27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941 Η ΠΙΚΡΑΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

Ημέρες του Πάσχα του 1941, ο τρόμος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου είναι σκορπισμένος παντού. Πάσχα και αντί για το γλυκό ήχο από τις καμπάνες με τον αναστάσιμο ήχο...η ατμόσφαιρα βαραίνει από τα στούκας των κατακτητών σε πολλά μέρη της Χώρας μας..Πάσχα της προδοσίας του λαού από τους τότε κυβερνώντες.

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Στην συμβολή των λεωφόρων Κηφισίας και Αλεξάνδρας, στο καφενείο "Λουξ" ή "Παρθενών" που είναι το σημερινό κτίριο της Κηφισίας με αριθμό 6, η πόλη από  Επιτροπή των Αρχών παραδίδεται στον επικεφαλής της Βέρμαχτ  Γερμανό Χέρμαν φον Σέφεν.
Πρόκειται για μια καταραμένη Κυριακή, μαύρα τα συναισθήματα, πονεμένες οι καρδιές και τα λόγια, ματωμένα τα γεγονότα. Ο Τσιτσάνης εμπνέεται την "Συννεφιασμένη Κυριακή" που γράφτηκε περίπου μετά από δυο χρόνια.
Η Πηνελόπη Δέλτα προβαίνει στην θλιβερή πράξη της αυτοκτονίας περίπου στις 10 το πρωί όταν η Γερμανική σημαία υψωνόταν στην Ακρόπολη..για να αφήσει την πνοή της στις 2 Μαΐου του 1941. Το μικρό σημείωμα που άφησε έγραφε "Στον κόσμο υπάρχουν πράγματα, ιδέες, αρχές, ιδανικά, πίστες που βαραίνουν περισσότερο από την ζωή". Η κηδεία της έγινε με μια σεμνή τελετή στον κήπο του σπιτιού της που τελέστηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο. Ο τάφος της έγραφε ΣΙΩΠΗ..
Ο Ραδιοφωνικός σταθμός Αθηνών μέσω του εκφωνητή του Κώστα Σταυρόπουλου ανακοινώνει: "Έλληνες, ύστερα από λίγα λεπτά ο ραδιοφωνικός σταθμός δεν θα είναι ελληνικός.. αδέρφια ψηλά τις καρδιές..".
Ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, αρνήθηκε το αίτημα του τότε Δημάρχου Αθηναίων να τελέσει δοξολογία στην μητρόπολη για την άφιξη των Γερμανών και φυσικά η δοξολογία δεν τελέστηκε. Ένα βήμα αντίστασης θα το ονόμαζα.
Εκείνο το πρωί της 27 Απριλίου 1941 οι κάτοικοι της πόλεως των Αθηνών ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους και όπως γνωρίζω από συγγενείς μου που κατοικούσαν στην Πρωτεύουσα, όχι τόσο γιατί φοβόντουσαν όσο για να δηλώσουν την αντιπάθειά τους στον κατακτητή.
ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Εκείνο το κυριακάτικο, συννεφιασμένο πρωινό οι Ναζί όδευαν προς την Ακρόπολη για να υψώσουν την σημαία τους, ως επιβεβαίωση της εδραίωσής τους. Όταν ανέβηκαν στο σημείο που κυμάτιζε η γαλανόλευκη, βρήκαν τον εύζωνα, φρουρό Κωνσταντίνο Κουκίδη, ένα νέο παιδί που η φλόγα της φιλοπατρίας  μέσα του ήταν αναμμένη ,που καμάρωνε για τον τόπο του, θλιβόταν για την προδοσία αυτού, ονειρευόταν την ελεύθερη Ελλάδα. Τον διέταξαν με το θράσος που τους χαρακτήριζε να προχωρήσει στην υποστολή της ελληνική σημαίας, να τους την παραδώσει και να υψώσει τη γερμανική. Ο νεαρός Στρατιώτης με τα μάτια βουρκωμένα, με το βλέμμα βουβό και την ψυχή του να χτυπάει ελληνικά, κατέβασε τη σημαία μας και άρχισε να τυλίγεται μ' αυτήν τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο....έτσι έκανε το μοιραίο άλμα και στο σημείο που έπεσε, πριν λίγα χρόνια στήθηκε το μνημείο του. Πολλοί από το ανθελληνικό κατ' εμέ ρεύμα, προσπαθούν να  παρουσιάσουν ως μύθο αυτό το γεγονός. Ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, αναφέρει στα απομνημονεύματά του: " O Έλλην φρουρός της Ελληνικής Σημαίας επί της Ακροπόλεως, μη θελήσας να παραστή μάρτυς του θλιβερού θεάματος της αναρτήσεως της εχθρικής σημαίας, ώρμησεν εκ της Ακροπόλεως κρημνισθείς και εφονεύθη. Εκάθησα στο γραφείον μου περίλυπος μέχρι θανάτων και δακρύων...".
Στις 9 Ιουνίου 1941 η βρετανική εφημερίδα "Daiy Mail"  δημοσιεύει ένα άρθρο με τίτλο "Greek carries his flag to the death"  (Ένας  Έλληνας φέρει τη σημαία του έως το θάνατο".
Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Cambridge, Νίκολας Χάμοντ, ο οποίος ήταν αξιωματικός Ειδικών Επιχειρήσεων Καϊρου στην Ελλάδα, περιγράφει εκείνη την ημέρα και το γεγονός.

