Εικόνες Ελλάδας!!

Kαλή Κυριακή με ένα πολύ μικρό φωτογραφικό αφιέρωμα στην Ελλάδα μας!! Στην σπουδαία Πατρίδα που πολλοί αγαπούν και πολλοί μισούν... Στον τόπο με την ολοζώντανη ιστορία, την μυθολογία, την φιλοσοφία, τον φάρο της Ορθοδοξίας, τον ολόλαμπρο ήλιο....που γκριζόχρωμα σύννεφα των τελευταίων καιρών προσπαθούν να σκιάσουν, τον οποίο  διάφορες μηδενιστικές τάσεις προσπαθούν να σβήσουν...Με την ευχή πάντα για το καλύτερο, νομίζω πως αξίζει ένα κυριακάτικο ταξίδι....όπως μπορεί να αποδοθεί μέσω ενός απλού φωτογραφικού φακού!!

Ελευθερία, βαρυσήμαντη έννοια!!

Ο λύκος και η ελευθερία!

Κάποιοι την θυσιάζουν στο βωμό της ύλης.
Γύρω το πέλαγος της ασυδοσίας.
Τα σημάδια από τα δεσμά των αφεντικών
χαραγμένα στο ψεύτικο προφίλ.
Άλλοι ανεβαίνουν δύσκολα το βουνό.
Χαράζουν την πορεία όπως θέλουν.
Κουράζονται μα τραγουδούν.
Ένα γλυκό χαμόγελο μένει για πάντα!
Είναι το δικό σου ενθύμιο ελευθερία!!!!

Η ελευθερία είναι μια έννοια που έχει συζητηθεί πολύ, που έχει τραγουδηθεί, που γι' αυτήν θυσιάστηκαν άνθρωποι σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης.
Ως  όρος με τη γενικότερη και πιο γνωστή του σημασία είναι αντιληπτός δηλ. η ανεξαρτησία από κάθε είδους σκλαβιά.Εκεί που οι άνθρωποι χάνουν την ουσία του όρου, είναι στην ασταμάτητη ηθική και πνευματική δέσμευση για την απόκτηση ύλης, για την ικανοποίηση της αλαζονείας τους. Ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια πολλοί  έγιναν δέσμιοι  στα δίχτυα της απληστίας και της  υπέρμετρης  φιλοδοξίας...θυσιάζοντας έτσι την ψυχοσυναισθηματική τους ελευθερία ..διαγράφοντας  από τους ορίζοντες του νου και της ψυχής τους, σημαντικές λέξεις όπως συνείδηση, δικαιοσύνη, φιλαλληλία, πατρίδα και πολλά άλλα σημαντικά.

Χαρακτηριστικότατος ο μύθος του Αισώπου με τον λύκο και το σκύλο, απ' τον οποίο προήλθε το ποίημα με το οποίο αρχίζει το άρθρο.

Για όσους δε θυμούνται ή δεν γνωρίζουν.

Ήταν ένας λύκος που είχε αδυνατίσει πολύ, γιατί τα σκυλιά στα κοπάδια ήταν τόσο καλοί φύλακες, που δεν του επέτρεπαν να αρπάξει κάποιο πρόβατο ή κατσίκι!! Σε σημείο απελπισίας ο λύκος πηγαινοερχόταν παντού και κάποια στιγμή συναντάει ένα σκύλο λυπημένο γιατί είχε χάσει το δρόμο του. Ο λύκος αμέσως σκέφτηκε σύμφωνα με την ανάγκη της κοιλιάς του, πως θα μπορούσε να χορτάσει αν έτρωγε το σκύλο. Η σκέψη δεν πραγματοποιήθηκε γιατί φοβόταν πως δεν θα τα κατάφερνε. Ο σκύλος ήταν χορτασμένος άρα και δυνατός ενώ η αφεντιά του αδύναμη από την πείνα. Έτσι σκέφτηκε τις γαλιφιές..αχ! σκύλε μου, είσαι πανέμορφος, θέλω να γίνουμε φίλοι και να κάνουμε παρέα, αλλά εσύ πως να δώσεις σημασία σε εμένα το νηστικό. Ο σκύλος του απαντάει..μα αν είναι πολύ εύκολο να τρως και να παχύνεις. Αντί να γυρίζεις στα βουνά, στα δάση και στις ερημιές, να ακολουθήσεις τον τρόπο ζωής μου! Α!!και τι πρέπει να κάνω σε παρακαλώ;Τίποτα το σπουδαίο, θα αγριεύεις στους ζητιάνους και θα είσαι χαρούμενος στα αφεντικά σου. Τότε αυτοί θα σου δίνουν κόκαλα και αποφάγια. Μου φαίνεται εύκολη δουλειά, έρχομαι!!Έτσι ξεκίνησαν για την πόλη, μέχρι που ο λύκος είδε πως είχε μαδήσει ο λαιμός του σκύλου. Όταν τον ρώτησε από τι το έπαθε αυτό, ο σκύλος είπε από την αλυσίδα.Ποια αλυσίδα; Αυτή που κρατάνε δεμένο. Δηλαδή δεν κυκλοφορείς όπου θέλεις;Δεν είσαι ελεύθερος; Kάποιες φορές που θέλουν να παίξω μαζί τους αποκρίθηκε ο σκύλος!Θα σε εγκαταλείψω απάντησε ο λύκος και έφυγε λέγοντάς του..καλύτερα να έχω την ελευθερία μου κι ας είμαι νηστικός, παρά αλυσοδεμένος και χορτάτος!!!

