Πόλεμος στις μέρες μας..Σκέψεις , προβληματισμοί.

Στο άκουσμα της λέξης πόλεμος η ψυχή παγώνει αφού τίποτα το χαρούμενο δεν προμηνύεται..στην σκέψη συγκεντρώνονται οι μνήμες από τις αφηγήσεις των προγόνων μας καθώς και οι εμπειρίες όλων όσων έχουμε διαβάσει όχι μόνο από ιστορικούς,συγγραφείς ή λογοτέχνες αλλά από ανθρώπους που βίωσαν την αγριότερη μορφή της καταστροφής του ανθρώπινου είδους.

 Όλοι γνωρίζουμε για πολέμους στην αρχαιότητα, στα μετέπειτα χρόνια, επαναστάσεις,Καταστροφές, τον Α και Β Παγκόσμιο Πόλεμο, για εμφυλίους πολέμους που  συνήθως είναι χειρότεροι στο μίσος από όποια άλλη σύγκρουση.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ο πλανήτης δεν έπαψε ποτέ να κλονίζεται από πολεμικές συγκρούσεις, δεν έπαψε ποτέ να γράφεται η ιστορία με αίμα..αίμα πολεμιστών, στρατιωτικών, επαναστατικών ομάδων, 

αίμα αμάχων....παιδιών,γυναικών,ηλικιωμένων!!...

το μέγιστο σημείο της τραγωδίας!!

Οι συνέπειες ενός πολέμου είναι τραγικές και ποικίλες.Από τα άδικα θύματα έως τις λεηλασίες, από την οικονομία και την κοινωνική αναταραχή των γύρω περιοχών ή και ακόμη μεγαλύτερης εμβέλειας, από το πάθος της εκδίκησης μέχρι τους πρόσφυγες οι οποίοι ψάχνουν απεγνωσμένα έναν τρόπο, ένα ειρηνικό έδαφος προκειμένου να ζήσουν ξεκινώντας απ' την αρχή σε άγνωρα μέρη ως κυνηγημένοι ουσιαστικά, ως ξένα σώματα στην όποια καινούρια κοινωνία, ως άνθρωποι που τα όνειρά τους πουλήθηκαν...

Στις μέρες μας βέβαια και με τους μετανάστες (και λαθρο..) αυτό γίνεται..

"κάποιοι" δηλαδή πατάνε στην προσπάθεια για το καλύτερο μέλλον ξεπουλώντας κυριολεκτικά τα όνειρά τους, τις ανάγκες τους, την ζωή τους..

Σαφέστατα υπάρχει κέρδος για άλλους...γι' αυτό και γίνονται πόλεμοι ..εννοείται πως δεν είναι τυχαίο...εννοείται πως με απλή λογική μπορούμε να αιτιολογήσουμε το φαινόμενο.

Η Ελλάδα ως χώρα και εμείς όλοι ως λαός έχουμε πληγεί σοβαρά από το λεγόμενο προσφυγικό των τελευταίων χρόνων.Για να μην μακρηγορήσω δεν θα κάνω καμιά αναφορά για προηγούμενες εποχές, αιώνες και έτη.

Το γεγονός της μικρής έκτασης και της επονομαζόμενης οικονομικής κρίσης δυστυχώς και το γράφω ειλικρινά με πόνο ψυχής..είναι παράγοντες που δεν βοηθούν ώστε να μπορέσουν οι χιλιάδες δύσμοιροι άνθρωποι που καταφτάνουν (όσοι προλάβουν βέβαια , όσοι επιζήσουν..) να ζήσουν εδώ όπως αρμόζει  στα απλά αλλά απαραίτητα δεδομένα μιας κοινωνίας, να έχουν δηλαδή εργασία ώστε να μπορούν να προχωρήσουν χωρίς μεγάλα προβλήματα.

Με πνίγει η σκέψη των χιλιάδων ανθρώπων στην Μόρια της Μυτιλήνης..

Άνθρωποι στοιβαγμένοι, νέοι χωρίς απασχόληση, κλεισμένοι ...με την ελπίδα να μην λάμπει από πουθενά..είναι αυτονόητα να ξεσηκωθούν, να αγανακτήσουν, να πράξουν και βίαια στον περίγυρό τους... 

"Αργία μήτηρ πάσης κακίας" κατά τον Σόλωνα..

Από την άλλη πλευρά την τελευταία δεκαετία ως Έλληνες βιώνουμε το θλιβερό της μετανάστευσης των παιδιών μας αλλά και οικογενειών...πριν να κλείσουμε 100 χρόνια από τότε που έφευγαν οι άνθρωποι για μια καλύτερη τύχη...Έτσι δεν ακούγεται κατακριτέο το παράπονό μας "μα αφού δεν υπάρχουν δουλειές για εμάς...αφού η κατάσταση διώχνει τα παιδιά μας..θα βρεθεί δουλειά γι' αυτούς..μας διώχνουν για να τους βολέψουν και πάρα πολλά άλλα σε καθημερινές συζητήσεις όπου κι αν βρεθεί κανείς..".

 Με τον πρόσφατο πόλεμο προς την Συρία δυστυχώς η κατάσταση φαντάζει πολύ δύσκολη γενικά....Η σκέψη μας είναι εκεί....στα παιδικά προσωπάκια που θυσιάστηκαν και θυσιάζονται...ότι τραγικότερο κατ' εμέ....το χτύπημα στον άμαχο πληθυσμό.

Λυπηρό, θλιβερό, τραγικό και ότι άλλο υπάρχει στο λεξιλόγιο...

Θυμός προς όλους "εκείνους" που συνεχίζουν να καλλιεργούν ή να μην σταματούν τους πολέμους..

