Η σιωπή της δύναμης.

Πόσα άγρια λόγια, πόσες απειλές έκρυβε ο γλυκόλαλος ήχος της καμπάνας!Άπειρα ψέματα, μειδιάματα που οι αθώοι και οι αδαείς άνθρωποι της επαρχίας πίστευαν για χαμόγελα.Ο ναός είχε μετατραπεί σε έναν χώρο συναισθηματικής βίας, εκδήλωσης αχαριστίας, μαρτυρίου της αθώας ψυχής, εκπόρνευσης κάθε ιερού και όσιου. Ο εφημέριος με το ιερατείο είχαν μετατρέψει την εκκλησία σε τσιφλίκι τους όπου δεν βασίλευε το πνεύμα του Θεού αλλά το πνεύμα της ύλης, των φθαρτών και των μάταιων. Υπό το παρατηρητικό βλέμμα αυτών που είχαν την ευθύνη για το παγκάρι, υπό τους υποκριτικούς τους χαιρετισμούς προς όλους, έμμεσα όποιος δεν διέθετε αξιόλογο χρηματικό ποσό για κερί δεν είχε το δικαίωμα του εκκλησιασμού.Όσο για τις μεγάλες γιορτές η εικόνα του εσωτερικού του δεν εξέλειπε του καφενείου, καθόσον το κουβεντολόι κυρίως στην πλευρά των γυναικών δημιουργούσε τόσο έντονο βόμβο που θαρρείς πως πέταγαν μύρια σμήνη εντόμων. Έτσι και το Μεγαλοβδόμαδο εκείνης της χρονιάς. Ο εφημέριος και οι άνθρωποι του ναού δεν φρόντιζαν να υπενθυμίσουν στις κυρίες της υψηλής τάξης του χωριού ότι οι Ιερές Ακολουθίες δεν διατίθενται για κοινωνική κριτική. Όχι βέβαια ότι η ηλικία των κυριών αιτιολογούσε την στάση τους...

 Πέρασε η Μεγάλη Πέμπτη δίχως την αίσθηση της βαθιάς ιερότητας της ημέρας, δίχως τη συγκίνηση της κορύφωσης του Θείου Δράματος ένεκα της "κοινωνικής" ατμόσφαιρας του πλήθους της εκκλησίας.

Ήρθε η Μεγάλη Παρασκευή όπου ο Ιησούς πληγώθηκε και μετά τη Σταύρωσή Του..μια μέρα που σημαδεύτηκε ως ηθικό μαρτύριο για την οικογένεια...

 Η εκκλησία περίμενε να υποδεχθεί τον αρχιμανδρίτη ως εκπρόσωπο της μητρόπολης της περιοχής ο οποίος θα συμμετείχε στην Ακολουθία των Εγκωμίων. Οι πιστοί είχαν κατακλύσει το ναό, το ιερατείο (εκτός εξαιρέσεων..) κάτω από το κοστούμι έκρυβε την αγνωσία του για πάρα πολλά και ουσιώδη θέματα, από τους ψαλμούς μέχρι τη συμπεριφορά και τους κανόνες που διέπουν έναν θεσμό που είχαν επιλέξει να υπηρετήσουν. Οι ψάλτες στα ψαλτήρια και ο ιερέας με ύφος στρυφνό (ως συνήθως), πηγαινοέρχονταν εκνευρισμένος μέχρι που είδε τον έναν εκ των ψαλτών ο οποίος ήταν καταπονημένος από προβλήματα υγείας, να κάθεται στο κάθισμά του σε ώρα που η Ακολουθία δεν είχε αρχίσει και όλοι ήταν υπό την αναμονή του αρχιμανδρίτη..

 

 Με συμπεριφορά αχαρακτήριστη για τα ανθρώπινα και ελεεινή για τον " εκπρόσωπο" του Θεού, αυτός επιτέθηκε με άγριο απειλητικό ύφος λεκτικά στον ιεροψάλτη που αποτελούσε τον μέγα ευεργέτη του στις πανεπιστημιακές του επιδιώξεις χωρίς να το γνωρίζει κανείς στη μικρή κοινωνία..Μαινόμενος μπροστά σε τόσο πλήθος παρατήρησε με προσβλητική συμπεριφορά έναν πολύ σπουδαίο πνευματικά και ταυτόχρονα ταλαιπωρημένο λόγω ασθένειας άνθρωπο γιατί...δεν στέκονταν όρθιος , επειδή μετά από κάποια ώρα..(εάν είναι δυνατόν) θα ερχόταν ο επισκέπτης.Εμφανώς ταραγμένος ο ψάλτης πήγε μπροστά στην Ωραία Πύλη και τον ρωτούσε τρέμοντας " μα τι  έκανα;" επί δυο φορές. Ο εφημέριος δυστυχώς δεν είχε δώσει σημασία στην ιερή και συναισθηματική αξία της ημέρας, παρέβλεπε τον χώρο, απαξίωσε πλήρως το νεκρό σώμα του Χριστού που κείτονταν στο Επιτάφιο μετά από την προδοσία, από τους χλευασμούς, από τη χολή, από τα καρφιά από τον Σταυρό..ο εφημέριος επανέλαβε στον ηθικό και συναισθηματικό τομέα όλα όσα έκαναν οι βασανιστές στον Ιησού...
Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές έλεγε επί χρόνια τέτοιες μέρες....αλλά δεν είχε κατανοήσει τίποτα...