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Μεγάλη Τετάρτη ...άλλη μια μέρα της Αγίας Εβδομάδας...η πόρνη που ζήτησε συγχώρεση και ο Χριστός την προστάτευσε. Ο Ιούδας που συνάντησε τους Αρχιερείς...και έλαβε την υπόσχεση των τριάντα αργυρίων για να προδώσει τον Ιησού. Πόσοι από εμάς σήμερα δεν συναντάμε αυτές τις συμπεριφορές;Το Μυστήριο του Μεγάλου Ευχελαίου που τελείται στους Ναούς μας!

 

Μεγάλη Τρίτη.

Μεγάλη Τρίτη, μεγάλη κρίση.
Μεγάλη Τρίτη, ο Χριστός εκρύφθη.

Μεγάλη Εβδομάδα, οι ημέρες που οι σκέψεις μας περιτριγυρίζουν στον άνθρωπο ο οποίος παρασύρθηκε από την ματαιοδοξία και την αφροσύνη. Σε όσους θέλουν να λέγονται χριστιανοί και είναι υποκριτές. Στον άνθρωπο που δηλώνει άθεος αλλά προσκυνάει στην ύλη (αυτήν έχει για θεό) και θυσιάζει ό,τι ηθικό στο βωμό του χρήματος.

Μεγάλη Τρίτη, άλλο ένα βήμα προς τον Τόπο του Μαρτυρίου.. Την ημέρα αυτή γινόμαστε κοινωνοί δύο σπουδαίων παραβολών. Η μία είναι των Δέκα Παρθένων από την οποία διδασκόμαστε πως πρέπει να έχουμε ενεργή την πίστη μας, την προνοητικότητά μας, τη φιλανθρωπία και όλες τις αρετές. Σύμφωνα με την παραβολή, δέκα παρθένες κρατώντας τα λυχναράκια τους, πήγαν ένα βράδυ να υποδεχθούν τον Νυμφίο. Οι πέντε από αυτές είχαν φροντίσει να έχουν παραπάνω λάδι. Ο Νυμφίος αργούσε να έρθει και οι Δέκα κοπέλες αποκοιμήθηκαν μέχρι που πετάχτηκαν από μια φωνή που έλεγε: " Iδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός". Έτρεξαν και οι δέκα με χαρά να δουν τον Νυμφίο. Τα λυχνάρια είχαν σβήσει, αλλά οι πέντε που είχαν προνοήσει τον συνάντησαν ενώ οι πέντε , οι λεγόμενες Μωρές, έχασαν αυτή την ευκαιρία. Σύμφωνα με την Ορθοδοξία όποιος φροντίσει για την ψυχή του από πριν θα κερδίσει τη βασιλεία των Ουρανών. Αλλά και στην καθημερινότητα συνεχώς βρισκόμαστε μπροστά στα πλεονεκτήματα της προνοητικότητας.