 

 

Βεράντα στο Ιόνιο με πινελιές Ιθάκης.

Η Ιθάκη, είναι το γνωστό νησί από την αρχαιότητα και τις σελίδες της Οδύσσειας!! Ένα κομμάτι παραδείσου που επιπλέει στο καταγάλανο Ιόνιο και προσελκύει σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, πλήθος τουριστών από όλο τον κόσμο. Με ύφος δελεαστικό λόγω της πάμπλουτης φυσικής ομορφιάς του, δύσκολα επιτρέπει σε κάποιον να το ξεπεράσει χωρίς τον πόθο της εξερεύνησής του. Μυθικό στοιχείο; Παραδεισένιο κάλλος; Μυστηριώδης ορίζοντας; Δεν έχει σημασία αφού ίπταται της κοινής αισθητικής. Ανάμεσα στα χωριά της Ιθάκης που σαν χελιδόνια λικνίζονται από τη λάμψη της ανατολής έως τα χρώματα του δειλινού, το Περαχώρι αποτελεί έναν γλυκό προορισμό που οι ρίζες του χάνονται στην Ενετοκρατία. Είναι χτισμένο στην πλαγιά ενός λόφου και κάτω από το δάσος. Η θέα που προσφέρει δεν έχει όρια, δεν μπορεί να αποτυπωθεί με λέξεις παρά μόνο με πίνακα σπουδαίου ζωγράφου, έχει και κάτι από μυστηριακή διάθεση αφού το αετίσιο μάτι του αγκαλιάζει το Πέλαγος με τα πολλά νησάκια και το Βαθύ με τον γραφικό κλειστό κόλπο. Ο επισκέπτης που θέλει να ξεκουραστεί από την ολοήμερη περιήγηση, να ξεφύγει λόγω διακοπών, να νιώσει πως απομακρύνεται από τις πολύπλοκες σκέψεις της καθημερινότητάς του, να χαθεί στο γαλανό της θάλασσας, στο πράσινο του δάσους, να μιλήσει με τ' αστέρια, να νιώσει πως αγγίζει το φεγγάρι, σίγουρα θα σταθεί στο παραδοσιακό καφενείο "Βεράντα στο Ιόνιο". Εκεί  οι διαχρονικές αξίες που αποπνέει ο χώρος, χαρίζουν μια μυστηριώδη διάθεση ώστε να κατευνάσουμε τη ματαιοδοξία μας. Ο διανοητικός πλούτος του νησιού από την εποχή της αρχαιότητας, με τον απόηχο των καιρών μας, στην ανθοστολισμένη αυλή βρίσκουν κοινά στοιχεία. Το καφενείο έχει την ιστορία του που αντέχει αλώβητη μέσα από 61 χρόνια. Διατηρεί την μνήμη του αναλλοίωτη από το 1955 που ξεκίνησε να λειτουργεί από τον πατέρα Βλησμά. Ήταν το καφενείο του χωριού όπου οι άνθρωποι, οι άνδρες βασικά τότε...πραγματοποιούσαν τις συναντήσεις τους. Με το πέρασμα των χρόνων, ο ιδρυτής άφησε το καφενείο...Οι κόρες του και εξαιρετικές μου φίλες Κατίνα και Σπυριδούλα, προχώρησαν την επιχείρηση. Η Κατίνα είχε την υπέροχη ιδέα, να το λειτουργήσει ως ταβέρνα. Έγινε πασίγνωστη για τις συνταγές της (υπάρχουν στο διαδίκτυο) και τα εξαιρετικά σουβλιστά της. Πολλοί τουρίστες από το εσωτερικό και το εξωτερικό περίμεναν την καλοκαιρινή άδεια τους για να ταξιδέψουν στο Περαχώρι και να φάνε τις νοστιμότατες δημιουργίες της Κατίνας. Όμως η ζωή είναι ένα τεράστιο και συνεχές ταξίδι, το οποίο όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε δεν το ορίζουμε ολοκληρωτικά. Η Κατίνα, αυτός ο καλοπροαίρετος άνθρωπος έμελλε να προσβληθεί από την επάρατο νόσο. Για πολλά χρόνια πάλευε αξιοπρεπώς. Ακόμη και κατά την περίοδο των σημαντικότερων θεραπειών της, με θάρρος και χαμόγελο, έψηνε και έδινε συνταγές και συμβουλές επιτυχίας αυτών. Πάντα βέβαια στο πλευρό της ήταν η Σπυριδούλα. Πριν δυο χρόνια περίπου η Κατίνα πέρασε ένα άλλο στάδιο, που πάλι πολέμησε με υπέρμετρη αξιοπρέπεια...και τώρα βρίσκεται στο μυαλό και στην καρδιά όλων όσων την αγαπήσαμε. Η Σπυριδούλα ανακαινίζοντας το μαγαζί το επανάφερε στον πρώτο του ρόλο και το λειτουργεί ως καφενείο. Φροντίζει και έχει εκπλήξεις πότε αλμυρές, πότε γλυκές, πότε απ' όλα. Με το χαμόγελο και την καλοσύνη που την διακρίνουν,  έχοντας την μορφή της Κατίνας πάντα δίπλα της, γεμίζει τις μέρες της από συναισθήματα και δράση. Εκτελεί με λεβεντιά  και χαμόγελο τα καθήκοντα μιας καθώς πρέπει ιδιοκτήτριας ενός παραδοσιακού καφενείου, που δεν επηρεάζεται από τις καταθλιπτικές και μεμψίμοιρες διαθέσεις της εποχής.
Με τη Σπυριδούλα μας συνδέει μια φιλία περίπου 30 χρόνων, ακλόνητη χωρίς προβλήματα, απλά γιατί βασίζεται στην ειλικρίνεια και την ευθύτητα. Ευχαριστώ Σπυριδούλα!!Ευχαριστώ και την Κατίνα γιατί ξέρω ότι μας προσέχει!!Οι φωτογραφίες προέρχονται από αρχεία της Σπυριδούλας.

