Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ '80. ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ, ΟΙ ΣΑΤΙΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΟΙ.

 Στην εποχή του Παλαμά, ανήκει και μια ομάδα ποιητών, που αντιμετώπισαν τα προβλήματα της Ρωμιοσύνης με το δικό τους τρόπο.Είναι οι ευθυμογράφοι και οι σατιρικοί, οι οποίοι θέλησαν να παρουσιάσουν τα προβλήματα του λαού μας με έναν τρόπο εύθυμο και σατιρικό.Αυτοί οι ποιητές έδιναν βαρύτητα στην κοινωνική ανάπλαση που αναγκαιούσε.Κάποιοι απ'αυτούς αντιμετώπισαν το σκληρό πρόσωπο του Κράτους...τιμωρήθηκαν και φυλακίστηκαν.
Στην ομάδα των σατιρικών και ευθυμογράφων ανήκουν οι:

KΛΕΑΝΘΗΣ  ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΟΚΚΟΣ

 Ο Κλεάνθης Τριαντάφυλλος, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1850 και πέθανε στην Αθήνα το 1889.Ήταν δημοσιογράφος και αναγκάστηκε από τους Τούρκους να εγκαταλείψει την Πόλη και να έρθει στην Αθήνα.Μ' ένα φίλο του, τον Βλάση Γαβριηλίδη, εκδώσανε το περιοδικό "Ραμπαγά" και από το πρώτο φύλλο του μπήκαν φυλακή, αφού θεωρήθηκε προσβλητικό για το βασιλιά Γεώργιο Α'.Αυτό το γεγονός τον βοήθησε και θεωρήθηκε δημοσιογραφική επιτυχία. Έφυγε νωρίς λόγω αυτοκτονίας.Είχε ψυχολογικά προβλήματα, αλλά την κατάσταση επιβάρυναν οι συνεχείς διώξεις, οι απειλές και η απόπειρα δολοφονίας εναντίον του το 1881.
Δυο στροφές από το ποίημα "ΛΑΕ -ΒΑΣΙΛΙΑ"

Λαέ, σε κλέβουν,σε γελούν μεγάλοι τσαρλατάνοι!
πριν φάς εσύ την κότα σου, την τρώει η αλεπού!
Το βιός σου ξένοι χαίρονται και μοιάζεις τον τσοπάνη
που μες στη βαρυχειμωνιά δεν ξέρει από που
στου λύκου τον αγριεμό θα πρωτοτρέμ' η στάνη!

Α!μούντζωμα μουντζούρωμα δεν έδωκες ακόμα
σ' εκείνους οπού σ' έχουνε μουντζουροβουτηχτό..
Μα τα' χασες και συ, λαέ! είν' η πατρίδα κόμμα,
σε ζώνει με συνδυασμό αδιάντροπο, φριχτό,
και σε ζαλίζ'η φοβερή της ρουσφετίλας  βρώμα!

 Ο Γεώργιος Σουρής γεννήθηκε το 1853 στη Σύρο και πέθανε στο Φάληρο το 1919. Ο Γεώργιος Σουρής  προσπάθησε να ασχοληθεί με το εμπόριο στη Ρωσία,καθώς και να σπουδάσει φιλολογία στην Αθήνα. Ο πατέρας του βέβαια, τον ήθελε ιερέα. Αυτός τελικά ακολούθησε  το δρόμο της σατιρικής ποίησης και έμεινε αξέχαστος!!Ταξιδεύει μέσω των εύστοχων και επίκαιρων...για όλες τις εποχές, ποιημάτων του, σ΄ όλες τις γενιές! Ο ίδιος έλεγε πως εργαζόταν μόνο για την ευχάριστη εντύπωση της στιγμής, χωρίς να τον ενδιαφέρει η υστεροφημία.
Ένα απόσπασμα από το ποίημα "ΠΡΩΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ κ. ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ". Σημ. Το συνέδριο είχε πραγματοποιηθεί με τους Ευρωπαίους (τι ομοιότητες με την εποχή μας!!).

Θα αρχίσω λοιπόν τώρα με φωνή να πω και θάρρος

ό,τι θέλει και δεν θέλει η Ελλάς, και μη προς βάρος.

Αλλά, πριν στο μεγαλείον της Ελλάδος ανατρέξω,

είναι φρόνιμον, νομίζω, το λαρύγγι μου να βρέξω

με καμιά σουμάδα κρύα ή κανένα παγωτό,

για να μη με πιάνη βήχας και τον λόγον σταματώ.

...............................

.....................

Ας στρωθή λοιπόν εμπρός μου της Ελλάδος ένας χάρτης

επειδή αυτός και μόνον αληθής θα είναι μάρτυς

εις εκείνα όπου πρέπει να σας πω κατά καθήκον..

Θα γνωρίζετε βεβαίως πως εμείς εκ των Φοινίκων

παρελάβομεν τα φώτα μετά ζήλου θαυμαστού

δεν θυμούμαι εις τα πόσα, μα νομίζω, πριν Χριστού.

.....................

...............

Γι' αυτά, κύριοι, και άλλα που σας είπα παραπάνω,

δυνατώτερα σας λέγω και σας επαναλαμβάνω,

ότι πρέπει αναγκαίως η Ελλάς να μεγαλώση,

και ας μη το θέλουν τούτο ούτε Τούρκοι ούτε Ρώσοι.

Ή θα γίνη μια γενναία στην Ελλάδα αμοιβή,

ή σας παίρνομε τα φώτα κι απομένετε στραβοί.

 Ο Δημήτριος Κόκκος γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα το 1856 και πέθανε στην Αθήνα το 1891.Καταγόταν από τη Νάξο και σπούδασε νομική στην Αθήνα.Αρχικά ασχολήθηκε με το Διπλωματικό Σώμα και στη συνέχεια εργάστηκε στο Υπουργείο Οικονομικών.Η σατιρική του ικανότητα ήταν πιο έντονη και καυστική απ'του Σουρή, με αποτέλεσμα να θίξει τους προύχοντες της Ύδρας και αυτό αποτέλεσε μια από τις αιτίες της δολοφονίας του.
Μια στροφή από το ποίημα "ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ".

