Η ιστορία επαναλαμβάνεται; Σκέψεις του Φώτη Κόντογλου

Σκέψεις που αποτυπώθηκαν περίπου 70 χρόνια πριν...και επιβεβαιώνονται έως τις μέρες μας...


ΧΩΡΙΣ  ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ (από το Ευλογημένο Καταφύγιο)

Η Ελλάδα δεν βγάζει μανιτάρια και ζαμπόνια και τυριά βρώμικα. Η Ελλάδα γεννά Ομήρους, Ησιόδους,Αισχύλους,Πίνδαρους,Πολύκλειτους,Ικτίνους,Χρυσοστόμους,Βασιλείους,Ανθέμιους,
Πανσέληνους,Φερραίους,ποιητές των δροσερών βουνών, Παπαδιαμάντηδες, ανθρώπους που μοσκοβολάνε σαν το τίμιο ξύλο.

Όταν ένιωσε πως έχασε την ιδιαίτερη πατρίδα του , το Αϊβαλί

"Βγάζουμε την Ελλάδα στο σφυρί και την πουλάμε όσο όσο, όπου γυρνάνε και παζαρεύουν με φράγκα, μάρκα ή δολάριο στο Γιουσουρούμ της ελληνικής πραμάτειάς μας".


ΠΕΡΙ  ΞΕΝΟΜΑΝΙΑΣ

"δεν έχουμε πάρει χαμπάρι τι αξίζουν τα δικά μας και πετάμε τα διαμάντια που κληρονομήσαμε απ' τους πατεράδες για να στολιστούμε με τις χάντρες που βάζουν στα άλογα, φτάνει να είναι καμωμένες σε κάποιο εργοστάσιο της Ευρώπης".

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ  ΞΕΝΟΔΟΥΛΕΙΑ

" κακόμοιρη Ελλάδα, άλλες φορές μόρφωνες τον κόσμο και έκανες παιδιά σου τους ξένους, μα τώρα έμεινες άκληρη γιατί και τα δικά σου παιδιά δεν θέλουν να σε ξέρουν".

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΕΝΟΜΑΝΙΑ

Η ξενομανία είναι η πιο παλιά αρρώστιά μας. Το 'λεγε ο Παυσανίας. Οι Έλληνες θαυμάζουν πάντα τα ξένα πράγματα πιο πολύ απ' τα δικά τους.

 

 

 

Ίσως τα γραφόμενα μας προβληματίσουν και μας αφυπνίσουν.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην προσωπική μου συλλογή.

Σκόρπιες σκέψεις για δημιουργική γραφή.

Σκόρπιες σκέψεις για δημιουργική γραφή!!

Πριν τη δημιουργία...χρειάζεται η  έμπνευση. Απαραίτητη προϋπόθεση που ακολουθεί την έμπνευση είναι το έναυσμα για τη δημιουργία. Κάποια κατάσταση πάντα πυροδοτεί τον συγγραφέα, τον ποιητή, τον δημιουργό γενικότερα. Μια αμυδρά έμφυτη γλυκύτητα θα ονόμαζα αυτό το χάρισμα. Ο δημιουργός της πένας δε σταματάει να ταξιδεύει σε γεγονότα της ζωής του, να στέκεται σε μια εικόνα, σε μια στιγμή, σ' ένα περιστατικό. Όλα αυτά εισέρχονται στο μαγικό μπαούλο του. Κλειδώνονται και όταν η νεράιδα της γραφής θελήσει , το μπαούλο ξεκλειδώνεται, βγαίνουν οι εικόνες, τρέχουν στο γραφείο, ξεπετάγονται οι σκέψεις και η πένα ξεκινάει. Κάπως έτσι είναι η αρχή. Η συνέχεια ακολουθεί τα γεγονότα που μοιάζουν σαν τη μεθυστική πλοκή των παραμυθιών. Γράφεις, διαβάζεις, σβήνεις και ξανά από την αρχή. Ακούς τον ήχο από τα χαρτιά που σκίζεις και νιώθεις  πως είναι ο ήχος που κάνουν τα ξερά πλατανόφυλλα όταν τα μετακινεί ο αέρας. Η φλόγα της δημιουργίας και η λατρεία με την οποία πλαισιώνεις το δημιούργημά σου είναι τεράστιος θησαυρός, που δεν μετριέται, καθόσον τίμημα δεν υπάρχει για τα πνευματικά δημιουργήματα.
Το δυσκολότερο βρίσκεται στο τέλος. Εκεί που πρέπει να διαβάσεις το έργο σου ξανά και ξανά σα να  'σαι κάποιος τρίτος..γιατί μόνο έτσι μπορείς να έχεις αντικειμενική γνώμη!!