Γάτες!!!τα έξυπνα και χαδιάρικα τετράποδα!

Για την Ειρήνη, τον Αλέξη, την Άρτεμη, τη Μαρία-Μαγδαληνή, την Ιωάννα, τη Χριστίνα και το Σαμ...και όλους όσους αγαπούν τα γατοκαμώματα!!
Κάποιοι λατρεύουν αυτό το χαδιάρικο ζωάκι, άλλοι πάλι το μισούν!!Δεν μου αρέσει να ζουν στο διαμέρισμα γιατί δεν είναι πλασμένα γι΄αυτόν τον τρόπο ζωής καθώς επίσης δεν είναι η καλύτερη κατάσταση αυτή που δημιουργείται από τις τρίχες. Σίγουρα όμως η παρουσία των γλυκών τετράποδων (και για τα σκυλάκια το πιστεύω) βοηθά, ιδιαιτέρως τους μοναχικούς ανθρώπους για πολλούς λόγους!Επειδή μεγάλωσα σε κωμόπολη με μονοκατοικία και αυλή, είχα την ευκαιρία να αναθρέψω!!!πολλές γάτες διαφορετικής ράτσας και ποικιλίας συμπεριφορών. Η πολυαγαπημένη μου ήταν η Επιστήμη, μια κατάμαυρη λεπτή με κοντό τρίχωμα η οποία όταν έφυγα με τη μαμά μου για νοσοκομείο της Αθήνας, προκειμένου να υποβληθεί σε κάποια χειρουργική επέμβαση, εξαφανίστηκε από το σπίτι μας και σαράντα ημέρες μετά που επιστρέψαμε με το τρένο, βρέθηκε μπροστά μας στο σταθμό του χωριού. Πολυαγαπημένος μου γάτος ήταν και ο Μακ, τον οποίο είχαμε έξι χρόνια στην Αθήνα..κάποια εποχή η συνύπαρξή του με έναν παπαγάλο και μια γυάλα με ψαράκια ήταν κωμικοτραγική..Ο Μακ άφησε πολλές γατοαναμνήσεις και αποτελεί σήμα της οικογένειάς μου..γιατί συνδέει μια υπέροχη εξαετία που έζησα με την αδερφή μου,τα ανήψια μου και λατρεμένους θείους!!