Τώρα, σελήνη, πόφυγε, και συ τι ξεμυτίζεις;
Δεν κρύβεσαι στην άβυσσο κι εγώ στην ερημιά μου;
Ή θέλεις τη βλακεία σου εσύ να μου χαρίζης
κι εγώ...την ασχήμιά μου;

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ. Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ '80. ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΒΟΡΡΑ.

 Μια ομάδα ποιητών επηρεάστηκε από τα λογοτεχνικά "κινήματα" της Βόρειας Ευρώπης.Ως νέο στοιχείο ήταν ο γκρίζος τόνος που πολλές φορές είχε μουσική αύρα.Οι ποιητές της 'ΕΠΑΦΗΣ ΜΕ ΤΟ ΒΟΡΡΑ" ήταν:

KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΜΠΥΣΗΣ

ΣΠΗΛΙΟΣ ΠΑΣΑΓΙΑΝΝΗΣ

 Ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1868 και πέθανε στο πλοίο ταξιδεύοντας για τη Γερμανία και ενταφιάστηκε στο Πρίντεζι ,το 1920. Σπούδασε στη Νομική Σχολή, άσκησε το επάγγελμα για ένα διάστημα και κατόπιν συνέχισε τις περαιτέρω σπουδές του στη  Γερμανία. Επηρεάστηκε από τις σοσιαλιστικές ιδέες, ίδρυσε τη "Σοσιαλιστική Δημοκρατική Κίνηση".Ήταν ο πρώτος που δημοσίευσε το "Κομμουνιστικό μανιφέστο" του Μάρξ και του Ένγκελς στα ελληνικά. Η επίδραση της γκρίζας διάθεσης είχε αποτυπωθεί στα έργα του.
Στίχοι από το ποίημα "ΤΑ ΕΛΕΓΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΙΔΥΛΛΙΑ"
..................
Ω αδερφή του πόνου,στα γλαρά σου μάτια
μιαν αυγή με ρόδα που είδα έναν καιρό,
μιαν αυγή με ρόδα που είπαν πως γελάει,
μιαν αυγή με ρόδα κάτω στο γιαλό.

Στίχοι από το ποίημα "ΠΕΡΑΣΕΣ"

Πέρασες και είχες στα μαλλιά
ρόδα και φως και είχες στο χέρι
κρίνα λευκά και στάχια απ' τον αγρό
και σε είδα και είπα κι έφτασε
το καλοκαίρι.

 Ο Γιάννης Καμπύσης γεννήθηκε στα Βουνάρια της Μεσσηνίας το 1872 και πέθανε στην Αθήνα το 1901. Φοίτησε στη Νομική Σχολή της Αθήνα, και αργότερα πήγε στη Γερμανία. Εκεί επηρεάστηκε βαθιά από τα χαρακτηριστικά του βόρειου πνεύματος.Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, προσπάθησε όσο βέβαια πρόλαβε στο σύντομο διάστημα που έζησε, να μεταδώσει την σκοτεινή εικόνα από τα μουντά δάση και τον ομιχλώδη ορίζοντα του βορρά.Εκτός από την ποίηση ασχολήθηκε με  το θέατρο καθώς επίσης και με τη συγγραφή διηγημάτων.
Στίχοι από το ποίημα "ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΚΙ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ"
.............
Εσύ συντρίβεις τα καράβια των ανθρώπων
και καταπίνεις τα αναχόρταγα,
και μες στα σωτικά σου αγάλλεται η Ζωή,
σαν τα στοιχειά σου το ένα το άλλο  κυνηγά.
..........

Ο Σπήλιος Πασαγιάννης γεννήθηκε στην Καστανιά Σπάρτης το 1874 και πέθανε στη Ζάκυνθο το 1909. Σπούδασε ιατρική αλλά δεν απόκτησε το πτυχίο. Είχε χαρακτηριστεί ως "πολύπλαγκτη ψυχή". Ασχολήθηκε με τη μετάφραση των Ελλήνων λυρικών, έγινε ηθοποιός, ταξίδεψε πολύ στην Ευρώπη και στην Αμερική. Ήταν ο προάγγελος των χίππυς.Προσβλήθηκε από φυματίωση και πέθανε ψυχικά και οργανικά εξουθενωμένος , μόλις 25 χρονών.Στην όλη του μαρτυρική ύπαρξη έπαιξε ρόλο ο άτυχος έρωτάς του με την αδερφή του Σικελιανού). Οι στίχοι του κρατάνε την καταγωγή του χωριού του , απ' όπου ήταν οι πρώτες του εικόνες αλλά έχουν και τις άλλες επιρροές.

Στίχοι από το ποίημα "ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΙ ΚΑΡΠΟΙ"

.......................

Οι σμέρνες τρεμοτάραξαν και στα νερά γλιστράνε

τι εγελαστήκαν απ' το φως του φεγγαριού κι εβγήκαν

στις άκρες, για να σμίξουνε τα ωριόπλουμα τα φίδια.

Τα κύματα μονόσκοπο ξεχύνουν το τραγούδι

κι ακούεται στην άφραστη σιγαλεριά ο αφρός τους

που σπάει στην άμμο ανάπαλα.

...........................

Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ '80.ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΑΣΤΥ.

Αρκετοί από τους ποιητές είχαν επηρεαστεί από τα χαρακτηριστικά της αστικής ζωής και η ποίησή τους  σε κάποια σημεία διαφοροποιείται από τα μέχρι σήμερα δεδομένα.

 Στο δεύτερο μέρος τω ποιητών του '80."ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΑΣΤΥ". Εδώ ανήκουν οι:

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ

ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΜΑΛΑΚΑΣΗΣ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΓΡΥΠΑΡΗΣ

ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΟΡΦΥΡΑΣ

 Ο Γεώργιος Δροσίνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1859 και πέθανε επίσης στην Αθήνα το 1951.Σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα και τη Γερμανία.Από τις πρώτες του ποιητικές συλλογές στάθηκε στο πλάι των νεωτεριστών, που εγκατέλειψαν τα πομπώδη θρηνώδη λόγια και άρχισαν να παρουσιάζουν μια γλυκιά ευτραπελία όπως ονομάζεται.Με αστική καταγωγή μη μπορώντας να αποποιηθεί την τάξη του, παρουσίασε όμως την καλύτερη μορφή αυτής. Υποστήριζε τη μετριοπάθεια, τη λιτότητα, την ολιγάρκεια.Το έργο του ήταν εύκολο να διαβαστεί από όλους, καθόσον ήταν τόσο όμορφα γραμμένο, βατό που κανείς δεν έβρισκε εμπόδια.
Στίχοι από το ποίημα "ΤΑ ΚΕΡΑΣΙΑ"

Στη μικρή μου κερασιά
κρεμασμένα
ντροπαλά, μισοκρυμμένα
μες των φύλλων τη δροσιά
ροδοκοκκινίζουνε
..........