Η δεύτερη παραβολή είναι αυτή των Ταλάντων από την οποία διδασκόμαστε να είμαστε εργατικοί, προκομμένοι και πως πρέπει να ενισχύουμε τα πνευματικά μας χαρίσματα, καλλιεργώντας τα.  Κάποτε ζούσε ένας άρχοντας που θα πήγαινε ένα ταξίδι σε μακρινό τόπο. Πριν αναχωρήσει έδωσε λίγα τάλαντα δηλ. χρήματα, στους τρεις υπηρέτες του. Στον πρώτο έδωσε πέντε τάλαντα, στον δεύτερο έδωσε δύο τάλαντα και στον τρίτο ένα τάλαντο. Αφού επέστρεψε από το ταξίδι του ο άρχοντας, κάλεσε τους υπηρέτες του και τους ρώτησε τι έκαναν με τα χρήματα που τους έδωσε.

Ο πρώτος εργάστηκε σκληρά και διπλασίασε το ποσόν. Ο δεύτερος κι αυτός κατά τον ίδιο τρόπο διπλασίασε τα χρήματά του. Ο τρίτος όσο απουσίαζε το αφεντικό του, καθόταν και δεν εργάστηκε καθόλου. Παρόλο που δε δούλευε , ένιωθε και αδικημένος γιατί είχε πάρει μόνο ένα τάλαντο.

Επέστρεψε το ένα τάλαντο στον άρχοντα και τον κατηγόρησε για την αδικία που είχε υποστεί.Τότε ο άρχοντας πήρε αυτό το τάλαντο και το έδωσε στον πρώτο μαζί με τα άλλα δέκα.

 

Την ιερή αυτή ημέρα ψάλλεται το τροπάριο της Κασσιανής που αποτελεί έναν από τους ωραιότερους ύμνους, ο οποίος γράφτηκε από μια μοναχή της Εποχής του Βυζαντίου, την Κασσιανή.

Είναι τα λόγια που περιγράφουν τέλεια το νόημα της μετάνοιας!

Μεγάλη Δευτέρα, μεγάλη μέρα.

Μεγάλη Δευτέρα, μεγάλη μέρα.

Μεγάλη Δευτέρα, μεγάλη μαχαίρα.

Η Αγία Εβδομάδα, η Μεγάλη Εβδομάδα, η Εβδομάδα των Παθών, οι μέρες της πνευματικής μας προσήλωσης...

Οι τριανταφυλλιές , οι πασχαλιές, οι λεβάντες, οι βιολέτες, τα πολύχρωμα κρίνα, οι γαριφαλιές, οι ακακίες, οι παπαρούνες, οι μπουκαμβίλιες, όλα τα ανθοφόρα φυτά φορτωμένα με τα λουλούδια τους, μαρτυρούν την αναγέννηση της άνοιξης.

Η φύση είναι έτοιμη να δεχτεί την Ανάσταση αφού πορευτούμε έως τον Γολγοθά και φέρουμε τον Σταυρό του μαρτυρίου.

Το Πάσχα είναι ίσως η γιορτή της Χριστιανοσύνης με το απέραντο νόημα...με τους σημαντικότερους συμβολισμούς.

Είναι η σχέση της ζωής και του θανάτου, είναι η αιωνιότητα της ψυχής, είναι η πάταξη της αδικίας που πλανιέται παντού και πάντοτε όσο υπάρχει συμφέρον.

Είναι ο βαθύς συναισθηματισμός των προσωπικών φορτίων που κουβαλάει ο καθένας μας!

Είναι που πέφτουμε και πάλι σηκωνόμαστε...

Είναι οι απείρου κάλλους στίχοι που ακούγονται από απόψε το βράδυ!!