ΠΛΑΚΑ Η ΣΥΝΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ, Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ!

ΣΤΗΣ  ΠΛΑΚΑΣ  ΤΙΣ  ΑΝΗΦΟΡΙΕΣ

(η πρώτη στροφή από τραγούδι, σε στίχους και μουσική

του Τίμου Μωραϊτίνη)

 

Εχ’ η Αθήνα ωμορφιές, έχει και κάτι ζωγραφιές,

μα σαν της Πλάκας τα στενά δεν είδα τέτοια πουθενά.

Ρε το ξέρ’ η ανθρωπότης, πως κι ο Θεός είναι Πλακιώτης

κι’ όταν σιγοψιχαλίζει, ωχ! τα βασιλικά ποτίζει.

 

 

Η  Πλάκα  εκτός  από  μεγάλη  αγάπη  της  γράφουσας!!αποτελεί την πιο παλιά συνοικία της Αθήνας. Η ιστορία της ξεκινάει από τα αρχαία χρόνια, προχωράει

στη Βυζαντινή εποχή, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ζει την όμορφη φάση της «Μπελ Επόκ» και

αντέχει ως την εποχή μας… Είναι χώρος μαγικός που παντρεύει το χτες με το σήμερα. Εναρμονίζει 

το ιστορικό, αρχαιολογικό, θρησκευτικό, ψυχαγωγικό ενδιαφέρον με έναν απλό αλλά ταυτόχρονα 

αρχοντικό τρόπο. Η περιοχή δεν πέρασε μόνο ρόδινες καταστάσεις αλλά γνώρισε βανδαλισμούς σε

κάποιες περιόδους, καθώς και τον κίνδυνο της καταστροφής της κατά τα τέλη του 20ου αιώνα από

κάποιους βέβηλους που προσπάθησαν να την θυσιάσουν στο βωμό της εμπορευματοποίησης.

Το όνομά της προκάλεσε ζωηρές συζητήσεις κατά το παρελθόν με αντεγκλήσεις μεταξύ ιστορικών

και ερευνητών. Ο γνωστός Αθηναιογράφος Δημ. Καμπούρογλου έλεγε ότι το όνομα οφείλεται σε 

μια μαρμαρόπλακα, που βρέθηκε κοντά στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου του βράχου. Ο ιστορικός 

Σισιλιανός αναφέρει πως το όνομα προήλθε από το αρβανίτικο «πλιάκα» δηλ γριά - παλιά,όπως 

την  έλεγαν  οι αλβανόφωνοι. Ο αρχιτέκτονας, πολεοδόμος  Κ. Μπίρης  υποστηρίζει πως  είναι  αρβανίτικη λέξη που είχε μείνει από τους Αρβανίτες μισθοφόρους  που  έμειναν μετά το Ορλωφικά.  Η Λίζα Μιχελή μας πληροφορεί ότι το τοπωνύμιο «Πλάκα» αναφέρεται για πρώτη φορά,