Η συνέχεια με δυο στροφές από το ποίημα "ΤΣΙΜΠΑ ΛΟΙΠΟΝ".

.......................
Μια κόρη με ξανθά μαλλιά,
με γαλανά ματάκια,
σκυμμένη στην ακρογιαλιά,
εψάρευε ψαράκια.

-Αχ και να έδιν' ο Θεός
τη φύση μου ν'αφήσω
και να γενώ
ένα κοβιός,
να 'ρθώ να σου τσιμπήσω!..
.......

Ο Ιωάννης Πολέμης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1862, όπου και πέθανε το 1924.Σπούδασε νομικά και αργότερα έφυγε για το Παρίσι όπου ασχολήθηκε με την Αισθητική.Το ποιητικό του έργο είχε πολύ καλή εξέλιξη. Αξιόλογη ήταν και μια άλλη του πλευρά, αυτή του θεατρικού συγγραφέα.

Η τελευταία στροφή του ποιήματος "ΣΕΡΕΝΑΤΑ"

.....................

Ρίξε τη μεταξόσκαλα

να 'ρθω στην αγκαλιά σου,

μες στη μοσχοβολιά σου.

κρίνε καμαρωτέ.

Στίχοι από το ποίημα "ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ"

-Παπά, μια κόρη αγάπησα

και μ'αγαπούσε σαν τρελή

μια μέρα την αγκάλιασα,

πήρα το πρώτο της φιλί.

Παπά, τι συλλογάσαι; 

-Αν την αγάπησες πολύ,

συχωρεμένος να 'σαι.

.............

Ο Παύλος Νιρβάνας γεννήθηκε στη Μαριανούπολη της Ρωσίας το 1866 και πέθανε στην Αθήνα το 1937.Αυτό ήταν το λογοτεχνικό του όνομα και το κανονικό του ήταν Πέτρος Αποστολίδης. Τον κατατάσσουν στους διανοούμενους. Σπούδασε γιατρός στην Ελλάδα αλλά τον προσέλκυσαν τα γράμματα και ασχολήθηκε με όλα τα είδη. Διακρίθηκε ως χρονογράφος με πολύ αξιόλογα έργα.
Δύο στροφές από το ποίημα "ΑΙΩΝΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ"

Μες στου νέου την αγκαλιά

λαχταρεί τ' ωραίο της σώμα

τα γλυκά κερνάει φιλιά

το ένα στόμα το άλλο στόμα.

Και του λέει: "Θα σ'αγαπώ

χίλια χρόνια κι άλλα χίλια,

κάνε με να σου το πω

με δυό ματωμένα χείλια".

 Ο Μιλτιάδης Μαλακάσης γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1870 και πέθανε στην Αθήνα το 1943.Το 1885, πήγε στην Αθήνα όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα. Σπούδασε νομικά.Ταξίδεψε στην Ευρώπη και στην Πόλη.Έμεινε πολλά χρόνια στο Παρίσι.Στην ποίησή του διακρίνεται μια διττή όψη, από τη μια οι ηρωικές αναμνήσεις του Μεσολογγίου και απ' την άλλη οι κήποι και οι εικόνες της μεγάλης πόλης.Υπάρχουν αρκετά στοιχεία για το ποιητικό του έργο με πλούσιες κριτικές.
Η πρώτη στροφή από το ποίημα "ΒΕΝΕΤΣΑΝΙΚΟ"

Στον παλιό της Βενετιάς δρομάκο,

σ' ένα μαγαζί

μια ζωή περάσαμε μαζί

σε μιαν ώρα μέσα.

.........

Λίγοι στίχοι από το ποίημα "ΤΡΟΒΑΔΟΥΡΟΣ"

Ήρθα τα τραγούδια μου να σου τραγουδήσω,

μα το παραθύρι σου το 'βρα σφαλιστό

σκέφτηκα, με τι καρδιά να γυρίσω πίσω,

που δεν είχα δύναμη μήτε να σταθώ.

.....................

Ο Ιωάννης Γρυπάρης γεννήθηκε στη Σίφνο το 180 και πέθανε στην Αθήνα το 1942. Φοίτησε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, στην Πόλη όπου μεγάλωσε. Στην Αθήνα ήρθε το 1888 και σπούδασε φιλολογία.Από το 1892 έπαιρνε μέρος σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και είχε αποσπάσει πολλές διακρίσεις. Ένας σπουδαίος κριτικός έγραψε για τον Γρυπάρη "με τις νέες μορφές, που έφερε στην ποίησή μας, ο Γρυπάρης μπήκε στην πρωτοπορία της εποχής του και έγινε ιδρυτής σχολής, που συνδέθηκε με τα ευρωπαϊκά ρεύματα του Παρνασσισμού, του Συμβολισμού, του Νεοκλασικισμού και του Ρεαλισμού με βάση το δημοτικισμό και με άμεση αναβίωση της σολωμικής παράδοσης".

 Δυο στροφές από το ποίημα "ΠΑΘΟΣ"

Ως πότε η ζωή μας να σαπίζη

σαν τα στεκάμενα νερά ή θλιμμένη,

και μες στο βούρκο της λιμνιάς ν' ανθίζη

λευκά παρθενικά η Νυμφαία ντυμένη; 

Το πάθος το τρανό ζητώ που ορίζει

τη μοίρα της ζωής σα να ήταν ξένη

και την τυφλή απόφαση χαρίζει

που ρίχνουνται στα κύματα οι πνιγμένοι.

 Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου γεννήθηκε στο Καρπενήσι το 1877 και πέθανε στην Αθήνα το 1940.Σπούδασε ζωγραφική και έζησε στο Παρίσι, πηγαίνοντας εκεί ως ανταποκριτής της εφημερίδας "ΕΜΠΡΟΣ".Αργότερα έγινα νομάρχης. Η λογοτεχνία ήταν γι' αυτόν ερασιτεχνική απασχόληση.Το έργο του είναι αξιόλογο και αγαπήθηκε από πολλές γενιές.
Στίχοι από το ποίημά του "ΛΥΠΗΜΕΝΑ ΔΕΙΛΙΝΑ"

Στης γειτονιάς της φτωχικής

γυρίζει ο νους  μου τα στενά,

τα λυπημένα δειλινά

στοχάζομαι της Κυριακής.

Μέσα στην κόκκινη αντηλιά

το μαραμένο θηλυκό

δίχως ελπίδα και μιλιά 

ποτίζει το βασιλικό.

Ο Λάμπρος Πορφύρας γεννήθηκε στη Χίο το 1879 και πέθανε στον Πειραιά το 1932.Το κανονικό του όνομα ήταν Δημήτριος Σύψωμος.Ξεκίνησε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών αλλά γρήγορα πέρασε στη σοσιαλιστική ιδεολογία και μαζί με άλλους υπέγραψαν το καταστατικό της "Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Κινήσεως", η οποία θα προσπαθούσε για την επικράτηση του σοσιαλισμού και του δημοτικισμού.Το σημαντικότερο ενδιαφέρον του ήταν να ταξιδεύει στο χώρο των ονείρων.Το ποιητικό του ταλέντο ήταν αναγνωρισμένο. Εκτιμούσε πολύ τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
Στίχοι από το ποίημά του "ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ"
............
Με τ'άγιο φως αχνόφεγγο στεφάνι του,
με τα θεϊκά, χαμηλωμένα μάτια
μόνος.Και τα ξερόφυλλα του στρώνουνε
χρυσά χαλιά στα έρμα μονοπάτια.

Του κάμπου τα στρουθιά και τα πετούμενα,
που στις φωλιές κοπαδιαστά γυρίζουν,
άμα τον δούνε χαμηλώνουν πρόσχαρα,
χαμοπετούν και τον καλωσορίζουν.
.........................

Η Ελληνική Ποίηση είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο για το οποίο απλά παρουσιάζω μια περιληπτική εικόνα!!

H ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ' 80.ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ.

Τη γενιά του ' 80 χαρακτήριζαν άλλα γνωρίσματα από τους προηγούμενους ποιητές. Το επίκεντρο που στρέφονταν οι ποιητές τότε, ήταν η δημοτική με τις εθνολογικές και λαογραφικές της προεκτάσεις και ως οδηγό τους είχαν τον Κωστή Παλαμά. Χρησιμοποιούσαν τις λέξεις " λαός"  και " έθνος"  και εννοούσαν τους ανθρώπους της υπαίθρου, αγνοώντας τον αστικό πληθυσμό, που μόλις είχε συσταθεί. Ακόμη οι νέοι ποιητές είχαν ως γνώρισμά τους, την έκφραση για τη λατρεία του σώματος. Επίσης στο νέο κύμα της ποίησης δοξάζεται το πατροπαράδοτο ελληνικό γλέντι. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως οι νέοι λογοτέχνες όπως ονομάζονταν, ήρθαν μετά την Επανάσταση για να βοηθήσουν με το έργο τους, τη διατήρηση της Ρωμιοσύνης, που ουσιαστικά ήταν έτοιμη να ξεχαστεί.

Οι ποιητές της Ρωμιοσύνης, της γενιάς του ΄80, της εποχής των εθνικών προσανατολισμών είναι  oι :

KΩΣΤΗΣ  ΠΑΛΑΜΑΣ

ΑΡΓΥΡΗΣ  ΕΦΤΑΛΙΩΤΗΣ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ  ΠΑΛΛΗΣ

ΚΩΣΤΑΣ  ΚΡΥΣΤΑΛΛΗΣ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ  ΤΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ

 Ο Κωστής Παλαμάς γεννήθηκε στην Πάτρα του 1859 και πέθανε στην Αθήνα το 1943. Από μικρή ηλικία έμεινε στο Μεσολόγγι, σε συγγενείς του, καθόσον πολύ νωρίς έχασε τους γονείς του. Το 1876 ξεκίνησε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή της Αθήνας, τις οποίες εγκατέλειψε σύντομα για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Η Ρωμιοσύνη, η κλασσική αρχαιότητα ήταν γι'  αυτόν όροι απόλυτα συνδεδεμένοι μεταξύ τους. Είχε την άποψη πως κάθε ιστορική περίοδος μπορούσε και έπρεπε να γίνεται πηγή έμπνευσης για το νέο Ελληνισμό.Ως τελική και μεγαλύτερη διαλεκτική σύνθεση της ζωής, για τον Παλαμά αποτελούσαν η τέχνη και η επιστήμη. Δέχτηκε επικρίσεις για το έργο του που το έφτασαν στο σημείο της απογοήτευσης. Το έργο του γενικά είναι σημαντικότατο. Ο Παλαμάς αποτέλεσε έναν από τους ελάχιστους νεοέλληνες λογοτέχνες, που θεωρούνται ως ουσιαστικοί ανανεωτές και " πληθυντές " της ποιητικής μας γλώσσας.

Κάποιοι στίχοι από το ποίημα " Οι Θεοί" 

 ........................

Την είδα σαν ατέλειωτο κι ολάνοιχτο βιβλίο

και διάβαιναν οι αιώνες

γεμάτοι φρίκη, σκοτεινιά, λαμπράδα, μεγαλείο,

σα να ήτανε τρανού ζωγράφου εικόνες.
..............
Mια στροφή από το ποίημα " Το σύννεφο"
...................
Τη γέννησή μου δε φεγγοβολούσε
κανέν' άστρο ψηλά στον ουρανό
στα βάθη του μονάχα αργοκυλούσε
σαν άπλαστο ένα γνέφος σκοτεινό.
..........
Λίγοι στίχοι από το ποίημα "Η γύφτισσα"
..............................
Μωρή ζητιάνα γύφτισσα, για πιάσε μου το χέρι,
πες  μου κι εμέ τι μοίρα μου, κανείς δε μας κοιτάζει,
μου τρώει γιαγκίνι την καρδιά και το κορμί μαράζι
..........................

