλλά θα παρουσιάσω κάποιες σκέψεις μου σχετικά με τα μοναδικά αθώα πλάσματα του πλανήτη ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.

Σήμερα πραγματοποιούνται πολλές αναφορές στο θέμα, φωτογραφίες συγκίνησης, λόγια αγάπης, απόψεις πολυποίκιλες σχετικά.

Αρχικά εκφράζω την απορία μου...για το τι ακριβώς εορτάζεται αφού εκατομμύρια παιδιά στη γη υποφέρουν από την πείνα, την δίψα, τις ασθένειες, τον ξεριζωμό, τη σωματεμπορία, την βία σε κάθε της μορφή...

Στη συνέχεια .... 

Με την συμμετοχή μας σε παγκόσμιες οργανώσεις, αναδοχές και διάφορα παρόμοια (έχω προσωπική εμπειρία επί χρόνια..) δεν προσφέρουμε τίποτα ή δεν προσφέρουμε τόσο... όσο με το να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας , δίπλα μας και να ξεκινήσουμε τον πραγματικό αγώνα για τα δικαιώματα των απροστάτευτων πλασμάτων.

Τι νόημα έχει να παρουσιάζω φωτογραφίες από φορείς όπως τους παραπάνω (που συνήθως δίνουμε ένα χρηματικό ποσό..)...αν δίπλα μου εθελοτυφλώ στο  συναισθηματικό ή σωματικό μαρτύριο ενός παιδιού ή μιας οικογένειας.

Είναι πολλές οι περιπτώσεις που τα παιδιά κακοποιούνται (μην παραβλέπουμε την συναισθηματική κακοποίηση) που τις γνωρίζουμε..αλλά δεν κάνουμε καμία κίνηση..

Πολλοί από εμάς με μια μικρή προσφορά τα Χριστούγεννα και το Πάσχα υπό την μορφή ελεημοσύνης..ξεγελάμε τον εαυτό μας, ξεγελάμε την ψυχή μας πως ως άνθρωποι κάναμε το καθήκον μας..

Οι ανάγκες ώστε τα παιδιά να ζουν με δικαιώματα, να ζουν όπως τους αξίζει είναι πολλές και εμείς καλούμαστε να τις καλύπτουμε αν θέλουμε να λεγόμαστε Άνθρωποι, αν πραγματικά επιθυμούμε το καλύτερο του κόσμου, ξεκινώντας από το σημαντικότατο κεφάλαιο που κρύβει η λέξη ΠΑΙΔΙ.

Ανάγκες δίπλα μας...

Υπάρχουν οικογένειες που αναζητούν ανθρώπους να διαβάζουν τα παιδιά τους καθόσον οι ίδιοι δεν έχουν γνώσεις..ούτε τις στοιχειώδεις πολλές φορές..επιθυμούν όμως τα παιδιά να μορφωθούν.

Ζουν δίπλα μας οικογένειες οι οποίες στερούνται της άνεσης να μαγειρέψουν κάτι υγιεινό για τα παιδάκια τους ...με αποτέλεσμα να ζουν με ζυμαρικά σχεδόν καθημερινά.Πόσο κοστίζει για εμάς που είμαστε σε μια καλύτερη κατάσταση αν όχι πολύ καλή συγκριτικά να μαγειρεύουμε λίγο παραπάνω;

Αντιλαμβανόμαστε οικογενειακά δράματα με τα παιδιά να ζουν καθημερινά τις ύβρεις, τον αυταρχισμό, την καταπίεση...και απλά παρακολουθούμε ή εθελοτυφλούμε αντί να προβούμε σε κατάλληλες ενέργειες...τρόποι υπάρχουν με απόλυτη ασφάλεια.

Διαπιστώνουμε πως υπάρχουν γονείς οι οποίοι πάσχουν από σοβαρά ψυχικά νοσήματα που δεν τους επιτρέπουν να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους  ή γονείς που βίωσαν τραγικές συνθήκες κι αυτές κουβαλάνε στην σχέση τους με τα παιδιά..γονείς άρρωστοι δυστυχώς οι οποίοι θέτουν σε προτεραιότητα την κατανάλωση αλκοόλ και ότι άλλο...και τέλος τα παιδιά...κι εμείς μένουμε παγερά αδιάφοροι μέχρι που πολλές φορές ακολουθούν διάφορες τραγικές καταστάσεις ...

Άλλα θέματα..

Παρατηρώ μετά λύπης μου το "παρκάρισμα" όπως λένε και οι ειδικοί των παιδιών στις ηλεκτρονικές συσκευές αντί να καθίσουμε μαζί τους και να παίξουμε..όσο μπορούμε λόγω δουλειάς βέβαια..αν και κατά την ταπεινή μου άποψη οι μητέρες κυρίως θα πρέπει για ένα μικρό διάστημα να αφήνουν στην άκρη την καριέρα..Το αποτέλεσμα της άνευ όρων χρήσης των ηλεκτρονικών από μωρουδιακή ηλικία δυστυχώς οδηγεί τα παιδιά ακόμη και στην νοσηλεία των ψυχιατρικών κλινικών στα νοσοκομεία παίδων λόγω εξάρτησης...

Μεταφέρουμε στα παιδιά το δικό μας στρες το οποίο δημιουργούμε αφού υιοθετούμε όλα όσα προσπαθούν να μας επιβάλλουν....Ας συμβουλευτούμε κάποιους ειδικούς καλύτερα παρά να αντιδρούμε με φωνές ακόμη  στις ζημιές που κάνουν τα παιδιά.