Η Μεγάλη Δευτέρα είναι μια μέρα που στη θύμησή μας έρχεται ο Ιωσήφ, ο αγαπητός γιος του Ιακώβ, που πουλήθηκε από τα αδέρφια του σε εμπόρους στην Αίγυπτο. Ο Ιωσήφ οδήγησε τους Ισραηλίτες  στην Αίγυπτο οι οποίοι έμειναν αιχμαλωτισμένοι μέχρι που ο Μωυσής τους έφερε στη Γη Χαναάν, σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη. Η Μεγάλη Δευτέρα είναι αφιερωμένη στη ζωή των Ισραηλιτών. Συμβολίζει την Εβραϊκή Συναγωγή. Σήμερα στο Πάσχα των Εβραίων, γιορτάζετε το πέρασμα του Αγγέλου, ο οποίος στάλθηκε από τον Θεό για να θανατώσει τα πρωτότοκα παιδιά των Αιγυπτίων, δίχως να πειράξει τα παιδιά των Ισραηλιτών που οι πόρτες των σπιτιών ήταν σημαδεμένες με αίμα αρνιού. Η λειτουργία της προαναφερόμενης ημέρας, συμπεριλαμβάνει την παραβολή της καταραμένης συκιάς, που από την κατάρα του Ιησού ξεράθηκε, όπως αναφέρεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου.

 

 Πολλοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί που για διάφορους λόγους δεν κάνουν νηστεία από την αρχή της Σαρακοστής, νηστεύουν την Μεγάλη Εβδομάδα. Παλιότερα , επικρατούσε η άποψη πως πιάνει η ευχή όποιου νηστεύει. Έτσι οι κοπέλες νήστευαν αυστηρά κατά την Εβδομάδα των Παθών ώστε στο τέλος να βρουν γαμπρό.

Μεγάλη Εβδομάδα με όσο το δυνατόν περισσότερη πνευματική προσήλωση και κάθαρση των λαθών και των παθών μας!! 

Υ.Σ Ιδιαίτερα αυτή τη Μεγάλη Εβδομάδα ας ελέγξουμε περισσότερο τον εαυτό μας...ας δούμε μέσα μας....είμαστε έτοιμοι για την Ανάσταση;
Τα γεγονότα που ζούμε δείχνουν την ανάγκη της Ανάστασης σε όλους τους τομείς, κάτι που τόσα χρόνια με την ελευθερία κινήσεως και όχι μόνο...δεν αντιλαμβανόμασταν.

Με αγάπη και σεβασμό προς όλους!

Κυριακή των Βαϊων η αρχή του Πάθους.

Φτάνουμε στην αρχή του Θείου Δράματος.

Η Κυριακή των Βαΐων

 ή των Βαγιών  ονομάζεται η Κυριακή πριν από το Πάσχα και σηματοδοτεί την έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδας. Την ημέρα αυτή γιορτάζουμε την πανηγυρική είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, όπου πήγαινε ερχόμενος από τη Βηθανία. Στην είσοδο της πόλης ο Χριστός, έστειλε δυο μαθητές του  να του φέρουν ένα γαϊδουράκι ώστε να καθίσει επάνω του και να μπει στην πόλη. Οι άνθρωποι όταν άκουσαν πως έρχεται ο Ιησούς έτρεξαν και βρήκαν βάγια από φοίνικες για να τον υποδεχτούν. Κάποιοι έκοβαν φύλλα ή κλαδιά και έστρωναν το δρόμο που θα περνούσε. Όλοι μαζί όταν εμφανίστηκε ο Κύριος έλεγαν με θριαμβευτικό τόνο στη φωνή τους " Ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ". Η υποδοχή ήταν με τιμές και δόξα. Ο Ιησούς δεν εστίαζε στην πρόσκαιρη δόξα και σε όλα τα  φαινόμενα που συγκινούνταν οι ματαιόδοξοι. Έβλεπε το μακρύ δρόμο του Γολγοθά και προχωρούσε στην Ανάσταση...που είναι η μεγάλη προσμονή των Ορθοδόξων. Ήξερε πως η θριαμβευτική είσοδος σήμαινε την αρχή του μαρτυρίου του.