Ο Αργύρης Εφταλιώτης γεννήθηκε στο Μόλυβο το 1849 και πέθανε στην Αντίμπ της Γαλλίας το 1923.Το πραγματικό του όνομα ήταν Κλεάνθης Μιχαηλίδης.Σε νεαρή ηλικία ξενιτεύτηκε στην Πόλη, στο Μάντσεστερ, στη Λίβερπουλ, στη Βομβάη. Μαζί με τον Αλέξανδρο Ψυχάρη αποτελούσαν τους σπουδαιότερους θαυμαστές του Γιάννη Ψυχάρη. O Εφταλιώτης γενικά ήταν πατριδολατρικός και ερωτολατρικός, που είχε μια ιδιαίτερη ικανότητα στη χρήση της δημοτικής, αποφεύγοντας τις ακρότητες.Στην ποιητική του συλλογή " Παλιοί σκοποί"  του 1909, έκανε μια μικρή εισαγωγή, κάτι σαν απολογία επειδή έγραφε στίχους, " πριν κατασταλάξη το κοντύλι (...)  στα πεζά".Μια φράση του, δείχνει πως η μελοποίηση στίχων σπουδαίων ποιητών μας τη σύγχρονη εποχή, αποτελεί χαρακτηριστικό ή και ικανότητα θα μπορούσαμε να πούμε , του λαού μας  "που ίσως βρεθή μια μέρα κανένα μου τραγούδι άξιο να τονιστή, και περάση στου λαού το στόμα, δόξα, που δεν τ'  αρνούμαι πως τη λιμπίζουμαι".

 Η τελευταία στροφή από το έργο του " ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΤΑΒΕΡΝΑΣ" .

..............

Πάρε φωτιά και κάψε με κι αντάμα με τη στάχτη μου,

μες στα πελάγη να σκορπάς,    τ' άχτι μου

να μη σε βρη το κρίμα μου, μαργιόλα μου Ηπειρώτισσα, ρώτησα 

και μου 'παν άλλον αγαπάς.

Παρουσιάζω ένα μικρό κομμάτι από το έργο του " ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ,Ζ"
.....................
Αγνάντια στάθη ασάλευτη, και κείνος διαλογιόταν,
ν' αγγίξη της τα γόνατα της νέας και να πρεσπέση,
για  από μακρόθε με γλυκά να τη ρωτήξη λόγια
που πέφτει η χώρα, και σκουτιά συνάμα να γυρέψη..
..................

Ο Αλέξανδρος Πάλλης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1851 και πέθανε στο Λίβερπουλ το 1935. Ο Πάλλης όπως και ο φίλος του ο Εφταλιώτης, έζησε τα περισσότερα χρόνια στο εξωτερικό. Ασχολήθηκε με το εμπόριο, τη φιλολογία και τη λογοτεχνία.Αρχικά ανήκε στου καθαρευουσιάνους αλλά στη συνέχεια γνώρισε το " Ταξίδι" από τον Ψυχάρη και έγινε ένας από τους φανατικότερους οπαδούς και κήρυκες του δημοτικισμού. Ήταν γνωστός με καλές κριτικές για τις μεταφράσεις των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Το 1901 είχαν προκληθεί τα λεγόμενα "Ευαγγελικά" καθόσον αποτέλεσε σκάνδαλο η μετάφραφη της Κ.  Διαθήκης.

ΣΤΙΧΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΛΙΑΔΑ, Ι

......................

Τότες η Ήρας απαντάει και λέει ο γιος του Κρόνου: 

"Ήρα, πως θάν το δή Θεός είτ άντρας μη φοβάσαι,

τι εγώ με τέτοιο σύγνεφο θα σε σκεπάσω γύρω

χρυσό, που διάμεσα κι αυτός δε θα μας βλέπη ο Ήλιος

π΄ απ' όλα πιο βαθύτερα μέσα περνάει το φώς του".

..........................

Στίχοι από το ποίημα "ΣΟΠΟΛΙΩΤΙΣΣΑ"

....................

Μια το 'βγαλε φορά το "σ΄ αγαπώ" απ΄το στόμα,

σ' εμένα απ' της καρδιάς της το 'πε το βυθό,

κι εμένα θα λατρεύη ως να θαφτή στο χώμα,

αυτή κι εγώ ως να σβήσω θα ποθώ.

..............

Ο Κώστας Κρυστάλλης, γεννήθηκε στο Συρράκο της Ηπείρου το 1868 και πέθανε στην Άρτα το 1894.Όταν ήταν μαθητής στο Γυμνάσιο στα Γιάννενα, έγραψε ένα πατριωτικό ποίημα, που ήταν η αιτία να μεταναστεύσει στην Αθήνα. Το ποιητικό του ταλέντο δεν άργησε να αναγνωριστεί. Μέσα από τα ποιήματά του έκανε μια γραφική αποκάλυψη της φύσης, της παράδοσης και του δημοτικού τραγουδιού. Κάποιοι τον κατηγόρησαν ότι δεν έκανε κάτι διαφορετικό, από το να μιμείται τα δημοτικά τραγούδια. Όμως οι μελετητές ανακάλυψαν πως στους στίχους του κρυβόταν η προσωπική του πτυχή και  μια νέα αύρα στην ποίηση.

Στίχοι από το "ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΛΕΦΤΙΚΟ"

..............

Αράδ'αράδα τ΄ άρματα στα πεύκα θα κρεμάμε

και θε να σταίνουμε χορό. Και κάθε μας τραγούδι

θα' ναι  βροντή από σύγνεφο, φωτιά από αστροπελέκι

θα μας τρομάζουν τα θηριά, θα προσκυνοούν οι κάμποι.

.......................

Ο Δημήτριος Ταγκόπουλος γεννήθηκε στην Ύδρα το 1867 και πέθανε επίσης στην Ύδρα το 1926.Σπούδασε γιατρός και για ένα μικρό χρονικό διάστημα εξάσκησε το επάγγελμά του στους Σοφάδες της Θεσσαλίας. Η δημοσιογραφία και τα γράμματα γενικότερα τον έλκυσαν περισσότερο και με αυτά ασχολήθηκε. Το έργο του αποτελείται από ποιήματα, πεζά και θεατρικά έργα.Γνωστό είναι τα περιοδικό "ΝΟΥΜΑΣ" όπου κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1903. Πολλοί αντιδρούσαν στην κυκλοφορία του περιοδικού, αλλά κατάφερε για δυόμιση δεκαετίες περίπου να είναι στην επικαιρότητα. Ο "ΝΟΥΜΑΣ" είναι ο μεγάλος λόγος που ο Ταγκόπουλος έμεινε γνωστός.