Με εξοργίζει η ύπαρξη "μεγάλων  οργανώσεων" με τεράστια έσοδα από εθελοντές και άλλα που όμως δεν κατάφεραν τόσα χρόνια ούτε τον πόλεμο να σταματήσουν, ούτε την βία, ούτε την δυστυχία... 

Ως άνθρωπο  με αγγίζουν όλα όσα γίνονται εις βάρος της ανθρώπινης υπόστασης..

όλες οι συρράξεις της γης...οι εμφύλιοι επί χρόνια στην Αφρικανική Ήπειρο δεν αφήνουν λιγότερα θύματα...παιδάκια νεκρά παντού...αυτό θεωρώ ως κατάρα της ανθρωπότητας..

Επίσης κάθε άνθρωπο με ανεπτυγμένο τον συναισθηματικό του κόσμο δεν τον αφήνει αδιάφορο η καθημερινή θυσία χιλιάδων νέων ανθρώπων στον βούρκο των ναρκωτικών..

Ούτε τα χιλιάδες θύματα της εμπορίας σαρκός..

Εμείς αυτό που μπορούμε να κάνουμε ως άνθρωποι είναι να φροντίσουμε να επαναφέρουμε τον όρο Αληθινή Αγάπη στην γη!!τον όρο που κλείνει το νόημα του κόσμου, της προόδου, της ειρήνης, της γαλήνης, της χαράς...αυτόν τον όρο που προδώσαμε στις γελοίες υποσχέσεις του "φαίνεσθαι" και της ματαιοδοξίας, στης επίδειξης και στης ιδιοτέλειας...

Μπορούμε να μην δημιουργούμε εμφύλιες κοινωνικές αναταραχές που ξεκινούν από τον φανατισμό και μόνο...να μην επιτρέπουμε σε κανέναν να χειραγωγεί την σκέψη,την ψήφο, την ζωή μας.

Μπορούμε να παραμείνουμε Άνθρωποι και να μην ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους ανάλογα με την φυλή, το χρώμα, την θρησκεία, την γλώσσα..

 Ανά τους αιώνες όλοι οι  καλλιτέχνες, άνθρωποι των γραμμάτων, άνθρωποι της καθημερινότητας εμπνέονταν από κάθε κατάσταση της ζωής χαρούμενη  ή λυπητερή, ειρηνική ή εμπόλεμη και την μετέφραζαν σε ποιητικά έργα, σε πεζό λόγο, σε έργα ζωγραφικής ή γλυπτά εκ των οποίων τα περισσότερα ταξιδεύουν ως λίκνα πολιτισμού σε όλες τις γενιές.

Το έργο σε οποιαδήποτε μορφή αποτελεί τα λόγια της ψυχής που αποδίδονται ..με στίχους, πεζά και ότι προανέφερα. Στις συμφορές της ανθρωπότητας τα έργα και δημιουργήματα αποτελούν ύμνους, αποτελούν το ερέθισμα για να μην ξεχνάμε και να αγωνιζόμαστε για το καλύτερο.

Σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι που δημιουργούν εμπνεόμενοι από τα τραγικά γεγονότα πονάνε λιγότερο από αυτούς που εκδηλώνουν την οργή τους εξαπολύοντας φωνές, ύβρεις  κτλ.. (ουσιαστικά για διάφορα που τους απασχολούν στη δική τους ζωή ή γιατί η φύση τους είναι απαισιόδοξη ή ότι παρόμοιο και κάθε πικρό γεγονός τους δίνει την ευκαιρία της εκτόνωσης ..πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις..)..

Ας θυμηθούμε ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ του Γιάννη Ρίτσου που όλοι και όλες συγκινούμαστε και ψιθυρίζουμε...πως δημιουργήθηκε...

Αυτό που απαιτείται άμεσα είναι να ξαναβρούμε τις αξίες που χάσαμε...

Να κάνουμε την Αγάπη (αφού πρώτα κατανοήσουμε τον όρο) πράξη..

ΥΣ. Οι φωτογραφίες είναι από την έλευση του φθινοπώρου στο Μόντρεαλ και από το προφίλ του φίλου Πήτερ.

ΑΝΔΡΑΒΙΔΑ.Η εποχή της παρακμής.

Το κείμενο αυτό συνδέεται με την πρόσφατη είδηση σχετικά με την μη λειτουργία πλέον του υποκαταστήματος της Τράπεζας Πειραιώς στην Ανδραβίδα.

Παρουσιάζω τις απόψεις μου απολύτως αντικειμενικά και μακριά από κάθε είδους πολιτικούς φανατισμούς και διενέξεις.

Η Ανδραβίδα η όμορφη αυτή κωμόπολη του Νομού Ηλείας άκμασε κατά την εποχή της Φραγκοκρατίας, αποτέλεσε την πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου της Αχαΐας, έζησε μέρες λαμπρές, γράφτηκε στην ιστορία κυριολεκτικά με χρυσά γράμματα.

Με το πέρασμα των χρόνων όπως κάθε τόπος πέρασε από αρκετές φάσεις οικονομικές και κοινωνικές.

Μεταπολεμικά και για κάποιες δεκαετίες παρουσίαζε στοιχεία ανάπτυξης, είχε υπηρεσίες, είχε κίνηση στην αγορά και στην πλατεία,υπήρχαν κίνητρα που έρχονταν άνθρωποι από άλλα μέρη για επίσκεψη, οι άνθρωποι έδειχναν ενδιαφέρον για την πόλη, ζούσαν γι’ αυτήν.

Η ρυμοτομία της θεωρείται από τις καλύτερες και η πλατεία της επίσης..μια πλατεία μπροστά από αρχαιολογικό χώρο!με όρεξη και θέληση θα μπορούσε να αποτελεί έναν χώρο όπως σε τόσα άλλα μέρη...

Το παρόν..