Κατά τα έθιμά μας αυτή την Κυριακή οι ναοί στολίζονται με βάγια εις ανάμνηση του τρανού γεγονότος καθώς επίσης μοιράζονται στους πιστούς βάγια και σταυροί. Τα βάγια αυτά μεταφέρουν την ευλογία, την καρποφορία, απομακρύνουν κάθε κακό, και έτσι στολίζουν το σπίτι, τα περιβόλια, το εικονοστάσι, σταυρώνουν τα παιδιά ώστε να μην τα πιάνει το κακό το μάτι. Διαβάζοντας ένα βιβλίο παλιών εκδόσεων σχετικά με τα έθιμα της Κυριακής σημείωσα κάτι κοινό που γινόταν στην Ανατολική Ρωμυλία και σε κάποιες περιοχές στη Χώρα μας. Τα κορίτσια με τα βάγια έφτιαχναν στεφάνια που τα έδεναν με κόκκινη κλωστή και τραγουδώντας τα πέταγαν στο ρέμα ή στη θάλασσα.

Την Κυριακή των Βαΐων  κατά την παράδοση τρώμε ψάρι , ας είναι περίοδος νηστείας. Υπάρχει και τραγούδι ανάλογο: 
                               Bάγια βάγια των βαγιών
                               τρώνε ψάρι και κολιό,
                               κι ως την άλλη Κυριακή
                               με το κόκκινο αυγό.

Ένα από τα πιο συγκλονιστικά ιστορικά γεγονότα είναι η Έξοδος του Μεσολογγίου που έγινε τα ξημερώματα της Κυριακής των Βαΐων του 1826.

 

Ένα απόσπασμα από κείμενο του Νικηφόρου Βρεττάκου

 «…Την ημέρα της Επετείου της Εξόδου θα έπρεπε να βρίσκεται συγκεντρωμένο όλο το Έθνος. Να έχει περικυκλώσει νοερά, τον ιερό αυτό τόπο με την αφοσίωσή του και με την πίστη του. Θα έπρεπε να παιδιά των σχολείων όλης της χώρας να προσανατολίζονται προς το Μεσολόγγι για μια ολιγόλεπτη σιωπή και περισυλλογή, μια που το πιο κοντινό μας μνημείο μετά τον Παρθενώνα και την Αγία Σοφία, είναι το ιδεατό μνημείο του Μεσολογγίου!».

Οι  «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», είναι ένα από τα σπουδαιότερα έργα του Διονύσιου Σολωμού. Η έμπνευση προήλθε από τον αγώνα όλων όσων υπερασπίζονταν το Μεσολόγγι στη δεύτερη πολιορκία του 1825 έως 1826. Ο αγώνας αυτός κορυφώθηκε τα χαράματα της Κυριακής των Βαΐων.

 

Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε’ στα μάτια η μάνα μνέει’
Στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει:
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σέχω γω στο χέρι;
Οπού συ μου γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει»

 

Προπασχαλινό ταξίδι αναμνήσεων.

Πασχαλινή περίοδος και το ταξίδι του νου, γυρίζει περίπου πενήντα χρόνια πίσω,στα αξέχαστα παιδικά μου χρόνια στην Ανδραβίδα. Οι γονείς, μας είχαν μάθει ότι λόγω των εορτών κάθε περίοδος μες στο χρόνο  έχει τα δικά της έθιμα, απαιτεί τις δικές της προετοιμασίες, είναι όλα αυτά που έδιναν και δίνουν χρώμα στη ζωή, για όσους βέβαια τα ακολουθούν.Αυτονόητο όλο το αφιέρωμα του πνευματικού νοήματος.Ως μικρότερη, με την τύχη να περικλείομαι από ποικιλία βιβλίων είχα από νωρίς την πληροφόρηση για τις συνήθειες που ακολουθούνταν σε όλα τα μέρη.

Το Πάσχα ανέκαθεν αποτελούσε τον βαρύ σε νόημα κρίκο που συνέδεε τον αποχαιρετισμό του χειμώνα και την υποδοχή της άνοιξης, της μελιτοφόρας νύφης. Κάθε χρόνο είχαμε δυο χελιδονοφωλιές και παρατηρούσα το μεγαλείο της λεπτομέρειας με το οποίο συντόνιζε τη ζωή της η φτερωτή οικογένεια. Η αυλή πλημμυρισμένη στα χρώματα και στα αρώματα, αρμπαρόριζες, μέντες, λεβάντες, ρίγανη, τριανταφυλλιές, γαριφαλιές , η βυσσινιά, οι πορτοκαλιές, οι λεμονιές συνέθεταν μαζί με τα χαμομήλια το μαγικό ανοιξιάτικο υφαντό.