Στίχοι από "ΕΚΕΙΝΗ'

................
Μπορεί για την ψυχή σου οι αγγέλοι
παρέα να σε κάνουνε, κυρά μου,
μά, όσο η καρδιά μου κι αν το θέλη,
δε θα βρης μια γωνιά μες στην καρδιά μου,
γιατί -πες με άσπλαχνο θηρίο!-
δεν είναι η φτωχή...νοσοκομείο.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕ ΤΑ ΑΝΤΙΡΟΜΑΝΤΙΚΑ ΦΑΝΕΡΩΜΑΤΑ.

Μετά τους τελευταίους ρομαντικούς και την υπερβολική αφοσίωση στην καθαρεύουσα, στη συνέχεια εμφανίζεται ένα κλίμα αντίδρασης, το οποίο ολοκληρώθηκε τη δεκαετία 1880 - 1890. 

Η νέα ομάδα ποιητών χαρακτηρίζεται από τα πρώτα αντιρομαντικά φανερώματα. Οι ποιητές αυτής της εποχής είναι: 

Aριστομένης Προβελέγγιος

Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος

Γεώργιος Βιζυηνός

Δημήτριος Καμπούρογλου

Νίκος Καμπάς

Από τους προαναφερόμενους ποιητές αυτοί που δύσκολα αποσπάστηκαν από το ρομαντικό ρεύμα, ήταν οι δυο πρώτοι.

Στους υπόλοιπους τρεις , ανεξάρτητα από τις ατομικές ιδιορρυθμίες τους, έγινε αισθητό ένα νέο αντιρομαντικό χαρακτηριστικό. Ήταν η διάθεση του καλοδιάθετου αστεϊσμού, αυτό που σήμερα ονομάζεται από πολλούς "ελαφρότητα".

Ο Αριστομένης Προβελέγγιος, γεννήθηκε στη Σίφνο το 1850 και πέθανε το 1936.Από τα φοιτητικά χρόνια στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, επηρεασμένος από το πνευματικό κλίμα της εποχής, έγραφε στην καθαρεύουσα ,ποιήματα που ήταν εμπνευσμένα από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Διαφοροποίηση τη σκέψη του προς τον τρόπο γραφής του, αργότερα όταν προχώρησε τις σπουδές του στη Γερμανία.Το 1896 εκδόθηκαν συγκεντρωτικά τα ποιήματά του.
Ένα δείγμα του έργου του, με δυο στροφές από το ποίημα "Δυό έρωτες".

...........

Δυό περιστέρια στο ίδιο τ' ακρογιάλι

φιλιούντ' ερωτευμένα, ενώ τριγύρω

τ' αγριοβότανα σκορπίζουν μύρο.

Τόν έρωτά των σιγανά το κύμα ψάλλει.

Ένας ψαράς εφάνη, στις βραχιές πηδά

και με το καλαμίδι του στον ώμο τραγουδά.

Ο νέος κρύβεται σ' ενός γκρεμού κουφάλα

και φεύγει, φεύγει η κόρη με τρεχάλα.

.....................

 Ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1856 και πέθανε στο Σαίν Μαντέ το 1910. Κάποιοι τον ονόμασαν Ελληνογάλλο και άλλοι Γάλλο ποιητή, γιατί από το 1880 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι.Εκεί με το ψευδώνυμο Jean Moreas έγινε διάσημος, ως γαλλόφωνος ποιητής.
Ακολουθούν δυο στροφές από το ποίημά του "Η ΚΟΡΗ ΚΑΙ Η ΠΑΝΔΡΕΜΕΝΗ".

.............................

Πουλί του κάμπου τρυφερό μες στο κλουβί κλεισμένο,

η κόρη σαν χλωρή ιτιά πάντα σκυφτά κοιτάζει,

η πανδρεμένη ελεύθερο, γεράκι αγριωμένο,

φωτιά φαρμακοπότιστη κάθε ματιά της στάζει.

..........

Kι είναι η κόρη φουντωτό μπουμπούκι, στα κλαδιά του

προσμένει μια χρυσή νυχτιά όλο χαρά και χάρη,

για ν' ανοιχτή μυριόφυλλο, να χύση τη δροσιά του

μ' ένα ανθισμένο φίλημα στου γάμου το κλινάρι.

.....

 Ο Γεώργιος Βιζυηνός γεννήθηκε στη Βιζύη της Θράκης το 1849 και πέθανε στην Αθήνα το 1896.Από μικρός ζούσε μέσω φιλανθρωπιών καθόσον ορφάνεψε πολύ νωρίς από πατέρα. Ο δρόμος των σπουδών του ξεκίνησε με τη φιλολογία στην Αθήνα  και συνεχίστηκε με φιλοσοφία στη Γερμανία.Το 1892 λόγω νευρασθένειας εισήχθη στο Δρομοκαϊτειο όπου κι έμεινε ως το θάνατό του. Πολλά απ' τα ποιήματά του θεωρούνται σήμερα απλά, όμως για την εποχή τους ήταν πρωτοποριακά. Δε δίστασε να παντρέψει στοιχεία στην ποίηση που κανένας άλλος δεν έκανε αυτό το τόλμημα.
Ακολουθούν στίχοι από δυο ποιήματά του.

"ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΣΕΛΗΝΗΝ"

...............

Κανένα φίλον από σένα πιο παλιό,

και πιο πιστό, δεν έχω να ονομάσω.

Σ΄ εγνώρισα πριν πρωτοέμβω στο σχολειό,

κι αν μβώ στον τάφο, δεν θα σε ξεχάσω.

"ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΝ ΤΟΥ ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟΥ"

Σα μ' αρπάχθηκε η χαρά

που εχαιρόμουν μια φορά

έτσι σε μιαν ώρα...

μες σ' αυτήν την χώρα

όλα αλλάξαν τώρα!

Και από τότε που θρηνώ

το ξανθό και γαλανό

και ουράνιο φώς μου,

μετεβλήθη εντός μου

και ο ρυθμός του κόσμου..