Κατά τον Στρατηγό του Αγώνα τον Μακρυγιάννη

“Είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθομεν γνώση, αν θέλομεν να φκιάσομεν χωριόν, να ζήσομεν όλοι μαζί”.

Εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ψυχρή πραγματικότητα.

Υπάρχει το "εμείς" στον τόπο μας ή μήπως βασιλεύει το "εγώ";

 

 Υπηρεσίες..

Κλείνει η μοναδική τράπεζα της πόλης, υπολειτουργεί το υποκατάστημα του ΕΛΤΑ που εμφανέστατα φαίνεται πως σε λίγο καιρό θα κλείσει κι αυτό..

Δεν έχει περάσει μεγάλο διάστημα από τότε που μεταφέρθηκε το Αστυνομικό Τμήμα..

Χωρίς να μακρηγορώ αναφερόμενη στο παρόν το οποίο δεν στοιχειοθετήθηκε από εξωγενή στοιχεία και παράγοντες...πιστεύω πως η περίοδος που διανύει η πόλη μας χαρακτηρίζεται ως παρακμή.

Εκφράζω γι’ αυτό δημοσίως την βαθύτατη πικρία μου.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν αρκεί ο αγώνας των λίγων, των μη εχόντων ....

Για να προοδεύσει ένας τόπος έχει ανάγκη από την αληθινή αγάπη και το ενδιαφέρον για το κοινό καλό όλων, όσων γεννήθηκαν και όσων κατοικούν.

Κανένας τρίτος δεν πιστεύει πως η πόλη αυτή έχει απογυμνωθεί εντελώς από υπηρεσίες..δεν δικαιολογεί κάτι τέτοιο ούτε η ιστορία της, ούτε ο αριθμός του πληθυσμού, ούτε η έκτασή της.....το μόνο που δικαιολογεί την παρακμή είναι η αδιαφορία και η αναλγησία αυτών που μπορούν...

Η Τράπεζα είναι μια ιδιωτική επιχείρηση που αν δεν την υποστηρίξουν οι κάτοικοι δεν έχει λόγο να παραμείνει και είναι απολύτως αιτιολογημένο. Εδώ και πάρα πολύ καιρό είναι γνωστό διά πληροφοριών πως οι έχοντες υψηλές καταθέσεις δεν έχουν τον λογαριασμό τους στην τράπεζα του χωριού αλλά σε γειτονικά χωριά...έτυχε πριν λίγα χρόνια να μου πει κάποιος συμπολίτης “δεν ανοίξαμε εδώ λογαριασμό για να μην ξέρουν...”, ασχολίαστο..

Πως λοιπόν αγαπητοί μου συμπολίτες να παραμείνει η Τράπεζα;Με τα επιδόματα των ανέργων ή τις μηδαμινές συντάξεις κάποιων πολιτών;

Σκέφτηκε κανείς πως θα μετακινηθούν οι πολίτες που ζουν με ελάχιστα, στα άλλα μέρη στις τράπεζες για τις δουλειές τους;

Το Αστυνομικό Τμήμα που ανήκε σ’ αυτήν την πόλη μόνο και μόνο για ηθικούς λόγους αφού δυο στελέχη της αστυνομίας θυσιάστηκαν εις τον βωμό του καθήκοντος έπρεπε να διατηρηθεί.

Αισθάνομαι πραγματικά ντροπή γιατί από τις κινητοποιήσεις μας για αυτό το θέμα θα ‘πρεπε να μας μάθει όλη η Ελλάδα και όχι ..σχεδόν να το παραδώσουμε. Όσο για την λύση του Τοπικού Αστυνόμου...ασχολίαστο, ειλικρινά ασχολίαστο.

Το υποκατάστημα του ΕΛΤΑ

....πως μια υπάλληλος να εξυπηρετήσει...να πραγματοποιήσει τις διανομές, να διεκπεραιώσει τις εσωτερικές εργασίες που απαιτούνται, να ικανοποιεί τα αιτήματα των πολιτών, να εργάζεται έχοντας τους Ρομά κυρίως τις μέρες καταβολής επιδομάτων, απαιτητικούς και κυριολεκτικά πάνω από το κεφάλι της...

Εμείς φταίμε..

Δεν φταίει κανένα χωριό που συγκεντρώνει τις υπηρεσίες, ο λαός της Ανδραβίδας φέρει τεράστια ευθύνη.

Με όλο μου τον σεβασμό και την εκτίμησή μου για την γενικότερη εικόνα που αντιλαμβάνεται ο κάθε περαστικός ή φιλοξενούμενος..αναφέρω τα παρακάτω.

Φταίνε τα άλλα χωριά που κατά την θερινή περίοδο ο επισκέπτης δεν μπορεί να βρει το πιο απλό πρωινό που είναι ένα άψητο τοστ ή μια ομελέτα ή μια τυρόπιτα έστω προψημένη και αναγκάζεται να μετακινηθεί αλλού για να απολαύσει σαν άνθρωπος τις διακοπές του;

Φταίνε τα άλλα χωριά που το σαββατοκύριακο της Ιππικής Έκθεσης δεν υπήρχε καμιά λύση για μεσημεριανό φαγητό (θα μπορούσε να είναι κάποιο κατάστημα εστίασης ανοιχτό με ελάχιστες επιλογές, κάποιο κρεατικό, πατάτες και μια σαλάτα..). Σε πάρα πολλά μέρη με ελάχιστους κατοίκους και σπάνια επισκέπτες σου δίνουν την προηγούμενη λύση λέγοντας "είμαστε ανοικτά αλλά διαθέτουμε μόνο .....".