Με την έλευση της Καθαράς Δευτέρας έρχονταν και τα σχέδια για τις ετοιμασίες του νοικοκυριού. Μια εικόνα έρχεται κάθε τέτοια εποχή ολοζώντανη στο νου μου, ήταν αργά το Πάσχα δηλαδή Μάιο ...και τέτοιες ημέρες στην εξοχή μας έτρεχαν δώδεκα κατσικάκια παίζοντας και χοροπηδώντας χωρίς κανένα απ' αυτά να είναι το θύμα...(αγοράσαμε από τον κρεοπώλη τότε τον κ.Σάκη τον Λάγαρη,αγαπημένο φίλο του μπαμπά). Είχαμε τρεις κατσίκες που γέννησαν από τέσσερα. Θεέ μου! δεν μπορώ να αποτυπώσω εκείνη την εικόνα με κανέναν τρόπο. Έντεκα κατάλευκα χαριτωμένα τετραποδάκια και ένα με μαυριδερές αποχρώσεις, χοροπηδούσαν ευτυχισμένα μες στις παπαρούνες, τους μάηδες , τα χαμομήλια μη δίνοντας σημασία στο άλογο και στις κότες.

Η μάνα  μου μάζευε  τ' αυγά που γεννούσαν οι κότες καθημερινά και τα έβαζε σ' ένα ταψί κάτω από την ντουλάπα σε σκοτεινό και δροσερό μέρος, ώστε να μην αλλοιωθούν και την Μεγάλη Πέμπτη να βαφτούν.  Είχαμε επικοινωνήσει με τους συγγενείς στην Αθήνα για να γνωρίζουμε αν θα έρθουν για Πάσχα και πόσοι, ώστε να οργανώσουμε την φιλοξενία. Σήμα κατατεθέν της Ανδραβίδας τότε..η φιλοξενία,τα κεράσματα. Μικρό και φτωχικό  το σπίτι μας, είχε τόση ζεστασιά και αρχοντιά!Τα άσπρα σεντόνια, οι πετσέτες και οι χειροποίητες πλεκτές κουβέρτες περίμεναν στο μπαούλο την κατάλληλη μέρα που θα έβγαιναν στον ήλιο, ώστε να ετοιμαστούν για τους φιλοξενούμενους. Έκοβε κάλλους, τα μεγάλα άσπρα κρίνα που ανθίζουν τέτοια εποχή,από της γιαγιάς  την αυλή, από τον κήπο μας βιολέτες και τριαντάφυλλα ώστε τα βάζα να είναι γεμάτα και να μοσχοβολάει το σπίτι.Τα αρώματα της αυλής μας δεν μπορώ να τα περιγράψω..
 Η καθαριότητα με το ύφος της ανανέωσης ήταν απαραίτητη τέτοιες ημέρες, γιατί το απαιτούσε η Λαμπρή αλλά και η αναγεννησιακή εποχή της άνοιξης. Το σπουδαιότερο υλικό των ημερών  ήταν ο ασβέστης. Όλη η γειτονιά άσπριζε τα δέντρα για απολύμανση , άσπριζε τα πεζοδρόμια, άσπριζαν ότι μπορούσαν και η μυρωδιά της καθαριότητας πραγματικά προμήνυε μια νέα ελπιδοφόρα περίοδο.Εκτός της καθαριότητας και της ανανέωσης, του προγράμματος για τα κουλούρια και τα τσουρέκια, την τιμητική τους είχαν και τα μικρά παιδιά.Την εβδομάδα των Βαΐων περνούσε ο νουνός ή η νουνά μου και μου έδιναν το δώρο μου.  Είχα πάντα καινούργια  άσπρα και κόκκινα λουστρίνι παπουτσάκια που δεν τα ξεχνάω όσα χρόνια κι αν περάσουν. Επίσης φουστάνι με μαργαρίτες και κορδέλες (η αλήθεια είναι πως και τώρα στα πενήντα τέσσερα τις μαργαρίτες δεν τις αποχωρίζομαι από το ενδυματολόγιο..χαχα). Τα πασχαλινά αυγά που ήταν σοκολατένια τα τσάκιζα στην κυριολεξία και εκείνα από πλαστικό, ξύλο  ή χαρτόνι  τα κρατούσα.... κάποια τα έχω ακόμη.Η συλλογή των αυγών με ακολουθεί και μου θυμίζουν έντονα τον Ανδρέα (ο μεγάλος μου αδερφός που δεν υπήρχε περίπτωση να μην επιστρέψει από την Αθήνα με μια μεγάλη τσάντα και κάθε είδους πασχαλινό αυγό). Στην αυλή μας είχαμε μια μεγάλη βαγιά και ερχόντουσαν  εκ μέρους της εκκλησίας να κόψουν φύλλα για την Κυριακή των Βαΐων.