Με νόημα οι ακακίες.

ΣΤΙΣ ΑΚΑΚΙΕΣ

Προς χάριν της κυκλοφορίας

των  ευγενών μας των ποδών
εκόψαμεν τας ακακίας
εις του Σταδίου την οδόν.

Ήσαν οι δόλιες α-κακίες

κι εθεωρούντο περιττές·
αν ήτανε κι αυτές κακίες,
δεν θα τις κόβαμε ποτές.

Ο Γεώργιος Σουρής, ο γνωστός σατιρικός ποιητής που γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου στις 2 Φεβ 1853 και πέθανε στις 26 Αυγ το 1919 στο Νέο Φάληρο, θεωρήθηκε ο "σύγχρονος Αριστοφάνης". Τα ποιήματά του ταξίδεψαν, ταξιδεύουν και θα ταξιδεύουν πάντα, αφού οι πολιτικές ενέργειες και οι ανθρώπινες συμπεριφορές ανακυκλώνονται...ανά τους αιώνες!! Βλέποντας σε άλμπουμ φωτογραφίες της παλιάς Αθήνας σκέφτηκα να μεταφέρω ένα από τα ποιήματά του!!Βέβαια και η κακία...που είναι πάντα στη ζωή μας δικαιολογεί την επικαιρότητα του λογοτεχνικού δημιουργήματος! 

 

 

Θεσμικοί Νεωτερισμοί στην Ευρώπη στο τέλος του Μεσαίωνα.

Οι  απόλυτες μοναρχίες εισήγαγαν τον τακτικό στρατό, τη μόνιμη γραφειοκρατία, την εθνική φορολογία, την κωδικοποιημένη νομοθεσία και τις απαρχές μια ενιαίας αγοράς. Η απόλυτη μοναρχία συμβάδισε με τη συγκρότηση του σύγχρονου κράτους και στηρίχθηκε σε μια μορφωμένη υπαλληλία. Η ανάδυση των εθνών -κρατών, πρώτα στην Δυτική Ευρώπη, θεωρείται η πλέον καθοριστική πολιτική εξέλιξη της περιόδου. Οι μόνιμοι στρατοί αποτέλεσαν καθοριστικό παράγοντα στη διαδικασία ανάδυσης των εθνών -κρατών. Επίσης διαδραμάτισαν κομβικό ρόλο στην εδραίωση της βασιλικής εξουσίας.
Κατά τον ύστερο Μεσαίωνα, η διακυβέρνηση προσέλαβε θεσμικές μορφές σε εθνικό επίπεδο στη Γαλλία και την Αγγλία και σε επίπεδο πόλης και χωριού σε όλες σχεδόν τις άλλες περιοχές. Μετά το 1200, οι τοπικές κοινότητες και οι εκπρόσωποί τους άρχισαν βαθμιαία να συμμετέχουν στη διακυβέρνηση των εθνικών μοναρχιών.΄
Στη Δύση, τα δυναστικά κράτη ισχυροποιήθηκαν ακόμα περισσότερο, όπου η θεσμοθετημένη και απρόσκοπτη λειτουργία των διοικητικών και δικαστικών θεσμών εξασφάλισε την εξουσία του μονάρχη.
Πολυμελείς γραφειοκρατίες αναπτύχθηκαν για τη διαχείριση των οικονομικών και των διπλωματικών σχέσεων, οι οποίες γίνονται όλο και πιο δαιδαλώδεις.
Ο 14ος αιώνας είχε καθοριστική σημασία για την καθιέρωση της τακτικής φορολογίας σε εθνική κλίμακα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ο ύστερος Μεσαίωνας στην Ευρώπη, ήταν σύμφωνα με τις ιστορικές μελέτες μια δύσκολη χρονικό περίοδος. Κατά τον Burns, αν και ο κυρίως Μεσαίωνας "ήταν εποχή συμποσίων", η τελευταία περίοδος του Μεσαίωνα "ήταν εποχή πείνας".
Η απολυταρχία χαρακτηρίζει τη νέα πολιτική τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη του ύστερου Μεσαίωνα. Χαρακτηριστικά ο Ένγκελς, αναφερόταν στην περίοδο της απολυταρχίας ως μία εποχή όπου "οι φεουδάρχες ευγενείς αναγκάστηκαν να καταλάβουν ότι η περίοδος της κοινωνικής και πολιτικής τους κυριαρχίας είχε φτάσει στο τέλος της".