Υπάρχουν πολλά και ενδιαφέροντα βιβλία σχετικά...που επιβεβαιώνουν πως τα παιδιά θέλουν αγάπη έμπρακτη, θέλουν υπομονή, θέλουν κατανόηση και τη συντροφιά μας...Σε εμάς οφείλεται αν θα γεμίσουν το μπαουλάκι των αναμνήσεων που θα καλλιεργήσει στην ψυχή τους ροδώνες όπως τους κήπους της άνοιξης  ή αγκάθια πόνου, κενών, στενοχώριας.

Εμείς ευθυνόμαστε για το αν θα βγουν στην κοινωνία ως ώριμοι και υγιείς ενήλικες.

Αυτά που έχω να γράψω για τα παιδιά είναι πάρα πολλά εκ πείρας αλλά και μέσω σεμιναρίων που παρακολουθώ πολλά χρόνια (περίπου 20), όμως δεν θέλω να κουράσω...

Εκτός λοιπόν της ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ , λόγων και αναρτήσεων ας κάνουμε πράξη την Αληθινή Αγάπη για τα παιδιά...ας θυμόμαστε πως δεν είναι κτήματά μας....ας θυμόμαστε πως ενδιαφερόμαστε για όλα τα παιδιά και όχι μόνο για του στενού οικογενειακού και συγγενικού κύκλου.

Κλείνω  με ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ που έγραψα πριν λίγα χρόνια

Νανούρισμα

Κοιμήσου αγγελούδι μου μικρό

και εγώ στο πλάι σου γλυκά σε νανουρίζω,

σιγά μ' ένα γλυκό σκοπό σου ψιθυρίζω,

κοιμήσου αγαπημένο μου μωρό.

Κλείσε τα βλέφαρά σου απαλά,

ζήσε σε όνειρα χρυσά και δαντελένια

μέσα σε δάση και νησιά παραμυθένια

καθώς η νύχτα ήσυχα κυλά.

Ας συντροφέψει ο άγγελός σου

κάθε βήμα, μες της νύχτας τη σιγή,

μέχρι που ο ήλιος ν' ανατείλει την αυγή,

μ' ένα γλυκό χαμόγελό σου.

Η Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού εορτάζεται κάθε χρόνο στις 20 Νοεμβρίου, με αφορμή την επέτειο υιοθέτησης από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, το 1989, της Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού.
Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού αποτελεί το πλέον αποδεκτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως. Την έχουν επικυρώσει όλα τα κράτη του κόσμου, εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας (η Ελλάδα την επικύρωσε στις 2 Δεκεμβρίου 1992 με τον νόμο 2101), και τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών που χωρίζονται σε 4 τομείς: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/worldays/71

© SanSimera.gr

Με αγάπη προς όλους και την ευχή να γινόμαστε καλύτεροι προς τα παιδιά!

Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού εορτάζεται κάθε χρόνο στις 20 Νοεμβρίου, με αφορμή την επέτειο υιοθέτησης από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, το 1989, της Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/worldays/71

© SanSimera.gr

Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού εορτάζεται κάθε χρόνο στις 20 Νοεμβρίου, με αφορμή την επέτειο υιοθέτησης από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, το 1989, της Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/worldays/71

© SanSimera.gr

O αποχαιρετισμός του ταξιδιού.

Μετά από επιθυμία φίλων της Ελλάδος και του εξωτερικού παρουσιάζω σ' αυτήν την σελίδα τον αποχαιρετισμό της Δευτέρας στον μεγάλο μου αδερφό.

"17 χρόνια διαφορά είναι αυτά...διαφορετική σχέση..
Οι χριστιανοί, πολλοί φιλόσοφοι, μεγάλες προσωπικότητες λένε πως θάνατος δεν υπάρχει..αλλά η μετάβαση της ψυχής στην αιωνιότητα αφήνοντας την ύλη, το φθαρτό σώμα.
Τα δάκρυα της οικογενείας μας είναι δάκρυα χαρμολύπης, χαράς γιατί έφυγε τόσο γαλήνια και λύπης γιατί δεν πρόσεξε τον εαυτό του αλλά θυσιάστηκε για αυτόν τον τόπο, για όλους εδώ, για τους άλλους...
Συνήθως αυτές τις στιγμές όλοι λέμε ευχές όπως "καλό ταξίδι", "καλόν παράδεισο", "καλή Ανάσταση".. εγώ πάντοτε αναφέρω τα αγαθά που μας αφήνει ένας άνθρωπος.
΄Έτσι .
Εύχομαι να πάρουμε την πάναγνη ψυχή του!
Την άδολη, γνήσια Αγάπη του για όλους!
Τον ανιδιοτελή πατριωτισμό του!
Την ατελείωτη φιλανθρωπία του!
Τον αληθινό μα απολύτως αληθινό χριστιανισμό του (εννοώντας πίστη...απλά η ώρα ήταν δύσκολη..)
Για όσους τον λοιδόρησαν λόγω του μέρους της ψυχικής ασθένειας (ευαισθησία ουσιαστικά μια διάνοιας..) θέλω να πω ότι τις ασθένειες δεν τις αγοράζουμε ούτε τις ενοικιάζουμε..Αντιθέτως ¨ενοικούντες είμαστε όλοι μας στην γη"..Όλοι έχουμε τέλος..Εύχομαι η αγάπη του να προστατεύει κι όλους αυτούς.