 Ο Δημήτριος Καμπούρογλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1852 και πέθανε το 1942. Κυρίως είναι γνωστός ως ιστορικός της Αθήνας. Το τρίτομο έργο του "Ιστορία των Αθηναίων", στα χρόνια της Τουρκοκρατίας (1889-1896), παραμένει αναντικατάστατο.Θεωρείται ένας απ' αυτούς που άνοιξε το νέο δρόμο στης νεοελληνική λογοτεχνία, ο οποίος οδηγούσε πέρα από την πεπατημένη οδό του Ρομαντισμού.
Στίχοι από το ποίημά του "Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΛΑΙΜΟΥ ΤΗΣ"

Εις το λαιμό του
ένα κορίτσι
είχε κρεμάσει ένα σταυρό.
Διατί τάχα
να προσκυνήσω
να τον φιλήσω
να μη μπορώ;
.........
...
Είν' αμαρτία
κανένας θρήσκος
απ' το λαιμό της
να μποδισθή,
και το σταυρό της
να μη φιλήση
γιατί ο καημένος
να κολασθή;

 O Nίκος Καμπάς γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1857 και πέθανε στην Αλεξάνδρεια το 1932. Στη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων, γνωρίστηκε με τον Κωστή Παλαμά.Στην Αλεξάνδρεια προχώρησε την καριέρα του ως δικηγόρος.Η μοναδική ποιητική συλλογή του "ΣΤΙΧΟΙ" εκδόθηκε το 1880.
"Η ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΜΟΥ"

Όταν πρόσωπο διαβαίνη εμπροστά μου δροσερό,
τι λαχτάρα που με πιάνει να του δώσω ένα φιλάκι!
Έτσι κι όταν ένα φύλλο χάρτου εύρω καθαρό,
λαχταρώ να γράψω επάνω πάλι ένα τραγουδάκι.

"Η ΛΙΜΝΗ"

.......

Μ' άν ζωγραφίζ' η λίμνη κάθε τι,

περνάει αυτό κι η ζωγραφιά περνά.

Και μοναχά του ουρανού κρατεί

τη ζωγραφιά πιστά, παντοτινά.

Άφησε όλοι να με λεν τρελό

και μη σε μέλη, αγάπη μου χρυσή.

Αν είμαι λίμνη, μ' όλες αν γελώ

ο ουρανός της λίμνης είσαι συ.

Η Ελληνική Λογοτεχνία σε κάθε τη είδος, περιέχει αμύθητους θησαυρούς...που δυστυχώς δεν διδάσκονται τα παιδιά μας. Γι' αυτό οι γονείς και οι κηδεμόνες πρέπει να θυσιάζουν απ' το χρόνο τους, ώστε να τα βοηθήσουν να έχουν έστω και λίγες απ' αυτές τις γνώσεις.

ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ.

 Το κείμενο που ακολουθεί, αποτελεί ένα δείγμα του προσωπικού μου αγώνα και της ευαισθησίας που τρέφω για τη μεγάλη σελίδα της ιστορίας που κρύβουν αυτά τα κτίρια!!Είναι ένα δοκίμιο, που δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα της Αθήνας, το 2012 και αναδημοσιεύτηκε από το boraeinai.blogspot.com/ που τυχαία ανακαλύψα στο διαδίκτυο.

 Κάνοντας καθημερινά για χρόνια, τη διαδρομή από το ύψος του Αρείου Πάγου προς τον σταθμό «ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ», παρακολουθώ τη ζωή στα γνωστά «ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ» της περιοχής. Το συγκρότημα αυτών των πολυκατοικιών οικοδομήθηκε κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ του 1933–1935,με σκοπό να στεγάσουν τους ξεριζωμένους Έλληνες της Μικράς Ασίας.Η ιστορία του ανθρώπινου τομέα, είναι ζωγραφισμένη στο εσωτερικό των διαμερισμάτων με τα γραφικά ξύλινα ράφια της κουζίνας, τις μισοκρεμασμένες κουρτίνες που αναδεύονται στο φύσημα του αέρα, σε κάποια ξεχασμένα έπιπλα που έγιναν τροφή για το σαράκι.. αλλά και σε όλους εμάς που είχαμε την τύχη να είμαστε αυτήκοοι μάρτυρες των αφηγήσεων των κατοίκων τους, κάποια ανοιξιάτικα δειλινά, που ακόμα υπήρχε η γειτονιά και πλημμύριζε από τις φωνούλες των παιδιών .Ιστορίες που αποτελούν βαριά κληρονομιά, όπως ο πόνος της προσφυγιάς, ο αγώνας για την επιβίωση στα νέα δεδομένα αλλά και τις φωνές των φυλακισμένων (από τις φυλακές Αβέρωφ) που μάτωναν την ατμόσφαιρα.

Η ιστορία της πολιτικής όψης, είναι αποτυπωμένη στους τοίχους με τα σημάδια από τα βλήματα των Δεκεμβριανών του 1944. «Ως ένδειξη τιμής» αυτή η μικρή ιστορική γειτονιά λοιπόν, παραμένει σε κατάσταση εξαθλίωσης. Από το 1967 κυκλοφορούσαν φήμες που ήθελαν την κατεδάφισή της. Με αγώνα συμπολιτών μας και φορέων ( κατοίκων των προσφυγικών ή απογόνων αυτών, τη σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ, συλλόγων) αποφασίστηκε το 2008 να κριθούν ως διατηρητέα. Με πόνο διαπιστώνω πως φτάνει στο τέλος του και το 2012 και τα «προσφυγικά» στέκουν «κουρασμένα» στο πέρασμα των χρόνων . Θεωρώ βιασμό στην παράδοσή μας, αυτά τα κτίσματα πλέον να αποτελούν εστία μόλυνσης και φόβου, αφού στα περισσότερα διαμερίσματα έχουν κυριολεκτικά εισβάλει άτομα και παρέες με διάφορα προβλήματα (τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται)! Εκεί όπου στεγάστηκαν τα όνειρα των προσφύγων που φημίζονταν για την καθαριότητά τους, εκεί που η ατμόσφαιρα μοσχοβολούσε από τις νοικοκυρές. Υγιής νους δεν πιστεύει πως σε τόσο κεντρικό σημείο (δίπλα στη ΓΑΔΑ, στα νοσοκομεία, στον Άρειο Πάγο) παραμένει αυτό ο ιερός χώρος έρμαιο του φόβου και της σήψης! Κατά καιρούς έχουν γίνει σκέψεις προκειμένου να αναβαθμιστεί το συγκρότημα ή με την ίδρυση Μουσείο που θα στεγάσει κειμήλια από τις πονεμένες και αλησμόνητες πατρίδες των προγόνων μας ( Ένωσις Σμυρναίων) ή με τη στέγαση κάποιων υπηρεσιών. Δυστυχώς ούτε οι αχτίνες του ήλιου, ούτε τα τιτιβίσματα από τα πουλιά, ούτε οι γατούλες που απολαμβάνουν τη ζεστασιά της ημέρας, ούτε τα δικά μας συναισθήματα μπορούν να διαφοροποιήσουν την κατάσταση εάν δυναμικά δεν παρέμβουν κάνοντας τις σκέψεις έργα οι αρμόδιοι φορείς.