 

Η απολυταρχία στις Ευρωπαϊκές χώρες.

Το προτελευταίο μέρος του θέματος σχετικά με την Ευρωπαϊκή Ιστορία΄.


Ο Ισπανικός απολυταρχισμός γεννήθηκε από την ένωση της Καστίλης και της Αραγονίας. Η Ισπανική μοναρχία όφειλε την επικράτησή της στην πολιτική γάμων του βασιλικού οίκου και της αποικιακής κατάκτησης του Νέου Κόσμου. Ο Ισπανικός απολυταρχισμός, ήταν ιδιαίτερα μετριοπαθής και περιορισμένος στην εσωτερική του ανάπτυξη.
Η ιστορία οικοδόμησης του γαλλικού απολυταρχισμού είναι η ιστορία μιας "σπασμωδικής" προόδου προς ένα συγκεντρωτικό μοναρχικό κράτος .Ο γαλλικός απολυταρχισμός έφθασε στη θεσμική του αποθέωση τις τελευταίες δεκαετίες του 17ου αιώνα. Η κρατική δομή και η κυρίαρχη κουλτούρα, που αντιστοιχούσε σ' αυτή, τελειοποιήθηκαν στη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου 14ου και έγιναν μοντέλο για τις άλλες αριστοκρατίες στην Ευρώπη.
Στο Μεσαίωνα, η φεουδαρχική μοναρχία της Αγγλίας ήταν γενικά πολύ πιο ισχυρή από αυτή της Γαλλίας, όμως παρήγαγε τελικά τον πιο αδύναμο και βραχύχρονο απολυταρχισμό. Αρχίζει με την αυταρχική πολιτική των βασιλέων της Δυναστείας των Στιούαρτ, από τις αρχές του 17ου αιώνα, η οποία οδήγησε τη χώρα σε εμφύλιο πόλεμο και μετά από μια σύντομη επάνοδο της απόλυτης μοναρχίας, καταλήγει στην ένδοξη επανάσταση και στην εγκαθίδρυση της πρώτης κοινοβουλευτικής (ή συνταγματικής) μοναρχίας στον κόσμο, με την Ένδοξη Επανάσταση.
Στην Ιταλία, το απολυταρχικό κράτος εμφανίσθηκε στην εποχή της Αναγέννησης. Ουσιαστικά ποτέ δε δημιούργησε ένα εθνικό απολυταρχισμό. Εμπόδια σ' αυτό στάθηκαν οι μεσαιωνικοί θεσμοί της Παποσύνης και της Αυτοκρατορίας. Καθοριστικός όμως παράγοντας στην αποτυχία δημιουργίας εθνικού απολυταρχισμού, ήταν η πρόωρη ανάπτυξη εμπορικού κεφαλαίου στις πόλεις της βόρειας Ιταλίας.

 

Παπαρούνα η κατακόκκινη ανοιξιάτικη νεράιδα.

Η παπαρούνα κοκκινίζει κάθε άνοιξη τα λιβάδια, ομορφαίνει όλο τον τόπο και φυτρώνει παντού.Η ύπαρξή της αιτιολογείται από πανέμορφους μύθους.

Αρχαία Ελληνική Μυθολογία

Η θεά Δήμητρα είχε ως ιερό φυτό την παπαρούνα. Έτσι την έστελνε να βρίσκεται παντού, ως παράσιτο των σιτηρών, ώστε να νιώθουν μ' αυτόν τον τρόπο την παρουσία της Θεάς. Στα Ελευσίνια Μυστήρια οι παπαρούνες ήταν απαραίτητες αφού μ 'αυτές στόλιζαν τα αγάλματα της Δήμητρας στις πομπές. Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν τις υπνωτικές ιδιότητες του φυτού. Έτσι οι γιοι του Άδη, Ύπνος και Θάνατος παριστάνονταν κρατώντας παπαρούνες στο χέρι.