Φταίνε τα άλλα χωριά που όταν πραγματοποιούνται εκδηλώσεις στην πλατεία δεν υπάρχει εξυπηρέτηση λόγω έλλειψης προσωπικού;Δηλαδή για να έχεις την δυνατότητα επιλογής από ότι υπάρχει στο κατάστημα πρέπει να πηγαίνεις τις μέρες και ώρες που είναι μια παρέα;

Μα το 2020....που να το περιγράψει κανείς;

Φταίνε οι κάτοικοι κοντινών περιοχών οι οποίοι στηρίζουν την τοπική τους αγορά όταν οι περισσότεροι από εμάς τρέχουμε μόνο σε άλλα μέρη για καφέ, για φαγητό, για ψώνια;

Φταίνε οι άλλοι που αιρετοί παρκάρουν στον πεζόδρομο μπροστά απ’ την Αγιά Σοφιά;ή μήπως αυτό δεν “είναι τίποτα”..η απαξίωση της πολιτισμικής κληρονομιάς και η συμπεριφορά της ασυδοσίας μεταφέρεται στους νέους και το κακό συνεχίζεται.

Σίγουρα δεν φταίνε τα άλλα χωριά που εθελοντικά οι κάτοικοι τρέχουν..ενώ στο δικό μας ο εθελοντισμός είναι τόσο μα τόσο πολύ περιορισμένος..

Όχι βέβαια!!όσο κι αν δεν αρέσει σε πολλούς η αλήθεια.

Η ευθύνη για κάθε τόπο βαραίνει τον λαό του.

Eίναι ένας τόπος που αξίζει πάρα πολλά και φυσικά δεν είναι όλοι αδιάφοροι..όμως τα γεγονότα δείχνουν....

Ας μην εθελοτυφλούμε άλλο...ευθυνόμαστε!!

Ας μην θεωρούμε εχθρό όποιον εκφράζει με ρεαλισμό την όλη κατάσταση.

Ας αποδεχτούμε τα λάθη μας έστω και τώρα..

Υ.Σ Οι αναφερόμενες επισημάνσεις αποτελούν προϊόν προσωπικής μου εμπειρίας καθώς και επισκεπτών στον τόπο μας.Σκοπός , ευχή και προσπάθεια είναι η νοοτροπία μας να αλλάξει...γιατί χωρίς αυτήν κανένας δεν μπορεί να κάνει κάτι!!

Η φύση και οι πρόγονοι τα έδωσαν όλα πλούσια στη γενέτειρα.Εμείς τι κάναμε;;;

Πάντα με την αληθινή μου εκτίμηση και την ευχή κάποτε να κατανοήσουμε πως οι επισημάνσεις αποτελούν βήμα προσπάθειας βελτίωσης και όχι εχθρότητας.

Tα γενέθλια της επόμενης μέρας! Ένα πολύ μικρό διήγημα.

Σήμερα έχω τα γενέθλιά μου είπε τρέχοντας προς την επί χρόνια φίλη του, ο νεαρός που δυο σχεδόν δεκαετίες σέρνεται στα δύσβατα μονοπάτια της ορφάνιας, της ανεργίας, της ανέχειας..που βυθίζεται στον βούρκο των ναρκωτικών και ξαναβγαίνει στον αφρό του πελάγους με τη βοήθεια των φίλων.

Κλείνω τα 37 μου αλλά έχω 22 χρόνια να δεχτώ ευχές γι' αυτήν την μέρα. Σχεδόν ποτέ δεν γιόρτασα τα γενέθλια, αν και το ήθελα πολύ.

Η φίλη του προσπαθούσε να είναι όσο περισσότερο γινόταν κοντά του τα πρωινά με όλες τις μορφές των καιρικών φαινομένων πάνω από δέκα χρόνια από την μέρα που γνωρίστηκαν. Έτσι την εμπιστευόταν και συχνά πυκνά της έλεγε για την ζωή του με έναν ξεχωριστό τρόπο που περιείχε και χιούμορ.Δεν ήθελε να βαραίνει την ψυχολογική κατάσταση των ανθρώπων.

Της είχε πει την ημερομηνία της γέννησής του αλλά στο τρέξιμο της καθημερινότητας οι διάφορες ευθύνες την έκαναν να το ξεχάσει.

Φέτος ήταν η πρώτη φορά που εξέφρασε τόσο έντονα την επιθυμία του για ευχές και ίσως κάποιο γλυκό!

Εκείνη την στιγμή έκανε την εμφάνισή της με ιδιαίτερους ελιγμούς μια πανέμορφη πεταλούδα και προσγειώθηκε στα κατακίτρινα άνθη του φυτού που αποτελούσε τον διάκοσμο στο διπλανό παρτέρι.Στάθηκε αρκετά σαν να ήθελε να κάνει αισθητή την παρουσία της στους δύο συνομιλητές.

Βλέποντάς την ο Αναστάσης βούρκωσε και ψιθύρισε "η γιαγιά μου έλεγε πως οι πεταλούδες συμβολίζουν τις ψυχές που έχουν φύγει". Υπέροχα!ήρθε την καλύτερη μέρα γι' αυτό και στέκεται..και διακωμωδώντας συνέχισε..είναι μεγάλη γιατί οι δικές μου ψυχές όλες έχουν φύγει.Που να φτάσει μια μικρή πεταλούδα όπως αυτές που βλέπουμε συνήθως.

Μέχρι τα πέντε θυμάμαι την μάνα μου, ήταν πολύ όμορφη αλλά η ζήλια του πατέρα μου που μόνο να πίνει ήξερε την τελείωσε μια ώρα αρχύτερα. 

Τόσα χρόνια αυτό για τον πατέρα προσπαθούσε να το κρύψει..Ένιωθε άσχημα ο ίδιος.

Μετά η γιαγιά που με λάτρευε και μείναμε μαζί ως τα 12 όπου ήρθε η δική της σειρά. Τον δυνατό ρόλο της ανατροφής μου ανέλαβε η κυρά Μυρτώ η γειτόνισσα που δεν με ξεχώριζε απ' τα παιδιά της.