σ’ ένα χειρόγραφο σημείωμα του 1862 που υπήρχε στη  βιβλιοθήκη του Παρισιού 

και  αναφέρεται στην τοποθεσία του μνημείου του Λυσικράτους. Για να  δημιουργηθεί  ένα σωστό αφιέρωμα σ’ αυτό το σπάνιο τμήμα της γης χρειάζονται πολλές σελίδες…και  πάλι θα υπάρχει κενό. Την περπατάω χρόνια και συνεχώς ανακαλύπτω κάτι διαφορετικό.  Οι ταβέρνες που υπήρχαν ήταν πάρα πολλές και η καθεμιά με τα δικά της μεγαλεία: η υπόγεια  ταβέρνα του Δαμίγου τα μπακαλιαράκια, του Τζουτζούρη, του Κρητικού, του Παπαχειμώνα,  των Θεών, του Καλοκαιρινού, του Ψαρά, του Ερωτόκριτου, ο Βάκχος, η Μουριά. Τι να γράψει  κανείς για τα δεκάδες πνευματικά της καταφύγια..την Αγία Αικατερίνη, τον Άγιο Νικόλαο τον  Ραγκαβά, την Μεταμόρφωση του Σωτήρα, την Παναγία την Χρυσοκαστριώτισσα, το Μετόχι του  Παναγίου  Τάφου  και  τόσα  άλλα…που χαρακτηρίζονται για το  ξεχωριστό δέος που  προκαλούν.  Δεν υπάρχει δρομάκι και κτίριο  στην Πλάκα  που να μην συνδέεται  με θρύλους και ιστορίες.  Πάμπολλα τα κτίρια που έζησαν  σπουδαίες προσωπικότητες,  όπως το σπίτι του πρώτου  αρχιτέκτονα και πολεοδόμου του Στ. Κλεάνθη  στο οποίο στεγάστηκε  το πρώτο πανεπιστήμιο.  Οι γειτονιές όλες χρωματίζονταν από τα τριαντάφυλλα,

τα κρίνα, τα γεράνια. Ο αέρας μύριζε

 γιασεμί, βασιλικό , δυόσμο και νυχτολούλουδο. Για την

καταστροφή της περιοχής στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ο Κ. Μπίρης αναφέρει: « η περί την

Ακρόπολη περιοχή παραδόθηκε κάποια μέρα στην ανάρμοστη και ασεβή μεταχείρισή της, ως τόπου

πάσης τουριστικής και εγχωρίας εκτροπής». Εύχομαι ο καθένας μας από τη δική του θέση να 

προσπαθεί για τη διατήρηση του ξεχωριστού αυτού χώρου!!

Κύπρος της αγάπης και του ονείρου!!

....Χρυσοπράσινο φύλλο 
ριγμένο στο πέλαγο
Γη των κοριτσιών που γελούν
γη των αγοριών που μεθούν
γη του μύρου, του χαιρετισμού
Κύπρος της αγάπης και του ονείρου

Χρυσοπράσινο φύλλο, οι στίχοι του Λεωνίδα Μαλένη το 1965

Κάθε 1 Απριλίου στην ψυχή μας ζωντανεύει μια πολύ σημαντική επέτειος. 

Φέτος μετρήσαμε 61 χρόνια από το ξεκίνημα του ένοπλου αγώνα της ΕΟΚΑ

που ξεκίνησε την 1η Απριλίου 1955 και αποτελεί την καίρια στιγμή μετά από 

πολλές ενέργειες του Κυπριακού λαού με σκοπό την απελευθέρωση από 

τον Άγγλο κατακτητή και την ένωσή της με την Ελλάδα. ΕΟΚΑ είναι 

το ακρωνύμιο της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών. Όπως

αναφέρεται στο βιβλίο του Γιάννη Νίκα “Αναπολώντας τον αγώνα του 1955 -59” 

(Προσωπικές Μαρτυρίες), ...Απ’άκρον εις άκρον η Κυπριακή γη δονήθηκε

 από έναν τιτάνιο παλμό και από κάθε γωνιά της αντήχησε ο νέος παιάνας:

”Εμπρός εμπρός η ΕΟΚΑ κράζει, η γη ας βροντήξει όπου πατάς ...”.

Ο στόχος της ένωσης με την Ελλάδα δεν πέτυχε αλλά οδήγησε στην

 ανεξαρτησία της Κύπρου και την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας 

με τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου. Συμφωνίες που τρία χρόνια μετά

 την εφαρμογή τους οδήγησαν σε ρήξη Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους,

 ενώ η Βρετανική παρουσία διαιωνίστηκε με την παραμονή δύο κυρίαρχων

στρατιωτικών βάσεων. Για την ιστορία αναφέρω πως όλες οι πόλεις 

της Μεγαλονήσου την  1η Απριλίου 1955 μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα 

τραντάχτηκαν από τις δυνατές εκρήξεις. Ήταν η έναρξη ενός αγώνα που

αποτελούσαν λεβέντες με όνειρα..Έπρεπε να χτυπηθούν οι αγγλικοί στόχοι. 