Ορθόδοξη Χριστιανική Παράδοση

Από το αίμα του Χριστού κι απ' το κρυφό του δάκρυ
στου Γολγοθά τους λόφους γεννήθηκα εγώ,
έρχομαι με την άνοιξη, Αγάπη τ' όνομά μου,
από τους μύθους έρχομαι, βαθιά, απ' τον καιρό.
Από το αίμα του Χριστού κι απ' το κρυφό του δάκρυ
κι απ' των αθώων τα όνειρα είμαι πλασμένη εγώ.
 Απόστολος Πάππος

Κατά τη χριστιανική παράδοση, η παπαρούνα φύτρωσε κάτω από το Σταυρό του Μαρτυρίου, από το αίμα του Εσταυρωμένου που έσταζε.

Η παπαρούνα στην ποίηση.

Παπαρούνες

Της Έμμας Τσιβρά 

Δώρο του Απρίλη.

Του Μάη κέρασμα.

Χάδι μεταξωτό

στου αέρα το θρόισμα.

 

Λωρίδα κόκκινη.

Διπλώνει ξεδιπλώνει.

Στρίβει στις στροφές.

Ισιώνει στις ευθείες.

Σύνορο της ασφάλτου.

Του ταξιδιώτη τέρψη.

 

Οι παπαρούνες.

 

Καμπανούλες

ανάστροφα σπαρμένες

στης γης τον καμβά.

Απ’ το μαύρο τους βυθό

υμνούν την Άνοιξη.

 

Όλο το κόκκινο στον ουρανό

και οι καρδιές ανάσταση.

Οι παπαρούνες έγιναν το σύμβολο των νεκρών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου

Ο Καναδός Τζον Μάκρι, υπηρέτησε στον πόλεμο ως νοσοκόμος αξιωματικός  και παρατήρησε ότι οι παπαρούνες ήταν το μοναδικό λουλούδι που φύονταν στα πεδία μάχης όπου οι οβίδες, τα χημικά, όλα τα στοιχεία του πολέμου είχαν καταστρέψει τη φύση.Επίσης οι παπαρούνες έκαναν αισθητή την παρουσία τους ανάμεσα στους τάφους της Φλάνδρας του Βελγίου κι έτσι επήλθε ο συμβολισμός...πως δηλαδή συμβόλιζαν το αίμα που χύθηκε στον Μεγάλο Πόλεμο.

Ο φίλος και συμμαχητής του εν λόγω αξιωματικού ήταν ο Αλέξις Χέλμερ, που σκοτώθηκε κι έτσι ο Μάκρι του αφιέρωσε το παρακάτω ποίημα.

Στις πεδιάδες της Φλάντρας (In Flanders Fields) 

Στις πεδιάδες τις Φλάνδρας, παπαρούνες ανθίζουν
Ανάμεσα στους σταυρούς σειρά με σειρά,
Την δικά μας θέση έτσι θυμίζουν.
Κορυδαλλοί θαρραλέα πετώντας,
αψηφούν των όπλων την κλαγγή
σπάνια κελαηδίσματα τραγουδώντας.

Είμαστε  οι νεκροί. Πριν λίγες μέρες,
ζήσαμε, νιώσαμε την αυγή και είδαμε την ομορφιά της δύσης.
Αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε, και τώρα κειτόμαστε
στις πεδιάδες τις Φλάνδρας.

Κράτα αυτό που έμεινε από την μάχη μας με τον εχθρό.
Σε σένα τ' αδύναμά μας χέρια παραδίδουν τον πυρσό. 
Κάνε τον δικό σου, κράτα τον ψηλά. 
Και αν η πίστη σου καμφθεί για μας που 'χουμε πεθάνει
δεν θα κοιμηθούμε ποτέ, όσο φυτρώνουν παπαρούνες
στις πεδιάδες της Φλάνδρας.