Τι σου τα λέω πάλι..τόσα χρόνια σε έχω τρελάνει με τα ίδια και τα ίδια αλλάζοντας θέμα με την μαεστρία που τον διέκρινε προς αποφυγή συγκινήσεων.

Α!Δεν σου είπα χτες βράδυ είδα στο όνειρό μου πως προσπάθησαν να με ληστέψουν.Ευτυχώς που ξύπνησα γρήγορα και μόλις συνειδητοποίησα τι γινόταν στο όνειρο με έπιασαν τα γέλια λέγοντάς μου "Βρε Αναστάση, τι να σου κλέψουν εδώ που είσαι (πότε στον ξενώνα των αστέγων πότε στο παγκάκι που κάλυπτε μια μεγάλη μουριά) ; Αφού δεν έχεις τίποτα και ότι σου δίνουν οι περαστικοί είναι για την ημέρα. Είπα κι εγώ μήπως μου έκλεβαν τα γλυκά για τα γενέθλιά μου μονολόγησε αυτοσαρκάζοντας ..και γέλαγε τόσο καλοκάγαθα.

Όλα αυτά τα χρόνια της είπε νιώθω πως είσαι για εμένα και τους φίλους μου εδώ σαν αυτές τις κολώνες, τις πολύ γερές που έβαλαν στην γέφυρα του Ρίο -Αντίρριο. Ανησύχησα τις προάλλες που είχες να φανείς μια εβδομάδα και τα μάτια του έλαμπαν για μια ακόμη φορά κι ας ήταν στην πραγματικότητα θολωμένα από την πίκρα.

Τα παιχνιδίσματα που έκαναν δυο γάτες ευτυχώς, τροποποίησαν την συζήτηση γιατί η φίλη του δεν ήθελε να ακούει όλα αυτά τα καλά.Θεωρούσε πως απλά έκανε αυτό που της έλεγε η ψυχή της χωρίς τυμπανοκρουσίες, δημοσιογράφους (αν και αρκετές φορές την πλησίασαν..) και δημοσιότητα γενικά.

Με τις γάτες να κυνηγιούνται και να του ρίχνουν το ποτηράκι με τον καφέ ακολούθησε τέτοιο γέλιο που δεν μπορεί κανείς να περιγράψει.

Μπορεί όμως να σκεφτεί κάθε άνθρωπος με την στοιχειώδη λογική πως άλλοι που δεν έχουν γευτεί τα αληθινά προβλήματα όχι μόνο δεν γελούν, όχι μόνο δεν διακωμωδούν  τις καταστάσεις αλλά αντίθετα επιτρέπουν στο σκοτάδι του θυμού και της αχαριστίας να βασιλεύει στη ζωή τους.

Ήρθε η ώρα να φύγει η φίλη του εκεί ανάμεσα στον καφέ που δεν πρόλαβε να πιει ο Αναστάσης, στις γάτες που απολάμβαναν το παιχνίδι τους...κι ας σκόρπισαν τον καφέ, στις γάτες που περιστρέφονταν γύρω από τα πόδια αφού ήξεραν πως σε καμιά περίπτωση δεν θα τις μάλωνε.

Αύριο του λέει η φίλη του θα γιορτάσουμε τα γενέθλιά σου με προφιτερόλ!να είναι εδώ και οι φίλοι σου. Αυτός επέμενε για ώρα .."μα δεν είναι ανάγκη, δεν πειράζει, έτσι το είπα κτλ.".

Ξημέρωσε και η επόμενη μέρα έλαμπε με τις ηλιαχτίδες να έχουν φωτίσει κάθε στενάκι. Τρέχοντας έφτασε η φίλη του κι αυτός μόλις την είδε από τη μια γέλαγε σαν παιδί που του 'φεραν το αγαπημένο του παιχνίδι, από την άλλη βούρκωσε, δεν ήξερε πραγματικά τι να κάνει.

-Φώναξε και τους άλλους του είπε ενώ ταυτόχρονα άνοιγε το κουτί με τα πολύ φρέσκα γλυκά.

Μόλις ήρθαν οι άλλοι 3 και τους είπε τι ακριβώς γινόταν άρχισε ένα όμορφο τραγούδι που μόνο οι θεοί μπορούσαν να πετύχουν.

Ήταν τόσο χαρούμενοι όλοι !!!Τραγουδούσαν στον φίλο τους κι αυτές οι αθώες ψυχές έδιναν ευχές πολλές και στην φίλη τους βέβαια.

Της ζήτησαν και μια φωτογραφία για ενθύμιο είπαν.

Τα πιο λαμπρά γενέθλια ήταν αυτά έξω από το μικρό γραφικό εκκλησάκι με τις ευχές να φτάνουν στον ουρανό και τα γέλια να διανθίζουν την ατμόσφαιρα, με τα σπουργίτια να σπεύδουν για τα ψιχουλάκια τιτιβίζοντας σαν να ήθελαν κι αυτά να ευχηθούν.

-Δεν το περίμενα να έρθεις!!Μπράβο έχεις λόγο!!Θα μου πεις τόσα χρόνια σε ξέρω...αλλά να έρθεις μόνο για τα γενέθλια;Tι να πω..."καλά έλεγε η γιαγιά μου να μην απογοητεύεσαι γιατί όπως το κακό ...έτσι και το καλό έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις".

Τέλος τηλεφώνησε σε έναν παλιό του γείτονα να του πει με μεγάλη χαρά πως χτες είχε γενέθλια και τα γιόρτασε σήμερα με μεγάλη χαρά!!!!!!!!!