Την Μεγάλη Παρασκευή η αυστηρή νηστεία δεδομένη, η μέρα της προσήλωσης στο Θείο Δράμα. Το Μεγάλο Σάββατο εγώ με τον Αντώνη (ο άλλος μου αδερφός) μετά την πρώτη Ανάσταση όπως λέμε το πρωί, ξεκινάγαμε κρυφά από τη μαμά το τσούγκρισμα των αυγών, κάτι που έπαιρνε είδηση το βράδυ που ήταν λιγότερα απ' όσα είχε βάψει. Όσο για τη μαγειρίτσα η γεύση της ποτέ δεν έφυγε..αυτό είναι το αγαπημένο μου είδος μαγειρίτσας σε στυλ φρικασέ, μαρούλι και άνηθο φρέσκα από τον κήπο, κρεμμυδάκι φρέσκο από εκεί κι αυτό..Όταν για κάποια χρόνια έκανα σε άλλο μέρος της Ελλάδας Πάσχα και δεν γευόμουν αυτή την μαγειρίτσα..δεν μπορώ να σας περιγράψω τι ένιωθα... 

Όλα τα παραπάνω εις ανάμνηση των αξέχαστων χρόνων και εις μνήμην των λατρεμένων μου γονιών γιατί εκτός των τόσων καλών που μου δίδαξαν, μου έμαθαν πως κάθε βήμα στην Ορθοδοξία είναι και μια γιορτή, πως κάθε γιορτή ακολουθείται από μια πληθώρα εθίμων που γεμίζουν με νότες εκτός καθημερινότητας τη ζωή μας. Με μύησαν στην ουσία της πίστης και της παράδοσης χωρίς κανένα ίχνος της θρησκοληπτικής και υποκριτικής αντίληψης.Ο πατέρας πήγαινε σπάνια στην εκκλησία αλλά η συμπεριφορά του ήταν υποδειγματική προς όλους. Η Μάνα μου όταν νήστευε δεν το ήξερε κανένας....πολλές φορές ούτε κι εγώ που ήμουν συνέχεια δίπλα της δεν το καταλάβαινα. 

 

Με το καλό να συμπορευθούμε έως το Γολγοθά, με χαρά να ζήσουμε και φέτος την λάμψη της Ανάστασης.
Κι ας μην ξεχνάμε πως ο φανατισμός και μόνο είναι ανοιχτή πληγή.

Ας ευχόμεθα για το καλό όλης της Οικουμένης γιατί το καλό φέρνει γαλήνη σε όλους, το κακό φέρνει δεινά σε όλους.
Η αληθινή πίστη...ο δρόμος που μας δίδαξε ΕΚΕΙΝΟΣ χαράχτηκε με το αίμα Του που έγραφε
ΑΓΑΠΑΤΕ  ΑΛΛΗΛΟΥΣ.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται; Σκέψεις του Φώτη Κόντογλου

Σκέψεις που αποτυπώθηκαν περίπου 70 χρόνια πριν...και επιβεβαιώνονται έως τις μέρες μας...