 Στο πλήρωμα των πιστών βρίσκονταν δυο από τα μέλη της οικογένειας της μεγαλόψυχης προσωπικότητας, αυτού του ανθρώπου που μόνο να δίνει ήξερε, που συγχωρούσε αληθινά, που ξεχνούσε τους αχάριστους και ήταν έτοιμος πάλι να προσφέρει.

Εκείνη τη στιγμή μπροστά στο συναισθηματικό δράμα που βίωναν βλέποντας την αχαρακτήριστη και άδικη εκδήλωση της κακίας του ιερωμένου προς τον άνθρωπό τους,  ένιωθαν αγκάθια να τους πληγώνουν την ψυχή, κυριεύτηκαν από την επιθυμία άμεσα να ξεκαθαρίσουν την κατάσταση, να επαναφέρουν τη δικαιοσύνη...Κοιτάζοντας  ψηλά, προσευχήθηκαν δυνατά ...μα άηχες οι λέξεις κι οι σκέψεις γεμάτες από μια καταιγίδα πόνου σε ένα σύμπλεγμα της άνανδρης συμπεριφοράς, της Άγιας Ημέρας, των αρετών για τις οποίες Εκείνος Σταυρώθηκε και ο ιερός εκπρόσωπος καταπατούσε, είδαν τους αγγέλους στις αγιογραφίες να δακρύζουν, έστρεψαν το βλέμμα στον Επιτάφιο και σιώπησαν σεβόμενοι όσα ο εφημέριος δεν σεβάστηκε. Ήθελε τεράστια δύναμη εκείνη η σιωπή αν σκεφτεί κανείς ότι προκειμένου να υποστηρίξουν αδύναμους πολλές φορές ήρθαν αντιμέτωποι με δύσκολες ομάδες ανθρώπων και με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής, αλλά τώρα μπροστά στην κορύφωση του Θείου Δράματος  σιώπησαν ενσυνείδητα κι ας πληγώθηκε ο πολυαγαπημένος τους άνθρωπος.

Εκείνη η Μεγάλη Παρασκευή στάθηκε η αφορμή για να δοκιμαστεί η ψυχική τους δύναμη αφού δεν έδωσαν συνέχεια.

Εκείνη η Μεγάλη Παρασκευή ήταν βαθιά πληγή καθόσον είδαν πόσο επιφανειακή είναι η πίστη και η τέλεση των θρησκευτικών δρώμενων για κάποιους που δυστυχώς δεν είναι λίγοι.

Από τότε αφιερώθηκαν περισσότερο από πριν... να στηρίζουν, να υποστηρίζουν και να ασχολούνται με όσους εκπροσώπους του Θεού διακατέχονται από τις Αληθινές Αξίες για τις οποίες Ταπεινώθηκε.

Με το πέρασμα του καιρού επιβεβαιώθηκαν κατόπιν άλλων πιστών που αποφάσισαν να μιλήσουν, κατόπιν αδιάσειστων ντοκουμέντων τα σκληρά κι άκαρδα φερσίματα του εφημέριου και κάποιων εκ του ιερατείου...τα οποία δεν είχαν λογική βάση..Συμπεριφορές ανάρμοστες προς όσους δεν ανήκαν στην υψηλά οικονομική θέση της μικρής κοινωνίας και όχι μόνο στον ιεροψάλτη....

έτσι έκριναν του ανθρώπους! Αυτά είχαν κατανοήσει από τη διδασκαλία του Ιησού.....

 Ο ιεροψάλτης δεν έδωσε καμιά συνέχεια ..ήταν τόσο ψηλά φτασμένος πνευματικά!!

Η οικογένεια έδωσε άφεση λόγω ελλιπούς ή ανύπαρκτης ψυχοπνευματικής καλλιέργειας των "μικρών" του ιερατείου..

Διαπιστώθηκε βέβαια ότι η παθητική στάση των πιστών ήταν ένας λόγος που συνέχιζαν τη βασιλεία τους στον χώρο του Θεού οι " εκλεκτοί" της εκκλησίας της κωμόπολης..

Κάποτε έλεγαν οι παλιότεροι να μην κρίνει κανείς ιερέα, να μην του αντιμιλάει, να μην τον ενοχλεί αντίθετα βέβαια με ότι ίσχυε για όλους τους ανθρώπους.

Ως γράφουσα υποστηρίζω ότι με όμορφο τρόπο βέβαια πρέπει όλους να τους βοηθάμε να εκτελούν αρμονικά τα καθήκοντά τους, χωρίς μίση, χωρίς φωνές αφού πολλές φορές καλλιεργούνται οι άρρωστες συμπεριφορές (οι οποίες φύονται από διάφορα προβλήματα όπως εσωτερικά, προσωπικά ..) απλά γιατί αδιαφορούμε κι ας αδικούνται άνθρωποι κι ας υποφέρουν...

Υ.Σ Η μικρή αυτή ιστορία στο μέλλον αν ο Θεός θέλει , θα αποτελέσει ένα μικρό κεφάλαιο σε κάποιο πνευματικό πόνημα.

Ζητώ συγγνώμη για τυχόν λάθη αλλά αποτυπώθηκε πρώτη φορά γραπτά υπό συναισθηματική φόρτιση..

Ωστόσο η οικογένεια δεν σταμάτησε να προσεύχεται για όλους...........
και να επιθυμεί το καλό τους..