Τα γενέθλια της επόμενης μέρας δεν είχαν διακόσμηση και τούρτα, μεζεδάκια και κόσμο αλλά είχαν αληθινή χαρά!

Εύχομαι όλοι μας να έχουμε την τύχη να γευτούμε την χαρά όπως αυτή του Αναστάση που άπειρες φορές έχει τελματώσει αλλά έστω και με τόσο βεβαρημένη υγεία πάλι ξανασηκώνεται!
Μακάρι να έχουμε την θέληση για ζωή...όπως ο ίδιος και η παρέα του.
Υ.Σ Κάθε κείμενό μου στον πεζό λόγο όπως και στον ποιητικό ..υπόκεινται στους κανονισμούς της πνευματικής ιδιοκτησίας.

Κάμπος,Ανδραβίδα,οι δικές μου σκέψεις και απόψεις.

Κατά διαστήματα με το δικαίωμα του πολίτη καθώς και του δημότη που ανήκει στον Δήμο Ανδραβίδας -Κυλλήνης, εκφράζω τις απόψεις μου μέσω αυτής της σελίδας, σχετικά με θέματα του Φορέα και της περιοχής γενικότερα.

Τις τελευταίες μέρες φίλοι και φίλες με ρωτούν την γνώμη μου γενικά....εννοώντας τα νέα δεδομένα στην Αυτοδιοίκηση που επήλθαν κατόπιν της εκλογικής διαδικασίας.

Προσπαθώ να είμαι αντικειμενική στην κριτική μου σε κάθε θέμα, κατάσταση ή και συμπεριφορές. 

Από την στιγμή που ανήκω στο Δ.Σ ενός σοβαρού Ομίλου δεν θα εμπλακώ σε προβληματικές συζητήσεις ποτέ ή ύβρεις ή έριδες (απλά η προσωπική μου άποψη χωρίς να σημαίνει τίποτα παραπάνω).

Έτσι όπως έχω αναφέρει πάλι δεν μπορώ αυτήν την στιγμή να κατακρίνω τους αρμοδίους του τόπου που μόλις ανέλαβαν, δεν μπορώ να δίνω συγχαρητήρια.Τώρα ξεκινούν οι άνθρωποι!!Οφείλουμε να τους δώσουμε το περιθώριο που τους αναλογεί.

Αυτό που έχω να πω (προς το παρόν) είναι η πολύ καλή οργάνωση και συνεννόηση για την πραγματοποίηση της Ιππικής Έκθεσης, όπως διαβάζω στο διαδίκτυο η άμεση και αποτελεσματική παρέμβαση σε κάποια θέματα όπως. με την βροχή, καθαριότητα κοντά στο κοιμητήριο της Ανδραβίδας (σε ανάρτηση από την κ.Α.Τζιούμα), η καθαριότητα κάπου στην Ανδραβίδα όπου υπήρχε και πεθαμένο ζώο..με την παρουσία του αρμοδίου Αντιδήμαρχου, η εμφάνιση του κ.Δήμαρχου έξω στην κοινωνία (λαϊκές, συνομιλία με τους πολίτες στις εκδηλώσεις..), η διάθεσή του να ακούει και να συνομιλεί,η προθυμία των νέων παιδιών στο Τοπικό Συμβούλιο της γενέτειρας το οποίο αποτελείται και από δυο μεγαλύτερες κυρίες βέβαια που επίσης γνωρίζουμε την προσφορά τους.Το ίδιο και για όσους εκλεγμένους έτυχε να γνωρίσω.

Ο καιρός θα δείξει και θα μπορεί ο καθένας να κρίνει σωστά. 

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι εντυπωσιασμοί της επιθετικότητας μα ούτε και εκείνοι της οσφυοκαμψίας..

Επίσης είναι πέρα από κάθε λογική να περιμένουμε άμεσα να διευθετηθούν τα θέματα και να λυθούν τα προβλήματα.

Ο τόπος έχει σοβαρότατη προβληματική κληρονομιά ...αρχής γενομένης από το θέμα του νερού....κανείς στην υπόλοιπη Ελλάδα δεν πιστεύει πως είμαστε αναγκασμένοι στον Κάμπο να αγοράζουμε εμφιαλωμένο νερό..και όσοι δεν έχουν την δυνατότητα πίνουν τον αργό θάνατο..

Ως γνωστόν βρέθηκα σε μια ομάδα ως υποψήφια για το Τοπικό Συμβούλιο..την επιτυχία της υποψηφιότητας βέβαια δεν επεδίωξα ιδιαίτερα για δικούς μου λόγους..Κρατώ την εμπειρία του κλίματος..αφήνοντας γενικά τους δήθεν ανιδιοτελείς χαρακτήρες που γνώρισα.., αφήνοντας τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας για τα οποία γνωρίζω.., αφήνοντας τον δήθεν τίμιο αγώνα αρκετών...

Προσωπικά δηλώνω επισήμως πως δεν υπάρχει περίπτωση να εμπλακώ πάλι σε υποψηφιότητα τοπικού ή δημοτικού συνδυασμού στην περιοχή.

Οι απόψεις μου ήταν, είναι και θα είναι πως έχω τη διάθεση να συνδράμω τον τόπο μου και την όποια αρχή διοικεί χωρίς να εμπλέκεται μια υποψηφιότητα με το κοινό καλό.

Εξ αποστάσεως αλλά και όταν βρίσκομαι στη γενέτειρα μπορώ εθελοντικά να ασχοληθώ αρκεί να γίνεται αποδεκτή η επιθυμία μου.Έτσι έγινε και στην Ιππική Έκθεση, η βοήθειά μου προς την γραμματεία του Δήμου ήταν επιπλέον των καθηκόντων του Ομίλου όπου είμαι γραμματέας.
Συνδράμω σημαίνει πως αν αντιληφθώ κάποιον λάθος χειρισμό θα ενημερώσω, θα προσπαθήσω με κόσμιο τρόπο να διορθωθεί ότι απαιτείται.