Ο Στρατής Μυριβήλης αναφέρει την παπαρούνα στο αντιπολεμικό του έργο " Ζωή εν Τάφω".

 «Ήταν ένα λουλούδι εκεί! Συλλογίσου. Ένα λουλούδι είχε φυτρώσει εκεί μέσα στους σαπρακιασμένους γεώσακους. Και μου φανερώθηκε έτσι ξαφνικά τούτη τη νύχτα που ‘ναι γιομάτη θάματα. Απόμεινα να το βλέπω σχεδόν τρομαγμένος. Τ’ άγγισα με χτυποκάρδι, όπως αγγίζεις ένα βρέφος στο μάγουλο. Είναι μια παπαρούνα. Μια τόση δα μεγάλη, καλοθρεμμένη παπαρούνα, ανοιγμένη σαν μικρή βελουδένια φούχτα. Αν μπορούσε να τη χαρεί κανένας μέσα στο φως του ήλιου, θα ‘βλεπε πως ήταν άλικη, μ’ ένα μαύρο σταυρό στην καρδιά, με μια τούφα μαβιές βλεφαρίδες στη μέση». ...

Πασχαλιά, ένας απ' τους προάγγελους της άνοιξης.

Φυτό που ξεχωρίζει για το κάλλος του. Τα άνθη του από μακριά μοιάζουν ως μυριάδες λιλά πεταλουδίτσες που κρέμονται απ' τα κλαράκια. Το έντονο και γλυκό άρωμά τους μεθά την ατμόσφαιρα δημιουργώντας έτσι την οπτική και ψυχική ευφορία,αυτή που φέρνει η άνοιξη. Όταν ανθίζουν οι πασχαλιές, μοσχοβολούν οι γειτονιές, οι δρόμοι, τα σοκάκια.....Η πασχαλιά διατηρεί πολύ έντονο δεσμό με το Πάσχα αφού ανθίζει μια φορά το χρόνο, τριγύρω από την τεράστια γιορτή της Χριστιανοσύνης. Τα ανθάκια της διατηρούνται περίπου ένα μήνα, τόσο όσο χρειάζεται για να 'ναι στολισμένη η πασχαλινή ατμόσφαιρα.

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Κατά την ορθόδοξη χριστιανική παράδοση η πασχαλιά αποτελεί το δέντρο που στον ίσκιο του ξαπόστασαν η Παναγία με τον Ιωσήφ, πηγαίνοντας προς την Αίγυπτο προκειμένου να προστατεύσουν το Θείο Βρέφος, από τα μανιώδη ένστικτα του Ηρώδη. Η Παναγία ευλόγησε αυτό το δέντρο να ανθίζει πάντα και με το άρωμά του να ευωδιάζει την πλάση. Το όνομά του το πήρε αργότερα. Ήταν φυτρωμένο δίπλα από το Σταυρό του Μαρτυρίου, όπου μαράθηκε όταν σταύρωσαν το Χριστό και άνθισε με την Ανάστασή του.

  Μια δεύτερη εκδοχή θέλει η πασχαλιά να είναι το δέντρο που στον ίσκιο του βρήκε μουράγιο η ταλαιπωρημένη Μάνα Παναγία, μετά τη Σταύρωση του γιου της. Κλαίγοντας τριγυρνούσε και με τα δάκρυά της πότιζε τη γη. Κατάκοπη ξεκουράστηκε για λίγο στην τρυφερή πασχαλιά και αποκοιμήθηκε. Το φυτό έριξε όλα του τα φύλλα και την σκέπασε. Η Πλατυτέρα των Ουρανών το ευλόγησε κάθε τέτοια εποχή να ανθίζει και η ομορφιά του να φαίνεται από μακριά.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Στην Αρχαία Ελλάδα ζούσε μια όμορφη Νύμφη η Σειρήνα, ξακουστή για την ωραιότητά της. Ο Πάνας που ήταν ο Θεός των δασών, χτυπημένος από τα βέλη του έρωτα, την κυνηγούσε συνεχώς για να την κάνει δική του. Η Σειρήνα που ήθελε να τον αποφύγει, αποφάσισε να μεταμορφωθεί σε ένα πολύ όμορφο φυτό που όλη η φύση θα μεθάει με το άρωμά του.