ΧΩΡΙΣ  ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ (από το Ευλογημένο Καταφύγιο)

Η Ελλάδα δεν βγάζει μανιτάρια και ζαμπόνια και τυριά βρώμικα. Η Ελλάδα γεννά Ομήρους, Ησιόδους,Αισχύλους,Πίνδαρους,Πολύκλειτους,Ικτίνους,Χρυσοστόμους,Βασιλείους,Ανθέμιους,
Πανσέληνους,Φερραίους,ποιητές των δροσερών βουνών, Παπαδιαμάντηδες, ανθρώπους που μοσκοβολάνε σαν το τίμιο ξύλο.

Όταν ένιωσε πως έχασε την ιδιαίτερη πατρίδα του , το Αϊβαλί

"Βγάζουμε την Ελλάδα στο σφυρί και την πουλάμε όσο όσο, όπου γυρνάνε και παζαρεύουν με φράγκα, μάρκα ή δολάριο στο Γιουσουρούμ της ελληνικής πραμάτειάς μας".


ΠΕΡΙ  ΞΕΝΟΜΑΝΙΑΣ

"δεν έχουμε πάρει χαμπάρι τι αξίζουν τα δικά μας και πετάμε τα διαμάντια που κληρονομήσαμε απ' τους πατεράδες για να στολιστούμε με τις χάντρες που βάζουν στα άλογα, φτάνει να είναι καμωμένες σε κάποιο εργοστάσιο της Ευρώπης".

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ  ΞΕΝΟΔΟΥΛΕΙΑ

" κακόμοιρη Ελλάδα, άλλες φορές μόρφωνες τον κόσμο και έκανες παιδιά σου τους ξένους, μα τώρα έμεινες άκληρη γιατί και τα δικά σου παιδιά δεν θέλουν να σε ξέρουν".

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΕΝΟΜΑΝΙΑ

Η ξενομανία είναι η πιο παλιά αρρώστιά μας. Το 'λεγε ο Παυσανίας. Οι Έλληνες θαυμάζουν πάντα τα ξένα πράγματα πιο πολύ απ' τα δικά τους.

 

 

 

Ίσως τα γραφόμενα μας προβληματίσουν και μας αφυπνίσουν.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην προσωπική μου συλλογή.

Σκόρπιες σκέψεις για δημιουργική γραφή.

Σκόρπιες σκέψεις για δημιουργική γραφή!!

Πριν τη δημιουργία...χρειάζεται η  έμπνευση. Απαραίτητη προϋπόθεση που ακολουθεί την έμπνευση είναι το έναυσμα για τη δημιουργία. Κάποια κατάσταση πάντα πυροδοτεί τον συγγραφέα, τον ποιητή, τον δημιουργό γενικότερα. Μια αμυδρά έμφυτη γλυκύτητα θα ονόμαζα αυτό το χάρισμα. Ο δημιουργός της πένας δε σταματάει να ταξιδεύει σε γεγονότα της ζωής του, να στέκεται σε μια εικόνα, σε μια στιγμή, σ' ένα περιστατικό. Όλα αυτά εισέρχονται στο μαγικό μπαούλο του. Κλειδώνονται και όταν η νεράιδα της γραφής θελήσει , το μπαούλο ξεκλειδώνεται, βγαίνουν οι εικόνες, τρέχουν στο γραφείο, ξεπετάγονται οι σκέψεις και η πένα ξεκινάει. Κάπως έτσι είναι η αρχή. Η συνέχεια ακολουθεί τα γεγονότα που μοιάζουν σαν τη μεθυστική πλοκή των παραμυθιών. Γράφεις, διαβάζεις, σβήνεις και ξανά από την αρχή. Ακούς τον ήχο από τα χαρτιά που σκίζεις και νιώθεις  πως είναι ο ήχος που κάνουν τα ξερά πλατανόφυλλα όταν τα μετακινεί ο αέρας. Η φλόγα της δημιουργίας και η λατρεία με την οποία πλαισιώνεις το δημιούργημά σου είναι τεράστιος θησαυρός, που δεν μετριέται, καθόσον τίμημα δεν υπάρχει για τα πνευματικά δημιουργήματα.
Το δυσκολότερο βρίσκεται στο τέλος. Εκεί που πρέπει να διαβάσεις το έργο σου ξανά και ξανά σα να  'σαι κάποιος τρίτος..γιατί μόνο έτσι μπορείς να έχεις αντικειμενική γνώμη!!