 

 Υπηρετώντας επί χρόνια τον εθελοντισμό σε πολλούς τομείς, δηλώνω πως εθελοντισμός δεν είναι τα σχόλια στο διαδίκτυο, βοηθούν κι αυτά κάπως.Επίσης δεν είναι η άσκηση της κακής κριτικής στα καφενεία και στις αλάνες με σκοπό να δείξουμε πως εμείς αξίζουμε ...εμείς που δεν πράττουμε αλλά λέμε.. Εθελοντισμός είναι να μαζέψω σκουπίδια και να τακτοποιήσω καρέκλες, να τρέξω να αγοράσω κάτι που προκύπτει τελευταία ώρα σε μια εκδήλωση, να αφιερώσω 2 ώρες για να γράψω στοιχεία μια υπηρεσίας, να βοηθήσω τα συνεργεία..και πολλά άλλα (στον κάθε τομέα και διαφορετικά όπως μου έχει διδάξει η πολύχρονη εμπειρία μου.

Στον ανθρωπιστικό τομέα εθελοντισμός είναι να δίνω από τα χρήματά μου και όχι να συγκεντρώνω των άλλων...για να φωτογραφίζομαι.Να βοηθάω στην ανατροφή και στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών από οικογένειες που έχουν την οποιαδήποτε ανάγκη και όχι να πετάω τα κρουασάν που δεν θέλω..Να αγοράσω φάρμακα για τον άστεγο που καίγεται και να του χαρίσω το ποτήρι μου για να πίνει νερό..και πολλά, πάρα πολλά ακόμη.

Εθελοντισμός είναι η ανιδιοτελής προσφορά και θέλει κόπο, θυσία, αγώνα...

Διάβασα διάφορα σχόλια επί των τοποθετήσεων ατόμων σε διάφορες θέσεις όπως προβλέπεται, δεν γνωρίζω τον τρόπο επιλογής, δεν γνωρίζω τα δεδομένα και δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη (επειδή έλαβα μηνύματα που με ρωτούν φίλοι και δεν μπορώ να απαντώ προσωπικά).

Γενικά διαπιστώνω όμως (συζητώντας και για άλλους δήμους με φίλους εκτός περιοχής) πως άτομα που δηλώνουν κατά καιρούς την μη επιθυμία εμπλοκής σε διάφορα...πράττουν το αντίθετο (δεν το θεωρώ αφύσικο απλά δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι όταν ξέρουμε πως μπορεί να μην τηρήσουμε την άποψή μας).

Εδώ εύχομαι σε όλα τα νέα πρόσωπα του Δήμου ανεξαρτήτως συνδυασμών "καλή επιτυχία" στο έργο τους, με καλή διάθεση, με κέντρο ενδιαφέροντος το κοινό καλό..ο τόπος αξίζει τις καλύτερες μέρες!

Οι φαγωμάρες δεν οδηγούν πουθενά παρά ανακυκλώνουν αρρωστημένες καταστάσεις που δυστυχώς..ευδοκιμούν στην χώρα μας.

Με το "εμείς" προχωράμε μπροστά.

Το "εγώ" επιφέρει στασιμότητα ή οπισθοδρομική πορεία..

Ας είμαστε αρωγοί για τον τόπο μας.

Αν δεν μπορούμε ή δεν επιθυμούμε ας μην είμαστε υβριστές..όταν αντιλαμβανόμαστε αδικίες ή ανισότητες υπάρχει και η πολιτισμένη αντιμετώπιση.

Με σεβασμό προς όλους

και την επιθυμία για το καλό του τόπου!

Σοφία Δ. Αγραπίδη.

Από τις ερωτικές ιστορίες των Αθηναίων μιας άλλης εποχής.Ο Μιμήκος και η Μαίρη.

Συναντώντας τυχαία στο Μουσείο Ακρόπολης μια μεγάλη κυρία που γεννήθηκε σχεδόν πριν έναν αιώνα στην Αθήνα, από την οποία δεν έφυγε ποτέ παρά μόνο για ταξίδια, η κουβέντα έφερε τις ερωτικές ιστορίες των Αθηναίων μιας άλλης εποχής..Έτσι μου διηγήθηκε πρώτα την αναφερόμενη στον τίτλο ιστορία (η οποία συνέβη το 1893) την οποία θυμάμαι πως μας την έλεγε και μια θεία που είχαμε.. της παλιάς Αθήνας κόρη..

Με έναυσμα αυτή την συνάντηση σκέφτηκα να παρουσιάσω από εδώ μια σειρά από τις πιο γνωστές ερωτικές ιστορίες της παλιάς Αθήνας.

Ακούγαμε πολλές φορές από τους μεγαλύτερους τη φράση "ο Μιμήκος και η Μαίρη στης Ακρόπολης τα μέρη", γελούσαμε χωρίς να γνωρίζουμε την προέλευσή της. Η φαντασία της πλειονότητας έπλαθε τους ρομαντικούς περιπάτους ενός όμορφου ερωτευμένου ζευγαριού.

Η Μαίρη Βέμπερ ήταν μια όμορφη Γερμανίδα παιδαγωγός στα Ανάκτορα και ο Μιχαήλ Μιμήκος ανθυπίατρος  στο Α' Στρατιωτικό Νοσοκομείο στην περιοχή Μακρυγιάννη, εκεί που ήταν ο χώρος στον οποίο κάποια εποχή στεγάστηκε το Σύνταγμα της Χωροφυλακής.
Τους νέους αυτούς δεν άργησε να χτυπήσουν τα βέλη του έρωτα και έτσι οι βόλτες τους στην Ακρόπολη ήταν συχνές με αμοιβαίες εξομολογήσεις για την αγάπη τους.