Ως τότε θα φαντάζουν τρομαγμένοι άνθρωποι ως θύματα φυσικής καταστροφής που προσδοκούν την λύτρωσή τους..Εύχομαι μαζί με τα «πολλά» που ταλανίζουν τη χώρα και την πόλη μας, να βρεθεί λύση και σ’ αυτή τη χρόνια πληγή.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΓΕΝΙΑ.ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΙ.

Συνεχίζοντας το ελληνικό ποιητικό ταξίδι, φτάνουμε στο "σταθμό" της ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΜΕΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΓΕΝΙΑΣ, ΣΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΥΣ.

Είναι οι ποιητές που γεννήθηκαν γύρω στο 1840 στην Αθήνα. Υποστήριξαν με μεγάλο φανατισμό την καθαρεύουσα και τον Ρομαντισμό.

Οι τελευταίοι ρομαντικοί είναι: 

 Άγγελος  Βλάχος

Κλέων Ραγκαβής

Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος

Σπυρίδων Ν. Βασιλειάδης

Ο Άγγελος Βλάχος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1838 και πέθανε το 1920.Οι σπουδές του στράφηκαν στα νομικά, στην Αθήνα και τη Γερμανία. Κατά καιρούς υπηρέτησε σε διάφορες ανώτερες θέσεις, όπως πρεσβευτής και διευθυντής του Βασιλικού Θεάτρου. Στον κύκλο των πνευματικών ανθρώπων, ήταν γνωστός για τη συντηρητική στάση του στα νέα ποιητικά ρεύματα.
 Λίγοι στίχοι από το ποίημα "ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΟΠΤΡΟΝ ΤΗΣ"

Ειπέ με, κάτοπτρον, αν πρέπη
όταν την βλέπης και σε βλέπη
                      πάσαν πρωίαν,
....................................
οπόταν στήθος, μόλις θάλλον,
φρίσση γυμνόν, ριγούν και πάλλον..
                       φρίσση: ανατριχιάζει

Ο Κλέων Ραγκαβής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1842 και πέθανε το 1917. Ήταν γιος του Αλεξάνδρου Ραγκαβή. Η πορεία του στις σπουδές και επαγγελματικά, ήταν παρόμοια με του πατέρα του.Η είσοδός του στο διπλωματικό σώμα, τον έκανε να ζήσει σε διάφορα σημεία της γης. Στην ποίησή του το αληθινό συναίσθημα είναι άγνωστο.Στην εποχή του, ήταν γνωστός και για τις τραγωδίες που έγραφε.
Ένα μικρό δείγμα του έργου του από το ποίημα "Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ".

(...)
Καιρός παρήλθε. Διαθάλλων νεανίας,
εγνώρισα τους πρώτους της ζωής αγώνας,
και ήχθην καθ' υφάλων φεύγων τους τυφώνας,
πλην μόλις εύρον μέλιτος τινάς σταγόνας
εν των  πικρώ κυπέλλω διαρκούς ανίας.
.....

Ο Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1843 και πέθανε το 1873.Ήταν γιος του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου και σπούδασε νομικά.Η ψυχική του υγεία ήταν κλονισμένη. Ως ποιητής απομακρύνθηκε από τα πατριωτικά θέματα, όπως και την ερωτολογία, προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα είδος φιλοσοφικού λυρισμού.
Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά του ποιήματα είναι το "ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΩΝ"

.................
Ματαιότης ο αφρίζων εν τω ποτηρίω οίνος,
Ματαιότης και τα χείλη τα διψώντα ασπασμών;
Αν πραγματικότης είναι εις την γην αυτήν ο θρήνος,
άς κενώσω την φιάλην, την απάτην προτιμών.
.....
Ματαιότης!Αλλά είναι η παιδεία ματαιότης
ψεύδη όπισθεν γριφώδους οχυρούμενα σκηνής,
Θέλει έρωτα και μέθην, θέλει ύλην η νεότης,
είναι αληθώς ωραία η μορφή της ηδονής.
.....

 Ο Σπυρίδων Βασιλειάδης γεννήθηκε στην Πάτρα το 1845 και πέθανε στο Παρίσι το 1874. Με τον Δημήτρη Παπαρρηγόπουλο τους έδενε στενή φιλία και είχαν πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Ήταν και οι δύο ακραίοι ακόλουθοι του ελληνικού Ρομαντισμού καθώς επίσης πέθαναν και οι δύο τριάντα χρονών. Ο Βασιλειάδης ανήκε στους πραγματιστές, συμπονούσε τους άπορους και αποτέλεσε έναν από τους κύριους παράγοντες της δημιουργίας της Σχολής Απόρων Παίδων.
Μια στροφή από το ποίημα "ΠΙΠΤΕΙ ΤΟ ΦΥΛΛΟΝ"

..........

Η φαντασία μας πλατύ ΄εν κάτοπτρον απλούται.

Ούτω πολλάκις άνωθεν νέφος περά, και κάτου

είς στίχους και εις ρεμβασμούς βαθέως εντυπούται

η μέλαινα σκιά του.

Το επόμενο αφιέρωμα θα αναφέρεται στα ΑΝΤΙΡΟΜΑΝΤΙΚΑ ΦΑΝΕΡΩΜΑΤΑ.