Πρώτος νεκρός ήταν ο μαθητής Μόδεστος Παντελής ο οποίος σκοτώθηκε 

από ηλεκτροπληξία ενώ προσπαθούσε να κόψει ηλεκτροφόρα σύρματα,

ώστε να διακόψει τον φωτισμό σε βρετανική βάση και να γίνει η επίθεση. 

Η γη της πικραμένης Παναγιάς...ήταν γραφτό να βασανίζεται χρόνια..απ’ όλους τους εραστές της ματαιοδοξίας και της ελεεινής υποκρισίας...

Αυτό το αφιέρωμα δεν έχει σκοπό την ανάλυση των ιστορικών γεγονότων.

Ο σκοπός λόγω της μεγάλης αγάπης μου για την Κύπρο είναι απλά να θυμηθούμε..

και να περάσουμε στα παιδιά μας τα ιστορικά στοιχεία που κάποιοι θέλουν 

να παραγράψουν...

Η ζωντανή μαρτυρία ονομάζεται Φυλακισμένα Μνήματα στις Κεντρικές 

φυλακές στη Λευκωσία, δίπλα στην αίθουσα των εκτελέσεων.

Μια επίσκεψη -ξενάγηση που τα μάτια δεν σταμάτησαν να δακρύζουν...

που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.

Η ιστορία πρέπει να μεταλαμπαδευτεί από γενιά σε γενιά.

Το σπαθί της δόξας της, γράφει πάρα πολλά ονόματα παλικαριών

όπως Καραολής, Δημητρίου, Παλληκαρίδης..

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ!!

 

 

O Σταυρός της λύπης και της χαράς.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.

Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως ή Σταυροπροσκύνησης, ονομάζεται η τρίτη Κυριακή των νηστειών. Στους ναούς μετά την Δοξολογία στον όρθρο, μεταφέρεται ο Σταυρός υπό μορφή λιτανείας, συνήθως στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη  την εβδομάδα ώστε να μπορεί να πραγματοποιηθεί η προσκύνησή του μετά το τέλος κάθε ακολουθίας.
Γνωστή μορφή του σταυρού είναι ο Σταυρός των Αγίων Παθών όπου ποτίστηκε με το αίμα του Θεανθρώπου. Έτσι συνηθίζουμε να λέμε οι άνθρωποι μεταξύ μας, ο καθένας σηκώνει τον δικό του σταυρό, έκφραση που επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο στις μέρες μας που η ανθρωπότητα καθημερινά αιμορραγεί, στους κυριότερους τομείς, μεταφορικά και πραγματικά. Το καθημερινό ανθρώπινο αίμα προκαλεί αβάσταχτο πόνο, ανεξάρτητα από το χρώμα και τα πιστεύω των ανθρώπων που προέρχεται. Ο σταυρός εκτός της εικόνας του πόνου και του συνεχή αγώνα , έχει και την Λαμπρή εικόνα, αυτή της Αναστάσιμης Χαράς που ουσιαστικά όλοι προσμένουμε.

Ο Σταυρός είναι και σύμβολο δύναμης.

Εύχομαι του καθενός ο σταυρός να οδηγεί στη χαρά και την ευδαιμονία. Στους ορθοδόξους με το καλό να συμπορευτούμε έως την Ανάσταση του Κυρίου και να μην ξεχνάμε πως η προσευχή δεν έχει όρια ...προσευχόμαστε όλοι για όλους, όπως έκαναν οι Άγιοι Γέροντες στην έρημο, όπως εξακολουθούν να κάνουν και σήμερα οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας που είναι πνευματικά φτασμένοι ψηλά, όπως πάνω απ' όλα και όλους μας έπραξε ο Χριστός. Επίσης ο αγώνας μας γενικά δεν έχει τέλος, αρκεί να γίνεται με θεμιτά μέσα και να αποσκοπεί σε ευάρεστες πράξεις. Ευχόμαστε και προσευχόμαστε για όλη στην ανθρωπότητα. 

Για φέτος - 2024- η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως είναι η αυριανή, 7 Απριλίου.

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