Ήταν χειμώνας στο τέλος του Φλεβάρη του 1893, στις 27 για την ακρίβεια, όταν η Μαίρη ανέβηκε στον Ιερό Βράχο αφού ως τους πρόποδες έφτασε με ένα λαντό (άμαξα).Το φόρεμά της κεντημένο στο χέρι με άνθη  την έκανε να μοιάζει με την βασίλισσα της άνοιξης που θα αγκάλιαζε στην φύση, που ερχόταν στην αθηναϊκή γη αφού ήδη τα πρώτα μπουμπούκια είχαν δειλά δειλά ξεπροβάλλει.

Το σπίτι του Μιχαήλ ήταν προς το Θησείο και έτσι καθήμενη σε έναν βράχο που έβλεπε προς τα εκεί έκανε νεύματα με το ασημοκεντημένο μεταξωτό μαντήλι της ώστε να επικοινωνήσει με τον αγαπημένο της καθόσον για τρεις μέρες δεν είχε νέα του και η ανησυχία της κατέτρωγε τα φυλλοκάρδια.Το πιο ανησυχητικό δε, ήταν πως του είχε στείλει αρκετά γράμματα αλλά δεν είχε λάβει καμιά απάντηση.

Όλα είχαν συμβεί από την στιγμή που ο Μιμήκος αρρώστησε και προκειμένου να αναρρώσει είχε παραμείνει στην οικία του χωρίς να πάει στο νοσοκομείο και φυσικά χωρίς να λάβει καμιά ειδοποίηση για τα γράμματα της μεγάλης του αγαπημένης.Συγκεκριμένα στο τελευταίο γράμμα η Μαίρη του έγραφε πως την επόμενη μέρα στις 12 το μεσημέρι θα τον περίμενε στην Ακρόπολη και αν δεν πήγαινε αυτή θα έθετε τέρμα στην ζωή της...αφού χωρίς τον Μιμήκο της όλα έμοιαζαν σκοτεινά. Η Μαίρη για αρκετή ώρα κυμάτιζε το μαντήλι αλλά τίποτα ευοίωνο δεν έβλεπε.Έτσι κλείνοντας τα μάτια της έπεσε στο κενό και χτυπώντας το αλαβάστρινο κορμί της στα μάρμαρα η ψυχή της πετούσε για την αιωνιότητα ψιθυρίζοντας "Γιατί μ' εγκατέλειψες;"

Επικράτησε μεγάλη αναστάτωση από τους ξένους επισκέπτες που βρίσκονταν στον ιστορικό χώρο και με τη βοήθεια των φυλάκων μεταφέρθηκε στο Α στρατιωτικό νοσοκομείο, τον χώρο δηλαδή που υπηρετούσε ο νεαρός Ανθυπίατρος.Εκεί κατέφτασαν οι αρχοντοπούλες από τα ανάκτορα και αφού την στόλισαν με μενεξέδες, ντύνοντάς την κατά τα έθιμα νύφη την απέθεσαν σ' έναν θάλαμο που ονομαζόταν "θάλαμος του υπίατρου Σαρρή".

Ο Μιμήκος εκείνο το απόγευμα επανήλθε στον υπηρεσιακό του χώρο όπου και τον ενημέρωσαν για τα γράμματα τα οποία άρχισε να τα διαβάζει μέχρι που άκουσε κλάματα και σπαραγμούς από τον θάλαμο Σαρρή.Άμεσα ρώτησε τι συμβαίνει και στο άκουσμα της είδησης έτρεξε....σπαράζοντας για ώρες πάνω στο άψυχο κορμί της λατρεμένης του.Μαζί του δεν έμειναν μάτια από το προσωπικό και τους παρευρισκόμενους στο νοσοκομείου που να μην δακρύσουν..

Κάποια στιγμή ζήτησε την "σιωπή" και γονατίζοντας μπροστά στην Μαίρη ψιθύρισε ¨στου ορκίζομαι πως θα σε ακολουθήσω"...

Ο αδερφός του φοβήθηκε πως θα τηρήσει τον όρκο του και έτσι το βράδυ δεν τον άφησε μόνο παρά ξενύχτισε δίπλα του. Εκείνος όμως τον ξεγέλασε και κατάφερε εν ριπή οφθαλμού να τραβήξει το υπηρεσιακό του πιστόλι που το είχε κρύψει κάτω από το μαξιλάρι του.

Εννοείται πως όλη η Αθήνα για πάρα πολύ καιρό έκλαιγε τον Μιμήκο και την Μαίρη. Για κάποιον λόγο τους έθαψαν χωριστά αλλά οι φίλοι τους δεν μπορούσαν να δεχτούν κάτι τέτοιο οπότε το επόμενο βράδυ τους ξέθαψαν και τους έβαλαν μαζί.

Η τραγική εξέλιξη αυτού του ειδυλλίου που είχε όλα τα δεδομένα για να συνεχιστεί ως μια λαμπρή κοινή πορεία ζωής, προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση τότε στην κοινωνία της Αθήνας και αυξήθηκαν αλματωδώς τα περιστατικά αυτοκτονίας από νέους που λόγω ερωτικής απογοήτευσης ακολουθούσαν το παράδειγμα του Μιμήκου και της Μαίρης.

Σύντομα βέβαια η κατάσταση επανήλθε, η ιστορία έμεινε αξέχαστη....

αλλά ποτέ δεν πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση!

Θα συνεχιστεί το αφιέρωμα στις ερωτικές ιστορίες της αθηναϊκής κοινωνίας μιας άλλης εποχής...

Φωτογραφίες από την συλλογή μου..από την Ακρόπολη και οι δυο τελευταίες από τον Ακροκόρινθο.